Bokt.nl

Renee1991 schreef:

Poe, wat een heftige discussies hier! Leef en laat leven..
Ik moet zeggen dat ik het hele donor-verhaal bij mijn stervende neef heel anders heb ervaren dan hier omschreven wordt. Mijn neef was 26 en had geen donor codicil ingevuld. De arts(en) gingen heel discreet met mijn oom en tante in gesprek en er was totaal geen druk merkbaar.

Ik ben sinds m'n 18e donor, maar juist hierom ben ik ook donor. Op de eerste plaats natuurlijk om na mijn dood andere mensen een gezond leven te gunnen, maar daarnaast ook absoluut omdat ik mijn ouders niet zo'n lastige kwestie op hun bordje wil gooien als ik vrij jong overlijd.

Renee1991 schreef:

Niet met je eens elnienjo. Denk als mijn (voorbeeldje) vriend op z'n 60e dood gaat als hij geen nieuwe nier krijgt, noem maar wat, dat ik dan absoluut niet kan accepteren dat het leven nu eenmaal zo loopt. Zeker niet als de technieken er naar zijn om hem gezond verder te kunnen laten leven.

Delaja schreef:

Ik sta al jaren als donor geregistreerd maar ben toch weer aan het twijfelen. Wel staat er bij mij bij dat mijn naasten mogen beslissen.
Hier schrok ik ook weer van; https://www.trouw.nl/nieuws/wees-eerlijk-lichaam-leeft-bij-orgaandonatie~b5b532e1/?fbclid=IwAR3mSBIBmEAGDq-3LkO-CZJnl2U7eVqwRDg-1hwi1YQaTaStCOI1kQQjvwo&utm_campaign=shared_earned&utm_medium=social&utm_source=facebook&referer=http%3A%2F%2Fm.facebook.com%2F

Britta31 schreef:

Maar dan kunnen mijn longen toch ook naar een andere long patient waar het wel bij past.Een niet roker natuurlijk.

Shaggy09 schreef:

Britta31 schreef:

Maar dan kunnen mijn longen toch ook naar een andere long patient waar het wel bij past.Een niet roker natuurlijk.

Nja ik vind het vrij cru om te stellen dat een roker of ex-roker jouw longen niet verdiend omdat diegene heeft gerookt.

elnienjo schreef:

Renee1991 schreef:

Poe, wat een heftige discussies hier! Leef en laat leven..
Ik moet zeggen dat ik het hele donor-verhaal bij mijn stervende neef heel anders heb ervaren dan hier omschreven wordt. Mijn neef was 26 en had geen donor codicil ingevuld. De arts(en) gingen heel discreet met mijn oom en tante in gesprek en er was totaal geen druk merkbaar.

Ik ben sinds m'n 18e donor, maar juist hierom ben ik ook donor. Op de eerste plaats natuurlijk om na mijn dood andere mensen een gezond leven te gunnen, maar daarnaast ook absoluut omdat ik mijn ouders niet zo'n lastige kwestie op hun bordje wil gooien als ik vrij jong overlijd.

Je oom en tante stonden stijf van de adrenaline waarschijnlijk. In zo'n shocktoestand zou je nooit voor zo'n heftig dilemma moeten worden gezet. Je kunt het immers nooit meer overdoen als de uitkomst je niet bevalt.

pmarena schreef:

Aprella schreef:

Ik begrijp niet goed hoe het een emotioneel moeilijk zou kunnen zijn voor nabestaanden? Ik zie niet goed wat een verschil het nu maakt of je organen mee gecremeerd of begraven worden of gedoneerd worden. Je hebt ze toch niet meer nodig en je kan er potentieel iemand meehelpen. Kan iemand dit uitleggen?

Het gaat niet om het stukje na je dood. Het gaat om het stukje vòòr je hart stopt met kloppen.
Genoeg mensen willen graag (alléén) samen zijn met hun dierbare als "de stekker er uit gaat" en daar zo lang bij blijven zitten als ze zelf willen. Zonder gedoe en gezeur aan hun hoofd.

Ze willen gewoonweg in alle rust de hand vasthouden van hun geliefde tijdens de laatste adem en nog een poos erna, tot ze zeker weten dat er echt niets meer is. Dat ze er bij zijn als het warme lijf tot een omhulsel wordt en dat ze dus constant er bij zijn geweest, constant hun geliefde hebben gesteund en begeleid tot het echt allemaal voorbij is. Dat ze hun geliefde geen moment in de steek hebben gelaten. Dat geeft mensen rust, dat geeft mensen het gevoel dat het goed geweest is, dat het netjes afgesloten is.

Dat is totaal iets anders dan wanneer je geliefde warm en met kloppend hart weggereden wordt op een ziekenhuisbed, in een OK eerst organen uitgenomen worden, en het hart stopt met kloppen / uitgenomen wordt op een operatietafel en je vervolgens een koud en incompleet lichaam terug krijgt.

Uiteraard kan een ieder daar een ander gevoel bij hebben. Al helemaal onder het mom van "hersendood". Maar ik kan het me héél goed voorstellen dat mensen zoals die mevrouw Anjo in het filmpje dat ik plaatste, er een soort schuldgevoel / gevoel van groot gemis aan over houden dat je er niet bij was op het moment dat je geliefde ècht overleed.

Het zou mij ook het gevoel geven dat ik gefaald heb en iemand niet goed beschermd heb.
Zeker als je ook het filmpje kijkt waarop dezelfde mevrouw in de Kamer vertelt hoe het hele proces bij haar man verlopen is.... Dat is niet bepaald een waardig afscheid. Het is al moeilijk genoeg, en dan krijg je die ellende er nog bij, dat ze aan de haal gaan met je geliefde en het hele proces van sterven en afscheid nemen enorm verstoord wordt.

Ik kan me trouwens ook best voorstellen dat mensen er geen probleem mee hebben om al afscheid te nemen voordat hun geliefde meegenomen wordt naar de OK voor de laatste procedure. En dat ze het een mooi idee vinden dat organen andere mensen helpen, en hun geliefde op die manier een beetje voortleeft.

Maar het niet in alle rust mogen sterven / afscheid nemen...dat is iets dat ik absoluut niet wil voor mezelf maar ook niet voor mijn geliefden.

elnienjo schreef:

quera schreef:

Net moesten we volgens jou nog accepteren dat het leven niet maakbaar is en sommige niet oud worden.....

Je moet niet alles zo letterlijk opvatten.
Ik snap dat ieder persoonlijk zijn dierbaren in leven wil houden, ongeacht wat. Maar vanuit het grotere geheel gezien zou accepteren dat niet alles maakbaar is en dat niet iedereen 80 hoeft te worden beter zijn naar mijn mening.

Mando schreef:

Ja hoor ze mogen bijna alles hebben wat bruikbaar is behalve mijn huid en ogen.

Als ik daar andere mensen nog blij mee kan maken waarom niet.
Ik zou zelf ook blij zijn als ik iets zou mogen ontvangen om nog een tijdje mee te gaan.

Wat ik wel hoop en dat klinkt misschien hard dat mensen die al jaren een nee hebben aangegeven nooit voor het probleem komen te staan dat ze zelf iets nodig hebben omdat ze ineens toch langer willen leven en dan na zoveel jaar ineens wel naar ja gaan.

Ik vind ook dat mensen die bv langer dan 10 jaar nee hebben op een lijst komen als ze zelf iets nodig hebben niet ineens naar ja mogen gaan.

Dan vind ik dat mensen die wel al jaren voor zijn ook voor gaan als ze een orgaan nodig hebben.

MarcoBorsato schreef:

elnienjo schreef:

Je oom en tante stonden stijf van de adrenaline waarschijnlijk. In zo'n shocktoestand zou je nooit voor zo'n heftig dilemma moeten worden gezet. Je kunt het immers nooit meer overdoen als de uitkomst je niet bevalt.

Stuitend zo'n opmerking. Renee, ik zou er niet eens meer op ingaan.

Britta31 schreef:

Maar dan kunnen mijn longen toch ook naar een andere long patient waar het wel bij past.Een niet roker natuurlijk.

dromertje2 schreef:

pmarena schreef:

Het gaat niet om het stukje na je dood. Het gaat om het stukje vòòr je hart stopt met kloppen.
Genoeg mensen willen graag (alléén) samen zijn met hun dierbare als "de stekker er uit gaat" en daar zo lang bij blijven zitten als ze zelf willen. Zonder gedoe en gezeur aan hun hoofd.

Ze willen gewoonweg in alle rust de hand vasthouden van hun geliefde tijdens de laatste adem en nog een poos erna, tot ze zeker weten dat er echt niets meer is. Dat ze er bij zijn als het warme lijf tot een omhulsel wordt en dat ze dus constant er bij zijn geweest, constant hun geliefde hebben gesteund en begeleid tot het echt allemaal voorbij is. Dat ze hun geliefde geen moment in de steek hebben gelaten. Dat geeft mensen rust, dat geeft mensen het gevoel dat het goed geweest is, dat het netjes afgesloten is.

Dat is totaal iets anders dan wanneer je geliefde warm en met kloppend hart weggereden wordt op een ziekenhuisbed, in een OK eerst organen uitgenomen worden, en het hart stopt met kloppen / uitgenomen wordt op een operatietafel en je vervolgens een koud en incompleet lichaam terug krijgt.

Uiteraard kan een ieder daar een ander gevoel bij hebben. Al helemaal onder het mom van "hersendood". Maar ik kan het me héél goed voorstellen dat mensen zoals die mevrouw Anjo in het filmpje dat ik plaatste, er een soort schuldgevoel / gevoel van groot gemis aan over houden dat je er niet bij was op het moment dat je geliefde ècht overleed.

Het zou mij ook het gevoel geven dat ik gefaald heb en iemand niet goed beschermd heb.
Zeker als je ook het filmpje kijkt waarop dezelfde mevrouw in de Kamer vertelt hoe het hele proces bij haar man verlopen is.... Dat is niet bepaald een waardig afscheid. Het is al moeilijk genoeg, en dan krijg je die ellende er nog bij, dat ze aan de haal gaan met je geliefde en het hele proces van sterven en afscheid nemen enorm verstoord wordt.

Ik kan me trouwens ook best voorstellen dat mensen er geen probleem mee hebben om al afscheid te nemen voordat hun geliefde meegenomen wordt naar de OK voor de laatste procedure. En dat ze het een mooi idee vinden dat organen andere mensen helpen, en hun geliefde op die manier een beetje voortleeft.

Maar het niet in alle rust mogen sterven / afscheid nemen...dat is iets dat ik absoluut niet wil voor mezelf maar ook niet voor mijn geliefden.

Als uw zoontje een donororgaan nodig heeft en zo niet dood gaat, ga je dat da ook weigeren?

dromertje2 schreef:

Dat was mijn vraag ook, dus je wilt niets geven maar wel ontvangen.

Vanitas schreef:

Ik vind het wel heel belangrijk dat mensen een keuze maken, dus wat dat betreft vind ik het heel goed dat er nu zo'n aandacht voor is. Ik stond vanaf mijn 13e geregistreerd als donor, zo'n 10 jaar later ging ik mij er nog eens in verdiepen en heb ik besloten dat ik geen donor meer wil zijn. Ik zou nog wel overwegen om bij leven iets te doneren, ook zou ik mijn lichaam nog wel voor de wetenschap beschikbaar willen stellen. Ik vind de hele gang van zaken omtrent donaties zeer verwerpelijk, ook vind ik dat het verhaal iets te roodkleurig naar buiten gebracht wordt (maar dat is geen steekhoudend argument tegen donatie). Op dit moment zeg ik ook dat ik zelf geen organen wil ontvangen. Ik vind ook dat we tegenwoordig wat te makkelijk vergeten dat de dood ook bij het leven hoort.

Wat mij wel echt enorm tegenstaat in deze campagne is dat wanneer men op facebook minder positief tegenover orgaandonatie staat er een bericht volgt vanuit de overheid met de mededeling dat men zich beter kan laten informeren. Alsof je onwetend bent als je het niet allemaal zo roodkleurig ziet, zo werkt dat natuurlijk niet. Accepteer ieders keuze gewoon, zeker als overheid. Ik vind dat echt niet chique.

pmarena schreef:

Ik wil liever ook niet ontvangen

Maar ik ga nu niet zeggen dat ik een orgaan ga weigeren als dat het verschil tussen leven of dood maakt voor mij of die kleine. Natuurlijk wil je dan (hoogstwaarschijnlijk) liever leven

Ik gun uiteraard ook absoluut iedereen die het nodig heeft, een donororgaan. Maar dat wil niet zeggen dat ik het recht van persoon A op een donororgaan, zwaarder vind wegen dan het recht van persoon B om in alle rust te sterven. Je organen zijn van jou en je hebt geen enkele morele verplichting om die weg te geven.

Wil je graag je organen weggeven, krijg je er een goed gevoel van dat je een ander helpt / dat een deel van jou voortleeft: super, geweldig, heel erg goed van je Maar ga geen mensen een misplaatst schuldgevoel aanpraten die gewoon rustig willen sterven.