Moderators: Polly, Muiz, NadjaNadja, Telpeva, Essie73, ynskek, Ladybird
Schaduw25 schreef:Hij erkent dat hij een probleem heeft maar de confrontatie vindt hij nog eng.
xyzutu2 schreef:Jij hoeft hem niet te confronteren met zijn problemen en zijn verleden en hoe hij daarmee om zou moeten gaan: dan stap je in de rol van een mislukte therapeut. Het enige wat jij hoeft te doen is zijn vriendin te zijn en vanuit jezelf te praten, over te brengen wat jij voelt. Dan heb je namelijk een gelijkwaardige relatie, ook al heeft een van de partners psychische problemen.
xyzutu2 schreef:Aangezien dit topic heel erg vanuit één kant geschreven wordt, even als advocaat van de duivel vanuit de andere kant: waar wil hij nu niet met jou over praten? Sterker nog: is het wel bevorderend voor zijn herstel als hij over bepaalde zaken met jou gaat/moet praten?
Jij bent geen therapeut en je huis is geen kliniek. Zelfs al zou je vriend wel in een kliniek zitten dan zou hij slechts een paar uur per dag met zijn problemen in gespreksvorm geconfronteerd worden, de rest van de tijd heeft hij vrij - en die tijd voor ontspanning is enorm belangrijk om alles te laten bezinken. Als jullie thuissituatie nu verandert in een soort therapeutische hel waarin hij elke seconde van de dag door jou wanneer het jou uitkomt met zijn problemen en verleden geconfronteerd kan worden en steeds klaar moet staan om daar doorheen te praten omdat dat beter zou zijn voor hem, dan maak je herstel thuis onmogelijk.
Het feit dat hij een probleem heeft betekent niet dat hij daar door jou mee geconfronteerd hoeft te worden, en als jij hem steeds wanneer het jou uitkomt daarmee confronteert dan is het ontzettend logisch dat hij zich in het nauw gedreven voelt: dan is hij ook letterlijk in het nauw gedreven omdat hij nergens meer thuis en dus veilig kan zijn. Een beetje alsof jouw vervelende collega elke dag met je mee naar huis gaat om daar de rest van de avond aan je te vertellen wat je allemaal fout doet.
Jij hoeft hem niet te confronteren met zijn problemen en zijn verleden en hoe hij daarmee om zou moeten gaan: dan stap je in de rol van een mislukte therapeut. Het enige wat jij hoeft te doen is zijn vriendin te zijn en vanuit jezelf te praten, over te brengen wat jij voelt. Dan heb je namelijk een gelijkwaardige relatie, ook al heeft een van de partners psychische problemen.
Cayenne schreef:xyzutu2 schreef:Jij hoeft hem niet te confronteren met zijn problemen en zijn verleden en hoe hij daarmee om zou moeten gaan: dan stap je in de rol van een mislukte therapeut. Het enige wat jij hoeft te doen is zijn vriendin te zijn en vanuit jezelf te praten, over te brengen wat jij voelt. Dan heb je namelijk een gelijkwaardige relatie, ook al heeft een van de partners psychische problemen.
Tja, hij kiest er nu zelf voor om het zonder kliniek te doen. Dan zal hij toch de inbreng en vragen van zijn omgeving moeten accepteren.
xyzutu2 schreef:Het is de toon die de muziek maakt, en zeker bij psychisch instabiele mensen is die toon nog veel belangrijker. Dat is het verschil tussen tegen iemand die depressief is zeggen 'ik vind het leuk om je weer te zien' en 'je komt nooit meer langs'. Voor gezonde mensen is dat potato/potato, voor mensen die psychisch ziek zijn en ook nog eens lijden over al hun eigen vooroordelen over het feit dat ze zo zwak zijn dat ze aan deze ziekte ten prooi zijn gevallen is dat een essentieel verschil tussen je geliefd voelen en je een nog grotere loser voelen.
MarliesV schreef:TS, waarom je spullen pakken, terwijl hij naar zijn moeder gaat?
Je moet toch juist dan zijn spullen pakken?
Denk dat het gezien de situatie niet handig is dat hij blijft zitten en jij er uit gaat.
Sowieso kan hij ergens heen en hopelijk kan zijn moeder hem steunen in het proces van afkicken (al heb ik daar een hard hoofd in zonder opname)
Maar goed, dat kan je hopelijk zelf inschatten.
Cayenne schreef:Het hoeft geen pressiemiddel te zijn, maar TS mag best grenzen stellen.
Dat hij een probleem heeft, betekent nog niet dat ze alles maar moet slikken.
Schaduw25 schreef:MarliesV schreef:TS, waarom je spullen pakken, terwijl hij naar zijn moeder gaat?
Je moet toch juist dan zijn spullen pakken?
Denk dat het gezien de situatie niet handig is dat hij blijft zitten en jij er uit gaat.
Sowieso kan hij ergens heen en hopelijk kan zijn moeder hem steunen in het proces van afkicken (al heb ik daar een hard hoofd in zonder opname)
Maar goed, dat kan je hopelijk zelf inschatten.
Hij kan vanaf zondag avond pas terrecht bij zijn moeder, we hebben allebei even tijd nodig om het allemaal even te laten bezinken. Ik weet dat hij hier niet alleen is, we hebben namelijk ook nog zijn huisgenoot die ervan op de hoogte is en hem in de gaten houdt.