Bokt.nl

**Geplaatst**: 06-06-19 11:21

Geplaatst: 06-06-19 11:21

Sclimpre schreef:
Tieneke schreef:
Jij past je al 12 jaar aan, je bent in dat patroon beland.

Als mensen samen leven past iedereen zich aan. Maar ik heb toch de indruk dat in dit verhaal de dochter zich het meest moet aanpassen. Ze is ook al 12 jaar lang 1 weekend op 2 van huis. Kleine kinderen vinden dat misschien nog leuk, maar naargelang ze ouder worden krijgen ze een eigen sociaal leven en is het logisch dat dit moeilijker wordt.
Hoe is het dan tot nutoe geregeld als de dochter op het weekend-van-huis iets anders wil doen? Feestjes, sportwedstijden, jeugdbeweging, uitstapjes met vrienden, samen met klasgenoten iets voor school voorbereiden, etc?
Wordt daar met de dochter over gesproken? Durft ze voor haar mening uitkomen?

Naar wat ik begreep uit eerdere posts van TS komt er bijna altijd wat tussen waardoor TS toch weer naar daar kan gaan. Dus dochter is echt niet zo veel van huis. Verder heeft TS in haar woonplaats ook wel een sociaal leven dat ze in het weekend graag benut.

**Geplaatst**: 06-06-19 11:31

Re: Vraag voor alleenstaande moeders met een puber

Geplaatst: 06-06-19 11:31

Het gaat er ook niet om wie zich het meest heeft moeten aanpassen. TS maakt er geen competitie van, dus moeten wij dat ook niet doen. Want die verlies je in deze positie altijd. Je kan veel beter nadenken over wat je zelf in controle hebt en wat je zelf dus kan veranderen.

**Geplaatst**: 06-06-19 14:27

Geplaatst: 06-06-19 14:27

Blijkbaar komt het aanpassen een beetje je neus uit

Kan me ook voorstellen trouwens, als je dat teveel doet.

Ik kijk meer in het praktische. Volgens mij is het ook makkelijker dat jij je aanpast, ivm een kind.

Om nu - voor hen een grote stap- ook nog een aanpassing te doen naar jou, vind ik nogal veel gevraagd. Laat ze eerst eens aanpassen aan de nieuwe situatie met baan.
Heb jij een x geen zin om naar hen te gaan, dan ga je een weekend niet. Ik vind dat je elkaar best wat vrijheid kan geven daarin.
Door je niet steeds aan te passen, zal het voor jou ook beter gaan, maar ga niet verwachten dat een ander zich dan wel moet aanpassen aan jou!

En ik vind een treinreis wel veel gevraagd. Ik moest voor school met de trein en heb toch in minder fijne situaties gezeten door andere asociale reizigers (in groepjes vooral). Voelde me een paar x echt niet veilig.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-06-19 17:42

Geplaatst door de TopicStarter : 06-06-19 17:42

meggiemeg schreef:
Ik vind dat je heel meedenkend bent, veel geeft maar weinig terug "vraagt". Een poosje begrip op brengen is niet zo'n probleem maar als dit al jaren duurt gaat het ergens een keer wringen. Kan je niet een keer samen met haar met de trein de reis afleggen, dan laten jullie de dochter alles uitzoeken en het regelen en jullie volgen haar in wat zij heeft bedacht en uitgewerkt, dan kan moeder zien hoe haar dochter het doet en wat ze daar in ook daadwerkelijk kan. Jullie zijn erbij en kunnen dan zelf bepalen of ze er aan toe is of niet. Gaat dit een paar keer goed dan moet dat ook vertrouwen geven dat ze het kan. Alles afdoen met nee kan niet , nee is eng, kom maar hier heen is niet altijd even leuk kan ik me zo voorstellen.

Dit speelt nu nog niet he! Dit komt er binnenkort aan.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-06-19 17:45

Geplaatst door de TopicStarter : 06-06-19 17:45

Tieneke schreef:
Ik denk dat Diddykong heel goed beschrijft waar het echte probleem zit hier.

Jij past je al 12 jaar aan, je bent in dat patroon beland. Het is een gewoonte geworden en duidelijk ook de verwachting dat je dat opnieuw zal blijven doen.
Deze specifieke situatie is een symptoom daarvan. En nu ben je wakker geschud.

Het is verleidelijk om in praktische oplossingen te gaan denken, maar in jouw positie vermoed ik dat je tegen een muur van weerstand zal blijven botsen. Ik raad het je persoonlijk af om met allerlei mogelijkheden aan te komen, je partner is hier duidelijk niet klaar voor.

Wel kan je beter aan de slag met het onderliggend probleem. Neem eens een andere vergelijkbare situatie waarin jij het gevoel had dat je je moest aanpassen. Wat dacht je toen? Wat voelde je toen en hoe voelde je dit, waar in je lijf? En wat deed je toen, woordelijk en in gedrag? Wat had je nodig? Is er een andere situatie waarin je je niet hebt aangepast? Zelfde vragen voor deze eventuele situatie. En vraag jezelf dan af wat een kleine stap zou kunnen zijn, de kleinst mogelijke, om iets te kunnen veranderen waardoor je je er al wat beter in voelt. Ga nadenken over wat je zelf in controle hebt in dit gegeven.

Want het gaat niet eindigen bij dit probleem. Als je het gevoel hebt dit al 12 jaar te moeten doen, is er dus duidelijk een patroon. Denk ook eens na wat de voordelen en nadelen zijn van dit patroon te veranderen. En de voordelen en nadelen van het niet te veranderen. Vooral voordelen van niet te veranderen leggen vaak onderliggende angsten etc bloot.

Ik wens je veel wijsheid en geluk.

Poe he. Ware woorden. Moeilijk om te doorbreken. Ik ben me er overigens van bewust, maar niet zo gewend om voor mezelf op te komen en vriendinlief duidelijk wel.
Learningcurve dus!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-06-19 17:55

Geplaatst door de TopicStarter : 06-06-19 17:55

DeMolenhoek schreef:
Sclimpre schreef:

Als mensen samen leven past iedereen zich aan. Maar ik heb toch de indruk dat in dit verhaal de dochter zich het meest moet aanpassen. Ze is ook al 12 jaar lang 1 weekend op 2 van huis. Kleine kinderen vinden dat misschien nog leuk, maar naargelang ze ouder worden krijgen ze een eigen sociaal leven en is het logisch dat dit moeilijker wordt.
Hoe is het dan tot nutoe geregeld als de dochter op het weekend-van-huis iets anders wil doen? Feestjes, sportwedstijden, jeugdbeweging, uitstapjes met vrienden, samen met klasgenoten iets voor school voorbereiden, etc?
Wordt daar met de dochter over gesproken? Durft ze voor haar mening uitkomen?

Naar wat ik begreep uit eerdere posts van TS komt er bijna altijd wat tussen waardoor TS toch weer naar daar kan gaan. Dus dochter is echt niet zo veel van huis. Verder heeft TS in haar woonplaats ook wel een sociaal leven dat ze in het weekend graag benut.[/quote]

Nou ja, altijd niet, maar regelmatig wel. Er wordt ook echt wel gedacht aan dochter en haar wensen. Tot nu toe werd er dan ook wel naar mij geluisterd ( als ik op mijn strepen ga staan dan) en dan werd ook de logeeroptie ingezet zeg maar.
Bij deze nieuwe situatie is dat tot nu toe niet eens bespreekbaar en daardoor voel ik me met de rug tegen de muur gezet.
Ik ben de meest flexibele van de drie, maar dat betekent niet automatisch dat ik dus maar moet toegeven vind ik.

**Geplaatst**: 06-06-19 19:59

Geplaatst: 06-06-19 19:59

Wow, op je 16e maximaal 3 uur alleen thuis mogen zijn en niet alleen met de trein mogen reizen, vind ik eigenlijk gewoon heel raar.
Er is toch verder niks 'mis' met haar, zoals laag-begaafd ofzo?

**Geplaatst**: 06-06-19 20:06

Geplaatst: 06-06-19 20:06

ikkedus schreef:
meggiemeg schreef:
Ik vind dat je heel meedenkend bent, veel geeft maar weinig terug "vraagt". Een poosje begrip op brengen is niet zo'n probleem maar als dit al jaren duurt gaat het ergens een keer wringen. Kan je niet een keer samen met haar met de trein de reis afleggen, dan laten jullie de dochter alles uitzoeken en het regelen en jullie volgen haar in wat zij heeft bedacht en uitgewerkt, dan kan moeder zien hoe haar dochter het doet en wat ze daar in ook daadwerkelijk kan. Jullie zijn erbij en kunnen dan zelf bepalen of ze er aan toe is of niet. Gaat dit een paar keer goed dan moet dat ook vertrouwen geven dat ze het kan. Alles afdoen met nee kan niet , nee is eng, kom maar hier heen is niet altijd even leuk kan ik me zo voorstellen.

Dit speelt nu nog niet he! Dit komt er binnenkort aan.

Nee maar voor dan zou dat een idee kunnen zijn?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-06-19 21:20

Geplaatst door de TopicStarter : 06-06-19 21:20

meggiemeg schreef:
ikkedus schreef:
Ik vind dat je heel meedenkend bent, veel geeft maar weinig terug "vraagt". Een poosje begrip op brengen is niet zo'n probleem maar als dit al jaren duurt gaat het ergens een keer wringen. Kan je niet een keer samen met haar met de trein de reis afleggen, dan laten jullie de dochter alles uitzoeken en het regelen en jullie volgen haar in wat zij heeft bedacht en uitgewerkt, dan kan moeder zien hoe haar dochter het doet en wat ze daar in ook daadwerkelijk kan. Jullie zijn erbij en kunnen dan zelf bepalen of ze er aan toe is of niet. Gaat dit een paar keer goed dan moet dat ook vertrouwen geven dat ze het kan. Alles afdoen met nee kan niet , nee is eng, kom maar hier heen is niet altijd even leuk kan ik me zo voorstellen.

Dit speelt nu nog niet he! Dit komt er binnenkort aan.

Zeker een idee. Heb ik ook al een aantal x geprobeerd aan te kaarten. Zonder succes.

Ik denk dat ik het inderdaad maar gewoon los galaten en zodra de situatie daar is ga ik de oplossing vanuit hen laten komen.
Ik vond dat een fijne tip en realiseer me dat ik inderdaad te veel in de oplosstand sta. Dat moet en ga ik dus daar neer leggen waar het hoort. Ben benieuwd!

**Geplaatst**: 06-06-19 21:26

Re: Vraag voor alleenstaande moeders met een puber

Geplaatst: 06-06-19 21:26

Waar ben je benieuwd naar? Of jij kunt loslaten of dat "de andere kant" met een oplossing komt?

Ken je de "blond haar en blauwe ogen act"? Als iemand je iets meedeelt of vraagt en daarop van jou een antwoord c.q. oplossing verwacht doe jij de blond haar en blauwe ogen act en zegt vragend: Oh?". En verder niets... Heel verfrissend.

**Geplaatst**: 06-06-19 21:28

Geplaatst: 06-06-19 21:28

Goed dat je er voor open staat, dat je het gaat proberen en kijken wat dat gaat brengen als je het van hun uit gaat laten komen! Ik ben net als jij ook heel benieuwd, voor allebei zal het lastig zijn denk ik, voor jou omdat je inmiddels gewend bent om in oplossingen te denken en je daarbij soms te veel weg te cijferen en voor je partner en dochter dat zij nu moeten gaan nadenken hoe het eventueel ook anders kan omdat zij ook gewend zijn dat jij je wel weer schikt naar de situatie!

**Geplaatst**: 06-06-19 22:59

Geplaatst: 06-06-19 22:59

ikkedus schreef:
Ik denk dat ik het inderdaad maar gewoon los galaten en zodra de situatie daar is ga ik de oplossing vanuit hen laten komen.
Ik vond dat een fijne tip en realiseer me dat ik inderdaad te veel in de oplosstand sta. Dat moet en ga ik dus daar neer leggen waar het hoort. Ben benieuwd!

Hiermee geef je aan, dat je ervoor kiest om de afwachtende rol aan te nemen, als ik het goed begrijp?
Zijn er ooit vergelijkbare situaties geweest waarin jouw standpunt goed meegenomen is met een voor alle partijen een bevredigende uitkomst?
Zo ja; hoe heb je toen gehandeld?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-06-19 23:31

Geplaatst door de TopicStarter : 06-06-19 23:31

Lante schreef:
ikkedus schreef:
Ik denk dat ik het inderdaad maar gewoon los galaten en zodra de situatie daar is ga ik de oplossing vanuit hen laten komen.
Ik vond dat een fijne tip en realiseer me dat ik inderdaad te veel in de oplosstand sta. Dat moet en ga ik dus daar neer leggen waar het hoort. Ben benieuwd!

Hiermee geef je aan, dat je ervoor kiest om de afwachtende rol aan te nemen, als ik het goed begrijp?
Zijn er ooit vergelijkbare situaties geweest waarin jouw standpunt goed meegenomen is met een voor alle partijen een bevredigende uitkomst?
Zo ja; hoe heb je toen gehandeld?

Klopt inderdaad.
Poe die ( ongeveer) vergelijkbare situaties zijn er, maar kan me zo even niet voor de geest halen of ik dan af heb gewacht. Of eigenlijk heb ik dat wel, maar dan wel NA mijn standpunt neergelegd te hebben.

@maflinger: ik ben inderdaad benieuwd naar beide situaties ja!

**Geplaatst**: 07-06-19 00:13

Geplaatst: 07-06-19 00:13

Ik ben al bijna 9 jaar alleenstaande moeder van 2 zoons die de pubertijd net achter de rug hebben.
Vanuit mijn moederstandpunt gesproken gaan de kinderen áltijd voor.
Mijn kinderen kregen veel meer vrijheid, ook noodgedwongen, vaders uit beeld en ik moest wel gewoon werken, ook 's nachts. Zij kozen ervoor om samen thuis te blijven 's nachts ook al waren er logeeropties genoeg. Ik heb ze dat vertrouwen geschonken en zij hebben het niet beschaamd.
Maar zoals gezegd buiten mijn werk om gingen de kinderen áltijd voor. Mijn verantwoordelijkheid en we moesten het samen zien te rooien.
Omdat ik mezelf daarin niet kan en wil veranderen heb ik er dus ook heel bewust voor gekozen om geen relatie te beginnen, dat zou voor mij teveel problemen opleveren waar ik geen zin in heb.
Ik snap je vriendin dus wel degelijk. Waarom ze haar dochter niet alleen wil laten vind ik dan weer niet zo boeiend eigenlijk, dit is voor nu haar gevoel en ik lees nergens dat de dochter er anders in staat.
Praktisch gezien is het dan dus lastig om naar jou toe te komen in de "werkweekenden".
Praktisch gezien is er volgens mij op dit moment aan jouw kant geen bezwaar, behalve dat je er niet altijd zin in hebt (snap ik) en dat je voor je gevoel je te veel moet aanpassen.
Als je mijn vriendin was en er waren geen praktische redenen die het in de weg stonden dat je naar ons toe kwam, dan ging ik me niet in allerlei bochten wringen met treinen etc alleen omdat jij dat prettig zou vinden.
Ik kwam dan dus gewoon op die momenten niet naar je toe. Ik zou het jou trouwens ook niet kwalijk nemen als je niet steeds naar mij toe kwam hoor, de situatie veranderd wel weer in de toekomst dat zou voor mij geen probleem zijn. Zou het dat voor jou wel zijn dan zouden onze wegen zich scheiden, want zoals gezegd, mijn kinderen gaan nu eenmaal altijd voor.

**Geplaatst**: 07-06-19 01:12

Re: Vraag voor alleenstaande moeders met een puber

Geplaatst: 07-06-19 01:12

Ik vind dat mensen van achter een scherm wel weer lekker makkelijk oordelen.

TS je bent een relatie begonnen met iemand met een kind. Dat kind staat bij jouw vriendin op nr 1 en dat moet je ook echt niet anders willen. 16 of ouder, het is en blijft haar kind!

Wat anderen vinden boeit eigenlijk totaal niet. Niemand kent jouw vriendin en niemand kan daarom zeggen waarom jouw vriendin die bezwaren heeft.

Elke leeftijd heeft zijn dingetjes, dus waar het een makkelijker werd, wordt het ander weer iets moeilijker. Maar iemand van 16 kan echt nog heel goed haar ouders nodig hebben en dat is prima en helemaal normaal.

Er zal een reden zijn waarom de moeder het niet wil en dat is haar goed recht. Het meisje is nu 15? En nu lijkt alles wat besproken wordt voor de toekomst eng en spannend. Maar kinderen veranderen waar je bij staat. Geef ze even de tijd om te laten wennen dat de dochter werkt.

Ga niet jouw tijd afdwingen of opsommen wat jij vindt dat je allemaal wel doet en inlevert, want je wil echt niet tussen moeder en kind komen en al helemaal niet dat een moeder een 16 jarige geforceerd los gaat laten voor een vriend.
Ik heb dat soort situaties wel gezien en dan slaan kinderen juist weleens los, voelen zich in de steek gelaten, gaan op een verkeerde manier aandacht vragen of bij de verkeerde.

Onze zoon is 22 en werkte ook vanaf zijn 16e in de horeca. Eerst een restaurant, dus niet gek laat thuis, maar bleef wel op hem wachten. Met stappen was meneer ook al bezig, maar hadden we nog wel een "tijd"
Vanaf zijn 19e ging hij ook in een cafe werken en werd het steeds erg laat. Alles is hier in het dorp, dus dichtbij, maar het is en blijft je kind en je houdt altijd je zorgen. Ook als je ze alles van de wereld gunt.

Onze zoon woont al een jaar niet meer thuis. Wij willen al even verhuizen naar buiten de regio. Maar zowel hij als wij vinden dat toch echt wel moeilijk.
Zeker nu laatst zijn beste vriend zijn rug brak en de ouders uit het buitenland moesten komen. Het was ondanks hun zoon 22 is, echt heel naar en ook hij vond het heel emotioneel toen zijn ouders er eenmaal waren. En die jongen is echt zelfstandig zat.

Ik zelf heb toen ik 16 was ook 's nachts met stappen een groot ongeluk gehad en zijn mn ouders van hun bed gehaald, dus snap heel goed dat er altijd iets kan zijn. Je hoopt het niet, maar om los te laten is het vaak fijn om dat in stappen te doen en op eigen tempo.
Ook al is mijn man de vader van onze zoon, zal ik me niet toch ook door hem niks laten forceren. Hij steunt me als ik iets moeilijk vind, maar weet mijn grenzen en respecteert die.

Mensen denken 16 is groot, maar juist nu, juist als zo een meid vrouw gaat worden is de moeder echt heel belangrijk. Ze moet nooit het gevoel hebben dat de vriend nu opeens belangrijker is, of dat ze er alleen voor staat. Dus alles met beleid.

**Geplaatst**: 07-06-19 08:50

Geplaatst: 07-06-19 08:50

ikkedus schreef:
Klopt inderdaad.
Poe die ( ongeveer) vergelijkbare situaties zijn er, maar kan me zo even niet voor de geest halen of ik dan af heb gewacht. Of eigenlijk heb ik dat wel, maar dan wel NA mijn standpunt neergelegd te hebben.

Als dat een manier was die goed werkte voor jullie, dan zou je het misschien gewoon weer zo kunnen doen.

**Geplaatst**: 07-06-19 09:54

Geplaatst: 07-06-19 09:54

Als moeder haar dochter al niet graag alleen laat en dochter ook aangeeft dit niet prettig te vinden, dan zit daar eigenlijk je "probleem". Moeder en dochter moeten dus eerst samen in overleg hoe ze dit het beste kunnen aanpakken. En dat vraagt aanpassingen en begrip van alle kanten. Pas wanneer dochter alleen durft te blijven en ontdekt dat dit ook heel fijn kan zijn en goed voor haar zelfstandigheid, dan kan moeder het pas loslaten. Maar zolang die 2 twijfel ervaren.. Heel vervelend voor jou natuurlijk!

Misschien met z'n drieën eens om de tafel gaan zitten en gewoon opties bespreken? Ieder zijn of haar woordje mogen doen, kijken hoe ieder er over denkt.. Misschien doet zich dan wel een onverwachte optie voor?

Ik begrijp dat voor de dochter een nacht alleen blijven thuis, best eng kan zijn. Ik vond mijn eerste nachten alleen in huis ook best spannend. (nu komt dit omdat wij thuis een inbraak in de nacht hebben meegemaakt toen ik 10 jaar was. Dit heeft een vorm van trauma achter gelaten waardoor ik als volwassene en mama van een 2 jarige ook nu nog moet wennen als mijn man nachtdienst heeft).

Ik zou dus niet beginnen met overnachtingen, maar op en neer rijden een tijdje. Dus dat moeder in de ochtend gewoon komt en dan tegen de avond/etenstijd weer thuis is als dochter thuis komt van haar werk. En dit opbouwen..

**Geplaatst**: 07-06-19 11:54

Geplaatst: 07-06-19 11:54

ikkedus schreef:
Ik denk dat ik het inderdaad maar gewoon los galaten en zodra de situatie daar is ga ik de oplossing vanuit hen laten komen.
Ik vond dat een fijne tip en realiseer me dat ik inderdaad te veel in de oplosstand sta. Dat moet en ga ik dus daar neer leggen waar het hoort. Ben benieuwd!

Ik krijg wel het een idee dat je op deze manier wel verwacht dat zij iets gaan doen....
Meeste relaties gaan stuk door verwachtingen...

Een oplossende stand is imo alleen maar goed. Soms is een oplossing ook om het juist even zo te laten. Om niet naar hen toe te gaan en zij niet naar jou... Een bewuste keuze om iets te laten wat het is, is ook een oplossing.

Ik ben ook zo dat mijn kind voor alles gaat, echt alles

**Geplaatst**: 07-06-19 12:22

Geplaatst: 07-06-19 12:22

superpony schreef:
Ik vind dat mensen van achter een scherm wel weer lekker makkelijk oordelen.

TS je bent een relatie begonnen met iemand met een kind. Dat kind staat bij jouw vriendin op nr 1 en dat moet je ook echt niet anders willen. 16 of ouder, het is en blijft haar kind!

Wat anderen vinden boeit eigenlijk totaal niet. Niemand kent jouw vriendin en niemand kan daarom zeggen waarom jouw vriendin die bezwaren heeft.

Elke leeftijd heeft zijn dingetjes, dus waar het een makkelijker werd, wordt het ander weer iets moeilijker. Maar iemand van 16 kan echt nog heel goed haar ouders nodig hebben en dat is prima en helemaal normaal.

Er zal een reden zijn waarom de moeder het niet wil en dat is haar goed recht. Het meisje is nu 15? En nu lijkt alles wat besproken wordt voor de toekomst eng en spannend. Maar kinderen veranderen waar je bij staat. Geef ze even de tijd om te laten wennen dat de dochter werkt.

Ga niet jouw tijd afdwingen of opsommen wat jij vindt dat je allemaal wel doet en inlevert, want je wil echt niet tussen moeder en kind komen en al helemaal niet dat een moeder een 16 jarige geforceerd los gaat laten voor een vriend.
Ik heb dat soort situaties wel gezien en dan slaan kinderen juist weleens los, voelen zich in de steek gelaten, gaan op een verkeerde manier aandacht vragen of bij de verkeerde.

Onze zoon is 22 en werkte ook vanaf zijn 16e in de horeca. Eerst een restaurant, dus niet gek laat thuis, maar bleef wel op hem wachten. Met stappen was meneer ook al bezig, maar hadden we nog wel een "tijd"
Vanaf zijn 19e ging hij ook in een cafe werken en werd het steeds erg laat. Alles is hier in het dorp, dus dichtbij, maar het is en blijft je kind en je houdt altijd je zorgen. Ook als je ze alles van de wereld gunt.

Onze zoon woont al een jaar niet meer thuis. Wij willen al even verhuizen naar buiten de regio. Maar zowel hij als wij vinden dat toch echt wel moeilijk.
Zeker nu laatst zijn beste vriend zijn rug brak en de ouders uit het buitenland moesten komen. Het was ondanks hun zoon 22 is, echt heel naar en ook hij vond het heel emotioneel toen zijn ouders er eenmaal waren. En die jongen is echt zelfstandig zat.

Ik zelf heb toen ik 16 was ook 's nachts met stappen een groot ongeluk gehad en zijn mn ouders van hun bed gehaald, dus snap heel goed dat er altijd iets kan zijn. Je hoopt het niet, maar om los te laten is het vaak fijn om dat in stappen te doen en op eigen tempo.
Ook al is mijn man de vader van onze zoon, zal ik me niet toch ook door hem niks laten forceren. Hij steunt me als ik iets moeilijk vind, maar weet mijn grenzen en respecteert die.

Mensen denken 16 is groot, maar juist nu, juist als zo een meid vrouw gaat worden is de moeder echt heel belangrijk. Ze moet nooit het gevoel hebben dat de vriend nu opeens belangrijker is, of dat ze er alleen voor staat. Dus alles met beleid.

$_/-\o_$ $_/-\o_$ $_/-\o_$

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-06-19 13:54

Geplaatst door de TopicStarter : 07-06-19 13:54

Uit de laatste reacties lijkt het net alsof ik wil afdwingen dat ik op 1 wil staan. Dat is dus niet zo! Maar ook niet plek 100 zeg maar.
Het gaat mij er om dat ik er moeite mee heb dat er helemaal niks bespreekbaar is.
Mijn vriendin redeneert ongeveer hetzelfde als WeCo hierboven beschrijft.
Als iedereen in dit topic ( of de meesten) zo zouden reageren, dan weet ik dat wat ik vraag blijkbaar niet kan. En dat was ook mijn startvraag eigenlijk.
Ik heb geen kinderen en we latten van beide kanten bewust. Dan verwacht ik eigenlijk toch wel wat begrip naar mij toe.
Aangezien er ook veel reacties onderschrijven wat ik voel, geeft me dat ook aan dat het niet zon rare vraag is.
Tuurlijk is het makkelijk reageren op een forum. Maar ik heb niet het gevoel dat men mij hier stroop om de mond smeert. Ik vind de reacties juist goed gebalanceerd eigenlijk. Beide kanten op.
Ik ga niks afdwingen, blijf ook echt aan dochterlief denken, maar wil ook echt meer ruimte voor mij.
Is die ruimte er helemaal niet, dan is dat voor mij inderdaad een breekpunt. Zo ver is het zeker nog niet.
Ik ga toch kiezen voor afwachten en de bal daar leggen waar hij hoort. Al mijn oplossingen kosten mij veel energie en er wordt niet op gereageerd. Daar ga ik dus niet mee door.
Misschien wacht ik dan inderdaad te veel op iets van hun kant, maar dan loop ik in ieder geval niet continu tegen die muur van nee. En komt er geen oplossing en blijft alles bij nee, dan weet ik ws genoeg.
Waarom ik niet gewoon ieder weekend daarheen ga, aangezien dat de makkelijkste oplossing is? Tja, dat heb ik vroeger wel een periode gedaan. Dat voelde voor mij niet in balans. Ik heb ook behoefte aan rustig thuis zijn. Altijd op vrijdag weg en zondag terug breekt me dan qua rustpunt ook een keer op.
Ik geef les, regelmatig ook in het weekend. Vind ik leuk en levert wat op. Dat kan dus dan niet meer. Vaker reizen ( met ov) is ook gewoon best duur.
De weekends bij mij doen we meestal weinig. Gewoon lekker samen zijn. De weekends bij haar zijn bomvol afspraken. Alle weekends druk en vol is voor haar prima, maar voor mij niet. ( grootste reden waarom we latten. Houden heel veel van elkaar, maar zijn heel verschillend van aard).
Dochter heeft haar eigen plek bij mij en kan als ze wil ook rustig eens een vriendin meevragen.
Dochter is dit ook gewend vanaf dat ze 2,5 is he. Dit is haar normaal. En wil ze een x echt niet, dan passen we ons aan of blijft ze een weekend bij oma/ oom oid. Ze wordt dus ook weer niet gedwongen om mee te moeten.
Thuis is ze hele dag op haar kamer aan het chatten, bellen, YouTubes, editen etc. Bij mij exact hetzelfde. Is geen kind dat met vriendinnen hele dagen afspreekt. Hebben we wel gestimuleerd, maar ze wil niet. Vriendinnen nu werken ook op zaterdag. Dus ik kan niet zeggen dat ze er nou zo onder lijdt. Ze heeft ook goede contacten met neven/ nicht uit mijn familie en die ziet ze bij mij dan weer vaker.
Het heeft dus ook voordelen om bij mij te komen. Ze is ook gek op mijn katten en die op haar.

**Geplaatst**: 07-06-19 14:16

Re: Vraag voor alleenstaande moeders met een puber

Geplaatst: 07-06-19 14:16

Ik vind dat je heel redelijk overkomt. Blijf vooral goed bij jezelf.

**Geplaatst**: 07-06-19 14:19

Geplaatst: 07-06-19 14:19

Maar dan nog.....Je kan naar de reacties kijken die je passen, maar dat is niet realistisch. Je kent de personen niet achter wie wat schrijft. Ik schrik echt wel van reacties en hoe makkelijk mensen denken.

Loslaten, zelfstandigheid is iets totaal anders dan aan haar lot overlaten.

Je denkt teveel in problemen of naar een ideaalbeeld die je voor jezelf wenst. Dat is zonde en kost inderdaad energie. Je kan niet alles plannen.

Als moeder zijnde weet je echt wel dat je kind ouder wordt en volwassen, maar niet wanneer. Je groeit erin mee en soms gaat het makkelijk en soms moeilijk.
Hoe dat meisje nu is, zegt echt nog helemaal niks over hoe ze volgend jaar is of wanneer ze 18 is etc. Maar het gevoel dat je moeder je laat zitten voor een vriend kan daar echt wel negatief effect op hebben.

Eigenlijk lees ik best wat problemen binnen de relatie en zou ik eerder daaraan werken. Als het goed zit, moet het niet uitmaken. Elke fase in het leven heeft wat en daar moet je tegen kunnen........of niet. Verwacht maar niet dat ze met 16 gaat puberen en het dan over is. Ellende kan ook dan pas beginnen en dan wil de moeder juist meer bij d'r dochter zijn, haar wel in de gaten houden, niet alleen achterlaten in huis etc. Moeder en dochter kunnen ook pittige discussies gaan krijgen, die effect hebben op je vriendin en waarbij je haar tot steun kan zijn.

En het kan ook allemaal heel goed en makkelijk gaan. Dan gaat dochter werken, ze is ouder en geeft aan dat ze zich wel redt. Zegt zelf een keer; gaan jullie maar dit weekend samen etc etc. Je kan er geen wekker op zetten.

**Geplaatst**: 07-06-19 14:35

Re: Vraag voor alleenstaande moeders met een puber

Geplaatst: 07-06-19 14:35

Ik vind het goed dat TS vooruit kijkt, hierdoor kan je wel dingen voorkomen of ondervangen. TS weet uit ervaring wat het verleden in deze relatie zich heeft gebracht. Kan me voorstellen dat het ook wel eens prettig is als iets spontaan wel kan of dat er mee wordt gedacht of zelfs iets wordt geprobeerd om te kijken of het was is ipv altijd maar direct die nee. Daar zou ik ook niet blij van worden. Je mag tenslotte soms ook best even voor je zelf kiezen, dat wil dan niet direct zeggen dat je egoïstisch bent.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-06-19 14:42

Geplaatst door de TopicStarter : 07-06-19 14:42

@superpony; je ziet mij nergens oordelen over de zelfstandigheid toch? Ze is zoals ze is. Mag ze ook zijn. Ik weet waar het vandaan komt. Aan haar lot over laten is helemaal mijn bedoeling niet.
Maar er wordt nu ook niet gekeken ( of gevraagd) of we ergens naar toe kunnen werken. En dan vraag ik eigenlijk alleen maar om af en toe een treinreis. Opbouwen, oefenen allemaal prima. En hoeft ook echt niet direct na eerste werkdag. Op termijn. Alleen die toezegging al dat ze snappen dat ik dat fijn vindt. Dan voel ik me ook gehoord.
Ik heb eigenlijk niet het idee dat ik alleen kijk naar de reacties die passen. Is dat zo??
Ik neem de reacties van jou en bijv WeCo ook serieus.
En over problemen in de relatie: ja die hebben we wel. Wie niet denk ik dan. Daar is niet zo heel veel bijzonders aan.
Op andere punten werkt onze relatie uitstekend. Ieder huisje heeft zijn kruisje.

Laatst bijgewerkt door ikkedus op 07-06-19 14:44, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-06-19 14:43

Geplaatst door de TopicStarter : 07-06-19 14:43

meggiemeg schreef:
Ik vind het goed dat TS vooruit kijkt, hierdoor kan je wel dingen voorkomen of ondervangen. TS weet uit ervaring wat het verleden in deze relatie zich heeft gebracht. Kan me voorstellen dat het ook wel eens prettig is als iets spontaan wel kan of dat er mee wordt gedacht of zelfs iets wordt geprobeerd om te kijken of het was is ipv altijd maar direct die nee. Daar zou ik ook niet blij van worden. Je mag tenslotte soms ook best even voor je zelf kiezen, dat wil dan niet direct zeggen dat je egoïstisch bent.

thx.