Moderators: Essie73, NadjaNadja, Muiz, Telpeva, ynskek, Ladybird, Polly
Frustrerend als je daarin niet wordt gesteund door je familie is het wel... keuzes, keuzes... veel succes!!! 
), wat ook vrij zwaar is maar wel heerlijk ontspannend en ik kan altijd aangeven wanneer het te veel is. Maar ik vind het toch te weinig haha, en het is ook eigenlijk wel te weinig om er op langere termijn iets van te merken. 1 uurtje in de week wat ook grotendeels bestaat uit fijne gesprekken en gelach, tja.
. Vrijdag ga ik weer naar huis en dan ga 'k echt beginnen!
Die pijn omschrijf ik altijd alsof er een beer in mijn schouder bijt en er maar aan blijft rukken, echt vreselijk. Maar dat heb ik ook wel is met paardrijden, daardoor ben ik er achter gekomen dat dat betekend dat ik mijn schouders te verkrampt hou, al doe ik dat bij hardlopen heel snel automatisch. Hardlopen ga ik nu ook niet meer aan beginnen, schoenen zijn te klein en vind mezelf er niet soepeler van worden, eerder verkrampt. Maar misschien zwemmen dan maar is proberen! Het idee bevalt me wel namelijk, nu nog kijken of ik er tijd voor kan vinden haha.
Heel raar
Vooral bij van die stompzinnige acties, stoot ik mijn hoofd, volgende dag extra pijn in mijn schouders. Kneus ik mijn voet, begint mijn heup te etteren.
Die pijn had ik ook wel verwacht trouwens, was na mijn aanrijding. Ik werd met een rotvaart van mijn fiets afgeslingerd door een scooter (die doorreed!), klapte met mijn gezicht recht op het asfalt. Gebroken neus, bloeduitstortingen, schaafwonden over mijn hele gezicht en 4 tanden die ik er in principe zo uit kan trekken. Maar die pijn was NIETS vergeleken met de pijn die ik de dagen erna in mijn lichaam had. Terwijl ik op het moment zelf niets aan de rest van mijn lichaam voelde, op mijn gezicht na en geschaafde handen en ellebogen.