nuscaniels schreef:Vroeger wilde ik wel kinderen totdat het me eigenlijk wel heel erg beviel zonder kinderen en met eigen paarden.
Mijn broer wilde ze juist nooit en heeft er 3.
Ik weet ook totaal niet wat ik met ze aanmoet als ze onder de 3 jaar zijn. Mijn man duikt wel elke kinderwagen in en kinderen vinden hem ook vaak geweldig. Ik hou me altijd maar afzijdig.
Alleen de kinderen van mijn broer en van een goede vriendin had ik dat probleem niet mee.
Ik zeg nooit dat het mijn kinderen zijn maar ze zijn wel deel van ons gezin en iedereen weet ook dat als er iets met 1 van de paarden is ik a la minute van mijn werk vertrek.
Onze honden waren ook deel van ons gezin, maar gingen ook gewoon in de kennel als wij op vakantie gingen.
No way dat mijn ouders met twee honden op de achterbank naar de Languedoc reden. Het was al vol genoeg met achterin een zeurend mormel en een superlief kind dat alleen maar wilde slapen, lezen of gameboyen. En de honden hadden het doorgaans prima naar hun zin met alle andere honden. 
Wat ik misschien nog wel triester vind dan mensen die hun dieren bemoederen, is mensen die hun dieren hun 'allerbeste vrienden' noemen... dan moet je wel echt je faith in humanity volledig verloren hebben dacht ik zo.

maar ik vrees dat ze daarin gewoon gelijk heeft maar ach, als dat de knol helpt...
' en nu maakt haar onder het deken helpen blijkbaar deel uit van mijn taken pakket
soms meerdere keren per nacht...
zo Iets ja 

