Bokt.nl

**Geplaatst**: 17-06-18 22:57

Geplaatst: 17-06-18 22:57

Dat kun je vinden, toch is het in werkelijkheid wel zo. Dat mensen dit niet kunnen uiten, maakt het gevoel alleen maar erger en kunnen mensen het gaan afreageren op een ander, in het ergste geval zelfs het kind (wat hier in dit topic ook al genoemd is).
Er heerst teveel een taboe op het geen kinderen willen. Dat er andere keuzes zijn. Als dat nou eens wat meer bespreekbaarder wordt, zonder dat er hooivorken aan te pas komen, dan zal de kwestie spijt hopelijk veel minder voorkomen.

Laatst bijgewerkt door Niobe op 17-06-18 22:59, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 17-06-18 22:58

Geplaatst: 17-06-18 22:58

Ik heb ook nooit gezegd dat je daar een kind mee moet belasten of confronteren. Dat is het hele punt. Ik denk juist dat een kind meer last heeft van een ouder die worstelt met spijtgevoelens (zinloos of niet) dan van een ouder die kan praten over zijn/haar emoties omdat er geen taboe om diens gevoelens hangt.

Daarnaast denk ik ook dat er veel minder mensen zouden zijn met dergelijke spijtgevoelens als het niet zo standaard was om kinderen te krijgen. Dat niet iedereen ze neemt omdat het hoort en ze niet verder nadenken of ze het wel echt willen.

**Geplaatst**: 17-06-18 22:59

Geplaatst: 17-06-18 22:59

Ons kant van het verhaal is weer anders xD. Ik ben zelfverzekerder En echt gelukkiger geworden door mijn partner en kinderen. Ik heb ook het gevoel dat ze voor mij echt een redding zijn. Ik doe zoveel meer

Net als justice zegt in het bericht hierboven, vind ik spijt van je kinderen krijgen wel best zwaar om te zeggen. Buiten het karakter van je kind om, ligt het denk ik ook aan hoe he als ouder er mee omgaat en hoe streng of op welke manier je opvoed.

Ik had hiervoor soms echt depri gevoelens en nu kan ik beter omgaan met alles en zijn ze mijn doel. Maar ja ik wou al van jongs af aan kinderen dus dat is makkelijker zeggen. Ik zou alles precies weer zo doen. Ik heb ook zeker begrip voor mensen die geen kinderen willen.

Mijn kennis die heeft deze week te horen gekregen dat ze helemaal geen kinderen kan krijgen en ze wilt al he dr leven kinderen. Dat lijkt me ook echt zwaar

.

Velen hebben nog de keus om kids te proberen krijgen. Hun helaas niet

**Geplaatst**: 17-06-18 23:19

Geplaatst: 17-06-18 23:19

Char_lotte schreef:
Wat ik altijd wel heel apart vind is dat als ik zeg dat ik geen kinderen wil, mensen vaak doen alsof ik gek ben. 'je krijgt er zoveel voor terug', 'het is het zo waard' en 'het hoort er toch gewoon bij' zijn dingen die ik best vaak voorbij hoor komen.

Inderdaad, anderen hebben altijd wel een mening die ze willen opdringen. Je partner en jij moeten beslissen en daar heeft niemand anders iets over te zeggen.
Ik kreeg dit ook allemaal te horen toen wij nog twijfelden. Nu is er dus een baby van 5 maanden en we krijgen al de "wanneer komt de volgende?". Euhm ... Niet? Over enkele jaren? Geen idee, laat ons genieten van het hier en nu en mijn man en ik zullen wel zien of / wanneer er een tweede komt.

**Geplaatst**: 17-06-18 23:43

Re: Wanneer besluit wel/geen kinderen?

Geplaatst: 17-06-18 23:43

Dat hele gelul over taboe is behoorlijk offtopic. Sommige mensen willen kinderen, anderen niet. Prima.

Ts vraagt wanneer je tot zo'n besluit komt.

In mijn geval: toen ik mijn man leerde kennen.

**Geplaatst**: 17-06-18 23:46

Geplaatst: 17-06-18 23:46

lieveli schreef:
Dat hele gelul over taboe is behoorlijk offtopic. Sommige mensen willen kinderen, anderen niet. Prima.

Ts vraagt wanneer je tot zo'n besluit komt.

In mijn geval: toen ik mijn man leerde kennen.

En anderen willen kinderen. Denken ze. En hebben later spijt. Juist omdat er een taboe op heerst mag het best genoemd worden.
Het lijkt mij een heel belangrijk dingetje om mee te nemen in de overwegingen. Niet de taboe, wel dat spijt krijgen ook mogelijk is.

**Geplaatst**: 17-06-18 23:51

Geplaatst: 17-06-18 23:51

Bij ons ontstond het toen ik per ongeluk over tijd ging. Helemaal niet de bedoeling maar toch een test gedaan. Voordat de uitslag er was ging het idee om zwanger te zijn wennen, we betrapten onszelf erop dat we het best een leuk idee vonden.
De test bleek negatief en we waren teleurgesteld. Daarna goed gesproken en besloten dat we dan ook voor het "echt" gingen proberen, wat gelukkig ook snel lukte.

**Geplaatst**: 17-06-18 23:54

Geplaatst: 17-06-18 23:54

Palmera schreef:
lieveli schreef:
Dat hele gelul over taboe is behoorlijk offtopic. Sommige mensen willen kinderen, anderen niet. Prima.

Ts vraagt wanneer je tot zo'n besluit komt.

In mijn geval: toen ik mijn man leerde kennen.

En anderen willen kinderen. Denken ze. En hebben later spijt. Juist omdat er een taboe op heerst mag het best genoemd worden.
Het lijkt mij een heel belangrijk dingetje om mee te nemen in de overwegingen. Niet de taboe, wel dat spijt krijgen ook mogelijk is.

Tuurlijk, dat werkt toch 2 kanten op?

**Geplaatst**: 18-06-18 00:00

Geplaatst: 18-06-18 00:00

Ik was er ook altijd van overtuigd om voor mijn 25e moeder te worden. Ik ben nu 22 (bijna 23), heb 5,5 jaar een relatie, verloofd, een koophuis, leuke baan, 3 katten en 1 paard. Op het moment ben ik erg gelukkig en heb een goed leven (en hier heb ik hard voor moeten werken).

Van jongs af aan met baby borns gespeeld, in reclames zie je het 'perfecte' gezin (ouders en kinderen) etc. Ik dacht dat kinderen gewoon bij het leven hoorde.

Sinds ik samen ben met mijn huidige vriend denk ik daar anders over, hij wou ze niet en we hebben het er een paar keer over gehad. Er over na gedacht en eigenlijk vinden we ons leven prima zo.

We kiezen er niet voor omdat we allebei zeer gesteld zijn op onze rust. Ik helemaal, wou vroeger ook vaak niet spelen omdat ik alleen wou spelen/lezen enz, je kan niet spontaan dingen ondernemen, je moet altijd rekening houden met iemand anders (je kind mee nemen, of oppas regelen), vriendjes/vriendinnetjes die over de vloer komen (Ik hou echt van stilte/rust), slapeloze nachten, het kost geld, wat er met je lichaam gebeurd tijdens zwangerschap/bevalling (uitscheuren, incontinent raken). We kunnen nu zelf bepalen wat we doen, hoe laat we opstaan en we zijn niet verplicht om in de weekenden of schoolvakanties dingen te ondernemen.

Begrijp me niet verkeerd, ik wil niet zeggen dat ik kinderen haat of ze niet leuk vind. Ik heb het er niet voor over om mezelf (ons) weg te cijferen. Oppassen vind ik best leuk en gezellig en daarnaast begrijp ik heel goed dat het mooi is on iets van jullie zelf op de wereld te zetten. Ook denk ik dat een kind gezelligheid mee kan brengen (en veel liefde) in het gezin/huis.

Misschien heb je hier niet veel aan, maar dit is waarom wij er niet voor kiezen. We zijn nog jong en misschien veranderen onze gedachtes nog, maar daar ga ik niet van uit.

**Geplaatst**: 18-06-18 06:41

Geplaatst: 18-06-18 06:41

@jazza wat verschrikkelijk

ik weet verder gewoon niet wat ik er op kan zeggen, want woorden zijn voor zoiets denk ik niet genoeg

Over diegene die zei dat ze eindelijk zijn /haar leven terug had toen de kinderen uit huis gingen. Kinderen worden steeds zelfstandiger he. Vanaf groep 7 (hoe oud ben je dan ookal weer?) ging ik zelf thuis lunchen, buitenspelen, bleef ik af en toe alleen thuis en vanaf daar werd het steeds verder uitgebreid. Soms als mijn ouders lang bij vrienden wouden hangen ging ik daar gewoon slapen. In de tienertijd willen de meeste juist dingen zelfstandig doen. Vanaf mijn 16e gingen mijn ouders af en toe alleen op vakantie.

Dus de argumenten die daar volgens mij bij stonden zijn niet voor alle jaren.

Ik moet wel ook zeggen dat ik hou van reizen, maar ook dat is met wat aanpassingen nog altijd mogelijk. En na een paar jaar kun je de kinderen ook laten zien wat voor moois de wereld te bieden heeft.

**Geplaatst**: 18-06-18 07:50

Geplaatst: 18-06-18 07:50

Hier kindloos, zal altijd zo blijven ook.
Wel ken ik 2 a 3 stellen in directe omgeving die heel graag kinderen wouden maar niet lukte, ziekenhuis in ziekenhuis uit.
Uiteindelijk is het bij 1 stel gelukt maar die andere niet.

De kinderwens van 1 stel is enorm sterk. Maar nu ze ouder zijn geven ze aan blij te zijn dat het niet gelukt is omdat ze zo blij zijn met hun (financiele) vrijheid in alles.
Ze zeggen ach dan passen we toch een keer op ons nichtje/buurkindje/etc op, maar het voelt dan wel weer fijn om hem of haar weer terug thuis te brengen en dat wij weer rustig kunnen slapen en de volgende dag op onze eigen rustige manier de dag beginnen en allebei werken.

Ikzelf (en vriendlief) hebben niet getwijfeld. Nooit. Mij persoonlijk lijkt zwangerzijn een misselijkmakend iets (voor als ik nu iemand op zijn tenen trap, ik kan geen ander woord ervoor bedenken), iets levends bewegends IN mijn lichaam. Is voor mijn geen natuurlijke gedachte. Ook vind ik kinderen absoluut niet leuk/grappig/schattig maar eerder chronisch vies :')

(ehm hello smetvrees)
Iedereen moet weten wat hij zelf doet maar denk ook eens aan de wereld... zijn er niet al genoeg mensen en/of kinderen hier.
Als mensen als reden ‘dan kan mijn kind later voor mij zorgen op mijn oude dag’ gebruiken om kinderen te nemen dan gaan mijn nekharen helemaal overeind staan.

Denk goed na TS over je besluit. Mijn moeder zegt altijd bij twijfel niet doen. Het is niet zomaar een hond nemen die je weer kan weg doen mocht het tegen vallen. Succes! (iedereen die twijfelt overigens

)

**Geplaatst**: 18-06-18 07:56

Geplaatst: 18-06-18 07:56

lieveli schreef:
Dat hele gelul over taboe is behoorlijk offtopic. Sommige mensen willen kinderen, anderen niet. Prima.

Ts vraagt wanneer je tot zo'n besluit komt.

In mijn geval: toen ik mijn man leerde kennen.

Ik vind het juist extreem relevant in een dilemma waar regelmatig wordt aangedragen "bij twijfel gewoon doen want je zult het fantastisch vinden"

**Geplaatst door de TopicStarter** : 18-06-18 08:05

Geplaatst door de TopicStarter : 18-06-18 08:05

@Jazza, dat lijkt me echt verschrikkelijk om mee te moeten maken. Ik begrijp ook goed dat je je eenzaam voelt nu je ouders ook zijn overleden. :(:)

Wat is er verder veel gereageerd. Had ik eerlijk gezegd niet verwacht. In m'n omgeving hoor ik alleen de blije "ik ben zwanger" boodschap zonder de twijfels. Help me herinneren als ik uiteindelijk wel kies om zwanger te worden dat ik daar eerlijk over ga zijn!
Dit topic heeft ook weer een gesprek met m'n vriend opgeleverd. Duidelijk dat hij het als man niet zo zwaar aan tilt en dus niet bedenkt dat het voor een vrouw dus wel ff wat anders is. En zoals ik hier in het topic lees helemaal niet raar is dat ik twijfel en het spannend/eng vind.

Ik heb altijd geleerd "bij twijfel niet doen" maar in veel gevallen kan je nog een proefperiode doen. Met baby's gaat dat niet, want niet je eigen baby dus het gevoel kan niet hetzelfde zijn in mijn ogen.

**Geplaatst**: 18-06-18 08:10

Geplaatst: 18-06-18 08:10

Magrathea schreef:
lieveli schreef:
Dat hele gelul over taboe is behoorlijk offtopic. Sommige mensen willen kinderen, anderen niet. Prima.

Ts vraagt wanneer je tot zo'n besluit komt.

In mijn geval: toen ik mijn man leerde kennen.

Ik vind het juist extreem relevant in een dilemma waar regelmatig wordt aangedragen "bij twijfel gewoon doen want je zult het fantastisch vinden"

Volgens mij heeft niemand dat gezegd. Ik ken ook niemand die dat zou zeggen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 18-06-18 08:17

Re: Wanneer besluit wel/geen kinderen?

Geplaatst door de TopicStarter : 18-06-18 08:17

Ik snap wel dat Magrathea dat zo interpreteert. Het staat er niet zo letterlijk, maar het over grote deel is er na twijfel wel blij mee. De enkeling die er niet zo blij mee is, wordt een beetje voor gek verklaard.

**Geplaatst**: 18-06-18 08:25

Re: Wanneer besluit wel/geen kinderen?

Geplaatst: 18-06-18 08:25

Ik riep al vanaf kleins af aan dat ik geen kinderen wil. Heb er gewoon niks mee, voel er niks bij. En hou kinderen het liefst beetje op afstand.

Zelf hierdoor eens een leuke jongen laten schieten, hij wou wel graag kinderen.

Ben dus ook zeer blij, dat mijn vriend ook geen kinderen wil. Hij heeft zich nog wel een poos 'verplicht' gevoeld om voor nageslacht te zorgen. Aangezien zijn zus ook geen kinderen wil.

**Geplaatst**: 18-06-18 08:29

Geplaatst: 18-06-18 08:29

@NoTwixLeft: ik snap de zwangerschapsblijdschap ergens wel, ondanks het feit dat ik geen kinderwens heb. Constructief neuken (pardon my french) is soms een stuk minder leuk dan alle recreatieve keren ervoor en ook duurt het soms lang voordat het resultaat geeft. Dan ben je wel blij als het lukt, of de hormomen zijn dat

**Geplaatst**: 18-06-18 08:38

Re: Wanneer besluit wel/geen kinderen?

Geplaatst: 18-06-18 08:38

Heb tot mijn 20 ongeveer stellig geroepen dat ik geen kinderen wilde.
Nu rammelen mijn eierstokken.

Maar hoe leuk het me ook lijkt om een baby/kind te hebben (idee van de bevalling krijg ik het Spaans benauwd van), ik ga het niet doen.
Ben zelf fysiek en bij vlagen mentaal niet in orde en ik denk dat ik de druk en het slaapgebrek gewoon niet aan ga kunnen. Tel daar de gelddruk en enorme beperking in je levenswijze (ik kan al vrijwel niets) bij op en nog het naar de knoppe gaan van de wereld wat ik echt niet wens door te geven aan mijn kind.

Heb op het moment een neefje, daar houd ik het wel bij

**Geplaatst**: 18-06-18 08:51

Re: Wanneer besluit wel/geen kinderen?

Geplaatst: 18-06-18 08:51

Even over het moment; ik heb ooit eens ergens gelezen dat na je 30e je toch echt over de houdbaarheid heen raakt voor wat betreft de geschiktheid voor het krijgen van kinderen. Meer kans op complicaties, miskramen, aangeboren afwijkingen etc.
Ik weet dat veel vrouwen tegenwoordig langer wachten, maar dat is blijkbaar niet hoe de natuur het allemaal bedoeld heeft...

Hier zelf nooit moedergevoelens gehad. Nooit met poppen gespeeld. Moet ook niks van kleine kinderen en babies hebben. Ik heb er zelfs een afkeer van.
Sterker nog (en dit klinkt heel hard) : als ik op dit moment erachter zou komen dat er 'zoiets' in me zou groeien, dan zou ik niet lopen naar de abortuskliniek, maar ik zou Rennen! En ik zou er totaal geen moeite mee hebben om het eruit te laten halen.
Ik wil ook dolgraag een knoopje laten leggen. Ben de 30 reeds gepasseerd dus ik hoop dat dat binnen nu en 5 jaar kan zonder al te veel tegenstand.

Oudere kinderen pas ik graag een keertje op. Maar ik ben blij dat ik er niet 24/7 zorg over hoef te dragen.

**Geplaatst**: 18-06-18 09:11

Geplaatst: 18-06-18 09:11

Jazzy de tranen rolden over mijn wangen bij het lezen van jouw verhaal. Ik zou niet meer verder kunnen denk ik dan.

Even ontopic: ik kan mij voorstellen dat het lastig is om de keuze te moeten maken als je altijd hebt getwijfeld. Ik ben wel echt een ‘oermoeder’, wist al van kinds af aan dat ik kinderen wilde.

En tja ik heb ook moeten wachten tot na mijn 30e. Niet bewust maar omdat ik de juiste man nog niet was tegen gekomen. Dan heb je geen keuze.

Maar het moederschap is alles wat ik mij ooit had voorgesteld en zoveel meer. Het is loeizwaar, maar de liefde die je ervoor terug krijgt.. onbeschrijflijk. Maar je moet een sterke relatie hebben, goed kunnen samenwerken en toch ook je leven willen aanpassen. Zeker als er meer dan 1 komen.

**Geplaatst**: 18-06-18 09:17

Geplaatst: 18-06-18 09:17

Ik was 'vroeger' heilig overtuigd van het krijgen van kinderen. Mijn ideale plaatje was: 27 jaar, getrouwd en 2 kids.

Inmiddels ben ik 37 en heb ik geen kinderen.

In mijn vorige relatie was dit niet verstandig, hij wou wel, maar ik niet. Omdat hij emotioneel niet stabiel was, zag ik het niet zitten om met hem kinderen op te voeden. Na 7.5 jaar is die relatie uit gegaan om die instabiliteit, ik was meer therapeut dan partner aan het einde en hij wou geen professionele hulp.

Inmiddels bijna 5 jaar een relatie met mijn huidige partner. Hebben een turbulente start gekend, samen een huis gebouwd en toen het op de lange baan geschoven.
Toen het huis 'klaar' was, gingen wij praten en bleek dat we beide nog steeds in de modus zaten:
ooit willen we misschien wel kinderen.

De fase TS waar jij nu in zit, die kwam na de bouw, wanneer neem je de beslissing, wat willen we, wat geven we op en wat krijgen we terug. Toen besloten dat niet kiezen uiteindelijk ook een keuze is. Want dan beslist een keer de natuur.
Wel met de duidelijke afspraak: als 1 van ons toch rammelende eierstokken krijgt dan gaan we praten.

Inmiddels steeds meer overtuigd dat het bij ons niet tot proberen komt. We zijn beide 37 en hebben nog steeds niet de behoefte aan een kindje in ons leven.
We zijn ontzettend gek met de kids van een ander en kinderen vooral ook met mij. Altijd leuk en gezellig, maar zo fijn als ze weer met pappa en mamma mee mogen naar huis.

Ik zeg nooit nooit, maar ik verwacht niet meer dat het komt en we beide de keuze wel gaan maken om het te proberen.

**Geplaatst**: 18-06-18 09:51

Geplaatst: 18-06-18 09:51

DiantaM schreef:
Maar het moederschap is alles wat ik mij ooit had voorgesteld en zoveel meer. Het is loeizwaar, maar de liefde die je ervoor terug krijgt.. onbeschrijflijk.

Zelfs die onvoorwaardelijke liefde die je van je kind zou krijgen is geen garantie... sprak op werk toevallig laatst een moeder die een heel moeilijk kind heeft. Dat kind toonde al vanaf jongs af aan geen affectie voor de ouders. Relatie is daarna ook stuk gegaan, vader is niet meer in beeld.
Er is wel iets met dat kind natuurlijk. En het komt wss weinig voor. Maar wat vond ik dat een heftig gesprek! Het heeft echt indruk op me gemaakt...

**Geplaatst**: 18-06-18 10:29

Re: Wanneer besluit wel/geen kinderen?

Geplaatst: 18-06-18 10:29

Ik wist als jong meisje dat ik kinderen wilde. Altijd geroepen dat ik ook jong moeder wilde worden.

Toen ik net 20was mijn nu verloofde leren kennen. Schelen 13jaar maar wist eigenlijk meteen dat het de man was waar ik kinderen mee hoopte te krijgen. Binnen jaar een huis gekocht en binnen 1,5jaar zwanger. Ging allemaal snel maar nooit getwijfeld of spijt gehad.

Nu 24 zoontje van 2 en 23weken zwanger van nummer 2.

Spijt echt nooit gehad maar er zijn zeker dingen die ik mis. De vrijheid om spontaan iets te doen of überhaupt iets voor jezelf te doen naast gezin werk etc etc. Paard is nu verleasd omdat ik daar echt de tijd niet meer voor had. Ik weet nu wie m'n echte vrienden zijn en wie niet. In mijn ogen 'moet' je voor kinderen best een hoop opgeven. Dus is zeker iets waar je zeker van moet zijn voor je er aan begint.

**Geplaatst**: 18-06-18 10:39

Geplaatst: 18-06-18 10:39

Inmiddels ben ik 42 en heb ik geen kinderen van mezelf.. alleen 3 kinderen van mijn vriend.

Héél even heb ik getwijfeld, ruim 10 jaar geleden, maar toch besloten om voor mijn eigen vrijheid te gaan.
Sommige vinden dat egoïstisch.. ik niet.
Kinderen kunnen krijgen is een voorrecht, maar jij bepaald zelf of je daar gebruik van maakt.

Ik heb dus gekozen om kinderloos te blijven.. en ook al heb ik ze nu wel hier rond lopen.. ik heb nog geen moment spijt gehad van mijn beslissing. Ik kon doen en laten wat ik wilde, en dat weegt voor mij heel zwaar.

Nu kunnen de kinderen altijd bij mij terecht hoor, en ik ga voor ze door het vuur, maar ben toch blij dat ik die eerste jaren niet mee heb hoeven maken.. zodat ik niet gekluisterd was.

Dus meid.. doe gewoon wat je gevoel je ingeeft.
Ik was niet klaar om moeder te worden.. en nu ben ik het toch..

**Geplaatst**: 18-06-18 10:43

Geplaatst: 18-06-18 10:43

Hier geen twijfelaar, maar gewoon een nee.
Heb ook nooit met poppen gespeeld, ik zat altijd in de hoogste boom, tot ergernis van m’n vader die me er dan weer uit kon vissen :')

Ik heb volgens mij gewoon geen biologische klok...

Ik wil met alle liefde een keer oppassen (vanaf een jaar of 3

), heb kinderen les gegeven, geef kindetfeestjes, maar van mezelf? Nee, gewoon echt nee...