Moderators: Polly, Muiz, NadjaNadja, Telpeva, Essie73, ynskek, Ladybird
Dorine92 schreef:Ontpillen kun je alvast aan beginnen, dat scheelt alweer. Als je de sensiplan cursus doet, en die methode voorlopig als anticonceptie gebruikt, kun je hem straks als je er wel voor wilt gaan precies omgekeerd gebruiken, namelijk precies gaan hobbelen als je bevrucht kunt gaan worden. Als jullie beide vruchtbaar zijn is het dan zo raak omdat je heel goed weet wat je doet.
Veel mensen hier op bokt zijn nogal kortzichtig over deze methode omdat ze geen idee hebben wat het inhoudt, maar je kunt bij vragen altijd een pb sturen. Of hen even opbellen voor een uitleg over de methode. Ze kunnen je goed te woord staan.
Radiostilte schreef:Ontpillen was volgens mijn huisarts een fabeltje (haar woorden en niet de mijne voor we hier een discussie krijgen)
Ik ken het gevoel wel dat je opeens de klok voelt tikken. Had ik persoonlijk ook na de 30. En als je de cijfers op zoekt wordt je er inderdaad niet blij van. Ik begon mij hier ook wel zorgen over te maken. Toch wel even gewacht en waren 2 x snel zwanger.
Ik zou wel wachten tot je minimaal 1,5 jaar samen bent met je vriend. Ergens ooit een onderzoek gelezen over verliefdheid en wanneer de eerste scheurtjes ontstaat etc. Als je na de 1,5 jaar nog steeds echt gelukkig en blij bent met elkaar en samen er voor willen gaan. Dan zou ik het persoonlijk pas proberen. Lijkt mij voor de toekomst voor zowel jezelf , je partner en toekomstige kinderen toch het verstandigste.
En de tijd daar tussen kun je mooi proberen om wat te gaan sparen. Je kunt het natuurlijk zo duur maken als je wil, maar kinderen krijgen is toch vrij duur.
Daarnaast kun je dan eventueel in tussentijd gaan samenwonen. Kijken hoe dat gaat. En vooral samen leuke dingen! Wij hebben wel eens tegen elkaar gezegd het is jammer dat we niet 5 jaar eerder bij elkaar kwamen. Dan hadden we nog wat jaren/vakanties/uitjes/dates etc met zijn 2en gehad. Want die tropenjaren heten echt niet voor niks zo.
Cayenne schreef:JustMe8484 schreef:Uiteraard zijn er andere oorzaken waardoor je echt uitgeput kunt zijn. Maar buiten dat is moe zijn zonder kinderen niet te vergelijken met moe zijn met kinderen...
Maar voor kinderen kies je bewust. Ik heb nooit voor mijn drievoudige slaapstoornis gekozen.
pmarena schreef:Om het simpel te houden: als je al moe bent om welke reden dan ook, verwacht dan niet dat het krijgen van een baby dat niet nog erger maakt. Want daar begon de hele discussie mee. Geen òf maar een èn situatie
Dieuwke_ schreef:die is exit. Precies om die reden, te veel obstakels en problemen.TS, in alle topics die je (al dan niet recent) hebt geopend schrijf je steeds over alles wat je vriend niet wil en vervelend vindt. Ik vind je best wel negatief over hem. Is dit de man waar je van houdt of is hij alleen bedoelt als zaadschieter? Wil hij wel een kind en vindt hij zichzelf geschikt als vader (wat iets willen en er geschikt voor zijn is ook weer verschillend)?
GDG schreef:Ja natuurlijk maar ze zeggen minder kans op complicaties/afwijkingen als de hormonen je lichaam uit zijn. Dus liefste eerst er even vanaf. Maar lees dat dat dus vrij snel kan gaan, dat t niet perse maanden duurt.Ontpillen... je weet dat je door 1 dag de pil niet juist te gebruiken je gewoon zwanger kunt raken?
XladyX schreef:AnnoNiemand schreef:Mijn ervaring: met paarden is het NIET goed te combineren. Ik zou dus kiezen, of een kind, of paarden. Ik heb beide.Maar vind het absoluut geen aanrader en ik zou het nooit weer zo aanpakken.
Mijn ervaring is precies andersom. Ben enorm bang gemaakt dat het niet te doen zou zijn, maar ik ervaar het net als Nessie anders. Heb een twee jonge kinderen, werk 32 uur (wel hele flexibele job) en twee paarden aan huis, wel zo efficient mogelijk ingericht qua zorg. Heb een man die ook veel werkt, maar vrijwel nooit savonds. Dus nadat de kleintjes naar bed zijn eigenlijk altijd handen vrij. Maar kan me voorstellen dat het qua kosten wel ook moet kunnen want zowel paard als kinderen vragen veel van je bankrekening.
Qua leeftijd en kinderwens heb ik verder niks toe te voegen.. geen specicifieke ervaring met de gestelde vraag.
Tieneke schreef:helemaal waar, we zijn die puzzel aan het leggen. Beiden van 2 huizen naar 1, 4 dagen werken ipv 5. Eerst alles uitdenken, voordat je er aan begint. Want je wil n kind bieden wat je kan, goed opvoeden, stabiliteit geven en de jeugd die ik nooit heb gehad. Qua banen zitten we goed, financiën en tijd is nu nog een puzzel. Tijd is op te lossen, financiën daarom van 2 huizen naar 1. Geeft weer wat lucht en ruimte. We leggen de puzzel nog.Ik verbaas me er altijd over hoeveel behoefte mensen hebben om hun eigen situatie totaal off topic te etaleren. Het is net een wedstrijdje.
TS, ik kwam één woord tegen in dit topic dat voor mij alles omvat wat je als ouder een kind moet kunnen bieden in deze wereld: stabiliteit. Het is aan jou om eerlijk naar je situatie te kijken, samen met je partner.
Tieneke schreef:ik ben niet achterlijk he. Heb een goede opleiding dus dit hoef je mij niet te vertellen.Stabiliteit houdt meer in dan het materiële (wonen, inkomen). Het gaat ook over mentale stabiliteit bijvoorbeeld, stevig in het leven staan, maturiteit, verantwoordelijkheid kunnen dragen 24/7...
Jolien87 schreef:Hoi TS, om antwoord te geven op je eerste vraag:
op mijn 34e zijn wij begonnen aan onze kinderwens. Althans: een poging tot.
Uiteindelijk hebben we deze met een beetje hulp mogen vervullen en ben ik op mijn 36e (4 dagen voor mijn 37e verjaardag, om precies te zijn) bevallen van een gezonde tweeling.
De fertiliteitskliniek liet mij destijds weten dat ik bij lange na niet de oudste was met een kinderwens.
Dieuwke_ schreef:JustMe8484 schreef:Uiteraard zijn er andere oorzaken waardoor je echt uitgeput kunt zijn. Maar buiten dat is moe zijn zonder kinderen niet te vergelijken met moe zijn met kinderen...
Dat weet je niet, want je kunt dat niet voor een ander beoordelen.
Schapenwol schreef:Ik zal als oude moeder mijn two cents geven: Je weet niet hoe het leven loopt.
Klinkt cliché maar het is zo.
Het moet goed voelen, je moet enigszins een basis op orde hebben, zowel financieel, woonruimte maar zeker ook emotioneel en in je relatie.
Al die dingen volgen zelden precies tegelijk de meest ideale tijdlijn. Ik had zelf een kinderwens sinds mijn 30e. Tegen de tijd dat ik een relatie had, we samenwoonden, hij het ook wilde (vrij belangrijk) was ik eind dertig. Toen lukte het ook nog niet gelijk, uiteindelijk begin veertig 2 kerngezonde kinderen gekregen op natuurlijke wijze en zonder complicaties.
Ik heb veel vriendinnen met allemaal een ander verhaal. Sommigen hebben geen kinderen gekregen, anderen zijn alweer gescheiden omdat ze jong voor het gezin gingen en de man toch niet zo goed paste. Weer anderen lukte alles volgens het ideale tijdlijntje maar die hebben bijvoorbeeld veel stress omdat alles tegelijk komt, beide werken, druk druk druk, midden in het leven, alle ballen hoog houden, alles goed willen doen. Zo heeft iedereen wat. Ik ben oud. Natuurlijk was ik
liever 10 jaar jonger geweest maar ik ben nu wel een mega relaxte moeder, maak me nergens druk om, geen emotionele zaken die ik
nog meesleep van vroeger, burnout en therapie... allemaal al gehad. Alles op een rijtje.
Wat betreft ouder zijn en vruchtbaarheid, ja je vruchtbaarheid daalt na je 35e en er is meer kans op afwijkingen, maar dat zijn verdubbelingen van hele kleine percentages. Als je naar de cijfers kijkt valt het enorm mee. Zowel qua vruchtbaarheid as qua afwijkingen. Bovendien heb je de NIPT om vroegtijdig te testen.
75% van de vrouwen tussen de 35-40 jaar wordt binnen 12 maanden op natuurlijke wijze zwanger. Voor de rest duurt het langer of gaat het via een fertiliteitstraject, en het percentage dat uiteindelijk ongewenst kinderloos blijft is maar heel klein gelukkig. Succes met je keuze en hoe je leven loopt, maar blijf vooral met je hart voelen en niet vanuit angst, dat valt namelijk echt wel mee met die gevreesde 35.
Bron:
o.a.
https://www.bbc.com/future/article/2024 ... omplicated
Captain schreef:Dieuwke_ schreef:
Dat weet je niet, want je kunt dat niet voor een ander beoordelen.
Precies dit. Moeders doen altijd alsof ze het zwaarste beroep ter wereld hebben. Maar vergeten dat dit hun eigen keuze is geweest, en dat je het echt niet per se zwaarder hebt dan mensen die bijvoorbeel chronisch ziek zijn ofzo. Klaag lekker wat je wil, maar trek aub niet de slachtofferkaart 'want ik ben mamma!!1!1'