Chubby schreef:Ik ben zelf al bijna 2 jaar bezig om zwanger te raken en heb een 'kindje' verloren op bijna 7 weken zwangerschap. Ik heb kippenvel als ik me besef dat er dagelijks vrouwen kiezen om nieuw leven wat zo mooi zou kunnen zijn niet te laten komen. Maar ik word ook heel verdrietig van kindertjes die niet gewenst zijn en niet de liefde ontvangen die zó hard nodig is in hun jonge onschuldige bestaan. Ik vraag me dan vaak af of die vaders en moeders ooit wel blij zijn geweest met de 2 streepjes op de test of dat zij van begin af aan het kindje niet gewild hebben.
De grens in Nederland voor abortus ligt op 24 weken, dat is niet een uit de lucht gegrepen moment, daar is goed over nagedacht. Onvoorstelbaar dat dat moment slechts enkele weken eerder is dan het moment dat een kindje levensvatbaar is. Maar toch.
Ik ben niet tegen abortus. Ik ben niet tegen egoistische beslissingen. Ik kan me alleen echt niet voorstellen dat je de keuze zou maken. Ik kan me niet voorstellen dat je geen spijt krijgt. Ik kan me niet voorstellen dat het geen gat in je hart en je leven achterlaat, zodra je beseft wat je hebt weggenomen.
herken veel in je verhaal, en deel je mening. ik was alleen nog iets minder ver dan jij toen ik helaas een miskraam kreeg (net als zovelen vrouwen met ons). gelukkig ben ik nu trotse mama van een prachtige, gezonde zoon. ik hoop dat jouw/jullie tijd ook gauw komt!
vreemd eigenlijk, he? blijkbaar ligt 'wanneer is een kind een kind' voor een ieder weer anders. wat nou 'klompje cellen'? op onze 9-weken echo zie ik toch echt een kindje. ONS kindje!