Bokt.nl

chanel1985 schreef:

Nee, maar dat kost geen 40 000 euro per keer.
Als ik mijn icsi behandeling zelf had moeten betalen, zou dat iets rond 3000 euro geweest zijn, is in een andere orde dan dat je pakt een gemiddelde van 20 000 euro per kind dat je adopteert kwijt bent.

chanel1985 schreef:

Welk punt bedoel je dan? Ik spreek niet over andere landen maar in België is er geen markt in eicellen en spermacellen, als je dat bedoeld.
Ik wil best geloven dat dat in andere landen wel het geval is, maar niet hier. Het is hier zo streng gereglementeerd dat dat niet kan. Je betaald er inderdaad voor, voor de gemaakte kosten.

Is het hetzelfde als orgaandonatie, in sommige landen is daar een handel in, worden er organen illegaal verkocht maar zo'n praktijken komen hier niet voor.

Sees schreef:

Ik vind het belachelijk dat adoptie zo duur is. Ik snap dat het geld kost maar zo is de drempel wel erg hoog.

_San87_ schreef:

Sees schreef:

Ik vind het belachelijk dat adoptie zo duur is. Ik snap dat het geld kost maar zo is de drempel wel erg hoog.

Vind ik ook, hoor. Het is een melkkoe geworden. Een heel lucratieve.

JoanneE schreef:

In mijn nabije omgeving zijn er kinderen op deze manier geboren. Ze zijn altijd ziek en de moeder heeft bijwerkingen van de hormoonbehandelingen en is ook veel ziek. Ik denk dat de natuur zijn gang laten gaan belangrijk is. Ook al betekent dit soms groot verdriet.

Ergens is het misschien wel egoïsme. Men wil graag een kind, dan maar overspel in een bakje. En dat terwijl er veel kinderen zijn die een pleeggezin of adoptieouders zoeken. Dat is allemaal niet gemakkelijk en het is kostbaar, maar dat is het ook als je een eicel met de toestand die erbij hoort wilt.
Het ergste vind ik dat de kinderen geen keuze hebben. Ze worden opgezadeld met een lastig en ingewikkelde situatie aangaande hun ouders. De vraag zal altijd blijven bij de kinderen.
Je zult nooit hetzelfde DNA hebben. Dus gelijkenissen met de kinderen en je eigen verleden zul je niet zien. Plus het zijn wél de biologische kinderen van je partner wat ook voor scheve verhoudingen kan zorgen. Het zou hoe moeilijk ook nooit mijn keuze zijn.
Eiceldonatie dus dan ook helemaal niet. Ik moet er niet aan denken dat er ergens een kind van mij en dus niet van mijn man woont waar ik niet voor zorgen mag.

JoanneE schreef:

In mijn nabije omgeving zijn er kinderen op deze manier geboren. Ze zijn altijd ziek en de moeder heeft bijwerkingen van de hormoonbehandelingen en is ook veel ziek. Ik denk dat de natuur zijn gang laten gaan belangrijk is. Ook al betekent dit soms groot verdriet.

Ergens is het misschien wel egoïsme. Men wil graag een kind, dan maar overspel in een bakje. En dat terwijl er veel kinderen zijn die een pleeggezin of adoptieouders zoeken. Dat is allemaal niet gemakkelijk en het is kostbaar, maar dat is het ook als je een eicel met de toestand die erbij hoort wilt.
Het ergste vind ik dat de kinderen geen keuze hebben. Ze worden opgezadeld met een lastig en ingewikkelde situatie aangaande hun ouders. De vraag zal altijd blijven bij de kinderen.
Je zult nooit hetzelfde DNA hebben. Dus gelijkenissen met de kinderen en je eigen verleden zul je niet zien. Plus het zijn wél de biologische kinderen van je partner wat ook voor scheve verhoudingen kan zorgen. Het zou hoe moeilijk ook nooit mijn keuze zijn.
Eiceldonatie dus dan ook helemaal niet. Ik moet er niet aan denken dat er ergens een kind van mij en dus niet van mijn man woont waar ik niet voor zorgen mag.

JoanneE schreef:

In mijn nabije omgeving zijn er kinderen op deze manier geboren. Ze zijn altijd ziek en de moeder heeft bijwerkingen van de hormoonbehandelingen en is ook veel ziek. Ik denk dat de natuur zijn gang laten gaan belangrijk is. Ook al betekent dit soms groot verdriet.

Citaat:

“Embryokwaliteit wordt aan de hand van het aantal delingen bepaald, maar altijd in relatie tot de leeftijd van het embryo: na 2 dagen gemiddeld 4-cellig, na 3 dagen gemiddeld 8-cellig en na 4 dagen gemiddeld een heel klompje cellen dat niet meer goed te tellen is. Daarnaast speelt de morfologie (hoe het embryo er verder uitziet) een rol: regelmatig gedeeld of ongelijkmatig gedeeld, wel of geen fragmentatie*). Deze factoren bij elkaar bepalen de zogenoemde ‘score’. Hoe beter de score, hoe groter de kans dat het embryo gaat innestelen. Het is echter niet mogelijk om de precieze kans op innesteling te bepalen.

NiNa_14 schreef:

JoanneE schreef:

In mijn nabije omgeving zijn er kinderen op deze manier geboren. Ze zijn altijd ziek en de moeder heeft bijwerkingen van de hormoonbehandelingen en is ook veel ziek. Ik denk dat de natuur zijn gang laten gaan belangrijk is. Ook al betekent dit soms groot verdriet.

Sorry maar dit is wel zo'n ongefundeerd argument.
Ik zou het even na moeten kijken maar volgens mij wordt er zelfs gescreend bij IVF en dat soort behandelingen
Om zo dus "de beste" embryo terug te plaatsen

studiemiep schreef:

iemand kan daar toch ook intens verdriet om hebben? omdat iets niet mogelijk is?

Nou dat vind ik iemands goed recht, immers ik kan niet voor een ander bepalen hoe/wat iemand wel/niet mag voelen.

Dus ik zal niet snel iemand een verwende kleuter vinden.

Er zijn toch ook stellen die intens verdriet hebben omdat ze maar 1 kind hebben? ipv 2...wie ben ik dan om daar een afkeurende mening over te hebben (en te zeggen ze stellen zich aan etc).

safina schreef:

studiemiep schreef:

iemand kan daar toch ook intens verdriet om hebben? omdat iets niet mogelijk is?

Nou dat vind ik iemands goed recht, immers ik kan niet voor een ander bepalen hoe/wat iemand wel/niet mag voelen.

Dus ik zal niet snel iemand een verwende kleuter vinden.

Er zijn toch ook stellen die intens verdriet hebben omdat ze maar 1 kind hebben? ipv 2...wie ben ik dan om daar een afkeurende mening over te hebben (en te zeggen ze stellen zich aan etc).

Jaja, dus als je beste vriendin naar je toe komt met ontzettend veel verdriet omdat ze geen kinderen kan krijgen.... En ze barst aan je keukentafel in hartverscheurend snikken uit en vertelt je dat ze er helemaal kapot van is.... Dan kan je dus gerust tegen haar zeggen: "ach meid, ik weet precies hoe je je voelt! Ik wil al jaren een paard en dat lukt ook niet..."

Kijk, dát vind ik nou weer cru.

Een kind krijgen is voor mensen vaak iets dieps, biologisch en existentieels. En wat mijn paard voor mij betekent, is daarmee niet te vergelijken. Bij lange na niet.

En als een vriendin hartverscheurend aan mijn keukentafel begint te snikken omdat ze geen paard heeft, dan krijgt ze van mij toch echt die spreekwoordelijke schop onder haar kont. Ik wil al jaren een Ferrari, een jacht in Cannes en een man die op George Clooney lijkt. En ik zit er ook niet helemaal doorheen omdat dat me nooit gaat lukken. Kom op zeg!