Bokt.nl

**Geplaatst**: 07-07-23 14:47

Geplaatst: 07-07-23 14:47

pien_2010 schreef:
Met veel liefde en plezier voor mijn vader en indirect moeder mantelzorg gedaan. Intensieve Tijd en ook betaald via het pgb.
Later burnout. Niet vanwege de zorg die verleend werd door mij, maar vanwege alle familie trubbels van broer en zussen. Zo'n drama en wat een vreselijk schokkend gezeik ,vzo erg en ontluisterend dat ik gebroken heb na de dood van mijn ouders met de familie op twee broers na. Toen echt kennis gemaakt met de slechtheid van mensen waar ik van hield.
Maar van het directe zorg verlenen aan mijn ouders heb ik 0,0 spijt. Wat waren ze dankbaar. Maar als alleenstaande moeder met drie puber kinderen was het wel een heel heftige tijd.
Maar zelfs de kinderen praten met liefde over die tijd en over opa die (dementie) wel heel vreemd en grappig kon zijn.

Hey dat is een soort gelijk verhaal als van mij van mij alleen wat recenter. Ik ook gebroken met familie na enorm veel ellende, tegenwerking bij werkelijk alles omtrent mijn vader. En door hoe alles gegaan is ook veel stress gehad wat mogelijk de oorzaak wel is geweest van wat ik kreeg. Maar Iig afgelopen zomer volledig gebroken met fam en daar 0 procent spijt van en uiteraard ook niet van wat ik voor mijn vader heb kunnen en mogen doen. Er is nu rust in mijn leven. Maar wat had ik het voor mijn vader fijn gevonden als het laatste deel van zijn leven met wat meer uhm liefde van familie was geweest.

**Geplaatst**: 07-07-23 15:46

Geplaatst: 07-07-23 15:46

Dat dus BeFunny. Het kan zeker oorzaak van ziekte zijn. Bij mij was het de burnout en zelfs nare depressie gevoelens 100% daar aan te wijten en ik heb hulp gevraagd. Toen een iemand vd daders me verweeet dat ik me als slachtoffer opstelde en ik het liet lezen het hele nare epistel, toen klapte de psycholoog van woede uit elkaar, die vond dat o zo gemeen hoe het gespeeld werd, razend was hij en dat zette mij terug in het zien hoe het werkelijk zat. Ik ben die man altijd dankbaar geweest daarvoor. Het was niet ik, maar de andere kant die echt zo fout bezig was.

Dus jouw verhaal is zo herkenbaar en ook de opluchting om te breken.

**Geplaatst**: 07-07-23 15:56

Re: Mantelzorgen hoort erbij... Ja of nee?

Geplaatst: 07-07-23 15:56

Of het er automatisch bij hoort weet ik niet. Ik denk dat dat echt afhangt van de relatie met je ouders. Zelf denk ik dat wanneer nodig ik gedeeltelijk zou mantelzorgen en een deel zou uitbesteden, werk namelijk zelf ook 32 uur in de zorg, met onregelmatige diensten en ben per dag 1,5 uur onderweg in totaal, dus volledig mantelzorgen is naar mijn idee dan een onrealistische verwachting. Ik zou dus kijken wat haalbaar is voor mij, gezien ik enigs kind ben en verder zorg huren. Verder wil ik wanneer mijn opa en oma eraan toe zijn, ze helpen met een WMO indicatie.

**Geplaatst**: 07-07-23 16:49

Re: Mantelzorgen hoort erbij... Ja of nee?

Geplaatst: 07-07-23 16:49

Bij ons is het vrij normaal en dan weet je ook niet beter.

Mijn brier was meervoudig gehandicapt en heeft tot zijn dood op zijn 39e altijd thuis gewoond. Mijn moeder heeft dus tot haar 74e voor hem gezorgd waar ze op haar 52e weduwe werd en ook nog een eigen zaak had.
We hebben het grootste deel dichtbij elkaar gewoond zodat wij bij konden springen. Mijn man heeft dus ook vanaf zijn 21e meegeholpen.

In 1995 en 1996 is mijn vader ernstig ziek geweest en overleden. Ook al die tijd waren we samen. Wij zijn daarvoor ook bij mijn ouders ingetrokken. Was wel een groot huis en scheelde ook wel in tijd en dingen doen als je ergens al bent.

Voor mijn oma deden haar 3 en later 2 dochters ook altijd veel. En toen ze naar het bejaardentehuis ging haalden we haar ook vaak op, mijn tante woonde dichtbij en deed haar was etc.

Toen ik ziek werd, deed mijn man veel, maar mijn moeder heeft naast haar werk en mijn broer ook altijd klaargestaan. Onze zoon heeft nooit iets van zijn sport hoeven te missen, er was altijd iemand voor hem thuis of kon mee ergens heen.

Nu is mijn moeder ziek geworden en is afstand een probleem. Ze mocht met alle liefde hier komen wonen, maar dat is helaas niet zo eenvoudig als men wil denken.
Thuiszorg kon niet voldoende zorg aanbieden, dus is ze verhuisd. Het liefst was ze thuis gebleven, maar ze heeft het qua plek echt getroffen.

Onze zoon woont wel dichtbij en doet ontzettend veel voor haar. Hij gaat het meest mee naar het ziekenhuis en doet vaak samen boodschappen of toen het echt slecht ging boodschappen voor haar. We merken wel dat mensen het heel ongewoon vinden dat een kleinzoon zoveel doet. Hij heeft ook een hele drukke baan met wisselende werktijden, maar kan veel zelf indelen.

Ik zie om me heen bijv een gezin met meer kinderen, waar die minder tot niks voor de ouders doen. Er wordt wel veel op de ouders gerekend, maar er komt niks uit de kinderen terug.

Als je het zelf zo gewend bent en naast je werk, eigen gezin, huishouden, dieren etc het allemaal regelt, heb je ook minder begrip voor de redenen dat andere mensen het niet kunnen of willen.

Ik regel wel alles voor mijn moeder. Dat was eerst lastig voor haar, maar nu verloopt dat prima. We hebben echt weleens gebotst en ook jaren samengewerkt, dus kennen elkaar echt door en door. Maar als er een keer irritaties zijn, praten we daarover en doen we allebei wat water bij de wijn.
Eerlijk en open zijn is daarin wel the key.
En soms vind ik het ook echt heel rot dat niet alles meer kan zoals ze had gewild. Dan probeer ik van alles om dingen toch mogelijk te maken of leuk te maken. Een keer verrassen, iets leuks doen of laten merken dat we aan haar denken.

Het ergste is dat ze een nieuw hondje had en nog super fit was. Die woont bij ons en dat is voor haar een fijne gedacht, maar ik vind het vreselijk dat ze hem zo moet missen.
Heel soms laat ik nog wel weten dat ze hier nog steeds welkom is, maar ze heeft moeite met verhuizen, dus dat geeft ook stress.

**Geplaatst**: 07-07-23 18:22

Re: Mantelzorgen hoort erbij... Ja of nee?

Geplaatst: 07-07-23 18:22

Het is mooi dat jullie als familie zo op elkaar kunnen rekenen, Superpony, en jullie met liefde elkaar helpen indien nodig.
Veel hangt denk ik ook af van de onderlinge verhoudingen in de familie, de dynamieken die spelen en hoe er omgegaan wordt met zorgnoden. Dat loopt in sommige families zo spaak dat er barsten ontstaan in de onderlinge relaties en “voor elkaar zorgen” geen evidentie is / mensen de zorg voor familie niet op kunnen of willen nemen.

**Geplaatst**: 07-07-23 19:17

Geplaatst: 07-07-23 19:17

Mijn broer heeft het contact verbroken jaren geleden, dus mijn gezin stond er alleen voor. Dat deed best wel zeer hoor.

**Geplaatst**: 08-07-23 01:28

Geplaatst: 08-07-23 01:28

pateeke schreef:
Het is mooi dat jullie als familie zo op elkaar kunnen rekenen, Superpony, en jullie met liefde elkaar helpen indien nodig.
Veel hangt denk ik ook af van de onderlinge verhoudingen in de familie, de dynamieken die spelen en hoe er omgegaan wordt met zorgnoden. Dat loopt in sommige families zo spaak dat er barsten ontstaan in de onderlinge relaties en “voor elkaar zorgen” geen evidentie is / mensen de zorg voor familie niet op kunnen of willen nemen.

Ik denk ook echt dat het deels door voorbeeld wordt doorgegeven. Onze familie is niet typisch liefdevol, klef of zorgzaam en er zijn echt wel dingen die niet goed zijn of beter kunnen. Ik kan ook wel goed afstand nemen van mensen.
Maar mijn eigen, hele kleine cirkeltje staat wel echt op 1.

Ik snap ook wel dat het niet altijd kan of gaat en mensen niet willen. Maar het is moeilijker te begrijpen of je te verplaatsen als het voor jezelf wel een soort 2e natuur is. Daarmee wil ik die mensen niet veroordelen, maar is puur hoe dat op mij overkomt. En vaak hoor ik diverse redenen die bij mij toch meer onder smoesjes vallen.

Zelf heb ik wel een grens in hoever ik ga met fysieke zorg. In sommige dingen ben ik gewoon niet zo goed. Maar ik weet inmiddels ook dat je vaak grenzen verlegd en je meestal meer kan of doet dan je vooraf kan bedenken.

Mantelzorg moet wel een eigen keus blijven.

Aan de andere kant lees ik hier de negatieve kanten, maar ik weet dat er genoeg mensen zijn die wel voor ouders of familie willen zorgen en tegen teveel praktische zaken aanlopen waardoor het erg moeilijk wordt.
Als je ouders niet bij je thuis of in de tuin kunnen/mogen wonen, gaat afstand een rol spelen en dat kost tijd.

**Geplaatst**: 08-07-23 06:14

Re: Mantelzorgen hoort erbij... Ja of nee?

Geplaatst: 08-07-23 06:14

Ik zorg voor mijn 92 jarige oma. Helaas zijn haar kinderen overleden en heeft ze dus alleen nog 3 kleinkinderen.
Ik regel vooral veel en doe haar was.
Ze heeft een huishoudelijke hulp en huisarts etc staan dichtbij.
Wassen enzo ga ik niet doen. Dat wil ze ook niet.

Kost mij veel tijd en energie maar ik doe t met liefde. Toen mijn moeder overleed heeft zij veel zorg op zich genomen. Dit is de tijd dat ik dat terug kan doen voor haar.

**Geplaatst**: 08-07-23 08:15

Re: Mantelzorgen hoort erbij... Ja of nee?

Geplaatst: 08-07-23 08:15

Wat fijn future dat jullie over en weer er zijn voor elkaar. Klinkt liefdevol.

**Geplaatst**: 08-07-23 08:38

Re: Mantelzorgen hoort erbij... Ja of nee?

Geplaatst: 08-07-23 08:38

Mantelzorgen is naar mijn idee een optie en een vrije keuze. Van 2 kanten. Dus de ouders bepalen niet dat de kinderen moeten mantelzorgen, en de kinderen bepalen niet dat zij wél mantelzorgen terwijl de ouders dit niet willen. Dus ofwel overeenstemming, en anders wordt het luisteren naar degene die het niet wil

**Geplaatst**: 08-07-23 09:00

Geplaatst: 08-07-23 09:00

Popstra schreef:
Het is jammer en ook schrijnend er in dit land steeds meer beroep op familie moet worden gedaan als het om de zorg gaat.
Zal in de toekomst nog veel meer gaan gebeuren.

Ik zie dat toch anders, ik vind het onverantwoord dat ooit de illusie is geschapen dat het niet nodig zou zijn. De verzorgingsstaat... achteraf gezien een belachelijk idee dat als je niet meer zou kunnen, de staat wel voor je zou zorgen.
De problemen waren onontkoombaar, er is alleen nooit iets op uit gedaan, men heeft weggekeken, want dat is een boodschap die niemand wilde horen.
En nu, met name de laatste jaren, worden mensen geconfronteerd met de harde waarheid: dat mooie plaatje waar iedereen jarenlang in geloofde is onhoudbaar geworden. Mantelzorg is geen vrije keuze, maar broodnodig. We kunnen niet zonder, maar van de andere kant denk ik ook: hoe hebben we ooit kunnen geloven in een samenleving waarbij het niet nodig zou zijn om naar de ander om te kijken? En voor elkaar te zorgen? Wat is dat voor idioot luxebeeld?
En nu denken veel mensen dat het een keuze is, maar dat is het al lang niet meer. Voor degenen die een reality check nodig hebben, is dit wel een goede https://www.youtube.com/watch?v=y0BQN9P ... rganisatie
Een theatervoorstelling die de realiteit keihard in beeld brengt, dit is een maatschappelijk probleem dat bij de ouderenzorg over de schutting wordt geflikkerd. Want wij mogen de mantelzorgers nu vertellen dat zij echt wel geacht worden om wat te doen. De politiek, de verzekeraars, iedereen verschuilt zich.

Zelf ben ik eigenlijk de tweede mantelzorger voor mijn moeder, mijn zus woont dichterbij dus zij doet meer. Maar voor mijn moeder is het ook makkelijker om iets terug te doen voor mijn zus, ze past veel op haar kinderen

Voor mij bestaat het mantelzorgen meestal uit helpen met het houden van overzicht op het leven, financiële zaken, meedenken met medische dingen, dat soort dingen. Maar als mijn moeder weer eens geopereerd is, slaap ik vaak ook minimaal een nacht in de week bij haar thuis. Ook om te helpen met aankleden en dat soort dingen als het zo uit komt. Al heeft ze ook al eens een paar weken in een verpleeghuis doorgebracht, op haar eigen verzoek. Ik vond het toen heel heftig om haar daar achter te laten. Maar het was wel de beste keuze op dat moment. En gelukkig kon ze vrij snel weer naar huis, met hulp van familie en buren.

**Geplaatst**: 08-07-23 09:13

Re: Mantelzorgen hoort erbij... Ja of nee?

Geplaatst: 08-07-23 09:13

Mantelzorg is fijn om te doen. Win, win. Zolang als het kan. Maar je mag er niet op rekenen en het mag niet opgelegd worden. Er zijn zat mensen die alle reden hebben om er van te gruwelen of het gewoon liever niet doen. Accepteren en respecteren.

**Geplaatst**: 08-07-23 09:16

Geplaatst: 08-07-23 09:16

Ik denk/hoop dat we over een aantal jaar weer bejaardenhuizen hebben. Veel efficiëntere manier van zorg voor de ouderen. Tegenwoordig hebben in een gezin de ouders vaak 2 banen om de boel draaiende te houden en dan ook nog mantelzorgen…dat kan een enorme wissel trekken op het gezin plus dat de kwaliteit van zorg ook niet kan worden gemeten en gerust niet altijd beter is dan ‘vroeger’ in de bejaardenhuizen. Als mensen ervoor kiezen mantelzorger te zijn: prima. Maar als dat niet kan / wil moet er een alternatief zijn. Belachelijk dat het is afgeschaft. Ik moet er niet aan denken dat ik afhankelijk wordt van buurtzorg contactmomenten en achter mijn eigen voordeur vereenzaam. Doe mij maar in een bejaardenhuis met bingoavond. Mijn oma woonde er vroeger en dat was een perfecte plek. 1 verzorgende kon in een half uur de oudjes wekken; gordijnen opendoen. Wie zichzelf kon douchen deed dat zelf en anders werd er geholpen. Nu rijden ze in een autootje rond, verschillende organisaties, heel inefficiënt en onbegrijpelijk.
Hier in de stad woonden tot lang een aantal nonnetjes bij elkaar in een bejaardenhuis. Als er eentje niet kon slapen maakte ze er een glaasje warme melk voor. Die moesten allemaal verhuizen en werden achter een eigen voordeur gezet met 3 zorgmomenten. Belachelijk wie dat bedacht heeft.

**Geplaatst**: 08-07-23 09:47

Geplaatst: 08-07-23 09:47

Ik dacht er nooit echt over na. Tot na een ongeluk bij mijn vader.je komt in een heel andere wereld terecht vooral de echtgenoot.

Als echtgenote of partner zal je wel veel moeten. Ik als volwassenkind heb wel wat gedaan door er te zijn op bezoek en van alles helpen maar echt wassen niet.

Eerste gebeurd wel in de weken in het ziekenhuis en revalidatie centrum krijg je uitleg en begeleiding met hulpmiddelen. Voor bijvoorbeeld na de wc rijden met iemand.

maar eenmaal thuis zal soms ook een kont afgeveegd moeten worden. (Gebroken armen en tijdelijk verlamming war redelijk hersteld was)Gelukkig is dat niet meer nodig.

Thuis zorg is er wel met wassen en douchen. Huishoudelijke hulp ook. Veel hulpmiddelen erbij.

Maar oudere mensen jaren verzorgen is echt waar je je op verkijkt. Zeker als je thuis ook een gezin hebt. En er een uur vanaf woont.

Elke dag op en neer. Alles regelen kwa administratie. Iedereen op de hoogte houden. Alle mail ect beantwoorden, telefoon belt iedereen net als je ecen rust hebt.

Ik heb echt respect voor mantelzorg.

Gelukkig kan het ook

Laatst bijgewerkt door Christiene op 08-07-23 09:52, in het totaal 2 keer bewerkt

**Geplaatst**: 08-07-23 09:51

Geplaatst: 08-07-23 09:51

Achterom schreef:
Popstra schreef:
Het is jammer en ook schrijnend er in dit land steeds meer beroep op familie moet worden gedaan als het om de zorg gaat.
Zal in de toekomst nog veel meer gaan gebeuren.

Ik zie dat toch anders, ik vind het onverantwoord dat ooit de illusie is geschapen dat het niet nodig zou zijn. De verzorgingsstaat... achteraf gezien een belachelijk idee dat als je niet meer zou kunnen, de staat wel voor je zou zorgen.
De problemen waren onontkoombaar, er is alleen nooit iets op uit gedaan, men heeft weggekeken, want dat is een boodschap die niemand wilde horen.
En nu, met name de laatste jaren, worden mensen geconfronteerd met de harde waarheid: dat mooie plaatje waar iedereen jarenlang in geloofde is onhoudbaar geworden. Mantelzorg is geen vrije keuze, maar broodnodig. We kunnen niet zonder, maar van de andere kant denk ik ook: hoe hebben we ooit kunnen geloven in een samenleving waarbij het niet nodig zou zijn om naar de ander om te kijken? En voor elkaar te zorgen? Wat is dat voor idioot luxebeeld?
En nu denken veel mensen dat het een keuze is, maar dat is het al lang niet meer. Voor degenen die een reality check nodig hebben, is dit wel een goede https://www.youtube.com/watch?v=y0BQN9P ... rganisatie
Een theatervoorstelling die de realiteit keihard in beeld brengt, dit is een maatschappelijk probleem dat bij de ouderenzorg over de schutting wordt geflikkerd. Want wij mogen de mantelzorgers nu vertellen dat zij echt wel geacht worden om wat te doen. De politiek, de verzekeraars, iedereen verschuilt zich.

Zelf ben ik eigenlijk de tweede mantelzorger voor mijn moeder, mijn zus woont dichterbij dus zij doet meer. Maar voor mijn moeder is het ook makkelijker om iets terug te doen voor mijn zus, ze past veel op haar kinderen
Voor mij bestaat het mantelzorgen meestal uit helpen met het houden van overzicht op het leven, financiële zaken, meedenken met medische dingen, dat soort dingen. Maar als mijn moeder weer eens geopereerd is, slaap ik vaak ook minimaal een nacht in de week bij haar thuis. Ook om te helpen met aankleden en dat soort dingen als het zo uit komt. Al heeft ze ook al eens een paar weken in een verpleeghuis doorgebracht, op haar eigen verzoek. Ik vond het toen heel heftig om haar daar achter te laten. Maar het was wel de beste keuze op dat moment. En gelukkig kon ze vrij snel weer naar huis, met hulp van familie en buren.

In die redenering: wat doe je dan met mensen die bijvoorbeeld opgegroeid zijn in een gezin waar huiselijk geweld was (van welke vorm dan ook)? Moeten de kinderen dan ook maar de spons vegen over wat er gebeurd is en gaan zorgen voor hun ouders die niet voor hen gezorgd hebben zoals het hoort?
Of wat doe je dan als het kind / de kinderen om één of andere reden (ziekte, handicap,...) zelf (mantel)zorg nodig hebben? Moeten de ouders en kinderen dan maar creperen omdat ze niet voor elkaar kunnen zorgen?

Daarnaast: door de vergrijzing moeten mensen al langer gaan werken om te zorgen dat bv. ouderen of mensen met een ziekte of beperking uit uitkering krijgen en het sociale systeem overeind blijft. Er zijn heel wat mantelzorgers die in de problemen komen. Ze moeten bv. minder gaan werken om de zorg op zich te kunnen nemen. Dat heeft enerzijds implicaties voor de mantelzorger en degene die hulp nodig heeft en anderzijds op de maatschappij. Het inkomen daalt, men komt in financiële problemen terecht, er is minder sociaal contact met anderen omdat men thuis moet zijn om voor de 'hulpbehoevende' te zorgen en men bv minder naar het werk gaat, het mantelzorgen kan tot een burn-out leiden (wat dan weer extra problemen en kosten met zich meebrengt), men draagt minder bij aan het sociaal systeem enz.

Het is dus wel wat complexer dan 'mantelzorg is geen keuze, men wordt geacht ook wat te doen', zowel voor individuele personen als voor de maatschappij.

**Geplaatst**: 08-07-23 10:30

Geplaatst: 08-07-23 10:30

Ibbel schreef:
Sowieso is wonen en zorg nu losgekoppeld. Dus je huurt een woning en koopt los daarvan zorg in, dus het klassieke 'verzorgingstehuis' bestaat ook niet meer. Je hebt alleen nog 'verpleegtehuizen' - ziekenhuis-light dus eigenlijk.
Degenen die het bejaardentehuis hebben opgedoekt, het verzorgingstehuis ook hebben afgeschaft én de thuiszorg hebben uitgehold, hebben kennelijk geen zorg-/hulpbehoevige familie...

Die behoren tot de sociale kaste..eh klasse waar men gemakkelijk particuliere zorg kan betalen. En kunnen makkelijker euthanasie regelen, als ze het leven niet meer comfortabel genoeg vinden.

**Geplaatst**: 08-07-23 10:44

Geplaatst: 08-07-23 10:44

moonsparkle schreef:
Ik las een topic over zorg en laatst een over mantelzorg. Nu vroeg ik me af, is mantelzorg iets wat je gewoon hoort te doen, iets wat onderdeel is van je leven? Wat zou jij eventueel voor zorg op je willen nemen? Denk je er weleens over na?

Mijn ouders leven niet meer.
Ik heb gedaan wat ik kon, ben ook fysiek niet sterk genoeg ze te tillen of zo, en mijn moeder liep ons huis uit (dementie) en vader had herseninfarct, dus ze moesten noodgedwongen naar een verpleeghuis, waar ik van dingen regelen tot en met waken bij hun sterfbed ze niet in de steek gelaten heb.
Verpleeghuis kon me dag en nacht bellen voor het geval er iets aan de hand was, iets wat niet iedereen blijkbaar wil.

Mijn moeder leefde nog 11 jaar in het verpleeghuis, en vader bijna 2 jaar. Daarvoor 2 jaar machteloos toezien hoe ze achteruit gingen en de huisarts aan pappen en nathouden deed, en mijn moeder de schoonmaakster het huis uit joeg, en hun hond de thuiszorg...wat een ellende, we waren opgelucht dat ze eindelijk naar het verpleeghuis konden.

De opluchting was niet dat we de zorg konden overlaten aan het verpleeghuis, maar dat ze veilig waren. Ze werden prima verzorgd, met sommige medewerkers heb ik nog steeds contact.
Mijn tante deed wel eens onverwacht een bezoekje, om te kijken of het verpleeghuis ècht zo goed was als mijn broer en ik zeiden.

**Geplaatst**: 08-07-23 11:38

Re: Mantelzorgen hoort erbij... Ja of nee?

Geplaatst: 08-07-23 11:38

Met die plannen die er nu liggen, heb je straks geen keus meer.
Of je moet een grote zak met geld hebben om zorg in te kopen.
De mensen moeten toch verzorgd worden

**Geplaatst**: 08-07-23 12:01

Geplaatst: 08-07-23 12:01

Mantelzorg doe je altijd wel in meer of mindere maten, of je nou wil of niet. Mantelzorg is ook mee naar een dokter of ziekenhuis, iets regelen voor je ouders of een boodschapje doen. Eerst sporadisch en dat wordt vanzelf meer. Ook als je ouder in een verpleeghuis zit zul je steeds weer dingen moeten regelen. Met ingekochte zorg dito.

Natuurlijk is iemand verzorgen weer wat anders. Dat is iets waar je goed over na moet denken en eigenlijk ook met elkaar moet bespreken. Wat wil en kan je doen en wat zijn de verwachtingen van de ander. Hoe beter de afspraken hoe makkelijker het straks is. Als je met meerdere broers en zussen bent kun je het hopelijk verdelen.

Mijn moeder zorgt voor mijn 100 jarige oma. Ze weet dat ik dat nooit op die manier zou willen doen. Ze weet heel duidelijk waar mijn grenzen daarin liggen en zou ook niet willen dat ik daar overheen zou gaan. Maar haar of mijn vader straks aan hun lot overlaten zou ik nooit doen. Dus ja, voor mij hoort het erbij. Maar over de verzorging zijn wel afspraken gemaakt.

**Geplaatst**: 08-07-23 12:54

Geplaatst: 08-07-23 12:54

pien_2010 schreef:
Mantelzorg is fijn om te doen. Win, win. Zolang als het kan. Maar je mag er niet op rekenen en het mag niet opgelegd worden. Er zijn zat mensen die alle reden hebben om er van te gruwelen of het gewoon liever niet doen. Accepteren en respecteren.

Maar het moet dus ook mogen.

Niet iedereen mag of kan een woonunit plaatsen. Echt intrekken heeft voor mensen met bijv een uitkering ook financiële consequenties. Dan wordt er dus niet alleen verwacht dat je iemand verzorgd en helpt, maar ook deels gaat onderhouden.

Er is een woningtekort, maar er zijn in buitengebieden heel veel mensen die wel een 2e of 3e woning op het erf kunnen en willen bouwen. Als kinderen (vrijwillig) op het terrein blijven wonen, kunnen die ook langer meer helpen en bijspringen.
En zoals aangegeven andersom. Ouders die zonder allerlei regels en toestanden dan op de kids kunnen passen, mits in overleg.

Een keer boodschappen meenemen.

Het is niet altijd en alleen maar het zwaarste waar men aan denkt, maar ook die kleine dingen. Moet ik wat meenemen van de winkel? Wil je even mee naar de markt? Eet je vanavond met ons mee?

Dat mensen het druk hebben is 1 ding, maar afstand speelt ook vaak een rol, waardoor je taken moet gaan plannen. Dichterbij kan je het vaker "erbij" doen.
En de ouderen die nog deels fit zijn, doen ook wat terug vaak.

Maar dat mensen gekort worden is echt een grote drempel voor velen.

**Geplaatst**: 08-07-23 14:04

Geplaatst: 08-07-23 14:04

superpony schreef:
Maar het moet dus ook mogen.

Niet iedereen mag of kan een woonunit plaatsen. Echt intrekken heeft voor mensen met bijv een uitkering ook financiële consequenties. Dan wordt er dus niet alleen verwacht dat je iemand verzorgd en helpt, maar ook deels gaat onderhouden.

Er is een woningtekort, maar er zijn in buitengebieden heel veel mensen die wel een 2e of 3e woning op het erf kunnen en willen bouwen. Als kinderen (vrijwillig) op het terrein blijven wonen, kunnen die ook langer meer helpen en bijspringen.
En zoals aangegeven andersom. Ouders die zonder allerlei regels en toestanden dan op de kids kunnen passen, mits in overleg.

Een keer boodschappen meenemen.

Het is niet altijd en alleen maar het zwaarste waar men aan denkt, maar ook die kleine dingen. Moet ik wat meenemen van de winkel? Wil je even mee naar de markt? Eet je vanavond met ons mee?

Dat mensen het druk hebben is 1 ding, maar afstand speelt ook vaak een rol, waardoor je taken moet gaan plannen. Dichterbij kan je het vaker "erbij" doen.
En de ouderen die nog deels fit zijn, doen ook wat terug vaak.

Maar dat mensen gekort worden is echt een grote drempel voor velen.

Inderdaad. Mensen met een uitkering/AOW lopen enorme financiële risico's, als ze mantelzorger worden. Korting op de al karige uitkering dreigt dan. Het langer in huis laten wonen houdt sowieso een keer op, als je buurvrouw in haar woning niet meer met het gasfornuis overweg kan, levensgevaarlijk! Het overkwam mijn moeder... riep haar rokende buurvrouw erbij, terwijl ze het gas wagenwijd opengedraaid had... en al rookte die buurvrouw niet, je zal er maar naast wonen als je demente buur de gaskraan opendraait, of de waterkoker op een gloeiend hete elektrische kookplaat neerzet. of zichzelf buitensluit, zodat de peperdure sleutelservice erbij geroepen wordt, en degene die de hulp aanvraagt, opdraait voor de rekening. Zal je als buur maar een magere uitkering hebben en dat per direct moeten voorschieten...

Ik ken mensen die hun overigens superlieve dementerende moeder, uit wanhoop letterlijk opgesloten hadden in haar eigen woning, in afwachting van een plek op een psycho-geriatrische afdeling in het verpleeghuis, omdat ze anders steeds wegliep, met alle risico's van dien.

**Geplaatst**: 08-07-23 19:34

Re: Mantelzorgen hoort erbij... Ja of nee?

Geplaatst: 08-07-23 19:34

Wij hadden dementerende klanten die nog thuis woonden. Kinderen die weinig langs kwamen en dan nog niet de ernst zagen blijkbaar.

Een klant die naakt over straat liep. Ze zat bij ons en zei dat ze aan het koken was. Wij samen naar haar woning, stond echt alles op gas over te koken.
Daar zagen we ook dat ze haar bed rechtop tegen de muur had gezet. Geen idee hoe, want wij moesten het met 2 man terug zetten.
Maar altijd haar geld bij zich en ze vergat nooit haar afspraak.......

Een vrouw die door haar man verzorgd werd en vreselijk agressief was soms. Was soms een toestand, maar haar man deed zo haar best, dus ik nam zelf de risico's en liet personeel erbuiten.

Toen was alles nog wel anders dan nu.

Maar nu had mijn moeder zorg nodig. Vanuit ziekenhuis konden ze een tijdelijk zorgpension regelen, maar die heeft beperkte opname.
Daarna was er niks te regelen en omdat thuiszorg niet voldoende kon doen, zouden ze het begeleid laten escaleren. Dat was echt heel naar geworden voor mijn moeder.

Ik heb echt stad en land afgebeld en de huisarts heeft ook behoorlijk zijn nek uitgestoken en veel medewerking van de artsen gekregen om een indicatie te krijgen en een passende plek. Maar het waren echte stress weken.

En dan wil iemand zelf eigenlijk niet eens, maar het moet.

Dat mensen thuis willen blijven snap ik heel goed. Mijn moeder is ook nog haar hondje nu kwijt. Maar ze gaan thuis ook idealiseren, waar dat ook echt vaak niet de perfecte situatie is.

Mijn moeder is ook nog slechtziend en we wilden al inductie ipv gas. Dat heeft ze nu gelukkig ook. Doodeng vond ik het worden. Ben gewend elke dag te bellen, maar nu is er een alarm en toezicht. Voor ons ene fijn idee en dat begrijpt ze nu ook.

**Geplaatst**: 09-07-23 22:47

Geplaatst: 09-07-23 22:47

pmarena schreef:
Akelig hè.... gelukkig kun je dat vallen en niet gevonden worden, nog een beetje proberen te ondervangen met een ketting of iets met een alarmknop. Of zo'n horloge met SOS-knop waarmee ze kunnen bellen. Moeten ze dat alleen wel omdoen

... En behalve het omdoen ook het benul hebben de knop in te drukken. Want zelfs dat kan te moeilijk zijn om aan te denken, of de knop hangt net buiten handbereik...

**Geplaatst**: 10-07-23 00:41

Re: Mantelzorgen hoort erbij... Ja of nee?

Geplaatst: 10-07-23 00:41

Voor mijn oma aan vaders kant hebben we als familie de mantelzorg opgepakt (steeds verder uitgebreid). Daar heb ik als kleinkind in mee mogen draaien en ondanks dat ik het toen soms flink vervelend vond had ik het niet willen missen. De laatste maand van haar leven is er continu één van haar kinderen, later vaak zelfs twee bij haar geweest en kon de thuiszorg worden gestopt. Ze heeft thuis in haar eigen grote bed mogen sterven en daar is ze ook gebleven tot de uitvaart.

Toen er volgens de Thuiszorgregels een hooglaagbed moest komen heeft mijn vader een onderstel van een ziekenhuis bed onder haar eigen bed gemonteerd. Tweepersoons hooglaagbed ❤️

Mijn oma aan moeders zijde is het begin dit jaar even intens geweest. Na een maand in het ziekenhuis vroeg ze mij een tijdje bij haar in te trekken. Zo kon ik haar ondersteunen met eten e.d. en was er iemand in huis als ze zou vallen. Een debiel uit de familie heeft hier een stokje voor gestoken, dus ipv intrekken ben ik er 2,5 maand 4x per week geweest. Als enige kleinkind betrokken geweest bij het ontruimen van het huis toen ze naar het seniorencomplex verhuisde. En nu ze daar zit en er van ons geen enkele zorg meer nodig is mis ik het enorm!

Voor mijn ouders heb ik meerdere malen periodes gemantelzorgd. Ik zal altijd kijken wat ik kan doen, met zorg voor mijn eigen grenzen (en ik verwacht dat de ander daar ook rekening mee houdt)

**Geplaatst**: 10-07-23 09:31

Geplaatst: 10-07-23 09:31

Zoolgangster schreef:
pmarena schreef:
Akelig hè.... gelukkig kun je dat vallen en niet gevonden worden, nog een beetje proberen te ondervangen met een ketting of iets met een alarmknop. Of zo'n horloge met SOS-knop waarmee ze kunnen bellen. Moeten ze dat alleen wel omdoen

... En behalve het omdoen ook het benul hebben de knop in te drukken. Want zelfs dat kan te moeilijk zijn om aan te denken, of de knop hangt net buiten handbereik...

Ja precies. En niet bewusteloos zijn ofzo. Vandaar ook "een beetje".

Wat goed Paloedie +:)+