Bokt.nl

**Geplaatst**: 10-06-25 11:55

Geplaatst: 10-06-25 11:55

germie schreef:
Het is juist enorm meelevend.

Het is totaal overbodig en heeft niets met meeleven te maken...

**Geplaatst**: 10-06-25 11:58

Geplaatst: 10-06-25 11:58

Het is mogelijk, maar ik denk dat het voor ts niet zo fijn is om daaraan herinnert te worden..

**Geplaatst**: 10-06-25 11:58

Geplaatst: 10-06-25 11:58

Ik denk dat het niet zoveel zin heeft om nu allemaal over de reactie van Germie heen te vallen. Aan elk verhaal zitten meerdere kanten en dit is een scenario waar niemand aan wil denken maar als iemand dit in een vergelijkbare casus heeft meegemaakt kan ik me ook voorstellen dat zij dit wil delen om ook te laten weten dat dit een mogelijkheid is.
Laten we het topic nou niet laten verzanden in een welles-nietes discussie over of een reactie wel of niet gepast is, daar heeft TS al helemaal niks aan.

**Geplaatst**: 10-06-25 12:01

Geplaatst: 10-06-25 12:01

Maar elke gebruiker hier op bokt weet dat je op Germie's berichten niet moet in gaan. Temmen en dan niet op reageren in het topic.

Nu nog even een reactie op ts.
Als het personeel in het ziekenhuis je vraag of ze iets voor jouw kunnen betekenen dan zou ik misschien de volgende keer ja zeggen. Een kort gesprekje met een kop thee zou voor jouw al wat verluchting kunnen brengen en dat lijkt me de moeite. Het is allemaal best veel denk ik. En zelfs al je al ergens bij een therapeut loopt waar je kan praten over dit alles zou misschien het personeel van het ziekenhuis juist omdat hun de situatie kennen je meer gerust kunnen stellen. Sterkte.

**Geplaatst**: 10-06-25 12:03

Geplaatst: 10-06-25 12:03

friezenfan2 schreef:
Maar elke gebruiker hier op bokt weet dat je op Germie's berichten niet moet in gaan. Temmen en dan niet op reageren in het topic.

Nu nog even een reactie op ts.
Als het personeel in het ziekenhuis je vraag of ze iets voor jouw kunnen betekenen dan zou ik misschien de volgende keer ja zeggen. Een kort gesprekje met een kop thee zou voor jouw al wat verluchting kunnen brengen en dat lijkt me de moeite. Het is allemaal best veel denk ik. En zelfs al je al ergens bij een therapeut loopt waar je kan praten over dit alles zou misschien het personeel van het ziekenhuis juist omdat hun de situatie kennen je meer gerust kunnen stellen. Sterkte.

Stille meelezer: Zeker waar. Zorg goed voor jezelf. En als anderen een stukje zorg kunnen geven is dat fijn.

**Geplaatst**: 10-06-25 12:05

Geplaatst: 10-06-25 12:05

ik heb het topic van een afstandje mee gevolgd en ik hoop dat je huisgenoot weer helemaal opknapt.
Ik snap Germie haar opmerking wel, het kán helaas ook de andere kant opgaan. Ook ik heb dit meegemaakt, hoe hard het ook is.
Het is wel iets waar je wel bij stil mag staan. Uiteraard hoopt iedereen, inclusief ikzelf en als ik voor Germie mag spreken, zij ook denk ik, dat het helemaal weer goed gaat komen.
Maar mocht, let wel, mocht, dit niet zo zijn, dan kun je daar in je achterhoofd rekening mee houden.
Wij hadden dat niet gedaan, want alles ging de goede kant op en zag er goed uit en kwam het heeel rauw op ons dak dat we toen toch nog afscheid moesten nemen.
Het leven is mooi en we mogen allemaal het mooie en goede zien, maar hou ook de andere kant van de medaille in de gaten.
Nogmaals TS, blij dat het zo goed gaat met je huisgenoot en ik hoop dat jullie over een maand of 3 heerlijk samen in het zonnetje zitten en samen kunnen genieten van alle mooie dingen in het leven.
En als het zelfde stukje nu door een andere, populaire bokker, was geschreven, zouden jullie er dan ook zo over gevallen zijn?

**Geplaatst**: 10-06-25 12:12

Geplaatst: 10-06-25 12:12

Pardon friezenfan2? Zoek je ruzie? Ik ben een mens, een eerlijk mens, een mens met ervaringen. En hoewel ik na de reactie van Polly van plan was het te laten rusten, moet ik nu toch echt weer reageren omdat ik me niet zwart hoef te laten praten.

Ik zal dus nu weer ontopic gaan (hoewel het bovenstaande ook niet offtopic is, want het is een reactie op, en mezelf verdedigen is toegestaan).

Maar ik heb dus meegemaakt dat iemand na jaren proberen om beter te worden uiteindelijk gekozen heeft voor definitieve rust. Je verliest dan feitelijk 2 keer iemand. En die persoon heeft het echt geprobeerd, had echt veel mensen om zich heen die tot het eind trouw gebleven zijn. Eerst is het samenwonen met haar vriend weer geprobeerd, maar dat ging toch niet. Het was niet de rolstoel. Het was ook niet het niet meer kunnen lopen. Maar het was ook dat het karakter van haar veranderd was. Dus de relatie liep stuk. Maar wel heel netjes, want haar vriend is haar tot het einde in een verzorgingstehuis blijven opzoeken. In het begin hebben ze zelfs nog via crowdfunding een revalidatietraject in Spanje geprobeerd, maar uiteindelijk bleek het alleen te verslechteren. Zij kon zich niet goed meer uit drukken, het fotograferen, een hobby van haar ging niet meer. En ze wist precies dat ze vroeger normaal was. En ja, daar kun je dus tegenaan gaan lopen.
Dat is de andere kant. Je hebt dus eerst stress, medelijden, medeleven, enz omdat iets gebeurd is. Dan besef je ook dat het mogelijk nooit meer zo wordt als vroeger, maar je blijft de persoon trouw en zij jou ook. Maar als het gewoon een vechten om te overleven wordt omdat je te veel moet laten wat je vroeger wel kon, dan ga je dus de andere moeilijke kant ook meemaken. De TS verliest haar vriendin, maar die vriendin verliest ook de TS en haar eigen leven zoals het was. En dat is zwaar. In de persoon die ik dus gekend heb waren de ouders er ook gewoon, dus die verloren een dochter, en eigenlijk dus 2 keer.
Daar moet je ook over kunnen praten. Als je dus weer in je huis woont, dan is je vriendin daar niet meer, maar die is er nog wel. Maar of het ooit weer zoals het was wordt is onzeker. En als dat niet zo is, dan kan het ook echt heel zwaar zijn. Want jij als TS moet door, maar ook je vriendin, haar ouders, enz. En je vriendin kan uiteindelijk zeggen het gaat echt niet meer. Dan verlies je zo iemand dus voor de tweede keer. Maar als ze zoiets zegt, wees er voor haar. Luister naar haar.
Dat kan echt zwaar zijn. En nogmaals, ik hoop natuurlijk gewoon dat je vriendin weer 100% de oude wordt.
Daarom heel veel sterkte, maar ook naar je vriendin die nu dus mogelijk dingen gaat beseffen. Niemand heeft hier voor gekozen.

**Geplaatst**: 10-06-25 12:33

Geplaatst: 10-06-25 12:33

rien10 schreef:
friezenfan2 schreef:
Maar elke gebruiker hier op bokt weet dat je op Germie's berichten niet moet in gaan. Temmen en dan niet op reageren in het topic.

Nu nog even een reactie op ts.
Als het personeel in het ziekenhuis je vraag of ze iets voor jouw kunnen betekenen dan zou ik misschien de volgende keer ja zeggen. Een kort gesprekje met een kop thee zou voor jouw al wat verluchting kunnen brengen en dat lijkt me de moeite. Het is allemaal best veel denk ik. En zelfs al je al ergens bij een therapeut loopt waar je kan praten over dit alles zou misschien het personeel van het ziekenhuis juist omdat hun de situatie kennen je meer gerust kunnen stellen. Sterkte.

Stille meelezer: Zeker waar. Zorg goed voor jezelf. En als anderen een stukje zorg kunnen geven is dat fijn.

Mee eens, zou het je ook aanraden. Snap dat je jezelf misschien liever niet op de voorgrond wilt hebben maar jij doet er ook toe! En ook jij hebt dit meegemaakt! Dat iemand jou misschien kan helpen, wil niet zeggen dat er niet voor jouw vriendin gezorgd wordt. Deze twee zaken kunnen naast elkaar bestaan, het is niet jij of haar. Ook jij verdient hulp hierbij, sta jezelf dit toe

**Geplaatst**: 10-06-25 12:33

Geplaatst: 10-06-25 12:33

Er zijn zeker andere ervaringen.
Maar die doen in het topic van TS niet ter zake. TS heeft alleen met zichzelf en haar vriendin te maken.

**Geplaatst**: 10-06-25 12:42

Geplaatst: 10-06-25 12:42

Nou ja, ik gok dat TS en de familie, die dit toch allemaal niet lezen, door de professionals goed en realistisch op de hoogte worden gehouden door het ervaren medisch personeel die oog op de situatie hebben.

TS, ik hoop eigenlijk dat je het idee dat je hulp of aandacht wegneemt van anderen een beetje los kan laten. Mensen bieden niks aan wat ze niet willen geven.
Vind het trouwens echt knap van je hoe je alweer terug thuis zit en weer werkt.
Ik zal voor je duimen dat de scriptie en het tentamen goed gaan, klinkt als een zware last bovenop de zorgen en een fulltime job.
Verwen jezelf goed, dat heb je echt verdiend en hard nodig! :knuffel:

Ik denk dat iedereen in dit topic het beste met je voor heeft

**Geplaatst**: 10-06-25 12:53

Geplaatst: 10-06-25 12:53

Ik begrijpt wel wat Germie zegt.
En waar de ene er niet tegen kan dat die eventueel niet de oude word, is de ander blij dat die er nog is. En geniet van de tweede kans.
Maar is nu nog helemaal niet aan de orde en eventueel van latere zorg.
Laat vriendin eerst maar eens revalideren.
En er zullen dan vast genoeg hulpverleners zijn die daarop inspelen zo nodig.

Maar Ts, je trekt dingen helemaal niet naar jezelf als je hulp vraagt.
Hulp bestaat voor iedereen die het nodig heeft.
In elk zijn eigen stuk.
Dus cijfer jezelf niet weg :knuffel:

**Geplaatst**: 10-06-25 14:23

Re: Hartstilstand, wat nu...

Geplaatst: 10-06-25 14:23

@Germie zou je het topic niet willen overnemen? Het gaat om TS en wat zij heeft meegemaakt. Dat is allemaal al heftig genoeg.....

**Geplaatst**: 10-06-25 14:42

Re: Hartstilstand, wat nu...

Geplaatst: 10-06-25 14:42

Dames, als jullie nu eens allemaal stoppen om op Germie in te hakken, ik word daar wel een beetje moe van. Als jullie haar zo haten, zet er dan een foei op, dan zie je de berichten niet meer. Jullie blijven er op door gaan zo, niet zij.
En nu gewoon weer ontopic.

**Geplaatst**: 10-06-25 14:52

Geplaatst: 10-06-25 14:52

Yavanna schreef:
Dames, als jullie nu eens allemaal stoppen om op Germie in te hakken, ik word daar wel een beetje moe van. Als jullie haar zo haten, zet er dan een foei op, dan zie je de berichten niet meer. Jullie blijven er op door gaan zo, niet zij.
En nu gewoon weer ontopic.

En jouw bijdrage was ontopic?

**Geplaatst**: 10-06-25 15:02

Re: Hartstilstand, wat nu...

Geplaatst: 10-06-25 15:02

Niet echt, maar wel nuttig.
Stop gewoon met dat gehak op elkaar

**Geplaatst**: 10-06-25 15:36

Geplaatst: 10-06-25 15:36

Moderatoropmerking:

Hierbijhet vrieneldijke doch dringende verzoek om het gehakketak op elkaar achterwege te laten. Verschillende ervaringen en meningen zijn niet verboden op Bokt. Natuurlijk mag daar ook een tegenwoord op komen maar het is niet de bedoeling om uitgebreid op de man in discussie te gaan.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-06-25 19:36

Geplaatst door de TopicStarter : 10-06-25 19:36

Wat ik er van denk welke kant het gaat uitgaan heeft weinig zin, op dit moment zijn haar hersenen Pandora's box. Alle scans en MRI's zijn goed. Maar niemand kan dat garanderen, artsen zijn optimistisch maar heel voorzichtig in wat ze zeggen. En natuurlijk denk ik ook aan wat er mis kan gaan, mijn eigen gemoedstoestand over de situatie wisselt elke dag, afhankelijk van het nieuws dat ik krijg en de bezoekjes die ik haar breng. Het kan nog alle kanten uit, dat is een feit. Ik weet ook niet hoe ze gaat reageren als ze weet dat ze bijvoorbeeld mogelijks niet meer kan studeren, want ze is zeer perfectionistisch en dat helpt in deze situatie niet. Dat zijn heus wel dingen waarmee je bezig bent, maar ik denk dat A. heel graag wil leven en ook heel goed omringd is, en stel dat ze ook niet meer alles kan, ben ik ervan overtuigd dat wij haar allemaal wel heel goed zullen opvangen.

Wij zitten allemaal in een hele hechte vriendinnengroep, zijn met A. erbij met z'n zeven. A. Is er als laatste bijgekomen en vooral heel close met mij en nog drie andere meisjes uit de groep. Ik denk dat ik het heel moeilijk vind om erover te praten omdat ik ook snel het gevoel krijg dat ik die ruimte niet kan innemen binnen mijn vriendinnengroep, en die vragen meestal altijd gesteld worden in hun bijzijn in het ziekenhuis. Normaal halen wij altijd veel steun uit elkaar, maar plots is heel je sociale cirkel ook diep aan het rouwen. En iedereen rouwt ook op zijn of haar eigen manier. Ik heb in de eerste twee weken een paar bitsige reacties gehad van een vriendin die ook heel hard aan A. hing, waardoor ik daarna ook wat ben toegeklapt. Ik merk dat ik het ook heel moeilijk vind om onder woorden te brengen wat ik precies denk of voel, waardoor ik gesprekken erover misschien eerder uit de weg ga. Ik heb wel nog steeds heel veel steun van mijn vriend, die is me vorige week ook komen halen nadat ik even heel emotioneel was.

**Geplaatst**: 10-06-25 19:51

Re: Hartstilstand, wat nu...

Geplaatst: 10-06-25 19:51

Als je wel graag met de verpleging wilt praten, kun je misschien naar de afdeling bellen en dat aankaarten? Dat je met ze een aparte afspraak maakt, los van een bezoekje aan A.