Bokt.nl

**Geplaatst**: 17-03-11 15:02

Geplaatst: 17-03-11 15:02

RedPassion schreef:
Wat een bron van herkenning is dit topic... Ik wilde eerst wat herkenbare stukjes quoten, maar dan zou ik bezig blijven.

Momenteel heb ik een gigantische dip als gevolg van die gevoeligheid en zie ik het dus ook echt als een zware last. Ik voel me niet van deze wereld en daardoor voel ik me soms erg eenzaam. Ik zie en voel zoveel pijn, ellende en onbegrip in de wereld en ik kan het zo moeilijk loslaten.

Ik voel me alleen ècht goed en helemaal mezelf bij mijn dieren. Bij mijn paard voel ik me altijd sterk en goed, heb ik overzicht en weet ik wat ik wil en waar ik voor sta. Zij zet alles in perspectief voor me. Maar soms glipt dat gevoel op weg naar huis alweer helemaal weg.
En dat onbegrip, mensen die het gewoon niet zien... Ik vind dit gevaarlijk, omdat ik er voor wil waken dat ik mijn waarheid als de waarheid ga zien. En toch 'zie' (of voel) ik dingen waar ik niet omheen kan, maar niemand schijnt hetzelfde te ervaren... Ik ben duidelijk in de minderheid in wat ik voel en denk, dus het gevoel 'gestoord' te zijn komt regelmatig boven. En toch vind ik er ook steeds vaker mijn weg in. Nu heb ik dus een dip (depressie-gevoelig herken ik enorm), maar ik geniet ook vaak genoeg van mijn 'anders' zijn. Het echte, diepe contact dat ik met dieren en sommige mensen kan hebben is waanzinnig en geeft zoveel kracht en energie. De keerzijde is weer dat ik een diep dal terecht kom zodra ze wegvallen.
Ik schipper steeds tussen de goede en slechte kanten van dit gevoelig zijn. Als ik me goed voel wil ik er iets mee doen (en doe ik dat ook, ik probeer mijn steentje bij te dragen in het helpen van dieren en mensen). En als ik me slecht voel wil ik me voor altijd afsluiten van de rest van de wereld, want alles dat ik opvang doet me dan pijn. Ik vermijd om die reden trouwens ook altijd het nieuws, ik kan er nooit tegen. Leed waar ik niks aan kan doen is echt vreselijk voor me.

Verder ook veel herkenning in de gevoeligheid voor geluiden, licht , kleding (liefst alleen soepele stof; veel jurkjes en rokjes om 'bewegingsruimte' te hebben), mensenmassa's etc. Maar daar kan ik inmiddels wel mee omgaan, ik weet wat ik trek en wat ik moet doen om niet overprikkeld te raken en dat lukt meestal wel. Maar de gevoeligheid voor leed en emoties is iets waar ik nog altijd mee worstel.

Jij zegt wat ik voel. Eindelijk iemand die mij begrijpt daarin!
Momenteel heb ik geen huisdieren en wat een gemis is dat zeg! Beesten hebben me jarenlang op de been gehouden. Nu ze weg zijn, zit ik gewoon in een dal en wil ik m'n dagen alleen maar doorbrengen slapend in bed. Gelukkig houdt m'n vriend me nu overeind (nieteens bewust

), maar zodra ik de kans heb, neem ik weer een beestje.

**Geplaatst**: 17-03-11 15:03

Geplaatst: 17-03-11 15:03

ThreeFingers schreef:
@RedPassion

Wat jij schrijft heb/had ik ook. Mensen begrijpen je niet, dus ga je steeds meer in je schulp, ik dacht altijd ik zal wel niet goed snik zijn. Maar nu ik weet dat ik HSP heb kan ik er beter mee omgaan. En begrijpen dat de meeste mensen op een andere golflengte zitten. Doe ook geen moeite meer om proberen dingen uit te leggen. Ze snappen toch niet wat ik probeer te zeggen, wat erg vermoeiend is.

Maar maakt dat je niet eenzaam? Ik kan het zo moeilijk accepteren en doe nog altijd moeite om dingen uit te leggen, om vervolgens weer gefrustreerd en verdrietig te zijn als dat niet gelukt is. Of soms lukt het wel, en dat is dan fijn. Maar ik zou zo graag meer mensen om me heen willen die me meteen begrijpen, en die precies hetzelfde ervaren en voelen. Ik houd van mensen, maar het voelt vaak oppervlakkig omdat ik de dingen die mij het meest 'mij' maken niet kan delen.

@ Rebel_Jits: Ook 'fijn' dat jij het herkent! Merk dat dat wel helpt, een beetje herkenning hier, al is het op afstand.

**Geplaatst**: 17-03-11 15:05

Geplaatst: 17-03-11 15:05

Ik heb een vrij "gestoorde" vrienden groep die me accepteren zoals ik ben, heb wel vaker te horen gekregen "jij bent eigenlijk wel echt raar", ach, ik maal er niet om. Om het feit dat ik op sommige vlakken "anders" ben maak ik me niet meer druk, alhoewel ik wel dipgevoelig ben met name in de winter. Nu zit ik juist weer in 'n boost vanwege de lente, een paar maanden terug had ik hier waarschijnlijk heel anders over gesproken.
Eenzaam voel ik me eigenlijk nooit écht, ik heb gelukkig een hele lieve vriend bij wie ik dit soort dingen ook gewoon kwijt kan. Hij voelt misschien niet hetzelfde als ik, maar hij geeft me wel het gevoel dat hij zijn best doet om het te begrijpen en me ermee te helpen.

En hier thuis is iedereen behoorlijk gevoelig in meerdere of mindere mate, dus ik herken veel dingen binnen m'n familie terug.

Laatst bijgewerkt door Fenrir op 17-03-11 15:07, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 17-03-11 15:06

Geplaatst: 17-03-11 15:06

Misschien gooi ik nu de knuppel in het hoenderhok, maar zal het ook niet iets met leeftijd te maken hebben dat sommigen zo sterk de nadelen ervaren? Als je wat jonger bent, heb je gewoon minder je hormonen, emoties en gevoelens onder controle.

Ik heb dat ook gehad. Maar ik heb het idee dat ik beter met die negetieve gevoelens om kan gaan. Ik sluit me gewoon af als ik merk dat iets te heftig voor me is.

**Geplaatst**: 17-03-11 15:07

Geplaatst: 17-03-11 15:07

Ik heb juist het idee dat ik me heel bewust afsluit voor dat soort dingen. Japan bijvoorbeeld. Het is erg, maar ik merk dat ik er eigenlijk niks van vind. Niet erg en ook niet niet-erg zegmaar. Als ik me er wel voor zou openstellen zou ik niet meer slapen denk ik.

Ik weet nog dat ik bijvoorbeeld toen ik 9-10 jaar was, ik erachter kwam dat er zeehondjes dood werden geknuppeld voor bont. Ik heb zeker een week elke avond gehuild in mijn bed.

Maar Duke, ik herken ook wat jij zegt

Van de week rook het zo lekker buiten, een soort typische lucht die je ruikt als de zon weer gaat schijnen. Dat was heerlijk!! Maar niemand snapte waar ik het over had :')

**Geplaatst**: 17-03-11 15:09

Geplaatst: 17-03-11 15:09

Duke schreef:
Misschien gooi ik nu de knuppel in het hoenderhok, maar zal het ook niet iets met leeftijd te maken hebben dat sommigen zo sterk de nadelen ervaren? Als je wat jonger bent, heb je gewoon minder je hormonen, emoties en gevoelens onder controle.

Zou best kunnen.

Hoewel ik nu even een dip heb merk ik dat ik er in de loop der jaren steeds beter mee kan omgaan. En sinds een jaar of 2 (dankzij equitherapie) kan ik ook de voordelen benutten, en juist heel erg genieten van wat ik 'anders' ervaar dan anderen. Het gaat al veel beter.

Maar soms.... $:\$

**Geplaatst**: 17-03-11 15:12

Geplaatst: 17-03-11 15:12

Magrathea schreef:
Maar Duke, ik herken ook wat jij zegt Van de week rook het zo lekker buiten, een soort typische lucht die je ruikt als de zon weer gaat schijnen. Dat was heerlijk!! Maar niemand snapte waar ik het over had

Ik snap je.

Ik weet ook precies welke geur je bedoelt.

**Geplaatst**: 17-03-11 15:14

Geplaatst: 17-03-11 15:14

Ja, die geur, heerlijk. :+:

In mijn (directe) familie vind ik gelukkig wel begrip en herkenning.

Wij zijn allemaal zulke gevoelsmensen, en ook heel hecht. Gelukkig wel. Maar ik mis het in vriendschappen en relaties wel, dat begrip.

**Geplaatst**: 17-03-11 15:14

Geplaatst: 17-03-11 15:14

Gister had ik echt een rot nacht,, ik kon echt niet slapen en pas rond 3e heb ik me ogen dicht kunnen doen.. ( al dat malen houd je echt wakker ) Nu heb ik ook nog vreselijk gedroomd,, dus het is weer lekker raak vandaag. Een dag met vreselijke hoofdpijn en luiheid..

**Geplaatst**: 17-03-11 15:15

Geplaatst: 17-03-11 15:15

RedPassion schreef:
ThreeFingers schreef:
@RedPassion

Wat jij schrijft heb/had ik ook. Mensen begrijpen je niet, dus ga je steeds meer in je schulp, ik dacht altijd ik zal wel niet goed snik zijn. Maar nu ik weet dat ik HSP heb kan ik er beter mee omgaan. En begrijpen dat de meeste mensen op een andere golflengte zitten. Doe ook geen moeite meer om proberen dingen uit te leggen. Ze snappen toch niet wat ik probeer te zeggen, wat erg vermoeiend is.

Maar maakt dat je niet eenzaam? Ik kan het zo moeilijk accepteren en doe nog altijd moeite om dingen uit te leggen, om vervolgens weer gefrustreerd en verdrietig te zijn als dat niet gelukt is. Of soms lukt het wel, en dat is dan fijn. Maar ik zou zo graag meer mensen om me heen willen die me meteen begrijpen, en die precies hetzelfde ervaren en voelen. Ik houd van mensen, maar het voelt vaak oppervlakkig omdat ik de dingen die mij het meest 'mij' maken niet kan delen.

@ Rebel_Jits: Ook 'fijn' dat jij het herkent! Merk dat dat wel helpt, een beetje herkenning hier, al is het op afstand.

Nee, ik ben niet eenzaam, ik ben graag met mezelf

ik ben hier waarschijnlijk 1 van de oudste en heb geleerd ermee om te gaan, het is vermoeiend en frustrerend om keer op keer proberen iets uit te leggen, soms zelfs ruzie om te krijgen, voor een gevecht die je nooit gaat winnen...het kost zoveel energie. Er is niks mooiers om met iemand via de ogen te "praten" iemand die op dezelfde golflengte zit.

Verder ben ik een buiten mens geniet van hele kleine dingen van het leven, juist nu het VOORJAAR $*\o/*$ de kleine bloemetjes die komen de vogeltjes die al druk in de weer zijn. Lekker met de honden en paardjes bezig zijn.

**Geplaatst**: 17-03-11 15:18

Geplaatst: 17-03-11 15:18

ThreeFingers schreef:
Nee, ik ben niet eenzaam, ik ben graag met mezelf ik ben hier waarschijnlijk 1 van de oudste en heb geleerd ermee om te gaan, het is vermoeiend en frustrerend om keer op keer proberen iets uit te leggen, soms zelfs ruzie om te krijgen, voor een gevecht die je nooit gaat winnen...het kost zoveel energie. Er is niks mooiers om met iemand via de ogen te "praten" iemand die op dezelfde golflengte zit.

Verder ben ik een buiten mens geniet van hele kleine dingen van het leven, juist nu het VOORJAAR $*\o/*$ de kleine bloemetjes die komen de vogeltjes die al druk in de weer zijn. Lekker met de honden en paardjes bezig zijn.

Eigenlijk ook heel herkenbaar. Mooi.

Morgen kan ik alles weer anders voelen, en zou ik hetzelfde kunnen schrijven.

Het is best zwart/wit soms; tegenwoordig vind ik het heel vaak prima, vermaak ik me heerlijk met mijn beestjes en mezelf en geniet ik van kleine dingetjes. En soms (zoals nu) is alles erg en ik voel ik me zielig en eenzaam.

**Geplaatst**: 17-03-11 15:18

Geplaatst: 17-03-11 15:18

Geen idee Duke, ik ben zelf 18 maar zie er evengoed de voordelen van in als de nadelen. Alleen op sommige momenten overheersen de nadelen meer, op andere momenten de voordelen. Ik merk wel dat ik op het heftigste punt in m'n puberteit (14-16) heel erg naar de negatieve kant zat. Vanaf mijn 17e heb ik veel meer rust in mijn koppie en zie ik ook de voordelen veel meer, en heb ik de boel al veel beter een plekje kunnen geven en mezelf leren accepteren zoals ik ben. Ik wil niet zeggen dat ik volwassen ben, maar van die leeftijd was ik duidelijk al redelijk "puber-af" qua hopeloos door elkaar lopende emoties. Met uitzondering van de dipjes, die ik altijd in de winter krijg. Afgelopen winter was voor mij vrij heftig en toen heb ik pas echt toe kunnen geven aan mezelf, wat wel een ontzettende opluchting was. Ik heb het gevoel dat ik alles nu gewoon geaccepteerd is zoals het is, ik vecht er niet meer tegen en pak de positieve dingen juist nog beter aan.
Meestal voel ik me in de lente, zomer en de herfst (wat ik een heerlijk jaargetijde vind) qua emoties een stuk beter. Terwijl ik sneeuw heerlijk vind. Ik heb me ook wel eens afgevraagd of het wel met de winter zelf te maken heeft en niet gewoon met de schooljaren. De druk liep namelijk altijd in de wintertijd het meeste op (begin van het schooljaar was te doen, dan werd ik steeds gekker van alles - dus in de winter -, vervolgens was het einde in zicht en kon ik weer voorzichtig ademhalen).

RedPassion, lijkt me lastig als je dat begrip mist in je vriendschappen en relaties. Ik ben echt ontzettend blij dat mijn vriend zo begripvol is en ik heb ook vrienden die ik het heb uitgelegd, ze vinden 't misschien wat raar en begrijpen het niet helemaal maar ze houden er wel rekening mee als ik aangeef dat ik ergens last van heb. Ik ben zeker niet eenzaam, ik ben wel graag op mezelf op z'n tijd maar dat is totaal iets anders.

**Geplaatst**: 17-03-11 15:24

Geplaatst: 17-03-11 15:24

Ach tja... ik ben echt een herfstmens. Dat is mijn favo jaargetijde.

Wat ik juist aan de winter zo fijn vind: ik moet dan niets meer. Als het slecht weer buiten is, voel ik me gedwongen op de bank te kruipen en even uit te rusten. Zodra het maar een beetje mooi weer is, word ik kriegelig. Wil ik naar buiten, van alles gaan doen. De winter is voor mij een oplaad-periode.

**Geplaatst**: 17-03-11 15:25

Re: Hypersensitief (HSP)

Geplaatst: 17-03-11 15:25

Ik denk dat 't voor mij juist meer was dat ik in de winter zoveel moest en echt een beetje op begon te raken door elke keer weer teveel indrukken die ik niet kon handelen (al helemaal omdat ik d'r niet goed mee om kon gaan, wat wel steeds beter gaat gelukkig).

Herfst vind ik gewoon prachtig, al die kleuren...

**Geplaatst**: 17-03-11 15:26

Geplaatst: 17-03-11 15:26

Fiffill schreef:
RedPassion, lijkt me lastig als je dat begrip mist in je vriendschappen en relaties. Ik ben echt ontzettend blij dat mijn vriend zo begripvol is en ik heb ook vrienden die ik het heb uitgelegd, ze vinden 't misschien wat raar en begrijpen het niet helemaal maar ze houden er wel rekening mee als ik aangeef dat ik ergens last van heb. Ik ben zeker niet eenzaam, ik ben wel graag op mezelf op z'n tijd maar dat is totaal iets anders.

Het kan ook mijn dip zijn, want ik heb echt wel lieve mensen om me heen. Maar ja, ik verlang wel naar een relatie (dat met name) waarin iemand me begrijpt, en ik tijdens deze dipjes dus niet helemaal 'alleen' ben. Al ben ik dat eigenlijk ook niet, ik ga zo lekker uithuilen bij mijn paard en misschien post ik hier over een paar uur weer heel wat anders... Ik zit nu ook wel in een erg turbulente periode en dan voelt alles zwaar.

**Geplaatst**: 17-03-11 15:27

Re: Hypersensitief (HSP)

Geplaatst: 17-03-11 15:27

Dat herken ik hoor RP, vandaar dat ik ook eerder schreef dat ik er een paar maanden geleden waarschijnlijk heel anders over geschreven had

het verschilt bij mij ook echt of ik in een dip zit of me juist goed voel zoals nu.

**Geplaatst**: 17-03-11 19:33

Re: Hypersensitief (HSP)

Geplaatst: 17-03-11 19:33

Redpassion, je bent nooit alleen.

Vorige pagina stond iets over huilbaby's. Volgens mij ben ik vroeger wel een huilbaby geweest.
Mijn moeder zegt dat wanneer ik alleen moest slapen, ik voornamelijk dan huilde. Als ik dan opgepakt werd, viel ik zo in slaap.
Achja, het huilen is bij mij niet veel minder geworden

Ik heb niet zo erg last van dipjes in de winter. Maar.. Wanneer het lente wordt, en ik de lentekriebels heb, straal ik ook echt wel veel meer. Dan voel ik me veel gelukkiger, alleen maar omdat het zonnetje er is.

Ik merk dat ik de laatste tijd ik wel een soort van 'dipje' heb. Niet echt een dip, beetje down gevoel. Maar dat komt doordat ik me niet afsluit voor mensen, en teveel binnenkrijg dan ik zou willen. Maar ik merk dat het nu wel beter gaat als vorige week.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-03-11 20:34

Geplaatst door de TopicStarter : 17-03-11 20:34

-

Laatst bijgewerkt door amandananana op 29-09-23 12:10, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 17-03-11 20:36

Geplaatst: 17-03-11 20:36

Zijn jullie ook zo gevoelig voor spanningen en stress dat jullie dan ook direct slecht slapen?
Wanneer ik de volgende dag een stressgevoelige situatie heb, dan slaap ik de nacht ervoor echt ontzettend slecht! Meestal ben ik dan dus al rond een uur of 4 wakker

(om een aantal uur later echt volledig kapot te zijn na alle spanning. )
Zou dit ook een symptoom kunnen zijn?

Laatst bijgewerkt door Cayenne op 17-03-11 20:39, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 17-03-11 20:38

Re: Hypersensitief (HSP)

Geplaatst: 17-03-11 20:38

Daar heb ik eigenlijk nooit last van. Kan ook iets van jezelf zijn

Maar misschien anderen wel.

**Geplaatst**: 17-03-11 21:02

Geplaatst: 17-03-11 21:02

Ik slaap sowieso slecht, maar ik weet niet of dat per definitie een symptoom is.

Ik kan wel lang slapen, maar altijd in etappes en met veel levendige dromen.

Een huilbaby was ik ook.

Miss_Caroo schreef:
Redpassion, je bent nooit alleen.

Nee, maar zo voelt het soms wel.

Ik vind het wel fijn dat ik in dit topic wat herkenning vind.

amandananana schreef:
Hebben jullie ook dat je heel gevoelig bent voor de reacties van mensen op jou? Als ik van iemand een snauw krijg, of als iemand maar ietsje anders reageert dan dat hij of zij normaal doet ben ik dagen van slag. Mijn wereldje kan dan echt instorten.

Ja, daar heb ik ook last van. Dat wordt ook wel beter in de loop der tijd, maar als iemand een beetje kortaf of afstandelijk doet vind ik dat nog steeds vervelend. Ik weet alleen niet of het samenhangt met hooggevoelig zijn, ik dacht dat het bij mij komt omdat ik vroeger gepest ben, maar misschien is het wel een combinatie.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-03-11 21:07

Geplaatst door de TopicStarter : 17-03-11 21:07

-

Laatst bijgewerkt door amandananana op 29-09-23 12:10, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 17-03-11 21:13

Re: Hypersensitief (HSP)

Geplaatst: 17-03-11 21:13

Ik ben vroeger niet gepest, maar ik heb dat ook heel erg. Ik ga heel erg piekeren en malen wanneer mensen in mijn ogen 'vreemd' reageren. Kan me er vreselijk rot over voelen terwijl de ander zich er waarschijnlijk niet eens van bewust is.

**Geplaatst**: 17-03-11 21:20

Geplaatst: 17-03-11 21:20

RedPassion schreef:
Wat een bron van herkenning is dit topic... Ik wilde eerst wat herkenbare stukjes quoten, maar dan zou ik bezig blijven.

Momenteel heb ik een gigantische dip als gevolg van die gevoeligheid en zie ik het dus ook echt als een zware last. Ik voel me niet van deze wereld en daardoor voel ik me soms erg eenzaam. Ik zie en voel zoveel pijn, ellende en onbegrip in de wereld en ik kan het zo moeilijk loslaten.

Ik voel me alleen ècht goed en helemaal mezelf bij mijn dieren. Bij mijn paard voel ik me altijd sterk en goed, heb ik overzicht en weet ik wat ik wil en waar ik voor sta. Zij zet alles in perspectief voor me. Maar soms glipt dat gevoel op weg naar huis alweer helemaal weg.
En dat onbegrip, mensen die het gewoon niet zien... Ik vind dit gevaarlijk, omdat ik er voor wil waken dat ik mijn waarheid als de waarheid ga zien. En toch 'zie' (of voel) ik dingen waar ik niet omheen kan, maar niemand schijnt hetzelfde te ervaren... Ik ben duidelijk in de minderheid in wat ik voel en denk, dus het gevoel 'gestoord' te zijn komt regelmatig boven. En toch vind ik er ook steeds vaker mijn weg in. Nu heb ik dus een dip (depressie-gevoelig herken ik enorm), maar ik geniet ook vaak genoeg van mijn 'anders' zijn. Het echte, diepe contact dat ik met dieren en sommige mensen kan hebben is waanzinnig en geeft zoveel kracht en energie. De keerzijde is weer dat ik een diep dal terecht kom zodra ze wegvallen.
Ik schipper steeds tussen de goede en slechte kanten van dit gevoelig zijn. Als ik me goed voel wil ik er iets mee doen (en doe ik dat ook, ik probeer mijn steentje bij te dragen in het helpen van dieren en mensen). En als ik me slecht voel wil ik me voor altijd afsluiten van de rest van de wereld, want alles dat ik opvang doet me dan pijn. Ik vermijd om die reden trouwens ook altijd het nieuws, ik kan er nooit tegen. Leed waar ik niks aan kan doen is echt vreselijk voor me.

Heel mooi omschreven, ik herken dit verhaal onmiddellijk. Ik vind het ook wel moeilijk te begrijpen dat andere mensen niet 'zien' of 'voelen' wat ik op dat moment voel. Dan heb ik het idee dat je dan wel haast blind of ongevoelig móet zijn wil je dat niet zien, terwijl dat natuurlijk volstrekt belachelijk is. Ik heb daar jarenlang mee gezeten, ik dacht dat ik gek was.
Ik vind het ook heerlijk om te filosoferen en muziek intens te beleven, om echt iemand aan te kunnen voelen. En in iemands ogen kijken vind ik ook echt fascinerend, je ziet daar zoveel achter! Maar als men dan terugkijkt heb ik het idee dat ze in mijn ziel kunnen kijken haha.
Bij dieren voel ik me ook echt op mn gemak, waarschijnlijk omdat zij anders communiceren dan mensen. Het is veel meer lichaamstaal en subtiele signalen, maarja die pik ik ook allemaal op, dus dan kan ik weer anticiperen op het dier. Dat gaat allemaal vrij natuurlijk en ik voel me dan ook weer helemaal opgeladen.
Wat betreft partnerkeuze zou een HSPer mij echt goed kunnen aanvoelen, maar misschien wordt het dan wel te emotioneel allemaal? Maar zou een rationele man mij wel begrijpen?

**Geplaatst**: 17-03-11 21:26

Geplaatst: 17-03-11 21:26

Ik zou me ook graag willen melden! Ik heb altijd al het idee gehad dat ik "anders" was dan de mensen om mij heen. Ik ben altijd heel gevoelig geweest, niet alleen in mijn zintuigen, maar ook qua emoties en innerlijk zeg maar. Ik wist maar niet wat ik had, en dat gaf alleen maar meer spanningen. Mijn hoofd zat er letterlijk vol mee, zo erg dat ik niet meer echt mezelf was en een aantal weken bij twee psychologen had gelopen. Met een van hen kon ik erg goed praten, en deze hielp mij echt weer goed op weg. De andere was helaas minder, ik had heel erg het idee dat er niet naar me geluisterd werd, nam een terughoudende houding aan en werd bestempeld met een sociale fobie. (Heb ik echt absoluut niet

: ) Dit gaf me wel een goede klap.

Ik ben heel gevoelig, gevoelig voor licht, geluid maar ook aanrakingen zoals Fiffil beschreef. Mijn mond is heel erg en ik heb letterlijk moeten leren om er een tandenborstel (of lepel, for that manner) in te steken zonder over mijn nek te gaan. Voor mij is het nu wel duidelijk dat ik wellicht HS ben, helaas wordt er door mijn ouders nog steeds over aanstellerij gepraat..

Wat jullie beschrijven komt me ook zo bekent voor. Ik ben ook heel erg van de winterdip, en bloei nu weer heel erg op door de lente. Ik kan heel erg blij en ontroerd zijn door de kleinste dingen, maar ook bedroeft en huilerig door minder leuke. Ik word nu bijvoorbeeld heel erg blij door de woorden van Fiffil over haar vriend. Ze noemt hem zo vaak, en verteld dan over hoe lief hij is en dan kan ik echt blij worden dat twee mensen zo van elkaar houden

Ik moet dan meteen weer aan mijn eigen vriend denken en hoeveel ik voor hem voel

Ik kan zo nog wel doorgaan

: Fijn dat hier een topic over is zodat we wat ervaringen kunnen delen. Ik heb soms ook wel erg het gevoel alleen en onbegrepen te zijn, juist als er weer een verandering optreed in mijn leven, die ik echt goed moet verwerken. Fijn dat er mensen zijn die je dan toch wel echt begrijpen

:

Oh, en Lavien, als mijn vriend ook een HSP'er zou zijn denk ik niet dat het wat geworden zou zijn. Mijn vriend is juist een maffe, nuchtere jongen, een prater, geen jankerd

. Ik heb stabiliteit nodig, en weten dat ik bij hem niet voor een verrassing sta. Ik denk, dat, als hij ook zo emotioneel als ik was het elke dag weer intens en vermoeiend voor ons beide zal zijn xD Maar, dit is mijn mening natuurlijk!