Bokt.nl

**Geplaatst**: 21-01-13 09:56

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 21-01-13 09:56

Vandaag mijn 1e lichttherapie gehad. Toen ik daar ging zitten werd mijn lichaam zo onrustig; lukte geeneens om wat te lezen. Na een paar minuten kwam mijn lichaam tot rust. Voelde na 40 min. mijn ogen wel.

**Geplaatst**: 21-01-13 10:03

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 21-01-13 10:03

5 dagen per week en dan 2 weken. Is 40 min. en dan elke minuut 2 seconden in de lamp kijken.

Fijn voor je dat over 2 weken je therapie begint maar minder dat je je nu zo rot voelt. Ik ken dat ook als ik van die angstmomenten heb; de energie is dan ver te zoeken en duik dan het liefst mijn bed in. Sterkte meid :(:)

**Geplaatst**: 21-01-13 15:25

Geplaatst: 21-01-13 15:25

Jeetje *naam* dat is even schrikken maar goed je moeder je kwam redden

Ik ben net terug van stal maar kan wel janken. Of dat dat van vanochtend kwam (al denk ik toch niet dat na 1x lichttherapie je lichaam al zo snel reageert

) weet ik niet maar niks ging. Ben uiteindelijk maar gestopt en paardje lekker vertroeteld op stal gezet. Ga zo maar eens lekker onder de douche en ben ook niet meer van plan om vanavond nog weg te gaan. Duik vroeg mijn bedje in met de hoop dat ik beter slaap dan afgelopen nacht.

Laatst bijgewerkt door Warboel op 21-08-18 13:26, in het totaal 1 keer bewerkt
Reden: Ivm privacy naam verwijderd

**Geplaatst**: 21-01-13 15:41

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 21-01-13 15:41

Kom nu ineens dit topic tegen..

Ikzelf zit ook bij een psycholoog.
Vroeger heel heel heel erg gepest, en kan nog steeds niet met alle gevoelens omgaan.
Tegenwoordig als ik boos ben, uit dit zich heel erg in agressie, en wil ik regelmatig mijn ouders of broertje slaan... (andere dierbare dan weer niet? Waarschijnlijk omdat mijn ouders en broertje altijd in mijn leven zullen zijn, en dat is bij een ander niet zeker..) Nogsteeds vecht ik tegen mijn verleden, en elke keer als ik een stapje vooruit ga, ga ik er weer 2 achteruit... Ik heb denk ik nog een hele lange weg te gaan. Slik zelf niks ofzo...

**Geplaatst**: 21-01-13 15:44

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 21-01-13 15:44

Welkom LoveUggs :wave:

Naar voor je dat het verleden je achtervolgt. Kun je daar met je psycholoog goed over praten?

**Geplaatst**: 21-01-13 16:01

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 21-01-13 16:01

Ja, ze is erg aardig!
De laatste tijd hebben we het vooral over mijn problemen van nu. Als ik die niet op los, kan ik ook niet mijn verleden verwerken.

**Geplaatst**: 21-01-13 17:22

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 21-01-13 17:22

Ja ik hoop het ook!
Ik denk dat ik nog een lange weg te gaan heb...

**Geplaatst**: 21-01-13 18:48

Geplaatst: 21-01-13 18:48

lammie2701 schreef:
hallo,

het enige nadeel vind ik dat ik er zoooo moe door word, maar hoop dat dat op een gegeven moment wel beter gaat worden...

over paarden en je stemming...mijn paard voelt feilloos mijn stemming aan en kan mij echt steunen als ik dat nodig heb (legt dan haar hoofd tegen mij aan of legt haar neus tegen mijn wang aan), ook kan zij mij opbeuren uit een dal (door uit te dagen om te gaan spelen) en laat ze het ook merken als ik beter niet wat kan gaan doen (wil dan niet lopen of doet alles met tegenzin)...kortom jana is zeker weten mijn spiegel

hoi Lammie, gebruik je al lang AD? het wordt op den duur echt beter hoor, ik heb het nu ongeveer drie jaar, eerst een hoge dosering nu laag, en ik heb nergens last van ... gelukkig.... ook niet meer van depressies .... en daar ben ik vooral blij mee..

**Geplaatst**: 21-01-13 18:48

Geplaatst: 21-01-13 18:48

LoveUggs schreef:
Ja, ze is erg aardig!
De laatste tijd hebben we het vooral over mijn problemen van nu. Als ik die niet op los, kan ik ook niet mijn verleden verwerken.

welkom, en ik wens je heel veel sterkte...

**Geplaatst**: 21-01-13 22:38

Geplaatst: 21-01-13 22:38

Miranda40; Wat een heftig verhaal zeg, en wat naar dat je je zo voelt.Hoop dat je lichttherapie iets gaat helpen.

Liesje: Denk niet dat wij jouw berichtjes ooit als onzichtbaar zullen beschouwen. Hoop dat je dat snel ook zelf gaat geloven. Weet niet wat er gebeurd is, maar goed dat je hulp zoekt

Purny: Lastige keuze lijkt me, vertellen of niet. Wel fijn dat je les iig je weer energie en kracht heeft gegeven

!

*naam*: Gefeliciteerd met je voldoende, da's altijd een opluchting

!

Lammie701; Fijn dat de medicatie goed aanslaan. Hopelijk kun je nu een goede basis leggen om de toekomst weer zonnig in te gaan :(:)

Sorry dat ik zo onderbreek in dit toch wat persoonlijke topic, maar ik lees al een poosje mee en ik heb wat praktische vraagjes

Ik heb een probleem(pje) en dat is dat ik hele erge faalangst heb. Mijn laatste rij-examen was de druppel (en het was een faal-angst-examen). Die was echt traumatisch en mijn examinatrice vond ook dat ik in therapie moest, omdat ik onder deze omstandigheden gewoon nooit zou slagen. Mijn instructeur ook, want die kon me niet meer helpen zei 'ie (in de lessen gaat het immers heel goed. Maar er trekt een hele dikke mist voor mijn hoofd tijdens het examen). Beetje balen, want ik heb mijn rijbewijs best wel nodig. En buiten dat is het eigenlijk wel een veel breder probleem. Ik heb al mijn hele leven erge faalangst met zo ongeveer alles. Qua toetsen ed. kom ik er altijd wel door (hoewel, mijn middelbareschool periode was niet om over naar huis te schrijven en is 7 jaar pure hel geweest

)maar zodra ik voor/tegenover een persoon sta gaat het mis en ik heb ook mijn hele leven (vanaf mijn 10e ongeveer) te horen gekregen vanuit meerdere instanties dat ik hulp moet krijgen vanwege problematisch/afwijkend gedrag. Maar dat vond ik zelf altijd een beetje overdreven/stigmatiserend en ik ben altijd bang geweest om in een eindeloos en hopeloos hulpverlenerstraject te komen. Anywaaay, mijn rij-examen vind ik een goede motivatie om toch een stap in die richting te zetten (ik moet en zal een keer slagen >;)

) maar ik weet niet hoe ik het aan moet pakken. Dus mijn vraagjes zijn:

Hoe kom ik in een traject en wat is de kans op wachtlijsten? Ik vermoed dat ik gewoon naar de huisarts zou moeten gaan?

Hoe zit het met de vergoeding en eigen bijdrage? Ik heb echt geen verstand van die dingen en mijn moeder regelt nu gmijn ziektekosten verzekering. Vanwege omstandigheden overleg ik het liever niet met haar

En aangezien mijn moeder mijn ziektekostenverzekering betaalt, krijgt zij dan een overzicht van mijn deelgenomen afspraken/therapie.

Alvast bedankt, en een dikke knuffel voor iedereen hier die het gebruiken kan :(:)

Ik ga morgen denk ik met de HA bellen, maar dat vind ik dood-eng (ja, typisch

) . Maar dat moet sowieso gebeuren aangezien ik nu al voor de 3e keer in 2,5 maand plat lig met hoge koorts ...

Laatst bijgewerkt door Warboel op 21-08-18 13:26, in het totaal 1 keer bewerkt
Reden: Ivm privacy naam verwijderd

**Geplaatst**: 21-01-13 22:49

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 21-01-13 22:49

ik meld me hier ook

bij mijn loop het niet lekker thuis veel ruzie we hebben ook hulp morgen komt de amk praten met me moeder omdat ze zich veel zorgen maken om mijn en op school ook
en ik had een vrijdag een gesprek van die vrouwe thuis komt en die maak te ook veel zorgen om me

iedereeen heel veel sterkte

**Geplaatst**: 21-01-13 22:52

Geplaatst: 21-01-13 22:52

Ik had me een tijdje geleden al gemeld in dit topic maar..... Ben nog steeds niet naar de psych geweest. Het ging een tijdje goed maar heb de laatste paar dagen weer flink veel last van wat er gebeurd is en ik wil daar zo graag van af. Ik kom er niet van in slaap en ik vind het zo stom van mezelf maar het spookt gewoon aldoor door mijn hoofd. Kan iemand mij een virtuele schop onder mijn kont geven Y;(

?

**Geplaatst**: 21-01-13 22:59

Geplaatst: 21-01-13 22:59

Ik geef je een schopje Nynke! Ik was ook heel bang om om hulp te vragen.. Er was namelijk niks mis met mij, en praten, daar had ik al helemaal geen zin in!
Maar toen ik het mijn moeder vertelde (en de dag erna de huisarts) viel er werkelijk gewoon een last van mijn schouders, waar ik al zeker 6 jaar mee rond liep!! Heb pas na 2 weken de stap genomen om ook daadwerkelijk de psycholoog te bellen, maar dit was meer omdat ik toen net uit een ander (revalidatie)traject kwam..
(oh dat schopje is bemoedigend bedoeld hoor, don't get me wrong

)

Oh en over de verzekering: 5 behandelingen worden standaard vergoed (maar daar moet je natuurlijk wel je eigen bijdrage over betalen, als je daar nog niet aan zit), vervolgens moet je kijken of je eventueel aanvullend verzekerd bent, daar moet je vervolgens weer geen eigen bijdrage over betalen

**Geplaatst**: 21-01-13 22:59

Geplaatst: 21-01-13 22:59

*Naam* daar heb je gelijk in. Vind het gewoon best eng.. En het stomme is dat ik zelf hierna toegepaste psychologie wil gaan studeren, hoe krom is dat..
Ik weet van mezelf dat ik even over die drempel heen moet, maar ik ben echt een jankerd als ik over mijn gevoelens moet gaan praten en dat vind ik zo vreselijk. Dat houd mij tegen denk ik, al moet ik me daar echt over heen zetten misschien..

Laatst bijgewerkt door Warboel op 21-08-18 13:27, in het totaal 1 keer bewerkt
Reden: Ivm privacy naam verwijderd

**Geplaatst**: 21-01-13 23:02

Geplaatst: 21-01-13 23:02

haha, ik studeer ook toegepaste psychologie. Zat laatst tegen een klasgenoot een hele klaagzang te houden over het 'overdreven' commentaar van mijn examinatrice en dat ik psychologen echt stom en irritant vond totdat ze zei 'Uhm. Weet je ookal weer wat je zelf studeert? '.... 'uhm. Ohja'.
Nouja, de theorie er achter is vaak interessanter dan de daadwerkelijke uitvoering zullen we maar zeggen :')

Je eigen bijdrage is dus die 200 euro? Ik ben afgelopen 3 maanden wel al een stuk of 8x bij een HA geweest en heb verschillende medicijnen en een rontgenfoto gehad. Maar dat zal wel niet bijdragen, aan de eigen bijdrage voor therapie ? Denk dat mijn mams dat dan betaald moet hebben ofzo

Laatst bijgewerkt door Anoniem op 21-01-13 23:04, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 21-01-13 23:03

Geplaatst: 21-01-13 23:03

Oh gelukkig ben ik niet de enige die het niet eng vind/vond! Ik heb ook het gevoel dat wat ik meegemaakt heb niet ernstig genoeg is en praten kan ik heel goed, zo lang het maar niet over mijn problemen/gevoelens gaat. En opkroppen is inderdaad ook niet goed.. Bah zo lastig allemaal.
Menimo: haha :')

geweldig.

**Geplaatst**: 21-01-13 23:06

Geplaatst: 21-01-13 23:06

Nynke1 schreef:
Oh gelukkig ben ik niet de enige die het niet eng vind/vond! Ik heb ook het gevoel dat wat ik meegemaakt heb niet ernstig genoeg is en praten kan ik heel goed, zo lang het maar niet over mijn problemen/gevoelens gaat. En opkroppen is inderdaad ook niet goed.. Bah zo lastig allemaal.
Menimo: haha geweldig.

Oh dat had ik ook zooooo extreem! Mijn vriend, die heeft pas dingen meegemaakt dacht ik dan (opgroeien met twee zieke ouders, overlijden van zn moeder, familieruzies enz)! dat van mij, pfff niet noemenswaardig!
Maar blijkbaar toch noemenswaardig genoeg om me er niet happy bij te voelen

**Geplaatst**: 21-01-13 23:06

Geplaatst: 21-01-13 23:06

@ Menino: Je rij-examen is inderdaad een goede motivatie om aan je faalangst te werken denk ik. Ik ben destijds naar mijn huisarts gegaan, heb mijn problemen verteld en hij schreef een doorverwijzing voor een psycholoog. Wat de wachtlijst is is verschillend per instelling, kan echt variëren tussen 2 weken en een paar maanden, sommige intstellingen werken ook met een telefonische intake vooraf die al binnen een week plaatsvindt dan. Succes met bellen!
@ Lovelady: Welkom, goed dat er hulp in het vooruitzicht is. Hoe kijk je er zelf tegenaan?
@ Nynke: Zoals *Naam* zegt, je moet het zelf willen. Weet wel dat als je er eenmaal aan begint, je er alleen maar sterker uit kunt komen.

Ik had vandaag een best moeilijk gesprek met m'n verslavingsdeskundige, ze raadde aan om naar een AA-groep te gaan $:\$

Laatst bijgewerkt door Warboel op 21-08-18 13:27, in het totaal 1 keer bewerkt
Reden: Ivm privacy naam verwijderd

**Geplaatst**: 21-01-13 23:08

Geplaatst: 21-01-13 23:08

*Naam* ze is best aardig maar ik loop me plekjes ook open te krabben en daar om zijn ze bezorgd om me binnekort hebben me moeder en die vrouwe een gesprek op school ik hoop dat ik er ook bij mag zijn

oo nee hoor nynke ik vind het ook altijd dood eng en voor al als ze het met me moeder gaat bespreken of als ik weet dat ze komt

jorine ik weet het soms ook niet meer wat ik wel en niet moet doen maar als ik boos bent dan komt er ook als uit zonder te over na te denken en daar om heb ik een soort stoplicht gehad

**Geplaatst**: 21-01-13 23:13

Geplaatst: 21-01-13 23:13

Overigens is het wel typisch. Ik werd van te voren al 'gewaarschuwd' dat de studie (toegepaste) psychologie een vrij grote groep niet helemaal stabiele mensen aantrekt. In het begin vond ik dat erg meevallen, maar naar mate het jaar vordert komen de 'verhalen' toch wel naar boven. Vind het alleen een beetje jammer als ik mezelf ook tot die groep moet gaan rekenen

.
Best een raar fenomeen. Zelfde met psychiaters, die hebben ook het hoogste percentage suïcide en seksueel misbruik enzo.
Maargoed, ik zal dit topic verder niet onderbreken met mijn verwonderingen over de doelgroep die bepaalde studies aantrekt

$:\$

Jorine, thanks voor de informatie. dat is erg heftig... de AA. Helemaal omdat je jezelf dan officieel moet gaan labelen als 'alcoholist'. Maar dat inzicht, en die acceptatie, kan je mss wel verder helpen bij het overkomen van je problemen :(:)

Sterkte...

En wat betreft dat van die problemen, dat heb ik niet zo. Persoonlijk denk ik dat een psycholoog een goede manier is om te kijken hoe jij met je problemen omgaat en of je er uberhaupt goed mee om kunt gaan. Ieder mens heeft problemen in z'n leven, groot of klein. Maar op het moment dat we er niet goed mee dealen, als is het nog zo klein, kan het heel lang gaan sluimeren en voor ons persoonlijk een heel groot probleem worden omdat het je gaat belemmeren. Dan wordt het tijd om je coping-strategiën met iemand te gaan bespreken, denk ik. Onafhankelijk van hoe klein de feitelijke issues voor de buitenwereld mogen klinken. Al denk ik dat men zich dat ook wel vaak verbeeldt

.

**Geplaatst**: 21-01-13 23:16

Geplaatst: 21-01-13 23:16

Saintelette schreef:
Nynke1 schreef:
Oh gelukkig ben ik niet de enige die het niet eng vind/vond! Ik heb ook het gevoel dat wat ik meegemaakt heb niet ernstig genoeg is en praten kan ik heel goed, zo lang het maar niet over mijn problemen/gevoelens gaat. En opkroppen is inderdaad ook niet goed.. Bah zo lastig allemaal.
Menimo: haha geweldig.

Oh dat had ik ook zooooo extreem! Mijn vriend, die heeft pas dingen meegemaakt dacht ik dan (opgroeien met twee zieke ouders, overlijden van zn moeder, familieruzies enz)! dat van mij, pfff niet noemenswaardig!
Maar blijkbaar toch noemenswaardig genoeg om me er niet happy bij te voelen

Dat heb ik dus ook. Allemaal mensen om mij heen met kanker die uitbehandeld zijn en dan denk ik; nou kom ik aan met m'n probleem. Ik heb dus 17 augustus een ongeluk gehad met een paard waarbij we achterover zijn gevallen en ik zeg maar even volledig uit beeld was omdat het paard helemaal bovenop mij lag en niet direct overeind kwam. Rug op drie plekken gebroken, maar kan nog gewoon lopen etc dus ik moet ook gewoon niet klagen want het had zoveel erger gekund. Maar ik zie mezelf dus echt elke avond onder dat paard liggen en dan denk ik; wat als het 10 seconden langer had geduurd, wat als ik 10 cm naar rechts was gevallen en ik wellicht op slag dood was geweest of wel een dwarslaesie gehad.. Dat soort dingen. En het slaat helemaal nergens op want dat is allemaal niet gebeurd en ben er met 3 gebroken rugwervels 'goed' van af gekomen maar toch spookt het iedere dag door m'n hoofd en ik word daar alleen maar jankerig van en dat wil ik helemaal niet.

Menino: :')

weet ik dat ook alvast whaha. wel typisch idd.

**Geplaatst**: 21-01-13 23:17

Geplaatst: 21-01-13 23:17

Nynke1 schreef:
Dat heb ik dus ook. Allemaal mensen om mij heen met kanker die uitbehandeld zijn en dan denk ik; nou kom ik aan met m'n probleem. Ik heb dus 17 augustus een ongeluk gehad met een paard waarbij we achterover zijn gevallen en ik zeg maar even volledig uit beeld was omdat het paard helemaal bovenop mij lag en niet direct overeind kwam. Rug op drie plekken gebroken, maar kan nog gewoon lopen etc dus ik moet ook gewoon niet klagen want het had zoveel erger gekund. Maar ik zie mezelf dus echt elke avond onder dat paard liggen en dan denk ik; wat als het 10 seconden langer had geduurd, wat als ik 10 cm naar rechts was gevallen en ik wellicht op slag dood was geweest of wel een dwarslaesie gehad.. Dat soort dingen. En het slaat helemaal nergens op want dat is allemaal niet gebeurd en ben er met 3 gebroken rugwervels 'goed' van af gekomen maar toch spookt het iedere dag door m'n hoofd en ik word daar alleen maar jankerig van en dat wil ik helemaal niet.

Toevallig ben ik ook van mn paard gevallen in 2010, waarna ik rugklachten heb gekregen, maar na 2.5 jaar kunnen ze niks vinden maar ik blijf enorm veel pijn houden -O-

maar wel grappig, die overeenkomsten haha

**Geplaatst**: 21-01-13 23:22

Geplaatst: 21-01-13 23:22

Saintelette schreef:
Nynke1 schreef:
Dat heb ik dus ook. Allemaal mensen om mij heen met kanker die uitbehandeld zijn en dan denk ik; nou kom ik aan met m'n probleem. Ik heb dus 17 augustus een ongeluk gehad met een paard waarbij we achterover zijn gevallen en ik zeg maar even volledig uit beeld was omdat het paard helemaal bovenop mij lag en niet direct overeind kwam. Rug op drie plekken gebroken, maar kan nog gewoon lopen etc dus ik moet ook gewoon niet klagen want het had zoveel erger gekund. Maar ik zie mezelf dus echt elke avond onder dat paard liggen en dan denk ik; wat als het 10 seconden langer had geduurd, wat als ik 10 cm naar rechts was gevallen en ik wellicht op slag dood was geweest of wel een dwarslaesie gehad.. Dat soort dingen. En het slaat helemaal nergens op want dat is allemaal niet gebeurd en ben er met 3 gebroken rugwervels 'goed' van af gekomen maar toch spookt het iedere dag door m'n hoofd en ik word daar alleen maar jankerig van en dat wil ik helemaal niet.

Toevallig ben ik ook van mn paard gevallen in 2010, waarna ik rugklachten heb gekregen, maar na 2.5 jaar kunnen ze niks vinden maar ik blijf enorm veel pijn houden
maar wel grappig, die overeenkomsten haha

Balen is dat vind ik altijd als ze niks kunnen vinden. Ben je ook al helemaal door de scan en alles geweest? Anders misschien naar anders ziekenhuis? Ziekenhuis heeft bij mij helaas verkeerd gehandeld, mijn wervelkolom is scheef gaan herstellen dus heb nu scoliose erbij. Waarschijnlijk de rest van m'n leven pijn ook, ook iets wat ik moeilijk kan accepteren.

**Geplaatst**: 21-01-13 23:27

Geplaatst: 21-01-13 23:27

Nynke1 schreef:
Toevallig ben ik ook van mn paard gevallen in 2010, waarna ik rugklachten heb gekregen, maar na 2.5 jaar kunnen ze niks vinden maar ik blijf enorm veel pijn houden
maar wel grappig, die overeenkomsten haha

Balen is dat vind ik altijd als ze niks kunnen vinden. Ben je ook al helemaal door de scan en alles geweest? Anders misschien naar anders ziekenhuis? Ziekenhuis heeft bij mij helaas verkeerd gehandeld, mijn wervelkolom is scheef gaan herstellen dus heb nu scoliose erbij. Waarschijnlijk de rest van m'n leven pijn ook, ook iets wat ik moeilijk kan accepteren.[/quote]

Ja dat was ook iets waar ik in het begin (nog steeds wel..) heel veel moeite mee had.. 'We kunnen niks vinden, dus leer er maar mee leven'.
Ik ben heel uitgebreid onderzocht.. Foto's, bloed (meerdere malen op iedere x wel meer dan 20 punten :p), mri) reumatoloog.. Maar niks..
Kan wel voor een second opinion gaan, maar dat wachten we nog even af, mocht het over een paar jaar bijv erger worden..

Maar dat is klote zeg, dat ze niet goed gehandeld hebben.. Dat moet helemaal moeilijk te bevatten zijn

**Geplaatst**: 22-01-13 11:26

Geplaatst: 22-01-13 11:26

Jeetje wat hebben jullie veel gekletst.

Nynke ik geef je een schopje onder je kontje. Ik dacht dat als je naar een psycholoog gaat je gek bent maar bij nader inzien is dat dus helemaal niet zo. Ik ben via mijn gynaecoloog bij mijn psycholoog gekomen en ben hem daar toen heel dankbaar voor geweest.
Als ik jouw verhaal zo lees zal bij jou EMDR goed helpen; om het een plek te geven; dat de beelden niet je leven gaan bepalen. Ik heb EMDR gehad ook vanwege een traumatische ervaring. Door het nog een keer te beleven samen met een psycholoog kun je het een plekje gaan geven. Sterkte meid!!!!