Ik kan mezelf wel in veel van jullie vinden, toen ik net in een nieuwe klas kwam en uiteindelijk veel met 1 meisje om ging (nu vriendin) durfde ik ook geen oogcontact te maken. Mijn moeder viel het gelijk op, maar zij weet verder niets van de pesterijen op school.
Verder trek ik het me ook erg aan als iemand kritiek heeft op mij of wat ik doe, ook al is dat helemaal niet aanvallend bedoeld. Ik ben nu bezig met stage en dat gaat prima, maar ik heb ook wel eens meegemaakt dat iedereen tegen me liep te zeuren en dingen op me afreageerde en mij echt zagen als een domme, goedkope stagiaire
Zelfs als iemand zei, 'je hebt dit en dat zo gedaan maar wil je dat de volgende keer zo en zo doen' voelde ik al tranen opkomen. Ik wist niet waar dat vandaan kwam maar ik kwam er na een tijdje wel achter dat ik met emoties zat van de gebeurtenissen van jaren geleden op de school voor het mbo. Ik ben ook ontzettend arrogant geworden (voor mensen die mij niet kennen dan), ik kijk arrogant, loop arrogant en heb wel altijd mijn woordje klaar. Dat is mijn muurtje.
Stiekem moet ik toegeven, ik heb er nooit over gepraat, het is dat er hier zoveel mensen hun hart luchten en ik me daarin herken.
@Juleke; Ik kan me voorstellen dat je je zo voelt, het is niet niks om iemand in vertrouwen te nemen en dan zo behandeld te worden
@gamble: Wat vervelend dat je ouders niet achter je stonden! Bij mij helpt het een beetje door het van me af te schrijven/typen, ik hoop voor jou ook! Er zijn in elk geval genoeg bokkers die je een luisterend oor bieden
.
) werd gehouden mocht ik ook niet daarna alleen naar huis lopen maar moest de vader van dat vriendinnetje mee de weg oversteken om me bij de deur af te zetten. Vanaf toen kreeg ik al opmerkingen over verwend en dat soort dingen.
