Faux schreef:Dit kan alleen een psych vaststellen.
*lijstje kenmerken*
Ik herken alles van het lijstje 
Ik heb al eens bij de doc gezeten (meer dan eens en meer dan 1 doc) en degene aan wie ik het expliciet vroeg of ik getest mocht worden op ADD ging achterover zitten (heel minachtend)
"Dus dat denk jij? nou geloof me als jij adhd had (.. nee ik bedoel add...zei ik nog...) dan had je hier niet zo rustig gezeten, vanmorgen nog een ADHD jochie in de praktijk gehad en die brak de boel af... "
"Ja maar..? ik herken me in 100% van de omschrijving en alles klopt; ik heb ook nog eens klem gezeten bij mijn geboorte en als kind had ik ernstige concentratieroblemen, ik heb net nog alle rapporten van de lagere school erbij gehaald.."
"Ja dus je hebt op internet zitten zoeken? Jij bent geen dokter en kan dat niet vaststellen, ik geloof er niks van wat je hier zegt.
Weet je wat? Ik stuur je wel door naar een psycholoog want jij bent depressief"
Grrr laat maar zitten
dacht ik bij mezelf toen..
Nou heb ik me in 2005 naar een psych laten sturen omdat voor de tachtigduizendste keer mijn leven in het honderd was gelopen en zij zeiden:
"Sorry we kunnen niets voor je doen, je bent niet depressief en kan je eigen gevoelens heel goed omschrijven. Ga maar naar een maatschappelijk werker, misschien kan die je helpen je leven op orde te krijgen"
Ik naar een maatschappelijk werker maar bij elk gesprek dacht ik: wat doe ik hier? 
Ik was toch echt heel duidelijk met mijn vraag:
"hoe zorg ik ervoor dat mijn leven niet telkens een zooitje wordt?"
Op een gegeven moment ging het echt nergens meer over (ik verzon maar dingen omdat ik in de ziektwet zat en toch met een verhaal moest komen
) en ben ik gestopt.
Mik_ schreef:Een tijdje geleden heb ik dit al eens bekeken, en ben tot ontdekking gekomen dat bijna alle punten die je hierboven noemt betrekking hebben op mij.
Ik heb ermee leren leven, ik wil er liever ook geen medicijnen voor.
*knip*
Ik kan écht echt echt niet stilzitten. Soms lijkt het wel zo, maar dan beweegt bijvoorbeeld onder de tafel m'n voet en zo

Ik heb een beetje hetzelfde als Mik_ inmiddels.
Wat betreft het stilzitten, ik kan wel stilzitten maar dan val ik in slaap. Als ik op kantoor zit of zoals nu zit te computeren slaat er wat bij mij naar binnen en span ik spieren aan.
Ook heb ik een tic dat ik mijn kaken aanspan. Dit zie je niet zo goed maar ooit zag iemand het wel, en die dacht meteen dat ik aan de drugs was 
iefke schreef:Mijn middelbare schoolperiode heb ik héél rebels doorgebracht. Ik had altijd straf. Kreeg als advies HAVO-ATHENEUM, maar ben begonnen in MAVO/HAVO brugklas. 2e jaar naar het LHNO omdat ik geen zin had om te leren (nu zie ik het als geen concentratie kunnen opbrengen)
Dit had ik kunnen schrijven 
Alleen waren er ook leraren op de lhno die 'dol' op me waren ondanks dat ik lastig was, want zij vonden mij 'zo intelligent' en bij hun deed ik in de les dus ook nooit lastig 
Mijn advies was ook havo-ath maar de leraar van de lagere school zei toen dat ik daar te ongeconcentreerd voor was. Ik ben in het 3e jaar naar de lhno gegaan nadat ik begonnen was op de mavo.
Ik lag in mijn examenjaar dus in het zwembad en ging even tussendoor naar examens 
Bij biologie aangekomen dacht ik: ik ben toch nog iets vergeten, maar wat? Pen? Nee. Hm.. Meer heb ik niet nodig... Owwwww sjit ik ben vergeten (deed ik altijd op het laatste moment) te leren 
Ik heb trouwens ook wel eens 2 weken niet gestofzuigd maar elke dag riep ik tegen mijn vriend op msn "ik ga even stofzuigen!" en elke keer kwam het er niet van...
Dat verhaal van Iefke met de boodschappen komt me ook bekend voor... Ik vergat elke keer mijn fiets dus nu ga ik niet zo vaak meer op de fiets 
En ik ga ook altijd met een handtasje naar de super en daar aangekomen loop ik met een doos (want geen plastic tas bij me) vol met onnodige boodschappen weer naar buiten 
Het is moeilijk in deze maatschappij, maar ik heb geprobeerd inmiddels mijn leven erop aan te passen.
Daardoor werk ik maar 20 uur per week (meer lukt me niet
) en heb ik geen cent te makken, maar ik heb het zo vaak geprobeerd om fulltime te werken maar ik word er 'moe' van. En niet normaal moe, maar heel gespannen en daardoor ben ik bijna dwangneuroses gaan ontwikkelen om het maar onder controle te houden allemaal.
Ik loop nou al zo lang te klojen en heb niet bepaald het gevoel serieus genomen te worden, vooral ook omdat mensen niet begrijpen dat ik niet expres iets wel of niet doe. Voor veel mensen is het zoiets van: dan geef je jezelf toch een schop onder je kont? Dan ga je toch eens vroeg naar bed? etc.
Ik ben ook vrij intelligent (zeggen mensen vaak) en kan heel goed gevoelens omschrijven en ik kan mezelf vrij goed redden uit situaties.
Daardoor is het voor zelfs psychologen moeilijk om iets met me aan te kunnen, ik lijk alles wel onder controle te hebben.
Over dat vastklampen aan personen, ik was wel altijd gericht op mijn beste vriendin en als ik een vriendje had, kon ik het niet goed uitmaken...
Maar als ik iets in mijn kop heb dan is het vreselijk. Ik heb nu weer in mijn hoofd dat mijn auto niet naar wens is, dus ik ken inmiddels heel marktplaats uit mijn hoofd, maar ik heb geen geld voor een nieuwe auto.
Dan denk ik de hele dag aan auto's.
Toen ik terugkwam van mijn Spaanse paardrijvakantie moest en zou er een arabier x andalusier komen ondanks dat ik al 15 jaar een paard had 
Nou ik heb hem hoor en ik heb natuurlijk nooit overzien hoeveel geld die me kost
(hij is niet helemaal gezond
)
Idem dito voor een dove kat uit de shoarmatent waar ik mezelf nu mee opgescheept heb, een snowboard wat ik perse wilde hebben, dus uit Duitsland heb laten komen (goedkoper) maar ondertussen geen geld voor wintersport
en zo kan ik nog maar even doorgaan...
Als ik iets wil, dan stopt het ook niet
Ik ben op deze manier een keertje op de trein gestapt naar Engelberg om even te snowboarden (kwam ineens in me op en ik had nog een interrailticket voor de vakantie een week later) ik kon alleen voor geen meter snowboarden, was nog maar 1x op een berg geweest
Gelukkig iemand ontmoet met wie ik de hele dag ben opgetrokken anders had ik nu nog op die berg gestaan 
Ik ga trouwens even mijn boodschappen uitpakken die ik neer heb gepleurd, voordat ik ze weer vergeet in de koelkast te zetten en ze er vanzelf heen wandelen 
Ow, detail, ik ben inmiddels 33 ( oud!! ) en de ergste dingen waar ik in mijn sociale leven op vastliep (hoge eisen aan vriendschappen bijv.) zijn inmiddels een heel stuk minder