Bokt.nl

**Geplaatst**: 18-12-16 16:16

Geplaatst: 18-12-16 16:16

Mijn man is 42, en we hebben 2 kleine kinderen (1 en 3). Nou is hij echt niet heel sportief, maar kan prima mrt de kinderen dollen en spelen hoor. Slechte nachten trekt hij beter dan ik, en ik ben 8 jaar jonger. Ik verwacht ook niet dat hij over 10 jaar opeens hoogbejaard is, maar je weet maar nooit natuurlijk

Mijn vader was 41 toen ik geboren werd, hij was wel echt oud, maar dat kwam omdat zijn gezondheid niet goed was. Het scheelt dus heel erg per persoon. Overigens heb ik daar als kind ook nooit last van gehad, hij was een prima ouder en ik ben nooit iets tekort gekomen. Generatiekloof ook nooit zo ervaren, ja die was er wel maar dat vind ik ook prima in een ouder-kind relatie. Mn ouders waren niet mn vrienden, maar mn ouders.

**Geplaatst**: 18-12-16 16:27

Geplaatst: 18-12-16 16:27

Waarom wil je weer graag een kind?
Is het idd zoals hierboven staat het empty nest syndroom?

Wil je graag weer moederen en zorgen voor?

Bedenk dat dit op zoveel manieren kan! Een liefdevol huis bieden aan een pleegkind, vrijwilligerswerk doen op scholen of zoals mijn buuf heeft gedaan: weer een hond in huis nemen (had al honden gehad toen de 3 kids nog thuis woonden) of hopen dat je over een paar jaar oma mag worden.

Ga eens na waar die behoefte zo vandaan komt?
Heb je echt weer zin in slapeloze nachten, poepluiers en fruithapjes?
Elke zaterdag naar zwemles, ouderavonden etc.

**Geplaatst**: 18-12-16 16:28

Geplaatst: 18-12-16 16:28

Uiteindelijk zegt leeftijd vrij weinig of iemand een goede ouder is of niet. Ik ken iemand die op haar 21e onverwacht zwanger is geraakt en uiteindelijk alles echt heel goed voor elkaar haden ontzettend goed voor haar kindje zorgt. Ik ken ook iemand van 37 die gepland zwanger is geworden en die heeft het echt niet voor elkaar en is erg onverantwoordelijk.
En het is natuurlijk ook zo dat de ene veertiger of vijftiger de ander niet is. De een is fitter dan de ander, de ander gaat weer meer met de tijd mee. Daar kun je gewoon niks algemeens over zeggen.
We worden ook steeds ouder, 80 worden is geen uitzondering meer dus het wil ook niet altijd zeggen dat je als kind van oudere ouders al op jonge leeftijd je ouders verliest.

Het enige nadeel dat voor iedere oudere moeder geldt is dat de risico's op gezondheidsproblemen bij het kindje toenemen naarmate de leeftijd van de moeder toeneemt. Of jij dat risico wilt lopen kan niemand voor een ander beslissen.

**Geplaatst**: 18-12-16 17:09

Geplaatst: 18-12-16 17:09

Ik ben het helemaal eens met Ayasha. Als een kind van oude ouders heb ik het soms wel als kind lastig gehad. Ik miste het hele voetballen met mijn vader, volleybal met moeders, er op uit gaan, lange boswandelingen, fietsen, stoeien, ravotten, samen meedoen aan de wandel vierdaagse, mee in attracties in een pretpark of kermis en weet ik veel wat nog allemaal waar alle andere kinderen met hun ouders deden, maar mijn ouders niet, omdat ze fysiek heel veel dingen al niet meer konden. Snel moe, stijf, hoofdpijn en misselijk en tig andere redenen die volgden op "Nee, ik kan niet met je mee want..."

Vond ik als kind echt klote en ben daarin erg tekort gekomen. Ik woonde zowat half bij mijn zus en haar vriend, die wel ons op konden pakken, heen en weer gooien, een bootje in Giethoorn konden roeien, wedstrijdjes kon doen, wie het langste de adem kon inhouden onder water, mij leren duiken, meedoen aan de jaarlijkse ouder-kind triathlon. Ik mistte dat soort dingen als kind heel erg. Natuurlijk deden ze wel dingen met me, maar alles was toch op een lager pitje.

Mijn vader is een goede vader, mijn moeder een slechte, ondanks leeftijd, moet ik toegeven.. Maar mijn vader, beste pa in de wereld, maar zijn leeftijd heeft en brengt mij nog steeds verdriet en kopzorgen.

**Geplaatst**: 18-12-16 17:16

Geplaatst: 18-12-16 17:16

Maar jij gooit dat nu volledig op leeftijd, en misschien was dat bij jouw ouders ook zo. Maar veel van de dingen die jij noemt, zie ik veel jonge ouders ook zo snel niet doen. Aan de andere kant doet mijn man veel van die dingen dan weer wel, en dat terwijl hij helemaal niet sportief is, maar wel ondernemend.
Mijn ouders deden dat soort dingen ook niet, maar zouden dat als ze 20 jaar jonger waren geweest ook niet gedaan hebben, ze waren er gewoon de types niet voor. Ik heb dat soort dingen overigens nooit gemist, in mijn omgeving deed niemand die dingen met ouders, meer met vrienden, dus dat is ook hoe ik dat altijd gedaan heb.

**Geplaatst**: 18-12-16 17:29

Geplaatst: 18-12-16 17:29

Wat mij vooral stoort, is dat er zo weinig rekening gehouden wordt met de dochter die er al is in deze discussie (waarmee ik dus zeker niet wil zeggen dat TS hierover niet met haar kind spreekt).

Men gaat ervan uit dat een gehandicapt kind op de wereld zetten, zou TS daarvoor kiezen moesten zij en haar partner die tegenslag hebben, enkel een invloed gaat hebben op haar leven. En dat is het niet, een gehandicapt kind legt ook een hypotheek op het leven van de kinderen die er al zijn. Zelfs al regelt TS opvang voor als zij er niet meer is, mogen de gezonde kinderen bijdragen in de kosten. Vele mensen vinden Down niet zo erg blijkbaar, maar sorry hoor, vele kindjes met Down hebben echt wel extra zorg nodig. Er zijn er die best wel slim zijn, maar die zijn zeker niet in de meerderheid. De slimme kindjes beseffen helaas ook meer als de anderen dat ze anders zijn en reageren daar vaak op met extreme woede aanvallen. Een kindje met Down is echt niet zo'n makkelijke opgave om op te voeden, ook al krijg je er zo veel van terug.

En nee, je kan dit niet steeds met een goede screening ontdekken, omdat het niet altijd in de eerste celdeling fout loopt en een afwijkende nekplooi ook niet altijd wijst op een kindje met problemen. Trouwens, naast Down zijn er nog andere mogelijke aandoeningen. Dat jongere ouders soms ook een gehandicapt kind krijgen, klopt. Maar vaak is er dan spraken van een gendefect of familiale voorbeschiktheid, een kwestie van pech hebben. Hoe ouder je wordt, hoe slechter de kwaliteit van je eicellen, normaal ook, we worden ermee geboren en maken nooit nieuwe aan. Handicaps te wijten aan "te oud" genetisch materiaal kunnen dan ook meer en meer ontstaan. Prima als je enkel naar jezelf en je partner moet kijken en dan voor een volle 200% voor dit risico kiest en zo'n kindje wil verwelkomen. Maar als er andere, gezonde kinderen, in het spel zijn, dien je ook met hen en de invloed dat zo'n kind op hun verdere leeftijd zal hebben, rekening te houden.

**Geplaatst**: 18-12-16 17:54

Geplaatst: 18-12-16 17:54

Ik lees straks even je topic door.
Ik ben zelf 41..en heb het allemaal meegemaakt...van tienermoeder(nu een zoon van 25)tot kindjes 'op de maatschappelijk geaccepteerde leeftijd'...tot nu:41 jaar en dolgelukkig zwanger van baby 6.
11 januari uitgerekend...een paar weken voor mijn 42e verjaardag.

**Geplaatst**: 18-12-16 17:58

Geplaatst: 18-12-16 17:58

Ik zou zeer voorzichtig zijn om de verliefdheid voor je nieuwe vriend te verwarren met een kinderwens. Je dochter kan (bijna) op zichzelf wonen, jij kan met je nieuwe vriend de wereld ontdekken en lekker (van elkaar) gaan genieten.

Ik zou daarnaast nooit een bewuste keuze maken voor een kindje in zo'n prille relatie, al helemaal niet wanneer je 40+ bent i.v.m. risico's.

**Geplaatst**: 18-12-16 18:02

Geplaatst: 18-12-16 18:02

Laura82 schreef:
Maar jij gooit dat nu volledig op leeftijd, en misschien was dat bij jouw ouders ook zo. Maar veel van de dingen die jij noemt, zie ik veel jonge ouders ook zo snel niet doen. Aan de andere kant doet mijn man veel van die dingen dan weer wel, en dat terwijl hij helemaal niet sportief is, maar wel ondernemend.
Mijn ouders deden dat soort dingen ook niet, maar zouden dat als ze 20 jaar jonger waren geweest ook niet gedaan hebben, ze waren er gewoon de types niet voor. Ik heb dat soort dingen overigens nooit gemist, in mijn omgeving deed niemand die dingen met ouders, meer met vrienden, dus dat is ook hoe ik dat altijd gedaan heb.

Ik moet eerlijk zeggen dat mijn moeder er ook niet het type voor was, ook niet als ze jonger was, maar mijn vader zeker wel. Alleen kon die dat niet meer. Granted, hij was wel een stuk ouder dan 41 toen hij ons nog kreeg

Ik heb het echt over de leeftijd tot en met 8/10 jaar. Dan ga je er nog niet alleen op uit met je vrienden. Dan ben je afhankelijk van je ouders die je meenemen naar schaatsen, met je tennissen in de zomer, je meenemen op boswandelingen, meenemen naar een pretpark en tig andere voorbeelden. Ik heb dat soort dingetjes en uitjes heel anders beleefd dan de meeste kinderen mijn leeftijd, omdat mijn ouders dat soort dingen liever niet meer deden.

Ik zeg niet dat kinderen over de 40 nemen iets is wat je absoluut niet moet doen. Dat moet ieder voor zichzelf weten. Maar het is wel een keuze die niet licht genomen moet worden.

**Geplaatst**: 18-12-16 19:09

Geplaatst: 18-12-16 19:09

Ok, ik doelde zelf meer op de wandel vierdaagse, het leren duiken en de triathlon. Ik ken zelf iig niemand die dat op echte kinderleeftijd deed, eerder eind tienerjaren. Maar goed, dat is mijn referentiekader, daf is natuurlijl voor iedereen snders. De rest van de dingen deden mijn ouders wel gewoon, alleen fietsen niet vaak, tenminste mijn vader niet. Maar hij heeft nooit echt gefietst, hij had daar echt een hekel aan.
Overigens is mijn moeder nu bijna 70, en voetbalt behoorlijk fanatiek met al haar kleinkinderen

Ik zou een keuze om op latere leeftijd aan kinderen te beginnen ook zeker niet licht maken, maar dan eerder om medische redenen/risico's. Hoe iemand is op welke leeftijd vind ik een te variabel gegeveb, dan zou een twintiger die zich als bejaarde gedraagt (en daar ken ik er echt genoeg van) er ook gewoon niet aan moeten beginnen.

**Geplaatst**: 18-12-16 19:32

Geplaatst: 18-12-16 19:32

Laura82 schreef:
Maar jij gooit dat nu volledig op leeftijd, en misschien was dat bij jouw ouders ook zo. Maar veel van de dingen die jij noemt, zie ik veel jonge ouders ook zo snel niet doen. Aan de andere kant doet mijn man veel van die dingen dan weer wel, en dat terwijl hij helemaal niet sportief is, maar wel ondernemend.
Mijn ouders deden dat soort dingen ook niet, maar zouden dat als ze 20 jaar jonger waren geweest ook niet gedaan hebben, ze waren er gewoon de types niet voor. Ik heb dat soort dingen overigens nooit gemist, in mijn omgeving deed niemand die dingen met ouders, meer met vrienden, dus dat is ook hoe ik dat altijd gedaan heb.

Inderdaad, om àlles op de leeftijd te gooien is echt niet reëel... sommige ouders hebben het gewoon niet "in zich" om veel met hun kinderen te ondernemen, of ze nu jong zijn of oud. Het kan best zijn dat sommige ouders hun leeftijd als excuus gebruiken iets niet te willen doen, terwijl ze gewoon geen zin hebben.
Zelf had ik ouders die gewoon geen goede gezondheid hadden, niet door hun leeftijd trouwens, want mijn vader had op zijn 21e al artrose bijvoorbeeld...

Ik denk dat sommige kinderen het leven van andere kinderen idealiseren en denken dat die andere kinderen (met jongere ouders) het veel beter hadden, terwijl ze de voordelen van hun eigen situatie niet zien. De werkelijkheid is dat er aan iedere gezinssituatie voor- en nadelen zitten.

Maar hoe dan ook blijft het TS haar keuze, los van wat wij vinden. En ja, er zijn wel meer risico's aan kinderen krijgen op latere leeftijd, maar de natuur heeft daar ook al wat op verzonnen: een 40 plusser heeft minder kans zwanger te worden dan een 20 jarige.

**Geplaatst**: 18-12-16 19:37

Re: 41 en nog kinderwens

Geplaatst: 18-12-16 19:37

Ik denk ook de wens hoe een ouder moet zijn het meest mee speelt in deze discussie....ik denk dat liefde en aandacht, maar vooral begeleiding, wat door een oudere ouder beter gaat vanwege levenservaring, het belangrijkste is...het doen is juist met leeftijdsgenoten erg belangrijk en ouders die dit voorop stellen, zijn de leuksten vind ik..

**Geplaatst**: 18-12-16 19:59

Re: 41 en nog kinderwens

Geplaatst: 18-12-16 19:59

ElineS, dat deden die van mij ook niet hoor

En die waren piep jong.

**Geplaatst**: 18-12-16 20:08

Geplaatst: 18-12-16 20:08

maximuss schreef:
Ik denk dat ts last heeft van het lege nest-syndroom en er daarom een nieuw kuiken in wil leggen ...

Maar dat is mijn mening...

dan is een pup een veel beter optie

**Geplaatst**: 18-12-16 20:09

Geplaatst: 18-12-16 20:09

@ Geerke: Yes

**Geplaatst**: 18-12-16 20:16

Geplaatst: 18-12-16 20:16

Toen ik geboren werd, was mijn moeder plus 40. Ik heb een zus die 18 jaar ouder is, en 2 broers van 16 en 14 jaar ouder.
Mijn ouders waren echte oude rotten, gingen niet mee met de moderne maatschappij. Je gaat getrouwd uit huis, werken was inkomen naar school gaan kost geld enz.
Ik kan over mijn moeder zelf weinig vertellen, want ze overleed plotseling aan een hersenvliesontsteking toe ze 51 was.
Mijn vader was van de oude stempel, streng maar ook erg bezorgt.
Mijn zus is met 18 jaar getrouwd uit huis gegaan, en woonde een straat verder van ons. Toen ik 2 jaar was werd mijn neefje geboren en 2 jaar later mijn nichtje. We gingen naar dezelfde basisschool en ik was ook veel bij mijn zus te vinden. Klasgenootjes zagen mijn zus als mijn moeder en mijn eigen moeder als mijn oma.

Als je jong bent heb je geen enkel benul dat het ook anders kan gaan. Nu ik 32 jaar ben kijk ik er toch anders tegen aan.
Eigenlijk ben ik als eenling opgevoed. Mijn broers (zus was al uit huis toen ik 6 maanden was) leefde in een totaal andere dementie dan ik. Ik speelde verstoppertje, mijn broers gingen stappen.

Gelukkig mocht ik wel met enig zeuren naar het MBO van mijn vader, en er kwam een computer in huis voor mijn studie. Interesse hierin had mijn vader niet, verder dan een stekker in het stopcontact kwam hij niet.
Toen ik 21 jaar werd stierf mijn vader, en was ik dus nog alleen over. Ik moest verhuizen want ik was veels te jong om in een seniorenwoning te wonen waar we 2 jaar geleden naar toe verhuist waren.
Ik had gelukkig een baan, en kon wel op eigen benen staan, maar mijn broer vond dat ik ook wel bij hem kon intrekken want ik was wel jong. Dit heb ik beleeft geweigerd, want dat zag ik toch echt niet meer zitten.
Maar ondanks bleef ik het kleine zusje, en zelfs op de begrafenis van mijn vader kreeg ik te horen dat ik goed naar mijn broers moest luisteren. Sorry hoor.... Pardon, ik werk als verzorgende IG, ik heb de laatste maanden voor een zieke vader en voor mijzelf moeten zorgen, en nu hij weg is moet ik maar braaf luisteren wat mijn broer zegt... Ik koop een hond, broer zegt dat ik er niet voor kan zorgen.... enz enz
Om het verhaal kort te houden, ik liep steeds tegen deze feiten aan met als gevolg ik geen contact meer heb mijn broers, zus nog wel maar loopt ook niet zo van harte.
Ik wil niemand voor het hoofd stoten, maar wil dit wel delen. Generatieverschil kan wel veel impact hebben op een kind.

**Geplaatst**: 18-12-16 20:21

Geplaatst: 18-12-16 20:21

maximuss schreef:
@ Geerke: Yes

Wij namen tamme ratten toen onze dochter de deur uitging. :')

Na een jaar of 2 is het lege nestsyndroom al aardig over en gaan de ratten ook al bijna dood van ouderdom. Mooie gelegenheid om dan eens rustig een leuke hobby te zoeken.
Maar no way dat ik aan een tweede leg begin.

**Geplaatst**: 18-12-16 20:23

Geplaatst: 18-12-16 20:23

Gewoon doen. Niets om je voor te schamen, een ander oordeelt toch al genoeg. Dus go als je nu 41 bent, echt niet te oud. Ze kunnen tegenwoordig een 60 jarige nog zwanger maken. Als de natuur het echt niet wil, dan lukt het ook niet met hulpmiddelen.

En duiken kan nog makkelijk als je 80 bent, mits je gezond bent natuurlijk. Ook paardrijden kan tot op hoge leeftijd, evenals skiën.
Je bent immers ook zo oud en zo gezond als je je voelt. Als je denkt 40 is oud, dan ben je oud, denk je 40 is jong, dan ben je jong. Ik ben nu 38 en nog steeds dol op achtbanen. Mijn zusje heeft daarentegen kids genomen en vindt er niets aan. Dus wat je leuk vindt en kunt en doet zegt niets over leeftijd, maar het ligt ook aan de persoon zelf. Generatieverschil hoeft dus niet. Het ligt echt aan jezelf. Uiteraard hoop ik dat je niet een oude sok bent die niets meer wil als je nu nogmaals aan kinderen begint, dan krijg je inderdaad die generatiekloof.

**Geplaatst**: 18-12-16 20:24

Geplaatst: 18-12-16 20:24

hetty007 schreef:
Toen ik geboren werd, was mijn moeder plus 40. Ik heb een zus die 18 jaar ouder is, en 2 broers van 16 en 14 jaar ouder.
Mijn ouders waren echte oude rotten, gingen niet mee met de moderne maatschappij. Je gaat getrouwd uit huis, werken was inkomen naar school gaan kost geld enz.
Ik kan over mijn moeder zelf weinig vertellen, want ze overleed plotseling aan een hersenvliesontsteking toe ze 51 was.
Mijn vader was van de oude stempel, streng maar ook erg bezorgt.
Mijn zus is met 18 jaar getrouwd uit huis gegaan, en woonde een straat verder van ons. Toen ik 2 jaar was werd mijn neefje geboren en 2 jaar later mijn nichtje. We gingen naar dezelfde basisschool en ik was ook veel bij mijn zus te vinden. Klasgenootjes zagen mijn zus als mijn moeder en mijn eigen moeder als mijn oma.

Als je jong bent heb je geen enkel benul dat het ook anders kan gaan. Nu ik 32 jaar ben kijk ik er toch anders tegen aan.
Eigenlijk ben ik als eenling opgevoed. Mijn broers (zus was al uit huis toen ik 6 maanden was) leefde in een totaal andere dementie dan ik. Ik speelde verstoppertje, mijn broers gingen stappen.

Gelukkig mocht ik wel met enig zeuren naar het MBO van mijn vader, en er kwam een computer in huis voor mijn studie. Interesse hierin had mijn vader niet, verder dan een stekker in het stopcontact kwam hij niet.
Toen ik 21 jaar werd stierf mijn vader, en was ik dus nog alleen over. Ik moest verhuizen want ik was veels te jong om in een seniorenwoning te wonen waar we 2 jaar geleden naar verhuist waren.
Ik had gelukkig een baan, en kon wel op eigen benen staan, maar mijn broer vond dat ik ook wel bij hem kon intrekken want ik was wel jong. Dit heb ik beleeft geweigerd, want dat zag ik toch echt niet meer zitten.
Maar ondanks bleef ik het kleine zusje, en zelfs op de begrafenis van mijn vader kreeg ik te horen dat ik goed naar mijn broers moest luisteren. Sorry hoor.... Pardon, ik werk als verzorgende IG, ik heb de laatste maanden voor een zieke vader en voor mijzelf moeten zorgen, en nu hij weg is moet ik maar braaf luisteren wat mijn broer zegt... Ik koop een hond, broer zegt dat ik er niet voor kan zorgen.... enz enz
Om het verhaal kort te houden, ik liep steeds tegen deze feiten aan met als gevolg ik geen contact meer heb mijn broers, zus nog wel maar loopt ook niet zo van harte.
Ik wil niemand voor het hoofd stoten, maar wil dit wel delen. Generatieverschil kan wel veel impact hebben op een kind.

Hier ben ik dus ook wel een beetje bang voor. Ik heb ook geen oudere broers/zussen. ben volledig enigst kind. Mijn ouders zijn flink op leeftijd, geen last van gehad in de opvoeding, maar als een van mijn ouders ziek word of iets krijgt, zal ik full time moeten gaan werken, om überhaupt niet op straat te komen. Heb nu een vmbo diploma, waar je dus gewoon echt niks fatsoenlijks mee kan in de maatschappij tegenwoordig. Hoop echt dat mijn ouders nog lang mee gaan, want op dit moment ben ik veel te jong om mezelf te voorzien, wil heel graag nog doorstuderen, doe nu mbo, maar wil sowieso nog hbo en eigenlijk zelfs uni als ik dat haal. Daarnaast wil ik mijn ouders niet zo jong moeten missen al

Dat ze op leeftijd zijn zegt niet per definitie dat ze vroeg overlijden of ziek worden, maar het risico is toch wel flink verhoogd, kan voorlopig nog niet zonder ze (mijn moeder is 65 ik ben 19)

**Geplaatst**: 18-12-16 20:30

Re: 41 en nog kinderwens

Geplaatst: 18-12-16 20:30

Dani, dat hebben wij tot 21 jaar verzekerd.
(Levensverzekering) en dat zou eigenlijk iedere ouder moeten doen.
1 auto ongelukje en het kind is de sjaak.
Vanaf 21 volltijd werken lijkt me niets raars. Ik had destijds 3 banen om mijzelf te kunnen onderhouden.

**Geplaatst**: 18-12-16 20:33

Geplaatst: 18-12-16 20:33

tja ik ga niet zeggen dat het niet mag maar ik zou persoonlijk absoluut niet happy worden als mijn ma nu kwam met de mededeling we willen nog een kindje! ik ben dan 21 at the moment maar ook op mijn 19 had ik daar echt niet vrolijk van geworden en ze vrolijk toe bedeeld dat ze dat maar lekker gingen doen op het moment dat ik uit huis was :')

**Geplaatst**: 18-12-16 20:35

Geplaatst: 18-12-16 20:35

Dani. Ik had nog graag een vervolg opleiding willen gaan doen in de MBO niv 4 en HBO. Ik was erg blij dat ik net 2 maanden mijn diploma had en werk had voor mijn vader stierf.
Maar maak je niet bang, mijn geval is ook uitzonderlijk, tja 1 auto-ongeluk....

**Geplaatst**: 18-12-16 20:39

Re: 41 en nog kinderwens

Geplaatst: 18-12-16 20:39

Vind het vrij speciaal dat een volwassen dochter gaat beslissen wat haar ouders mogen doen.
Niets staat die volwassen dochter in de weg om uit huis te gaan. Ik weet wat mijn antwoord zou zijn als mijn dochter mij zoiets zou opleggen.

**Geplaatst**: 18-12-16 20:47

Geplaatst: 18-12-16 20:47

Mijn schoonmoeder was kind van jonge ouders en meerdere broers en zussen.
Beide ouders stierven zeer jong en zij heeft haar jongste broer groot gebracht.
Daardoor heeft ze zelf pas laat kinderen gekregen (bijna 40) en was een fantastische moeder en is een geweldige (actieve) oma.

De mens lijdt het meest van het lijden dat men vreest.
Ja, realistisch blijven is goed en ook vooruit denken kwa verzekeren e.d. Maar er vooraf vast vauit gaan dat je over 10 jaar op bent terwijl je uiteindelijk na 40 jaar nog gewoon blijkt te kunnen waterskieen is ook een beetje jammer als je daar dan alles voor gelaten hebt.

Ik heb ook zo'n collega dat nu al zegt: oh mijn carriere is toch over, ik hoef geen cursussen meer. Ze moet nog minimaal 15 jaar en is topfit :')

**Geplaatst**: 18-12-16 20:48

Geplaatst: 18-12-16 20:48

geerke schreef:
maximuss schreef:
Ik denk dat ts last heeft van het lege nest-syndroom en er daarom een nieuw kuiken in wil leggen ...

Maar dat is mijn mening...

dan is een pup een veel beter optie

Precies wat mijn schoonouders gedaan hebben :')