Bokt.nl

**Geplaatst**: 01-12-15 21:31

Geplaatst: 01-12-15 21:31

Ik ga beginnen met te zeggen dat ik nog niet alles heb doorlezen. Eerste bladzijde is achter de rug en toen voelde ik de drang om eerst zelf mijn verhaal erbij te zetten

Ik ben altijd al een behoorlijke perfectionist geweest en wou steeds de beste zijn in wat ik deed. Toen ik in augustus 2012 begon met werken was dit ook niet anders. Ik startte in een job in de verkoop met doorgroeimogelijkheden en kreeg ook zeer snel promotie. Binnen het jaar was ik assistent (rechterhand van de shopmanager) en werkte ongeveer 40u per week.

In januari 2014 kreeg ik de kans om manager te worden, maar werd radicaal afgewezen omdat ik "nog te jong was" (toen 25 jaar, momenteel dus 27). Op dat moment zijn er ook veel wijzigingen gebeurd in verband met bazen en ik voelde mij steeds meer een marionet, bovenaan trokken ze aan de touwtjes en ik moest maar ja-knikken.

Dit zorgde ervoor dat ik in september 2014 het besluit had genomen om niet meer verder te willen en naar een standaard bediendecontract van 28u ben overgestapt. Echter was dit niet de oplossing ...

Lichamelijk ging het steeds slechter: voortdurend griepachtige verschijnselen, buikpijn, overgeven, schouderontsteking, ontwrichte knie, geblokkeerde zenuw in mijn rug, ... Daarnaast ging het in mijn relatie ook steeds slechter. Ik was steeds zo boos op alles en iedereen dat ik ruzie ging zoeken met mijn vriend om zo even stoom te kunnen aflaten. Steeds meer was ik 's ochtends tranen met tuiten aan het huilen als ik naar het werk moest, ik kwam niet meer uit mijn zetel, sliep meer dan 15u per dag, deed niets meer in het huishouden, vond niets meer leuk, ... In februari 2015 ben ik thuis gevallen met hyperventilatie en toen dat niet overging ben ik, na een paar gesprekken, in maart 2015 thuis geschreven met de diagnose burn-out en depressie.

Echte medicatie heb ik nooit genomen, maar ik ben wel in behandeling bij een homeopaat en ben naar de psychologe geweest. Momenteel voel ik mij weer goed, maar moet zeer zeker voorzichtig zijn. In september 2015 ben ik opnieuw begonnen met werken, deze keer 20u per week in 3 dagen. Ik heb goede en slechte dagen, maar de goede zijn op deze moment in de meerderheid

Voor de mensen die een partner hebben in deze situatie: luisteren en af en toe eens stevig vastnemen zijn de beste remedies. Zeker geen opmerkingen maken als "doe nu eens iets", want daar voelt de persoon in kwestie zich alleen maar slechter door.
Voor de mensen die er nu zelf zitten: Sterkte! Geef het de tijd, er komt een moment dat het echt wel beter gaat gaan ook al denk je nu nog van niet :(:)

**Geplaatst**: 01-12-15 22:04

Geplaatst: 01-12-15 22:04

Erg herkenbaar allemaal. Heb twee jaar geleden ook 4 maand thuisgezeten.
Het kwam bij mij 80% door te hoge werkdruk, de andere 20% door m'n persoonlijkheid en mijn leefstijl (altijd alles maar doen en geen nee zeggen).
Ik was altijd het type van: 'wat een gezeik burn-out'. Maar ik snap nu heel goed dat mensen daardoor op de paaz terecht kunnen komen. Wat voelde ik me naar, gek, constant over de zeik.
Mijn breekpunt was dat mijn lichaam niet meer wilde en me letterlijk stop zette.
Van mezelf loop ik met nogal de vaart erin, nou ik kon bijna niet meer lopen. Had dove handen door verkeerd (hoog) ademhalen. Mijn arm had zenuwtrekken. En ik was apatisch geworden. Ik was het stadium van huilen al voorbij. Het deed me allemaal niets meer.
Ik mocht eerste tijd absoluut niets doen, alleen maar naar m'n paard of sporten. Dat werd me verplicht.
Na therapie en later opbouwend weer aan het werk ging het 'goed' met me.

Gevolg was wel dat ik exact een jaar na de burn-out ontslag heb genomen van m'n werk.
Was er zo klaar mee, er veranderde niets op het werk en ik wilde niet weer zover komen als het jaar ervoor.
Was nogal een stap want ik ben nogal van de zekerheden. Ik had toen ook nog geen nieuwe baan.
Mijn vriend zei destijds; Neem ontslag, komt allemaal echt wel goed.
Ik wou dat ik zo makkelijk in het leven kon staan als hem... hij kent geen stress, heeft geen boodschap aan negativiteit, zegt precies wat ie ergens van vindt...

Laatste 2,5 maand gaat 't trouwens bagger. M'n paard is overleden, had haar 16 jaar.
Dat was voor mijn gevoel altijd de vaste waarde in m'n leven, en vooral m'n steun en toeverlaat.
Koop ook geen ander paard, ik wist van tevoren dat zij de 'laatste' was.
Dus de verschijnselen waar ik gevoelig voor ben kwamen direct naar boven evenals herinneringen aan de gevoelens tijdens de burn-out. Maar vooralsnog kan ik het zelf nog verwerken.

Sterkte voor iedereen hier. Neem een burn-out/depressie/overspannenheid vooral serieus, want het is niet niets.
Laat je niets anders wijs maken!

**Geplaatst**: 01-12-15 22:11

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 01-12-15 22:11

ik meld me hier ook... ik heb toevallig vandaag nog een topic gemaakt over of ik wel of niet hulp moet gaan zoeken.. ik zal wel de link plaatsen, het is nogal een lang verhaal..

**Geplaatst**: 01-12-15 22:13

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 01-12-15 22:13

[MWS] zit ik er echt helemaal doorheen? en om eerlijk te zijn wist ik niet dat je al zo jong een burn-out kan krijgen.. het verbaasde me echt

**Geplaatst**: 01-12-15 22:57

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 01-12-15 22:57

Herkenbaar allemaal weer!

Nikey, nog heel veel sterkte met je paard. Het is zo klot** dat, als je nog iets leuks hebt, waar je naar toe leeft, dat dat wegvalt.

En Chantal, jeetje wat een heftig verhaal meis. Hoe is het nu met je vader?
Ik zou eens met de huisarts gaan praten, eerst alleen, zonder anderen. Kijken wat hij zegt, laat je eventueel doorsturen naar een psych, zodat je daar heen kan, al is het maar voor een paar keer, dat je in ieder geval je ei kwijt kan!

Hier ook weer big problems. Ik ben 3 weken onafgebroken ziek geweest en niet naar school geweest. Ik zat weer niet lekker in mn vel, ben toen net verhuisd, hierdoor erg overprikkeld weer, moest veel dingen regelen, heel erg moe... Dus 3 weken beetje aangemodderd.
Afgelopen vrijdag weer begonnen op school in de hoop het nu goed vast te houden.
Maar o, o. Wat een gezanik.
Heb een duo melding en moet binnenkort naar de schoolarts. Ik heb een smoes opgehangen, dat ik longontsteking heb gehad. Maar ik heb helemaal geen zin in die schoolarts, ik wil mn problemen niet met een wildvreemde bespreken. En ik wil al helemaal niet dat hij in mn dossier gaat kijken.
Maar school dreigt er mee dat ik hier heen moet, anders wordt ik van school getrapt...

**Geplaatst**: 01-12-15 23:07

Geplaatst: 01-12-15 23:07

amoj schreef:
Herkenbaar allemaal weer!

Nikey, nog heel veel sterkte met je paard. Het is zo klot** dat, als je nog iets leuks hebt, waar je naar toe leeft, dat dat wegvalt.

En Chantal, jeetje wat een heftig verhaal meis. Hoe is het nu met je vader?
Ik zou eens met de huisarts gaan praten, eerst alleen, zonder anderen. Kijken wat hij zegt, laat je eventueel doorsturen naar een psych, zodat je daar heen kan, al is het maar voor een paar keer, dat je in ieder geval je ei kwijt kan!

Hier ook weer big problems. Ik ben 3 weken onafgebroken ziek geweest en niet naar school geweest. Ik zat weer niet lekker in mn vel, ben toen net verhuisd, hierdoor erg overprikkeld weer, moest veel dingen regelen, heel erg moe... Dus 3 weken beetje aangemodderd.
Afgelopen vrijdag weer begonnen op school in de hoop het nu goed vast te houden.
Maar o, o. Wat een gezanik.
Heb een duo melding en moet binnenkort naar de schoolarts. Ik heb een smoes opgehangen, dat ik longontsteking heb gehad. Maar ik heb helemaal geen zin in die schoolarts, ik wil mn problemen niet met een wildvreemde bespreken. En ik wil al helemaal niet dat hij in mn dossier gaat kijken.
Maar school dreigt er mee dat ik hier heen moet, anders wordt ik van school getrapt...

ja idd was best wel heftig ja $:\$ het gaat beter, hij heeft nog steeds onzettend de griep en zit nu aan de antibiotica, maar het gaat steeds beter

ja dat is waar, ik hoop dat het zal helpen..

je kan toch gewoon vertellen hoe je je voelt? misschien kunnen ze er wat mee

**Geplaatst**: 02-12-15 11:13

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 02-12-15 11:13

Chantal, heb je topic gelezen. Ik zie in je reacties dat je eerder een traject gevolgd hebt. Kun je geen contact opnemen met je oud behandelaar? Dat je daar weer een paar gesprekken mee hebt?
Toen ik 'uitbehandeld' was een paar jaar geleden zijn mijn psych, joh als het niet gaat bel gewoon! Je hoeft niet meer via de huisarts te komen, gewoon mijn assistente bellen en dan pikken we weer op waar we gestopt zijn, of indien nodig een paar stapjes terug.
Misschien is dat voor jou ook wel een optie?

En Amoj, ik zou met de schoolarts gewoon open kaart spelen, het kan je je opleiding schelen. Misschien mag je een paar maanden er tussenuit ofzo! Zo'n man/vrouw kan namelijk ook bemiddelen tussen jou en je begeleider, waar het nu niet zo mee botert omdat hij/zij vindt dat je er met de pet naar gooit terwijl je gewoon echt met jezelf in de knoop zit.
Ik heb toen wel geleerd dat steeds met smoesjes komen je uiteindelijk alleen maar verder de oliebol in helpt. Toen ik op een gegeven moment brak bij mijn begeleider en volledig jankend mijn verhaal heb gedaan was er ineens veel meer begrip en kon er vanalles wat eerder niet kon...

**Geplaatst**: 07-12-15 14:10

Geplaatst: 07-12-15 14:10

Sannanasje schreef:
Chantal, heb je topic gelezen. Ik zie in je reacties dat je eerder een traject gevolgd hebt. Kun je geen contact opnemen met je oud behandelaar? Dat je daar weer een paar gesprekken mee hebt?
Toen ik 'uitbehandeld' was een paar jaar geleden zijn mijn psych, joh als het niet gaat bel gewoon! Je hoeft niet meer via de huisarts te komen, gewoon mijn assistente bellen en dan pikken we weer op waar we gestopt zijn, of indien nodig een paar stapjes terug.
Misschien is dat voor jou ook wel een optie?

ja dat is inderdaad wel een goede optie!

**Geplaatst**: 16-12-15 12:09

Geplaatst: 16-12-15 12:09

Ik zou mij hier ook graag willen melden. Ik heb nog niet alles doorlezen, maar merk dat ik het prettig vind om lotgenoten op te zoeken omdat niet iedereen in mijn omgeving hier ervaring mee heeft.

Ik zit op dit moment ook met een burn-out. Vorig jaar heb ik mijn moeder verloren, een half jaar geklust aan een huis, getrouwd, een paard in laten slapen, examens gehaald en nieuw werk gekregen. Op dit moment was m'n leven stabiel en komt er dus uit voort dat ik midden in een burn-out zit. Niet geheel onlogisch vond ik zelf na wat er allemaal is gebeurd.

Ik loop nu sinds een week bij een psycholoog en zit sinds een maand in de ziektewet. Elke week heb ik een soort 'behandelgesprek'. Gisteren mijn eerste behandel gesprek gehad, maar nog niet echt het idee gehad dat het een heel nuttig gesprek was, maar wie weet komt dat nog. Ik volg een middel tot intensieve behandelperiode. Dit zijn ongeveer 7 tot 10 gesprekken.

Nu heeft de arbo mij net gebeld om een half uur vragen met mij door te nemen om zo een advies te maken met de 'arbodokter'. Deze krijg ik van de week binnen.
Ik ervaar alleen nu alweer stress omdat ik bang ben dat er in dat advies staat dat ik alweer snel aan het werk moet...

Mijn verhaal dus een beetje hier. Vragen mag je altijd stellen. Ik ben benieuwd of ik hier beetje mee kan kletsen en misschien wel wat 'ervaring' kan opdoen.

**Geplaatst**: 16-12-15 12:16

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 16-12-15 12:16

Hoi Xivura,
in de Nederlandse wet staat, dat er uiteindelijk maar 1 is die bepaalt of jij kunt werken, en dat ben jij. (Niet de arbo arts! Al is het fijn, als die niet 'tegenover' je staat.)
En de eerste gesprekken met een psycholoog gaan doorgaans over 'wat is er precies aan de hand', bijvoorbeeld de psycholoog zoekt, of jouw klachten misschien geen gestagneerde rouw zijn. Op zich is dat belangrijk, maar er komen nog geen erg zinnige, op jou toegespitste tips etc.

**Geplaatst**: 16-12-15 12:43

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 16-12-15 12:43

De arboarts luisterde goed naar mij. En naar mijn behandelaar. Helaas was mijn werk niet meer wat het was en was er veel te veel spanning. Heb ontslag gekregen mede door ziekte. In maart dit jaar heb ik de diagnose zwaar depressief/burn out gekregen. Heb ander werk maar ik kan er niet volledig voor gaan, het boeit me niet. Raffel het af terwijl ik perfectionist ben van nature. Daarnaast lichamelijk klachten die waarschijnlijk van vitatime b12 vandaan kwamen. Maar nu komen weer andere/nieuwe klachten. Vrijdag naar huisarts waar een vervanger zit. Hoop dat die me in ieder geval van mijn lichamelijke klachten af kan helpen.
Eerder was ik ook altijd van geestelijk ziek wat is dat voor onzin. Maar geef mij maar een gebroken been. Zoveel onbegrip van mensen die het nog nooit meegemaakt hebben. En ik geef ze geen eens ongelijk maar het is allemaal zo verdomd moeilijk.

**Geplaatst**: 16-12-15 14:40

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 16-12-15 14:40

Klopt, deel van mijn burn-out is ook een rouw proces en een ander deel ook depressieve klachten. Gelukkig ben ik dan inderdaad nog de gene die mee kan beslissen over het termijn van wanneer werken.

Ik vond het ook vooral erg lastig dat ze zeiden: 'Je moet veel rust houden, en dingen doen die je leuk vind'. Maar wat is dan eigenlijk precies die 'rust'? Is dat helemaal niks doen of... Vind dat ook wel een lastige.
Op dit moment vind ik alleen paarden echt leuk, dus dat is ook bijna het enige waar ik me mee bezig houd op een dag.

**Geplaatst**: 16-12-15 15:26

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 16-12-15 15:26

Haha herkenbaar. Ik moest leuke dingen doen en sporten. Maar in het sporten ging ik zo ver door dat ik daar maar mee moest stoppen. Was echt roofbouw aan het plegen op MN lichaam. Hele dag misselijk en daardoor niks eten en maar sporten. 3x per dag. Bij mij viel het precies in de zomer toen ik weer aan het werk moest. Dan werkte ik sochtneds en ging ik smiddags naar het strand om wat te lezen en te slapen. In het begin vond ik paard helemaal niet leuk en heb me daar ook op afgereageerd. Slecht ik weet het. Beestje had toen nog blessure ook waardoor ik er niks mee kon doen. Toen bedacht dat ik een jonkie wilde die niks kon om zo beide alles te leren. Uiteindelijk is die ook gekomen maar pas een paar maanden later.
Vaak genoeg dat mensen vragen 'hoe gaat het met je' waarop je standaard antwoord: goed hoor. Maar goed gaat het niet. Het is zwaar k. Concentratie van een vis en een geheugen als van een zeef.

**Geplaatst**: 16-12-15 15:50

Geplaatst: 16-12-15 15:50

Ja, herkenbaar helaas. Ik ben enkele jaren geleden depressief geworden. Ik bleef rond draaien in een negatieve cirkel die niet te doorbreken was. Ik had en heb een enorm negatief zelfbeeld. Ben in therapie gedaan en heb medicatie gekregen (deze omdat ik ook andere klachten had, moeilijk uit te leggen..) Deze helpen wel. Ik heb nog steeds mijn upps en downs en momenteel heb ik weer een down momentje. Zit in een enorme winterdip. Ik ben ongelooflijk moe en heb eigenlijk nergens zin in. Ook ik ga gewoon dom door omdat ik vaak denk dat het tussen mijn oren zit. Ben momenteel erg druk met werk en ik merk dat ik het slecht volhou, met name omdat ik slecht slaap. Collega's weten nergens van. Heb geen zin om een stempel te krijgen. Maar ik weet dus hoe mensen zich voelen die depressief zijn en dat is zeker geen pretje!

**Geplaatst**: 16-12-15 17:09

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 16-12-15 17:09

2 collega's van mij weten het wel. Een heeft het ook meegemaakt dus weet wat ik doormaak. Ze weet wat een gevecht het is en is ook heel meelevend. Verder weten collega's van niks wat wel eens tot een verder negatief zelfbeeld leid. De opmerkingen van 'dat heb ik je verteld' of 'weet je dat niet meer' die komen best wel hard aan al probeer ik me er niks van aan te trekken. Ze moesten eens weten hoe "druk" ik het heb. Met niks doen. Heb ook zoveel moeite met vrij nemen. Want in mijn hoofd is het 'wat heeft een dag voor nut' maar vrijdag even met vriendinnetje naar de sauna. Hoop daar weer eens een beetje te kunnen ontspannen.

Eerder begreep ik nooit waarom iemand zich van het leven zou willen beroven. Dat is een speciaal soort mens. Nou niet dus, niet dat ik het zou doen hoor maar ik begrijp het wel.

**Geplaatst**: 16-12-15 18:02

Geplaatst: 16-12-15 18:02

vibabu schreef:
Haha herkenbaar. Ik moest leuke dingen doen en sporten. Maar in het sporten ging ik zo ver door dat ik daar maar mee moest stoppen. Was echt roofbouw aan het plegen op MN lichaam. Hele dag misselijk en daardoor niks eten en maar sporten. 3x per dag. Bij mij viel het precies in de zomer toen ik weer aan het werk moest. Dan werkte ik sochtneds en ging ik smiddags naar het strand om wat te lezen en te slapen. In het begin vond ik paard helemaal niet leuk en heb me daar ook op afgereageerd. Slecht ik weet het. Beestje had toen nog blessure ook waardoor ik er niks mee kon doen. Toen bedacht dat ik een jonkie wilde die niks kon om zo beide alles te leren. Uiteindelijk is die ook gekomen maar pas een paar maanden later.
Vaak genoeg dat mensen vragen 'hoe gaat het met je' waarop je standaard antwoord: goed hoor. Maar goed gaat het niet. Het is zwaar k. Concentratie van een vis en een geheugen als van een zeef.

Oh concentratie en geheugen als een zeef is hier ook zo erg ... Na het paardrijden op de terug weg in de auto moet ik gewoon echt uitkijken, want dan is m'n concentratie met 't auto rijden echt slecht ...
Ik heb nu een schrijfbord gekocht voor in de keuken zodat ik m'n afspraken daar op kan schrijven. Anders vergeet ik ook echt alles.
Ik weet ook niet goed wat ik moet zeggen als mensen vragen 'Hoe gaat het nu met je?' 'Tja... wel goed ofzo?' Maar ik voel me eigenlijk helemaal niet al heel goed..

charrr91 schreef:
Ja, herkenbaar helaas. Ik ben enkele jaren geleden depressief geworden. Ik bleef rond draaien in een negatieve cirkel die niet te doorbreken was. Ik had en heb een enorm negatief zelfbeeld. Ben in therapie gedaan en heb medicatie gekregen (deze omdat ik ook andere klachten had, moeilijk uit te leggen..) Deze helpen wel. Ik heb nog steeds mijn upps en downs en momenteel heb ik weer een down momentje. Zit in een enorme winterdip. Ik ben ongelooflijk moe en heb eigenlijk nergens zin in. Ook ik ga gewoon dom door omdat ik vaak denk dat het tussen mijn oren zit. Ben momenteel erg druk met werk en ik merk dat ik het slecht volhou, met name omdat ik slecht slaap. Collega's weten nergens van. Heb geen zin om een stempel te krijgen. Maar ik weet dus hoe mensen zich voelen die depressief zijn en dat is zeker geen pretje!

Wat vervelend dat die druk weer komt door 't werken ... Misschien toch melden bij je collega's zodat ze er een beetje 'rekening' mee kunnen houden?

**Geplaatst**: 16-12-15 18:34

Geplaatst: 16-12-15 18:34

1 dagje kan zoveel uitmaken! In ieder geval bij mij wel. Laatst een dagje thuisgebleven met het idee om heel de dag niks te doen en dat was zoooo fijn! Normaal neem ik vrij zodat ik de was kan vouwen, de boodschappen kan doen, het hele huis kan soppen, de paarden eens genoeg aandacht kan geven en en en en, en dan voel ik me mega schuldig en nog rotter als dat allemaal niet lukt.
Nu had ik me voorgenomen een luier dagje te nemen en uiteindelijk heb ik toch best veel gedaan maar omdat niks moest was dat juist heel fijn!

**Geplaatst**: 16-12-15 19:11

Geplaatst: 16-12-15 19:11

Vervelend is dat! Ik heb dit jaar te maken met een lichte versie, gewoon door alle drukte van aankomende feestdag en bepaalde situaties die zich juist nu om me heen moeten gaan afspelen. Ik heb wel vaker last van die drukte rond nu, dan is het tijd voor een vakantie! Dus op dit moment sleep ik me nog in overleefmodus voort, nog 2 dagen te gaan :')

**Geplaatst**: 17-12-15 10:25

Geplaatst: 17-12-15 10:25

charrr91 schreef:
(...) en momenteel heb ik weer een down momentje. Zit in een enorme winterdip. Ik ben ongelooflijk moe en heb eigenlijk nergens zin in. Ook ik ga gewoon dom door omdat ik vaak denk dat het tussen mijn oren zit. Ben momenteel erg druk met werk en ik merk dat ik het slecht volhou, met name omdat ik slecht slaap. Collega's weten nergens van. Heb geen zin om een stempel te krijgen. Maar ik weet dus hoe mensen zich voelen die depressief zijn en dat is zeker geen pretje!

Rot hoor!
Doe maar goed voor jezelf zorgen, een ander doet dat niet altijd.
Een winterdip kan goed bestreden worden met eenvoedige middelen, als het wat meezit.
Het zit NIET tussen de oren, als dat zou betekenen "ik stel me aan".
Het is een gewone reactie van je lichaam op te korte dagen met te weinig licht, als 'diersoort mens'

komen we uit Afrika.

Wat kan helpen is 's morgens een lichtbad, met een daglichtlamp.
Extra vitamine D kan helpen (de meeste mensen zitten sowieso te laag) overdag lunchwandelen en weinig koffie etc.
's Avonds naar bed met slaapthee (ik doe momenteel zoethout met vrouwenmantel en valeriaanwotrel) en proberen lang te slapen. (Tot de 19e eeuw gingen alle bewoners van de noordelijke streken met de kippen op stok, een soort van winterslaap.)

En probeer je te realiseren dat het met dat stempel wel meevalt. Medische gegevens mogen niet op de werkvloer bekend worden - en je collega's weten vaak heus wel, dat je het zwaar hebt.

**Geplaatst**: 17-12-15 10:28

Geplaatst: 17-12-15 10:28

Wat Janneke zegt doe ik dus ook. Ik weet dat ik erg slecht tegen herfst/winter kan.
Ik ga gewoon een keertje onder de zonnebank. Neem een extra dagje vrij (ik bewaar echt dagen voor het eind van het jaar, omdat ik gewoon weet dat ik ze dan meer nodig heb).
En sinds ik vitamine D en magnesium slik voel ik me aanzienlijk beter. Ik probeer ook te matigen met suikers, dat helpt ook wel iets.

En vooral niet te streng zijn voor jezelf, het is echt! Het is geen verzinsel of aanstellerij! *zegt de uitvindster van te hard zijn voor jezelf

*

**Geplaatst**: 17-12-15 15:56

Geplaatst: 17-12-15 15:56

Poeh, wat een dag. Heb echt m'n dag niet. Concentratie is ver te zoeken en ik loop gewoon mezelf in de weg. Ben geneigd om naar huis te gaan (ben aan het werk) maar aan de andere kant: Ik hoef maar tot 5. Die 2 uur kom ik ook wel door. Begin er echt van te balen. Sorry, moest het ff kwijt

**Geplaatst**: 17-12-15 16:42

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 17-12-15 16:42

Herkenbaar! Ik lag gisteravond in bed met het gevoel hoe overleef ik nog 2 dagen werken. Maar het was maar 1 dag. Vandaag heb ik constant het gevoel oké nu ga ik even heel hard werken. He een telefoon. Ff thee zetten. O bijna lunchpauze. He telefoon. O eerst maar even koffie. Doodvermoeoend!

**Geplaatst**: 17-12-15 18:10

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 17-12-15 18:10

Ooh wat verschrikkelijk herkenbaar! Verstrooid hoofd syndroom! Naar de werkplaats lopen en denken 'wat ging ik hier nou ook alweer doen? Nou ja, dan maar een lekker kopje thee...'

**Geplaatst**: 18-12-15 23:33

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 18-12-15 23:33

Ik heb niet allemaal Door gelezen
Maar ik herken het helamaaal
Ik durft ook niet op bokt uit te typen
Zit redelijk met mezelf in de knoop

**Geplaatst**: 19-12-15 00:50

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 19-12-15 00:50

Ik lees hier al een tijdje mee en lees dat er toch onverwacht een boel lotgenoten zijn.

Aangezien ik al een tijdje niet meer weet hoe ik verder moet reageer ik toch maar hier.
http://www.youtube.com/v/8HJ9HxGqTW4

Ik weet eigenlijk niet goed waar ik moet beginnen. Ik zal proberen het een beetje kort samen te vatten.
Op mijn 3e zijn mijn ouders gescheiden en de eerste tijd ging het op zich goed, echter kwam mijn moeder een nieuwe man tegen en mijn vader een nieuwe vrouw. Met de nieuwe man van mijn moeder kon ik het niet zo goed vinden. Ik was heel erg opstandig en wilde niet luisteren. Hij begon daarom met mij slaan, niet in mn gezicht maar op mijn billen, rug en benen. Soms schopte hij ook met zn bergschoenen. Ik had hele blauwe plekken op mijn armen. Mijn moeder werkte enorm veel per week was eigenlijk nauwelijks thuis en als ze thuis was nouja dan zat ze alleen achter de computer. Hierdoor werd ik steeds vervelender, toen mijn zusjes geboren waren is het helemaal uit de hand gelopen. Zij mochten alles ik deed alles fout. Als er een oppas stopte was het mijn fout. Alles was mijn fout. Toen mijn stiefvader compleet flipte tegen mij en me aan mijn haren naar beneden van de trap sleurde ben ik 3x weggelopen. Naar mijn oma toe, die heeft me opgevangen en ik weigerde terug te gaan naar mijn moeder en stiefvader. Mijn vader wist er ook van. Ik zat huilend achterin de auto en weigerde naar mijn moeder terug te gaan. Mijn moeder stuurde me naar een psycholoog omdat ik woede aanvallen had. Dit was bij mij allemaal onmacht. Ik ben in die tijd aangerand door twee buurjongens op mn 12e ongeveer. Dit heb ik natuurlijk verteld aan mijn psycholoog echter heeft zij tegen mijn ouders gezegd dat ik verhaaltjes verzon om aandacht te krijgen. Dat was voor mij de druppel.

Hierna ben ik naar mijn vader gegaan daar is besloten dat ik bij mijn vader ging wonen. Helaas moest hier een complete rechtzaak aan te pas komen. Ik hoef niet te vertellen hoe zwaar dat was voor mij als kind. Uiteindelijk ben ik bij mijn vader gaan wonen. De eerste jaren ging het goed alleen werd het steeds erger nadat ik was blijven zitten in de 1e tweetalig havo/vwo het tweede jaar ging ik wel over maar het tweede jaar tweetalig havo/vwo weer blijven zitten. Mijn vader zei dat ik in de goot zou belanden net als mijn nichtje die aan drugs deed. De enige die zag hoe ongelukkig ik werd was mijn oma en ondanks dat zij kanker had heeft ze aangeboden mij in huis te nemen.

Ik heb gehoord dat mijn oma kanker had op 12 jarige leeftijd ongeveer. Het eerste wat ik riep was ze gaat dood. En waarom tja ik had gedroomd dat ze dood ging. Mijn oma had borstkanker en ondanks dat iedereen zei dat het de meest behandelbare vorm van kanker was is ze na een heel gevecht toch overleden eraan. Ik heb in de tijd dat ze enorm ziek was haar eigenlijk een beetje ontweken. En nu nog steeds heb ik daar enorm veel spijt van. Ik mis haar verschrikkelijk en voel me zo schuldig hierover.

Ongeveer een jaar voor het overlijden van mijn oma ben ik terug gegaan naar mijn moeder. Het ging totaal niet goed bij mn vader hoeveel ik ook van hem hield. Toen ik wegging zei mijn vader dat als ik ging ik zijn dochter niet meer was. Ondanks dit ben ik toch vertrokken. Ik heb in die tijd ongeveer 2 a 3 jaar geen contact gehad met mijn vader. Ik ben uiteindelijk wel geslaagd voor mijn mavo diploma en had zowaar vrienden. (ik heb tot mijn 15e ongeveer nooit vriendinnen gehad oid en werd verschrikkelijk gepest.)

Toen mijn oma overleed ben ik in een diep dal geraakt, ik begon te stelen en te automutileren. Het stelen heb ik twee x een taakstraf voor gehad en het automutilerren heeft nooit iemand gezien.

Nu intussen 3 jaar later heb ik een lieve vriend. Wij hebben een beetje een heuvelachtige relatie. Ik heb een enorm heftig karakter, ik hou enorm veel van hem maar ik hou niet van mezelf en daarbij heb ik intussen ook de diagnose depressief gekregen. Ik ben prikkelbaar en reageer dat op hem af. Dit komt de relatie niet ten goede natuurlijk. In die 3 jaar ben ik gestopt met automutileren. Tot ongeveer 2 maanden geleden. Ik zit enorm slecht in mijn vel en dit is mijn weg eruit.

Het is nu zover dat ik mijn baan ben kwijtgeraakt door de depressie, waardoor het automutileren nog erger is geworden. Ik zit nu in de ziektewet en sta ongeveer een half jaar onder behandeling bij een psycholoog. Op dit moment voel ik gewoon niks meer, geen verdriet niks, ik ben leeg. Ik voel me een omhulsel van de persoon die ik ooit was. Ik heb een schaduwaccount gehad waar ik dit onder heb geplaatst maar eigenlijk maakt het me nu niet meer uit wie dit lezen.

Elke dag denk ik aan dood gaan. Ik ben niet actief bezig om zelfmoord te plegen maar als ik zou worden aangereden en dood ga. Nouja dat zou ik niet erg vinden. Maar ik heb het lef niet om zelf mijn leven te nemen.

Vroeger haalde ik nog plezier uit de ponys, nu is dat ook nagenoeg niks meer. Ik heb gewoon geen puf om wat dan ook te doen. De ponys lukt me niet, iets met vrienden doen lukt me niet. Ik kan gewoon zo niet verder. Over twee weken heb ik weer een evaluatie hoe het nu gaat. Beter of slechter dan een half jaar geleden. Ik ben bang dat het alleen maar slechter wordt -O-

Ik zie dat dit een enorm lang verhaal is geworden sorry daarvoor. En ook sorry voor de warrigheid. Het staat allemaal niet zo mooi op een rijtje in mn hoofd.