Bokt.nl

**Geplaatst**: 01-03-11 21:44

Re: kind van 7 jaar wil niet met zijn vader mee

Geplaatst: 01-03-11 21:44

Moeilijk dit... Ook mijn ouders zijn gescheiden, toen ik klein was al eens een jaar uit elkaar geweest toen weer samen gekomen en op mijn zestiende echt gescheiden.
Ik heb ook een tijd gehad dat ik minder graag naar mijn vader wou, dit vanwege de reden van de scheiding. Nou mocht ik zelf kiezen dus dat scheelt. Mijn vader woonde op fiets afstand bij ons vandaan en kon altijd heen wanneer ik maar wou. Had ook nog steeds de sleutel van het huis.
Mijn moeder was juist degene die mij steeds zei dat ik wel weer eens naar mijn vader moest, of die mijn vader belde dat hij mij best wel weer eens kon bellen.
Mijn vader is toen der tijd wel lid van het bestuur geworden van de rijvereniging (hij heeft helemaal niets met paarden maar deed dit voor mij) en als ik wedstrijd had kwam hij wel altijd kijken.
Mijn vader is soms wat gemakkelijk, inmiddels kan ik daar goed mee leven.
Op mijn negentiende kreeg mijn vader een hart aanval, is op de IC gekomen, ik hoorde dit pas drie dagen later. En ik was er kapot van, maar dan vooral vanwege het besef dat dat het einde had kunnen zijn en ik dus mijn tijd verspild had.
Sindsdien ben ik zelf weer wat meer moeite gaan doen. Ik woon nu in Frankrijk, mijn vader woont nog steeds in NL. Ik bel hem vrij vaak of hij mij en twee keer per jaar zien we elkaar.
Ik ben nu heel blij dat mijn ogen geopend zijn en ik gewoon weer een super contact met mijn vader heb. Mijn moeder heeft dit contact van begin af aan echt gestimuleerd en daar ben ik haar heel erg dankbaar voor ondanks dat zij echt haar redenen heeft gehad om mijn vader zijn nek om te draaien.
Mijn ouders gaan inmiddels ook weer heel goed met elkaar om, dat is als kind ook fijn om te zien.

Verder las ik ergens van iemand de opmerking, en hij betaald geen eens voor het kind. Als een vader wel betaald is dat nog geen kijk geld, een vader hoort zijn kind in principe te kunnen zien (behalva bij gevaar ed voor het kind) of hij nou betaald of niet.

**Geplaatst**: 01-03-11 21:54

Geplaatst: 01-03-11 21:54

Saffier, super van jouw moeder dat ze er zo mee omgegaan is!!!! Zo hoort het te gaan en ik vind het ook mooi om te lezen dat jij nu beseft hoe moeilijk dat toch voor je moeder geweest is. Een scheiding gaat gepaard met hele heftige emoties, als het jouw keuze niet is (tuurlijk ook voor diegene die er wel voor kiest, maar het is nog heftiger als je er niet voor gekozen hebt). Fijn dat je nu close met je vader bent. En ook mooi om te lezen dat je ouders na al die jaren nu wel fijn met elkaar om kunnen gaan.

**Geplaatst**: 02-03-11 01:13

Geplaatst: 02-03-11 01:13

Oh het spijt me verschrikkelijk voor die grote lap tekts die ik nu neer ga zetten, maar zoals ik al eerder aangaf ligt dit onderwerp me zeer hoog en wil toch overal op reageren.

IngridB schreef:
ER wordt nu heel veel gezegt, je moet je kind

stimuleren om naar zijn vader te gaan. Oké daar hebben jullie gelijk

is, dat is ook zo, maar wat als je kind krijsend en helemaal

hysterisch is als je maar over de vader begint? DE angst in de ogen

ziet staan omdat hij niet DURFT? Dat was dus bij mij het geval en dat

is zo hartverscheurend dat ik er over ben opgehouden. Niet meer

stimuleren, even helemaal niets meer.
Maatschappelijk werk ingeschakeld en die man kwam er ook achter dat

mijn ex iets helemaal verkeerd doet. Hij bedoeld het allemaal heel

goed, maar hij doet het zó fout dat mijn kind echt bang werd van hem.

Zo bang dat hij kwaad zou worden, hem een snauw zou geven.
Mijn zoontje voelt zich bij zijn vader ook niet thuis. Hij heeft geen

vriendjes daar, is niet hier in t dorp, dus helemaal geen vriendjes
van school in de buurt. De warmte mist hij, de geborgenheid, de arm om

hem te troosten. En dát is oh zo belangrijk! In plaats daarvan kreeg

hij nogal eens een snauw als het mijn ex niet zinde of als hij huilde

omdat hij naar huis wou.
Mijn kind vond er geen klap aan om naar z'n vader te moeten gaan. Gek

hé als je daar niets hebt!
Mijn ex is echt wel gek met z'n kind hoor, maar hij snapt het niet hoe

hij het moet aanpakken en zo stront eigenwijs dat hij toch niets
van je aanneemt als je er iets van zegt. Nee want het staat zó op

papier, dus dan moet het ook zó worden gedaan.

Inderdaad en toch na het lezen van jouw verhaal blijf ik zeggen dat je
je kind moet stimuleren.
Tuurlijk doen de mannen het allemaal verkeerd, normaal gezien heeft
een vader een ander soort contact met het kind dan de moeder.
Vandaar dat deze beide personen zo belangrijk zijn voor een kind.
Het is goed om op welke leeftijd dan ook te leren omgaan met deze
verschillen, of het nou de eigen vader, de vader van een vriendje of
welke andere man dan ook.
De vader heeft het zo wie zo al moeilijk wat jij aangeeft.
Vaak verhuist de vader, nieuwe omgeving.
De veiligheid van het huis is weg.
En vaak is een man ook zo van slag dat hij zich niet goed weet om te
gaan met de situatie.
Maar dat geeft nog geen recht om hem van zijn kinderen te onthouden of
het kind van zijn vader.
Ik ben juist van mening dat deze veranderingen (aangezien ze er toch
al zijn) juist goed zijn voor het kind.
En daarom zeg ik moet je het kind stimuleren en niet tegenwerken.
Als jij als moeder gaat zeggen ik snap het je hebt geen vrienden en je
vader snauwt alleen maar.
Terwijl je hem een knuffel geeft maak je het alleen maar erger.
Dat een kind regels in elk huis moet leren is helemaal niet erg.
Heeft je man tenslotte hulp gehad bij het maatschappelijk werk van je
zoon, en hebben ze nu wel contact?
Uiteraard zijn er altijd grote uitzonderingen maar moet eerlijk zeggen
dat ik dit probleem te vaak om me heen zie/heb gezien dat ik me
afvraag of we wel goed bezig zijn.
Zoals de ts zegt dat het kind niet door vader naar bed gebracht wilde
worden.
Ik denk dat er al spanningen waren thuis.
Als ik me vergis vraag ik me af waarom je niet eerder met je kind naar
een dokter bent gegaan voor dit probleem.
Nogmaals ik ben niet in dit topic om mensen persoonlijk aan te vallen.
Het doet me gewoon zo´n pijn voor de kinderen en als ik via mijn
schrijven enkele kinderen kan helpen door sommige moeders hun ogen
openen is dat voor mij al voldoende.

Vealosz schreef:
Jeetje.. Wat een meningsverschil hier zeg.. Ik bevind

me dan wel niet in zo'n situatie, maar wil toch even reageren op

bepaalde dingen..
Ik lees best veel dat mensen vinden, dat een kind niets te willen

heeft..
Ik vind dat echt belachelijk! Als mijn kind niet naar haar/zijn vader

zou willen, dan vertik ik het om mijn kind naar iemand te brengen waar

hij/zij helemaal niet naar toe wilt. Mijn kind hoort zich ergens op

haar/zijn gemak te voelen, en als dat niet het geval is....
Een kind voelt echt wel waar hij/zij welkom is of niet...

En een school vind ik iets anders dan naar een ouder gaan...

Voor mij is een school hetzelfde, als een kind s´ochtends huilt dat
hij niet naar school wil word hij toch gestuurd zelfs als hij krijsend
naar binnen gaat.
Een kind hoort te leren zich te ontwikkelen in alle omstandigheden.
Soms moet je ze loslaten ookal hebben ze nog zo´n verdriet.
Wetend dat het voor hun bestwil is en dat ze zo goed in alle
omstandigheden kunnen doorgroeien.

@IngridB ben het met je eens, kinderkoppies is erg moeilijk.
Maar vaak vergeten we dat we aan veel dingen zelf schuld hebben.
Vaak horen kinderen dingen die ze eigenlijk niet mogen horen, wat het
voor het kind moeilijker maakt want gaat met zijn eigen gedachten op
de loop.
Ik zie het helemaal niet als probleem dat de vader uitslaapt als zijn
kind er is.
Kinderen kunnen zich best vermaken tenminste het ligt uiteraard wel
aan de leeftijd.
Aan één kant fijn dat vaders zo anders zijn want wat gebeurd er als
het kind niet meer naar de moeder terug wil.
Ook dat heb ik zien gebeuren en daar ook weer moet je ze stimuleren.
Ik heb uren met mijn stiefdochter van mijn ondertussen ex gesproken en
kwam op een punt dat ze uitkeek naar onze weekende en dat ze ook weer
graag naar huis ging.
Wat krijg je dan een zelfverzekerd en vrolijk kind.
IMO iig beter dan een onzeker en verdrietig kind, want iets mist er in
zijn/haar leven of het goed of slecht is het is en blijft zijn/haar
vader.

Mooi verhaal @danielle_x en wat je zegt je hebt zowel een vader als
een moeder nodig.

@mackkwek wat een vreselijk verhaal.
Ik kan me voorstellen dat je door een nachtmerrie bent gegaan en nog
steeds gaat, evenals de vader.
Is er wel aangifte gedaan tegen de dader?
En heeft hij geen gevangenis straat/huisverbod gekregen na dit
gebeuren?
Mag evt ook via pb hoor als je dat liever hebt.

fl0wer schreef:
TS persoonlijk vind ik dat je zo ontzettend negatief overkomt in je reacties, dat ik het moeilijk vind om me voor te stellen dat je tegenover je kind wel positief bent over zijn vader...

Zelf heb ik (nog) geen kinderen, helaas vind je gelijk dat iemand er dan geen verstand van heeft en z'n mond moet houden. Echter niets is minder waar. Hoe een scheiding werkt met kinderen in het spel weet ik helaas al te goed, ik was zo'n kind.
Destijds was ik 12/13 jaar jong en daardoor heb ik veel dingen (helaas) veel te goed meegekregen, de strijd e.d.
Toen mijn ouders gingen scheiden heeft mijn moeder mijn vader zo zwart gemaakt dat ik hem niet meer wilde zien. Door mijn moeders narcistische persoonlijkheid, haar extreme negativiteit, boosheid, leugens, jaloezie en wraakzucht heb ik mijn vader 10 jaar lang moeten missen. (Zoiets noemen ze geloof ik het pass-syndroom).
Ze heeft zo veel kapot gemaakt dat de rollen nu zijn omgedraaid en ik geen contact meer met haar heb. Mede door die keuze kan ik eindelijk zonder schuldgevoel een goede relatie met mijn vader hebben, zonder bang te zijn voor de reactie van m'n moeder. De band met mij en mijn vader is nu heel hecht maar door mijn moeder heb ik die liefde jaren lang moeten missen. En ja dat neem ik haar kwalijk, ze dacht niet aan mij maar aan haar eigen gevoel en wanneer ik vroeger niet naar mijn vader wilde heeft ze dat maar al te goed misbruikt. Ik wou dat mijn moeder me had gestimuleerd in het contact met mijn vader maar helaas. En ik heb er nog steeds last van.

Als ouder zijnde moet je je kind stimuleren en nimmer negetief opstellen/uitlaten over de andere ouder naar je kind toe. (Hierdoor zou het pass-syndroom kunnen ontwikkelen).
Wanneer een kind niet wilt wordt dat maar al te vaak misbruikt, TS dit is niet naar jou toe bedoeld maar zo als ik het zelf heb meegemaakt en ook bij andere scheidingen heb gezien.

Ik vind het vreselijk wanneer mensen niet op een normale manier kunnen scheiden en dat er altijd 1 of beide ouders het zo verpesten voor hun kind. De schade die het aanricht komt pas op latere leeftijd naar boven.
TS dit is niet een aanval op jou maar ik proef zo veel bitterheid in je reacties dat ik me afvraag of je zoontje daar toch niet iets van meekrijgt?
Waarom je zoontje niet meer naar z'n vader wilt dat maak je niet echt duidelijk, je noemt alleen de slechte eigenschappen van de vader, zoals uitkering, drugs etc... maar dat vind ik geen goede redenen om hem zijn kind te onthouden, alleen omdat je zoontje het niet wilt.
Het wordt anders wanneer hij onder invloed van drugs op je zoontje past, wanneer er misbruik in het spel is of mishandeling maar dat maak ik niet uit je schrijven op. (Of ik heb niet goed gelezen).
Zolang die dingen niet in het spel zijn dan vind ik dat hij recht heeft op zijn vader, of ie nou wilt of niet.

Helaas net als jou heb ik hetzelfde ervaren en nu ook geen contact meer met mijn moeder.
En ook mij heeft dit mijn hele leven geachtervolgt en dit is een schade die gewoon denk ik nooit meer weg gaat.
Maar hier ook weer wie ben ik om door mijn verbroken relatie met mijn moeder.
Mijn zoon zijn oma en mijn moeder haar kleinkind weg te nemen.
Ieder mens heeft zijn eigen persoonlijkheid en mag zijn eigen keuzes maken.
Mijn zoon en mijn moeder hebben een ontzettend goed contact.
En voor beide ben ik daar ontzettend blij mee.
Is dit makkelijk nee, maar het kan.
Hoewel toen mijn vader plotseling overleed drie jaar geleden ik begon te schreeuwen en te zeggen waarom mijn moeder niet had kunnen gaan.
Tot op de dag van vandaag heb ik daar nog spijt van, want mijn zoon stond naast me wat voor hem natuurlijk met het hele leed wat er al was nog meer verdriet was door mijn uitspraak op dat moment

Zo zie je wilt altijd je kinderen beschermen maar soms maak je onbewust uitspraken zonder bewust te zijn wat voor verdriet je doet.
Ookal meen je het nog zo op het moment van echte gevoelens.

Pucknew schreef:
En dat hoeft dus niet. Mijn kinderen zitten niet op bokt en in het bijzijn van de kinderen wordt er niet of niet negatief over mijn ex gesproken. Er staan foto's van papa in huis en het blijft altijd hun papa. Zij weten niet wat ik van hem vind en dat blijft zo tot ze volwassen zijn. Ze willen namelijk alles weten rondom de scheiding en ik heb toegezegd dat dat mag als ze groot zijn, eerder niet. Er zijn grote mensen zaken en kinderzaken.

Ik vind dit heel mooi gezegt en wil hier graag mee afsluiten.

**Geplaatst**: 02-03-11 01:40

Geplaatst: 02-03-11 01:40

Ik denk dat veel mensen hier reageren vanuit hun eigen persoonlijke ervaring.
Mijn vader is (of was, geen idee, krijg er niet meer zoveel van mee) alcoholist met erg losse handjes en de kinderen moesten het ontgelden, op die manier kon hij mijn moeder pakken.
Er zijn thuis veel dingen gebeurd, ik heb veel dingen gezien als kleine purk, dingen die ik niet had mogen zien en waar ik ook niet over mocht praten. Mijn moeder leerde ons altijd: 'wat thuis gebeurt moet ook tussen deze vier muren blijven'.
Toen ik eens bij een vriendinnetje was, haar vader met mij wilde spelen en ik in een hoek in elkaar kroop kwamen de vragen en heb ik hakkelend wat dingen verteld, maar ja... mama had me verteld mijn mond te houden. Hij is verhaal gaan halen bij mijn moeder en ik moest in haar bijzijn zeggen dat ik had gelogen (zal een jaar of 7 geweest zijn, breekt nog mijn hart als ik eraan denk, want ik hád niet gelogen).
Mijn moeder lag veel in het ziekenhuis en op die momenten had mijn vader alle regie en gebeurden er bepaalde dingen (mishandeling, zowel fysiek als mentaal), ik had het geluk dat ik zijn oogappeltje was, ik hoefde toen enkel te aanschouwen.

Op mijn 8e zijn mijn ouders gaan scheiden (mijn zussen waren 14 en 18) en ik was zó blij dat ik aan mijn moeder vroeg of ik het op het speelpleintje mocht vertellen. Ik in mijn kinderlijke naïviteit dacht dat het klaar was na het scheiden.
Van de scheiding zelf heb ik weinig meegekregen, wel van de bezoekregeling, want die was hél! Mijn jongste zus mocht zelf bij de kinderrechter haar verhaal komen doen en hoefde geen omgangsregeling meer, de oudste zus heeft zelf het contact verbroken en ik móest naar mijn vader, eens in de twee weken een heel weekend (zaterdag 12.00 uur - zondag 19.00 uur). De omgangsregeling is op een gegeven moment gewijzigd en ik mocht daar niet meer slapen door wat er was gebeurd.
Wij zijn verhuisd en mijn moeder zei (ik kan het me nog letterlijk herinneren): 'nu kunnen we aan ons nieuwe leven beginnen' en de vloer zakte onder mijn voeten vandaan, want ZIJ konden wel aan een nieuw leven beginnen, maar IK niet.

Ik bleek het enige te zijn dat mijn vader nog had... ik zal niet in details treden hoe de weekenden daar waren en wat er precies is voorgevallen, maar vanaf mijn 8e heb ik bij maatschappelijk werk gelopen (heb alle zielenknijpers gezien), op mijn 16e aan de anti-depressiva, depressief, suïcidaal en nog steeds met de nodige trauma's. Mijn moeder heeft voor me gevochten als een leeuwin, zoals ik eerder al aangaf heeft ze me dit nooit laten merken, alles is via de officiële weg gegaan en zij heeft nóóit ook maar 1 woord negatief gesproken over mijn vader. Elke twee weken kwam m'n vader me halen en hield ik krijsend de verwarming in de gang vast, want ik wilde niet. Dit heb ik redelijk snel afgeleerd, de straf was niet voor de poes. Mijn vader heeft uiteindelijk tot een jaar of 12 geleden bij ons in de straat gewoond, erg moeilijke situatie.

Inmiddels woont hij 100km verderop met zijn 'nieuwe' vriendin en volgens mij drinkt hij minder (zij is redelijk dominant).
Vandaag was hij jarig en nog steeds bel ik hem dan met knikkende knietjes uit puur fatsoen... heb nog steeds altijd het gevoel dat kleine kind te zijn als ik hem spreek of zie, hij dwingt me in die positie. Het bijzondere is dat mijn zussen dit gevoel ook hebben.

Ruim drie jaar geleden kreeg hij kanker en ik paniek, want ik was bang dat hij dood zou gaan en ik nooit antwoorden zou krijgen op mijn vragen, dus DIT was het moment om daadwerkelijk met vragen te komen. Ondanks dat ik al een grote meid ben, was ik erg bang voor ontkenning en door de kanker heb ik ingezien dat hij misschien toch ook wel een beetje mens is, maar ondanks dat zal ik hem nooit zien als vaderfiguur of als iemand waar ik liefde voor heb, wel compassie en dat vind ik al heel wat van mezelf.

Kan me dus ook heel erg 'opnaaien' als mensen zeggen dat een kind geen inspraak heeft of dat het kind koste wat het kost naar de vader moet, want ik weet hoe míjn jeugd is geweest, hoe ik er nog regelmatig mee worstel, hoe eenzaam, onbegrepen en stuk ik me voelde als klein kind, ik was helemaal alleen op de wereld, niemand hielp mij.

**Geplaatst**: 02-03-11 02:02

Geplaatst: 02-03-11 02:02

Je hebt gelijk Quellian en dat heb ik ook al gezegt er zijn absoluut uitzonderingen.
Het blijkt dat een scheiding op kinderen gewoon al een hele inpact heeft.
En zeker weten dat er ook geprobeert word door de kinderen zelf.
Heb ik tenslotte zelf ook gedaan toen ik kind was.
Het is heel moeilijk voor het recht om goed te kijken per geval hoe de thuissituatie is, eigenlijk is dat bijna onmogelijk.
Ik lees uit je verhaal dat jouw moeder bang was voor je vader.
Dit geeft zo wie zo al een slechte jeugd aan en onstabiele thuissituatie aan.
Als je ouders niet gescheiden waren had je dezelfde problemen of misschien wel erger gehad denk ik.
In extreme gevallen zoals, alcoholisme, drugs, kenmerken van welke vorm van mishandeling/misbruik enz ga ik akkoord dat je je kind niet daar heen moet brengen en dat je absoluut moet luisteren naar het kind.
Maar helaas gebeurd het ook vaak genoeg dat deze dingen niet waar zijn en gewoon worden gebruikt tegen de vader.
Of dat de moeder het wel best vind zo, kind wil niet dat is mooi dan.
Ik denk dat we het allemaal eens zijn dat spanningen in huis of scheidingen van ouders niets goeds doen met de kinderen.
En blijf erbij dat kinderen in normale omstandigheden zoals bv de ts aangeeft gewoon van beide ouders moeten leren en onder het oog van beide ouders uit moeten kunnen groeien tot zelfstandige persoonlijkheden zonder een rugzak vol problemen mee te nemen in het verdere leven.

**Geplaatst**: 02-03-11 15:06

Geplaatst: 02-03-11 15:06

Ik denk inderdaad dat een scheiding niets goed doet voor kinderen. Tenzij de ouders in huis elkaar de tent uit vochten, maar ik zie ook de toegevoegde waarde niet naar mijn kind toe.

En daarom ben ik er ook helemaal niet trots op.

**Geplaatst**: 02-03-11 16:19

Geplaatst: 02-03-11 16:19

blensink schreef:
Helaas net als jou heb ik hetzelfde ervaren en nu ook geen contact meer met mijn moeder.
En ook mij heeft dit mijn hele leven geachtervolgt en dit is een schade die gewoon denk ik nooit meer weg gaat.
Maar hier ook weer wie ben ik om door mijn verbroken relatie met mijn moeder.
Mijn zoon zijn oma en mijn moeder haar kleinkind weg te nemen.
Ieder mens heeft zijn eigen persoonlijkheid en mag zijn eigen keuzes maken.
Mijn zoon en mijn moeder hebben een ontzettend goed contact.
En voor beide ben ik daar ontzettend blij mee.
Is dit makkelijk nee, maar het kan.
Hoewel toen mijn vader plotseling overleed drie jaar geleden ik begon te schreeuwen en te zeggen waarom mijn moeder niet had kunnen gaan.
Tot op de dag van vandaag heb ik daar nog spijt van, want mijn zoon stond naast me wat voor hem natuurlijk met het hele leed wat er al was nog meer verdriet was door mijn uitspraak op dat moment
Zo zie je wilt altijd je kinderen beschermen maar soms maak je onbewust uitspraken zonder bewust te zijn wat voor verdriet je doet.
Ookal meen je het nog zo op het moment van echte gevoelens.

Begrijp heel goed dat je je kind zijn oma wilt laten kennen en andersom je moeder haar kleinkind niet wilt ontnemen.
Dat vind ik een ontzettend moedige keus van je. Het is echter wel afhankelijk van de situatie en wat er allemaal is voor gevallen.
In mijn situatie, als ik ooit kinderen krijg weet ik vrijwel zeker dat ze niet naar mijn moeder en stiefvader gaan, zeker niet alleen.
Niet uit eigen belang maar omdat ik weet dat het niet veilig is.
Als er mishandeling in het spel komt vind ik het anders worden en dan zou ik mijn kind ten alle tijden beschermen.
Mijn moeder kan heel ver gaan, ze heeft mij mijn hele leven geestelijk mishandeld en heb daar zelf heel erg mee in de knoop gezeten.
Daar begin ik nu pas uit te komen maar van een boel dingen zal ik de rest van m'n leven last houden, daar zal ik mijn weg in moeten vinden.
Dat gedoe wil ik mijn kind besparen, uit eigen ervaring weet ik wat geestelijke mishandeling met je kan doen.
Ken mijn moeder goed genoeg dat ze zal proberen mijn eigen kind tegen me op te zetten wanneer het oud genoeg is

Zo ver gaat ze helaas.

**Geplaatst**: 02-03-11 18:50

Geplaatst: 02-03-11 18:50

@ Blensink, ik vind het dus niet normaal als mijn ex lekker wil uitslapen als mijn zoontje bij hem is. Hij ziet hem 1x in de twee weken, mijn zoontje gaat niet graag erheen ( begint beter te gaan nu), dan moet je toch je uiterste best doen om het je kind naar de
zin te maken. MIjn zoontje zegt zelf al dat hij daar niks heeft, niets te doen heeft en zich niet fijn voelt daar.
Dan lijkt het mij toch niet meer dan normaal om optijd je nest uit te komen en bij je kind te zijn.
Logisch dat mijn zoontje op een gegeven moment dus zoiets had van, ik ga er niet meer heen want ik heb niets daar en ik zit daar toch maar alleen. Snap ik dondersgoed van mijn zoontje hoor!

OP een gegeven moment houd het stimuleren echt op. Ik heb er alles aan gedaan om mijn kind naar zijn vader te brengen. Ik heb hem krijsend
afgezet, gillend op de grond gehad van de angst om erheen te gaan. En dan nog door zijn vader weggestuurd worden zonder één
woordje van troost, zonder een arm om hem heen. Dan is het klaar en is het stimuleren afgelopen. MIjn ex had het aan zichzelf te danken dat zijn kind niet meer naar hem toe wou. HIj moet heel blij zijn dat IK hulp heb ingeschakeld, anders had hij zijn kind nu waarschijnlijk nog niet
gezien. Ik heb niets anders gedaan dan stimuleren, maar op een gegeven moment houd het op en denk ik aan mijn kind!

**Geplaatst**: 02-03-11 19:02

Geplaatst: 02-03-11 19:02

winny66 schreef:
allemaal even voor de goede oorde,toen mijn zoontje was geboren tot ongeveer een jaar geleden heeft hij praktische nooit wat met hem gedaan,hij wilde alleen maar mee als hij een kadootje kreeg,ik heb zat genoeg gezegd dat hij een band moet op bouwen ook met een baby juist! En ik praat uit pure ervaring heb nl nog 3 kinderen(niet van hem) van 22,20,en 18,die wel een goede band hebben met hun vader maar die heeft ze ook nooit gedwongen om mee te gaan en die heeft ook altijd veel gedaan met ze en niet omgekocht!!!.En dat mijn zoontje niks te willen heb boelshit Ik kan hem toch slechts aan zijn arm in zijn( ongekeurde niet verzekerde)auto zetten doodsbang dat hij hem niet meer terugbrengt.En ook een kind van 7 heeft zo zijn mening
En die bodemprocedure heeft hij niet opgestart nee ik want dan komt alles boven water,hij doet nl ook heel veel dingen wat niet door de beugel kan: handelt cq gebruikt drugs,alcohol verslaaft,gaat met streetfyters (of hoe je dat ook noemt om) heeft ze ook op mij afgestuurd,bijna klem gereden,het is dat iemand die auto blokkeerde anders was het heel anders afgelopen!!.Er staat ook een kruisje achter mijn adres dus dat betekend 1 tel naar politie en ze zijn er eerder als normaal.
Deze persoon is gewoon te erg om zijn verantwoording van een kind te dragen. En dan nog wat dat zwarte gewerk is ook niet op de normale manier hoor hij maakt bij sommige mensen (oa ook bij mij in het verleden) hun auto (heeft ook geen diploma's hiervoor) expres stuk zodat ze weer terug komen voor nog hogere kosten,diverse mensen zijn ook op zoek naar hem,hij is ook al een keer klem gereden,nou dat zal gebeuren met mijn zoontje erbij,
En dat hij niet de voogdij heeft komt omdat ik gelukkig nooit getrouwt ben geweest,anders had ik ook nog met een zooitje schuld opgezeept gezeten van hem

Ik zou mijn kind niet eens mee durven geven!! Ik krijg al tranen in mijn ogen als ik lees dat hij er niet wil blijven slapen!! Dat geeft je te raden...
Ik hoop dat je iets kunt regelen met bezoek onder toezicht.

**Geplaatst**: 05-03-11 16:56

Re: kind van 7 jaar wil niet met zijn vader mee

Geplaatst: 05-03-11 16:56

er is woensdag weer een zitting geweest.
het was goed verlopen, en dit keer luisterde de rechter gelukkig meer naar me moeder.
en mocht ze ook wat meer zeggen.

de uitspraak hiervan komt over 2 weken.
maar de vader heeft nog weinig hoop in de zaak denk ik, want die had me broertje eigenlijk vandaag op moeten komen halen, maar hij is niet op komen dagen.

waarom de vader niet is gekomen weten we niet, ik denk omdat hij weet dat hij de zaak niet gaat winnen en het beter is me broertje met rust te laten.

de bodemprocedure is ook gestart, en daar was meneer ook niet blij mee, want die wou hij eigenlijk starten.
alleen die kon hij nog niet starten want er ontbrak een briefje. (ik denk een brief van de financiele kant)
en die heeft hij niet.

ik hoop zo dat dit snel voorbij is, en dat er weer rust in huis komt.
ik denk ik hou jullie wel even op de hoogte aangezien mijn moeder heel weinig tijd heeft om update's te plaatsen.

**Geplaatst**: 05-03-11 17:40

Geplaatst: 05-03-11 17:40

Wat houd een bodemprocedure eigenlijk in? Heb zelf ook een paar keer een rechtszaak gehad, maar nog
nooit van een bodemprocedure gehoord!

Heeft hij ook niets van zich laten horen omdat hij vandaag dus jou broertje zou ophalen?

**Geplaatst**: 05-03-11 19:53

Re: kind van 7 jaar wil niet met zijn vader mee

Geplaatst: 05-03-11 19:53

Ik wil voor de mensen die hier midden in zitten veel sterkte wensen! Verder las ik een heftig verhaal van Quellian!

Ik zit ook midden in een hele lastige omgangsregeling, waarover ik niet open op het internet zal kunnen praten maar aan sommige reacties hier te lezen is het duidelijk dat ze niet weten waarover ze praten en is het te hopen dat men zelf niet in zo'n situatie terecht zal komen!

**Geplaatst**: 05-03-11 19:57

Geplaatst: 05-03-11 19:57

MISTRAL94 schreef:
Ik wil voor de mensen die hier midden in zitten veel sterkte wensen! Verder las ik een heftig verhaal van Quellian!

Ik zit ook midden in een hele lastige omgangsregeling, waarover ik niet open op het internet zal kunnen praten maar aan sommige reacties hier te lezen is het duidelijk dat ze niet weten waarover ze praten en is het te hopen dat men zelf niet in zo'n situatie terecht zal komen!

Precies!

Veel mensen dénken het allemaal zo goed te weten en weten ook precies hoe het allemaal in elkaar
steekt en wat het beste is om te doen en hoe het móet, maar die mensen zitten niet in zo'n situatie, dus kunnen
echt niet weten wat te doen en hoe het allemaal moet.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-03-11 22:25

Geplaatst door de TopicStarter : 05-03-11 22:25

hallo allemaal ja sorry beetje weinig tijd zoals mijn dochter al zei.
Maar een bodemprocedure is zoals het woord al zegt alles woord uitgezocht aan beide kanten tot de bodem,dit neemt uiteraard meer tijd in beslag als een kort geding,als je ook zo'n procedure opstart moet jij zelf dus ook wel aan alle kanten schoon zijn en met genoeg bewijzen komen,(ik heb in dit geval op advies van de advocaat dit opgestart), ik wil gewoon dat alles maar dan ook echt alles boven water komt.
Bij een kort geding is dat veel en veel minder.

En wat mijn dochter al zei hij (ex) is inderdaad zonder ook maar iets te laten weten niet op komen dagen vandaag dus ja ik weet eigenlijk al genoeg maar goed we zullen zien,maar ik hoop dat dit gezeur gauw over is en voornamelijk dat mijn zoontje rust krijgt en op de tweede plaats iedereen.

**Geplaatst**: 05-03-11 22:49

Geplaatst: 05-03-11 22:49

Ik hoop van harte voor je dat het snel klaar is en dat je zoontje inderdaar de rust krijgt die hij verdient.
Dat had ik ook met mijn zoontje en dat heeft hem toen heel goed gedaan. Geen gezeik en gezeur van wel of niet erheen.

Sterkte met alles!

**Geplaatst**: 06-03-11 08:56

Re: kind van 7 jaar wil niet met zijn vader mee

Geplaatst: 06-03-11 08:56

Saffier schreef:
Verder las ik ergens van iemand de opmerking, en hij betaald geen eens voor het kind. Als een vader wel betaald is dat nog geen kijk geld, een vader hoort zijn kind in principe te kunnen zien (behalva bij gevaar ed voor het kind) of hij nou betaald of niet.

Als vader hoor je inderdaad het recht te hebben om je kind te kunnen zien

Maar dee titel vader hoor je te verdienen in mijn ogen, en als je dat niet doet ben je slechts verwekker. Kinderen zijn duur en kosten veel tijd. Als je als weigert mee te betalen aan het welzijn van je kind en daarmee dus aangeeft alleen de lusten en niet de laten te willen hebben is het toch erg te betwijfelen of de term vader wel van toepassing is.

**Geplaatst**: 06-03-11 10:45

Re: kind van 7 jaar wil niet met zijn vader mee

Geplaatst: 06-03-11 10:45

Inderdaad, het is geen kijkgeld. Maar je mag als moeder je toch wel ergeren aan het feit dat een vader geen financiële verantwoordelijkheid neemt? Ik heb de mijne altijd laten gaan ondanks gebrek aan alimentatie. Gevolg is wel dat ik geen enkel respect meer heb voor de vader.

**Geplaatst**: 06-03-11 11:24

Re: kind van 7 jaar wil niet met zijn vader mee

Geplaatst: 06-03-11 11:24

Oh, maar dat je als moeder zijnde baalt begrijp ik volkomen!
Maar er bestaan moeders die hun kind niet naar de vader laten gaan omdat hij niet betaald, en dat vind ik dus ook niet kunnen.
Ben wel van mening dat als je een kind verwekt je er dus ook de gevolgen van moet dragen (als vader dus).

**Geplaatst**: 06-03-11 18:06

Geplaatst: 06-03-11 18:06

Maar waarom betaalt een vader zijn kinderalimentatie niet? Ik heb toch ook wel zo mijn gedachten bij vaders die wel per se hun kind(eren) willen zien, maar geen cent aan hun onderhoud bijleggen. Dat wil je toch ook niet, als zorgzame, verantwoordelijke vader? Kinderen zijn niet goedkoop, als je de grootste zorg hebt voor ze.

**Geplaatst**: 06-03-11 18:11

Geplaatst: 06-03-11 18:11

Twiggy2008 schreef:
Maar waarom betaalt een vader zijn kinderalimentatie niet? Ik heb toch ook wel zo mijn gedachten bij vaders die wel per se hun kind(eren) willen zien, maar geen cent aan hun onderhoud bijleggen. Dat wil je toch ook niet, als zorgzame, verantwoordelijke vader? Kinderen zijn niet goedkoop, als je de grootste zorg hebt voor ze.

Soms werkt het ook vice versa, sommige willen niet betalen voordat ze hun kind(eren) mogen zien.

**Geplaatst**: 06-03-11 18:11

Geplaatst: 06-03-11 18:11

Ik zou dan nog wel mijn kinderen laten zien als de vader niet zou betalen. Ligt denk ik ook aan de reden en inderdaad, alimentatie is geen kijkgeld. Ik denk dat het per situatie anders is.

**Geplaatst**: 06-03-11 18:20

Re: kind van 7 jaar wil niet met zijn vader mee

Geplaatst: 06-03-11 18:20

Die van mij heeft en had er gewoon geen zin in. Want misschien ga ik wel naar de kapper van ZIJN geld. Ik kan er alleen maar medelijden mee hebben, heb er mijn kids niet om thuis gehouden en de rechter zet hem nog wel op zijn plek.

**Geplaatst**: 06-03-11 18:25

Geplaatst: 06-03-11 18:25

De Biomoeder van onze kinderen maakte al het geld en de kinderbijslag op aan haar eigen dingen en de kids liepen in lompen en hadden niet eens fatsoenlijke schoenen. Daarom gaven wij geen geld maar kleding, schoenen en boodschappen. Toch heeft ze altijd geklaagd dat we geen alimentatie betaalden, maar mijn vriend mocht zijn kinderen wel zien (graag zelfs, dan kon zij in die weekenden lekker op stap).

Even post aangepast, moet soms even twee keer lezen hoe ik iets op I net zet...

Laatst bijgewerkt door Lante op 06-03-11 18:32, in het totaal 2 keer bewerkt

**Geplaatst**: 06-03-11 18:30

Re: kind van 7 jaar wil niet met zijn vader mee

Geplaatst: 06-03-11 18:30

Dat is zeker zo Lante, je weet het alleen als je er zelf bij betrokken bent. Die van mij wilde dat als hij ooit misschien als ze 18 zijn ging betalen

een kasboekje bij hield waar ik het aan uit gaf. Ik zorg goed voor mijn kinderen, zet ze altijd qua kleding, kapper en sport boven mezelf dus dat weiger ik. Hij betaalt niet, zijn keuze, IK kan later tegen mijn kinderen zeggen dat IK mijn stinkende best heb gedaan ze alles te geven wat ze nodig hadden. Hij staat met zijn bek vol tanden.

**Geplaatst**: 06-03-11 18:33

Geplaatst: 06-03-11 18:33

Lante schreef:
Toen onze kinderen nog bij de bio moeder woonden betaalden we wel (terwijl hij dat volgens de rechter niet eens hoefde, omdat hij te weinig inkomen heeft, maar we deden het wel, omdat ik ook werk en we niet wilden dat de kids de dupe zouden worden), maar de kinderen kregen er niks van. Moeders ging daar zelf merkkleren voor kopen en de kinderen liepen in lompen en hadden alleen Crocs en laarsjes en helemaal geen normale schoenen... en dan werd er verteld dat vader (mijn vriend) te weinig betaalde... (terwijl ze zelf de kinderbijslag e.d. ook nog kreeg en dat is best wel veel geld voor drie kinderen)

Toen zijn wij ook inderdaad gestopt met betalen en hebben we zelf kleding voor de kinderen gekocht en op tijd nieuwe schoenen, jassen e.d. Als ze klaagde dat ze geen boodschappen kon doen voor de kids, dan kreeg ze geen geld, maar een boodschappenpakket. Binnen no time woonden ze bij ons, omdat ze wegens schulden haar huis uit moest (o.a.). Het heeft alleen nog heel lang geduurd voordat wij ook de kinderbijslag e.d. kregen, daar moesten we zelf achteraan, want zij wilde niet meewerken.
Zo zie je maar dat je ook niet altijd op één verhaal af kunt gaan ...

ja de moeders zijn ook niet altijd heilig hoor.
sommmige vaders zijn wel goed voor hun kinderen.
maar jullie hebben het wel op een goeie manier opgelost, om zelf de kleren en schoenen te kopen.