Lady_M schreef:Wilde eerst eigenlijk niet reageren, omdat sommige meningen in dit topic me persoonlijk best kwetsen...
Ik ben aan het begin van dit jaar gediagnosticeerd met ADD, net voor ik 20 werd. In die 20 jaar is het niemand opgevallen hoeveel moeite sommige dingen mij kosten, het werd afgedaan als luiheid. Zelfs de afgelopen drie jaar op de uni, toen ik telkens weer jaar 1 moest overdoen en ik gemiddeld 10 uur per dag studeerde, en desondanks toch zakte, vonden mensen dat ik 'dus' lui was.
Talloze onderzoeken moeten laten doen voor ik een diagnose kreeg, dus 'zomaar' een labeltje krijgen?
Vind het trouwens ook heel bijzonder dat mensen blijkbaar én een gedegen opleiding tot psychiater hebben gevolgd én ook nog precies weten hoe of wat iemand denkt/voelt. Het is zo makkelijk te roepen ja, die en die heeft geen X, want hij doet wel/niet Z! Ja, zo lust ik er nog wel een paar... En al zou een diagnose onterecht gesteld zijn, dan nog heeft die persoon alleen zichzelf ermee. Leven en laten leven.
Krijg een beetje het idee dat mensen er niet tegen kunnen als mensen 'anders' behandeld worden. Stiekem bang dat je achtergesteld wordt?
Toen ik de diagnose kreeg, had een familielid van mij het lef mee te delen dat hij mijn diagnose onzin vond, want ik was lui, dus ik had die diagnose alleen maar zodat ik niet van school gestuurd zou worden. Wat is dat nou voor raars? Ik ga tegen iemand met een gebroken been toch ook niet zeggen van jezus, doe eens normaal, hou eens op met faken, alleen maar omdat je geen zin hebt in gym...
Het is zo frustrerend als eindelijk de dingen die 'gewone' mensen zo gemakkelijk doen, met veel pijn en moeite lukken, en mensen dan zeggen, zie je wel, als je het maar hard genoeg wilt. Of als iets me wél gemakkelijk afgaat van pff, ja, als het leuk is, kan ze het ineens wél!
Als je geen goed beeld hebt van wat een stoornis inhoudt (en dan bedoel ik niet ADHD= alle dagen heel drukke jongetjes en autisme = rainman...), oordeel dan ook niet, want zulke opmerkingen zijn écht kwetsend.
Je moet je ook niet aangesproken voelen als je niet in die categorie valt..
Niemand ontkent hier dat er stoornissen bestaan, echter maakt men zich er tegenwoordig erg makkelijk vanaf met een stoornis lijkt me.
Zo heeft een vriendin een keer een meisje op kamp gehad die zogezegd autisme had. Op dag 2 had mijn vriendin al door dat ze gewoon mee kon doen met de rest, het enige was dat ze uit haar dak ging als ze haar zin niet kreeg. Dus die is één keer goed op haar plek gezet door mijn vriendin en heeft de rest van de week fantastisch meegedaan. Geen problemen met activiteiten, veel vriendinnetjes en toen ik er was waren ze gillend van plezier een zelfverzonnen spelletje aan het doen. Als dat 'opkroppen' is... Pfft dan ken ik er nog wel een paar die even langs de psych mogen.
Wat ook wel een probleem is denk ik, is dat sommige mensen door het 'labeltje' niet gemotiveerd worden om er daadwerkelijk iets aan te doen. Vroegah merkte iemand met ADHD waarschijnlijk zeker wel dat hij/zij heel veel baat heeft bij structuur en regelmaat, dus hij of zij zorgde ervoor dat die structuur en regelmaat er was. Voila, probleem opgelost. Nu zullen sommige mensen eerder beginnen roepen dat de rest maar rekening met hen heeft te houden.