Bokt.nl

JessAndHope schreef:

Het stomme is.... het huishouden zelf is het probleem niet. De paarden voeren ook niet. Werken ook niet...
Dat gezeik met hem, dát is het probleem!
Dat kost me zooooveel energie en vreet zo erg aan me, dat de rest me dus zwaar valt. Ik slaap 's nachts misschien 3 uur, krijg van de verloskundige over mn kl*te dat dat ongezond is, en sta overdag te tollen op mn benen omdat ik gewoon simpelweg uitgeput ben.

Ik trek het niet meer om te moeten praten als brugman om mn gevoelens duidelijk te maken om vervolgens tot de ontdekking te komen dat deze gewoon weggeveegd worden of als 'zeuren' worden beschouwd.
Als er nou gewoon geluisterd werd... dan hielp al dat praten en nadenken en piekeren.... nu helpt het gewoon niet. Alles blijft bij het oude

JessAndHope schreef:

Ik vraag continue of hij wil praten of hij ergens mee zit enz enz. Maar altijd is het nee.
Ik ben het zat dat alles van mijn kant moet komen, in een relatie doe je toch dingen samen?!

Als ik niet zwanger ben heb ik er geen moeite mee om die dingen te tillen, dat ben ik gewend. Maar soms vraag ik me af of hij wel goed nadenkt over de gezondheid van die kleine...

JessAndHope schreef:

Dat was hij juist wél. Niet dat hij ontzettend veel deed, maar dat hoefde ook niet. Maar als je vriendin zwanger is, dan ga je toch zelf es nadenken wat je kan doen om te helpen? Als ik hem een tijdschrift onder zn neus duw met het verzoek het 'eens te lezen' (dus niet per definitie nu) omdat het gaat over onzekerheid bij mannen tijdens de zwangerschap, dan wijst hij het resoluut van de hand en is het 'dat weet ik allemaal wel al'.......

Het lukt gewoon niet om met hem te praten, omdat hij gelijk volop in de verdediging schiet en gaat schreeuwen en zelf in die slachtoffer rol duikt met 'ik doe altijd alles verkeerd, maar jij ben oh zo perfect.' Nou, dan ben ik er al klaar mee, want dat hoor ik gemiddeld 10x per 5 minuten.

unika schreef:

Lastig, z'n relatie! Wel ontzettend jammer dat je direct erbij zet, dat er niet gereageerd mag worden dat je het zelf ook doet etc, maar dat er alleen gereageerd mag worden dat jij het op het moment zwaar hebt, en dat je zielig bent

Abeltje77 schreef:

unika schreef:

Lastig, z'n relatie! Wel ontzettend jammer dat je direct erbij zet, dat er niet gereageerd mag worden dat je het zelf ook doet etc, maar dat er alleen gereageerd mag worden dat jij het op het moment zwaar hebt, en dat je zielig bent

Ennnnn wat IS daar jammer aan? VIND jij dat misschien jammer?

Kan het me goed voorstellen. TS zit er he-le-maal doorheen, en wilt dus gewoon een beetje steun. Prima toch?

maura schreef:

Even een beetje nuance. Het volgende is 100% goed bedoeld en géén verwijt:

in mijn directe omgeving heb ik nu een stuk of tien zwangerschappen van een stuk of zes vriendinnen meegemaakt. Hoewel elke zwangerschap anders is, hebben ze wel één ding gemeen: de dame in kwestie is tijdens de zwangerschap duidelijk anders dan ervoor of erna. Volkomen begrijpelijk, hormonen, fysiek zwaar etc., maar in mijn beleving wel echt anders dan anders. Mijn conclusie: ik zal nooit een zwangere vrouw tegenspreken, zelfs als zij in mijn (rationele) gedachtengang écht onredelijk is.

Nu hier iemand die al 7 maanden zwanger is en redelijk aan het einde van haar/je latijn. (over)Vermoeidheid en hormonen zijn nogal slechte raadgevers. Uit het horkentopic meen ik te kunnen opmaken dat het lontje inmiddels aardig kort is en ik meen zelfs te lezen (psychologie van de kouwe grond, puur gebaseerd op het gevoel dat ik erbij krijg) dat je probleem eigenlijk niet zozeer te maken heeft met het gedrag van de horken/ je vriend, maar met wat dat met jou doet. Volgens mij krijg je door dat gedrag het gevoel dat je niet bestaat/onzichtbaar bent. Een logische (maar niet altijd handige) tegenreactie is dan: duidelijk laten merken dat je bestaat. En als je dat niet op een ontspannen en zelfverzekerde manier kunt doen klinkt dat voor andere mensen echt al snel als zeuren en klagen.

Begrip is net zoiets als respect, je krijgt het gemakkelijker als je het ook geeft. Ik kan mij voorstellen (maar ben er uiteraard niet bij, dus weet niet of het zo ook echt gegaan is), dat jouw zware zwangerschap al vanaf het begin een aardige wissel op je vriend trekt. En dat die (net zoals jijzelf doet) om de lieve vrede te bewaren in het begin vooral weinig heeft gezegd (en daarmee al begonnen is zijn - onbewuste - grenzen te overschrijden). Dat hij na z'n werk eerst een half uurtje wil relaxen vind ik niet onredelijk. Dat hij vindt dat dat nu in elk geval nog kan vind ik ook niet onredelijk. Stel nou dat hij zelf allang bedacht heeft dat dat niet meer kan als de kleine er is en dat hij zichzelf dat langzaam op aan is voorbereiden. Stel dat je dan je vriend bent, komt thuis, ziet de bank, en hoort jou zeggen dat er geen tijd is om eerst bij te komen omdat de afwas, de boodschappen, het eten, watdanook nog gedaan moet worden. Ik ken jou vriend niet, maar ik ben zelf niet zo'n prater en ik zou zomaar heel erg uit kunnen vallen tegen iemand die zegt dat ik niet eerst bij mag komen omdat ik een klusje moet doen dat in mijn beleving ook uitstekend gedaan kan worden na mijn half uurtje op de bank. Bij mij zouden dan ook dingen opkomen als dat je zeurt, klaagt, en het maar lekker zelf moet doen als het dan zo nodig eerst moet.

Jullie hebben samen heel goed over dit kindje nagedacht. Voor jou, maar zeker ook voor hem, is het feit dat die zwangerschap helemaal niet zo leuk is als verwacht, een flinke teleurstelling. Ik krijg niet het gevoel dat jullie daar al eens over gepraat hebben. Wel krijg ik de indruk dat jij niet alleen met die teleurstelling zit, maar ook met een heleboel angst en onzekerheid waar je niet goed raad mee weet. En waardoor je je vervolgens gaat voorbereiden op het worst case scenario (relatie over, kind alleen opvoeden). En je ook begint te gedragen naar dat worst case scenario (je spreekt in je openingspost van "mijn meissie", maar het is toch ook zijn kind?). Dat is allemaal heel begrijpelijk (echt!), maar zou het echt niet kunnen dat jouw gedrag daardoor beïnvloedt wordt? Mannen zijn ook maar mensen, en als jij, al dan niet bewust, jullie kind inderdaad ziet als jouw kind dan kun je er donder op zeggen dat je vriend dat aanvoelt. En zich buitengesloten voelt, en de meeste mannen gaan in zo'n geval niet uitleggen hoe ze zich voelen, als was het maar omdat ze ook voor zichzelf niet verder komen dan dat ze zich niet prettig voelen.

Begrijp me goed, ik snap helemaal dat je tamelijk gefrustreerd en vooral ook ongelooflijk moet bent, maar ik heb toch het idee dat het mogelijk is (mogelijk he, geen vaststaand feit), dat je vriend ook met een hele hoop teleurstelling, onzekerheid en frustratie zit en dat eigenlijk helemaal niet wil maar geen idee meer heeft hoe het allemaal zo geworden is en hoe hij daar uit kan komen. Het feit dat hij zegt dat hij het toch nooit goed doet, en jij perfect denkt te zijn, lees ik toch echt als machteloosheid. Ik ontken absoluut niet dat een aantal voorbeelden van zijn gedrag die je noemt echt asociaal en vervelend zijn, maar loop niet te hard van stapel. Nog geen jaar geleden (een maand of 7) waren jullie dolgelukkig met elkaar. Zo gelukkig dat jullie samen een kindje wilden. Nu, 7 maanden, een bak hormonen en een uitgeput lijf later, overweeg je serieus om het eruit te zetten en het dan maar liever allemaal helemaal alleen te doen. Daar klopt naar mijn idee iets niet helemaal.

Een pasklare oplossing hebt ik niet, maar als je zelf ergens ook denkt dat er nog enige ruimte bestaat om de relatie te herstellen, dan denk ik aan dingen als samen een weekendje weg, in een hotel (dan wordt alles voor je gedaan), lekker samen relaxen, boek meteen een niet-roken kamer dan heb je daar ook geen discussie over. Even alles rustig uitspreken, en dan eerst hem vragen wat hem dwars zit, vragen of hij niet bang is voor de verandering in jullie leven, weetikveel.

Misschien zit ik er helemaal naast maar, ik heb echt het gevoel dat er nu iets gebeurd dat jullie allebei eigenlijk niet willen en dat is jammer.

JessAndHope schreef:

russel schreef:

Bolerotjee, het is natuurlijk ook de vraag waarom TS die gasfles gaat lopen slepen, die kan ze ook laten staan.

Ik roep ook wel eens, "ik ben geen bouwvakker, dat doe jij maar, daar heb ik geen kracht voor..". en dan loop ik gewoon naar binnen. Daar ga ik geen ruzie over maken....

Euhm... wie zegt dat ik het heb gedaan? Ik verrot het, want dat is gewoon ronduit slecht voor die kleine. Maar het komt er wél op neer dat IK mag gaan regelen dat er gas komt. Want hij doet het niet, en IK kan dan niet douchen of koken....
En HIJ is de dag erna weer aan het werk en tegen de tijd dat ie terug komt is de gashandel ook alweer dicht.
Oftewel, in dit geval was het belangrijker om een half uurtje vroeger bij zn broer te zijn dan zn zwangere vriendin te ontlasten

JessAndHope schreef:

Dat eerste heb je helemaal goed! Dat van hem niet opmerken als ik aan het bevallen ben, weet ik zo net nog niet. Ik zie en hoor namelijk altijd álles! En kan me, als ik dus druk bezig ben zoals met een bevalling, ergeren aan kleine dingen. Mn moeder is er zoiezo bij.
Het probleem is, dat ik van mening ben, dat apart leven een relatie niet beter maakt. Je gaat ieder je eigen weg, de ander verdwijnt uit beeld en ineens lacht het leven je weer toe. In de twee breaks die we hebben gehad, heb ik geslapen als een roosje! Gewoon heerlijk die rust. Maar dan krijg je het zinloze heen en weer smsen.
Ik háát afwachten en het is dan ook of het 1 of het ander. Niet even afwachten. Want ondertussen kan hij wel lekker de losbol uithangen ofzo (hij heeft daar een zéér kleurrijk verleden in, maar daar heb ik hem altijd mee vertrouwt, tot zijn laatste biecht....)