Bokt.nl

AlwaysH schreef:

Dat is jouw mening, ik vind dat er vaak te snel door 'degene met depressie' wordt gezegd dat ze er onder lijden, want ze maken wel de dag door lol (ik heb inderdaad iemand die ik ken waar ik dit dus vandaan haal). Er wordt letterlijk gezegd:
"Vanmiddag lekker naar de psycholoog om mijn frustraties te uiten!", dan ben je niet zwaar depressief lijkt me. Dan heb je gewoon af en toe een rotdag of een maand een vervelende sfeer in je maag hangen. Vervelend, maar geen zware depressie dus dan hoor je dat ook niet zo te noemen.

(In dit geval ken ik de persoon al negen jaar, normaal zal ik niet zomaar oordelen)

Joolien schreef:

RoyceMack schreef:

Ik heb ooit de masterclass 'omgaan met depressie en persoonlijke draagkracht' gevolgd. Ik vond depressie altijd wat zweverig want iedereen roept bij een poep en een scheet dattie depressief is.
Ook ouderen en volwassenen (waar ik mee werk) roepen dat vrij snel, terwijl ik dan het idee heb dat het 'gewoon' eenzaamheid is die de boosdoener is.

Die masterclass gaf me best wat inzicht in deze ziekte en ook het feit dat het niet een kwestie hoeft te zijn van 'zoiets sluipt er een beetje in' maar dat het ook gewoon aangeboren of plotseling kan komen.
Het is genetisch, die aanleg om depressief te worden of het kan genetisch zijn.

Deze man die die masterclass gaf is ervaringsdeskundige en heeft er ook deels zijn levenswerk van gemaakt om mensen inzicht te geven. Hij is al 50 jaar depressief en ziet dit als een deel van wie hij is.
Hij is ziek en daar gaat hij op een bepaalde manier mee om, dat heeft een bepaald effect op zijn familie en geliefden en dat kan ook ineens plotseling weer omslaan.
Hij weet hoe hij ermee om moet gaan om de uitvalsdagen zoveel mogelijk te beperken en hij weet hoe hij uit de slachtoffer rol moet blijven. Zo kan hij ermee leven (en met medicatie).
Het is niet een kwestie van 'dood willen'. ondanks dat hij daar wel vaak genoeg aan heeft gedacht omdat je geen uitweg meer ziet. Het is geen kwestie van 'jezelf een schop onder je kont geven en je leven zelf een feestje maken'.
Hij ziet de depressie als een grote zwarte hond. Die hem overal achtervolgt en bang maakt. Hij gaat er zelfs anders door leven. Blijft maar binnen zodat niemand die zwarte hond ziet. Hij en de zwarte hond zijn tegenstanders, vijanden, rivalen..
Tot op het moment dat hij rust begint te vinden in de aanwezigheid van die zwarte hond.
Hij krijgt medicatie, is in behandeling, heeft zijn familie ingelicht, praat veel met hen, maar omdat hij een makkelijke prater is, geeft hem dat niet de rust die hij hoopte te vinden. Hij is met praktische therapieen zoals yoga, mindfullness etc dichter bij zichzelf gekomen en begon te snappen dat die zwarte hond bij hem hoort en nooit weg zal gaan.

Inmiddels is hij zo ver, dat hij na 50 jaar aanwezigheid van de hond, kan zeggen dat zij maatjes zijn.
Het hondje ligt lekker in zijn mandje als hij tv kijkt met zijn vrouw en slaapt op zijn voeteneind snachts.
De hond kan af en toe agressief uitvallen en dat zijn de zogenaamd triggerpoint voor hem. Als hij zich niet gehoord voelt, is dat een triggerpoint waarbij de depressie weer op komt dagen. Dan valt hij weer in eens soort slachtoffer rol ('het interesseert toch niemand wat ik zeg') en dan wordt de hond weer actief. Hij kan dit zelf weer kalmeren door de liefde die hij voelt voor zijn gezicht, en de praktische therapieen.

Kortom: mijn inzicht is dat het niet een kwestie is van je wat minder voelen, je zielig voelen, geen zin meer hebben in iets.
Zolang je nog kunt voelen, genieten, huilen, verliefd kunt zijn, van iemand kunt houden, ergens zin in hebben, interesse voor iets kunt hebben en trots op iets van jezelf kunt zijn, is die zwarte hond niet aanwezig in je leven en moet je simpel weg uit de slachtoffer rol zien te komen.

Ik vond het een hele mooie en inzichtelijke masterclass.

Dat vind ik dan weer kort door de bocht. Ik heb namelijk momenten dat ik kan genieten, dat ik kan lachen en plezier heb, dat ik trots ben op mezelf en interesse in iets heb, maar dat leeft naast het constant sluimerde nare gevoel in mijn lijf, die er af en toe voor zorgt dat ik niks kan. Maar dat wil niet zeggen dat ik helemaal niks kan, op goede momenten kan ik veel, al zijn die momenten schaars.
En ja, ik ben gediagnosticeerd met een depressie.

chanel1985 schreef:

Dat denk ik ook, er zijn echt wel verschillende gradaties in depressies. Denk dat in die gradaties mensen zich in vergissen.
Bijvoorbeeld, bij een lichte depressie ben je ook depressief, maar is cru gezegd maar een peulschil tegenover een zware depressie met bijhorende psychoses.

Citaat:

Kortom: mijn inzicht is dat het niet een kwestie is van je wat minder voelen, je zielig voelen, geen zin meer hebben in iets.
Zolang je nog kunt voelen, genieten, huilen, verliefd kunt zijn, van iemand kunt houden, ergens zin in hebben, interesse voor iets kunt hebben en trots op iets van jezelf kunt zijn, is die zwarte hond niet aanwezig in je leven en moet je simpel weg uit de slachtoffer rol zien te komen.

Citaat:

Dat vind ik dan weer kort door de bocht. Ik heb namelijk momenten dat ik kan genieten, dat ik kan lachen en plezier heb, dat ik trots ben op mezelf en interesse in iets heb, maar dat leeft naast het constant sluimerde nare gevoel in mijn lijf, die er af en toe voor zorgt dat ik niks kan. Maar dat wil niet zeggen dat ik helemaal niks kan, op goede momenten kan ik veel, al zijn die momenten schaars.
En ja, ik ben gediagnosticeerd met een depressie.

Citaat:

Je hebt dan ook verschillende soort depressies:
Depressieve stoornis
Dysthyme stoornis
Bipolaire stoornis (manische depressie)
Psychotische depressie
Postnatale depressie
Seizoensgebonden depressie
Ik heb het dan in mijn verhaaltje voornamelijk over de depressieve stoornis.

goldenarrow schreef:

chanel1985 schreef:

Dat denk ik ook, er zijn echt wel verschillende gradaties in depressies. Denk dat in die gradaties mensen zich in vergissen.
Bijvoorbeeld, bij een lichte depressie ben je ook depressief, maar is cru gezegd maar een peulschil tegenover een zware depressie met bijhorende psychoses.

Ook bij een zware depressie hoort niet altijd een psychose hoor, en iemand met een lichte depressie kan prima psychotisch zijn. Je stelt het nu echt te zwart/wit.

Edit; Of in dat laatste geval de depressie te wijten is aan de psychose of andersom is dan maar net de vraag Of misschien heeft het wel helemaal niks met elkaar te maken, dat kan natuurlijk ook.

goldenarrow schreef:

Toevallig Jolien Wij hadden vandaag ook les over depressies, dus ik heb half mee les gegeven als ervaringsdeskundige.