Bokt.nl

**Geplaatst**: Gisteren, 20:38

Re: Burnies verzamelen

Geplaatst: Gisteren, 20:38

Ik krijg vaak op vrije dagen last omdat ik mezelf dan niet groot hoef te houden.

Dus dat het nu erger voelt lijkt me logisch.

**Geplaatst door de TopicStarter** : Gisteren, 20:42

Geplaatst door de TopicStarter : Gisteren, 20:42

Niet leuk voor jullie, maar ben wel blij om te lezen dat er meer mensen zijn die meer kou en of warmte ervaren, of zelfs een koortsig gevoel.... Ik ben bij alles bang dat ik wat ernstig onder de leden heb. Maar vervolgens lees ik dan wel vaker dat het bij een burn-out hoort.

Ik zie als mijn lijf nu klachten geeft dat ik moet rusten en ademhalingsoefeningen moet doen. Nadat ik maandag een vreselijke hyperventilatie aanval heb gehad, probeer ik echt beter te luisteren. Want dat hoef ik niet elke dag te hebben. Ik merk nu als ik ga zitten dat de klachten dan iets verminderen. Ook kan ik mijn angstgedachten al iets makkelijker omzetten.

En bewegen! Als je stil gaat liggen in bed verkrampen al je spieren en ga je ( denk ik) alleen maar harder achteruit.

@veneri benoem bij de bedrijfsarts vooral wat je nog niet kan. Laat je niet onder druk zetten om weer zo snel mogelijk aan het werk moet. En bij een burnout is vooral heel kenmerkend je wil wel werken maar het lukt je niet. Ik bleef eerst ook heel erg bezig met werk, echt wel een aantal maanden maar ik merk nu dat ik pas afstand aan het nemen ben. Ik moet ook een soort van beginnen, maar omdat er bij mij ook nog sprake is van angst doen we het heel rustig aan. Ik begin vanuit huis met sorteerwerk op mijn eigen tempo en wanneer het mij uitkomt.

Heb je al contact gehad met je huisarts en of een psycholoog? Ik heb een burnout vast laten stellen zodat ik niet onder druk gezet zou worden door werk.

--

Bij mij gaan de lichamelijke klachten nog wel heel wisselend. Elke dag heb ik pijn in mijn kaken , nek , schouders en rug. Mijn ogen beginnen nu ook vaak te prikken. Verder voel ik mij meer moe dan voorheen ( ik bleef eerst maar oneindig wakker door de angst). Dus dat ik meer toegeef aan het moe zijn zie ik toch als een goed teken en dat de angst iets gaat liggen. Soms gaat na lang zitten mijn hartslag toch wat omhoog. De hartoverslagen nemen wel echt af. Ik heb wel het idee dat ik nu een beetje aan het herstellen ben. Maar ik kan mij plots ook weer heel raar voelen , weet ook niet hoe ik dat moet omschrijven en raar gevoel in mijn lijf en hoofd.

Als ik trouwens bij mijn paarden ben kan ik prima wat zwaardere klusjes doen en zakken de klachten juist af. Ik voel nu ook iets beter wanneer ik stress en hyperventilatie ervaar. Ik moest meer gaan inspelen van te voren ipv maar doorgaan en niet ingrijpen. Na maandag probeer ik daar echt beter op te letten en meer rust te pakken. Telefoon ook wat meer aan de kant , alles is een prikkel.

Vandaag weer bij de huisarts gezeten vanwege de hyperventilatie aanvallen. Ik heb een apparaatje besteld die daarbij kan helpen. Ben benieuwd! Anders wordt het toch terug op antidepressiva

Maar ook positieve momenten mogen benoemd worden. Zo heb ik al een aantal keer gekookt , en ben ik naar de supermarkt geweest ( best vreemd op andere locaties heb ik de angst niet of veel minder).

Maar goed vaak gaat het een paar dagen extreem goed en dan weer slecht. Ik hoop vooral dat dat angstige gevoel uit mijn lijf gaat , dat veroorzaakt een steen in de buik gevoel. Kan het nogmaals slecht omschrijven.

Als ik het opzoek heb ik wel elke klacht van stress, dat is natuurlijk niet ineens zomaar weg na het maanden te hebben gehad.

**Geplaatst**: Gisteren, 20:51

Geplaatst: Gisteren, 20:51

Ik heb pas na een paar weken na het starten met werken, weer een afspraak met de BA. Bedoeling is 3 dagen paar uurtjes te gaan starten en wekelijks op te bouwen.heb nu eerst nog 2 weken "rust" en idd,ik denk dat het er nu uitkomt. Zolang ik mijzelf afleiding geef voel ik mij oke: moe,gehaast,maar ok....

Liefst zou ik de BA bellen en de boel afblazen zodat die drempel niet zo snel al in zicht is, maar meewerken aan reintegratie is wel een plicht, dus zal het toch moeten gaan proberen op zn minst.

**Geplaatst**: Gisteren, 22:03

Geplaatst: Gisteren, 22:03

Zebrastreep schreef:
Als ik het opzoek heb ik wel elke klacht van stress, dat is natuurlijk niet ineens zomaar weg na het maanden te hebben gehad.

Ga er maar vanuit dat het herstel net zo lang duurt als de tijd die het kostte om de burnout te krijgen. Iets wat in jaren is opgebouwd, is helaas niet in enkele maanden weg. Je lichaam heeft lange tijd tegen alle spanning in doorgefunctioneerd, tot het niet meer kon. Nu neem je gas terug, maar de 'schade' of de achterstand is er nog. Je lichaam is nog niet hersteld. Dus zal je lichaam sterk reageren bij elk flintertje vermoeden van (een kans op) opnieuw overbelasting.
Pas als je lichaam hersteld is, verdwijnt de noodzaak om in paniek te raken.

**Geplaatst**: Gisteren, 22:04

Geplaatst: Gisteren, 22:04

Een ziek/niet fit gevoel bij stress herken ik ook inderdaad, zeker aan het einde van de middag komt dat regelmatig voor bij mij. En als er in de avond rust is zakt dat weer wat weg.

Hier vraagt mijn leidinggevende me regelmatig wat ik van hem nodig heb, maar ik heb echt geen idee nog. Ik heb 36 jaar geleefd zonder volledige diagnose, hoe moet ik in een paar weken precies weten wat ik nodig heb?

Ik sta nog aan het begin van een medicatietraject en het bedrijfsmaatschappelijk werk moet nog beginnen.

**Geplaatst**: Gisteren, 23:27

Re: Burnies verzamelen

Geplaatst: Gisteren, 23:27

Dat je herstel net zo lang duurt als je tijd van overbelasting baart me altijd zorgen. Als je 28 jaar zonder diagnose geleefd hebt en dus al die jaren onbewust in overbelasting hebt gezeten.. Ben ik dan op mijn 56e pas helemaal van de burnout af? :')

**Geplaatst**: Vandaag, 06:53

Geplaatst: Vandaag, 06:53

Nee, maar herstel duurt gewoon lang. 14 jaar ofzo

Het is niet dat jij 28 jaar op je tenen loopt want dat kan je handelen en is het normale functioneren met ups and downs het is juist dat je een trigger heb gehad wat je niet als dusdanig herken en dus over je grens gaat. Het sluipt erin.

Je blijft gevoelig daarvoor en even stress of issues is niet erg maar je moet er niet in gaan hangen dan gaat het vaak fout.

En dat is juist het leren herkennen van structureel over je grenzen gaan.
De grens is voor de ene anders dan de andere.

Ik merk dat ik te vaak geen pasje terug heb gedaan in het verleden.
Nu ik wat ouder wordt meld ik me misschien wat vaker ziek om pas op de plaats te doen en even voor mezelf kies.

**Geplaatst**: Vandaag, 09:07

Re: Burnies verzamelen

Geplaatst: Vandaag, 09:07

Nouja dat is dus het punt. Als je neurodivergent bent en je al je hele leven 'normaal' probeert mee te doen ben je dus je hele leven al in een patroon van overbelasting. Het is in ieder geval best intens hoe ik uitviel en als ik terugdenk aan de signalen daarvan had ik die al van kinds af aan (ziek worden voor vakanties en activiteiten uit spanning, heel vaak ziek zijn omdat ik alle virusjes oppikte, opkijken tegen sociale dingen of reizen/onderweg zijn). Dus ja het is wel jarenlange overbelasting geweest in mijn geval. -O-

**Geplaatst door de TopicStarter** : Vandaag, 09:22

Geplaatst door de TopicStarter : Vandaag, 09:22

Celebi schreef:
Nouja dat is dus het punt. Als je neurodivergent bent en je al je hele leven 'normaal' probeert mee te doen ben je dus je hele leven al in een patroon van overbelasting. Het is in ieder geval best intens hoe ik uitviel en als ik terugdenk aan de signalen daarvan had ik die al van kinds af aan (ziek worden voor vakanties en activiteiten uit spanning, heel vaak ziek zijn omdat ik alle virusjes oppikte, opkijken tegen sociale dingen of reizen/onderweg zijn). Dus ja het is wel jarenlange overbelasting geweest in mijn geval.

Dat laatste is heel herkenbaar als kind zijnde!

Ze gaan bij mij ook onderzoeken of er mogelijk ADD/ADHD een rol speelt.

Maar 9 maanden wachttijd. Al ben ik nu ook niet in goede doen om getest te worden dus kan ik eerst herstellen.

Als ik terugdenk had ik eerste klachten in mei , maar misschien ook al wel eerder. In september ben ik 'gecrasht'om het zo maar even te zeggen. Dus dan zou ik minimaal al 5 maanden moeten herstellen. Maar ik kom nu pas een beetje tot rust.

Verwachting van de huisarts was toch echt wel een dik jaar. Dan heb ik nu nog 9 maanden te gaan

maar dan is het wel natuurlijk met opbouw van werk dus niet meer alleen maar het ellendig voelen en thuiszitten.

**Geplaatst**: Vandaag, 09:52

Geplaatst: Vandaag, 09:52

veneri schreef:
Dus dit is echt een herkenbare uiting van stress? Jeetje.....
Ik heb er ook last van terwijl ik (bij mijn weten) niks te stressen heb. Hoe gaan jullie hiermee om?
Is dit echt een signaal van je lichaam dat je nog minder moet doen?ik kan niet nog minder doen dan ik nu al doe (ja 24/7 in mn bed liggen zonder tv/telefoon etc) de enige stressfactor die ik zou kunnen hebben, is dat ik nu net zo'n 3 weken ziek thuis ben en de BA vind dat ik over 2 weken weer rustig kan gaan opbouwen met werk. Maar ik zie dat niet echt als stress, want ik wil graag weer aan het werk.
Kan het werk niet echt loslaten en het gaf afleiding.
En terwijl ik dit typ, besef ik dat juist het wegvallen van die afleiding misschien wel de "stressfactor" is.....
Jeetje....en wat moet je dan. Kop in het zand en weer gaan werken,omdat ik dan mn afleiding heb? Volgens de BA is het juist goed om weer wat te gaan doem na een periode van rust, maar BA weet dan weer niet van deze klachten.dat had ik hier helemaal niet aan gelinkt en heb ik niet bij stil gestaan.
Is dit iets wat ik aan de BA moet doorgeven?of moet ik het sowieso gaan proberen om weer uren te gaan opbouwen?

Ik denk dat het verstandig is om (laag drempelig) gesprekken te voeren met de Poh, zij kan ook mee denken in jou proces van herstel en adviezen geven. Kijk uiteindelijk is de Ba wel eindverantwoordelijke. Maar dan heb je wel iemand aan je zijde ipv dat je dit alleen moet doen.