Bokt.nl

**Geplaatst**: 10-08-14 09:05

Geplaatst: 10-08-14 09:05

Pijn vreet energie en is een signaal naar je lichaam dat er wat mis is, dat je alert moet zijn/blijven. Dat werkt elkaar gewoon tegen, en een pijnstiller pakt dat signaal weg waardoor je weer tot rust kan komen.
in feite neem dus beter een pijnstiller als je wat voelt dan regelmatig te denken "dit hou ik wel uit" omdat je dan eerder een aanslag pleegt op je lichaam.

Proficiat met je jaartje getrouwd zijn! Heerlijk om zo gewekt te worden! dat briefjesgevoel ken ik. Had ook onverwacht eentje op tafel toen ik thuiskwam na zijn vertrek naar Australië. Zo'n leuk gevoel, dat nemen ze je niet meer af. (briefje goed bewaren hoor!)

**Geplaatst**: 10-08-14 09:23

Re: Een bloemetje voor Ayasha... update op p30

Geplaatst: 10-08-14 09:23

Ja ik weet ergens wel dat je gelijk hebt, maar ik ben bang om dagelijks pijnstillers te nemen eerlijk gezegd... Ik neem al zo veel... Zaldiar is sowieso imo niks voor dagelijks. Daar is het te zwaar voor en volgens mij wordt je daar wel tolerant voor. Maar dagelijks dafalgan, went je lichaam dan ook niet?

Ik ben doodsbang om afhankelijk te worden eerlijk gezegd.

Ja!! Die gaat niet meer weg hoor! :+:

was een gorilla met twee glazen champagne en een roos tussen zijn tanden met 'hé schatje!' Er bij _O-

heerlijk! Typisch mijn kerel! ( die, gezien ik zo'n smalle uk ben in verhouding heerlijk breed is, echt zo'n type waar je als vriendin in weg kan kruipen... Excuus, als vrouw!

)

**Geplaatst**: 10-08-14 10:03

Geplaatst: 10-08-14 10:03

Wetenschappelijk onderzoek zou aangetoond hebben dat je niet afhankelijk wordt van Dafalgan wanneer je het effectief gebruikt bij pijn en de aangegeven dosis respecteert. Ga je Dafalgan preventief gebruiken zonder dat je eigenlijk klachten hebt, dan kan er wel afhankelijkheid ontwikkelen.

Iemand die het neemt omdat hij echt buikpijn heeft is er goed bij. Iemand die na een tijdje denkt "ik voel niks, maar ik ga straks zeker weer buikpijn krijgen want..." en het daarom alvast maar neemt uit voorzorg, ja die gaat gewenning vertonen.

**Geplaatst**: 10-08-14 10:27

Geplaatst: 10-08-14 10:27

Hmm nee zo ben ik niet. Ik neem effectief pas wanneer ik pijn héb.
Is er eigenlijk iets dat je eenmalig "preventief" kan nemen ivm de 14e... Dat darmonderzoek blijft vrij pijnlijk (ik denk door de ontsteking want normaal hoort het niet zo pijnlijk te zijn.) en ik vraag me af of ik iets kan doen om dat een beetje meer mee te doen vallen, want er na heb ik dan vaak ook nog krampen omdat het dus "geïrriteerd" is (nog extra) en nu moet ik aansluitend (hoop ik iig) door voor die baxter dus ik kan niet op de bank ploffen zeg maar..

En en... Gewoon omdat we een jaartje samen vieren;
http://i681.photobucket.com/albums/vv17 ... C_2588.jpg

**Geplaatst**: 10-08-14 10:48

Geplaatst: 10-08-14 10:48

Mijn kerel is nog een stuk groter en breder :')

(oftewel ik kleiner en smaller).

Je kan dat best eens vragen aan je arts of aan de anesthesist, of ze niks lichts verdovend hebben. Doen ze niet altijd en het is inderdaad geen leuk onderzoek maar helaas, als het moet...

**Geplaatst**: 10-08-14 14:11

Re: Een bloemetje voor Ayasha... update op p30

Geplaatst: 10-08-14 14:11

Als de boel een beetje kalmer is kan ik best hebben. Maar zo lang het onstoken is.. Dan voel je echt dat die darmen dat er écht niet nog eens bij willen zegma.

**Geplaatst**: 10-08-14 16:15

Re: Een bloemetje voor Ayasha... update op p30

Geplaatst: 10-08-14 16:15

Hoe is 't met het veulen des duivels?

**Geplaatst**: 10-08-14 17:20

Re: Een bloemetje voor Ayasha... update op p30

Geplaatst: 10-08-14 17:20

veulen des duivels kan nog een maandje genieten van haar beschermende moeder en dan mag ze op haar eigen benen gaan staan zo gauw ik ergens een bunker kan huren ofzo.. Of draad waar ik genoeg volt op mag/kan zetten om een olifant binnen te houden... Dat secreet loopt gewoon overal doorheen..

**Geplaatst**: 10-08-14 17:28

Re: Een bloemetje voor Ayasha... update op p30

Geplaatst: 10-08-14 17:28

Bekijk 't positief, je gaat later op wedstrijd geen broekschijter hebben

**Geplaatst**: 10-08-14 17:29

Re: Een bloemetje voor Ayasha... update op p30

Geplaatst: 10-08-14 17:29

Nee maar de vraag is nog maar of ik eentje ga hebben die tussen de hekjes te houden is...

**Geplaatst**: 14-08-14 10:18

Re: Een bloemetje voor Ayasha... update op p30

Geplaatst: 14-08-14 10:18

nou, de waardes zien er blijkbaar veel beter uit dan er voor en mag dus verder met dit middel.

Volgens hem is het keerpunt bereikt.

Hij zei nu dat het vorige keer eigenlijk dramatisch gesteld was en dat hij er een beetje voor vreesde...

éindelijk eens een beetje goed nieuws. Vreemd, hoe je verder mogen met medicatie kan zien als goed nieuws!

Mag ook de cortisonen afbouwen..
Operatie zal pas voor januari zijn..

Dat was eigenlijk het enige "slechte nieuws"...

**Geplaatst**: 28-06-16 10:33

Geplaatst: 28-06-16 10:33

In 2014 reageerde ik voor het laatst in dit topic. Nu met toestemming van een mod opnieuw.
De operatie is niet in januari 2015 gebeurt, wel de 2e van deze maand.

Het wordt een lange post dus brace yourselves.

Er is veel, heel veel gebeurt sinds mijn laatste reactie in dit topic.

Veulen des duivels is nog steeds een beetje des duivels maar ze wordt momenteel beperkt in haar acties door de gestelde grenzen. :')

Het is een schat van een dier en ze is gek van mensen maar het is een aparte...

Ondertussen is er ook een kneusje bij gekomen dat zwaar ondervoed was en waarvan de DA vermoed dat er ook e.e.a mee gebeurt is (hij had grote zwellingen op zijn hals en een wonde op zijn hoofd waarvan hij nog steeds een bult heeft ), onze Rooie a.k.a Galant. Doordat er van alles rammelde aan zijn papieren is hij de eerste maanden maar vernoemd naar zijn kleur (en ik wilde nooit een vale vos) en dat is een beetje blijven hangen, zowel bij mij als bij hem want hij luistert dus ook effectief naar "rooie".

Hij wordt nog steeds gevolgd door de DA ma het gaat beter en beter met hem. Hij is ingereden (hij is 4 geworden dit jaar) zij het maar heel rustig. Hij kent links, rechts, gas en de rem en ik maakte hem voor de operatie alleen wat los in stap en draf omdat hij spieren moet opbouwen in die bovenlijn.
Anyhow, ik wijk af.

De operatie dus. In mei dit jaar kreeg ik eindelijk groen licht. Dus het werd voor juni afgesproken. De avond er voor heeft mijn schoonzusje (die kapster is) mijn haar geschoren zoals de dokter had gezegd zodat ik nog een deel van mijn krullen kon houden. 2 juni ben ik me gaan aanmelden en rond de middag zijn ze me komen halen voor de operatie. Het moeilijkste moment voor mij was dat ik "afscheid" moest nemen van mijn man.... We wisten allebei heel goed dat het een zware operatie was en dat er ook risico's aan verbonden waren. We hebben heel bewust "ik hou van je en tot straks" gezegd.. Ik kan me niet voorstellen hoe hij zich gevoeld moet hebben. Paniek sowieso maar hoe veel ga ik niet kunnen bevatten denk ik. Ik zelf had Xanax gekregen, kijk, dan is het al een stuk makkelijker om rustig te blijven.

Maar voor mijn man en familie is het een hele zware dag geweest denk ik. In die zaal waar je moet wachten kwam de chirurg steeds terug bij me kijken, even praten enz. Daaraan merkte ik al dat hij nerveus was. Hij komt wel altijd even vragen hoe het gaat maar niet op de manier dat ie het nu deed. Ik leerde ook mijn anesthesist kennen en dat was een super leuke man (zijn laatste operatie want hij ging op pensioen) die me liet mee beslissen wanneer er geprikt ging worden enz.

Ik mocht ook al mijn piercings (incl. lip) in houden.

Ze hebben blijkbaar een 5tal uur geopereerd. Ik herinner me er niks meer van maar ik schijn na de operatie in recovery ontzettend veel pijn gehad te hebben. Ze hebben er genoeg morfine en nog iets in gestoken voor 80kg en toen kregen ze het pas onder controle (al had ik nog barstende koppijn toen ik weer bewust werd van mijn omgeving een 2tal uur later dus ik wil niet weten hoe ik me er voor gevoeld heb.). Mijn bloeddruk ging nl. veel te hoog van de pijn en dat hebben ze liever niet bij iemand die pas geopereerd is.

Zeker niet met mijn medische voorgeschiedenis. Ik ben kennelijk heel gezellig met genoeg morfine. :')

Ik reageerde volgens mijn familie heel logisch en helder zei het met een beetje een dubbele tong maar ik zelf weet er dus helemaal niks meer van. :')

Had wel mijn prioriteiten nog op orde want vraag 1 was; "heb ik mijn piercings nog?" :')

(aldus mijn man :')

) Pas vanaf een uur of tien 's avonds, toen heb ik met wat moeite gevonden hoe ik op het knopje moest drukken (bewust van mijn omgeving is dus misschien nog een groot woord) en de verpleegster gevraagd hoe laat het was..

En ik was misselijk dus daar heb ik ook wat voor gekregen.

Die misselijkheid en hoofdpijn heeft twee dagen flink zijn gang gegaan. De drain uithalen deed verschrikkelijk veel pijn. Die zat ten eerste heel diep en ten tweede kregen ze hem er amper uit getrokken. $:\$ NIET leuk als ze zitten te trekken aan iets in je hoofd als je pas geopereerd bent en sowieso al ontzettend hoofdpijn hebt.
Heb ook twee nachten een soort "privé verpleger" gehad omdat ik steeds moest braken zodra ik ging liggen. Dat was dus door de nieuwe "druk" die ontstaan was. Mijn eigen stuk schedel was nog maar 1/4e zo dik als het gezonde deel en de prothese is juist iets dikker (dat verschil voel ik nu dus ook, vroeger had ik een grens waar het "in viel" en voelde ik zo waar mijn botluik zat. Nu kan ik het voelen doordat de prothese dus iets boven mijn schedel uit steekt. Overigens iets wat je enkel voelt. Je ziet het niet.

Op de scans was alles goed en mijn nachtverpleger van mijn laatste nachten in het ziekenhuis bleek een oude bekende te zijn (heeft op dezelfde club gezeten als ik.) dus 's nachts had ik gezelschap als ik niet kon slapen omdat ik door de dag gedut had. (ja mijn hersenen hadden hun eigen ritme en dat week behoorlijk af van het ziekenhuis ritme, gelukkig kennen ze dat op die afdeling en zeggen ze dan juist "volgen" ipv er tegen in gaan.) Hij had dan gewoon zijn beeper mee voor als iemand belde. :')

Zeker de nachten dat ik zo moest braken en hoofdpijn had was het gerust stellend omdat, toen ik mijn bloeding kreeg, ik ook zo misselijk was.. dus ik was ietwat in paniek zeg maar...

Maar het feit dat er iemand bij zat die kon ingrijpen als het mis ging stelde me gerust. Zodra ik goed weg dommelde ging hij wat papierwerk doen en dan kwam hij na een uurtje terug. Sowieso moesten ze me de 1e twee nachten om het uur controleren. Maar de laatste nacht kwam hij nog steeds om het uur even kijken.

Nu moet ik wel zeggen dat het heel rustig was op de afdeling ook, verschillende kamers stonden leeg. Dus hij had die tijd ook simpelweg. Uiteindelijk ben ik donderdag geopereerd en heb ik zondag ochtend mijn koffer gepakt naar huis.

Inmiddels is de 2e controle al geweest, die was goed, morgen moet ik terug op controle.

Ik hoop dan weer toestemming te krijgen om te rijden en ik wil graag een kopie van de scan van hoe veel dunner mijn eigen botluik was... Ik heb nl ook de scan van mijn nieuwe prothese gekregen én zelfs een foto van tijdens de operatie (die veel minder vies is dan je zou denken.). Die hebben ze trouwens gemaakt voor een brochure oid.

Er zitten wel nog drie schroeven in mijn hoofd (de prothese staat vast met draadjes). Maar die kregen ze er niet uit.... Omdat mijn eigen botluik al zo verbrokkeld was en zo'n werk was geweest om 'm er uit te halen zonder iets te beschadigen wilden ze mijn lijf niet nog eens extra stresseren door te gaan boren om die schroeven er uit te krijgen. De andere schroeven hadden ze er nagenoeg vanzelf uit gekregen. (Die zaten dan ook in die brokkels die voor schedel moesten door gaan).
De laatste controle zei ie "ik heb er werk aan gehad hoor, het was een zware operatie" waarop ik zei "ja, dat heb ik gevoeld ja" en toen moest ie lachen. :')

Waar hij vorige afspraken (voor de operatie) wat chagrijnig over kwam heb ik nu weer mijn "oude vertrouwde" chirurg terug. Hij gaf zelf ook toe de laatste keer dat ie bang was geweest voor de operatie.

Dus nu hopen dat morgen alles goed is, dat ik terug mag rijden.... En dan tot slot hopen dat dit het laatste hoofdstuk is kwa ingrepen in mijn hoofd... Helemaal afgesloten zal dit hoofdstuk nooit zijn. In al mijn enthousiasme heb ik altijd vol gehouden dat het prima met me gaat, dat ik nagenoeg geen nablijvende letsels heb. Helaas moet mijn gekalmeerde en meer realistische zelf met veel spijt toegeven dat dat nog wel tegen valt...

**Geplaatst**: 28-06-16 11:33

Re: Een bloemetje voor Ayasha... update op p30

Geplaatst: 28-06-16 11:33

Jeetje, dat is dus een flinke operatie geweest. Hoe voel je je momenteel?
Misschien een stomme vraag, maar je schrijft dat je schedel nog maar eenvierde zo dik is als normaal. Kan dit ook weer dikker groeien?

Zo te lezen had je een fijne chirurg. Jammer dat ie na jouw operatie meteen met pensioen gaat. Heb je het hem zo lastig gemaakt?

**Geplaatst**: 28-06-16 11:56

Re: Een bloemetje voor Ayasha... update op p30

Geplaatst: 28-06-16 11:56

Hihi, de chirurg blijft nog wel even al beweert ie dat ik hem 15 jaar van zijn leven kost. _O-

(ik slaag er dus in om op élk medisch gebied een uitzondering te zijn, medische problemen zijn bij mij nog nooit met een standaard behandeling opgelost geraakt. :roll:

En morgen moet ik ook gaan voor mijn enkel die stuk is dus ik ben eens benieuwd.)
Het is de meneer van de narcose die op pensioen gaat. Ik ben voor zover ik gehoord heb deze keer niet door mijn narcose gekomen dus hem heb ik het alleen moeilijk gemaakt met prikken. :')

(ze hebben weer een stuk of tien keer moeten prikken eer ze een ader hadden, had gelukkig al een infuus waar ze me mee in slaap konden doen dus heb het niet moeten voelen. :')

)
Maar zijn pensioen stond al gepland zoals ik begrepen heb. _O-

Dat ging over het stuk schedel dat er nu uit gehaald is. Die schedel ging alleen maar verder aftakelen. Dat was het botluik, dus het stuk dat er uit geweest is, er weer in gezet is en toen is gaan resorberen (een duur woord voor het feit dat je lichaam het als "vreemd voorwerp" ziet en omdat het niet naar buiten gedrukt kan worden lost het immuunsysteem het dan langzaam maar zeker op en voert het af. Een deel van het bot wat er nu uit is, was al helemaal "verweekt".). Nu zit er een prothese in van kunststof (de exacte naam herinner ik me niet meer maar het is iets geheel nieuw, dit is één van de eerste die ze gezet hebben hier in deze streek) die gemaakt is in Italie. Die heeft een sponsachtige structuur en de bedoeling is dat mijn gezonde bot door die "gaatjes"/gangen gaat groeien. Ik weet niet of het zo duidelijk is. Ik ben aan het zoeken of ik een foto kan vinden van het materiaal. Die vind ik dus niet, heb wel een foto van "mijn" prothese maar daar zit ie al in mijn hoofd dus da's niet iets om al te plaatsen in het topic zegmaar. :')

Heb ook wel een RX er van, dan zie je ook wel "iets" van de gaatjes.) Morgen eens vragen of ie nog zo'n brochure heeft.

Maar mijn gezonde schedel hoort er dus "doorheen" te gaan groeien. de prothese zelf heeft al de correcte dikte (iets dikker zelfs) dus die hoeft niet meer dikker.

Hoe ik me voel... Onweer doet vreselijk pijn. Momenteel neem ik alleen 's avonds (als ik moe word) nog een dafalgan. Dan merk ik dat mijn lijf nog herstellende is, dan krijg ik wat steken in mijn hoofd (migraine achtig maar enkel in het geopereerde gebied). Ik ben nog snel moe (snel buiten adem en als ik voor tien uur moet op staan haal ik de 9 uur 's avonds niet of met veel moeite.) Maar dat is nog een deel narcose (ik heb vorige keren ook lang last gehad van nawerking van de narcose, zal ook wel liggen aan het feit dat ik redelijk lang onder zeil moet blijven telkens.) en natuurlijk omdat mijn lichaam druk bezig is met herstellen.

Mentaal is het, heel eerlijk, een "grote brok".

IRL doe ik er wel lacherig over naar "kennissen" maarniet naar goede vrienden. Die kennen me ook te goed

ook tov mijn man en schoonbroer-zus en ouders ben ik een stuk realistischer en geef ik ook gewoon toe dat het best wat is om te verwerken.... Het is ook zo onvatbaar. Ik zit soms naar die RX te staren en dan denk ik "ongelooflijk dat ze dit kunnen"... En het is een beetje onwerkelijk. Dit gebeurt anderen, niet jezelf.

En mijn hersenen hebben al minder capaciteit om e.e.a te bevatten dus het gaat nog wat trager hier ook. :')

Ik doe er ook wel een stukje lacherig over omdat mensen nogal geschokt zijn als ze er achter komen...

En mijn sociale vaardigheden rijken dan vaak niet verder dan "lighten the mood with a joke".

Leuke anekdote was bv voor de operatie ging ik bij "mijn" piercers die tevens goede vrienden zijn voor plastick in mijn piercings te steken. Metaal moet nl sowieso uit. Eentje van hen tatoeëert maar die klant had toestemming gegeven dat ik er bij mocht (was ook één van hun vrienden dus dan is het toch nog anders dan als het echt een klant-klant is) en ik stond te praten met die mannen en het ging dus over die operatie. Maar omdat wij er al zo lang mee bezig zijn praten we er over als over een nieuwe auto kopen zeg maar. En die wat aan het tatoëren was vroeg "wat gaat er nu eigenlijk precies gebeuren" dus ik antwoord "mijn stuk schedel gaat eruit en er komt een prothese in" en met dat ik dat antwoordde (de klant zat met zijn rug naar me toe) draaide die gast zo snel die stoel om dat W (de artiest) nog net genoeg tijd had om het tafeltje met zijn materiaal op weg te trekken voor hij zelf 30cm naar achteren geduwd werd. :')

En die piercers en ik stonden hem allebei zo aan te kijken van "wtf krijg jij nou" en die gast was lijkbleek en vroeg "sorry dat ik me bemoei maar WAT gaan ze doen?"
En wij stonden nog steeds verbaast naar hem te kijken maar éigenlijk was zijn reactie de normale... :')

**Geplaatst**: 28-06-16 12:52

Re: Een bloemetje voor Ayasha... update op p60!

Geplaatst: 28-06-16 12:52

Wat een verhaal he Kath :oo

blij dat je er goed doorheen bent gekomen! :+:

Dat onweer pijn doet snap ik wel, dat merk ik al aan mn hoofd dus hoe het voor jou moet zijn lijkt me echt heel naar!

**Geplaatst**: 28-06-16 13:19

Geplaatst: 28-06-16 13:19

Fijn om weer een update te lezen !
Wat een pittige operatie weer maar wat ben jij een lekker powerwijf hoe je je er weer doorheen weet te slaan ! En daar horen ook de klote momenten en t niet fijn voelen bij

Qua operatie wel interessant om te lezen zeg.. je staat er toch versteld van wat "ze" tegenwoordig kunnen.
Als ik zo nieuwsgierig mag zijn ? Hoe heelt het nu ? Heb je je krullen er overheen of is het gewoon nog erg duidelijk te zien ?

**Geplaatst**: 28-06-16 13:31

Re: Een bloemetje voor Ayasha... update op p60!

Geplaatst: 28-06-16 13:31

Zo, dat is niet niks, gaat je wel weer de nodige herstel tijd kosten, wel fijn dat ze het resorberende stuk bot hebben kunnen vervangen met een protese.
Gaat het ondertussen langzaam aan weer iets beter, of blijf je nog wel hangen met veel pijn en vermoeidheid?
Beterschap in ieder geval.

**Geplaatst**: 28-06-16 14:46

Re: Een bloemetje voor Ayasha... update op p60!

Geplaatst: 28-06-16 14:46

Zo net terug van de paarden. Even staan genieten van de nieuwe vriendschap tussen mijn twee mannen.

Mondy; Je mag nieuwsgierig zijn.

Het is een erg onbekende ingreep en hersenletsel op zich is een erg onbegrepen iets. Ik vind het positief als mensen het willen begrijpen.

Het is heel goed geheeld, veel mooier dan vorige keer. Langs het litteken beginnen zelfs al haartjes te komen waar ik voorheen echt een strook van een halve cm had waar niks meer op groeide. Hij heeft het litteken denk ik ook ietwat gecorrigeerd (vorige keer is het ontstoken geweest.). Het is een snee in een "haakvorm" van een 20tal cm minstens. Er hebben 45 haakjes en draadjes (gemengd) in gezeten en er is een strook van een cm of 4 geschoren. Ik heb eigenlijk nog niet geprobeerd of ik mijn krullen er over heen zou kunnen leggen. Straks eens proberen. :')

Het is momenteel dus wel nog te zien maar ik heb toch altijd een pet op (ook voor de operatie) en daarmee is het litteken verborgen, onder mijn pet komen dan gewoon krullen uit.

Thuis geneer ik me ook niet om zonder pet oid te lopen. Iedereen die hier komt weet dat ik geopereerd ben dus dan weten ze ook dat 't momenteel nog een origineel kapsel is. :')

Het is ook gewoon genezen dus het ziet helemaal niet meer eng ofzo uit.

Het gaat inmiddels stukken beter. Ben net mee gaan voeren enz. Vooral 's avonds heb ik wel hoofdpijn. Er voor had ik daar ook wel last van, minder fel als nu, da's ook een stukje omwille van het hersenletsel.

En nu is dat iets meer/sneller omdat mijn lijf het druk heeft met herstellen natuurlijk.

Vermoeidheid zal ook nog wel even blijven hangen vrees ik. Maar verder doe ik alles gewoon weer zelf op het tempo dat mijn lijf het me toe laat.

**Geplaatst**: 28-06-16 14:56

Re: Een bloemetje voor Ayasha... update op p60!

Geplaatst: 28-06-16 14:56

Klinkt al erg positief qua genezing dan

En ach tegenwoordig is hier en daar iets geschoren in een kapsel helemaal hip dus eigenlijk ga je gewoon met de tijd mee

**Geplaatst**: 28-06-16 14:57

Re: Een bloemetje voor Ayasha... update op p60!

Geplaatst: 28-06-16 14:57

Momenteel heb ik een soort inverse hanenkam zeg maar. _O-

**Geplaatst**: 28-06-16 15:01

Re: Een bloemetje voor Ayasha... update op p60!

Geplaatst: 28-06-16 15:01

Ok ik ben denk ik te nieuwsgierig maar dat "vraagt" wel een beetje om een foto :')

Ik zeg paars of babyblauw verven en je bent helemaal de trend van 2016 !

**Geplaatst**: 28-06-16 15:07

Re: Een bloemetje voor Ayasha... update op p60!

Geplaatst: 28-06-16 15:07

**Geplaatst**: 29-06-16 15:35

Geplaatst: 29-06-16 15:35

Enfin ben terug. Chirurg was weer in een k*thumeur. Heb halvelinge moeten afdwingen dat hij het nog verder op volgt. Daarna wat gaan eten en door naar de dokter voor mijn enkel. Die heeft even gekeken waar het pijn doet en daarna zei ie "heb je de foto al gezien?" en dat had ik niet, dus toen ik zei van niet zei hij "tja... Het is niet goed he..."

Ja dan weet je al ongeveer wat gaat komen he. Even kijken of ik het goed uitleg he, op de foto kon ie het mooi aanwijzen, dat was makkelijker. Ik zag als leek trouwens zelfs heel duidelijk de schade.
Gewricht tussen enkel en scheenbeen is "weg" (zijn woorden). Dat is dusdanig beschadigd dat die twee gewoon "op elkaar "zitten. Vrijwel alle botjes er rond (hiel, en ook voor "op" je enkel zijn ernstig beschadigd. en die vanboven "op" (voorkant van je enkel) is vervormd tot een soort weerhaak (wat dus verklaart waarom ik mijn tenen niet meer omhoog kan trekken, zelfs amper in neutraal stand krijg). Die blokkeert letterlijk het hele gewricht. Meer naar voren zitten ook nog gewrichten, die vertoonden ook al schade, nog niet zo ernstig als in de enkel zelf maar wel duidelijk zichtbaar. Ook in mijn scheenbeen was een flinke plek te zien. $:\$

Ik heb zelfs niet moeten vragen naar een MRI van mijn bekken en andere voet. Toen ik zei dat die ook pijn deden en gelijkaardige pijn zei hij "dan kijken we die ook ineens na. "
Geen discussie, gewoon "doen we." Een behandeling is er niet meer voor die voet links. Enfin, ja, die is er wel, vast zetten. Maar dat is door de schade die ik heb eigenlijk geen optie meer in die zin; de kans is groot dat het meer slecht doet dan goed.Bovenste gewricht zou sowieso vast gezet moeten worden en eigenlijk dat er onder ook en dan verlies je veel functionaliteit + dan ga ik waarschijnlijk het proces rond dat volgende gewricht ook versnellen, als ze dat ook nog vast moeten zetten dan is mijn voet volledig verstijfd én dan is er nog het punt dat ook voor vast zetten, ze wel zeker moeten zijn dat mijn bot bloedtoevoer krijgt want anders herstelt het niet (immers; geen bloedtoevoer = geen zuurstof = geen botaanmaak) en dan ben ik nog veel verder van huis. En dat is momenteel dus erg twijfelachtig.
Hij blijft het opvolgen, gaat e.e.a bespreken met het universitair ziekenhuis en in september word ik terug verwacht (dan hebben ze ook de andere MRI's gemaakt en heeft hij die ook kunnen bespreken).

http://www.ortho-asz.be/joomla/images/s ... ie%201.gif
Edit; wat hier als "talus" aangeduid is, is bij mij links zo goed als 'weg'.
En alles wat hier een pijltje heeft, ie beschadigd in meer of mindere mate.

**Geplaatst**: 29-06-16 22:17

Geplaatst: 29-06-16 22:17

Ayasha schreef:
Vermoeidheid zal ook nog wel even blijven hangen vrees ik. Maar verder doe ik alles gewoon weer zelf op het tempo dat mijn lijf het me toe laat.

Ik wil je niet ontmoedigen maar ik heb na mijn hersenbloeding in 1996 bog steeds last van vermoeidheid

**Geplaatst**: 29-06-16 22:29

Re: Een bloemetje voor Ayasha... update op p60!

Geplaatst: 29-06-16 22:29

Jeetje, het zit je niet mee. Dus je moet met deze schade leren leven?
Wat heb je eigenlijk gedaan waardoor het zo kapot is?