Bokt.nl

**Geplaatst**: 11-03-10 11:35

Geplaatst: 11-03-10 11:35

Karin schreef:
Het was dan ook meer een retorische vraag.

Ah ok

**Geplaatst**: 11-03-10 11:42

Re: Bewust kinderloos.

Geplaatst: 11-03-10 11:42

Ik was hardop aan het denken, maar het levert wat verwarring op zo te zien.

Ik zou zelf iig nooit om die reden aan kinderen beginnen.

**Geplaatst**: 11-03-10 11:44

Re: Bewust kinderloos.

Geplaatst: 11-03-10 11:44

Maar het is duidelijk nu

Nee ik ook niet. Dadelijk gaan ze in Canada wonen, dan zijn ze er ook niet om je te verzorgen.

**Geplaatst**: 11-03-10 11:45

Geplaatst: 11-03-10 11:45

Karin schreef:
Ik zou zelf iig nooit om die reden aan kinderen beginnen.

En als je in jezelf zou denken? ;-)

Mijn moeder werkt in een verpleeghuis en als ik de verhalen af en toe zo hoor zijn kinderen soms ook het slechtste wat je kan overkomen als oudje: je rekening wordt geplunderd als je niet oplet, of men rolt vechtend de tent uit als je nog niet eens bent afgelegd. Dan zijn de trouw bezoekende (klein)kinderen haast zeldzamer.

**Geplaatst**: 11-03-10 11:47

Geplaatst: 11-03-10 11:47

_sparta_ schreef:
Dadelijk gaan ze in Canada wonen, dan zijn ze er ook niet om je te verzorgen.

Zelfs dat gebeurde bij de vorige generatie al. Al die mensen die in de decennia na WOII hun heil gingen zoeken in ver weg gelegen oorden zoals Canada, Australië en Nieuw-Zeeland... Daar gaat je oudedagvoorziening, zomaar naar de andere kant van de wereld.

Al waren de gezinnen toen over het algemeen wel wat groter, dus de kans dat er iig eentje bleef die jou zou kunnen verzorgen was waarschijnlijk wel groter.

@Hilli, als ik in mezelf zou denken al helemaal niet.

**Geplaatst**: 11-03-10 11:49

Geplaatst: 11-03-10 11:49

Dat is inderdaad niet alleen van nu. Ik kom regelmatig bij mijn oma in het bejaardenhuis, de generatie van 10 kinderen hebben. Maar als je dan hoort hoeveel er zeer weinig tot geen bezoek krijgen.

**Geplaatst**: 11-03-10 11:52

Geplaatst: 11-03-10 11:52

En 'vroeger' was het misschien vanzelfsprekend dat je opa en/of oma bij je in huis nam, of dat kinderen na hun huwelijk met hun gezin bij hun ouders op de boerderij bleven wonen. Maar ook dat zal niet allemaal rozengeur en manenschijn (met 2x tussen-n toch?

) zijn geweest, met verplichtingen/bemoeienissen/ergernissen over en weer.

**Geplaatst**: 11-03-10 11:54

Re: Bewust kinderloos.

Geplaatst: 11-03-10 11:54

Ik dacht 1 n, maar maakt niet uit!

Dat was vroeger en dat gebeurt nog steeds, pas nog een verhaal gehoord, mensen praten helemaal niet meer met elkaar! Nou, dat is gezellig...

**Geplaatst**: 11-03-10 12:31

Geplaatst: 11-03-10 12:31

_sparta_ schreef:
Dat is inderdaad niet alleen van nu. Ik kom regelmatig bij mijn oma in het bejaardenhuis, de generatie van 10 kinderen hebben. Maar als je dan hoort hoeveel er zeer weinig tot geen bezoek krijgen.

Hé, sommige opa's en oma's hebben het daar dan ook wel weer zelf naar gemaakt hoor... Niet allemaal natuurlijk, maar vlak de gevallen niet uit die zichzelf totaal onmogelijk hebben gemaakt voor kinderen en kleinkinderen.

**Geplaatst**: 11-03-10 12:31

Geplaatst: 11-03-10 12:31

Ik voel al jarenlang de druk en verantwoording om straks voor mijn moeder te moeten zorgen als zij hulpbehoevend is.
Van mijn broer hoef ik niets te verwachten wat dat betreft en mijn moeder heeft ooit eens tegen mij gezegd 'zal je ook voor mij doen als ik later oud ben' toen ik haar bedankte voor al haar zorgen ten tijden van mijn depressie.

Daarnaast voel ik me geremd in mijn toekomst om wellicht te kiezen om over een tijd bij mijn vriend te gaan wonen die (net over de grens) in Duitsland woont, omdat mijn moeder al door veel familieleden is 'verlaten' (haar moeder pleegde zelfmoord op mijn moeders 18e, haar vader hertrouwde een jaar later en mijn moeder en haar broer werden vervolgens het huis uitgeschopt omdat er geen plaats meer voor kinderen, haar vader is later naar italie vertrokken omdat er niets was wat hem in NL nog hield, en nu 2 jaar geleden is haar broer naar Bali vertrokken en haar zoon heeft geen tijd en zin om af en toe te bellen. Wie blijft er dan over? Me...).

Ben er zelfs voor in therapie omdat ik die druk zo enorm voel en dat de relatie tussen mij en mijn moeder erg onder druk zet.

Ik voel me gewoon verantwoordelijk voor haar, maar dat heb ik al vanaf kinds af aan gehad.

**Geplaatst**: 11-03-10 12:33

Geplaatst: 11-03-10 12:33

En ook juist bij grote gezinnen kan ik me voorstellen dat het sneller zo is dat de band met je ouders minder sterk is (tijd en aandacht moet dan immers over 10 kinderen verdeeld worden), en dat men sneller denkt dat 1 van de andere 9 maar op bezoek moet gaan...

**Geplaatst**: 11-03-10 12:34

Geplaatst: 11-03-10 12:34

Sjee Laetitia...
Je komt op mij dan erg zorgzaam over en dat is positief hoor maar heeft je moeder niet door dat ze met die vraag op jouw schouders drukt?

**Geplaatst**: 11-03-10 12:36

Re: Bewust kinderloos.

Geplaatst: 11-03-10 12:36

Ik kan me goed voorstellen dat je dat als een druk ervaart, Laetitia.

Heb je hier wel eens over gesproken met je moeder? Of is de therapie iets wat je puur voor jezelf doet om met die druk te kunnen omgaan?

**Geplaatst**: 11-03-10 12:37

Geplaatst: 11-03-10 12:37

Das wel heftig Laetitia. Mijn ouders zouden dat nooit voor hun ouders doen, dus die druk kunnen ze ook niet bij mij leggen gelukkig.

**Geplaatst**: 11-03-10 12:39

Re: Bewust kinderloos.

Geplaatst: 11-03-10 12:39

Ik weet wel dat mijn oma graag bij ons wilde wonen en dat ook zo wel eens tegen mijn moeder zei. Mijn moeder zei dan dat dat niet mogelijk was omdat wij een normale woning hadden, niet om 2 woningen in kwijt te kunnen...
Mijn moeder heeft nog wel eens overwogen om zo'n woning te kopen maar helaas is mijn oma in die tijd overleden.
Mijn moeder begreep het ook wel van mijn oma maar mijn moeder had ook een gezin...

**Geplaatst**: 11-03-10 12:41

Geplaatst: 11-03-10 12:41

Sim0ne schreef:
En ook juist bij grote gezinnen kan ik me voorstellen dat het sneller zo is dat de band met je ouders minder sterk is (tijd en aandacht moet dan immers over 10 kinderen verdeeld worden), en dat men sneller denkt dat 1 van de andere 9 maar op bezoek moet gaan...

Maar als ze het bij een heel klein gezin (enig kind) goed verprutst hebben... dan is er ook geen broer of zus om op terug te vallen. Niet fijn voor het kind, die toch met een zekere verantwoordelijkheid zit (want die heb je naar mijn idee wel. Natuurlijk ben je een zelfstandig individu en mogen ouders niet rékenen op zorg en aandacht, aan de andere kant hebben ze jou ook jarenlang verzorgd en opgevoed en dat geeft in geval van nood wel een morele druk lijkt me) en niet fijn voor de ouders, die misschien toch meer betrokkenheid en zorg hadden verwacht, ook al is er in het verleden een keer wat mis gegaan.

**Geplaatst**: 11-03-10 12:58

Geplaatst: 11-03-10 12:58

Ik ben er voor mijzelf in therapie, wil mijn moeder niet nog meer leed aandoen wat haar al is aangedaan in haar verleden.

Ik ben dan ook stiekem best opgelucht dat ik nu een relatie heb en het niet meer is 'we hebben altijd elkaar nog' omdat ik alleenstaand was en mijn moeder ook.
MIjn moeder heeft heel veel sociale contacten hoor, ze heeft een druk sociaal leven en een heel groot netwerk maar qua familie heeft ze niet veel meer over dan haar kinderen en haar zoon is niet veel in beeld.

Het kan zijn dat mijn moeder dit ook totaal niet zo bedoelt allemaal, maar ik voel het zo en het is aan mij om daar mee om te gaan :(:)

**Geplaatst**: 11-03-10 13:11

Geplaatst: 11-03-10 13:11

Oeehhh wat herken ik mezelf sterk in het verhaal van laetitia
Ik heb 1 zus en zij woond in zuid duitsland.
En nu ga ik iets zeggen wat ik niet snel vertel (vanwege onbegrip), ik ben 13 jaar geleden afgekeurd vanwege ernstige psychische klachten (manisch depressief).
Mijn moeder kreeg al op veel te jonge leeftijd alzheimer.
Gelukkig woonde ik toen net in die tijd weer in de buurt van mijn ouders.
Ik kon dan in periodes dat het met mij redelijk goed ging bij springen.
In 1999 werd de ziekte van mijn moeder zo erg dat ze niet meer thuis kon blijven, mijn vader werd ook ouder en bij toeval werd er bij hem ontdekt dat hij een grote bobbel in zijn aorta had en met spoed geopereerd moest gaan worden.
Mijn pa heeft dus heel lang zelf voor haar gezorgt zover dat mogelijk was.
Voor het wassen en aankleden kreeg ze thuiszorg, maar nu kon het echt niet meer.
Ik vergeet never nooit de dag dat we haar weg moesten brengen ,zij met een koffertje en ene grote lach omdat ze waarschijnlijk dacht dat er wat leuks ging komen (zit nu ik het weer eens opschrijf meteen ook weer te janken)
Nou, het was dus helemaal niet leuk wat er ging gebeuren met haar, ik vond het hart verscheurend.
Maar we hadden geen andere keus, er moest 24 uur per dag op haar gelet worden.
Mijn pa heeft gelukkig de operatie goed doorstaan en knapte gelukkig weer helemaal op.
Ik die periode ging het met mij heel slecht.
We gingen standaart 2 keer per week bij mijn moeder op bezoek.
Mijn pa en ik vonden het vreselijk haar daar zo te zien.
Ik trok dat op den duur niet meer en uiteindelijk gingen we nog maar 1 keer in de week.
Ik moest mezelf ook beschermen.
In 2001 stierf mijn mams toch nog geheel plotseling aan een hartstilstand.
Dat was precies in de tijd van mijn scheiding en dat ik mijn geliefde huisje daarom ook moest verkopen.
Ik zat er toen zo vreselijk doorheen dat ik op de avond van haar dood heb gezegt, "was ik maar nooit geboren want ik weet niet hoe ik dit allemaal te boven moet komen", waarop mijn tante (zusje van mijn moeder) heel kwaad op me is geworden en daarom tot op de dag van vandaag geen contact meer met me wil.
Tuurlijk is dat ene egoistische uitspraak, maar jeetje....kan je je op zo'n moment niet even voorstellen dat ik niet helder meer was???
Ik heb me jaren lang heel schuldig gevoelt over het feit dat ik maar 1 keer in de week haar op zocht (ze kenden mij en mijn pa trouwens niet meer als zijnde haar dochter en man)
Ik weet nu dat ze me dat niet kwalijk heeft genomen.

Maar goed, nu is mijn pa dus al een tijd alleen en gelukkig ondanks dat hij afgelopen jaar aan darm kanker is geopereerd doet hij het op zijn 82ste hartstikke goed, een super zelfsstandige man die veel fiets en dagelijks zijn potje kookt en van alles in de wereld, met name voetbal, op de hoogte is.
Mijn man en ik hebben eigenlijk een droom en dat is hier net over de grens een boerderijtje kopen waar de paarden bij huis kunnen.
Maar zolang mijn vader er nog is, verwezenlijke we die droom niet.
Ik vind dat ik hem hier niet in de steek kan laten.
Mocht hij er ooit niet meer zijn dan zien we wel of we die droom wel kunnen realiseren, maar ik hoop dat die beste man 100 wordt.
Dus ergens snap ik die druk wel heel goed.
Ook dat je dingen die je graag zou willen doen laat als je ouders of 1 ervan nog leven.
Een ander zou misschien denken....ja hallo..ik ben al 46 en ik wil gewoon mijn droom waarmaken, maar ik kan dat echt niet.
Ik weet hoe het voelt om je schuldig te voelen, en dat gevoel wil ik niet nog een keer ervaren wat mijn ouders betreft.
Zo pfffff...is een heel verhaal geworden zeg

**Geplaatst**: 11-03-10 13:15

Re: Bewust kinderloos.

Geplaatst: 11-03-10 13:15

Is ook een heel verhaal Onassa... Kan me ook wel voorstellen dat je het niet meer trok, ik denk dat mensen dan misschien inderdaad niet meer gaan om zichzelf te beschermen!

**Geplaatst**: 11-03-10 13:15

Geplaatst: 11-03-10 13:15

En dan durven ze tegen kinderloze te zeggen dat we egoïstisch zijn.
Sterkte jullie allebei :(:)

**Geplaatst**: 11-03-10 13:24

Geplaatst: 11-03-10 13:24

Als iemand dat persoonlijk tegen mij zegt dan weet ik dat diegene me absoluut niet kent!
Dat wat mijn pa niet meerr zelf kan, doen mijn man en ik voor hem, soort van mantelzorg die ik heel normaal vind.
Misschien nu zijn voordeel dat ik geen kinderen heb, want ik ken ten aller tijden in de auto springen en naar hem toe gaan of hem ergens heen rijden waar hij naar toe moet.
Als je kinders op school hebt dan word dat een stuk moeilijker.

**Geplaatst**: 11-03-10 13:28

Geplaatst: 11-03-10 13:28

_sparta_ schreef:
En dan durven ze tegen kinderloze te zeggen dat we egoïstisch zijn.
Sterkte jullie allebei

Dank je Sparta.
En wanner ik een keer echt niet kan, want naast het geestelijk heeft mijn lichamelijke me in de loop der jaren ook wat in de steek gelaten, dan zorg ik persoonlijk dat ik wat regel voor die man.

En ja....ik koet heel eerlijk zeggen dat ik best eens bang ben voor de toekomst hoor.
Stel mijn pa is er niet meer en mijn man zou ook eerder komen te overlijden.....
Niet dat ik zozeer zal vereenzamen, maar meer de praktische dingen die ik nu bijvoorbeeld voor mijn pa doe.
Zoals mee gaan naar het ziekenhuis in tijden van ziekte....dan lijkt het me toch heel fijn als je iemand bij je hebt die je zeer vertrouwd is ipv dat je met taxi op maat afgelevert word aan de deur van het ziekenhuis en het dan zelf verder alleen moet doen.
Ja, dat boezemt ze soms wel angst in.
Maar nogmaals vind ik dat geen reden om aan kinderen te beginnen.

**Geplaatst**: 11-03-10 13:51

Re: Bewust kinderloos.

Geplaatst: 11-03-10 13:51

Jeetje Onassa, krijg echt kippenvel van jouw verhaal...
Ik vind het heel erg fijn dat je dit met ons wilt delen en ik snap hoe het voelt en welke druk je voelt, ook om niet naar Duitsland te vertrekken.

Dat is voor mij ook het enige wat mij nog tegenhoudt om die kant op te gaan, ik kan het gewoon niet maken vind ik zelf.
Al is de afstand naar mijn moeder echt niet superver, het is voor haar denk ik gewoon weer 'die is ook naar het buitenland vertrokken en nu mijn dochter als laatste ook'.

Ik heb mijn moeder vorig jaar voor haar verjaardag een kunstwerk cadeau gedaan.
Zij is heel erg bezig geweest met haar roots en dan met name haar moeer en haar overgrootmoeder. Zij heeft al hun dagboeken en heeft al hun dagboeken gelezen om voor zichzelf het allemaal een plaatsje te geven (ook omdat zij destijds met mij zat, ernstig depressieve dochter die ook zelfmoordneigingen had en haar moeder heeft dit uiteindelijk wel gedaan. Ze heeft destijds ook tegen mij gezegd "nu snap ik waarom mijn moeder die stap genomen heeft, nu ik zie wat voor hel jij doormaakt." Ze heeft me ook een brief geschreven en op haar moeders graf gelegd waarin ze schreef dat als ik wilde gaan dat ze achter die keuze stond. Ik heb die brief nooit gelezen en dat wil ik ook niet.

Ik heb voor haar een kunstwerk laten maken door een kunstenares waarin fragmenten uit de dagboeken van haar oma en haar moeder verwerkt zijn in een abstract schilderij.
De aandacht wordt in dat schilderij gevestigd op de tekst 'gelukkig heb ik haar nog' . Een fragment uit mijn dagboek toen ik 15 jaar was en wat ik schreef over mijn moeder die het moeilijk had met het feit dat zij geen moeder meer had.

Het gaat bij mij heel erg diep en nu ik erover schrijf word ik emotioneel, ik zet me enorm van haar af omdat het voor mij te diep zit en ik me te verantwoordelijk voel voor haar verleden en haar heden en haar toekomst...

Daarom heb ik ook de stap naar therrapie genomen, vorige week heb ik voor het eerst hierover verteld en volgende week gaan we het hebben over het kunstwerk wat ik haar heb gegeven en waarom ik dat gedaan heb.

Sorry voor het lange verhaal, vind het wel fijn dat ik het even kwijt kan eigenlijk. Ik ga er eigenlijk dagelijks wel gebukt onder.

**Geplaatst**: 11-03-10 13:57

Geplaatst: 11-03-10 13:57

Jeetje laetitia , ik krijg van jou verhaal de kriebels.
Twee verschillenden verhalen van dochters maar toch zoveel herkennigs punten.
Wat mooi dat je dat kunstwerk voor je moeder hebt laten maken!!
Ook al zet je jezelf wat af tegen je moeder, je laat hiermee wel zien hoe betrokken je als mens bent!
Heel veel respect voor jou!

**Geplaatst**: 11-03-10 14:02

Geplaatst: 11-03-10 14:02

Betrokkenheid is een mooi ding, maar het kan ook (te) veel van je vragen. :(:)

Twee heftige verhalen, Laetitia en Onassa. Ik kan jullie betrokkenheid wel begrijpen. Aan de andere kant heb je natuurlijk ook je eigen leven nog. En het kan best lastig zijn om een tussenweg of compromis te vinden.