Bokt.nl

vikawiek schreef:

Ik ben wakker! Wel een beetje duf nog, lekker ijsje gehad en limonade

julius_juut schreef:

De drains er nu al uit joh?! Geluksvogel! Meteen een heel stuk bewegingsvrijheid er bij.

Rocamor schreef:

Oh Karin, op basis daarvan heb ik ineens een hele stomme vraag voor Vika, Hiraeth en wellicht voor het kuiken van Julhan (geloof ik).
Ik zie jullie als mannen in een verkeerd lichaam. Ik als vrouw loop niet snel topless rond, ook niet rond het huis. Daar waar mannen vaak gewoon wel lekker in een blote bast rondlopen.
Hoe gaat dat voor jullie? Voor de operatie lijkt me dat geen optie, maar lopen jullie na zo'n operatie wel lekker in je blote bast? Of zit dat "een meisje loopt niet topless"-gedrilde er toch nog iets in? En moet dat nog slijten?
Sorry als dit een hele stomme, hele ongepaste vraag is. Want hoewel jullie gewoon man zijn, hebben jullie toch ook een significant deel van je leven een meisjes-achtige opvoeding gehad.

julhan99 schreef:

En nu ik dan toch aan het schrijven ben, deel ik gelijk een ervaring van deze ochtend met jullie. Niet alles is lol en gein in het kippenhok van Julhan. Ook wij hebben soms moeilijke of pijnlijke momenten.

Zo begon het niet hoor, onze ochtend. Het was nog klam en warm binnen maar achter in onze tuin staat een bankje waar wij graag op zitten. Aangezien het buiten lekkerder was dan binnen, zaten wij dus buiten. Samen op het bankje, met een kop thee, mijn kuiken en ik. Ik weet niet eens meer hoe wij op het onderwerp kwamen maar al snel hadden wij het over de tijd van voor en na testosteron. Oh ja ik weet het weer. Ik zei dat het leek of hij per nacht zijn beenhaar verdubbelde en ik vroeg hoe hij dat vond.

Na een beetje heen en weer babbelen ging het er over dat het kuiken zich eigenlijk pas zichzelf voelt vanaf het moment dat hij testosteron (jullie jongelui noemen het "T" is het niet?) gebruikt. Voor mij is dat Chinees hé. En dan gaan wij filosoferen. Hij gaat uitleggen, ik ga uitleggen, ik ga mij in zijn wereld verplaatsen en hij komt de grens over naar mijn wereld. Zo doen wij dat en zo begrijpen wij elkaar steeds een stukje beter.

Maar deze keer deed hij een ontboezeming die mij door het hart sneed. Hij heeft het idee, dat er van hem geen verleden is. Het is er natuurlijk wel maar het is niet geregistreerd. Er zijn geen foto's of filmpjes van. Geen diploma's en geen schoolrapporten. Er zijn zelfs geen herinneringen van, niet als jongetje. De foto's en filmpjes, rapporten en diploma's en zelfs de herinneringen zijn van een meisje dat niet meer bestaat. Zij heeft iets wat van hem is vindt hij, en hoe hij het ook wendt of keert, iemand staat met lege handen. Als het van hem is, heeft zij niks meer en als het van haar is (en zo voelt hij dat dus) heeft hij geen geregistreerd verleden (als jong jongetje). Snappen jullie het nog? Maakt niet uit trouwens, ik ga nog even door gewoon.

Ik ging in verzet. Dit ging zo tegen mijn gevoel in. Dus ik opperde nog dat alle vastgelegde zaken ook van hem zijn, alleen zat hij toen nog in een ander lijf. Nou zo voelt hij dat dus niet! Hij staat met lege handen. En dat meisje op al die foto's? Hij herkent haar wel maar hij voelt niks voor haar. Hij heeft er geen band mee. En alle verleden gaat over haar en het had over hem moeten gaan.

Ik weet niet waar ik harder om huilde. Om het feit dat ik hem nooit kan geven waar hij naar verlangt, namelijk een in foto's en filmpjes en diploma's vastgelegd verleden als jongen, of het feit dat hij geen band heeft met dat meisje. Mijn hart brak voor allebei. Want ik hou zo veel van dat meisje! Ik heb haar gemaakt, gedragen en gebaard. Ik heb haar gevoed, geschoold en getroost. Ik heb zo ontzettend veel mooie en hilarische momenten vastgelegd op foto en film. Ik ben zo innig verbonden met dat meisje, en tegelijkertijd ben ik zo enorm verbonden met de jongen die hij nu is. Voor mij is dat zo ontzettend 1 kind en voor hem zo ontzettend niet. Vandaag stond er voor het eerst een enorme barrière tussen onze werelden. Een hoog, hoog hek met prikkeldraad en stroom.

Gelukkig blijven wij elkaar ook door dit hek opzoeken en aanraken. Hij vond het moeilijk mij zo emotioneel te zien. Te zien huilen. Maar hij voelt het gewoon niet zo. En dat mag.

En gelukkig konden we daarna weer lachten om het feit dat mijn make-up door het gehuil alle kanten op was gedropen en ik eruit zag als een gesmolten ijsje met drie smaken bolletjes. Morgen beleven we vast weer iets hilarisch.

Ibbel schreef:

Mooi geschreven Julhan, en ook ontroerend.

En nu ga ik even (heel mannelijk, hihi) meteen kijken of er een oplossing is:
zou een goeie fotosjopper/kunstenaar niet iets met die jeugdfoto's kunnen zodat er wél een klein jongetje op die diplomauitreikingsfoto staat? Zou dat iets zijn dat zou kunnen helpen het gat een beetje te vullen voor je kuiken?