Bokt.nl

Earth schreef:

Even aanhaken op het stukje mentaal.

Ik ben zelf opgegroeid in een onveilige omgeving. Dat heeft ervoor gezorgd dat ik altijd hyper alert was en altijd 'aan' stond. Dat was ook te herleiden naar mijn spieren. Ik had overal spanning. Soms zo erg dat de boel verkrampte of dat ik er gewoon pijn aan had.
Sinds 3 weken is de spanning van 30 jaar bij mij weg en mijn lijf voelt zo anders. Ten eerste is mijn lichaam veel belastbaarder, maar ik heb ook geen pijn en verkramping in de spieren meer.
Dus ja, het kan psychisch zijn. En nee dat is niet het antwoord wat je wilt horen. Dat heb ik ook 29 jaar lang niet geloofd. Dat het lijf zo heftig reageert op het trauma. Maar het trauma zat niet in mijn hoofd, maar in mijn lijf.

Cowgirl schreef:

Update nr zoveel.

Als eerste was het weekje Swiss wel ff lekker. Beetje gewandeld en een dagje naar zo'n therme bad geweest. Lekker warm was dat. En natuurlijk even geen 'rug'.

Het heeft in ieder geval opgeleverd dat er iets meer rust is in mijn lijf. Het is enig zins wel houdbaar nu.
Maandag weer de nodige telefoontjes gepleegd o.a naar de bedrijfsarts waar ik woensdag al ben geweest.
Nu ging het beter en heb goed mijn verhaal kunnen doen. Ik werk bij de groene afdeling van de overheid en hun hebben een eigen revalidatie centrum. Daar heb ik inmiddels ook al een afspraak staan voor een intake over ong 3 weken. Dat is echt een compleet pakket daar dus zowel fysieke als mentale begeleiding naar herstel. Er zit een kans in dat ik intern ga.

Ik heb de huisarts gebeld voor de reumatoloog maar het leek haar beter eerst even de pijnpoli af te wachten. Kon ik mij in vinden dus dat afgesproken.
Met de pijnpoli heb ik inmiddels ook contact gehad. In eerste instantie konden ze mij niet helpen maar na een kleine uitleg kwam de arts mij wat verrast over. Ik heb gezegd dat ik graag langs wilde komen al is het alleen maar om te praten. Dus die afspraak staat ook.

Ik ben weer een paar uurtjes op het werk. Wat lukt doe ik en ook wat tijd betreft.
Probeer een beetje ritme te pakken want ik weet dat dat voor mij het beste werkt.
Klachten zijn iets afgenomen maar alles staat nog steeds onder spanning, ben soms wat duizelig, mijn nek doet zeer en eigenlijk nog al mijn rugspieren.
En ik denk als er iemand weer aan gaat zitten dat alles zo weer terug schiet.
Halverwege de middag heb ik het ook wel gehad en ik doe echt geen rare dingen. Nu met werk erbij is het soms even kiezen wat echt belangrijk is. Ik kan gelukkig wel weer in de auto zitten maar probeer nu weer zoveel mogelijk te fietsen.

Hoe moeilijk het inmiddels ook is het is weer afwachten en geduld hebben.
Gelukkig doen we tussen door ook veel leuke dingen samen en kunnen we goed praten met elkaar. ben ik heel dankbaar voor want makkelijk is het niet.

marleen_usar schreef:

Ik had ooit hoofdpijn ik was overal geweest niks hielp tot ik 7 maanden dag en nacht over de pijngrens ging. Eindelijk werd ik doorverwezen en ik ging door de medische molen ik gaf duidelijk aan ik kan niet meer. Bij het laatste consult werd mij gevraagd of ik wel eens hyperventilatie had, uh ja heel soms. Of ik een aanval kon op wekken, dat deed ik en dat lukte ook. Bij het eindgesprek werd er gezegd dat ze niks konden vinden ik had last van hyperventilatie.
Toen ben ik alternatief gegaan en binnen 15 minuten werd mij verteld waar ik last van had. Ik ben behandeld en die erge hoofdpijn is nooit meer terug gekomen.Ts misschien zijn er bij jou wel supplementen die verlichting kunnen geven. Of misschien ben je erg aan het verzuren daar kan alternatief misschien bij helpen.

Rocamor schreef:

Dat ben ik niet helemaal met je eens Elisa.
Ts, laat ik beginnen met zeggen dat ik niet zeg dat het bij jou psychisch is.
Ook niet dat het niet psychisch is.

Dit onderste gedeelte is voor de TS bedoeld toch?

Jij leeft al heel lang op het randje. Je moet veel doen om alles in balans te houden. Je lichaam lijkt een kaartenpakhuis. Je lijkt vanalles te moeten om je lijf acceptabel te houden.
Je houdt dan zoveel ballen in de lucht, dat als er eentje valt, ze praktisch allemaal gaan.

Wellicht een domme vergelijking, maar bij een aantal mensen die me na staan, heb ik gezien dat ze in een burn out kwamen. Steeds wat harder werken in die ballen hoog te houden. Tot... 1 van hun letterlijk de kracht niet meer had om een schilmesje vast te houden. Die was zo moe, als ze op de bank zat, moest ze dorst en honger lijden als er niemand was. Ze was zo moe, dat ze niet die 4 meter naar de keuken kon om drinken en een appel te pakken.

Al diegenen in deze situatie (van hen die ik ken), hebben moeten leren om 100 stappen terug te doen. Alles veel rustiger. Meer ontspannen en loslaten.

In onze maatschappij en in de sportscholen: even een tandje harder, moe? Joh, die laatste 5 sit-ups (bijvoorbeeld) red je wel en je gaat stuk.
Echter ipv die laatste 5, terwijl je al stuk bent, moesten zij juist die voorlaatste 25 niet meer doen, stoppen voordat het pijn doet. Leren grenzen voelen en aangeven

Ik heb het gevoel dat jij al zoveel doet om het werkbaar te houden. Dat je lichaam met die laatste behandeling zei: en nu ben ik het zat, dit trek ik echt niet meer, nu is er echt rust nodig.
Jij bent ook op de bank gezet en hebt iemand nodig die voor jou die 4 meter wil lopen om wat te eten of te drinken voor je wil pakken. En als je lichaam dan voldoende tot rust is gekomen, dat je langzaam weer moet leren wat je wel een niet kan.

Even een andere vraag, is er wel eens naar voeding gekeken?
Als ik (teveel) suikers eet, dan gaat mijn onderrug ontzettend vast zitten. Kan amper wat. Na 1 week suikervrij, merk ik dat het minder pijnlijk is, na 2 weken merk ik dat de pijn grotendeels wel is, na 3 weken meer beweeglijkheid en na 4 weken is het pijnvrij en grotendeels los.