Lieve meiden,
Wat me opvalt is de ONTZETTEND jonge leeftijd van de meeste van jullie..
Wat zonde om te zien dat er TEGENWOORDIG zo snel naar een mes gegrepen word, terwijl er zoveel hulp in Nederland te vinden is voor psychische problemen.
Vanaf mijn 13/14 e jaar heb ik mezelf gesneden.
In het begin voornamelijk op mijn benen en buik, ik wilde immers niet dat IEMAND dat zou zien!
Jaren lang heb ik het prima kunnen verbergen voor mijn ouders en vrienden.
(Op school gymde ik niet mee dus was het simpel! ik hoefde me nooit om te kleden!)
Heel vroeg ben ik uit huis gegaan en gaan samenwonen met mijn ex man.
In deze relatie ben ik meer en meer gaan snijden, branden, krassen, krabben.. eigenlijk alles om mezelf maar zoveel mogelijk te VERMINKEN.
Ook mijn armen, handen, borsten, en hals moesten het nu dagelijks ontgelden.. niets was meer goed.
Jaren lang wilde ik niets anders dan mezelf kapot maken... Niets was goed aan mezelf... ik was niet goed, en verdiende het niet om hier te zijn.
Rond mijn 19 e ging dit helemaal mis.... Mijn ex man heeft in totale paniek mijn moeder opgebelt die ruim een half uur bij ons vandaan woonde.
Ik had mezelf zo ernstig verwond in bad.. ik zat letterlijk in bloedwater.
Op het moment dat mijn moeder me op die manier vond in het bad in mijn eigen huis zijn er dingen gaan veranderen.
Voor het eerst in jaren zag/wist ze dat als er NU niet ingegrepen zou worden.. ik het niet zou overleven.
Op dat moment heeft zij me mee naar huis genomen, en ben ik een heel ander soort leven op gaan bouwen.
We zijn nu 5 jaar verder...
12 jaar na het begin van alle ellende.
En nu kan ik zeggen, NEE genezen ben ik NIET, maar snijden, branden, krassen, krabben, doe ik NIET meer.
Dit is 5 maanden geleden van de ene op de andere dag VERDWENEN, VERBANNEN uit mijn leven!
Waarom?
Ik ben 5 maanden geleden in verwachting geraakt, en iedere dag word ik nog herinnerd aan mijn 12 jaar in de HEL.
Mijn lichaam is bezaaid met onherstelbare littekens, inmiddels zijn de wonden hersteld, zijn de littekens weer gevormt en wil ik voor ons kindje de moed en de kracht opbrengen om NIET meer te snijden.
Ik kan het haar straks niet aandoen dat zij een moeder heeft die op zo'n manier met haar lichaam om gaat...
Want weet je?
Dit lichaam heb je gekregen bij je geboorte... Op t moment dat je geboren werd, was je perfect, vonden je ouders je het mooiste wat ze ooit hadden gezien.
Je zal de rest van je leven met DIT lichaam door moeten, je hebt geen keus.
Wil je dan de rest van je leven met onherstelbare schade BLIJVEN rondlopen?
Straks als je een baan zoekt en mensen naar je armen kijken je meteen al een stempel (daarmee een waarschijnlijke afwijzing) geven om wat je jezelf aan doet?
ALTIJD de starende blikken van de mensen om je heen.
De afkeurende blikken die je blijven achtervolgen?
NU op dit moment zullen VELEN van jullie zeggen.. Dat interesseerd me ECHT niet.
Maar denk eens 10 jaar verder, interesseerd het je dan nog niet?
Ik zeg niet dat ik NOOIT meer terug zal vallen, Automutilatie is een verslaving die ONTZETTEND moeilijk te overwinnen is, maar als je er zelf achter staat, niet onoverwinnelijk!
Ik loop nu al zo'n 10 jaar bij een psycholoog, en ruim 7 jaar bij een psychiater...
Samen met hun, de juiste medicijnen, en m'n eigen wilskracht... gaat mij dit zeer zeker lukken!
Voor iedereen hier...
Heel veel succes en sterkte, houd de moed erin.. HET KAN VERANDEREN!
Pb staat vrij.