Bokt.nl

**Geplaatst**: 15-12-19 09:31

Geplaatst: 15-12-19 09:31

Leandra schreef:
Maar als ik jullie verhalen lees en mijn klachten nu lees valt het bij mij allemaal wel mee.

Vind ik niet. Plus hoe dieper je zinkt hoe langer het duurt.

**Geplaatst**: 15-12-19 09:44

Re: Hoe herken/merk je dat je overspannen bent, of burnout?

Geplaatst: 15-12-19 09:44

Ik vind het wel erg hoeveel mensen hiermee lopen. Waarom gaat het zo mis?

**Geplaatst**: 15-12-19 09:46

Geplaatst: 15-12-19 09:46

Banyu schreef:
Ik ga komende weken even van 6 a 7 dagen naar 4 dagen werken! Goed gesprek met m'n manager gehad, en kwamen beide met oplossing. Kon ook weekje vakantie nemen, helaas trek ik dat niet vanwege vaste lasten! Had officieel al van 8 dec tm 23 dec vakantie, maa vanwege verhuizen af moeten zeggen helaas. Wat ik nog altijd super jammer vind

Prima eerste stap zou ik zeggen !
Echt geen mogelijkheid om die vakantie toch te nemen ?

**Geplaatst**: 15-12-19 09:46

Geplaatst: 15-12-19 09:46

Ik wil voor namelijk sterk zijn tov de buigen wereld en dan vooral mn ouders, beide mankeren van alles en zijn niet helemaal gezond
Ik wil te goed lagen zien dat ik het aan kan, en dat kan ik thuis ook prima alleen elke prik die ik op werk krijg heeft zich opgestapeld en nu met mijn lichamelijke ongemakken waar ik ook bevestiging van heb brengen dat ze nier tussen mn oren zitten is de emmer vol

Banyu ik hoop dat dat helpt voor je!

**Geplaatst**: 15-12-19 09:47

Geplaatst: 15-12-19 09:47

Zonnetje81 schreef:
Leandra schreef:
Maar als ik jullie verhalen lees en mijn klachten nu lees valt het bij mij allemaal wel mee.

Vind ik niet. Plus hoe dieper je zinkt hoe langer het duurt.

+1.
Wat ik lees, valt gewoon niet mee. Nu op de rem gaan staan is, denk ik, de juiste keuze.

**Geplaatst**: 15-12-19 09:50

Geplaatst: 15-12-19 09:50

Leandra schreef:
Maar als ik jullie verhalen lees en mijn klachten nu lees valt het bij mij allemaal wel mee.

Dat is precies zo'n gedachte die ervoor zorgt dat je er te lang mee doorloopt.

Ik vergelijk psychische klachten graag met lichamelijke klachten:
Als je een gebroken been hebt ga je naar de dokter. Boeiend of iemand anders een been én een arm gebroken heeft. Dan zou je toch ook niet zeggen 'ach ik loop wel door op dat been, een ander heeft het erger.'

**Geplaatst**: 15-12-19 10:19

Re: Hoe herken/merk je dat je overspannen bent, of burnout?

Geplaatst: 15-12-19 10:19

Klachten vergelijken is nooit een goed plan. Je kunt ook ergens volledig doorheen zitten zonder uitgesproken klachten, dat ligt er maar net aan hoe je aanleg is. Niet iedereen heeft immers aanleg voor depressieve klachten of voor angstaanvallen, dat maakt het niet minder erg.
Een van mijn werkgevers was zo op dat hij steeds letterlijk midden in een gesprek of tijdens het werk wegviel. Hij bleef wel gewoon staan of zitten maar zijn hoofd raakte in slaap, heel bizar om te zien. Die was lichamelijk verder heel sterk dus zo iemand kan net zo goed al op een dieptepunt zitten maar de lijst met klachten is korter.
Het gaat om jouw lijf en jouw leven. Of een ander meer stress aan kan of langer doorgaat is niet relevant.

**Geplaatst**: 15-12-19 10:23

Geplaatst: 15-12-19 10:23

Sizzle schreef:
Klachten vergelijken is nooit een goed plan. Je kunt ook ergens volledig doorheen zitten zonder uitgesproken klachten, dat ligt er maar net aan hoe je aanleg is. Niet iedereen heeft immers aanleg voor depressieve klachten of voor angstaanvallen, dat maakt het niet minder erg.
Een van mijn werkgevers was zo op dat hij steeds letterlijk midden in een gesprek of tijdens het werk wegviel. Hij bleef wel gewoon staan of zitten maar zijn hoofd raakte in slaap, heel bizar om te zien. Die was lichamelijk verder heel sterk dus zo iemand kan net zo goed al op een dieptepunt zitten maar de lijst met klachten is korter.
Het gaat om jouw lijf en jouw leven. Of een ander meer stress aan kan of langer doorgaat is niet relevant.

Ik Vind dit heel mooi geschreven... Ik doe het onbewust ook vaak, dat vergelijken. Nu ook, want ik vind nog steeds dingen leuk en daar haal ik energie uit, en thuis red ik het toch ook nog?

**Geplaatst**: 15-12-19 10:30

Geplaatst: 15-12-19 10:30

Cowgirl schreef:
Ik vind het wel erg hoeveel mensen hiermee lopen. Waarom gaat het zo mis?

Moeten moeten moeten...

We moeten werken, we moeten sporten, we moeten de paarden, we moeten sociale contacten, we moeten sociale media, we moeten binnen korte tijd antwoorden op berichtjes, we moeten altijd bereikbaar zijn. Kortom: we moeten altijd aan staan.

Denken we. En daar zijn we niet voor gemaakt.

Daarnaast bouwen we, indien men een kantoorbaan heeft, stress op (afhankelijk van baan en van persoon hoeveel) die we niet direct fysiek afreageren. Je ziet dat er een leeuw op je ligt te loeren, maar ipv dat je het op een lopen zet om uit het gevaar te komen, blijf je er gezellig naast zitten.

Die spanning kan afgereageerd bijv worden met sporten of andere fysieke inspanning, maar zeker wanneer je buiten werk ook altijd aan staat is dat op een gegeven moment niet meer voldoende.

Een vriendin gaf me dit voorbeeld, en die bewustwording is voor mij heel belangrijk. In de toekomst wil ik daarin anderse keuzes maken. Niet blijven zitten naast die leeuw, stappen ondernemen om er vanaf te komen (oorzaak stress wegnemen bijvoorbeeld).

Nu heb ik die spanning steeds groter laten worden, terwijl er privé steeds meer dingen mis gingen (buiten mijn macht om) die mijn complete toekomstbeeld op losse schroeven plaatsten. En ik heb geprobeerd door te gaan en het oude leventje in stand te houden tot het te laat was.

**Geplaatst**: 15-12-19 10:47

Geplaatst: 15-12-19 10:47

Cowgirl schreef:
Ik vind het wel erg hoeveel mensen hiermee lopen. Waarom gaat het zo mis?

Ik sluit me helemaal aan bij Paloedie.

Wat het iets van deze tijd maakt is inderdaad voornameliik dat ‘moeten’ of, om het eigenlijk bijna een ernstig luxeprobleem te noemen, keuzestress. Vooral dit laatste maakt dat de grootste risicogroep nu tussen de 20 en 35 jaar zit, er is zoveel keus tegenwoordig wat je doet met je leven. Welke studie of ga je reizen. De verwachtingen die je aan jezelf stelt, die je omgeving stelt. Dat bouwt al op vanaf je 18e, en op den duur breekt dat gewoon.
Bepaalde factoren als perfectionisme, faalangst, trauma, etc. versnellen dat proces.

Daarnaast is het onmogelijk om tegenwoordig prikkelarm te leven. Als we een moment van stilte hebben, vullen we dat vaak op met ‘even’ de mobiel checken. Wat vervolgens 1000x op een dag gebeurt, we staan ermee op en gaan ermee naar bed. Zonder dat we het doorhebben hoeveel dit belast.
Alles wat je leest en ziet, en op social media is dat niet een lang verhaal maar ontelbare verhaaltjes zijn prikkels die je hersenen moeten verwerken. Maar de hoeveelheid prikkels die we tegenwoordig dagelijks binnen krijgen, zijn veel te veel om allemaal te verwerken.

Je kan al een heleboel aan spanning vermijden door als je ergens mee bezig bent, je daar 100% op te focussen tot je ermee klaar bent. En niet nog tussendoor even dit en dat, even dit berichtje antwoorden. Zet de mobiel stil, sluit tabbladen die er niet toe doen. Wees niet altijd bereikbaar en sta niet altijd aan. Plan een moment in waarop je wel even op de mobiel mag. Maar geef je hoofd ook rust, in een moment van stilte, sta dan ook stil bij hoe je je voelt (dát zijn de momenten waarop de kleinste signalen van je lichaam, hoofd en gevoel opeens gaan opvallen). Het is niet voor niets dat mindfullness/meditatie/ademhalings oefeningen vaak een onderdeel zijn van een herstel traject bij overspanning en burn out.
Het is jammer dat er (nog) niet genoeg van zulke trainingen überhaupt gegeven worden op school- en werkplekken, ieder mens van deze snelle tijd zou daar iets aan hebben en er een heleboel mee kunnen voorkomen.

**Geplaatst**: 15-12-19 12:01

Geplaatst: 15-12-19 12:01

Wat zijn er veel mensen die hier mee zitten of tegenaan hikken :(:)

De maatschappij doet het toch echt niet goed voor veel mensen ... of zou er gewoon meer en makkelijker over gepraat worden? Onlangs nog met een collega die op pensioen ging erover gepraat, hoe alles verandert is de afgelopen +- 40 jaar. Zowel qua werk op zich (alles drukker en meer in minder tijd met minder mensen) maar ook de instelling van de mensen. Dat ging er dan over dat je vroeger blij was als je een job had en dit gewoon de rest van je leven deed, zonder je vragen te stellen want het was werk en je kreeg betaald. Nu zijn de mensen 'nooit' tevreden en springen ze van de ene job naar de andere zodra ze iets niet meer leuk vinden. En lost dat het probleem op?

Ik zit zelf ook met een aantal problemen, en werk is daar zeker medeverantwoordelijk voor. Als ik niet zou werken zou mijn leven er heel wat anders (fijner) uit zien. Maarja, niet werken is geen optie want de rekeningen moeten wel betaald worden. Ze zeggen ook vaak dat ik dan ander werk moet zoeken, wat minder zwaar is en wat leuker is om te doen. Maar volgens mij (als ik dat al zou vinden) gaat dat het niet oplossen en is gewoon alle werk teveel ... En dus is de zekerheid van werk hebben ook wel wat waard ... Nadenkend over van job veranderen en wat dan te doen krijg ik het ook al benauwd van, dus op dat gebied doet het ook niet veel goeds.

Ik wil iedereen hier veel sterkte en wijsheid toewensen hopelijk vind iedereen zijn/haar draai in deze wereld.

**Geplaatst**: 15-12-19 12:26

Geplaatst: 15-12-19 12:26

Paloedie schreef:
Cowgirl schreef:
Ik vind het wel erg hoeveel mensen hiermee lopen. Waarom gaat het zo mis?

Moeten moeten moeten...

We moeten werken, we moeten sporten, we moeten de paarden, we moeten sociale contacten, we moeten sociale media, we moeten binnen korte tijd antwoorden op berichtjes, we moeten altijd bereikbaar zijn. Kortom: we moeten altijd aan staan.

Denken we. En daar zijn we niet voor gemaakt.

Daarnaast bouwen we, indien men een kantoorbaan heeft, stress op (afhankelijk van baan en van persoon hoeveel) die we niet direct fysiek afreageren. Je ziet dat er een leeuw op je ligt te loeren, maar ipv dat je het op een lopen zet om uit het gevaar te komen, blijf je er gezellig naast zitten.

Die spanning kan afgereageerd bijv worden met sporten of andere fysieke inspanning, maar zeker wanneer je buiten werk ook altijd aan staat is dat op een gegeven moment niet meer voldoende.

Een vriendin gaf me dit voorbeeld, en die bewustwording is voor mij heel belangrijk. In de toekomst wil ik daarin anderse keuzes maken. Niet blijven zitten naast die leeuw, stappen ondernemen om er vanaf te komen (oorzaak stress wegnemen bijvoorbeeld).

Nu heb ik die spanning steeds groter laten worden, terwijl er privé steeds meer dingen mis gingen (buiten mijn macht om) die mijn complete toekomstbeeld op losse schroeven plaatsten. En ik heb geprobeerd door te gaan en het oude leventje in stand te houden tot het te laat was.

Echt precies dit! Ik moest van mezelf fit worden, ging 5x pw paardrijden, 4/6x pw sporten, werken, leuke dingen doen, hardlopen, mijn pony en katten moesten altijd er perfect bij zitten. (misschien was ik toen al overtraind) Ik zit nog in een fokwereldje dus moest altijd klaar (aan) staan voor klanten. Toen kreeg ik een ongeluk, ik dacht och paar daagjes en dan weer gaan... dat werd weken op de bank, pijn en niks kunnen..toen kon ik daar dus geen grip krijgen, was ik afhankelijk van anderen wat ik niet wil en niet gewend ben en sommige mensen stellen je enorm teleur. Ik ben zelfs opgelicht door een vriendin door geld te lenen met een l.u.l smoes ....achteraf pakte ze mij op mijn zwakste moment ever. Toen stond mijn contract nog op losse schroeven. Ik moest van mezelf een studie beginnen naast voltijd werken, ik moest van mezelf weer fit worden, ik moest leuke dingen gaan doen om uit de dip te komen, ik moest ook door met mijn leven zoals anderen dat deden toen een vriendin overleed. Ik moest vooral van mezelf het leven van voor het ongeluk terug krijgen... Dit alles lukte niet dus dan faal je extra hard en ga zo maar door. Ik was OPGEJAAGD want ik MOEST heel de tijd van alles. En op social media had iedereen het perfecte leven behalve ik.

**Geplaatst**: 15-12-19 21:38

Geplaatst: 15-12-19 21:38

Hallo! Ik heb niet heel het topic kunnen doorlezen en misschien is dit pure herhaling van wat al gezegd is geweest, maar hierbij mijn ervaring met burn out:

- enorm verstrooid, geen concentratie meer
- overal te laat komen, overslapen
- heel erg moe en bij wijze van 20u per dag kunnen slapen
- het gevoel hebben dat je ieder moment kan beginnen huilen
- chaos in mijn hoofd, rare hersenkronkels waarvan ik niet wist waar ze vandaan kwamen
- en in de ergste fase kon ik echt gewoon mijn bed niet uit: mijn mama moest me onder de douche zetten, echt shockerend. Simpele taken zoals mijn haar wassen waren bijna onmogelijk geworden.

Wat ik heb geleerd en nu preventief doe:
- vaker neen zeggen
- vrije tijd echt inplannen in mijn agenda
- meer structuur, op tijd gaan slapen,...
- minder hooi op mijn vork nemen

Laat het ajb niet te ver komen! Grijp al in bij de eerste tekenen want eenmaal je over een grens bent gegaan, duurt het ontzettend lang (bij mij maanden) vooraleer je iets wat van je oude energie terug vindt.

Succes!

**Geplaatst**: 15-12-19 22:59

Re: Hoe herken/merk je dat je overspannen bent, of burnout?

Geplaatst: 15-12-19 22:59

Voor de mensen die overspannen zijn/zijn geweest; hebben jullie daar hulp of ondersteuning bij gehad? Ik ben van de zomer twee weken eerder 'met zomervakantie' gegaan omdat ik echt niets meer kon op school, alleen heb daar niet echt hulp bij gehad en twijfel nu of dat handig is geweest. Als in; begin weer dezelfde weg naar beneden af te leggen. Heb geluk dat ik nu vakantie heb maar ben een beetje huiverig :')

**Geplaatst**: 15-12-19 23:33

Geplaatst: 15-12-19 23:33

Castilja schreef:
Voor de mensen die overspannen zijn/zijn geweest; hebben jullie daar hulp of ondersteuning bij gehad? Ik ben van de zomer twee weken eerder 'met zomervakantie' gegaan omdat ik echt niets meer kon op school, alleen heb daar niet echt hulp bij gehad en twijfel nu of dat handig is geweest. Als in; begin weer dezelfde weg naar beneden af te leggen. Heb geluk dat ik nu vakantie heb maar ben een beetje huiverig

Ik heb hulp gezocht (psycholoog, psychiater, maatschappelijke werken om mijn administratie in orde te brengen). Ik ben vrijwillig enkele maanden in opname gegaan omdat ik echt niet meer functioneerde. Ik wil je alleen maar aanmoedigen om het niet zo ver te laten komen en ik denk dat het een goed plan is om een psycholoog te contacteren. Nu heb je geluk dat het vakantie is, maar daarmee ben je niet bestand tegen een volgende drukke periode...

**Geplaatst**: 15-12-19 23:33

Geplaatst: 15-12-19 23:33

Jazeker. Praktijkondersteuner tot ik bij de psych terecht kon.

**Geplaatst**: 16-12-19 00:15

Geplaatst: 16-12-19 00:15

Castilja schreef:
Voor de mensen die overspannen zijn/zijn geweest; hebben jullie daar hulp of ondersteuning bij gehad? Ik ben van de zomer twee weken eerder 'met zomervakantie' gegaan omdat ik echt niets meer kon op school, alleen heb daar niet echt hulp bij gehad en twijfel nu of dat handig is geweest. Als in; begin weer dezelfde weg naar beneden af te leggen. Heb geluk dat ik nu vakantie heb maar ben een beetje huiverig

Mijn vriend heeft na een korte ziekteperiode en was dus burnout een traject van 2 maanden gedaan.
Daar werd veel aandacht aan verschillende dingen besteeds, oorzaak, reacties, oefeningen om terug bij jezelf te komen, ademhaling, ontspanning, afwisselen met spanning ontspanning, langzaam weer gaan werken met voldoende momenten rust en je oefeningen doen.
En ze deden aan opbouw conditie, beweging.

Hij heeft er heel veel aan gehad.

Werd deel betaald door zorgverzekering en een deel vanuit werk.

**Geplaatst**: 16-12-19 00:15

Geplaatst: 16-12-19 00:15

Ik heb bij bedrijfsmaatschappelijk werk gelopen tot ik 2 weken geleden bij de psych terecht kon.

Trek echt optijd aan de bel!

Ik ben nu 9 maanden thuis en ik plan 1 ding op een dag. Soms is dat teveel. Loop max 2 km. Klusjes in huis zijn snel teveel. Veel paniekaanvallen. Ook een emotionele periode (relatiebreuk en mijn ex zal volgende week naar zijn eigen plek verhuizen, ik kan dat totaal niet overzien) dus herstel staat even stil. Afgelopen week had ik een paar dagen 'terug bij af' en daar schrok ik enorm van. Want voor mijn gevoel ben ik op dit moment nog nergens, maar het verschil met 'terug bij af' is enorm. Strompelen ipv lopen. Wijdbeens omdat ik anders omval. Zinnen niet af kunnen maken, omdat je woorden niet meer weet. Alleen maar huilen van vermoeidheid, maar niet slapen. Zelfs met de dosis slaapmedicatie waar ik afgelopen maanden de enkele keer dat ik het gebruikte goed op ging niet. Ik weet dat er nog wel wat van deze terugvallen zullen komen, en misschien nog wel ergere aangezien vanaf volgende week degene die me de afgelopen 9 maanden daarin heeft opgevangen er niet meer is. Die veiligheid en structuur valt dus weg.

Maar de motivatie om zo goed mogelijk te herstellen (let op: niet zo snel mogelijk!) is groot. Want dit gevoel wil ik NOOIT meer.

**Geplaatst**: 16-12-19 01:51

Re: Hoe herken/merk je dat je overspannen bent, of burnout?

Geplaatst: 16-12-19 01:51

Hoe weten jullie dat jullie overspannen zijn en geen depressie hebben? Vind nl dat de symptomen best op elkaar lijken.

**Geplaatst**: 16-12-19 02:45

Geplaatst: 16-12-19 02:45

Die symptomen lijken idd op elkaar en bij mij is het ook een combinatie van burnout, overspannen en dat liep over in een depressie, dus ik kan je daar helaas niet bij helpen omdat ik van beiden klachten heb.

Ik ben zelf ook echt een perfectionist die haar eigen grenzen niet kent (en ook niet aanvoelt). Voor mijn gevoel kan ik op een goede dag heel veel ,waardoor ik later mezelf weer voor m'n hoofd sla omdat ik veel te veel heb gedaan, dus ik herken mijn eigen grenzen vaak niet.
Na bijvoorbeeld een visite naar familie moet ik weer 3 dagen echt bij komen. Nou komt dat misschien ook omdat ik misschien maximaal 3 uur per nacht slaap, dus dan herstel je ook niet zo snel.

Van de artsen heb ik in ieder geval te horen gekregen dat ik never nooit meer het werk mag doen dat ik deed toen ik een burnout kreeg,
omdat die valkuil gewoon te groot is om opnieuw in te vallen.

**Geplaatst**: 16-12-19 07:21

Re: Hoe herken/merk je dat je overspannen bent, of burnout?

Geplaatst: 16-12-19 07:21

Ik ben bij de poh geweest en een psycholoog/coach. Vooral die laatste heeft me goed geholpen.

Ik had echt geen depressie. Had zeker wel zin in het leven en haalde plezier uit mijn paarden. Daarnaast kon ik vrij weinig dus daar vulde ik mijn dagen mee.
Lekker tutten en knuffelen en af en toe rijden. Lekkere bosritten.

**Geplaatst**: 16-12-19 09:45

Re: Hoe herken/merk je dat je overspannen bent, of burnout?

Geplaatst: 16-12-19 09:45

Ik heb me vanmorgen ziek gemeld en kan 10.20 bij de huisarts terecht
Maag zit in mn keel...

**Geplaatst**: 16-12-19 09:54

Geplaatst: 16-12-19 09:54

Joanne1987 schreef:
Ik heb me vanmorgen ziek gemeld en kan 10.20 bij de huisarts terecht
Maag zit in mn keel...

Heel goed en heel veel sterkte

wees lief voor jezelf!

**Geplaatst**: 16-12-19 10:29

Geplaatst: 16-12-19 10:29

Joanne1987 schreef:
Ik heb me vanmorgen ziek gemeld en kan 10.20 bij de huisarts terecht
Maag zit in mn keel...

Maag in keel lijkt me meer iets voor de Spoedeisende Hulp?

Maar serieus, goed dat je gaat en dat je je ziek gemeld hebt. Ik heb dat niet gedaan want ‘ziek melden is voor watjes’.

En dus werd ik 2 maanden geleden wakker op de Intensive Care. 36 uur van mijn leven weg waar ik geen enkele herinnering meer aan heb. Reden: Na twee epileptische aanvallen en obstinaat gedrag waarbij ik in het ziekenhuis met 5 hulpverleners heb liggen worstelen ‘platgespoten’ zodat ze me neurologisch konden onderzoeken.

Na uitgebreid onderzoek: geen somatische redenen voor de aanvallen, waarschijnlijk door stress/burn-out mijn neurologisch systeem ‘op tilt gejaagd’ (is ‘tilt’ nog een woord tegenwoordig?) waardoor mijn hersens even iets anders zijn gaan doen (“Zoek het maar effe uit met je lichaam gast, wij gaan even een blokje om”).

Nu dus alweer 2 maanden thuis en onder begeleiding van een psycholoog. Zo ver wil je het niet laten komen.

**Geplaatst**: 16-12-19 10:41

Re: Hoe herken/merk je dat je overspannen bent, of burnout?

Geplaatst: 16-12-19 10:41

Ok, om je eerste zin moest ik lachen, maked my day :')

Ziek melden was wel een dingetje ja, ben nu rustig genoeg om een boterhammetje te eten

De rest van je verhaal, schrik ik enorm van... wat doodeng