Citaat:Is van veel dingen afhankelijk idd. Ik denk nu ik medicatie heb steeds vaker: wat een idioot ben ik altijd geweest Ik heb soms zelfs oprecht zelfmedelijden als ik denk: hoe kon je zo leven? En ik merk ook hoe erg het bij ons in de familie zit als ik bijv. naar mijn ouders en hun ouders en grootouders kijk en de verhalen die ik daarover hoor. Ik denk dat het ervan afhangt hoe erg het mis is in je hoofd (maar dat is te testen), maar daarbij ook in wat voor omgeving je opgegroeid bent en in hoeverre dat de mate waarin je er last van hebt versterkt of verminderd heeft.
Ik voel gewoon fysiek dat mijn hoofd met medicatie 'klopt'; dat alle verbindingen aangesloten zijn. En zonder medicatie voel ik een leegte, ik voel dan gewoon fysiek dat iets wat door zou moeten komen niet doorkomt omdat er iets ontbreekt. Ik vroeg trouwens aan mijn psychiater of ze van meer mensen weet die dat zo ervaren, maar dat wist ze niet.. dus bij deze; als iemand hier hetzelfde meemaakt....?
Nah, precies wat ik ervaar... alleen slik ik geen medicijnen. Mijn dochter wordt momenteel onderzocht op ADD en ik raak er steeds meer van overtuigd dat ze heel rap aan de meds moet (mede door jouw omschrijving) ondanks dat bijna iedereen in mijn omgeving daar een hele negatieve mening over heeft. Maar dan denk ik echt: je weet niet waar je over praat, hoe het is om zo te leven met bijna constante chaos.