Bokt.nl

**Geplaatst**: 01-05-17 19:28

Re: Als je kind niet meer wil leven

Geplaatst: 01-05-17 19:28

Natuurlijk zijn het twee verschillende ziektes. Maar in beidde gevallen zou het me niet in mn hoofd opkomen om iemand een schop onder de kont te geven of een draai om de oren. En daaruit proefse ik toch enig onbegrip vanuit jouw kant en dat vind ik treurig

**Geplaatst**: 01-05-17 19:35

Geplaatst: 01-05-17 19:35

Maartje1990 schreef:
Als je zoon kanker zou hebben en daar dood aan zou kunnen gaan. Zou je m dan ook een draai om zn oren en een schop onder zn kont willen geven? Dan ben je óók machteloos, diegene is óók ziek. Zowel depressie als kanker kunnen de dood tot gevolg hebben en voor beidde kan er genezing plaatsvinden. Maar in geval van depressie is er vaak een stuk minder begrip en compassie. Schandalig. En ohja met zowel kanker als depressie heb ik van heel dichtbij ervaring.

Ja maar ik snap wel dat TS zo denkt.
Die zit met haar handen in haar haar en weet het ook allemaal niet meer.
Probeert van alles en niks werkt. Daar wordt je moedeloos van en dan snap ik wel dat ts denkt: die heeft een draai om de oren nodig of een schop onder zijn kont. Je praat nu zo maar ik denk als je in de zelfde situatie zit jij ook zo gaat denken.

Ts een hele dikke knuffel van mij kant, ik kan je geen oplossing geven.

**Geplaatst**: 01-05-17 19:47

Geplaatst: 01-05-17 19:47

Birdie60 schreef:
Maartje1990 schreef:
Als je zoon kanker zou hebben en daar dood aan zou kunnen gaan. Zou je m dan ook een draai om zn oren en een schop onder zn kont willen geven? Dan ben je óók machteloos, diegene is óók ziek. Zowel depressie als kanker kunnen de dood tot gevolg hebben en voor beidde kan er genezing plaatsvinden. Maar in geval van depressie is er vaak een stuk minder begrip en compassie. Schandalig. En ohja met zowel kanker als depressie heb ik van heel dichtbij ervaring.

Ja maar ik snap wel dat TS zo denkt.
Die zit met haar handen in haar haar en weet het ook allemaal niet meer.
Probeert van alles en niks werkt. Daar wordt je moedeloos van en dan snap ik wel dat ts denkt: die heeft een draai om de oren nodig of een schop onder zijn kont. Je praat nu zo maar ik denk als je in de zelfde situatie zit jij ook zo gaat denken.

Ts een hele dikke knuffel van mij kant, ik kan je geen oplossing geven.

Ik zit (deels) in een vergelijkbare situatie..... dus nee, ik ga zeker niet zo denken en ik voel me ook wanhopig en moedeloos

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-05-17 19:51

Re: Als je kind niet meer wil leven

Geplaatst door de TopicStarter : 01-05-17 19:51

Wat fijn dat jij dan wel een perfecte moeder bent maartje1990

**Geplaatst**: 01-05-17 19:58

Geplaatst: 01-05-17 19:58

Maartje1990 schreef:
Als je zoon kanker zou hebben en daar dood aan zou kunnen gaan. Zou je m dan ook een draai om zn oren en een schop onder zn kont willen geven? Dan ben je óók machteloos, diegene is óók ziek. Zowel depressie als kanker kunnen de dood tot gevolg hebben en voor beidde kan er genezing plaatsvinden. Maar in geval van depressie is er vaak een stuk minder begrip en compassie. Schandalig. En ohja met zowel kanker als depressie heb ik van heel dichtbij ervaring.

Waarom mag er niet gesteld worden dat "de depressieve zoon in kwestie een draai om de oren dient te krijgen" (en ja dat is een retorische vraag), maar mag jij wel inhakken op een vrouw die al jaren en jaren haar best doet voor haar zoon en zelf ook aangeeft aan het eind van het latijn te zijn.

Iemand die flink depressief is, help je wellicht niet met een draai om zijn oren. Iemand die op een burn out afstevent door de hele situatie moet maar begripvol zijn en blijven en al haar gevoelens aan de kant zetten.

Hoezo meten met 2 maten.
Schandalig.

**Geplaatst**: 01-05-17 20:01

Geplaatst: 01-05-17 20:01

Be_positive schreef:
Wat fijn dat jij dan wel een perfecte moeder bent maartje1990

Je haalt me de woorden uit de mond.

Ook je kind Maartje1990?

**Geplaatst**: 01-05-17 20:07

Re: Als je kind niet meer wil leven

Geplaatst: 01-05-17 20:07

TS.
Je hoeft jezelf niet te verdedigen..
Jouw kind lijdt en jij dus ook.
Jammer dat sommigen dat niet begrijpen kunnen..

**Geplaatst**: 01-05-17 20:12

Geplaatst: 01-05-17 20:12

Birdie60 schreef:
Be_positive schreef:
Wat fijn dat jij dan wel een perfecte moeder bent maartje1990

Je haalt me de woorden uit de mond.

Ook je kind Maartje1990?

Nee niet met kind, ik zei ook deels en vergelijkbaar.

Rocamor schreef:
Maartje1990 schreef:
Als je zoon kanker zou hebben en daar dood aan zou kunnen gaan. Zou je m dan ook een draai om zn oren en een schop onder zn kont willen geven? Dan ben je óók machteloos, diegene is óók ziek. Zowel depressie als kanker kunnen de dood tot gevolg hebben en voor beidde kan er genezing plaatsvinden. Maar in geval van depressie is er vaak een stuk minder begrip en compassie. Schandalig. En ohja met zowel kanker als depressie heb ik van heel dichtbij ervaring.

Waarom mag er niet gesteld worden dat "de depressieve zoon in kwestie een draai om de oren dient te krijgen" (en ja dat is een retorische vraag), maar mag jij wel inhakken op een vrouw die al jaren en jaren haar best doet voor haar zoon en zelf ook aangeeft aan het eind van het latijn te zijn.

Iemand die flink depressief is, help je wellicht niet met een draai om zijn oren. Iemand die op een burn out afstevent door de hele situatie moet maar begripvol zijn en blijven en al haar gevoelens aan de kant zetten.

Hoezo meten met 2 maten.
Schandalig.

Dat beweer ik toch ook niet? Ik denk dat ts ook zeker aan zichzelf moet denken en ik hool dat ts iemand in haar omgeving heeft om haar hart te luchten. Want zoiets is verschrikkelijkzwaar, niet alleen voor de persoon met de depressie maar ook de nabije omgeving. Ts, heb je voor je zelf wellicht al eens wen afspraak gemaakt met de huisarts?

**Geplaatst**: 01-05-17 20:14

Re: Als je kind niet meer wil leven

Geplaatst: 01-05-17 20:14

Als jouw "schandalig" niet op de situatie en de uitspraak van TS "draai om oren" geent was, dan heb ik (en kennelijk meer met mij) jouw post verkeerd begrepen.

**Geplaatst**: 01-05-17 20:15

Geplaatst: 01-05-17 20:15

Moderatoropmerking:

Ik wil eventjes inspringen met een kleine herinnering om respectvol te zijn en te blijven tegen elkaar. Het is niet de bedoeling om elkaar met de vinger te wijzen of te blijven doorgaan op een misschien wat ongelukkige woordkeus uit de OP. Deze situatie is volgens mij al moeilijk en ernstig genoeg zonder elkaar nog te gaan veroordelen.
Verder wel mijn complimenten voor het algemene verloop van het topic!

**Geplaatst**: 01-05-17 20:27

Geplaatst: 01-05-17 20:27

Zelfs al zou iemand in precies dezelfde situatie zitten met zijn/haar zoon, dan nog kun je nooit vergelijken. We zijn nou eenmaal niet allemaal hetzelfde, hebben niet hetzelfde "emmertje". Dus is oordelen over een ander gewoon nutteloos.

TS: Dikke knuffel voor jou.

Geen ervaring met een kind dat suicidaal is hier, wel jarenlang met een suicidale partner geweest. Ik had toen ook wel eens de neiging om hem door elkaar te rammelen, gewoon uit pure wanhoop soms, in de hoop dat het "licht" aan zou gaan. Niet dat het helpt, maar je bent ook maar een mens!

Ik denk wel dat therapie/ondersteuning voor jou ook heel belangrijk is, ik had toen ook therapie, naast dat we relatietherapie hadden en dat heeft mij op de been gehouden toen. Relatietherapie was er goed in dat we ook leerden om elkaar beter te begrijpen/eerder signalen te zien. Gezinstherapie zou fijn zijn, al is dat natuurlijk alleen een optie als hij ook hulp krijgt en inziet dat dat een optie is.

Zorg alsjeblieft ook goed voor jezelf!

**Geplaatst**: 01-05-17 20:29

Re: Als je kind niet meer wil leven

Geplaatst: 01-05-17 20:29

Drifter, hoe is het bij jou "afgelopen"? (hmmmm nare woordkeus, excuus). Is je partner er weer bovenop gekomen?

**Geplaatst**: 01-05-17 20:35

Geplaatst: 01-05-17 20:35

Rocamor schreef:
Als jouw "schandalig" niet op de situatie en de uitspraak van TS "draai om oren" geent was, dan heb ik (en kennelijk meer met mij) jouw post verkeerd begrepen.

Maartje1990 schreef:
Maar in geval van depressie is er vaak een stuk minder begrip en compassie. Schandalig.

Even dit stukje uit mn post gehaald. Mijn schandalig gaat over dat men in het algemeen een stuk mindsr begrip en compassie heeft voor iemand met een depressie (dan iemand met kanker waarmee ik dan een vergelijking maakte)

**Geplaatst**: 01-05-17 20:40

Geplaatst: 01-05-17 20:40

Depressie is zowel voor degene zelf én haar/ zijn omgeving enorm zwaar, juist omdat alle betrokkenen zich onmachtig voelen. Dat geldt ook voor andere ernstige ziekten. Iedereen is slachtoffer, dus vergelijken heeft geen zin.
Ts, veel sterkte, liefde en wijsheid gewenst voor jullie allen.

**Geplaatst**: 01-05-17 20:49

Geplaatst: 01-05-17 20:49

Rocamor schreef:
Drifter, hoe is het bij jou "afgelopen"? (hmmmm nare woordkeus, excuus). Is je partner er weer bovenop gekomen?

Hij is er bovenop gekomen, vooral door heel veel therapie, training in eigenlijk "zichzelf leren kennen" zodat hij stemmingswisselingen leerde herkennen voordat hij weer zo diep ging. Een goede diagnose en medicatie maakten voor hem enorm veel verschil, hij had iets om zijn logica op af te vuren, in plaats van achter zijn ziekte aan te lopen.
De eerste keer dat hij "het" een klein stapje voor was was een enorme overwinning en veranderde eigenlijk het hele verdere verloop van een gevecht tegen het donker naar een gevecht voor het licht.
Rare zin, maar het is de enige manier waarop ik het uit kan leggen.

**Geplaatst**: 01-05-17 20:51

Geplaatst: 01-05-17 20:51

Misschien handig om even te bedenken dat TS dit stuk waarschijnlijk ook uit met de nodige frustratie en emotie geschreven heeft. Daarbij kan ik me haar zin over een draai om de oren, die nu meerdere keren gequote wordt, ook heel goed voorstellen. Waarschijnlijk raak je enorm moedeloos en gefrustreerd als je in de situatie van TS zit. Zoon is misschien ziek, maar het is gewoon ongelooflijk klootte als je als ouder/omstander hiermee ook nog gemanipuleerd wordt. Dat lijkt hier ook het geval, en als het verschil tussen manipuleren en het echt menen onduidelijk is, is het voor familie ook bijna onmogelijk om goed te reageren. Je wilt iemand serieus nemen, maar als het manipulatie is kan dit ook weer een verkeerde benadering zijn.
TS probeert met dit topic meer begrip voor haar zoon te krijgen, maar moet ook haar eigen verhaal kwijt. Ik vind veel reacties echt ongelooflijk hard.
Als we het dan toch hebben over inlevingsvermogen, daar kunnen veel van de mensen met deze reacties hier ook nog wel aan werken.

TS, heel veel sterkte. Ongelofelijk moeilijk voor jou om hiermee om te gaan.

**Geplaatst**: 01-05-17 21:08

Geplaatst: 01-05-17 21:08

Be_Positive, ik snap wel dat je je machteloos voelt en dan de behoefte hebt om die jongen even een schop onder de kont te geven. Maar je doet het niet, daarvoor weet je te goed dat het niet goed gaat met hem. Maar die frustratie, die kan jij niet kwijt, juist omdat je voorzichtig moet, en wilt zijn.
Dat houdt echter niet in dat je al die frustraties niet voelt, logisch ook!

En een oplossing heb ik niet voor je, wel een hart onder de riem, je doet je best en zit nu even in een uitzichtloze positie. Kun je niet veel aan veranderen, maar er wel iets mee doen misschien, in de zin van hulp zoeken, negatieve energie ombuigen.

En hulpverlening, die moet je vooral juist een schop onder de kont geven hier in Nederland althans, dus wellicht dat je daarin nog iets van je frustraties kwijt kan. Dat is in elk geval mijn ervaring, in een omgekeerde situatie als dochter van een depressieve, maar wel ook manipulatieve moeder die suicidaal is en ook twee mislukte pogingen heeft gedaan, waarvan de laatste voor ons als familie echt wel heel traumatisch. Hoewel de eerste ook niet leuk was hoor...

En ik kan je zeggen, de tweede poging heeft ze ondernomen nadat ze uit opname vanwege de eerste poging was ontslagen en naar huis gestuurd. In die tijd heb ik echt gepraat als brugman, telefoontjes gepleegd maar ook persoonlijk gesproken met de huisarts, de behandelaren en de afdeling waar ze opgenomen was. En gevochten als een leeuw om haar opgenomen te houden, dat hielp mij ook weer om al die frustratie te uiten en wat te verlichten, dat zeg ik eerlijk.

Uiteindelijk is zij dus naar huis gestuurd, maar het ging niet goed, zoals verwacht, en weer heb ik als een razende actie proberen te ondernemen en werd mijn moeder ook weer opgenomen. In die tweede opname heeft ze terwijl ze dus in opname zat, de tweede poging gedaan, een heel erg heftige gebeurtenis. Dat is nu anderhalf jaar geleden en wij hebben (mijn zus en ik) los moeten laten. Wij kunnen niet helpen en misschien de hulpverlening ook niet, tijd zal dat leren.

Maar wat ik kon doen, heb ik wel weer gedaan en nu woont ze bijvoorbeeld in elk geval in een begeleid wonen project. Dat heeft mij wel rust gegeven, dat ik in elk geval gedaan heb wat ik kon om te zorgen dat de woonomgeving veiliger zou zijn en ook de begeleiding voortdurend aanwezig.
Haar ziekte wegnemen, dat kan ik niet. En in haar geval, kan ik haar ook niet gelukkig maken. Hooguit af en toe een beetje minder ongelukkig.

En omdat dit mijn situatie is, wil ik niet zeggen dat het is zoals het met jouw zoon zal gaan. Want dat kan ik niet beoordelen. Maar misschien als je al jouw frustraties gewoon bij elkaar verzamelt tot een grote bal, en die bal dan gaat richten op het in gang brengen van hulpverlening zoals jij denkt dat die nodig is, dan dien je daarmee wellicht net als ik twee doelen, je gooit je frustraties van je af en buigt die om naar hopelijk iets nuttigs. Voor je zoon maar ook voor jezelf want jullie moeten met elkaar in het reine zien te komen en niet alleen moet jij begrip hebben voor zijn ziekte, zoals velen van mening zijn, maar ook moeten er mensen zijn die begrip hebben voor jouw situatie. En als jouw zoon dat niet kan (wat mogelijk is, door zijn aandoening) dan in elk geval wel de hulpverlening er omheen, zodat jij overal wel goed bij betrokken wordt.

Dat gaat niet vanzelf, dat moet je echt gaan opeisen, jullie verdienen dat en hebben er zeker recht op!

In dit soort situaties zit je gewoon met zo veel dubbele gevoelens en het is niet niks om buiten ouder, ook nog eens hulpverlener te moeten zijn, die combinatie is niet altijd vol te houden, weet ik.

Heel veel sterkte en ik hoop dat je er met je zoon samen uit kan komen!

**Geplaatst**: 01-05-17 21:11

Geplaatst: 01-05-17 21:11

Beste TS ook ik heb niet alles gelezen, ben op een duur afgehaakt sorry. Alles wat ik lees gaat over de depressie of zelfmoord ideeën. Gezien je ook vermelde dat hij autisme heeft mis ik een heeeeel belangrijk punt. Namelijk structuur waar hij zich aan vast kan houden. Autisme komt veel bij mij in de familie voor (ook depressies). Als ik naar mijn broertje kijk die "slechts" PDDNOS heeft, is een simpele vraag als de vaatwasser uitruimen ook teveel. De structuur was bijvoorbeeld, school, eten, huiswerk, computeren en nu is het opeens vaatwasser uitruimen, Maar dat kan niet!! Voor een niet autistisch persoon een kleine moeite. Voor een autist gooi jij zijn hele schema in de war!! Om maar een voorbeeld te noemen. Ik denk dat het heel belangrijk is om je bewust te worden wat deze aparte ziekte inhoud. Er zijn vele vormen van autisme met elk zijn eigen groep van heftigheid. Zo heb ik een neefje die met 18 nog luiers droeg en al van de leg was als 1 lantaarnpaal niet brande als het donker was. Deze hoort immers te branden.

Daarnaast vind ik direct roepen met zelfmoord en vertellen hoe en waar inderdaad wel een teken dat hij het niet echt wil. Heb zelf ook veel meegemaakt en er echt veel over nagedacht. Ik heb zelf niemand iets verteld, laat staan hoe waar en wanneer zodat ze me tegen konden houden.

Keerzijde is dus dat het voor iemand met autisme wel heeeeeeeel erg kan zijn dat jij zijn hele planning in de war schopt

**Geplaatst**: 01-05-17 21:19

Geplaatst: 01-05-17 21:19

Lieve TS, ik wil je op dit moment alvast een hele hele hele dikke knuffel geven! Zorg zeker dat heel je gezin geholpen wordt in deze situatie. Ook voor personen die samen leven met iemand met zelfmoordgedachten is het allemaal ontzettend zwaar. Zelfzorg is hier heel belangrijk.

Zelf heb ik geen ervaring met de therapievorm: familieopstelling. Toch denk ik dat het eventueel kan helpen. Vraag eens aan de therapeut/psychiater of het eventueel helpend kan zijn als jij eens deelneemt aan een familieopstelling om zo over je gezin na te denken en eventueel tot nieuwe inzichten te komen? Wie weet kom je dan tot een belangrijk inzicht dat je kan helpen bij de omgang met je zoon?

Quickie haalt volgens mij ook iets heel belangrijk aan. Kan je hem een paar vaste taken geven in het huishouden die hij dagelijks of 1 keer per week (gras maaien) moet doen?

**Geplaatst**: 01-05-17 21:22

Geplaatst: 01-05-17 21:22

Ik hoop dat je meer de hulp gaat zoeken. Uit je verhaal krijg ik de indruk dat jullie te weinig begeleiding met/van gespecialiseerde mensen krijgen. En dan ben je op bokt niet op de juiste plek, zeker met zo'n titel trek je veel mensen aan met geringe kennis (mensen zoals ik

) over dit onderwerp. Ik had al een klein verhaal over hoe ik dacht dat je misschien je zoon niet begrijpt en nog van alles maar je hebt er niks aan want ik weet er niks van. Net als waarschijnlijk de helft van de mensen die hier op bokt zit. En de andere helft moet het doen met het halve verhaal, die bestaat uit letters en woorden, en niet het volledige plaatje.
Voor lotgenoten kan je beter kijken naar een (patiënten)vereniging die past bij wat je zoon heeft (er bestaat bijvoorbeeld zoiets als een depressie vereniging). Patiëntenverenigingen zijn niet alleen voor de 'getroffenen' maar ook voor de omgeving ervan.

Veel sterkte, dit moet vast moeilijk zijn. Wat je ook doet, je hebt vast het beste met je zoon voor en het is geen probleem om fouten te maken. Maar alsjeblieft roep meer de hulptroepen op.

Las nog wel iets van een negatief studie advies, weet niet of je daar al antwoord op had? Want dit betekend kortweg dat ze willen dat hij niet doorgaat met de studie. Zo hebben ze bij ons de eis dat je het eerste jaar in ieder geval 48 van de 60 EC moet halen, lijkt dit niet te lukken mogen ze een negatief studieadvies geven en kan je niet verder gaan met de opleiding. Nu kan het zijn dat het op dit moment nog een voorlopig advies is, dan kan hij er nog wat aan doen. Maar als het al een bindend advies (=BSA, bindend studie advies) is kan hij er niks meer aan doen. Hier kan je er meer over vinden. Daar kan je ook iets lezen over persoonlijke omstandigheden, dus misschien is er nog wat aan te doen gezien de situatie. Maar kijk zelf ook even of het het wel waard is om daar voor te vechten, of dat het misschien beter is om school op een lager pitje te zetten. Dat moet je zelf even inschatten wat het beste is.

**Geplaatst**: 01-05-17 21:50

Re: Als je kind niet meer wil leven

Geplaatst: 01-05-17 21:50

Met de zomervakantie in aantocht lijkt het mij een goed idee om hem een plekje uit te zoeken waar hij even in een volledig andere dagbesteding terecht komt. Ik weet niet wat hem intresseert, maar iets waar hij veel buiten komt en in contact komt met andere mensen. Misschien zelfs in een ander land als hem dit meer kan aanspreken eventueel met een deeltijdse student job of dergelijke zodat hij daar niet doelloos komt te zitten. Ik geloof niet dat hij van een gedwongen opname vrolijker gaat worden en hij is nog jong. Zoals ik het lees heeft hij geen enkel doel, passie of gezonde hobbie waar hij zijn ei kwijt kan.
Misschien wilt die vriendin die toch bezorgd om hem lijkt te zijn wel meewerken aan dergelijk project. Het zal zeker niet alle problemen oplossen maar even lucht geven aan jullie beiden en hem helpen zichzelf beter te leren kennen. Als hij binnenkort 2 maand vakantie heeft met als enig vooruitzicht zijn computer gaat hij er nog meer op achteruitgaan vrees ik.

**Geplaatst**: 02-05-17 07:32

Geplaatst: 02-05-17 07:32

Maartje1990 schreef:
Natuurlijk zijn het twee verschillende ziektes. Maar in beidde gevallen zou het me niet in mn hoofd opkomen om iemand een schop onder de kont te geven of een draai om de oren. En daaruit proefse ik toch enig onbegrip vanuit jouw kant en dat vind ik treurig

Heb je zelf kinderen in deze leeftijd?

**Geplaatst**: 02-05-17 07:48

Geplaatst: 02-05-17 07:48

Mijn zoon heeft -in mindere mate- in hetzelfde schuitje gezeten. Ik dus ook. En TS ik weet hoe loodzwaar, beangstigend en frustrerend dit is. Onze zoon was wel degelijk gebaat bij een combinatie van wakker schudden (schop onder zn kont), psycholoog, therapie, begripvolle ouders die wel streng blijven.
Wat heeft uiteindelijk geholpen? Ik denk de combinatie van alles. En het feit dat zijn pubertijd voorbij ging, de hormonen gingen normaal doen. En hij had zijn havo gehaald. Eindelijk van die ... school af.
Wat wil ik hiermee zeggen? Dat een (goed gedoseerde en getimed) schop onder de kont niet per definitie slecht hoeft te zijn. In combinatie met van alles aan hulp.
Maar TS. Vergeet jezelf niet. Zorg goed voor jezelf. Zoek hulp voor jezelf. Wees lief en blijf zacht.
En schenk aub geen aandacht aan die types die het stempel slechte moeder op je plakken. Sterkte met deze zware situatie.

**Geplaatst**: 02-05-17 07:55

Re: Als je kind niet meer wil leven

Geplaatst: 02-05-17 07:55

Wijze woorden van Lara en Betadine

**Geplaatst**: 02-05-17 08:01

Geplaatst: 02-05-17 08:01

senna21 schreef:
Depressie is zowel voor degene zelf én haar/ zijn omgeving enorm zwaar, juist omdat alle betrokkenen zich onmachtig voelen. Dat geldt ook voor andere ernstige ziekten. Iedereen is slachtoffer, dus vergelijken heeft geen zin.
Ts, veel sterkte, liefde en wijsheid gewenst voor jullie allen.

Ik vind deze woorden zo waar! En ik wens TS dan ook heel veel sterkte.
Iedereen wilt begrip voor degene die ziek is (en dat is er meestal ook), maar begrip voor de ondersteuners is er dan vaak niet.. behalve dat je handje moest vasthouden en knal na knal maar moet opvangen.

Ik begrijp hoe zwaar mensen met depressie het kunnen hebben en ik heb heel veel begrip.. maar op een gegeven moment is het voor de personen die ondersteunen ook even de koek op want je hebt me toch een incasseringsvermogen nodig.. ''Ja je moet het maar niet persoonlijk nemen want het is de depressie die spreekt''.. en zelf zit je ook in zak en as want je wordt elke keer toch wel gekwetst.

Mijn vriend is met vlagen depressief en kampt vooral met 'anxiety'. En ik heb zoveel begrip voor 'm en probeer me zoveel mogelijk aan te passen..
Maar als jij als persoon toch elke keer wordt weggeduwd, afgewezen, afgesnauwd, genegeerd dan kun je dat echt niet altijd volhouden dus ik kan best begrijpen dat TS zegt 'Kon ik 'm maar een om z'n oren geven'.

Verder heb ik niet veel advies voor je. Je doet al wat je kunt.. en je bent in gsprek met de psych..
Ik hoop dat deze je verder kan helpen.