Bokt.nl

**Geplaatst**: 27-01-18 16:48

Geplaatst: 27-01-18 16:48

Maflinger_S schreef:
Zennnnnn ....

Zo te lezen heb je voor beide patiënten in de problemen je stinkende best gedaan om het zo snel mogelijk op te laten lossen door een ervaren arts. Dat je vervolgens na 5 pogingen er nog niet in geslaagd bent om de juiste persoon bij de patiënt te krijgen, betekent volgens mij dat er bij jullie qua communicatie en samenwerking iets akelig mis gaat. Dat hoef je dus niet op jezelf te betrekken.
Dat de arts vervolgens uit haar slof schiet zegt veel over haar en niets over jou. Daarbij is het zo veel makkelijker om een ander het leven lastig te maken dan naar je eigen rol in het geheel te kijken.

Ondanks dat het ongemakkelijk voelt en misschien nog niet het juiste resultaat oplevert, toch voor jezelf blijven opkomen. Je bent het waard. Jij, je collega en de dokter hebben hier allemaal wat van geleerd: jij dat je de waarheid kunt zeggen, je collega uiteindelijk dat je je beter voelt als je de waarheid zegt en de dokter dat je je belachelijk maakt als je begint te tieren zonder dat je de waarheid kent. Dat is je winst. 't Is even bikkelen maar dan heb je ook wat...

Het is helemaal logisch dat je het dan helemaal gehad hebt. Onrecht dat je wordt aangedaan hakt er gewoon altijd in als je een groot rechtvaardigheidsgevoel hebt, zoals jij. Ik hoop dat je na een zenmomentje je maatje weer terug hebt gezwierd op de WhatsApp, het hebt uitgelegd en je excuses hebt gemaakt. Wegduwen is 1, terughalen is 2.

Nope, nog altijd niet terug op WhatsApp. Ben even acuut allergisch aan artsen, ook al deed hij niets fout. Zal wel zien hoe het loopt onze eerste shift samen. Als hij volgende week nog ziek is, is dat pas half februari. Denk trouwens niet dat ie iets door heeft of me al mist op de app. We sturen ook niet dagelijks hé.

**Geplaatst**: 27-01-18 18:19

Re: Help, ik versta mijn eigen soort niet.

Geplaatst: 27-01-18 18:19

In mijn ervaring maak je hier een denkfout wat betreft het WhatsApp verhaal. Nu laat je het op zijn beloop tot je weer met die arts samenwerkt, dat is over een paar weken. In die tijd maak jij je wellicht allerlei voorstellingen over hoe het zal gaan lopen. Als je nu actie onderneemt door de arts weer in de WhatsApp te zwieren heb je die hobbel al genomen. Er is niets mis mee om vervolgens, als je moed hebt, een berichtje te sturen met de vraag hoe het nu gaat, over een paar dagen. En wellicht dat hij dat eerder aan jou vraagt omdat ie waarschijnlijk wel door had dat jij even een pokkedag had.

**Geplaatst**: 27-01-18 18:51

Geplaatst: 27-01-18 18:51

Maflinger_S schreef:
In mijn ervaring maak je hier een denkfout wat betreft het WhatsApp verhaal. Nu laat je het op zijn beloop tot je weer met die arts samenwerkt, dat is over een paar weken. In die tijd maak jij je wellicht allerlei voorstellingen over hoe het zal gaan lopen. Als je nu actie onderneemt door de arts weer in de WhatsApp te zwieren heb je die hobbel al genomen. Er is niets mis mee om vervolgens, als je moed hebt, een berichtje te sturen met de vraag hoe het nu gaat, over een paar dagen. En wellicht dat hij dat eerder aan jou vraagt omdat ie waarschijnlijk wel door had dat jij even een pokkedag had.

Maakt me op dit moment niets uit. Zit nu toch maar weer met het gevoel dat ik niets ben en hij alles maar faked. Beter zo nu, kan ik al zeker niets verkeerd zeggen.

**Geplaatst**: 28-01-18 01:14

Geplaatst: 28-01-18 01:14

Ts, je bent niet niets. Ik heb tot nu toe stil meegelezen en ik vind je overkomen als een heel fijn mens.
Ten eerste wil ik je even zeggen dat ik je super goed bezig vind! Dat je ondanks je eerdere ervaringen toch weer therapie hebt opgezocht is echt top! Je uitbarsting van laatst bij je familie vind ik eigenlijk ook alleen maar een goed teken. Je bent daar gewoon voor jezelf opgekomen! Daarmee heb je toch mooi een bestaande cirkel van het zwijgen en over je heen laten komen doorbroken. Dat is lastig, maar heb jij toch maar even gedaan!

Dan over nu: stel dat een paard jou bijt, dan wordt je boos op dat paard. Ook wordt je wellicht wat voorzichtiger bij dat paard, mijdt je het paard. Maar op je eigen paarden hoef je niet boos te zijn of voorzichtiger bij te zijn. Dat het ene paard iets heeft gedaan, zegt niet dat een ander paard hetzelfde is of hetzelfde zal doen. Of dat je daar ook boos op moet zijn, toch?
Ik denk dat je moet proberen de situatie met de arts hetzelfde te zien. Dat 1 arts iets poedersuiker heeft gedaan (want dat heeft ze absoluut) betekent niet dat een andere arts (je maatje) ook naar is. Dat je boos bent en wantrouwig naar de betreffende arts is echt niet gek, maar probeer het bij die persoon te houden.

Citaat:
Ben het wegduwen duidelijk nog lang niet verleerd.

Maar je kunt wel ook leren het weer om te keren, iemand weer terug te halen zoals Maflinger ook benoemde

**Geplaatst**: 28-01-18 09:57

Geplaatst: 28-01-18 09:57

Artsen en ziekenhuizen, vertel mij wat.
Wat zitten daar een horken tussen zeg. Van die omhoog gevallen eikels.
Ik ben degene die ze uit hun bed mag bellen voor een arts. Moeten ze zelf eens vergeten zijn door te geven dat een dienst verruild is en ik daarom de verkeerde bel. Sommige zijn begripvol, maar andere, man man man, die gaan me toch aan.
Maar ik lach er om, hoe harder ze de hork spelen, hoe grappiger ik het ga vinden. het zegt echt wat over die lui hoor. Niet over jou, niet over mij. Maar echt over het karakter van de omhoog gevallen buil.

**Geplaatst**: 28-01-18 15:23

Re: Help, ik versta mijn eigen soort niet.

Geplaatst: 28-01-18 15:23

Moest het aan de telefoon geweest zijn, zou het me ook niets doen. Maar als je tussen half 9 en 2 vier keer uitgekafferd wordt, dan hakt dat wel enorm op me in.

Ik ga hem nu echt niet terug aanhalen, het lukt me gewoon niet. Ergers is er vrijdag in mijn hoofd een knop omgegaan en ik kan gewoon niet objectief naar hem kijken nu.

**Geplaatst**: 28-01-18 15:50

Geplaatst: 28-01-18 15:50

Wat erg dat je je zo bent gaan voelen door al die jaren gepest en afgekraakt te zijn. Is niet gek dat je je nu zo voelt. Zo is het bij mij ook precies hetzelfde. Ik ben nu na ruim 12 jaar aan een cursus sociale angsten begonnen en ik moet zeggen dat ik een stukje zelfverzekerder ben. En het heldert zo ontzettend veel op. Over hoe je denk en waarom je zo denkt etc etc. Uiteraard heb ik nog steeds terugvallen en lukt het meer niet dan wel. Maar elke keer als het wel lukt om iets te ondernemen of af te spreken met iemand dan gaat het weer een mini stapje beter. Zoals je zegt, aan een korte tijd cursus of therapie ga je niks hebben. Dit heeft jaren nodig om weer beter te worden. Helemaal ervan herstellen komt niet vaak voor, maar flink verbeteren wel. En dat scheelt enorm.

Als je het leuk vind kunnen we wel eens contact hebben op FB of zo. Of via hier in PB. :(:)

**Geplaatst**: 28-01-18 16:19

Geplaatst: 28-01-18 16:19

SVRL schreef:
Moest het aan de telefoon geweest zijn, zou het me ook niets doen. Maar als je tussen half 9 en 2 vier keer uitgekafferd wordt, dan hakt dat wel enorm op me in.

Ik ga hem nu echt niet terug aanhalen, het lukt me gewoon niet. Ergers is er vrijdag in mijn hoofd een knop omgegaan en ik kan gewoon niet objectief naar hem kijken nu.

Maar die komen dan ook in een dienst daarna zelf verhaal halen als ze nog steeds menen gelijk te hebben.
Maar ze weten vaak wel dat het niet zo is. Maar ook dan wens ik ze veel succes. Het zijn altijd dezelfde artsen die zo zijn. En welke zich normaal gedragen. Dat is denk ik bij elk ziekenhuis zo. Probeer er echt boven te staan. Jij bent niet waardeloos maar de bal gehakt die denkt dat hij wat meer is.

**Geplaatst**: 28-01-18 20:09

Geplaatst: 28-01-18 20:09

Ik weet dat het wegjagen in deze context raar lijkt. Maar ik schreef al eerder dat mijn maatje ook een rugzak heeft. Dit houdt in dat hij ook een wisselend humeur kan hebben. Met al wat er nu bij hem aan de hand is, is hij op app nogal kort van stof. Tuurlijk heb ik daar begrip voor en tot vrijdag kon ik het best hebben, maar met het gedoe van vrijdag, zit ik zelf terug zo slecht in mijn vel. Ik kan even geen gedoe aan en al helemaal geen grumpy maatje. Tja, dat zal van mij vast wel een slechte vriendin maken, maar ik kan even niet aan de gevoelens van een ander denken.

Lianne, ik stuur je straks of morgen even een pb.

**Geplaatst**: 12-02-18 01:02

Geplaatst: 12-02-18 01:02

Het gaat niet zo goed met me. De pijn op de borst blijft hevig aanwezig en de ontspanningsoefening die ze mij wilde leren, wekt alleen maar meer pijn op. We gaan dit even laten rusten en nu 3 sessies de focus leggen op mijn migraine, waar ze via hypnose en oefeningen die ik thuis kan doen, een oplossing hoopt de bieden. Ik heb immers bijna dagelijks hoofdpijn, neem dus ook bijna dagelijks medicatie en dit beïnvloed natuurlijk ook enorm mijn leven.

Uiteindelijk toch contact gezocht met mijn mateke, geen reactie van hem, maar ach, hij maakt ook een moeilijke periode door. Nu hoor ik al een paar dagen dat hij niet meer bij ons zal werken en ook geen wachten meer gaat doen. Vandaag toch even doorgevraagd, hij zou dit zelf gemaild hebben naar de arts die voor ons verantwoordelijk is. Maar nu komt ook uit dat hij over een aantal zaken niet eerlijk geweest is en mijn maag krimpt ineen. Ik kan niet anders als mezelf af te vragen hoe eerlijk hij wel naar mij toe geweest is. En ik kan het niet helpen om te denken: verdorie, ik heb me weer maar eens met mooie praatjes een rad voor mijn ogen laten draaien.

Hoe moet ik in hemelsnaam vertrouwen leren krijgen in mijn eigen gevoel en het lef krijgen om mensen toe te laten, als ik keer op keer niet in staat ben om mensen te zien zoals ze echt zijn? Ik ben op dit moment echt boos en verdrietig en weet niet meer wat te denken. Ik zou graag zijn versie horen, maar wordt gewoon staalhard genegeerd. Zelfs als ik hem app met erin wat ik hier vernomen heb vandaag en dat ik hem toch een beetje ga missen, legt hij naast zich neer. Nu ja, dat is op zich ook al wel een boodschap, negeren is even goed een manier om te zeggen dat ie geen contact meer met me wil.

Toch maar weer eens bewezen dat ik echt mijn eigen soort niet versta, een ander had waarschijnlijk al veel langer iets opgemerkt. Ik doe hier op het werk nu wel stoer en zeg wel dat ik contact ga houden, maar diep van binnen voel ik me zo verraden. En ik vraag me af hoe een volwassen vrouw van mijn leeftijd erin slaagt om zich zo belachelijk te maken en echt te geloven dat iemand haar graag heeft als die persoon je aandacht geeft en complimentjes maakt. Hoe dom ben je dan?

**Geplaatst**: 12-02-18 09:57

Geplaatst: 12-02-18 09:57

Lieve lieve TS...je bent niet dom, echt niet! Je bent een mens! En jij bent jij. Een fijne gevoelige vrouw. Het lijkt erop dat jij je iedere keer weet los te wurmen uit het drijfzand, en anderen trekken je weet naar beneden.
Je werkt aan jezelf, en heel hard ook! Ieder mens heeft zo zijn issues, ook je mateke. Dat hij nu geen contact zoekt, wil niet zeggen dat dat zo blijft.
Je weet dat als je aan jezelf werkt, er even geen ruimte kan zijn voor andere mensen...Het kan...
Wees alsjeblieft niet zo hard voor jezelf.
Als je complimenten krijgt, zeg je- dank je wel. En je gaat weer verder. Mensen HOEVEN geen complimenten te geven, dus krijg je er 1, ga er dan maar vanuit dat het gemeend is.

En je bent wie je bent, laat het los dat je je belachelijk gemaakt zou hebben. Laat gaan...
Ik weet dat het misschien makkelijk gezegd is, maar jij bent jij. Oordeel niet zo hard over jezelf!

Ik stuur je een dikke virtuele knuffel, en als je naast me stond, kreeg je een echte!

**Geplaatst**: 12-02-18 11:41

Re: Help, ik versta mijn eigen soort niet.

Geplaatst: 12-02-18 11:41

Verdorie, TS, wat een worsteling maak je door.

Ondanks dat je het gevoel hebt dat de hele wereld tegen je is, en je een dom gansje bent, maak je momenteel juist enorm veel vooruitgang, doordat je zo hard aan jezelf werkt. Dat klinkt gek en ik wil het je graag uitleggen.

De pijn in je hart(streek) en in je hoofd zijn signalen van je lichaam dat er iets moet veranderen in je leven, en daar ben je hard mee aan het werk. Dat dat niet van het ene op het andere moment gaat is logisch. Je hebt tenslotte ruim de tijd gehad om het op deze manier te doen. Helaas bestaan toverstokjes alleen in sprookjes.

Wat je mateke betreft, je hebt zelf al meermaals aangegeven dat hij ook een rugzakje heeft en niet lekker in zijn vel zit. Het kan best zijn dat hij tegen jou wel eerlijk is geweest omdat hij het gevoel had dat dat bij jou kon. Het kan ook best zijn dat hij tegen jou niet eerlijk is geweest, net als tegen de rest, maar dat heeft niets met jou te maken, maar met zijn rugzakje. Hoe dan ook, je hebt tot op zekere hoogte al je twijfels gehad, vanwege zijn rugzakje, of dit wel een goede vriendschap voor jou zou kunnen zijn. Het lijkt er op dat dit niet het geval is. Prima toch? Je gevoel had gelijk! Er is overigens niets mis mee om wel contact met hem te houden, maar een goed gesprek, liefst zo een waarbij je elkaar in de ogen kunt kijken en misschien eens een keer goed vloekt, is wel wenselijk denk ik. Kan je daarna besluiten of je de vriendschap wilt voortzetten of afkappen.

Als je je oude patroon van wantrouwen naar anderen wilt leren loslaten gaat dat met vallen en opstaan en momenteel heb je het gevoel dat je meer valt dan opstaat. Maar, zoals mijn voorganger ook al schrijft, je staat steeds weer op. Omdat je dat wilt (en kunt). Zoals ik al eerder schreef, je hebt het pure instinct van een paard, je hebt een feilloos gevoel voor incongruentie. En dat maakt anderen onzeker, want met bullshit komen ze bij jou niet ver. Dat maakt je wel eenzaam, zeker als je zelf nog niet duidelijk hebt hoe het zit. En ook omdat onze maatschappij daar helemaal niet meer op ingericht is.

Wordt jezelf, dat gun ik je van harte. Ergens in jou zit een leuk, lief en hartverwarmend mens, dat lees ik in je topics. Het zou top zijn als anderen dat ook zien in het echte leven.

**Geplaatst**: 03-03-18 13:23

Geplaatst: 03-03-18 13:23

Mijn therapeut zei donderdag dat ze fier op me was. Ik was volgens haar kordaat geweest tegen mijn mateke en voor mezelf opgekomen toen er vorig weekend plots terug contact was. Heb haar kort gezegd dat ik dit kon, omdat ik het beu ben om naar andermans pijpen te dansen. Vind het zelf niets om fier op te zijn, in tegen deel zelfs. Voor mij is het duidelijk dat ik gewoon uit beleefdheid nog reageerde en dat ik me nog meer afgesloten heb. De drang om iedereen weg te duwen, of zelf weg te gaan, wordt iedere dag groter. Mijn vriend is vandaag niet thuis en mijn hoofd zit vol negativiteit. Ik wil uit alles uit, met alles stoppen. Heb een fijne werkweek gehad en toch boeit het me niets. Ben goed bezig met mijn opleiding en toch wel ik stoppen. Mijn vriend is een lieverd en toch kan ik zou ik mijn boeltje willen pakken terwijl er niet eens een reden voor is. Op 1 of andere manier heeft therapie mijn vluchtmodus zo aangewakkerd en dat gevoel dat ik van alles weg wil, wordt met de dag groter.
Ik ben moe, compleet leeg en ik wil rust. En gek genoeg neemt mijn onrust toe als ik mij tijdens therapie moet ontspannen. Hoe meer we daar op werken, hoe feller de pijn op mijn borst wordt. Ik had gehoopt dat ik me beter zou voelen, dat ik winst zou boeken. Maar ik lijk alleen maar meer en meer te verliezen en ik heb de energie niet om mij er tegen te verzetten. Ik zie heel mijn leven nog als een kaartenhuisje instorten, heb echt het gevoel dat ik alles wat belangrijk voor me is, aan het verliezen ben.

**Geplaatst**: 03-03-18 14:47

Re: Help, ik versta mijn eigen soort niet.

Geplaatst: 03-03-18 14:47

Hoi meis,
lastig hoor...! Therapie heeft meer dan eens een 'beginverergering'!
Praten jullie daar ook over, dat je vluchtmodus wordt geactiveerd...? In termen van de beginverergering wil het vooral zeggen dat je beseft 'dat het er om gaat spannen'. Dat is ook zo. Goede therapie is spannend, maar de spanning moet wel hanteerbaar blijven.
Is dat ook de reden om ontspanningsoefeningen te doen...?
Van yoga kwn ik het verschijnsel dat als de juf zegt 'ga met je aandacht naar je handen' nogal wat mensen acuut hun handen spannen. (Waarop zij prompt van tijd tot tijd enkel zegt 'ga met je aandacht naar je handen - en ga dan nu met je aandacht naar je schouders, we laten de handen voor wat ze zijn'.)

En dat je rust wil kan uitermate positief zijn. Je hebt tenslotte meer dan genoeg stress gehad 'dat mag wel eens klaar zijn'.

**Geplaatst**: 03-03-18 15:35

Geplaatst: 03-03-18 15:35

Janneke2 schreef:
Hoi meis,
lastig hoor...! Therapie heeft meer dan eens een 'beginverergering'!
Praten jullie daar ook over, dat je vluchtmodus wordt geactiveerd...? In termen van de beginverergering wil het vooral zeggen dat je beseft 'dat het er om gaat spannen'. Dat is ook zo. Goede therapie is spannend, maar de spanning moet wel hanteerbaar blijven.
Is dat ook de reden om ontspanningsoefeningen te doen...?
Van yoga kwn ik het verschijnsel dat als de juf zegt 'ga met je aandacht naar je handen' nogal wat mensen acuut hun handen spannen. (Waarop zij prompt van tijd tot tijd enkel zegt 'ga met je aandacht naar je handen - en ga dan nu met je aandacht naar je schouders, we laten de handen voor wat ze zijn'.)

En dat je rust wil kan uitermate positief zijn. Je hebt tenslotte meer dan genoeg stress gehad 'dat mag wel eens klaar zijn'.

Op dit moment zijn we met mijn dagelijkse hoofdpijn aan het werk. Heb nu zelfhypnose aangereikt gekregen en dat lukt wel. Kreeg ondertussen ook het "hoog sensitief" labeltje, is voor mij alleen maar een mooiere manier om te zeggen dat ik veel te lange tenen heb.

Problemen worden zeker benoemd, maar er is zoveel dat aangepakt moet worden. Met "ik wil rust" bedoel ik eigenlijk "ik wil dood", wat mijn therapeut ook weet. Alleen ben ik niet egoïstisch genoeg om die stap te zetten. Ik ben zo vaak alleen met toegang tot medicatie, maar zou nooit mijn werkgever zoiets kunnen aandoen. Als ik eruit stap, houdt het leven ook op voor mijn oudste paard en pony, omdat zij niet 100% gezond zijn en dan is er nog de persoon die je vindt. Ik zou nooit iemand zo'n trauma willen bezorgen. Ik heb al heel mijn leven dit gevoel met momenten, vooral op de zware momenten, maar nu houdt het al maanden aan. Heb zelfs al hulp gevraagd aan mijn vriend, die daar niet in mee wil/kan gaan, maar ik wil dat alle pijn eindelijk weg is, ben op.

**Geplaatst**: 03-03-18 15:45

Geplaatst: 03-03-18 15:45

Je bent echt meer dan de moeite waard ..onthou dat !!!
Wat vervelend dat je door het moeten ontspannen je je juist niet ontspannen voelt.
Praat daar ook over, probeer uit te vinden waarom dat is. Zou een andere misschien beter helpen ?

Het weer zit nu ook niet echt mee natuurlijk, maar er opuit gaan met je dames of met quick kan misschien ook voor wat meer rust zorgen.

Qua je maatje.. ik zou dat (hoe moeilijk ook) toch even laten rusten. Hij zit zo te lezen ook behoorlijk in de knoop en het is voor jou nu nog te moeilijk om daar mee om te willen/kunnen gaan.
Focus je op de dingen die er wel toe doen ! Je hele lieve vriend en je geweldige beestenboel bijvoorbeeld.
Qua werk.. misschien toch verstandig om dat een stapje minder te doen ? Even wat meer rust in je bol ?

**Geplaatst**: 03-03-18 16:02

Geplaatst: 03-03-18 16:02

Mondy schreef:

Je bent echt meer dan de moeite waard ..onthou dat !!!
Wat vervelend dat je door het moeten ontspannen je je juist niet ontspannen voelt.
Praat daar ook over, probeer uit te vinden waarom dat is. Zou een andere misschien beter helpen ?

Het weer zit nu ook niet echt mee natuurlijk, maar er opuit gaan met je dames of met quick kan misschien ook voor wat meer rust zorgen.

Qua je maatje.. ik zou dat (hoe moeilijk ook) toch even laten rusten. Hij zit zo te lezen ook behoorlijk in de knoop en het is voor jou nu nog te moeilijk om daar mee om te willen/kunnen gaan.
Focus je op de dingen die er wel toe doen ! Je hele lieve vriend en je geweldige beestenboel bijvoorbeeld.
Qua werk.. misschien toch verstandig om dat een stapje minder te doen ? Even wat meer rust in je bol ?

Ik weet eerlijk gezegd niet hoe hij nu in zijn vel zit, praat hij niet over. Vorige zaterdag had hij vooral een luisterend oor en advies nodig, hij heeft gevoelens voor iemand die ik ook ken. Zondag dacht ik dat hij me appte, omdat ik dat meisje gezien had. Was toen best boos op hen beide. Zij had hem de levieten gelezen omdat hij niet op mij reageerde (had ik haar in vertrouwen verteld) en hij had haar gezegd dat ik best wel veel vroeg (wilde van hem weten of de roddels op werk waar zijn) en hij geen tijd had om te antwoorden. Ma ik kreeg wel massa's apps de dag ervoor. Dus was ik zondag redelijk kortaf, wilde het contact afweren, waarop ie stuurde dat hij gewoon wilde weten hoe het met me was. Tss

Werk kan niet minder, ben nu met mijn laatste 6 weken stage bezig (nu 3 weken en in april opnieuw) en heb al iedere dag fijne feedback gehad. Ik moet gewoon verder nu.

Met de therapeut zijn we nu bezig om mijn woede en angst aan te pakken. Dat ontspannen niet helpt, is omdat ik me niet veilig voel, dat gaat bij iemand anders ook het probleem zijn helaas. Ik kan trouwens enkel bij mijn paarden rust vinden, dat is het enige plekje waar ik me echt goed voel.

**Geplaatst**: 03-03-18 16:03

Geplaatst: 03-03-18 16:03

Wat rot omte lezen dat je vertrouwen is beschaamd.
En dat je met alles wil stoppen.

Ik snap je reactie om te vluchten.
Echter op je vlucht loop je ook tegen dingen aan.
Dingen waar je thuis goed mee bezig ben om aan te pakken.

Hoogsensitiviteit betekent niet lange tenen hebben.
Het betekent snel teveel prikkels binnen te krijgen, meer voelen en waarnemen dan anderen.

Veel mensen die hoogsensitief zijn, ik ben het ook, hebben af en toe rust nodig om te kunnen opladen.

**Geplaatst**: 03-03-18 16:26

Re: Help, ik versta mijn eigen soort niet.

Geplaatst: 03-03-18 16:26

Hey TS, ik lees nu een tijdje mee en misschien een hele stomme opmerking van mijn kant, maar kan je geen therapie volgen met paarden?

**Geplaatst**: 03-03-18 17:59

Geplaatst: 03-03-18 17:59

SVRL schreef:
Op dit moment zijn we met mijn dagelijkse hoofdpijn aan het werk. Heb nu zelfhypnose aangereikt gekregen en dat lukt wel. Kreeg ondertussen ook het "hoog sensitief" labeltje, is voor mij alleen maar een mooiere manier om te zeggen dat ik veel te lange tenen heb.

Fijn dat zelfhypnose lukt!
Het is een nuttige techniek.
Lekker vaak gebruiken!

Hoog sensitief bij mensen die in vluchtmodus staan: de vluchtreactie maakt dat je zintuigen wagenwijd open gaan.

en niet harder schelden dan strikt noodzakelijk! Je bent niet verplicht om als deurmat te dienen.

Maar ja: het kan giga vermoeien.

Citaat:
Problemen worden zeker benoemd, maar er is zoveel dat aangepakt moet worden. Met "ik wil rust" bedoel ik eigenlijk "ik wil dood", wat mijn therapeut ook weet. Alleen ben ik niet egoïstisch genoeg om die stap te zetten.

zo kan egoïsme wellicht tot goede dingen leiden!
Je noemt verder vooral alruïstische argumenten.
Maar: behalve 'dood' spreek je ook over rust, en dat de pijn stopt: dat zijn pp zichzelf genomen uitstekende doelen.

**Geplaatst**: 03-03-18 18:09

Re: Help, ik versta mijn eigen soort niet.

Geplaatst: 03-03-18 18:09

Hmm zou ze toch even in hun sop gaar laten koken hoor

Als je zo ontzettend fijn in je werk zit ( daar mag je super trots op zijn) dan daar je aandacht en energie in stoppen en niet in iemand die niet wil.
Je stage zit er bijna op en dat is al zo ontzettend knap met alles er omheen

**Geplaatst**: 03-03-18 18:22

Geplaatst: 03-03-18 18:22

SVRL schreef:
Met de therapeut zijn we nu bezig om mijn woede en angst aan te pakken. Dat ontspannen niet helpt, is omdat ik me niet veilig voel, dat gaat bij iemand anders ook het probleem zijn helaas. Ik kan trouwens enkel bij mijn paarden rust vinden, dat is het enige plekje waar ik me echt goed voel.

...op yoga hadden we ooit iemand die weigerde om te gaan liggen aan het eind van de les om te ontspannen, ogen dicht was ook niet aan de orde en ze zat 'in de verste hoek'.
En "ik moet nu ontspannen" - dat werkt over het algemeen niet zo...

En als je je niet veilig voelt, is 'iets stevigs' doen - al dan niet in combinatie met werken met woede - misschien ook een soort van ontspannend. ("Jaaa! Rammen...! Ik hoef hier bij de peut al die woede niet in te slikken! Er uit met de #%&|♤■○♡♧=€₩₩£$@●■◇]$#@...)

**Geplaatst**: 03-03-18 18:38

Geplaatst: 03-03-18 18:38

eclair98 schreef:
Hey TS, ik lees nu een tijdje mee en misschien een hele stomme opmerking van mijn kant, maar kan je geen therapie volgen met paarden?

Heb ik aan gedacht, maar uiteindelijk beslist om het niet te doen om 2 redenen:
1. Ik vrees dat de echte ik niet boven komt als iemand obeserveert, ik ga me niet gedragen zoals anders als een vreemde kijkt terwijl ik bij zijn/ haar paarden ben.
2. Bij paarden zijn mijn emoties en mijn gedachten in balans. Ik kan ze perfect scheiden en nuchter denken. Een paard moet me niet leuk vinden. Mijn paarden verraden me niet als ze eens bij een ander neuzen. Lukt me niet bij mensen. Stom voorbeeld, ik weet dat alle mannen naar andere vrouwen enz kijken, rationeel niets om voor te vrezen. Mijn exen hebben dat echter bewust gedaan om me te kwetsen, gevolg ik word woest als mijn huidige vriend naar bepaalde webpag gaat. Ik weet perfect dat dit niets betekent, maar kan het emotioneel gewoon niet plaatsen. En net mijn verwrongen mensbeeld moet eruit.

Ik krijg op school ook de feedback dat ik mezelf goed ken en dat ik best wel kritisch ben. Maakt dat het me nog harder frustreert dat ik er niet meer in slaag om mijn leven op zijn rails te krijgen.

Mijn therapeut merkte op dat ik alleen ontspannen en open ben als ik over mijn paarden praat. Praten we over iets anders, dan wik en weeg ik mijn woorden continu. Kan me best voorstellen dat ik zo onecht overkom bij anderen.

Het begint me ook meer en meer te frustreren dat ik niet "normaal" ben en niet kan zien wat er wel goed is.

**Geplaatst**: 03-03-18 19:18

Geplaatst: 03-03-18 19:18

SVRL schreef:
(...) voorbeeld, ik weet dat alle mannen naar andere vrouwen enz kijken, rationeel niets om voor te vrezen. Mijn exen hebben dat echter bewust gedaan om me te kwetsen, gevolg ik word woest als mijn huidige vriend naar bepaalde webpag gaat. Ik weet perfect dat dit niets betekent, maar kan het emotioneel gewoon niet plaatsen. En net mijn verwrongen mensbeeld moet eruit.

Een trauma,
of hyper super alert reageren op 'een' prikkel die 'in principe' neutraal 'zou "horen" te zijn' -
dat is niet zozeer verwrongen - maar een gebruikelijke reactie op een beschadigende actie.
Je verstand weet het wel - maar vanwege doelbewuste ellende reageert je lichaam/ je emotie anders.

Citaat:
Mijn therapeut merkte op dat ik alleen ontspannen en open ben als ik over mijn paarden praat. Praten we over iets anders, dan wik en weeg ik mijn woorden continu. Kan me best voorstellen dat ik zo onecht overkom bij anderen.

...tussen 'wikken en wegen' en onechtheid zitten nog wel een aantal stappen.
Spontaan en ontspannen - dat gaat m voorlopig niet worden, maar dat is van een andere orde dan 'onecht'.

**Geplaatst**: 03-03-18 20:02

Re: Help, ik versta mijn eigen soort niet.

Geplaatst: 03-03-18 20:02

Je hebt een punt hoor Janneke, maar het frustreert me zo. Ik heb, zoals iedere ruiter, al zo vaak kennis gemaakt met de minder leuke kant van paarden en toch ben en blijf ik mezelf bij deze dieren. Maar mensen moeten dan weer wel boeten voor wat anderen veroorzaakten. Het is niet de schuld van mijn huidige vriend dat mijn eerste ex mijn lichaam walgelijk vond en dus altijd ergers een playboy verstopt had zitten (mijn ma hoorde ooit vrienden van hem over mij roddelen en vond het nodig om mij alles in geuren en kleuren te vertellen), het is ook niet zijn schuld dat mijn ex man mij bedrogen heeft en mij continu liet merken hoe aantrekkelijk hij andere vrouwen wel vond en toch moet hij daar nu de gevolgen van dragen.