Bokt.nl

**Geplaatst**: 19-08-22 19:05

Geplaatst: 19-08-22 19:05

Ik heb jouw berichten alleen gelezen TS. En in beginsel: nee, niet iedereen zal zo'n grote keuze met 100% volle overtuiging kunnen nemen. Sommige mensen voelen in hun vezels dat ze iets absoluut wel of niet willen. Andere mensen zijn twijfelaars, die blijven het overdenken. Onzin dat je geen twijfels mag hebben, een kind heeft een grote impact en dat is nou eenmaal spannend. Ja het brengt veranderingen mee en nee, dat kan je je van te voren niet goed bedenken. Sommige dingen zijn makkelijker dan verwacht, andere dingen zwaarder.
Maar ook het niet krijgen van een kind kan spannend zijn, zeker indien heel je omgeving daar wel voor gekozen heeft of daar zelfs een mening over heeft. Wat het gaat inhouden voor je contacten en toekomst?

Máár.. een kind is geen oplossing voor je relatie. Zorg ervoor dat je elkaar weer gaat vinden en ga hierover in gesprek. Het klinkt alsof er tussen jullie ook veel speelt. Wellicht dat therapie kan helpen?

**Geplaatst**: 19-08-22 19:20

Geplaatst: 19-08-22 19:20

Snorlex schreef:
Christiene schreef:
Alles was lief en schattig alle baby kleding werd al bekeken voor ze zwanger was. Alle baby's van andere waren geweldig.

Ik vind baby’s een drama. Wil ook geen baby’s vasthouden. Pas vanaf een jaartje of 1, wanneer er wat meer interactie mogelijk is en ik niet het gevoel heb dat ze uit elkaar kunnen vallen wanneer ik ze optil. Babyspullen daarentegen vind ik super leuk. Als vriendinnen zwanger zijn ga ik helemaal los

Ik zeg ook nog steeds "als ik ze met 2 kon kopen zou ik dat doen. Babytijd is een noodzakelijk kwaad". Mijn jongste is nu 16mnd en langzaam begin ik bij haar te begrijpen waarom ik zo nodig een tweede wilde. Nu heb ik met haar een hele valse start gehad het hele eerste jaar, maar ook bij mijn zoontje vond ik het pas na een jaar langzaam leuker worden

**Geplaatst**: 19-08-22 19:21

Geplaatst: 19-08-22 19:21

Je wordt dus eigenlijk gewoon voor het blok gezet na bijna 20 jaar samen. Of je krijgt kinderen met mij want dat hoort zo en dan ga jij ze opvoeden en ik werk want dat hoort zo. Of ik hoef je niet meer en ik ga op zoek naar een andere vrouw die wel kinderen wil zodat ik aan alle verwachtingen voldoe.

Ik zou deze kindervraag even parkeren en eerst eens heel goed gaan nadenken wat jij wil. Je bent nog relatief jong en je hebt nog een heel leven voor je. Wil je nog een opleiding doen? Heb je dromen?
Bedenk je goed dat als je hiermee instemt, je jezelf vastlegt, nee vastketend, aan een voor jou uitgedacht leven.

**Geplaatst**: 19-08-22 19:36

Re: Wel of geen kind willen, hoe die keuze maken?

Geplaatst: 19-08-22 19:36

Ik vind het ook zorgelijk dat jouw vriend kinderen wil, omdat het hoort. Dat moet geen reden zijn om jou vervolgens voor het blok te zetten.

Ik denk TS dat je er goed aan doet om je vriend te vertellen geen kinderen te willen.

**Geplaatst**: 19-08-22 19:38

Geplaatst: 19-08-22 19:38

Nou ts ik begrijp je wel, misschien heb je wat aan mijn verhaal. Mijn vriend en ik hadden beiden niet een echte kinderwens, we hadden niks met baby's of kinderen van een ander, maar ergens bleef ook de twijfel, en we waren al in de 30... Wat nu? Toen besloten we dat het lot, of God, of whatever maar moest beslissen of het zo moest zijn in ons leven, of niet, en ik stopte met de pil. Dit duurde 2 jaar en elke maand dat ik niet zwanger werd was tegelijk een opluchting en ook een teleurstelling. Na 2 jaar, op m'n 35e was ik zwanger. We schrokken ons rot, maar na een paar weken kwam er een roze wolk en alle pamperscliche's zijn echt waar!!! Mijn baby, en daarna nog 1, was de mooiste, de liefste en de beste.
En nog steeds heb ik niks met de baby's van een ander. Hahaha
De basis is wel dat je relatie goed moet voelen.
Succes!!

**Geplaatst**: 19-08-22 19:43

Geplaatst: 19-08-22 19:43

Rubs schreef:
maar na een paar weken kwam er een roze wolk en alle pamperscliche's zijn echt waar!!!

Voor jou...

**Geplaatst**: 19-08-22 19:48

Geplaatst: 19-08-22 19:48

Mandy_89 schreef:
Merk dat veel mensen het over de sleur hebben, zoals ik in m'n OP typte, als ik aan de toekomst denk..

Nu vind ik het leven wel prima zo, maar ben bang dat ik daar over een aantal jaren misschien anders over denk en dan spijt krijg.

Daarnaast zie ik mijn partner niet als een vader type, hij kan nog niet eens een hond opvoeden..

hij wil ook perse kinderen omdat dat zo hoort naar mijn idee, omdat zijn familie katholiek is en grote gezinnen hebben. Zoals hij laatst zei, hij schaamde zich dood naar z'n familie toe dat wij nog steeds geen kinderen hebben.

Als ik hem vraag waarom hij kinderen wil is het antwoord dat hij niet altijd alleen wil blijven. Een antwoord wat ik dan weer niet snap..

Dat vind ik eigenlijk best kwalijk, dat hij zich indirect zegt te schamen voor jouw keuze.

Je zit in een lastige situatie en met deze keuze speelt leeftijd nu eenmaal een rol. Dat maakt het leeftijdsverschil dan dus ook zo ontzettend "groot" in zulke situaties, jullie staan toch allebij net even op een ander punt in het leven.

Weet wel dat er ook nog zoiets bestaat als geen kinderen met bepaalde persoon willen, maar dolgelukkig wezen met een ander om een gezin te starten. Daar ken ik ook een paar vriendinnen van. Je staat best al negatief tegenover zijn opvoedkunde aangezien je aangeeft dat hij volgens jouw echt geen kinderen kan opvoeden.

Ik sta er helemaal alleen voor, wij zijn geëmigreerd dus kunnen niet aan op anderen voor steun of hulp, mijn man werkt en ik blijf thuis voor de kinderen. De oudste is bijna 6, de jongste is bijna 2. Ik zit nu in de fase waarin de oudste al bij elke onenigheid roept dat ze me haat en bij de jongste kan ik niet weglopen want die gebruikt het hele huis als stunt toneel. De oudste sliep geweldig vam baby af en de jongste slaapt geregeld niet door. En ik zou er dolgraag nog meer bij willen als me dat gegeven is, Wii zijn dus al bijna 6 jaar niet meer alleen weggeweest. Vruchtbaarheids problemen (PCOS) zorgen ervoor dat ik wel eens wou dat we er eerder voor gegaan waren, zit 30 jaar tussen ons allebij en de oudste, maar ik ben ook tevreden met de keuze om langer gewacht te hebben. We hebben alles kunnen doen en nu is het gewoon voltijd ouders zijn.

Ik denk dat de beste vraag kan zijn is of je bereidt bent om alles wat je nu zorgeloos kunt doen op te geven om altijd na te denken over je verantwoordelijkheid en helemaal als de relatie misschien wel stuk loopt daardoor? Ben je bereid om alles op te geven voor je kind?

Heb je überhaupt kinderen dichterbij die je hebt zien opgroeien, hoe voel je je in hun omgeving? Ik merk dat dat bij mij echt wel een verschil was met vreemde kinderen. Ik hou echt niet van vreemde kinderen, maar als ik ze van dicht bij zie opgroeien vind ik dat geweldig.

**Geplaatst**: 19-08-22 19:58

Geplaatst: 19-08-22 19:58

superpony schreef:
Ik hou nog steeds niet zo van kinderen, maar je eigen kind is echt anders. Ik zat vanaf de geboorte op een hele grote roze wolk.

Kleine kanttekening is op zijn plaats: jij ervaart dit zo. Maar het is geen gegeven en het geldt niet voor elke ouder (hoe verdrietig dat ook is).

**Geplaatst**: 19-08-22 20:02

Geplaatst: 19-08-22 20:02

Ik ken er die absoluut niet op een roze wolk zitten.. die liever van een flat af zouden springen -O-

Ik heb het ooit eens aan mijn ouders gevraagd. Als je heel eerlijk bent, zou je het aanraden om kinderen te nemen? Het antwoord was NEE. En wij waren zeker de moeilijkste niet

Dat bevestigde mijn totale gebrek aan kinderwens alleen maar meer. Net als alle horror verhalen van vriendinnen met kinderen en alle gradaties wat down under kan gebeuren.

Dus echt, bij twijfel niet doen. Kan je niet je vriend eens vragen waarom hij kinderen wilt? En dan niet "omdat het zo hoort" .. maar hoe ziet hij dat dan als hij vader is? Niet zozeer om jou twijfel naar een ja om te buigen.. maar wie weet opent het zijn ogen dat hij misschien ook helemaal geen kinderwens heeft..

**Geplaatst**: 19-08-22 20:14

Re: Wel of geen kind willen, hoe die keuze maken?

Geplaatst: 19-08-22 20:14

Ik heb bij geen van beide kinderen op een roze wolk gezeten. Bij nr was de wolk gewoon neutraal. Lieve baby, weinig werk aan, geboren met ritme. Maar ik vond het vooral gedoe. Groeide later wel gelukkig maar het maakte me heel onzeker omdat ik een hele grote kinderwens had.

Bij nr 2 was de wolk pikzwart en kwam ik in een zware depressie terecht, lag ik fysiek in de kreukels en had ik een mega eigenzinnig kind.

Zeggen dat de roze wolk vanzelf komt is echt niet zo en draagt alleen maar bij aan de onzekerheid van jonge moeders zonder roze wolk.

**Geplaatst**: 19-08-22 20:18

Geplaatst: 19-08-22 20:18

Ik heb een beetje hetzelfde. Maar dan geen ziekenhuis/naalden angst. Ene kant een zeer sterk gevoel dat ik moeder wil zijn. En zwanger. Lijkt mij prachtig (buiten de kwaaltjes om)
Financieel zitten we prima en er is thuis ook ruimte voor zelfs 2 kleintjes

Anderzijds is het leven met z'n 2en ook heerlijk, het is goed tussen ons en geen verdere verplichtingen die je misschien wel hebt met een kind. Daarbij speeld ook de realistische gedachte door mijn hoofd dat de wereld al overbevolkt is en of je in deze tijd wel een kind op de wereld wilt zetten...

**Geplaatst**: 19-08-22 20:28

Re: Wel of geen kind willen, hoe die keuze maken?

Geplaatst: 19-08-22 20:28

Ik had ook wel twijfel, geen hele sterke kinderwens, maar uiteindelijk wel de sterke wens om met mijn vriend samen kinderen te krijgen. Als ik bij een man zonder kinderwens terecht was gekomen, had ik ze waarschijnlijk niet gehad. Of bij iemand die werk als prioriteit zou hebben.

Het samen hebben van kinderen, het samen opvoeden en samen het krijgen van kinderen aangaan was voor mij de reden om er toch voor te gaan. Bij een man die zich verschuilt achter zn werk of een vrouw het merendeel van de zorg laat doen krijg ik de kriebels en zou voor mij geen optie zijn.

In jouw verhaal lees ik in ieder geval genoeg rode vlaggen om in ieder geval onder deze condities nog niet aan kinderen te beginnen.

**Geplaatst**: 19-08-22 20:34

Geplaatst: 19-08-22 20:34

Ik heb nooit echt een kinderwens gehad, partner ook niet ..
We zijn er echter wel van overtuigd dat we een klein mensje en goed leven zouden kunnen bieden en dat we heel goede ouders kunnen zijn omdat we beide erg nuchtere, realistische mensen zijn en gewoon liefde en plaats over hebben..

Daarom gaan wij (beide 32) ons binnenkort in het adoptietraject aanbieden.

Zo kunnen we toch iemand een goed leven bieden, maar hoef ik niet zwanger te worden, want dat schrikt mij nog het meeste af denk ik.
Ook willen we graag een ouder kindje, vanaf 3 jaar.

Zeker niet omdat we ons vervelen of stoer willen lijken of ...
Maar echt omdat we een inimini mensje zonder ouders een mooie kans willen bieden om stabiel op te groeien en de wereld weer een beetje beter te maken ..
We grappen altijd "er zouden meer mensen moeten zijn als ons" .. dus als wij er dan 1 kunnen opvoeden zoals "ons" ... yes, why not?

Verder ook de keuze voor geen eigen kind omdat we vinden dat de wereld al vol genoeg is en zovele andere redenen.

Ik heb ook niet veel met kinderen, behalve dan mijn metekindje, geweldig kind.
Bij mijn partner is het vooral het gevoel van, we zijn zoveel aan het opbouwen en nu kunnen we het nergens kwijt als wij er niet meer zijn en gaat alles verloren.
Bij hem is het dus ook meer kwestie van een erfgenaam ofzo.
En natuurlijk, we zijn nu helemaal blij en hoeven echt niet perse een kind erbij. Maar het adoptieproces vinden we gewoon een heel mooie en respectvolle manier om toch aan die kinders te beginnen.

Laatst bijgewerkt door BillyJ op 19-08-22 20:39, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 19-08-22 20:39

Geplaatst: 19-08-22 20:39

Qimm schreef:
Rubs schreef:
maar na een paar weken kwam er een roze wolk en alle pamperscliche's zijn echt waar!!!

Voor jou...

Inderdaad, ik heb ook vriendinnen die de zwangerschap en eerste tijd na de bevalling echt niet als een roze wolk beleefden.

**Geplaatst**: 19-08-22 21:02

Re: Wel of geen kind willen, hoe die keuze maken?

Geplaatst: 19-08-22 21:02

Ik heb niet alle reacties gelezen maar zelf heb ik geen kinderwens dus hier zullen die er niet komen. Wat mij wel opvalt in je eerste reacties is dat je het kind ziet als 'aanvulling' op je leven, 'het kind zal er voor zorgen dat de sleur verwijnt', 'het kind zorgt ervoor dat mijn partner bij mij blijft', 'het kind zorgt ervoor dat ik later niet alleen ben'. Maar naar mijn inzicht zijn dit egoistische en verkeerde redenen om aan kinderen te beginnen. Onbewust zou het kunnen dat je kinderen deze 'last' gaan voelen, en kan het blijken dat ke later helemaal niet zo'n geweldige bamd met je kinderen gaat krijgen (hier spreek ik geheel uit mijn eigen perspectief). Het lijkt mij beter om te kijken met de vraag 'wat kan ik bieden aan een kind? In plaats van wat het kind mij bied, een kind kiest er namelijk niet voor om geboren te worden en is niks verplicht tot jou.

Mijn eigen redenen om niet aan kinderen te beginnen is dat ik hart voor de natuur en het milieu heb en daarom niet bij wil dragen aan de overbevolking van de wereld. Wellicht dat ik in de verre toekomst wel open sta voor pleegkinderen.

**Geplaatst**: 19-08-22 21:08

Geplaatst: 19-08-22 21:08

Wat ik nu ga neerschrijven is misschien heel gek: Zoals ik op een bepaald moment heel erg, erg, erg graag een tweede hond erbij wilde en me realiseerde dat dat voor mij zo belangrijk was dat ik alles op alles heb gezet om dat te verwezenlijken, dan denk ik dat ik me ook zo zou moeten gevoeld hebben als ik een kindje had gewild. En dat gevoel is nooit gekomen en daar heb ik alle vrede mee. Waarom dat gevoel nooit is gekomen is voor mij niet zo belangrijk maar ik denk dat alles met elkaar daarvoor gezorgd heeft. Een carriere waar ik me kostelijk in vermaakt heb, een man die het prima vond wat ik wel of niet wilde hierin, een rijk hobbyleven en vooral een rijk dierenleven. Achteraf kijk je je de bekende koe in de kont en het is prima zo. Wel heb ik het vraagstuk wat duidelijker gehad toen ik een leeftijd bereikte waarop het bijna niet meer verantwoord was om zwanger te worden maar ook toen was het gevoel er nooit geweest als toen zo sterk als met een tweede hond. Ik weet het, je kunt het niet vergelijken maar ik volg altijd mijn hart en nu, vele jaren later, blijkt dat, in ieder geval voor mij, de beste weg te zijn.Ik voel me een gelukkig mens. Het is vooral een vraagstuk waar alleen jij, in samenspraak met je man maar voor het overgrote deel jij, het antwoord op kan geven.
Ik hoop dat ik niemand kwets met mijn verhaal. Het heeft voor mij zo gewerkt en een ander kijkt er vast heel anders tegen aan. Maar als je het gevoel hebt dat je wereld bijna stopt met draaien omdat je graag iets wilt en de kans hebt om het te verwezenlijken dan moet dat van je hart en niet van je verstand. Want je kunt 101 redenen vinden om het niet of wel te doen maar 1 reden kan groot genoeg zijn voor je beslissing.
Haha, snap je me nog ?

**Geplaatst**: 20-08-22 09:47

Geplaatst: 20-08-22 09:47

Ik heb het topic helemaal doorgelezen en denk dat er ondertussen voor de TS al heel waardevolle inzichten aangereikt zijn en boven gekomen zijn. Toch wilde ik nog even een kanttekening plaatsen bij het gemak waarmee sommigen zeggen van oh, wil je niet zwanger worden, dan kan je toch gewoon adopteren.

Adoptie is ondertussen een heel langdurig en moeilijk proces geworden waar je vele jaren mee bezig bent. Het is ook niet zo maar effe "een kind nemen" omdat je er graag eentje wil, maar openstaan om een thuis te kunnen bieden voor een kind dat meer dan waarschijnlijk een serieuze rugzak zal hebben.

Zelf adoptiemoeder zijnde, sta ik ook niet achter het idee van "een goed leven te kunnen bieden". Ok, wij kunnen een warm nest aanbieden, wij kunnen medische zorg voorzien die het kind in het herkomstland nooit had kunnen hebben maar... weegt dat op tegen het "weghalen" van een kind bij de biologische ouders, uit alle vertrouwde cultuur, achtergrond, taal...

Ik mag mama zijn van een fantastische Chinese zoon, de liefste en meest attente kerel van de wereld die mij wel om het uur zegt dat ik een lieve mama ben, de liefste van de wereld (benieuwd hoe dat in de puberteit gaat zijn

) en ik ben ongelooflijk dankbaar dat ik voor hem mag zorgen. Tegelijkertijd vind ik de wereld oneerlijk. Hij is meer dan waarschijnlijk afgestaan omwille van een medische aandoening en zou zonder operatie nu al niet meer leven, maar zou de wereld niet veel beter af zijn als de biologische ouders wél de middelen hadden om hun kind die operatie te geven, of het nodige voedsel te geven enzovoort?

Ik weet het, een naïeve denkpiste en er zijn overal ter wereld zeker ook ouders wiens kinderen beter af zouden zijn in een ander gezin omdat ze verwaarloosd of mishandeld worden maar toch, dat doorknippen van alles wat vertrouwd is, van je hele achtergrond...ik blijf dat een moeilijke vinden.

Dat vind ik persoonlijk een belangrijk pluspunt bij pleegzorg, het kind groeit op in eigen land/cultuur en de biologische ouders zijn gekend. Geen ontbrekende puzzelstukken dus.

Nog even duiden dat ik met dat eigen land/cultuur zeker niet racistisch wil zijn. Zelf merk ik het zelden maar mijn zoon geeft geregeld aan dat mensen naar hem kijken/staren omdat hij een Chinees is. Iets wat hem in China niet zou overkomen.
maar misschien is dat gewoon omdat hij zo'n knappe gast is haha en dat is het leuke aan adoptie, hier kan je naar hartenlust mee pronken want je hebt er geen enkel genetisch aandeel in haha

**Geplaatst**: 20-08-22 10:09

Re: Wel of geen kind willen, hoe die keuze maken?

Geplaatst: 20-08-22 10:09

Ik zou geen kinderen nemen, deze planeet is al overbevolkt.

**Geplaatst**: 20-08-22 10:15

Geplaatst: 20-08-22 10:15

Ik heb alleen jou berichten gelezen TS.
Maar oei, een man die een kind wil omdat hij druk voelt van zijn familie, omdat hij niet alleen wil zijn/blijven, maar die ondertussen nog niet met een hond om kan gaan en jou afsnauwt als je hem tips geeft? Ik denk dat je je vooral af moet vragen of je met zo'n man wel kinderen moet willen, ik denk dat als jou gevoel over kinderen krijgen al zou veranderen dat dat niet zou veranderen zolang je bij deze man blijft die in mijn ogen niks anders doet dan jou druk opleggen en zelfs een beetje manipuleren, want als jij geen kinderen wil dan wil ik niet met je verder. Waarop jij je ook rot gaat voelen en gaat twijfelen.
Als ik je OP lees, lees ik namelijk niet het verhaal van iemand die écht twijfelt aan haar kinderwens. Ik lees iemand die onder druk van haar partner door de dingen die hij zegt en er bij haalt gaat twijfelen omdat je hem niet kwijt wil.

Vroeger had ik best wel een kinderwens, het liefst wou ik ook jong moeder worden. Dat veranderde toen ik volwassen werd en het was een duidelijke nee. Mijn partner wil ook geen kinderen. Alleen rond mijn 30e (ben nu 32) werd ik gewoon op een dag wakker met een gevoel in me en alles sloeg ineens om en alles in me vertelde ineens dat ik niet zo zeker meer wist of ik inderdaad geen kinderen wou. Ik liep toen toevallig bij een praktijkondersteuner bij de huisarts en heb het daar ook direct gesproken. Zij vroeg natuurlijk door, en ik zat vooral met ja als dit nu wel echt doorzet dat ik toch ineens wel een kinderwens heb dan moet ik dat met m'n partner bespreken en hij wil het écht niet, dus dan gaan we uit elkaar. Ik was helemaal in de stress. Ik weet ook niet waar het vandaan kwam, waarschijnlijk een biologische klok in me die zei je bent (bijna) 30 als je nog wat wil moet je niet te lang meer wachten. Ik heb ook met een vriendin die wel kinderen heeft gepraat er over en heb rustig mezelf de tijd gegeven om na te denken over dit gevoel en wat ik er mee wou. Uiteindelijk was na een weekje dit gevoel weer weg en stond ik opnieuw volledig achter de keuze dat ik geen kinderen wil. Ik vind het ook wel eens lastig, denk dan ook wel had mijn vader graag opa zien worden. Mijn broer heeft ook geen kinderen (zijn vriendin wel) en zij willen ook geen kinderen meer. Wij dus ook niet. Dus het voelt toch dubbel dat je beseft goh ja dan houd dit stukje familie na ons op zeg maar. Dat is voor mij de enige reden dat ik zou kunnen twijfelen aan een kinderwens. Maar voor mij komt er nu ook zo langzamerhand bij kijken dat het niet echt goed gaat met de aarde en dat ik niet zo goed weet of ik hier in de wereld van nu wel kinderen groot wil brengen.

Kortom, als je het mij vraagt is een kinderwens echt een gevoel wat je diep van binnen hebt. Zoals een vriendin van me altijd zegt, ze wou nooit kinderen, tot ze haar huidige partner ontmoette en inmiddels hebben ze 2 kinderen rond rennen

dus ook je partner kan van invloed zijn hierop.
Ik lees in ieder geval een hele duidelijke nee voor jou TS.

**Geplaatst**: 20-08-22 10:19

Geplaatst: 20-08-22 10:19

Mandy_89 schreef:
Merk dat veel mensen het over de sleur hebben, zoals ik in m'n OP typte, als ik aan de toekomst denk..

Nu vind ik het leven wel prima zo, maar ben bang dat ik daar over een aantal jaren misschien anders over denk en dan spijt krijg.

Daarnaast zie ik mijn partner niet als een vader type, hij kan nog niet eens een hond opvoeden..

hij wil ook perse kinderen omdat dat zo hoort naar mijn idee, omdat zijn familie katholiek is en grote gezinnen hebben. Zoals hij laatst zei, hij schaamde zich dood naar z'n familie toe dat wij nog steeds geen kinderen hebben.

Als ik hem vraag waarom hij kinderen wil is het antwoord dat hij niet altijd alleen wil blijven. Een antwoord wat ik dan weer niet snap..

Los van de vraag of jij kinderen wil heb ik een nieuwe vraag voor je:
Wil je kinderen met deze man?
Wil je kinderen met als hoofdreden dat je eigenlijk afgedreigd wordt door degene die van je zou moeten houden en op zijn minst open zou moeten staan om te luisteren naar jouw angsten en waar je een fatsoenlijk gesprek mee zou moeten kunnen voeren over dit soort zaken. Het gaat niet over een keuze tussen kip of biefstuk voor het avondeten maar over een levens veranderende gebeurtenis. Daarover zou je toch een fatsoenlijk gesprek moeten kunnen voeren.

Want zodra die kleine er is stopt het niet met dit soort gesprekken over "wat wil je" en "verantwoordelijkheden" he.

Laatst bijgewerkt door Ayasha op 20-08-22 10:21, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 20-08-22 10:20

Geplaatst: 20-08-22 10:20

Bij twijfel niet doen en denk ook even na welk perspectief een kind nu heeft: ernstige gevolgen van klimaatverandering....

**Geplaatst**: 20-08-22 10:25

Geplaatst: 20-08-22 10:25

Met kinderen heb ik hetzelfde als TS ( een beetje dan). Als ze nog echt baby zijn kan ik er echt niets mee, vind het verschrikkelijk als ze gaan huilen, als ze ouder zijn, zeg jaar of 5-6 dan kan ik er meer mee, dan kan je met ze kletsen, overleggen, uitleggen, dingen ondernemen. Hoe ouder hoe makkelijker vind ik. Nu maak ik diverse kinderen mee, kids van vrienden waarvan ik bij het ene stel zeg prima, kom maar gezellig logeren, terwijl ik bij het andere stel denk nee laat maar, hoe hou je het daar een halve dag mee uit. Bij de buren 2 huizen verder op ook, schatten van meiden, maar als ik naar andere buurkinderen kijk, nee dank je. Toch heb ik nooit de drang gekregen om ze zelf te willen, ondanks dat er genoeg vrienden om ons heen ze wel kregen. Een vriendin van ons heeft altijd geroepen vanaf haar 16e al dat ze later moeder hoopt te worden. Nu 20 jaar later is ze moeder geworden, ze wil de kleine niet meer missen maar het valt haar erg zwaar, ook al hadden ze samen nog zo goed alles door gesproken en over na gedacht. Er verandert heel erg veel en daar kan je gewoon niet in alles op vooruit kijken. Zij had altijd het gevoel van meerdere kinderen mocht dat lukken maar nu is ze daar wel van in gedachten veranderd, 1 is echt genoeg.

**Geplaatst**: 20-08-22 11:04

Geplaatst: 20-08-22 11:04

De beslisisng is uiteindelijk alleen aan jezelf, er kan zoveel veranderen op het moment dat het je eigen kind is.

Ikzelf wilde wel heel graag een kind. Het heeft voor ons even geduurd omdat ik verminderd vruchtbaar ben. Dat terwijl ik toen niks had met kinderen van anderen, dat gejank en alles haha. Maar toen ik eenmaal zwanger was veranderde dat helemaal. Ik heb een rotzwangerschap gehad waarbij ik 9 maanden lang ziek ben geweest en uiteindelijk ook nog een keizersnede. Maar ik heb in die zin echt wel genoten van het zwanger zijn, het bewegen in je buik en het opgroeiende kleintje in je buik.
Nu loopt hij rond als 4 jarige en ik zou hem echt niet meer kunnen missen als onderdeel van mijn gezin. Nog steeds heb ik het niet zo op kinderen van anderen hahaha, en dat mag denk ik dan. Maar mijn eigen is echt me allesje! Wel weet ik nu beter hoe ik met andere kinderen om moet gaan zeg maar, dat heb ik "geleerd" door mijn eigen in die zin. En minder onzekerheid en dat soort dingen. Dus ja, dat je het nu niet voelt betekend niet dat je het niet kunt gaan voelen. Maar wij hebben wel gekozen dat het bij 1 blijft en we niet het hele circus opnieuw willen, dat vinden we dan wel weer prima.
De genoemde sleur merk ik niet, denk ook dat het iets is van hoe je er zelf in staat. Als jij in die sleur blijft leven dan blijf je er in idd, maar je kunt ook andere dingen gaan ondernemen en zorgen dat dingen anders worden. De sleur doorbreken door een kind te nemen is denk ik niet een goede start in die zin.
Wel blijft het een ding als je er niet 100% achter staat. Ja een kind krijgen betekend veel veranderingen, maar op alles is een antwoord. Je moet alleen wel weten wat je wilt. Dat kan niemand voor je zeggen, want iedere zwangerschap, bevalling en kind is anders.

**Geplaatst**: 20-08-22 11:08

Geplaatst: 20-08-22 11:08

Mandy_89 schreef:
Eigenlijk al een lang lopend dilemma, wil ik wel of geen kind..

Ik lijk er maar niet uit te komen eigenlijk, mijn vriend wil wel erg graag een kind en hoopt dat ik uiteindelijk dan ook ja zal beslissen om ervoor te gaan.

Wat mij vooral tegenhoud is het idee van zwanger zijn en de bevalling, dat lijkt mij gewoon verschrikkelijk. En heb een gigantische hekel aan ziekenhuizen, naalden en alles wat daarbij komt kijken.. dat als ik daaraan denk, ik meteen denk euhh laat maar..

Maar als ik dan aan de toekomst denk, dat de rest van mijn leven blijft zoals nu is, in die vaste sleur van werken, wonen, vakanties. Voelt ook niet compleet zeg maar. Dan kan het misschien wel leuk zijn om dan een stap verder te nemen in het leven.

Ben wel een zorgzaam type, maar toch vind ik kinderen niet leuk ofzo, eerder irritanten ik begrijp ze niet. Nu zijn er ook geen kinderen die ik echt goed ken,alleen van kinderen van...kennis,schoonfamilie etc. En ben niet zo'n allemansvriend, meer een kat uit de boom kijker.

Nu ben ik bang dat ik later misschien ook spijt zal krijgen als ik op een Nee twijfel blijf hangen, ik wordt 33 dit jaar dus moet en wil ook niet te lang wachten met beslissen.

Hoe hebben jullie bokkers deze beslissen weten te nemen? En misschien nog tips voor mij?

Ik heb exact hetzelfde gehad. Niet zozeer dat er bij ons een sleur was. Mijn man had een drukke baan waarbij hij veel van huis was. Ik had een leuke baan en een paard. Een vol leven, waar een kind ook niet zo in paste.
Verder heb ik een zus waarbij het in de eerste zwangerschap mis ging. Ze kreeg zwangerschapsvergiftiging en dit heeft hersenbeschadiging veroorzaakt bij haar kindje. (Overigens had dit voorkomen kunnen worden).
Mijn man hoefde niet zo nodig kinderen, maar als ik het graag zou willen...
Degene wiens leven dus het meeste zou veranderen zou ik zijn. En het moedergevoel was heel ver te zoeken. Ik vond kinderen van anderen vrij irritant; had nooit de behoefte om in kinderwagens van anderen te kijken. Ik dacht er af en toe wel eens over na omdat mijn leeftijd natuurlijk ook vorderde, maar dan schoof ik het weer ver voor me uit. En toen ik eigenlijk besloten had om kinderloos te blijven, toen, dwars door alles heen was ik ineens met 34 jaar zwanger. En ja, wat doe je dan. Ik dacht het moest zo zijn. De zwangerschap vond ik niet heel prettig, ik had 9 maanden lang de hele dag door last van zwangerschapsmisselijkheid en voelde me als een kat in een vreemd pakhuis. De bevalling was een hel (dat hebben meer paardrijdende dames). En toen begon ons nieuwe leven. Dat is me ontzettend meegevallen; ik heb werk, het paard (wel met een bijrijder toentertijd) en kind altijd goed kunnen combineren. Heel gek dat toen mijn dochter er was, het moedergevoel ineens in volle omvang op mij neerdaalde. De hele dag door was ik verliefd op mijn kind en ik kon er ook de hele dag naar kijken. Ik ben blij dat het zo gelopen is. Anders was ik waarschijnlijk wel kinderloos gebleven.
Het heeft in ieder geval mijn leven verrijkt en ook dat van mijn man. Er is geen tweede meer gekomen, omdat ik niet direct nog een tweede wilde (ivm de zware bevalling) en twee heel kleine kinderen direct na elkaar nog ingrijpender is. Na je 35e wordt het krijgen van kinderen toch een groter risico voor moeder en kind.

Bij twijfel niet doen is dus echt niet altijd goede raad. Bij twijfel over je relatie niet doen is een heel ander verhaal.

**Geplaatst**: 20-08-22 12:04

Geplaatst: 20-08-22 12:04

Ayasha schreef:
Los van de vraag of jij kinderen wil heb ik een nieuwe vraag voor je:
Wil je kinderen met deze man?

Scherpe vraag en heel relevant. In mijn vorige relatie was ik ervan overtuigd nooit te willen trouwen. Daarnaast dacht ik ook helemaal niet na over kinderen (ik was weliswaar jonger), maar ik dacht dus ook niet na over “ooit”. Met mijn nieuwe partner staat de deur voor trouwen ineens wel op een kier. En onder de juiste omstandigheden zou ik ook wel kinderen willen (de wens is nu niet heel sterk, maar ik denk er inmiddels wel over na, over “ooit”).

Wil je geen kinderen? Of wil je met hém geen kinderen?