Bokt.nl

**Geplaatst**: 24-01-17 21:45

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 24-01-17 21:45

Is bruikleen of eventueel een verzorger geen optie? Ik snap dat het ontzettend veel druk op je legt, ik heb dit zelf ook veel mogen ervaren maar ik ben zo zo blij dat ik mijn paardjes nog heb! Zonder hen was ik hier niet meer geweest vrees ik...

**Geplaatst**: 24-01-17 21:46

Geplaatst: 24-01-17 21:46

Zo moeilijk.
Uiteindelijk kan jjj alleen de beslissing maken en is er geen goed of fout.
Ik geloof heel erg in " dingen gaan zoals behoort, alles met een reden".
Alleen probeer het niet in een rush te beslissen dat is wel een ding.
En wie weet, zijn de paarden " het" nu even niet voor jou.
Of legt het teveel druk op je. Dat kan natuurlijk best.

**Geplaatst**: 24-01-17 21:48

Geplaatst: 24-01-17 21:48

Sorry had mijn tekst nog net iets aangevuld. Azmay, dank voor je reactie. Ik zou willen zeggen dat ik er normaal gesproken ook veel voldoening uit haal en ergens is dat ook wel zo, maar ik heb evenveel strubbelingen met de oudste, als dat ik plezier met hem heb... En dat is dan in periodes dat ik me prima voel.

Luca03, bruikleen/verzorgster heb ik inderdaad over nagedacht, maar dan heb ik nog steeds de eindverantwoordelijkheid en het lijkt me dodelijk toe te moeten kijken hoe een ander plezier met ze maakt, terwijl dat voor mij onbereikbaar lijkt. Terwijl ik dit typ, realiseer ik me dat ik op elke optie een 'Ja, maar...' heb. En dat is nu juist mijn probleem waarover ik moet praten: dat ik geen uitweg meer zie en me daar heel bewust van ben.

**Geplaatst**: 24-01-17 21:51

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 24-01-17 21:51

En 1 verkopen?
En uk houden?

**Geplaatst**: 24-01-17 21:52

Geplaatst: 24-01-17 21:52

Anoniem schreef:
En 1 verkopen?
En uk houden?

Ook aan gedacht inderdaad, maar als ik stop, dan helemaal. Aan komen rijden en de kleine dan zonder zijn vriend zien staan... Dat vergeef ik mezelf al helemaal nooit. Bovendien begint de kleine ook steeds meer te sputteren, logisch want het probleem zit in mij...

**Geplaatst**: 24-01-17 21:53

Geplaatst: 24-01-17 21:53

Sonja89 schreef:
Sorry had mijn tekst nog net iets aangevuld. Azmay, dank voor je reactie. Ik zou willen zeggen dat ik er normaal gesproken ook veel voldoening uit haal en ergens is dat ook wel zo, maar ik heb evenveel strubbelingen met de oudste, als dat ik plezier met hem heb... En dat is dan in periodes dat ik me prima voel.

Luca03, bruikleen/verzorgster heb ik inderdaad over nagedacht, maar dan heb ik nog steeds de eindverantwoordelijkheid en het lijkt me dodelijk toe te moeten kijken hoe een ander plezier met ze maakt, terwijl dat voor mij onbereikbaar lijkt. Terwijl ik dit typ, realiseer ik me dat ik op elke optie een 'Ja, maar...' heb. En dat is nu juist mijn probleem waarover ik moet praten: dat ik geen uitweg meer zie en me daar heel bewust van ben.

Te koop zetten kan heel verhelderend werken voor jezelf. Of je ziet het echt niet meer zitten te verkopen of je krijgt er juist rust door. Ik heb het beide meegemaakt, 6 jaar geleden het paard verkocht en geen dag spijt gehad en daarna eens afgeziwn van de verkoop van Diva en daar ben ik nog steeds blij om. Veel sterkte in ieder geval wat je ook doet.

**Geplaatst**: 24-01-17 22:32

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 24-01-17 22:32

Wat lastig Sonja, ik zou inderdaad geen overhaaste beslissing nemen. Ik snap dat je er nu geen plezier uit haalt, maar ik zou wel kijken of verzorger of iets dergelijks (leaser?) mogelijk is.

Mijn verhaal is soortgelijk, naar aanleiding van het overlijden mijn moeder (kanker) zit ik met een burn-out thuis, ben het laatste jaar mantelzorger geweest voor haar.
Vandaag ontzettend poedersuiker gesprek gehad, met dat ik niet genoeg doe voor mijn herstel en ik uit mijn slachtofferrol moet komen.

**Geplaatst**: 24-01-17 22:47

Geplaatst: 24-01-17 22:47

Hoi Sonja,
rot allemaal hoor, gecondoleerd met het verlies van je moeder!

Ik ga mee met het advies van slachtofferhulp: "geen ingrijpende beslissingen op dit moment"
Rot, dat je het gevoel hebt van die rug tegen de muur!
...en ik denk, dat je dat gevoel ""moet"" ontleden, op het moment dat je daar weer energie voor hebt.
Die energie terugkrijgen gaat niet vanzelf, maar er zijn wel lichamelijke en geestelijke dingen die kunnen helpen. Variërend van concrete problemen oplossen ('wat doe ik met mijn paarden') tot steunende gesprekken (geen gegraaf, confrontatie- dat komt later wel!) tot een consult boeken bij een orthomoleculaire arts. (Die kan jouw lichaam concreet helpen om weer energie te krijgen- binnen de grenzen van jouw psyche. Soms is een burn out ook gewoon ""de noodrem van Moeder Natuur"".)

Trouwens - afgezien van jouw gevoel, sorry dat het zo vreselijk klinkt - wat zou er concreet gebeuren als je de IJslanders een paar maanden gewoon op het land laat...?
En wat voor hulp heb je gehad...? (Een equine therapeut die zei, dat het pokkegedrag van jouw dieren de spiegel is van jouw eigen #^&*₩£€#@ humeur...? Of weer iets heel anders...?)
Na "een dreun van het leven", zoals je moeder verliezen sowieso voor vrijwel ieder kind is, is het vaak goed om te overdenken 'hoe jij wil, dat je leven er in de toekomst uit gaat zien'. Houd de optie om de paardensport vaarwel te zeggen wel open, maar als optie - dus niet een beslissing "nu ja of nee", maar de ruimte nemen om een en ander te overdenken, 'wat vind ik belangrijk', wat past bij mij, etc etc.

**Geplaatst**: 25-01-17 01:48

Geplaatst: 25-01-17 01:48

Azmay schreef:
Te koop zetten kan heel verhelderend werken voor jezelf. Of je ziet het echt niet meer zitten te verkopen of je krijgt er juist rust door.

Dat is een hele goede, bedankt! Ik schrijf de teksten in ieder geval vast daadwerkelijk en zie hoe ik me daarbij voel...

Janneke2 schreef:
Hoi Sonja,

Trouwens - afgezien van jouw gevoel, sorry dat het zo vreselijk klinkt - wat zou er concreet gebeuren als je de IJslanders een paar maanden gewoon op het land laat...?
En wat voor hulp heb je gehad...?

Concreet zou er niet veel gebeuren, behalve dat ze (nog verder) achteruitgaan in conditie. Vooral legt het veel druk op mij, de gedachte dat ze daar staan, terwijl ik thuis zit met mijn plannen... Van die druk heb ik al last als ik enkele dagen achter elkaar niet ben geweest.
De hulp die ik heb bestaat uit gesprekken met een fijne maatschappelijk werkster. Ik ben niet naar een equitherapeut geweest, ook omdat ik zelf een minor in die richting heb gevolgd en er dus subjectief in sta. Daarbij spiegelen mijn eigen jongens mij inderdaad al erg genoeg...

Iedereen bedankt voor het eenduidige advies!

**Geplaatst**: 25-01-17 03:03

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 25-01-17 03:03

Dag Sonja, ik heb je een PB gestuurd.
Je schrijft dat je zelf een minor gevolgd hebt in die richting en je er dus subjectief in staat. Hoe bedoel je dit precies? Het zou inderdaad een belemmering kunnen vormen, maar dat is niet noodzakelijk het geval. Het zou jou ook net kunnen helpen in het bepalen van hoe je hulpverlening ziet, hoe je die concreet vorm zou willen geven om van daaruit op zoek te gaan naar iemand die jou dat kan bieden.
Daarnaast lees ik dat jou paarden jou al genoeg spiegelen. Hoewel ik zeker geloof dat je veel kan opmaken uit hun reacties, kan het zinvol zijn om samen met iemand anders naar de situatie te kijken. Een ander merkt misschien dingen op die je zelf niet ziet omdat je in de situatie zit ipv er van op een afstandje naar te kijken. Daarnaast kan er in therapie ook effectief aan bepaalde doelstellingen gewerkt worden zonder het louter op inzichten te houden.

**Geplaatst**: 25-01-17 10:38

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 25-01-17 10:38

Wat ik wel proef is dat je heel veel schuldgevoel hebt.
Dat weet je natuurlijk zelf ook wel.
Als je een paar dagen niet komt voel je je schuldig tov je mannen.
Wat maakt dan dat je je zo schuldig voelt?

**Geplaatst**: 25-01-17 10:49

Geplaatst: 25-01-17 10:49

Sonja89 schreef:
Beste lotgenoten (darkchrystal! ), wat een heftigheid in dit topic. Heb al een aantal keren met jullie meegelezen, maar me niet eerder gemeld omdat ik niet een heel vuilnisvat vol ellende en zelfmedelijden wil neerstorten hier. Wel heb ik een vraag en ik hoop dat jullie me advies kunnen geven hierin...

Korte achtergrond: eind oktober ben ik mijn moeder verloren aan haar depressie. Sindsdien vertoon ik alle klachten van een burn-out en zit ik dan ook ziek thuis.

Het probleem betreft mijn 2 (IJslandse) paarden. Met name de oudste is altijd al een uitdaging geweest, maar sinds het gebeuren kan ik niets meer met hem mee beginnen. Ook met de jongste worden de simpelste dingen steeds lastiger. Inmiddels overweeg ik serieus ze te verkopen en de paardensport vaarwel te zeggen, hoewel dat eigenlijk totaal niet bij mij en mijn opvattingen past. Toch sta ik op het punt verkoopteksten te schrijven.
Van mijn omgeving krijg ik adviezen in de trant van "Laat ze toch een paar maanden staan", maar dat kan en wil ik niet. Hulp heb ik van verschillende kanten gehad, maar zodra die persoon vertrokken is en ik zelf weer aan de gang ga, wordt het van kwaad tot erger.

Door slachtofferhulp is eind oktober al gezegd zeker het eerste jaar geen ingrijpende beslissingen te nemen, maar voor mijn gevoel sta ik met mijn rug tegen de muur. Mijn geduld en energie is op, ik kan dit niet meer. Ik heb rust en ontspanning nodig en dat is het laatste wat ik bij de paarden vind.

Mijn vraag: bij wie zou ik terecht kunnen met dit verhaal voor advies? De huisarts ziet me al aankomen en ook mijn gesprekstherapeut heeft 0,0 met paarden. Bestaat er misschien een andere optie?

Ik denk dat het bij jou niet uitmaakt dat het een paardenkwestie is, het gaat meer om de druk die jij ervaart om iets te moeten. Dat zit waarschijnlijk dieper dan dat je met een maatschappelijk werkster kunt oplossen, en wellicht heb je daarom nog niet de goede hulp gehad die je nodig hebt.
Ik zou terug gaan naar de ha en vragen om een doorverwijzing naar een psycholoog.

**Geplaatst**: 25-01-17 10:51

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 25-01-17 10:51

Ik heb trouwens net de huisarts gevraagd om doorverwijzing terug voor trauma hulp.
Hopelijk snel geregeld..

**Geplaatst**: 25-01-17 10:58

Geplaatst: 25-01-17 10:58

ikkkke, pb gezien en ga hem zo beantwoorden! Probleem met equitherapie is dat ik veel heb gezien, ook bij 'professionals', dat er maar wat gedaan wordt, er wordt wel goed gekeken naar de paarden en gedrag maar ik miste over het algemeen een diepgaandere link. Constateren dat er iets grondig misgaat doe ik zelf ook, maar dit gaat verder dan 'je paard is je spiegel' en het met die uitspraak maar moeten doen.

dc, dat is mijn karakter. Ik ben altijd (over)actief geweest, het woord vervelen ken ik niet. Nu maar verplicht 'op de bank' moeten zitten en op die manier 'werken aan mezelf' of 'herstellen', daar voel ik me ellendig bij. Aan het willen ontbreekt het niet en iets willen, maar niet kunnen... Dat frustreert en geeft een druk, schuldgevoel is misschien niet helemaal het juiste woord.

Goed dat jij meteen de daad bij het woord voegt en een doorverwijzing hebt gevraagd!

Joolien, dank je. Een doorverwijzing vragen naar een psycholoog is erg eng, afgelopen jaar heb ik dat traject met mijn moeder doorlopen en ik heb gezworen die weg nooit zelf in te slaan. Misser na misser werd gemaakt en ik stond erbij en keek ernaar... Maar misschien is er geen andere keus.

**Geplaatst**: 25-01-17 11:28

Geplaatst: 25-01-17 11:28

Sonja89 schreef:
ikkkke, pb gezien en ga hem zo beantwoorden! Probleem met equitherapie is dat ik veel heb gezien, ook bij 'professionals', dat er maar wat gedaan wordt, er wordt wel goed gekeken naar de paarden en gedrag maar ik miste over het algemeen een diepgaandere link. Constateren dat er iets grondig misgaat doe ik zelf ook, maar dit gaat verder dan 'je paard is je spiegel' en het met die uitspraak maar moeten doen.

dc, dat is mijn karakter. Ik ben altijd (over)actief geweest, het woord vervelen ken ik niet. Nu maar verplicht 'op de bank' moeten zitten en op die manier 'werken aan mezelf' of 'herstellen', daar voel ik me ellendig bij. Aan het willen ontbreekt het niet en iets willen, maar niet kunnen... Dat frustreert en geeft een druk, schuldgevoel is misschien niet helemaal het juiste woord.

Goed dat jij meteen de daad bij het woord voegt en een doorverwijzing hebt gevraagd!

Joolien, dank je. Een doorverwijzing vragen naar een psycholoog is erg eng, afgelopen jaar heb ik dat traject met mijn moeder doorlopen en ik heb gezworen die weg nooit zelf in te slaan. Misser na misser werd gemaakt en ik stond erbij en keek ernaar... Maar misschien is er geen andere keus.

Ja dat is het risico, maar die weet je nu dus kun je ervoor waken. Er zijn namelijk ook echt wel goede psychologen

Je moet alleen even kritisch zijn.

Verder betreft je paarden is het interessant voor jezelf om te onderzoeken waar die druk vandaan komt. Waarom moet je wat met ze doen? Van wie moet je wat met ze doen? Wat denk je dat er van jou wordt verwacht? Is deze verwachting reeel?

**Geplaatst**: 25-01-17 11:28

Geplaatst: 25-01-17 11:28

Anoniem schreef:
Ik heb trouwens net de huisarts gevraagd om doorverwijzing terug voor trauma hulp.
Hopelijk snel geregeld..

Dat hoop ik ook voor je, maar reken wel op wat wachttijd. Ook heb je een goede intake nodig, dit kan zomaar 2 of 3 sessies in beslag nemen.

**Geplaatst**: 25-01-17 11:30

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 25-01-17 11:30

Snap ik, maar zo kom ik ook geen steek verder in mn leven.

**Geplaatst**: 25-01-17 11:31

Geplaatst: 25-01-17 11:31

Anoniem schreef:
Snap ik, maar zo kom ik ook geen steek verder in mn leven.

Hier gister een gesprek met de psychiater gehad dat hij nog geen traject wil beginnen want als het niets brengt is het demotiverend.

Nee zo thuis op de bank hangen is lekker motiverend zeker

**Geplaatst**: 25-01-17 11:32

Geplaatst: 25-01-17 11:32

Anoniem schreef:
Snap ik, maar zo kom ik ook geen steek verder in mn leven.

Nee dat is zo, maar die trauma's zijn er ook niet zo een twee drie gekomen, dus geef jezelf ook de tijd om er weer vanaf te komen. Dat gaat niet op morgen of volgende week. Zoek die berusting op dit moment.

Wtf Azmay, wat was zijn motivatie dan?

**Geplaatst**: 25-01-17 11:35

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 25-01-17 11:35

Ik zit er al mn hele leven mee, ik wil verder.
Ik doe mn best berusting te zoeken maar t lukt niet zo.

**Geplaatst**: 25-01-17 11:37

Geplaatst: 25-01-17 11:37

Joolien schreef:
Anoniem schreef:
Snap ik, maar zo kom ik ook geen steek verder in mn leven.

Nee dat is zo, maar die trauma's zijn er ook niet zo een twee drie gekomen, dus geef jezelf ook de tijd om er weer vanaf te komen. Dat gaat niet op morgen of volgende week. Zoek die berusting op dit moment.

Wtf Azmay, wat was zijn motivatie dan?

Hij wil eerst het slaaponderzoek afwachten is zijn verklaring.
Feit is alleen dat de psychologe geen idee heeft wat ze met me aan moet, vorige gesprek was verschrikkelijk nutteloos in mijn ogen en door verschillende dingen heb ik er nog maar weinig vertrouwen in. Heb ik de psychiater ook gezegd gisteren maar moet nog even met de psychologe praten als ze me eens niet naar een lokatie stuurt waar ik niet kan komen.
Het onderzoek is nog niet eens klaar laat staan dat de behandeling is begonnen en ik ben nu al klaar met haar -O-

**Geplaatst**: 25-01-17 11:39

Geplaatst: 25-01-17 11:39

Sonja89 schreef:
Sorry had mijn tekst nog net iets aangevuld. Azmay, dank voor je reactie. Ik zou willen zeggen dat ik er normaal gesproken ook veel voldoening uit haal en ergens is dat ook wel zo, maar ik heb evenveel strubbelingen met de oudste, als dat ik plezier met hem heb... En dat is dan in periodes dat ik me prima voel.

Luca03, bruikleen/verzorgster heb ik inderdaad over nagedacht, maar dan heb ik nog steeds de eindverantwoordelijkheid en het lijkt me dodelijk toe te moeten kijken hoe een ander plezier met ze maakt, terwijl dat voor mij onbereikbaar lijkt. Terwijl ik dit typ, realiseer ik me dat ik op elke optie een 'Ja, maar...' heb. En dat is nu juist mijn probleem waarover ik moet praten: dat ik geen uitweg meer zie en me daar heel bewust van ben.

Wat een moeilijke beslissing staat er voor je Sonja. Misschien heb je iets aan mijn ervaring met een soortgelijk probleem.
Vier jaar geleden had ik een ander paard dan de twee die ik nu heb. Dat was Star en Star was een ontzettend lastig paard om mee te werken. Je moest heel sterk in je schoenen staan want anders walste ze letterlijk en figuurlijk over je heen. En in die tijd stond ik helemaal niet sterk in m'n schoenen en ieder samenzijn met haar was een drama. Dat is enkele jaren zo gegaan, soms als ik een goed moment had, dan ging het goed met ons en kon ik leuk rijden, maar andere keren (het vaakst) was het levensgevaarlijk en zat ik met m'n handen in het haar. Om mezelf wat ruimte te geven heb ik haar tijdelijk op een ander adres gezet. Ik heb haar eerst op het land bij kennissen gezet maar die wilden al gauw van dat 'gevaarlijke' paard af. Hup weer naar een ander adres en weer het verzoek of ik haar wilde ophalen. Ik voelde me er steeds ellendiger door. Uiteindelijk heb ik de knoop doorgehakt en een ander baasje voor haar gezocht en godzijdank gevonden, een man die rustig en evenwichtig was en geen enkel probleem met haar had. Het heeft heel erg pijn en veel verdriet gedaan maar het voelde wel als de juiste keuze en ik heb er nooit spijt van gehad.
Nu, vandaag, heb ik nog steeds moeilijke dagen dat het niet goed met me gaat. Ik heb nu sinds 2 1/2 jaar twee ontzettend lieve paarden, maar de dagelijkse zorg werd teveel voor me. Ze staan nu bij vrienden die de oudste voor mij verzorgen zodat ik me kan concentreren op de jongste. Ik ga 3 x per week naar haar toe en heb met mezelf afgesproken dat ik iedere keer ga rijden, al is het maar 5 minuten. En iedere keer bij haar is een cadeautje en kom ik er blij vandaan. Wat een lief paard is het toch, ik krijg energie van het samenzijn met haar. Zo anders dan toen met Star, dat kostte me alleen maar energie en de meeste samenzijn momenten voelden als een falen.

Luister naar je hart, het samenzijn met jouw paarden, kost je dat energie of krijg je er energie door?
En wees eerlijk naar jezelf, kan jij je paarden geven wat zij nodig hebben, wat vragen ze van je? Een geaard en stabiel persoon? Kan je dan aardingsoefeningen doen, ademhalingsoefeningen, in je centrum en in je kracht gaan staan?
Of is het andersom en heb jij een lief, rustig en aanhankelijk paard nodig.
En inderdaad wat Azmay schrijft, zet ze te koop en kijk wat dat met je doet. Je kan het dan nog altijd terugdraaien maar je weet wel wat je diep van binnen echt wil.

Ik hoop dat je er iets aan hebt wat ik geschreven heb. Sterkte met je beslissing. :(:)

**Geplaatst**: 25-01-17 11:45

Geplaatst: 25-01-17 11:45

Anoniem schreef:
Ik heb trouwens net de huisarts gevraagd om doorverwijzing terug voor trauma hulp.
Hopelijk snel geregeld..

Ik duim voor je!

**Geplaatst**: 25-01-17 14:56

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 25-01-17 14:56

ARGH!
Ik kreeg gisteren een brief dat ik naar het ziekenhuis een half uur met de auto moet komen voor een gesprek. Leuk en aardig maar ik heb geen auto. Dit weet de psycholoog en heb ik al minstens 10 keer gemeld met dat ik het super vervelend vind maar nauwelijks daarheen kan.
Bel ik dat ik niet kan komen, kan ik ook gewoon bij de dichtstbijzijnde locatie terecht 8)7

Vertrouwen in de behandeling met dat mens blijft naar nieuwe dieptepunten zinken $:\$
Maar goed dat het mentaal niet al te slecht gaat momenteel want ik wacht al 2 maanden op mijn behandelplan inmiddels.

**Geplaatst**: 25-01-17 23:03

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 25-01-17 23:03

*Zucht*

Ik heb een goede dag gehad tot 12u deze middag ongeveer. Toen werd het me te veel en ben ik zoals pudding in de bank gezakt en er niet meer uitgekomen, ik ben beginnen nadenken en dan gaat het fout. Ik heb weer meer moeite met m'n gewicht en wil eigenlijk afvallen, en het liefst van al zou ik mezelf kapot maken. Er is een stuk van me dat me tegenhoudt maar dat stuk wordt steeds maar kleiner en op een moment ga ik door slaan. Ik vind het zo demotiverend om dan 2 dagen me beter te voelen en dan zo'n enorme terugslag

morgen weer volledige dag school, geen energie voor momenteel.