Bokt.nl

Kukkie schreef:

Ik werk in het onderwijs en zie vele soorten kinderen langs komen. Uit veel verschillende gezinnen.

Waar kinderen stuk van gaan zijn ouders die ze emotioneel verwaarlozen, ouders die in een vechtscheiding zitten en zich omwille van de kinderen toch niet in kunnen houden. Ook gaan kinderen stuk van labiele moeders en criminele vaders. En het ergst gaan ze stuk van bizarre verwennerij alsof het prinsjes en prinsesjes zijn die steeds door hun ouders gered horen te worden.

Geen enkel kind gaat stuk omdat het maar 1 ouder heeft, of twee vaders of twee moeders.

Natuurlijk is het voor due kinderen wel eens lastig. Opgroeien is topsport en er zijn altijd elementen in ieders leven om ontzettend ongelukkig van te worden. Dat hoort. Dat verwerken we na ons 25ste.
En hoe verwender, hoe moeilijker alles te verwerken is.

Wendy schreef:

Wat ik vaak mis zijn de rechten van het kind. Veel mensen in dit topic vinden dat je naar jezelf moet kijken voor het beantwoorden van de vraag of het een goed idee is om als alleenstaande vrouw aan een kind te beginnen.
Daarmee mis je in mijn ogen totaal de rechten die het kind heeft. Daar wordt in allerlei gevallen ontzettend makkelijk overheen gestapt. En dan verdedigd met: je moet een kind niet teveel verwennen. Maar het hebben van bepaalde rechten en een rechtspositie heeft niets te maken met verwennen.
Het zou zo ontzettend fijn zijn als veel mensen met klapperende eierstokken of zaadleiders, daar eens fatsoenlijk over na zouden denken. Immers, het bereidt je voor op wat komen gaat, het gaat niet meer om jou, het gaat om je kind.

De reden dat ik deze harde reactie plaats? Ik kom uit een fijn gezin, mijn ouders hadden het heel goed met elkaar. Toen ik 15 was overleed mijn vader, de ouder waarmee ik het meest op één golflengte zat. Mijn moeder is sindsdien alleenstaande ouder geworden, ongewenst. Maar ze had wel dat enorme verantwoordelijkheidsgevoel. Ze heeft zichzelf de jaren daarna compleet weggecijferd voor mij en mijn zusje. Ze heeft héél hard gewerkt om ons de kansen te geven waar wij, in haar ogen, recht op hadden. Wij moesten vooral niet lijden onder het verlies van mijn vader, vond ze.
Mijn moeder is een fantastisch mens. Maar ze is wel vroeg oud. Of dat te maken heeft met het feit dat ze zichzelf compleet weggecijferd heeft na het overlijden van mijn vader? Geen idee.
Feit is wel, dat ze veel te hard gewerkt heeft. Voor ons.

En heel eerlijk: ik snap niet dat iemand daar bewust voor zou kiezen.

Wendy schreef:

Wat ik vaak mis zijn de rechten van het kind. Veel mensen in dit topic vinden dat je naar jezelf moet kijken voor het beantwoorden van de vraag of het een goed idee is om als alleenstaande vrouw aan een kind te beginnen.
Daarmee mis je in mijn ogen totaal de rechten die het kind heeft. Daar wordt in allerlei gevallen ontzettend makkelijk overheen gestapt. En dan verdedigd met: je moet een kind niet teveel verwennen. Maar het hebben van bepaalde rechten en een rechtspositie heeft niets te maken met verwennen.
Het zou zo ontzettend fijn zijn als veel mensen met klapperende eierstokken of zaadleiders, daar eens fatsoenlijk over na zouden denken. Immers, het bereidt je voor op wat komen gaat, het gaat niet meer om jou, het gaat om je kind.

De reden dat ik deze harde reactie plaats? Ik kom uit een fijn gezin, mijn ouders hadden het heel goed met elkaar. Toen ik 15 was overleed mijn vader, de ouder waarmee ik het meest op één golflengte zat. Mijn moeder is sindsdien alleenstaande ouder geworden, ongewenst. Maar ze had wel dat enorme verantwoordelijkheidsgevoel. Ze heeft zichzelf de jaren daarna compleet weggecijferd voor mij en mijn zusje. Ze heeft héél hard gewerkt om ons de kansen te geven waar wij, in haar ogen, recht op hadden. Wij moesten vooral niet lijden onder het verlies van mijn vader, vond ze.
Mijn moeder is een fantastisch mens. Maar ze is wel vroeg oud. Of dat te maken heeft met het feit dat ze zichzelf compleet weggecijferd heeft na het overlijden van mijn vader? Geen idee.
Feit is wel, dat ze veel te hard gewerkt heeft. Voor ons.

En heel eerlijk: ik snap niet dat iemand daar bewust voor zou kiezen.

Wendy schreef:

Wat ik vaak mis zijn de rechten van het kind. Veel mensen in dit topic vinden dat je naar jezelf moet kijken voor het beantwoorden van de vraag of het een goed idee is om als alleenstaande vrouw aan een kind te beginnen.
Daarmee mis je in mijn ogen totaal de rechten die het kind heeft. Daar wordt in allerlei gevallen ontzettend makkelijk overheen gestapt. En dan verdedigd met: je moet een kind niet teveel verwennen. Maar het hebben van bepaalde rechten en een rechtspositie heeft niets te maken met verwennen.
Het zou zo ontzettend fijn zijn als veel mensen met klapperende eierstokken of zaadleiders, daar eens fatsoenlijk over na zouden denken. Immers, het bereidt je voor op wat komen gaat, het gaat niet meer om jou, het gaat om je kind.

De reden dat ik deze harde reactie plaats? Ik kom uit een fijn gezin, mijn ouders hadden het heel goed met elkaar. Toen ik 15 was overleed mijn vader, de ouder waarmee ik het meest op één golflengte zat. Mijn moeder is sindsdien alleenstaande ouder geworden, ongewenst. Maar ze had wel dat enorme verantwoordelijkheidsgevoel. Ze heeft zichzelf de jaren daarna compleet weggecijferd voor mij en mijn zusje. Ze heeft héél hard gewerkt om ons de kansen te geven waar wij, in haar ogen, recht op hadden. Wij moesten vooral niet lijden onder het verlies van mijn vader, vond ze.
Mijn moeder is een fantastisch mens. Maar ze is wel vroeg oud. Of dat te maken heeft met het feit dat ze zichzelf compleet weggecijferd heeft na het overlijden van mijn vader? Geen idee.
Feit is wel, dat ze veel te hard gewerkt heeft. Voor ons.

En heel eerlijk: ik snap niet dat iemand daar bewust voor zou kiezen.

_San87_ schreef:

Ik denk niet dat een- of twee-oudergezinnen het punt zijn. Wel de vraag of het het waard is jezelf weg te cijferen voor je kind.

En die kans is ietsje groter wanneer je er alleen voor staat .

verootjoo schreef:

_San87_ schreef:

Ik denk niet dat een- of twee-oudergezinnen het punt zijn. Wel de vraag of het het waard is jezelf weg te cijferen voor je kind.

En die kans is ietsje groter wanneer je er alleen voor staat .

Waar denk je dat al die gesprekken door psycholoog en arts met potentiële BAM moeders over gaan die worden beter gescreend dan willekeurige ouders die denken 'ach, een kindje is wel leuk en hoort erbij'

_San87_ schreef:

verootjoo schreef:

Waar denk je dat al die gesprekken door psycholoog en arts met potentiële BAM moeders over gaan die worden beter gescreend dan willekeurige ouders die denken 'ach, een kindje is wel leuk en hoort erbij'

Weet ik veel. Ik verdiep me daar niet in. Ik leg slechts uit hoe ik de post van Wendy interpreteer.

Sees schreef:

Pittig topic met een pittig onderwerp. Goed dat je er zo bewust over nadenkt. Mijn keus zou het inderdaad niet zijn denk ik . Net zo goed als dat ik van mening ben dat je geen paard zou moeten nemen/hebben als je een bijrijder nodig hebt voor de tijd of de kosten, vind ik ook dat je geen kindje zou moeten krijgen als je afhankelijk bent van een niet betaald vangnet. Je belast de mensen om je heen namelijk wel zwaar. En natuurlijk doen ze dat (meestal) met liefde maar het is wèl een opgaaf.

Sees schreef:

Nee vind ik niet Liselot het komt op hetzelfde neer. Je moet het IMO alleen kúnnen zonder betaalde opvang. Dat betekent dat je het financieel zo voor elkaar moet hebben dat je (volledige) opvang kunt betalen en niet afhankelijk bent van ouders, familie e.d. om de kinderen op te vangen of naar school te brengen etc. Uiteraard is het fijn als familie wil opvangen maar ik ben wel van mening dat je wel zeker moet weten er niet van afhankelijk te moeten zijn.