Bokt.nl

**Geplaatst**: 19-02-24 10:44

Geplaatst: 19-02-24 10:44

Lang getwijfeld of ik wat ging zeggen, want het is nogal persoonlijk natuurlijk. Maar ik merk dat ik het lastig vind om sommige 'meningen' te lezen dus wil daar toch op reageren.

Ik zit er nu middenin eigenlijk. Grote trauma's, rouw. En er zijn écht dagen dat ik het spelletje gewoon niet meer mee wil spelen. Ik zie het leven als een soort ongevraagde prijs in een loterij: "gefeliciteerd, hebt een leven in Nederland gewonnen op de planeet aarde. Succes en veel plezier ermee!"

Je hoort wel eens mensen zeggen "ik ben zo blij dat ik leef!". Dat gevoel heb ik nog nooit gehad. Het is keihard werken onder barre omstandigheden als je pech hebt. En vaker dan eens zou ik mijn 'prijs' gewoon op willen geven en die stomme loterij dan maar opnieuw spelen en dan maar hopen dat ik als blaadje aan een boom in het diepste, meest onbewoonde bos van de wereld terecht kom. Daar snak ik dan echt naar.

En dat is de ene dag meer dan de andere dag, maar ik word daarin echt tegengewerkt (in het erover denken, niet in het doen want die intentie is er nu niet) door het idee dat iedereen maar blij moet zijn met het leven. Mensen schrikken als je aangeeft dat je het eigenlijk wel gezien hebt en buigen de conversatie om naar "maar er is zoveel moois!" of veranderen heel snel van onderwerp.

Als ik (en met mij zo verschrikkelijk veel anderen, echt) niet eens mogen praten over ons echte gevoel, kun je je voorstellen hoe eenzaam dat is? Dan worden die gedachten en gevoelens nog overheersender.

Sescrible, wat maakt het uit dat een simpele kortdurende depressie kan leiden tot een levenseinde? Zoals Wintu zegt, spijt krijgen ze niet meer, het is hooguit ontzettend naar voor de omgeving natuurlijk maar die persoon zelf is ervan af. Suïcide als symptoom van een ziektebeeld vind ik ook echt afdoen aan de autonomie van mensen. Voor sommige mensen is het leven simpelweg niet leuk, het is niet altijd een zwart monster, het is niet altijd een ziekte. Sommige mensen vinden het leven gewoon niet leuk. Is dat echt zo moeilijk voor te stellen?

Waarom moet iedereen toch altijd maar blijven leven? Wat maakt het anderen uit?

**Geplaatst**: 19-02-24 10:47

Geplaatst: 19-02-24 10:47

Wintu schreef:
Ik heb wel eens situaties gezien op de televisie van kinderen die helemaal niets meer konden, pijn leden en waarvan de ouders zo graag rust aan hun kind gunden, maar wat ze niet werd toegestaan. Ik vind dat heel schrijnend.

Heb ik ook gezien. Kinderen die volledig spastisch waren en hun dagen beetje kreunend, kwijlend in de luiers op bed sleten..die vaak ook nog chronische ziektes hadden, zwaar astmatisch en ook snachts zorg nodig hebben om in leven te houden.. een mens onwaardig uitzichtloos leven leefde.
Ouders die desperaat waren en hun kind het verder lijden wilde besparen.
Heel treurig.

**Geplaatst**: 19-02-24 10:47

Geplaatst: 19-02-24 10:47

Wintu schreef:
Ik heb het ook niet enkel over psychische klachten, maar als je fysiek slecht bent, maar de ziekenhuizen vinden je te goed. Bijvoorbeeld iemand als lwdaisy haar grootmoeder, als je in dat soort gevallen zo hard moet strijden om euthanasie. Dan denk ik dat het fijn zou zijn als men een mogelijkheid heeft om dit zelf te doen.

Maar ook genoeg oude mensen die er geen zin meer in hebben, voor wie het leven alle glans verloren heeft, dierbaren verloren, eenzaamheid. Ze zitten te wachten op hun dood.
Mijn moeder is zo iemand, die wil niet meer, al tien jaar niet meer en het is verschrikkelijk om te zien. Nu wordt ze ook nog dement. Als ze op een gemakkelijke manier zou kunnen gaan, zou ze het doen. Nu zit ze te wachten op haar dood.

Mijn ervaring is anders maar volgens mij zit LWDaisy in België.
Wij hebben weleens iemand terug naar het ziekenhuis laten gaan omdat de behandelend arts daar sneller euthanasie kon regelen dan wij in de thuissetting.
Er moet wel reden voor zijn en wellicht kijk ik er anders naar omdat ik het in mijn werk veel tegen kom en dus geen emotionele band heb met de patiënten.
Je wil ook niet te vroeg sederen waardoor iemand nog een week aan de pomp ligt en er moet ook medisch en wettelijk wel ruimte voor zijn. Het is nou eenmaal gebonden aan regels.

Edit: wat euthanasie betreft ben ik zeker voorstander, ook bij psychische klachten.

**Geplaatst**: 19-02-24 10:51

Geplaatst: 19-02-24 10:51

VuurVleugels schreef:
Lang getwijfeld of ik wat ging zeggen, want het is nogal persoonlijk natuurlijk. Maar ik merk dat ik het lastig vind om sommige 'meningen' te lezen dus wil daar toch op reageren.

Ik zit er nu middenin eigenlijk. Grote trauma's, rouw. En er zijn écht dagen dat ik het spelletje gewoon niet meer mee wil spelen. Ik zie het leven als een soort ongevraagde prijs in een loterij: "gefeliciteerd, hebt een leven in Nederland gewonnen op de planeet aarde. Succes en veel plezier ermee!"

Je hoort wel eens mensen zeggen "ik ben zo blij dat ik leef!". Dat gevoel heb ik nog nooit gehad. Het is keihard werken onder barre omstandigheden als je pech hebt. En vaker dan eens zou ik mijn 'prijs' gewoon op willen geven en die stomme loterij dan maar opnieuw spelen en dan maar hopen dat ik als blaadje aan een boom in het diepste, meest onbewoonde bos van de wereld terecht kom. Daar snak ik dan echt naar.

En dat is de ene dag meer dan de andere dag, maar ik word daarin echt tegengewerkt (in het erover denken, niet in het doen want die intentie is er nu niet) door het idee dat iedereen maar blij moet zijn met het leven. Mensen schrikken als je aangeeft dat je het eigenlijk wel gezien hebt en buigen de conversatie om naar "maar er is zoveel moois!" of veranderen heel snel van onderwerp.

Als ik (en met mij zo verschrikkelijk veel anderen, echt) niet eens mogen praten over ons echte gevoel, kun je je voorstellen hoe eenzaam dat is? Dan worden die gedachten en gevoelens nog overheersender.

Sescrible, wat maakt het uit dat een simpele kortdurende depressie kan leiden tot een levenseinde? Zoals Wintu zegt, spijt krijgen ze niet meer, het is hooguit ontzettend naar voor de omgeving natuurlijk maar die persoon zelf is ervan af. Suïcide als symptoom van een ziektebeeld vind ik ook echt afdoen aan de autonomie van mensen. Voor sommige mensen is het leven simpelweg niet leuk, het is niet altijd een zwart monster, het is niet altijd een ziekte. Sommige mensen vinden het leven gewoon niet leuk. Is dat echt zo moeilijk voor te stellen?

Waarom moet iedereen toch altijd maar blijven leven? Wat maakt het anderen uit?

Ik vind het heel erg voor je dat het leven zo donker en naar is voor je :knuffel:

. En dat je het gevoel hebt dat je niet kunt praten over je doodswens (of in ieder geval, dat je dit leven niet wilt). Dat is inderdaad een taboe, ik denk vooral omdat mensen zich doodschrikken (pun not intended) en/of het niet kunnen begrijpen.

**Geplaatst**: 19-02-24 11:02

Geplaatst: 19-02-24 11:02

troi schreef:
De vraag is natuurlijk 'waarom moet de dokter het doen?'

Gaat maar zelden op een correcte manier, als het al gebeurt. Echt hoor, zorg dat je zelf wat hebt liggen!

dat is nogal een bewering die je doet....

VuurVleugels schreef:
Lang getwijfeld of ik wat ging zeggen, want het is nogal persoonlijk natuurlijk. Maar ik merk dat ik het lastig vind om sommige 'meningen' te lezen dus wil daar toch op reageren.

Ik zit er nu middenin eigenlijk. Grote trauma's, rouw. En er zijn écht dagen dat ik het spelletje gewoon niet meer mee wil spelen. Ik zie het leven als een soort ongevraagde prijs in een loterij: "gefeliciteerd, hebt een leven in Nederland gewonnen op de planeet aarde. Succes en veel plezier ermee!"

Je hoort wel eens mensen zeggen "ik ben zo blij dat ik leef!". Dat gevoel heb ik nog nooit gehad. Het is keihard werken onder barre omstandigheden als je pech hebt. En vaker dan eens zou ik mijn 'prijs' gewoon op willen geven en die stomme loterij dan maar opnieuw spelen en dan maar hopen dat ik als blaadje aan een boom in het diepste, meest onbewoonde bos van de wereld terecht kom. Daar snak ik dan echt naar.

En dat is de ene dag meer dan de andere dag, maar ik word daarin echt tegengewerkt (in het erover denken, niet in het doen want die intentie is er nu niet) door het idee dat iedereen maar blij moet zijn met het leven. Mensen schrikken als je aangeeft dat je het eigenlijk wel gezien hebt en buigen de conversatie om naar "maar er is zoveel moois!" of veranderen heel snel van onderwerp.

Als ik (en met mij zo verschrikkelijk veel anderen, echt) niet eens mogen praten over ons echte gevoel, kun je je voorstellen hoe eenzaam dat is? Dan worden die gedachten en gevoelens nog overheersender.

Sescrible, wat maakt het uit dat een simpele kortdurende depressie kan leiden tot een levenseinde? Zoals Wintu zegt, spijt krijgen ze niet meer, het is hooguit ontzettend naar voor de omgeving natuurlijk maar die persoon zelf is ervan af. Suïcide als symptoom van een ziektebeeld vind ik ook echt afdoen aan de autonomie van mensen. Voor sommige mensen is het leven simpelweg niet leuk, het is niet altijd een zwart monster, het is niet altijd een ziekte. Sommige mensen vinden het leven gewoon niet leuk. Is dat echt zo moeilijk voor te stellen?

Waarom moet iedereen toch altijd maar blijven leven? Wat maakt het anderen uit?

Ik wil verder niet teveel op mezelf ingaan, maar ik heb dit later toegelicht in een latere post van mezelf.
Ik heb 8mnd om hulp geschreeuwd maar kreeg deze niet want volgens de huisarts "viel het wel mee". Als ik in die 8mnd toegang had gehad tot een pijnloze simpele dood had ik het gedaan.
6 weken begeleiding van een psychiater en ik zag weer licht. Dus ja, ik was heel blij dat die pil niet zomaar toegankelijk was. Voor mij was dit dus echt een symptoom dat vrij simpel op te lossen was toen de juiste hulp om de hoek kwam.
Idem na het overlijden van mijn man, toen ik niks liever wilde als achter hem aan gaan de eerste weken.
Nu, 2 jaar later kan ik terugkijken en dankbaar zijn dat ik er nog ben, dat ik nog verder mag leven. Nee, ik had geen spijt gehad als ik dood was geweest, maar ik kan nu wel zeggen dat ik blij ben verder te mogen leven en dat mijn kinderen nog iig 1 ouder mogen hebben die hun kan bijstaan.

Ik vind het heel naar om te lezen hoe jij je voelt en heb het ook echt niet over een situatie als die van jou. Juist in langere situaties zou wat mij betreft euthanasie veel toegankelijker moeten zijn.

**Geplaatst**: 19-02-24 11:14

Geplaatst: 19-02-24 11:14

secricible schreef:
Ik wil verder niet teveel op mezelf ingaan, maar ik heb dit later toegelicht in een latere post van mezelf.
Ik heb 8mnd om hulp geschreeuwd maar kreeg deze niet want volgens de huisarts "viel het wel mee". Als ik in die 8mnd toegang had gehad tot een pijnloze simpele dood had ik het gedaan.
6 weken begeleiding van een psychiater en ik zag weer licht. Dus ja, ik was heel blij dat die pil niet zomaar toegankelijk was. Voor mij was dit dus echt een symptoom dat vrij simpel op te lossen was toen de juiste hulp om de hoek kwam.
Idem na het overlijden van mijn man, toen ik niks liever wilde als achter hem aan gaan de eerste weken.
Nu, 2 jaar later kan ik terugkijken en dankbaar zijn dat ik er nog ben, dat ik nog verder mag leven. Nee, ik had geen spijt gehad als ik dood was geweest, maar ik kan nu wel zeggen dat ik blij ben verder te mogen leven en dat mijn kinderen nog iig 1 ouder mogen hebben die hun kan bijstaan.

Ik vind het heel naar om te lezen hoe jij je voelt en heb het ook echt niet over een situatie als die van jou. Juist in langere situaties zou wat mij betreft euthanasie veel toegankelijker moeten zijn.

Dank je wel, maar dat bedoelde ik eigenlijk niet. Ik snap vanuit jouw situatie heel erg goed dat je blij was dat er geen pil voorhanden was en ik ben blij voor je dat je je nu zo voelt. Ik doelde dus niet specifiek op jouw of mijn eigen situatie.

Eerder, op het concept 'het leven is per definitie waardevol genoeg om alles op alles te zetten om iedereen erin te houden' in z'n algemeenheid. Ik zie dat gewoon niet zo. Of nou ja, ik zie het misschien hetzelfde als zoals ik abortus zie: helemaal prima als jij het nooit zou doen vanuit jouw overtuiging, maar ik heb graag in elk geval de keuze.

Ik doel dus ook niet specifiek op beleid, ik doel op het stigma en de manier van praten over een (volgens sommigen) vroegtijdige dood. Als het gewoon al mogelijk is om erover te praten zou dat al zoveel schelen.

Ik heb het eens met mijn therapeut over vrijwillige levensbeëindiging bij psychisch lijden gehad. Ik stapte zo opgelucht die deur uit! Totaal niet met het idee 'ik ga dit doen!', maar gewoon puur en alleen dat ik eindelijk eens een therapeut had die niet bang was het erover te hebben. Zo fijn om eens dingen te kunnen laten stromen door erover te praten, in plaats van maar in jezelf opgebotteld moeten houden omdat andere mensen anders schrikken!

Edit: Het zou zo fijn zijn om het erover te kunnen hebben zonder ongemakkelijkheid en (in)directe suggesties waarom de ander vind dat het niet (direct) mogelijk zou moeten zijn. Gewoon erover praten zoals we praten over dagelijkse dingen. Dat zou zoveel druk van de ketel halen.

**Geplaatst**: 19-02-24 11:29

Geplaatst: 19-02-24 11:29

VuurVleugels schreef:
Lang getwijfeld of ik wat ging zeggen, want het is nogal persoonlijk natuurlijk. Maar ik merk dat ik het lastig vind om sommige 'meningen' te lezen dus wil daar toch op reageren.

First things first: wat rot allemaal. :knuffel:

Citaat:
Ik zit er nu middenin eigenlijk. Grote trauma's, rouw. En er zijn écht dagen dat ik het spelletje gewoon niet meer mee wil spelen. Ik zie het leven als een soort ongevraagde prijs in een loterij: "gefeliciteerd, hebt een leven in Nederland gewonnen op de planeet aarde. Succes en veel plezier ermee!"

Ik heb een aantal trauma's gehad en ben bekend met pijnlijke rauwe rouw en het gevoel 'hoe ter wereld moet ik verder???'
Een nare, zwarte periode.

Citaat:
Je hoort wel eens mensen zeggen "ik ben zo blij dat ik leef!". Dat gevoel heb ik nog nooit gehad.

... en dat vind ik ook echt heel naar voor je.
Voor mij had al die ellende echt niet gehoeven - maar in mijn leven zijn er ook moeie dingen en fijne periodes.

Citaat:
En dat is de ene dag meer dan de andere dag, maar ik word daarin echt tegengewerkt (in het erover denken, niet in het doen want die intentie is er nu niet) door het idee dat iedereen maar blij moet zijn met het leven. Mensen schrikken als je aangeeft dat je het eigenlijk wel gezien hebt en buigen de conversatie om naar "maar er is zoveel moois!" of veranderen heel snel van onderwerp.

Dat is naar.
'Eenzaam maar niet alleen.'

Citaat:
Als ik (en met mij zo verschrikkelijk veel anderen, echt) niet eens mogen praten over ons echte gevoel, kun je je voorstellen hoe eenzaam dat is? Dan worden die gedachten en gevoelens nog overheersender.

Ja.
Brrr.
Ooit sneed ik mijzelf in pure wanhoop en daar schaamde ik me vreselijk voor en bijna alle vrienden wilden er niet over praten (en therapie - ojojojojoj).
En het snijden werd er alleen maar erger door, door het taboe.

Citaat:
Suïcide als symptoom van een ziektebeeld vind ik ook echt afdoen aan de autonomie van mensen. Voor sommige mensen is het leven simpelweg niet leuk, het is niet altijd een zwart monster, het is niet altijd een ziekte. Sommige mensen vinden het leven gewoon niet leuk.

... en ooit werkte ik op een riagg. En vroeg ik aan de verschillende psychologen en - iaters wat ze van de kreet vonden 'dat dysthymie een lichte depressie zou zijn'.
Dwz: er zijn mensen die een relatief korte depressie doormaken die relatief licht is. 'Dat beestje mag best een naam hebben en voor mijn part noemen we het dysthym.'
...maar als het leven nooit leuk is, per definitie zwaar en donker en zinloos - wat ter wereld maakt nou dat dat "licht" zou zijn...????
(Met driekwart van de profs leverde dit zinnige gesprekken op, maar ook mijn vrijgevochten baas had een paar lui in dienst die het onderwerp maar een beetje afdeden...)

Edit: en fijn dat je ooit een therapeut trof die het onderwerp niet schuwde. Gewoon kunnen praten over hoe je tegen het leven aankijkt - dat klinkt toch heel normaal, maar voor jou is dat helaas niet zo.

Laatst bijgewerkt door Janneke2 op 19-02-24 11:32, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 19-02-24 11:31

Geplaatst: 19-02-24 11:31

Vuur vleugels alles dat een taboe is maakt het zwaarder. Dus begrijpelijk jouw behoefte om dit gesprek te voeren. Fijn een therapeut die dit wel aan durft te gaan. Ik hoop dat je meer mensen ontmoet waarbij je deze gevoelens kunt delen. Volgens mij zijn er zoveel mensen die net als jij zo in het leven staan en " ben je in goed gezelschap".

**Geplaatst**: 19-02-24 11:47

Re: Euthanasie

Geplaatst: 19-02-24 11:47

Dank allen tot nu toe!

Even ter verheldering: ik heb hele leuke dagen en momenten waar ik heel erg van kan genieten. Maar in het totaalplaatje zijn die dagen en momenten niet opgewassen tegen de andere kant. Al kan ik het wel oprecht heel erg naar mijn zin hebben in sociaal contact, ik zit niet de hele dag verdrietig of dof voor me uit te staren.

Bijvoorbeeld: ik zit terwijl ik dit type in de tram en er komt een prachtige Australian Shepperd voorbij, en honden zijn liefde bij mij. Ik kreeg bijna letterlijk hartjesogen en voelde een heel blije sparkle in mijn buik. Dat voel ik gewoon en daar geniet ik van. Net als lachen met een vriendin tot de tranen over onze wangen lopen, heerlijk. Dus dat is er ook allemaal gewoon. En onder andere dat maakt dat ik geen actieve neigingen hebben tot de loterij opnieuw spelen. Maar die dingen maken níet automatisch dat ik niet soms baal dat ik 's ochtends simpelweg weer wakker ben geworden. Geen idee of dat een beetje duidelijk is?

**Geplaatst**: 19-02-24 12:04

Geplaatst: 19-02-24 12:04

ik denk dat we het dan heel erg met elkaar eens zijn Vuurvleugels. Want inderdaad, die openheid is zo belangrijk, met elkaar het gesprek in gaan. Ik herken je schreeuw tot het opheffen van het taboe. Ik weet dat nadat ik weer iets meer licht zag ik een lange post op FB heb gezet over mijn strijd, met de wens dat mensen die zich zo voelde de openheid zouden voelen om in gesprek te kunnen gaan.

'het leven is per definitie waardevol genoeg om alles op alles te zetten om iedereen erin te houden' deel ik ook niet met je.

Wat ik wel kan zeggen voor mezelf: ik dacht dat ik me wel kon inbeelden hoe een depressie voelde, voor ik het ervaarde. Maar ik kan nu zeggen dat dat voor mij iig iets is dat ik bijna niet onder woorden kan brengen. Die zwarte deken. En ja, ook ik zag heus wel mooie momenten in die tijd, zoals jij zo mooi kan omschrijven, maar die wogen niet op tegen wat er nog meer was.
Zelfs nu ik nog steeds diep rouw over het verlies van mijn man en hele zwarte dagen heb, kan ik dat extreme verdriet op geen enkele manier vergelijken met die 8mnd depressie. Het is makkelijk om als persoon aan de zijlijn die ander te blijven wijzen op de zonnestralen.

Ik was altijd van mening dat mensen zelf de keuze moesten hebben om er uit te mogen stappen, gewoon omdat ik "baas over eigen lijf" belangrijk vindt. Maar sinds ik heb ervaren wat een depressie doet met je kan ik me voorstellen dat als je dit zo ontzettend lang moet ervaren dat je gewoon klaar bent. Voor mij zou het niet zo moeten zijn dat je dan in leven gehouden moet worden. "alles op alles" zou geen criteria moeten zijn.

**Geplaatst**: 19-02-24 13:00

Re: Euthanasie

Geplaatst: 19-02-24 13:00

Voor iedereen die het nodig heeft, een hele dikke knuffel.

Ik kan me heel goed voorstellen dat het lastig is als je er met niemand over kan praten.
Maar vele snappen het ook niet. Hoe kan je zo denken... je zo voelen.....zijn zoveel mooie dingen bla bla bla

Sommige hebben echt het inlevingsvermogen van een goudvis (sorry goudvis).
Mijn vader was heel plotseling overleden. Er was iemand die tegen mijn moeder zei " even goed janken en weer door".
De uitvaart was nog niet eens geweest

**Geplaatst**: 19-02-24 13:05

Re: Euthanasie

Geplaatst: 19-02-24 13:05

Dat is echt bizar Kiki.

**Geplaatst**: 19-02-24 13:29

Re: Euthanasie

Geplaatst: 19-02-24 13:29

Ik snap echt helemaal wat je bedoelt Vuur Vleugels. Hoewel ik ook ooit echt zwaar depressief ben geweest heb ik nu eigenlijk een prima leven. Ook leuke en gezellige momenten. Ik heb echt wel een goed leven, mag absoluut niet klagen. En toch heb ik vaak echt het gevoel dat ik mijn tijd maar een beetje aan het uitdienen ben. Het hoeft voor mij echt niet, het duurt maar. Totale lamlendigheid

**Geplaatst**: 19-02-24 13:35

Geplaatst: 19-02-24 13:35

De discussie over palliatieve sedatie als zijnde wel/niet eten kwam door mij. Maar ik bedoelde meer als gezond persoon welke niet meer wil leven, dan is dat geen optie.

Ik vind dat iedereen het voor zichzelf moet kunnen beslissen, elk moment van de dag/week en niet afwachten of tijden beter worden.

Ik ervaar het het leven niet als een groot feest en ben totaal niet depressief of whatever maar denk wel eens..........is dit het.............moet ik nog 40 jaar zo doorgaan, zo leuk is het niet.

Vorige week las ik iets over Dennis die jonge bekende nederlander die er wel klaar mee is.

Reggledoos schreef:
Ik snap echt helemaal wat je bedoelt Vuur Vleugels. Hoewel ik ook ooit echt zwaar depressief ben geweest heb ik nu eigenlijk een prima leven. Ook leuke en gezellige momenten. Ik heb echt wel een goed leven, mag absoluut niet klagen. En toch heb ik vaak echt het gevoel dat ik mijn tijd maar een beetje aan het uitdienen ben. Het hoeft voor mij echt niet, het duurt maar. Totale lamlendigheid

Precies dit eigenlijk...........uitdienen en het duurt maar.....elke dag hetzelfde riedeltje.

**Geplaatst**: 19-02-24 13:55

Geplaatst: 19-02-24 13:55

kiki1976 schreef:
Voor iedereen die het nodig heeft, een hele dikke knuffel.

Ik kan me heel goed voorstellen dat het lastig is als je er met niemand over kan praten.
Maar vele snappen het ook niet. Hoe kan je zo denken... je zo voelen.....zijn zoveel mooie dingen bla bla bla

Sommige hebben echt het inlevingsvermogen van een goudvis (sorry goudvis).
Mijn vader was heel plotseling overleden. Er was iemand die tegen mijn moeder zei " even goed janken en weer door".
De uitvaart was nog niet eens geweest

Iemand zei ook zoiets tegen mij moeder op de uitvaart van mijn vader, je partner kon maar beter dood gaan, dat was beter te verteren dan van je partner scheiden

**Geplaatst**: 19-02-24 14:00

Geplaatst: 19-02-24 14:00

germie schreef:
Hier ook absoluut voorstander van euthanasie. Maar als je zoals hierboven op je 96ste nog door wilt, dan moet die keuze er ook zijn.

Is die keuze er niet dan? Of staat ze ter discussie? Zijn er mensen die hebben voorgesteld om iedereen boven de negentig verplicht te laten inslapen? Kom nou.

**Geplaatst**: 19-02-24 14:03

Geplaatst: 19-02-24 14:03

Nou ja zeg... Wat een onbeschofte uitspraken :wow:

Zonnetje
Zo sta ik er ook wel in.
Het leven is geen groot feest. Voor mij niet iig.
Nu weer dag 2 met migraine. Hang wat op bokt rond omdat als ik zo stil zit het wel te doen is. Beweeg ik doet het zo zeer en zo slap in het lijf.
Vorige week ook 4 dagen. En de dagen ertussen is mijn energiepijl laag van het herstellen. Wat is dat nu voor leven?
Dood nee zal het zelf niet doen.
Maar word ik morgen niet wakker is het best oké.
Vind het alleen maar rot voor de dieren.
Mijn vriend vind wel een beter persoon dan ik.

**Geplaatst**: 19-02-24 14:07

Geplaatst: 19-02-24 14:07

Tegen mij zeiden ze dat ik blij moest zijn dat hij nu geen pijn meer had toen mijn vader op 67 jarige leeftijd stierf.
Hij had gewoon die rotziekte niet moeten krijgen.

Ik ben absoluut pro euthanasie. Een hele goede kennis is zo een paar jaar geleden overleden. Ik kreeg opeens een blij appje met de mededeling dat het morgen ging gebeuren. Zij was zo opgelucht dat ze de steeds pijnlijker wordende weg kon stoppen. Ze geloofde in een hiernamaals en keek er naar uit.

Zelf ben ik ook ziek, voor elke dag van de week een aandoening zeg ik weleens. Ook al zijn die aandoeningen niet direct dodelijk, ze kunnen wel levens verkortend zijn.

Als het echt te zwaar wordt wil ik ook de vrijheid van keuze hebben.

**Geplaatst**: 19-02-24 14:21

Geplaatst: 19-02-24 14:21

Citaat:
maar.....elke dag hetzelfde riedeltje.

zelf ben ik iemand die het gauw saai vind en ik hou van avontuur en uitdagingen.
Dus dat zoek ik dan ook veel. Als ik dit lees denk ik bij mezelf wordt het dan geen tijd om roer om te gooien?

Zelf ben ik ook heel leergierig. Ben vorige week met Spaans leren begonnen (zoooooo vreselijk moeilijk). Echt een uitdaging.

Wat ik wel geleerd heb van het leven is dat als het leven maar ellendig genoeg is iedereen depressief kan worden en zelfs suïcidaal. Ook ik de ras optimist. Het moet ook wel een beetje meezitten en dat is geluk of pech hebbenn in het leven.

Dat geldt ook voor het gegeven van temperament waar je mee geboren wordt. Dat zie je vaak al in de wieg. De ene baby ligt met een ernstig gezicht in de wieg de andere met een brede lach. Hoe het ook zij, we zitten allemaal in het zelfde schuitje en zullen het ermee moeten doen. Uitspraak van een kennis van mij.

Alleen het ene schuitje is aanmerking lichter geladen dan de ander. Ik vind ook dat psychisch ondraaglijk lijden met euthanasie gehonoreerd zou mogen worden. Absoluut.

**Geplaatst**: 19-02-24 14:33

Geplaatst: 19-02-24 14:33

VuurVleugels schreef:
Lang getwijfeld of ik wat ging zeggen, want het is nogal persoonlijk natuurlijk. Maar ik merk dat ik het lastig vind om sommige 'meningen' te lezen dus wil daar toch op reageren.

Ik zit er nu middenin eigenlijk. Grote trauma's, rouw. En er zijn écht dagen dat ik het spelletje gewoon niet meer mee wil spelen. Ik zie het leven als een soort ongevraagde prijs in een loterij: "gefeliciteerd, hebt een leven in Nederland gewonnen op de planeet aarde. Succes en veel plezier ermee!"

Je hoort wel eens mensen zeggen "ik ben zo blij dat ik leef!". Dat gevoel heb ik nog nooit gehad. Het is keihard werken onder barre omstandigheden als je pech hebt. En vaker dan eens zou ik mijn 'prijs' gewoon op willen geven en die stomme loterij dan maar opnieuw spelen en dan maar hopen dat ik als blaadje aan een boom in het diepste, meest onbewoonde bos van de wereld terecht kom. Daar snak ik dan echt naar.

En dat is de ene dag meer dan de andere dag, maar ik word daarin echt tegengewerkt (in het erover denken, niet in het doen want die intentie is er nu niet) door het idee dat iedereen maar blij moet zijn met het leven. Mensen schrikken als je aangeeft dat je het eigenlijk wel gezien hebt en buigen de conversatie om naar "maar er is zoveel moois!" of veranderen heel snel van onderwerp.

Als ik (en met mij zo verschrikkelijk veel anderen, echt) niet eens mogen praten over ons echte gevoel, kun je je voorstellen hoe eenzaam dat is? Dan worden die gedachten en gevoelens nog overheersender.

Sescrible, wat maakt het uit dat een simpele kortdurende depressie kan leiden tot een levenseinde? Zoals Wintu zegt, spijt krijgen ze niet meer, het is hooguit ontzettend naar voor de omgeving natuurlijk maar die persoon zelf is ervan af. Suïcide als symptoom van een ziektebeeld vind ik ook echt afdoen aan de autonomie van mensen. Voor sommige mensen is het leven simpelweg niet leuk, het is niet altijd een zwart monster, het is niet altijd een ziekte. Sommige mensen vinden het leven gewoon niet leuk. Is dat echt zo moeilijk voor te stellen?

Waarom moet iedereen toch altijd maar blijven leven? Wat maakt het anderen uit?

Ik wist eigenlijk meteen dat ik hierop zou reageren, maar wat precies... daar moest ik even over nadenken.

Zoals meer mensen hier ben ik zeker voorstander van euthanasie op elke leeftijd, zonder veel gedoe. Gewoon even langs de apotheek, "mag ik een euthanasiepilletje", en dat de apotheker dan zegt: "goed, da's dan €19,95". Ja hoor, moet kunnen.

Een paar dagen geleden had ik daaraan toe willen voegen: het leven is een ziekte en euthanasie is het enige geneesmiddel. Maar dat is al te bruut. Dat zou ik niet geschreven hebben omdat ik er 100% achter sta, maar vooral omdat het lekker boud klinkt. Ik ben gediagnosticeerd met klinische depressie, maar ik betwijfel of dat hét probleem is. Of mijn grootste probleem het leven zelf is, of de uitzonderlijk frustrerende omgang met de wereld. (Ik heb al in honderdduizend andere topics gewaagd van mijn autisme en wat dat uithaalt; dat weten jullie onderhand.) Ik sta niet op met de gedachte "poedersuiker, wéér niet doodgegaan vannacht", maar ik heb bijzonder weinig zin in dingen die ik leuk placht te vinden. En zodra ik er wel zin in krijg... dan denk ik alleen maar aan wat had kúnnen zijn als ik twintig jaar geleden niet dit maar dat had gedaan, of waar andere mensen van mijn leeftijd zijn. (Hét recept om je slecht te voelen, maar zo gaat dat nou eenmaal.)

VuurVleugels, jij vraagt (aan Sescrible) wat het uitmaakt of een depressief iemand had kunnen bijdraaien als hij die euthanasie niet toegediend gekregen had. Inderdaad, voor diegene zelf niet. Maar voor de omgeving eindeloos veel. Ik was in 2019 zo ver dat ik euthanasie wilde aanvragen voor mijn depressie, en heb dat ook met mijn behandelaar besproken. Die zei dat ik dat eerst eens met mijn ouders erbij moest bepraten. Nou, mij ouders werden nietsvermoedend uitgenodigd en tegen het einde van het gesprek kwam ik daar plompverloren mee. Op zo'n moment voel je wel waarom dat geen goed idee kan zijn.

Op dit moment ligt mijn opa weer in het ziekenhuis. Flinke longontsteking. De eerste avond begon hij ook over euthanasie. Ik was echt van slag toen ik dat hoorde. En dan hebben we het over een man van 102, die zijn leven gehad heeft en van wie ik al jaren weet dat het zo ineens voorbij kan zijn. Dus kun je nagaan hoe dat is bij iemand die (tenminste qua leeftijd) midden in het leven staat.

Zijn er nou in jouw omgeving geen mensen van wie je zegt: ik ben blij dat ze er nog zijn? Dan voel je toch wel waarom een mens zou blijven leven... Let wel: ik zeg niet dat je het niet moet doen. Iedereen mag dat voor zijn eigen leven beslissen, dat heb ik ook gezegd. Maar beweer nou niet dat het niets uitmaakt...

**Geplaatst**: 19-02-24 14:37

Geplaatst: 19-02-24 14:37

Gewoon een pilletje bij de apotheek kopen, ik ben bang dat deze dan makkelijk in het verkeerde circuit terecht kunnen komen. Ik zou nog wel wat willen typen, maar je kan je eigen berichten vervolgens niet meer verwijderen op bokt jammer genoeg.

Laatst bijgewerkt door moonsparkle op 19-02-24 14:41, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 19-02-24 14:38

Geplaatst: 19-02-24 14:38

musiqolog schreef:
Zoals meer mensen hier ben ik zeker voorstander van euthanasie op elke leeftijd, zonder veel gedoe. Gewoon even langs de apotheek, "mag ik een euthanasiepilletje", en dat de apotheker dan zegt: "goed, da's dan €19,95". Ja hoor, moet kunnen.

Ik ben voor (makkelijke) euthanasie, maar dit gaat mij te ver.
Je kan dan heel makkelijk van de mensen af die je niet mag.

**Geplaatst**: 19-02-24 14:44

Geplaatst: 19-02-24 14:44

Ik denk wel dat, zonder aan iemands gevoel af te willen doen, er nog een verschil zit tussen 'elke dag hetzelfde tot je dood' en 'elke dag gebukt gaan onder trauma of een aandoening'. Elke dag lichamelijk of psychisch leed (zoals ik op sommige dagen bij elke man die ik tegenkom op straat spanning voel) dat is doodvermoeiend en echt actief naar om te voelen.

Maar er is zeker een middenmoot tussen 'ik ben blij dat ik leef' en 'wat mij betreft word ik morgen niet meer wakkef', en dat is inderdaad denk ik de 'nou, als dit het is...'. Die mag ook niet over het hoofd gezien worden en alleen maar fijn dat het benoemd wordt want het geeft ook weer wat perspectief dat niet iedereen behalve jij heppie de peppie op de bank zit.

Pien, bedoel je het roer omgooien voor zowel de middenmoot als de 'prima als ik morgen niet wakker wordt', of alleen de middenmoot? Want dat gaat mijns inziens echt niet op voor de tweede categorie. Mijn trauma's zijn niet weg omdat ik nu (toevallig) ook Spaans ben gaan leren.

Musiqolog, ik vind het rot voor je dat je die gevoelens hebt. Ik ben het echter niet eens met het gewoon kunnen halen van zo'n pilletje, want dat gaat hartstikke fout natuurlijk van alle kanten.

Ik ben het óók niet helemaal eens met je uitspraken over de omgeving van een naaste. Natuurlijk snap ik heel goed dat het voor die naasten vreselijk is. Mijn moeder waar ik een vreselijk goede band mee had is door euthanasie overleden, dus ja dat weet ik écht wel. Beter dan mening ander. Maar ondanks het verscheurende verdriet overheerst de trots en de dankbaarheid dat ze die keuze heeft kunnen, mogen en durven maken. Ik ben zó trots op haar! Ze heeft de hand van de Dood gepakt en is met opgeheven hoofd met hem mee gelopen. Zo trots! En het gemis is afschuwelijk. Maar dat is niet het enige gevoel wat er is en ik ben ab-so-luut níet van mening dat ik zou moeten blijven leven voor mijn naasten. Ik hoop maar dat ik zulke mooie naasten om me heen heb verzameld dat ze, naast alle verdriet en gemis, trots zouden zijn als ik ooit die keuze zou maken.

**Geplaatst**: 19-02-24 14:44

Geplaatst: 19-02-24 14:44

moonsparkle schreef:
Gewoon een pilletje bij de apotheek kopen, ik ben bang dat deze dan makkelijk in het verkeerde circuit terecht kunnen komen. Ik zou nog wel wat willen typen, maar je kan je eigen berichten vervolgens niet meer verwijderen op bokt jammer genoeg.

Of door het verkeerde drankje... Haal de 'zelf' weg en het is een moordwapen. Klinkt wat gechargeerd natuurlijk, maar misschien wel een reden dat het niet zo 'makkelijk' gaat.

**Geplaatst**: 19-02-24 14:49

Geplaatst: 19-02-24 14:49

Mensen weten blijkbaar niet hoe makkelijk je nu al bij de apotheek spullen kan krijgen waar je een ander mee kunt omleggen.

Oké, misschien dat ik een beetje overdreven heb, maar niet heel zwaar. Weet je nog van de Pil van Drion? Die wilde men iedere 75-plusser meegeven, zodat die op een zelfgekozen ogenblik een eind aan zijn leven kon maken? Nou, die kan je ook heel goed in de koffie van je gasten doen. Dan heeft elke bejaarde een makkelijk moordwapen in huis. Is dat dan minder erg?

Laatst bijgewerkt door musiqolog op 19-02-24 14:51, in het totaal 1 keer bewerkt