Bokt.nl

_sharonnn schreef:

Cinnepin schreef:

Ik wil niet heel vervelend doen, maar ik zie jou al langer op de forum. Volgens mij ben jij erg goed in zelf diagnoses stellen zonder dat er een expert naar heeft gekeken. Eerst ben je paranormaal begaafd, toen had je ADHD en nu weer depressief?
Ik denk dat je veel te veel opzoekt op internet en als je maar wat symptomen heb stel jezelf de diagnose. Ik zou hier erg mee uitkijken.

Dit dacht ik inderdaad ook, houd er ook rekening mee dat mensen die dit wel hebben, het wellicht als kwetsend kunnen zien. Zonder een expert kun je niet zomaar een diagnose stellen en ik zou dan ook zeker stoppen met dingen op internet zoeken en dergelijke blijf gewoon in gesprek met een expert en wacht dat af.

_sharonnn schreef:

En onthoud dat het hebben van een diagnose ook niet perse anders is, je leven wordt er niet anders van, er zullen altijd mensen met onbegrip blijven of mensen die niet in je diagnose “geloven” (“vroeger had je ook drukke kinderen”) bedenk jezelf of het echt nodig is om heel de molen in te gaan en vraag jezelf af wat het oplevert. Als je toch al denkt ADHD te hebben, kan je namelijk genoeg trucjes en dergelijke op internet vinden

Cinnepin schreef:

Lughnassadh schreef:

Wat ik een beetje tricky vind is dat jij je zo ingelezen hebt dat ik me afvraag hoe goed je nog te testen bent? En je lijkt er zo op te rekenen dat je die diagnose krijgt. Wat nu als dat er niet uitkomt?

Dit dus, het is meer een aandoening of ziekte of gave aanpraten. En volgens mij schreeuw je om aandacht, dit merk ik zo de jaren door in je topics. Misschien heb je het zelf niet door, maar zo zie ik het.

Houd ook maar lang genoeg vol dat je hoofdpijn hebt en je zult het krijgen. Zo denk ik dat jij je te veel inleest over bepaalde dingen en het je zo jezelf aan praat. Sorry dat ik weer over het paranormale topic begin, maar elke beweging of geluid noemde je een paranormale verschijning ( en ja ik geloof in geesten ) maar soms kan je in iets te veel doordraaien en er zelf in geloven. Ik denk dat dat meer bij jou aan de hand is, jezelf dingen aanpraten en daar in geloven.

Cinnepin schreef:

Je hoort mij ook niet zeggen dat je het niet hebt hoor, ik kan geen diagnoses stellen, ben geen arts Maar dit is gewoon wat me opvalt

DezeNaam schreef:

Citaat:

Waarom zou ik daar dan 100% gezond uitkomen? Hoe groot is die kans? Niet groot lijkt me. En daarom wil ik inderdaad weten wat er anders aan me is. Ik zit al jarenlang met die vraag, en die gaat steeds meer knagen. Ik heb inderdaad bepaalde patronen momenteel, maar die probeer ik altijd te doorbreken met positieve patronen. Is me alleen nooit gelukt.

Ik zeg ook zeker niet dat jij 'gezond' zou zijn. Het is goed mogelijk dat je die dingen allemaal hebt. Maar inderdaad zoals je later zegt, het patroon. Je bent nu nog jong, het is vrij normaal dat je er moeilijk vat op kunt krijgen, je dat patroon niet kan doorbreken. Het is soms ook moeilijk om dat op je eentje te doen. En alsnog, ik zeg ook dat het misschien niet mogelijk is om dat patroon volledig te doorbreken, en het ook vol te houden. Ik kan nu eindelijk, na al die jaren, zeggen dat het me een beetje lukt (of dat ik alleszins actief bezig ben met beter te proberen worden). Maar ik zou niet zeggen dat ik van mijn depressie af ben. Wel kan ik zeggen dat ik meer invloed begin te krijgen op mijn negatieve gedachtengang. Op jouw leeftijd had ik dat ook nog niet gekund.

Wat je zegt van 'alle symptomen' herkennen... Ik vind dat persoonlijk een moeilijke. Vroeger had ik dat ook wel. Nu nog steeds (maar minder). Maar alsnog. Hoe intens zijn die symptomen? Belemmeren ze je echt in het dagelijks leven? Hoe vaak komen die symptomen voor? Dat zijn natuurlijk allemaal dingen om rekening mee te houden. Want borderline sluit nog steeds op een manier 'bij mij aan'. Aan de andere kant, ADHD heeft veel symptomen die met borderline overeenkomen. (Je kan het natuurlijk ook andersom bekijken, veel van borderline komt overeen met ADHD, welke is het nu? )

Die hyperfocus ken ik ook wel en dat vind ik niet per se een slechte. Voor mij was het heel vaak een afleiding, het opzoeken van mentale stoornissen, symptomen,... Dat moet niet per se slecht zijn. Dus ik zou niet zeggen dat je daarmee moet stoppen, tenzij je merkt dat het wel een negatieve invloed op je heeft. Mij gaven dat soort dingen net heel erg veel rust, ik kon dan even afstand nemen van mezelf, kreeg bevestiging,...

Mijn negatieve patroon was eerder; constant in negatieve gedachtes blijven hangen. Constant denken hoe slecht alles was, dat ik het leven beu was, verhalen bedenken over hoe ik dood ging, ziek werd, geliefden dood gingen, mijn vrienden mij niet leuk vonden... Van alles de negatieve kant zien en het weigeren dit om te draaien. In bed blijven liggen terwijl ik gerust naar buiten kon gaan. Weigeren te geloven dat gezond eten en beweging mijn depressie zou kunnen helpen. Want zodra iemand begon over 'levensstijl' dan gingen bij mij alle remmen erop; mijn depressie kon niet genezen worden. Etc. Ik weigerde het soort van letterlijk om 'beter' te worden. En dat was enorm ongezond. Misschien hoor het deels ook wel bij depressie, want je gelooft dan niet dat het nog beter kan worden, maar dit was anders, het was actief weigeren.

Dus ik snap het, dat patroon doorbreken lukt nu niet. Daarom dat ik ook zei; ik hoop dat je een moment vind waarop je rust kan nemen. En dat moet een LANG moment zijn. Geen dag, geen weekend. Een hele maand, liefst een heel jaar. Dan kan je echt actief aan jezelf werken. (Neem dit nu niet op als een aanmoediging van 'op dit moment kan je helemaal niks veranderen'. Maar ik denk dat je er veel aan zou hebben als je er even tussenuit kan)

Je moet trouwens geen sorry zeggen. Mijn reactie was niet aanvallend bedoelt en het is ook zeker niet dat ik jouw gevoelens in twijfel trek, of dat ik vind dat jij geen depressie/ADHD/... kan hebben. Het viel me enkel op dat je erg hard op zoek bent naar jezelf, wat niet raar is, maar waar je wel voorzichtig mee moet zijn.

Ik heb al eerder dingen van je over je verleden gelezen hier. Het is niet onlogisch dat je in de knoop ligt met jezelf. Zeker in de puberteit wordt alles even nog eens extra moeilijk.

MarlindeRooz schreef:

Maar waarom laat jij je niet testen dan?

Mijn adhd en waarschijnlijk autisme is hetgeen aan mijzelf waar ik de grootste hekel aan heb. Mocht ik 1 ding aan mezelf mogen veranderen dan is het dat... Dus zo leuk is het niet hoor.

Jolliegirl schreef:

Hoi! Mag ik mij melden?

ADHD-er hier.

Zeer creatief
Ik zie en hoor alles
Ik sta altijd klaar voor mensen, zelfs als dit mij mn eigen rust kost
Ik kan heel emotioneel zijn als dingen niet eerlijk gaan

Een paar dingen zomaar opgesomd die mij opvallen aan mijzelf.

Ik heb veel moeite met lange concentratie..Als ik mijn huis moet schoonmaken lukt dat een half uurtje tot uur, daarna ben ik de weg kwijt.
En het opruimen gaat ook niet plek voor plek, nee alles tegelijk.


Soms stoort het mij enorm in mijn doen en laten...Ook vriendschappen hou ik niet lang vol tenzij het de juiste personen zijn. Ik wil me geaccepteerd voelen, gaat dit 1x fout speelt de emotie op en ga ik er niet meer voor.


Gelukkig op mijn werk nu een superfijne leidingevende met óók adhd.. We voelen elkaar zo ontzettend aan en vullen elkaar daarbij ook enorm aan!



Ik ben vroeger getest, mn ouders hebben mij als kind zijnde medicijnen gegeven.
Toen ik geloof ik 11 was heb ik gezegd het niet meer te willen


Inmiddels 2 jaar geleden weer medicatie geprobeerd, maar dit werkte averechts.

Nu leven we ermee, en passen we ons aan...
maar het kost veel bloed,zweet en tranen.

Herkennen adhd-ers in dit topic het volgende:


Ergens voor gaan, en 3 weken later er weer helemaal klaar mee zijn??

Ik heb dit zéér regelmatig.
Inmiddels sport ik al 3 maanden bij een geweldige club met geweldige trainers die mij zo ontzettend motiveren!



Ik ervaar niet persé veel negatieve dingen aan het hebben van ADHD gelukkig!



LoveGlove: Och heel herkenbaar.. als iets in je hoofd zit moét het ook zó gebeuren....





Ik vind deze tekst trouwens zo mooi:


Hoi allemaal, mijn naam is adhd. Ik sta bekend om mijn gebrekkige focus, mijn drang om te bewegen en mijn impulsiviteit. Niet iedereen heeft mij bij zich, maar ik beloof je dat als ik bij jou ben, ik er ook altijd voor je zal zijn. Waarom ik er ben weet ik zelf ook niet altijd precies. Misschien ben ik er omdat je vader of moeder mij ook heeft, maar misschien ben ik er ook gewoon alleen maar omdat dat nu eenmaal zo is.

Ik ben je grootste frustratie maar ik ben ook je beste vriend.
Ik ben je grootste valkuil maar ik ben ook je beste kwaliteit.

Ik zorg ervoor dat jij altijd wil blijven bewegen, dat je veel te hard en veel te snel praat en dat je soms heel moeilijk uit je woorden kunt komen maar ik zorg er ook voor dat jij heel snel kunt denken, altijd wel een grapje kunt verzinnen en van vrijwel alles enthousiast kunt worden. Ik help jou om extra van dingen te kunnen genieten, om spontaan te zijn en om steeds opnieuw door te zetten.


Ik ben adhd, ik doe mijn best om je niet al te veel tot last te zijn want eigenlijk wil ik gewoon heel graag een stukje van jou zijn. Ik vind het heel erg jammer om te zien dat je boos op me bent als ik er weer eens voor gezorgd heb dat je dingen hebt gezegd die je beter niet had kunnen zeggen en ik vind het nog veel erger om te horen dat je zegt dat je wenst dat ik er nooit was geweest.
Ik weet dat ik je soms tot last ben, dat het door mij komt dat mensen jou soms vreemd aankijken, dat je door mij per ongeluk dingen kapot maakt en dat je door mij altijd alleen hebt moeten zitten toen je nog op school zat. Dat spijt me heel erg, maar vergeet alsjeblieft niet dat ik ook goede dingen voor je heb gedaan want misschien komt het wel door mij dat je met zoveel passie je werk kunt uitvoeren, dat je ergens 100% voor kunt gaan en dat je intuïtie zo sterk is, want ben eerlijk: jij hebt de dingen om je heen echt wel sneller door dan de meeste anderen.

Weet je, ik doe het ook niet expres. Ik heb hier ook niet voor gekozen. Ik weet dat je soms ongelukkig van mij wordt, maar ik kan daar niks aan doen. Ik ben nu eenmaal adhd en ik ben zoals ik ben. Als ik een wens zou mogen doen, dan zou ik wensen dat je me accepteert voor wie of wat ik ben. Gewoon een klein stukje van jouw persoonlijkheid.
Ik maak onderdeel uit van jouw bestaan, niet meer en niet minder dan dat. Zie niet alleen wat je door mij niet kunt, maar zie alsjeblieft ook wat je door mij wel kunt.


Wat zou het mooi zijn als wij op een dag samen door één deur kunnen gaan en dat jij heel misschien net zo trots op mij kunt zijn als dat ik altijd al op jou ben geweest.

Cinnepin schreef:

Ik krijg meer het idee dat je het wil hebben....
Ook omdat je zegt dat je het hebt en niemand dat uit je hoofd kan zetten.
Wat je doet is niet gezond.
Je laten testen heeft geen zin, door het inlezen weet je precies wat je moet antwoorden om de test te laten uitkomen met een adhd resultaat.
Ik denk echt dat dat eerder jouw probleem is...het willen hebben van bepaalde dingen, misschien om de aandacht die je ermee krijgt?

Besef wel dat je met een stempel het wel moeilijker gaat krijgen met de toekomst op een baan etc

purny schreef:

Mocht er ADHD of ADD uitkomen bedenk wel dat wanneer je aan de medicatie gaat er een hoop gerommel bij komt kijken. Zo kan je bijvoorbeeld niet zomaar even op vakantie gaan naar bepaalde landen, je kan niet zomaar even zonder een rijtest je rijbewijs halen.
Ik ben nu aan het afbouwen en voel me zoveel beter dan wanneer ik die troep nam...

DezeNaam schreef:

Citaat:

Mensen zijn zo gewend om constant maar door te gaan, dat pauzes nemen wanneer het moet bijna onmogelijk is. Ik wilde ook echt heel graag een tussenjaar nemen. Maar dat heeft gevaren: ik ben school al beu (heeft niets met de soort opleiding te maken. Ik vind de opleiding echt heel erg leuk). Als ik dus een jaar zou stoppen met school, is de kans groot dat ik nooit meer naar school wil. Ennehh, wat moet ik in dat jaar gaan doen? Mijn ouders willen dan dat ik ergens ga werken. Krijg ik nog mijn pauze niet.

Bwahhh... Dat zal best wel meevallen hoor. Ik was school 'ook beu' (hoewel ik de structuur in het weekend zelfs al miste). Maar ik kan je met zekerheid zeggen; als je een jaar 'thuis zit', dan begin je school echt wel te missen. Of je mist het alleszins om actief met iets bezig te zijn. Want ik was echt wel een luilak. Ik ging door de week 's middags met wat honden wandelen (meestal twee) en had af en toe wat oppashonden bij mijn thuis. Daarna zat ik thuis achter mijn laptop, ben verslaafd geraakt aan de sigaretten, daarna weer gestopt met roken,...
En ja, ik kreeg van alle kanten te horen toen ik mijn tussenjaar wou doen 'dan begin je nooit meer opnieuw met school'. Echt, de grootste bullsh*t ooit. Als je naar mijn mening na een tussenjaar niet meer met school kan/wilt beginnen, dan had je het waarschijnlijk later toch wel opgegeven/gestopt.

Ik ben dit jaar dus naar de hogeschool gegaan en het voelde gewoon normaal. Het voelde niet vreemd, ik kon nog gewoon dingen leren en onthouden als ervoor.
Wel krijg je veel commentaar vanuit je omgeving, daar moet je tegen kunnen. Maar koppig zijn kan dus zeker zijn voordelen hebben. Want ondanks alle commentaar en belachelijke opmerkingen heb ik mijn zin doorgezet en daar ben ik blij mee. Het is jouw leven, anderen moeten niet voor jou bepalen wat je moet doen.

Toen ik uit de instelling kwam en ik twijfelde om terug naar school te gaan zei iemand tegen mij 'Wat is één jaar nu op een mensenleven?' En zo denk ik er nu ook over. Later heb je nog tijd genoeg om je kapot te werken, ik doe het op mijn eigen tempo.

Wel vervelend dat je ouders dan per se willen dat je gaat werken. Nuja, dat willen/verwachten de meeste wel denk ik. Vooral mijn vader was zo en van mijn oma kreeg ik ook te horen dat er 'niks in mij zit' omdat ik niks deed. Tja... Ze kunnen je uiteindelijk niet dwingen.
Maar anders moet je een middenweg zoeken en halftijds gaan werken? Of zoals ik deed; met de honden op pad. Daar verdiende ik niet veel mee, maar ik was overdag toch zeker wel 4 uurtjes weg wat het gezaag over 'geen werk hebben' wel al wat beperkte geloof ik.

Welkom Jolliegirl!

Citaat:

Ergens voor gaan, en 3 weken later er weer helemaal klaar mee zijn??

Drie weken, damn, dat vind ik zelfs al lang. Maar nee, ik herken het inderdaad. Of dan ben ik even iets te hard met iets bezig en dan kan ik het echt niet meer zien gewoon.
Over het laatst had ik zoiets met de Enneagram persoonlijkheidstest. Echt ongelooflijk interessant. Dagenlang mee bezig geweest, op een forum aangemeld,... Heel veel gelezen op het forum maar uiteindelijk was ik gewoon te moe om nog te reageren daar. En nu heb ik het ondertussen al weken niet meer aangeraakt.
Zelfde met mountainbiken, wil daar heel graag mee beginnen en heb zo mijn momentjes maar het komt er gewoon niet van... Het zou wel motiverend zijn als ik iemand mee kon nemen.

Purny, je kan toch gewoon op vakantie gaan? Ik ga binnenkort ook naar Spanje en ik heb geen zin om die dingen te regelen voor mijn medicatie mee te mogen nemen. Dan laat je die toch gewoon thuis? Normaal krijg je van die medicatie geen afkickverschijnselen dus dat moet echt wel lukken.
Het is net belangrijk om af en toe wel een pauze te nemen van de medicatie, dan voel je je inderdaad beter. Toen ik mijn medicatie pas gebruikte ben ik er echt wel soort van mentaal 'verslaafd' aan geweest. Maar dat vind ik niet zo onlogisch.