Bokt.nl

**Geplaatst**: 09-01-25 22:20

Re: Combinatie moederschap en paarden

Geplaatst: 09-01-25 22:20

Ik ben heel veel jaar heel fanatiek geweest in de paarden. Tijdje 2 paarden gehad. Veel wedstrijden gereden. Ik heb geen partner en mijn leeftijd begon ook mee te spelen. Gelukkig stond mijn merrie al in een rusthuis dus hoefde ik het niet te combineren de zorg was me al uit handen genomen.
Ik wil wel zeggen laat echt je kinderwens niet van je paarden afhangen. Ik ben nu in verwachting van mijn 2de kindje en het is zoiets moois moeder worden!

**Geplaatst**: 09-01-25 22:28

Re: Combinatie moederschap en paarden

Geplaatst: 09-01-25 22:28

Overigens...
Mijn oudste vond paarden geweldig maar is echt extreem allergisch voor paarden. En dan is het al snel ingewikkeld om ze mee te nemen.

Zodra hij er bij wijze van al naar wees sloeg zijn keel al dicht, zette zijn gezicht op, kreeg overal jeuk en was met gierende banden naar huis...

**Geplaatst**: 09-01-25 22:36

Geplaatst: 09-01-25 22:36

Eerlijk? Ik denk dat het vooraf niet in te schatten is, zoveel mensen en zoveel factoren die meespelen.
Ongetwijfeld zal je er een weg in vinden, dagen waarop het gemakkelijk te doen zal zijn maar ook dagen waarin het pittig is.
Je weet op voorhand niet hoe je zwangerschap, je bevalling en hoe alles post partum verloopt.
Na mijn eerste kindje (tijdens zwangerschap bekkenklachten en hij kwam met een spoedkeizersnede) werd het voor mij met een pony in volpension nog altijd niet haalbaar om het 7 dagen in de week te doen.
Lichamelijk kostte het mij veel energie en pony stond 35 minuten autorijden van huis. Toen enkel mijn zoontje er was ging ik nog wel zo'n 3/4 dagen in de week, de andere dagen ging mijn verzorger.
Toen mijn dochtertje later geboren was (ze zijn nu 2,5 en 1 jaar), werd het nog een grotere uitdaging.
Ik heb een partner die mij eigenlijk alle ruimte geeft, maar door (complexe) ptss, een stukje postpartum depressie en veel lichamelijke klachten (mijn lijf laat mij al meer dan een jaar compleet in de steek, inclusief spoedoperatie waarbij ik door het oogje van de naald ben gekropen en een aantal ziekenhuisopnames) en kinderen die beiden helaas veel ziek zijn met ook nodige ziekenhuisopnames en gedoe, zie ik mijn pony heel weinig op het moment. Het werd in mijn geval van kwaad tot erger waardoor ik toen mijn dochter 6 maanden oud was zelf ziek thuis kwam te zitten en ook noodgedwongen mijn opleiding moest pauzeren. Inmiddels zit ik al 9 maanden ziek thuis, nog zonder uitzicht op reïntegratie.
Ik ben vanaf het begin keihard aan het werken aan mijzelf en momenteel in afwachting van een intensieve opname, in de hoop dat er eindelijk weer perspectief komt.
Maar dit zijn stuk voor stuk allemaal dingen welke ik vooraf nooit bedacht had dat het tot uiting zou komen / mij zou overkomen.

Met andere woorden: je weet het gewoon echt niet op voorhand. Ik denk dat je best kan nadenken hoe je het zou willen vormgeven en dat er in overleg met je partner ook zeker dingen mogelijk moeten kunnen zijn. Maar je zal denk ik ook in je achterhoofd kunnen houden dat er soms dingen in je leven zodanig ineens kunnen veranderen waardoor het misschien anders loopt. Nu deel ik misschien wel direct een extreem verhaal, maar ik weet eigenlijk vrijwel zeker als mijn pony (toen ik enkel mijn zoontje nog had) dichterbij huis in volpension stond, dat ik hem wel prima 7 dagen in de week kon doen naast een studie en fulltime onregelmatige werkdiensten.

Maar denk ook vooral, als je wens zo sterk is dan ga ervoor. Je vind wel een weg!

Laatst bijgewerkt door Gowlan op 09-01-25 22:37, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 09-01-25 22:37

Geplaatst: 09-01-25 22:37

Het is heel erg situatie afhankelijk.. zoals ze meeste hier al zeggen. Ik heb mijn paard (met heel veel verdriet) verkocht tijdens mijn 2de zwangerschap. Ondanks mijn paard in vol pension stond vond ik het pittig. Met 1 kindje ging het opzich wel maar met een 2de erbij zag ik het niet voor me.

Ik voelde me vaak schuldig tegen over mijn vriend. Hij moest ‘s avonds vaak thuis blijven, in het weekend altijd rekening houden met de slaapjes van de kleine en mijn paardrijden. Bijna geen tijd meer voor vriendinnen of spontane afspraken. Daarnaast was ik vaak al zo moe voor ik naar mijn paard ging dat het rijden steeds vaker wandelen werd. En dan voelde ik me weer schuldig naar mijn paard toe.

**Geplaatst**: 09-01-25 23:39

Re: Combinatie moederschap en paarden

Geplaatst: 09-01-25 23:39

Alles valt en staat met een vangnet zowel voor de kinderen als voor het paard.
Hier een zoontje van 2,5 en een dochter van 5 maanden. Ik werk 2 dagen en mijn vriend rijd internationaal op de vrachtwagen dus maandag weg vrijdag thuis.

Mijn schema is nu zo

Ma kids naar de opvang - mennen met de pony
Di kids thuis vriendin crosst met de pony
Woe kids mee naar stal pony heeft vrij.
Don/vrij werk ik dus staat hij in de stapmolen
Zat/zon is man lief thuis dus rij of longeer ik hem.

Mijn vriendin die ook crosst met hem is goudwaard zij voert hem op de 3 dagen dat ik niet kom en zet hem elke dag buiten. Heel eerlijk zonder haar zou ik het niet redden. Op de zondag doe ik standaard haar paard. En ook als ze op vakantie is. Hij komt voor nu niks te kort maar een comback in de wedstrijdsport in het Z zit er niet in dat geeft niks dat komt vanzelf nog wel of niet.
Ik zou het niet over mijn hart kunnen verkrijgen om hem weg te doen.

Ik heb de luxe dat de kinderen 1 dag naar de opvang gaan zodat ik dan uitgebreid hem kan doen en die dag is ook voor andere afspraken die niet met kinderen erbij kunnen.

Maar al met al is het een pittige combinatie dat ontken ik niet

**Geplaatst**: 10-01-25 00:03

Re: Combinatie moederschap en paarden

Geplaatst: 10-01-25 00:03

Hier een kindje en zwanger van de tweede. Van 2 naar 1 paard gegaan. Volpension. Ik rijd 4 a 5 x pw. Meestal ‘s avonds en in weekend vaak tijdens middagslaapje. Mijn paard is heilig, en waar een wil is is een weg denk ik dan.
Mijn man is wel thuis ‘s avonds, en steunt me, dus dat scheelt.

**Geplaatst**: 10-01-25 08:19

Geplaatst: 10-01-25 08:19

Ik heb 2 kinderen inmiddels pubers.
Maar ik heb het altijd wel goed kunnen combineren.
Het ligt aan hoe je paard staat.
Paard stond vol pension zelfs nog even 2 gehad.
Kinderen gingen 2 keer per week mee, de andere keer was mijn man thuis en de andere keer snel door ns het werk op de oppas dag.
Als baby ging ik rijden als hun gingen slapen of in de kinderwagen of in een deryan opklaptentje .
En later zaten ze te spelen filmpje te kijken bij de bak in de kantine.
En met 4 jaar gaan ze al naar school.
Die tijd vliegt voorbij.
Ik dacht wil geen kinderen want wil paardrijden en ik ga er vast niet zoveel van houden , tot dat manlief wel een kinderwens kreeg.
Op de dag vd bevalling dacht ik nog help ik ben geen moeder mens totdat ze op je buik word gelegd .
Zoveel liefde je voor je kindje voelt , en prima te doen met paarden bij mij.
Reed in die tijd ook nog wedstrijden.
En nu ik meer tijd heb vind ik die paarden en wedstrijden niet meer zo belangrijk .
Kom veel minder vaak bij mijn paard maar komt ook dat hij nu een fijne plek heeft vind ik waar hij goed verzorgd word.

**Geplaatst**: 10-01-25 08:25

Re: Combinatie moederschap en paarden

Geplaatst: 10-01-25 08:25

Ik ben wel echt benieuwd bij hoeveel procent van de baby's dat daadwerkelijk lukt, dat idyllische "kind gaat lekker slapen / in de kinderwagen terwijl ik rijd"

Die van ons had het Deryan tentje opgevreten als die daar in gelegd werd _O-

**Geplaatst**: 10-01-25 09:06

Geplaatst: 10-01-25 09:06

pmarena schreef:
Ik ben wel echt benieuwd bij hoeveel procent van de baby's dat daadwerkelijk lukt, dat idyllische "kind gaat lekker slapen / in de kinderwagen terwijl ik rijd"

Die van ons had het Deryan tentje opgevreten als die daar in gelegd werd

In mijn ervaring lukt dat vooral in de eerste maanden wel, des te ouder ze worden des te lastiger dat wordt.

**Geplaatst**: 10-01-25 09:28

Geplaatst: 10-01-25 09:28

Het is strikt genomen niet je vraag. Maar aangezien je ergens schrijft over spijt als je het niet doet wil ik toch even reageren. Aangezien dit de andere kant van jouw vraag is.

Ik heb voor hetzelfde vraagstuk gestaan en wij zijn uiteindelijk zonder kinderen gebleven. De wereld is uiteraard minder één dimensionaal dan dat de paarden daar de enige reden voor waren. Maar dit vraagstuk heeft daar wel een rol bij gespeeld.

Ik ben dan inmiddels net die hobbel over dat mensen nog van je verwachten dat er kinderen komen en kan alleen maar zeggen: geen spijt. Ik vind het héérlijk.
Sinds 2 jaar heb ik zelfs (per ongeluk) 2 ipv 1 rijpaarden en ik geniet echt met volle teugen. Wij hebben de paarden bij huis staan en genieten samen van het buitenleven en alle dingen die daar bij komen kijken. Komen alsnog chronisch tijd te kort allebei maar zijn heel blij met ons leven. Ik ben heerlijk fanatiek met de paarden en allerlei vrijwilligerswerk en vind zelf dat ik een heerlijk rijk en voldoeding gevend leven heb.
En zoals mensen die zeggen dat kinderen het waard zijn; kan ik alleen maar voor mezelf spreken: Ik vind dit levenspad het juist helemaal waard. Om dan een bekende quote te gebruiken: ja, je levert iets in (geen nakomelingen) maar je krijgt er zo veel voor terug

Dit is geen pleidooi voor 'geen kinderen hoor' maar wel een lampje op de andere kant van je vraagstuk.

Dat grote mysterieuze 'je weet pas welke impact het op je heeft als het zover is' klopt uiteraard wel. Maar dat geldt natuurlijk voor alle grote levensbeslissingen/ veanderingen. Bijvoorbeeld ook als je emigreert, op een heel andere manier gaat leven, uit elkaar gaat met een langdurige levenspartner. Dat is niet exclusief voor kinderen krijgen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-01-25 09:46

Geplaatst door de TopicStarter : 10-01-25 09:46

pol013 schreef:
Het is strikt genomen niet je vraag. Maar aangezien je ergens schrijft over spijt als je het niet doet wil ik toch even reageren. Aangezien dit de andere kant van jouw vraag is.

Ik heb voor hetzelfde vraagstuk gestaan en wij zijn uiteindelijk zonder kinderen gebleven. De wereld is uiteraard minder één dimensionaal dan dat de paarden daar de enige reden voor waren. Maar dit vraagstuk heeft daar wel een rol bij gespeeld.

Ik ben dan inmiddels net die hobbel over dat mensen nog van je verwachten dat er kinderen komen en kan alleen maar zeggen: geen spijt. Ik vind het héérlijk.
Sinds 2 jaar heb ik zelfs (per ongeluk) 2 ipv 1 rijpaarden en ik geniet echt met volle teugen. Wij hebben de paarden bij huis staan en genieten samen van het buitenleven en alle dingen die daar bij komen kijken. Komen alsnog chronisch tijd te kort allebei maar zijn heel blij met ons leven. Ik ben heerlijk fanatiek met de paarden en allerlei vrijwilligerswerk en vind zelf dat ik een heerlijk rijk en voldoeding gevend leven heb.
En zoals mensen die zeggen dat kinderen het waard zijn; kan ik alleen maar voor mezelf spreken: Ik vind dit levenspad het juist helemaal waard. Om dan een bekende quote te gebruiken: ja, je levert iets in (geen nakomelingen) maar je krijgt er zo veel voor terug

Dit is geen pleidooi voor 'geen kinderen hoor' maar wel een lampje op de andere kant van je vraagstuk.

Dat grote mysterieuze 'je weet pas welke impact het op je heeft als het zover is' klopt uiteraard wel. Maar dat geldt natuurlijk voor alle grote levensbeslissingen/ veanderingen. Bijvoorbeeld ook als je emigreert, op een heel andere manier gaat leven, uit elkaar gaat met een langdurige levenspartner. Dat is niet exclusief voor kinderen krijgen.

Ja, dat is ook waar de twijfel ligt idd niet puur de paarden zou de reden dan zijn en het leven zal ongetwijfeld hobbels hebben met of zonder Kids, en mooi zijn evenzeer.
Ik lees hier nu zoveel verhalen maar iedereen heeft er ook het beste van gemaakt en de juiste uitspraak is dan wss ook wel zoals gezegd ' waar een wil is is een weg'.

Maar dat gevoel gaat even goed op en neer. De ene keer denk ik ja een kindje.. om het nu even simpel te zeggen. Maar de andere keer kan ik echt zoiets hebben van "nou het is wel goed zo".

Onlangs heeft nog een collega me verteld waarom ze geen kinderen heeft en beetje hetzelfde als wat jij zegt, ook zeker geen pleidooi maar toch.

**Geplaatst**: 10-01-25 09:53

Geplaatst: 10-01-25 09:53

Ik denk dat het heel verhelderend kan werken als je jezelf voorstelt over 5-10-20 jaar, of als je oud bent en terugkijkt op je leven. Wat wil je dan voor leven gehad hebben? Hoe zie je jezelf? Met kinderen / een eigen gezin? Waar ligt je behoefte in het leven in zijn geheel, voorbij het "nu".

Dat is vaak makkelijker te overzien dan het "nu" zeg maar.
Je kan heel prima "nu" niet direct kinderen willen. Maar heel duidelijk uiteindelijk wel moeder willen zijn.
En dan zal je toch op tijd aan de bak moeten even simpel gezegd.

**Geplaatst**: 10-01-25 10:00

Geplaatst: 10-01-25 10:00

@TS: ik was 100% tevreden met mijn leven zonder kinderen. We zijn er dan ook laat aan begonnen (33 jaar oud, en al 15 jaar samen), mensen hadden het ook niet meer van ons verwacht. Mijn vriend wilde heel graag... heb ik spijt, nee, zeker niet. Mijn zoontje is mij het allerliefst

maar ik had nu nog perfect mijn leven zonder kinderen kunnen hebben en daar helemaal OK en tevreden mee zijn!

**Geplaatst**: 10-01-25 10:16

Geplaatst: 10-01-25 10:16

Ik was ook echt blij met mijn kinderloze leven en dat had van ons ook zo mogen blijven. Natuurlijk kan ik mijn zoon niet meer missen en is hij het belangrijkste in mijn leven, maar ik zag mezelf helemaal 'paardenvrouwtje' blijven, haha. Ik mis het fanatieke rijden, hele dag buiten aanklooien, mijn eigen gang kunnen gaan, mijn fitheid, de overvolle en actieve vakanties, etc.

Dus het is inderdaad ook helemaal prima om je fijne leven te houden zoals het is. Als er een kinderwens is (of als het je overkomt), dan zul je je weg vinden in het leven met kind + paard. Maar je moet helemaal niks en ik denk dat je heel gemakkelijk je tijd opvult met leuke dingen als je geen kinderen hebt. Ook op latere leeftijd.

**Geplaatst**: 10-01-25 10:47

Geplaatst: 10-01-25 10:47

pmarena schreef:
Ik ben wel echt benieuwd bij hoeveel procent van de baby's dat daadwerkelijk lukt, dat idyllische "kind gaat lekker slapen / in de kinderwagen terwijl ik rijd"

Die van ons had het Deryan tentje opgevreten als die daar in gelegd werd

Zo’n beeld had ik ook ja, vrienden van ons hadden kindjes die sliepen in de kinderwagen. Haha, die van ons dus niet

. Ook een slechte slaper die je echt niet even ergens neer kan zetten slapend.

Ik heb een dochtertje van 1 en vind het makkelijk te combineren. Maar het is inderdaad heel erg situatie afhankelijk. En ook van wat je zelf leuk vind en hoe fanatiek je bent. Als ze echt heel klein zijn vond ik het makkelijker - ik kon haar in de draagzak knopen en dan kan je nog wel wat op stal. Wat scheelt, is dat ik altijd op een pensionstal heb gestaan waar er altijd wel fijne stalgenootjes zijn om een paar seconden de kinderwagen in de gaten te houden of op te passen. Ze gaat zelden mee. Vind het heel leuk, maar verveelt zich snel in de wagen of buggy en slaapt alleen thuis. Als ze meegaat kom je aan niks toe, wat prima is - ik probeer het dan ook een leuk uitstapje voor haar te maken.

Ik sta volpension met alle faciliteiten (binnenbak, buitenbak, stapmolen etc) dus hoef niet iedere dag. Waar ik eerder 6x p/w ging is dat nu 4, soms 5 en dat vind ik prima. Ik ga vaak savonds als ze te bed ligt, mijn man is dan gewoon thuis. We verdelen de avonden - ik 3x, hij 2x en dan nog 1x in het weekend. Sociaal leven op een wat lager pitje - niet overal bij hoeven zijn. De opa’s en oma’s wonen niet om de hoek en zijn al ouder, dus we hebben geen standaard oppas ofzo (en ook wat anderen zeggen - ik heb me hier echt in verkeken. Ik dacht dat ik heel makkelijk zou zijn qua oppas, maar nee - alleen als het echt niet anders kan

)

Wat enorm scheelt is dat ik ZZP’er ben, ik kan mijn uren heel flexibel indelen. Werkte eerder 40u p/w, ben nu heel bewust 24u p/w gaan werken, met een vaste opdrachtgever voor. 20u p/w. Dochter gaat 2 dagen p/w naar opvang en papa heeft 1 dag papadag. Begin dit jaar medisch traject gehad met paard, dan kon ik de kliniekbezoekjes plannen op de opvang- of papadag en het werk inhalen ‘s-avonds of in de slaapjes. Op stal heb ik een vast klein clubje vertrouwde stalgenoten aan wie ik altijd iets kan vragen. Ook ben ik verhuisd naar een stal met meer service (denk supplementen geven). Want wat eerder ook al werd gezegd, als je kindje naar de opvang gaat krijg je een hele wonderlijke, nieuwe stapel aan ziektes mee naar huis waarvan je het bestaan niet wist. Met twee zou ik niet weten, wij houden het bij deze

.

**Geplaatst**: 10-01-25 10:49

Geplaatst: 10-01-25 10:49

Solleke_Noah schreef:
@TS: ik was 100% tevreden met mijn leven zonder kinderen. We zijn er dan ook laat aan begonnen (33 jaar oud, en al 15 jaar samen), mensen hadden het ook niet meer van ons verwacht. Mijn vriend wilde heel graag... heb ik spijt, nee, zeker niet. Mijn zoontje is mij het allerliefst maar ik had nu nog perfect mijn leven zonder kinderen kunnen hebben en daar helemaal OK en tevreden mee zijn!

Hier ook! Op mijn 38e moeder geworden en al 15 jaar samen. Begon toch te knagen, gesetteld op een prachtig plekje en al het ruige reizen en carriere maken al achter de rug

.

Laatst bijgewerkt door nps op 10-01-25 11:05, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 10-01-25 10:50

Geplaatst: 10-01-25 10:50

pmarena schreef:
Ik ben wel echt benieuwd bij hoeveel procent van de baby's dat daadwerkelijk lukt, dat idyllische "kind gaat lekker slapen / in de kinderwagen terwijl ik rijd"

Die van ons had het Deryan tentje opgevreten als die daar in gelegd werd

Hier ook krijsen in de kinderwagen hoor. Het is misschien 2 of 3x gelukt dat die ging slapen in de kinderwagen. Ben blij dat die even binnen kan blijven bij mijn ouders.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-01-25 10:54

Geplaatst door de TopicStarter : 10-01-25 10:54

Ahja dat hebben we ook nog 'vrije dagen' die de papa s of mama s kunnen opnemen.

Wel een goede bedenking dat je idd het langs 2 kanten kan bekijken.

Ik begin toch wat moed te krijgen

**Geplaatst**: 10-01-25 11:04

Geplaatst: 10-01-25 11:04

nps schreef:
Solleke_Noah schreef:
@TS: ik was 100% tevreden met mijn leven zonder kinderen. We zijn er dan ook laat aan begonnen (33 jaar oud, en al 15 jaar samen), mensen hadden het ook niet meer van ons verwacht. Mijn vriend wilde heel graag... heb ik spijt, nee, zeker niet. Mijn zoontje is mij het allerliefst maar ik had nu nog perfect mijn leven zonder kinderen kunnen hebben en daar helemaal OK en tevreden mee zijn!

Hier ook! Op mijn 38e moeder geworden en al 15 jaar samen. Begon toch te knagen, gesetteld op een prachtig plekje en al het ruige reizen en carriere maken al achter de rug .

Same; nooit rammelende eierstokken gehad en wij gingen er twee jaar geleden (op 39 jarige leeftijd) echt in met het idee: we willen het proberen. Ons leven is mooi zoals het is en is het ons niet gegeven, dan zijn we evengoed gelukkig. Maar we willen in ieder geval de deur open hebben gezet, zodat we later niet zeggen: hadden we maar. Daarbij hadden wij het geluk dat ik beide keren binnen anderhalve maand zwanger was.

Maar die oerdrift die sommige vrouwen hebben dat ze moeder willen worden heb ik nooit gehad. :')

Ik ben dolgelukkig met m'n gezin en had het niet anders gewild, maar was het niet gelukt, dan had ik niet geweten wat ik nu heb en was ik alsnog gelukkig met m'n leven geweest.

**Geplaatst**: 10-01-25 11:06

Geplaatst: 10-01-25 11:06

mylittlejoy schreef:
nps schreef:

Hier ook! Op mijn 38e moeder geworden en al 15 jaar samen. Begon toch te knagen, gesetteld op een prachtig plekje en al het ruige reizen en carriere maken al achter de rug .

Same; nooit rammelende eierstokken gehad en wij gingen er twee jaar geleden (op 39 jarige leeftijd) echt in met het idee: we willen het proberen. Ons leven is mooi zoals het is en is het ons niet gegeven, dan zijn we evengoed gelukkig. Maar we willen in ieder geval de deur open hebben gezet, zodat we later niet zeggen: hadden we maar. Daarbij hadden wij het geluk dat ik beide keren binnen anderhalve maand zwanger was.

Maar die oerdrift die sommige vrouwen hebben dat ze moeder willen worden heb ik nooit gehad. Ik ben dolgelukkig met m'n gezin en had het niet anders gewild, maar was het niet gelukt, dan had ik niet geweten wat ik nu heb en was ik alsnog gelukkig met m'n leven geweest.

Dit! Ben ook echt niet zo’n oermoeder

**Geplaatst**: 10-01-25 11:06

Geplaatst: 10-01-25 11:06

Idifix schreef:
Ahja dat hebben we ook nog 'vrije dagen' die de papa s of mama s kunnen opnemen.

Wel een goede bedenking dat je idd het langs 2 kanten kan bekijken.

Ik begin toch wat moed te krijgen

Ik ga inderdaad soms op maandag of dinsdag iets eerder weg van werk (Als het het toelaat natuurlijk), om mijn paard te doen. Daarna haal ik mijn zoontje op van de kinderopvang.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-01-25 11:11

Geplaatst door de TopicStarter : 10-01-25 11:11

Met die gedachte ben ik ook zo wat in men hoofd. Gewoon proberen en lukt het fijn, maar zo niet is het ook zo.

Vriendlief wil ook graag een kindje maar ik weet dat als het niet lukt hij hier evenzeer het zal laten rusten.
Oermoeder nee zal het ook niet zijn denk ik, om eerlijk te zijn vind ik ook niets aan baby's, oeps!

Maarja dat gevoel zal altijd anders zijn als dat kleintje van jezelf natuurlijk.

**Geplaatst**: 10-01-25 11:13

Geplaatst: 10-01-25 11:13

Het ligt er een beetje aan hoe je zelf bent, gun jij jezelf nog een hobby als je dadelijk moeder bent, neem je die tijd om lekker te rijden op voor jezelf?

Of haal je je ontspanning uit het werk met paarden aan huis, en wil je je overige tijd aan je gezin / to do / wat dan ook.. spenderen.

Niemand kan dat voor je voorspellen, dat weet je pas als je écht moeder bent geworden. En er is geen goed of slecht in deze situatie.

Jonge kinderen op stal vind ik persoonlijk 2x niks, ze hebben geen uren geduld (maar jij wel uren werk, en dan heb je nog niet eens gereden).

Pas vanaf een jaar of 5 wordt het iets makkelijker vind ik.
Maar tegen die tijd zitten ze al in de pony's en kan je daar weer lekker veel uren aan spenderen

(en kom je over jezelf te weten dat je pony's nog steeds heeeel leuk vindt, eigenlijk veel leuker dan al die KWPN'ers

)

Zo te lezen trekken jij en je man wel samen de kar, ik zie sowieso wel veel mogelijkheden.

Niet teveel meer over nadenken, als je kinderwens vurig aanwezig is: doen. Twijfel je? Gewoon nog een jaartje wachten.

**Geplaatst**: 10-01-25 11:31

Geplaatst: 10-01-25 11:31

nicole_floor schreef:
pmarena schreef:
Ik ben wel echt benieuwd bij hoeveel procent van de baby's dat daadwerkelijk lukt, dat idyllische "kind gaat lekker slapen / in de kinderwagen terwijl ik rijd"

Die van ons had het Deryan tentje opgevreten als die daar in gelegd werd

Hier ook krijsen in de kinderwagen hoor. Het is misschien 2 of 3x gelukt dat die ging slapen in de kinderwagen. Ben blij dat die even binnen kan blijven bij mijn ouders.

Dat lijkt me wel echt goud, als je paarden bij je ouders staan en je dan heerlijk kind kan droppen bij een lieve oma / opa en zelf ècht je handen en hoofd vrij hebt omdat je weet dat kind het prima heeft en àls er iets is, dat je dan toch dichtbij bent +:)+

En bonus dat kind kostbare tijd doorbrengt bij / met opa en oma.

Als ze dan ook nog een beetje dichtbij wonen lijkt het me helemaal top. Stel je toch voor dat net tegen eind van je paardentijd, kind in slaap is gevallen en je zo'n jaloersmakend exemplaar hebt dat dan 9 van de 10 keer 3 uur lang heerlijk ligt te knorren....dat oma zegt: laat maar even een paar uurtjes hier hoor.

Dat je dan ook nog even naar huis kan, op je gemakje douchen, even een boodschapje doen..... wauw :))

Als je zo'n situatie kan creëren dan heb je het echt heel dik voor elkaar :))

**Geplaatst**: 10-01-25 12:17

Geplaatst: 10-01-25 12:17

Beemsterkaas schreef:
Het ligt er een beetje aan hoe je zelf bent, gun jij jezelf nog een hobby als je dadelijk moeder bent, neem je die tijd om lekker te rijden op voor jezelf?

Of haal je je ontspanning uit het werk met paarden aan huis, en wil je je overige tijd aan je gezin / to do / wat dan ook.. spenderen.

Niemand kan dat voor je voorspellen, dat weet je pas als je écht moeder bent geworden. En er is geen goed of slecht in deze situatie.

Jonge kinderen op stal vind ik persoonlijk 2x niks, ze hebben geen uren geduld (maar jij wel uren werk, en dan heb je nog niet eens gereden).

Pas vanaf een jaar of 5 wordt het iets makkelijker vind ik.
Maar tegen die tijd zitten ze al in de pony's en kan je daar weer lekker veel uren aan spenderen

(en kom je over jezelf te weten dat je pony's nog steeds heeeel leuk vindt, eigenlijk veel leuker dan al die KWPN'ers )

Zo te lezen trekken jij en je man wel samen de kar, ik zie sowieso wel veel mogelijkheden.

Niet teveel meer over nadenken, als je kinderwens vurig aanwezig is: doen. Twijfel je? Gewoon nog een jaartje wachten.

ik vind dit wel een hele mooie! "Gun jij jezelf de tijd en ruimte nog''.
Dat is wel wat het verschil gaat maken, zoals ik al zei: you can make it work.