Bokt.nl

**Geplaatst**: 06-07-10 09:40

Geplaatst: 06-07-10 09:40

Chiqa schreef:
Chubby schreef:
Dan is de niet vervulde kinderwens ook hetgeen waarom het mis ging.

de egoisme van die partner die alleen aan zichzelf denkt. Als je voor je relatie gaat, van je partenr houdt kan ej dr ook voor vechten of kinderen adopteren, keus is aan jezelf

Moontje1991 schreef:
Inderdaad dan vraag ik me af waarom je die partner hebt hou je van hem of haar of zocht je gewoon een broedmachine of sperma donor?

zo kan je het ook zien, even heel plat gezegd zou het zelf zo niet durven te verwoorden.

plat gezegd ja maar het is wel zo zoek je iemand om je leven mee te delen of zoek je iemand om kinderen mee te maken

**Geplaatst**: 06-07-10 09:41

Geplaatst: 06-07-10 09:41

Chubby schreef:
Chiqa schreef:
de egoisme van die partner die alleen aan zichzelf denkt. Als je voor je relatie gaat, van je partenr houdt kan ej dr ook voor vechten of kinderen adopteren, keus is aan jezelf

Zo simpel is het echt niet Chiqa, écht niet

Dat is dan echt wat je dr zelf van maakt, ik vind het vrij simpel liefde is velen malen belangrijker.

**Geplaatst**: 06-07-10 09:42

Geplaatst: 06-07-10 09:42

Ik wil nog even ingaan op het feit dat men zegt dat je toch meteen vraagt of de andere kinderen wil als het zo belangrijk voor je is..

Dat heb ik ook gedaan bij mijn partner en in eerste instantie wilde hij ze graag en ik ook.. Waarop ik mijn emoties liet gaan en stapelverliefd werd op hem.. Nu 6 maanden later is hij terug gekabbeld en wil ze toch niet.. resultaat ik stapel gek op een vent die iets heel anders wil met zijn leven dan ik..
Dan is het toch niet vreemd dat je dan alsnog besluit dat je niet verder kunt samen?

Wel vind ik dat je het niet makkelijk meer doet,je bent heel erg gek op elkaar en het enige dat je nu niet deelt is een idee over ergens later in de toekomst. Dat maakt het niet makkelijk want wie zegt dat meneer nu al zijn hele toekomst in een glaze bol ziet..

Ik vind wel dat er in dit topic heel erg aso word gereageerd op sommige dingen en schrik er ook best van omdat dit voor sommige mensen een gevoelig onderwerp is.

Beetje respect dus

**Geplaatst**: 06-07-10 09:42

Geplaatst: 06-07-10 09:42

@chiqa: Dat vindt jij belangrijk een ander wil misschien liefde met kinderen...

**Geplaatst**: 06-07-10 09:46

Geplaatst: 06-07-10 09:46

Chiqa schreef:
je kan op zijn minst vragen of men koters wil, kan je meteen wegrennen of gezellig aanschuiven.
Je partner hiervoor aan de kant zetten vidn ik echt veel en veel te ver gaan, moet je toch echt te raden gaan hoe diep die liefde zit.

Ik heb mijn hele leven al geweten dat ik kids wil, moet ik die wens nu aan de kant zetten omdat meneer zich bedenkt? :S

**Geplaatst**: 06-07-10 09:47

Geplaatst: 06-07-10 09:47

[

Laatst bijgewerkt door Letsdunit op 20-02-25 22:15, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 06-07-10 09:47

Geplaatst: 06-07-10 09:47

Chiqa schreef:
je kan op zijn minst vragen of men koters wil, kan je meteen wegrennen of gezellig aanschuiven.
Je partner hiervoor aan de kant zetten vidn ik echt veel en veel te ver gaan, moet je toch echt te raden gaan hoe diep die liefde zit.

Hier ben ik het ook mee eens. Je kunt natuurlijk wel als je net samen bent bespreken of er een kinderwens is of niet. Maar je partner 'dumpen' omdat hij/zij onvruchtbaar is, vind ik heel erg ver gaan. Degenen die onvruchtbaar of veminderd vruchtbaar is heeft al heel veel te verwerken en dan nog gedumpt worden door je partner die onvoorwaardelik van je zou moeten houden, nee dat snap ik echt niet.

**Geplaatst**: 06-07-10 09:53

Geplaatst: 06-07-10 09:53

Moontje1991 schreef:
Ik zei toch al accepteren zal moeilijk zijn.
Maar als je het niet doet en eeuwig blijft jammeren zal je nooit meer gelukkig worden.
Concentreer je op wat je wel hebt kun je dat niet zoek dan hulp om het te verwerken inplaats van ermee rond te blijven lopen.

Daar ben ik het wel mee eens

. Toen ik nog single was en ik soms echt heel erg verlangde naar iemand om van te houden en iemand die van mijn zou houden werd er steeds tegen mij gezegd dat ik me daar niet zo op moest focussen en dat ik gelukkig moest zijn met mijzelf.

Maar als het gaat om het krijgen van een kindje denken velen daar heel anders over, dan is het ineens wél acceptabel om heel erg verdrietig te zijn omdat je verlangens niet vervult worden.

Ook het verlangen naar een partner is een oerinstinct, maar nee dan moet je maar eerst van jezelf houden en gelukkig zijn met alleen jezelf

Ik zie eerlijk gezegd het verschil niet zo...

**Geplaatst**: 06-07-10 09:58

Geplaatst: 06-07-10 09:58

Waves schreef:
En wat als je 35 bent en geen partner hebt? Ga je er dan alleen voor?

Dat vind ik echt not done. Ik ben ervan overtuigd dat een kind een vader en een moeder nodig heeft! En ik geloof niet dat je als vader de moeder rol op je kan nemen, en als moeder de vader rol. Je bent samen een team, en een kind word er zeker niet beter van als diegene 1 ouder heeft. In sommige gevallen kan dit niet anders (overlijden etc) maar om hier bewust voor te kiezen, is naar mijn mening niet goed!

**Geplaatst**: 06-07-10 10:00

Geplaatst: 06-07-10 10:00

Chubby schreef:
Er staat grote druk op onze relatie. Het is soms moeilijk er voor elkaar te zijn, als je zelf net door een flinke dip gaat. Het is moeilijk elkaar op te peppen als 'het komt wel goed' zo weinig betekenis meer heeft. Het is zwaar te blijven lachen als mensen zeggen 'joh, je bent er veel te veel mee bezig, dát is het probleem'. Er is zoveel onbegrip: voor jezelf (!), voor je partner en vanuit je omgeving.

Ik hoor liever morgen dat het er niet in zit voor ons, dan nog 2 jaar zo door te gaan zonder garanties. En dan staan we dus pas aan het begin van de medische molen! Ik kan me niet voorstellen dat ik het nog veel langer ga redden. Maar tegelijk weet je dat je doorgaat, dat je het volhoudt, dat je geen keuze hebt. Als ik maar geen zuur mens wordt! Ik ken er teveel, vrouwen die hun dromen in rook op zien gaan en vervolgens echt afschuwelijk zuur worden, maar een gewaarschuwd mens telt voor 2 he. Wat er ook gebeurt, altijd blijven lachen!

Wil jullie heel veel sterkte wensen...Heb wel een vraag: omdat er nu zoveel druk op jullie relatie staat, wat vinden jullie het waard?
Waar hangt jullie geluk samen van af? Van elkaars liefde voor elkaar of valt dat in het niet bij de kinderwens?

Is het niet beter om nu al direct te stoppen? Om jullie relatie te redden?

**Geplaatst**: 06-07-10 10:00

Geplaatst: 06-07-10 10:00

Ik zou niet zo ver gaan. Als ik niet op de natuurlijke manier zwanger zou kunnen worden zou ik een kind adopteren.

Ik ben van mening dat als je geen kinderen kunt krijgen daar vast een reden voor is ook al kan dat heel vervelend zijn.

Misschien trouwens dat ik er zo makkelijk over ben omdat ik (nog) geen kinderen wil. Als ik ze ooit krijg wil ik ze wel voor mijn tussen mijn 27e en 30e anders vind ik het leeftijdsverschil te groot en eerder vind ik zonde van mijn jeugd.

Laatst bijgewerkt door Cubone op 06-07-10 10:12, in het totaal 2 keer bewerkt

**Geplaatst**: 06-07-10 10:05

Geplaatst: 06-07-10 10:05

laetitia schreef:
Maar als het gaat om het krijgen van een kindje denken velen daar heel anders over, dan is het ineens wél acceptabel om heel erg verdrietig te zijn omdat je verlangens niet vervult worden.

Uiteindelijk moet je ook dan door met leven hoor. Het is inderdaad niet goed om te verzuren en áltijd maar verdriet te blijven houden. Voor mensen voor wie het niet is weggelegd zijn er gelukkig ook andere manieren om hun liefde en zorg te kunnen uiten.

In het verhaal van Moontje wat Letsdunit aanhaalt, kan ik me ergens diep van binnen ook wel vinden. Ik denk ook wel eens 'het is maar goed dat zij geen kinderen kan krijgen' of 'ik snap wel dat God besloten heeft het hen niet te gunnen'. Daarmee maak ik het mezelf natuurlijk ónwijs moeilijk, want ik kan in alle oprechtheid zeggen dat ik een goed mens ben en mijn man een goed mens is. We hebben het best goed voor elkaar; een leuk huis, genoeg geld, voldoende verstand om een kind fatsoenlijk groot te brengen en vooral héél véél liefde te bieden. En dan lukt het niet. Waar hebben we dat dan aan verdiend? Waarom wordt er beslist van hogerhand dat wij het vooralsnog niet waard zijn? Terwijl ik (oa. in mijn werk) zóveel kinderen tegenkom met ouders die écht geen kinderen waard zijn, uithuisplaatsingen, mishandelingen, misbruik, verwaarlozing.

Dit valt niet verstandelijk uit te leggen als je zo denkt. Als er een God is, zou Hij toch meer zijn best doen kinderen bij de juiste mensen te plaatsen? Als het evolutie is, zou de natuur toch 'slechte' of ongezonde ouderparen vermijden?

**Geplaatst**: 06-07-10 10:09

Geplaatst: 06-07-10 10:09

ik zou er wel wat medische hulp bij willen gebruiken indien nodig, maar ik ga echt niet "the whole 9 yards" wat betreft medische mogelijheden...
zonder partner zou ik ook zo doen (niet aan de orde btw)
ikzelf sta ook open voor adoptie, maar partner wer niet , dus die valt ook af

**Geplaatst**: 06-07-10 10:09

Geplaatst: 06-07-10 10:09

Horsii_mine schreef:
Ik zou niet zo ver gaan. Als ik niet op de natuurlijke manier zwanger zou kunnen worden zou ik een kind adopteren. Ik ben van mening dat als je geen kinderen kunt krijgen daar vast een reden voor is ook al kan dat heel vervelend zijn.

Ik wil even vragen of degenen die zo makkelijk voor adoptie zouden kiezen in dit topic op de hoogte zijn van de adoptie procedures, die zijn heel streng, de kosten komen tussen de 10.000 en soms wel 20.000 euro, daarbij is de wachttijd gemiddeld tussen de 5 en 7 jaar. Dus adoptie is niet zo gemakkelijk als iedereen denkt.

En dat er een reden voor is dat mensen die verminderd vruchtbaar of onvruchtbaar zijn dat zijn of dat dat moeder natuur is gaat ook niet (altijd) op vind ik. Er zijn zoveel verschillende oorzaken en die zijn echt niet allemaal aan moedertje natuur te wijten. We hebben de wetenschap tegenwoordig, er worden gelukkig veel mensen genezen van ziektes dus waarom zou je niet een handje geholpen mogen worden met je kinderwens? Als je moeder natuur echt haar gang wil laten gaan kun je beter ook alle zieknhuizen sluiten.

(volgens mij was dat Moontje die het had over moeder natuur en daarwilde ik ook even op reageren).

Laatst bijgewerkt door MaartjeEsra op 06-07-10 10:10, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 06-07-10 10:10

Geplaatst: 06-07-10 10:10

laetitia schreef:
Wil jullie heel veel sterkte wensen...Heb wel een vraag: omdat er nu zoveel druk op jullie relatie staat, wat vinden jullie het waard?
Waar hangt jullie geluk samen van af? Van elkaars liefde voor elkaar of valt dat in het niet bij de kinderwens?

Is het niet beter om nu al direct te stoppen? Om jullie relatie te redden?

Nee, we houden zóveel van elkaar en hebben samen al zoveel overwonnen dat we ook zonder kinderen heel gelukkig kunnen zijn! Dan gaan we andere leuke dingen doen

We hebben ook wat plannen in de koelkast gezet omdat we graag kinderen wilden, en dat is juist ook moeilijk en frustrerend.

Overigens: als we zelf geen kinderen kunnen krijgen, gaan we wrs. voor pleegouderschap. Ik sta daar nu al voor open, de liefde voor een pleegkind kan zóveel betekenen en ook mijn eigen zorgwens vervullen, maar mijn man staat er nu niet voor open, die wilt eerst een kindje van ons samen, zelfs als dat nog een paar jaar gaat duren voor het zover is.

**Geplaatst**: 06-07-10 10:10

Geplaatst: 06-07-10 10:10

Ik wil zeker kinderen!
Dus ik zou er best ver voor gaan!
Nu zullen jullie wel denken van ja ze is pas 17 maar heb echt al jaren die wens!
Ben ook echt een kinderfreak!
Ik wil ook jong kinderen.. Ben gewoon jaloers op mensen die al kinderen hebben en dan begint het bij mij echt al te kriebelen!
Maar ik wil geen kinderen voor dat ik 20 ben!
Want ik wil wel alles goed geregeld hebben!

**Geplaatst**: 06-07-10 10:16

Geplaatst: 06-07-10 10:16

laetitia schreef:
Moontje1991 schreef:
Ik zei toch al accepteren zal moeilijk zijn.
Maar als je het niet doet en eeuwig blijft jammeren zal je nooit meer gelukkig worden.
Concentreer je op wat je wel hebt kun je dat niet zoek dan hulp om het te verwerken inplaats van ermee rond te blijven lopen.

Daar ben ik het wel mee eens . Toen ik nog single was en ik soms echt heel erg verlangde naar iemand om van te houden en iemand die van mijn zou houden werd er steeds tegen mij gezegd dat ik me daar niet zo op moest focussen en dat ik gelukkig moest zijn met mijzelf.

Maar als het gaat om het krijgen van een kindje denken velen daar heel anders over, dan is het ineens wél acceptabel om heel erg verdrietig te zijn omdat je verlangens niet vervult worden.

Ook het verlangen naar een partner is een oerinstinct, maar nee dan moet je maar eerst van jezelf houden en gelukkig zijn met alleen jezelf

Ik zie eerlijk gezegd het verschil niet zo...

Elk verdriet mag er toch zijn? Of je nou verlangd naar een partner of naar een kind. Ik vind dat je best een tijd mag nemen om dat te verwerken als je weet dat dat er nooit zal komen. Tuurlijk moet je in beide gevallen je leven anders in gaan richten en je focussen op leuke dingen op den duur. Maar er is ook tijd nodig om te rouwen en te verwerken. Mensen verwachten dat je meteen door gaat met je leven, maar dat is niet reeel vind ik.

**Geplaatst**: 06-07-10 10:26

Geplaatst: 06-07-10 10:26

Chubby schreef:
Uiteindelijk moet je ook dan door met leven hoor. Het is inderdaad niet goed om te verzuren en áltijd maar verdriet te blijven houden. Voor mensen voor wie het niet is weggelegd zijn er gelukkig ook andere manieren om hun liefde en zorg te kunnen uiten.

In het verhaal van Moontje wat Letsdunit aanhaalt, kan ik me ergens diep van binnen ook wel vinden. Ik denk ook wel eens 'het is maar goed dat zij geen kinderen kan krijgen' of 'ik snap wel dat God besloten heeft het hen niet te gunnen'. Daarmee maak ik het mezelf natuurlijk ónwijs moeilijk, want ik kan in alle oprechtheid zeggen dat ik een goed mens ben en mijn man een goed mens is. We hebben het best goed voor elkaar; een leuk huis, genoeg geld, voldoende verstand om een kind fatsoenlijk groot te brengen en vooral héél véél liefde te bieden. En dan lukt het niet. Waar hebben we dat dan aan verdiend? Waarom wordt er beslist van hogerhand dat wij het vooralsnog niet waard zijn? Terwijl ik (oa. in mijn werk) zóveel kinderen tegenkom met ouders die écht geen kinderen waard zijn, uithuisplaatsingen, mishandelingen, misbruik, verwaarlozing.

Dit valt niet verstandelijk uit te leggen als je zo denkt. Als er een God is, zou Hij toch meer zijn best doen kinderen bij de juiste mensen te plaatsen? Als het evolutie is, zou de natuur toch 'slechte' of ongezonde ouderparen vermijden?

Ik heb zelf ook heel lang in deze positie en gedachten geleefd, ik ben toch een goed mens met een goed hart? Ik vond het zo oneerlijk dat ik het blijkbaar niet verdiende om liefde te geven en te voelen, ik heb daar echt heel heel veel moeite mee gehad en ja je kunt er zelfs van in een depressie raken...

Maar er werd me steeds gezegd dat ik maar gelukkig in mijn eentje moest zijn en dat ik het los moest laten.

Ik snap dan ook wel het verdriet van het verlangen naar iets dat niet bereikbaar is, dat kan heel erg diep gaan en kan je leven op een gegeven moment echt gaan bepalen als je het inderdaad niet los kan laten.

Ook ik was bang om een heel erg zure en gefrustreerde tante te worden, totdat ik het inderdaad los liet en mijn geluk echt uit mijzelf begon te halen. Ik ben toen echt gaan leven en heb geleerd te genieten van de dingen die ik wel heb en als je dat uiteindelijk kunt vind je het geluk in jezelf ook al is die ene wens niet bereikbaar.

**Geplaatst**: 06-07-10 11:42

Geplaatst: 06-07-10 11:42

Snoevie schreef:
ik heb respect en begrip voor degenen die het willen ondergaan,maar even zo goed voor degene die het niet ziet zitten om wat voor reden ook.

het lijkt me erg heftig,he dus mij persoonlijk,ik schuif mijn mening op niemand toe

Van dichtbij meegemaakt, vrienden van mijn vriend zijn 3 jaar bezig geweest zwanger te worden.. IVF, hormonen, aankomen, testen, testen en nog eens testen.. Iedere maand weer onzekerheid.. Uiteindelijk zwanger van een tweeling wat ook nog eens een vreselijke zwangerschap tot gevolg had.. Alle complicaties die ze hebben kon kreeg ze zo'n beetje.. Idd, respect voor haar dat ze het wou ondergaan, ik weet niet of ik het had gedaan..

Mijn moeder zei trouwens vroeger altijd "Als ze komen is het leuk, maar als ze niet komen is het ook goed" En zo denk ik er zelf ook over.. Als ik nu een vriend had gehad die ze absoluut niet wou, dan zou ik hem er niet voor aan de kant zetten.. En zoals ik eerder al zei, zonder man ook geen kind

Dat anderen het wel doen omdat hun wens zo diep zit kan ik best inkomen en heb ik ook wel respect voor, zou het zelf alleen niet doen

**Geplaatst**: 06-07-10 11:44

Geplaatst: 06-07-10 11:44

laetitia schreef:
Chubby schreef:
Uiteindelijk moet je ook dan door met leven hoor. Het is inderdaad niet goed om te verzuren en áltijd maar verdriet te blijven houden. Voor mensen voor wie het niet is weggelegd zijn er gelukkig ook andere manieren om hun liefde en zorg te kunnen uiten.

In het verhaal van Moontje wat Letsdunit aanhaalt, kan ik me ergens diep van binnen ook wel vinden. Ik denk ook wel eens 'het is maar goed dat zij geen kinderen kan krijgen' of 'ik snap wel dat God besloten heeft het hen niet te gunnen'. Daarmee maak ik het mezelf natuurlijk ónwijs moeilijk, want ik kan in alle oprechtheid zeggen dat ik een goed mens ben en mijn man een goed mens is. We hebben het best goed voor elkaar; een leuk huis, genoeg geld, voldoende verstand om een kind fatsoenlijk groot te brengen en vooral héél véél liefde te bieden. En dan lukt het niet. Waar hebben we dat dan aan verdiend? Waarom wordt er beslist van hogerhand dat wij het vooralsnog niet waard zijn? Terwijl ik (oa. in mijn werk) zóveel kinderen tegenkom met ouders die écht geen kinderen waard zijn, uithuisplaatsingen, mishandelingen, misbruik, verwaarlozing.

Dit valt niet verstandelijk uit te leggen als je zo denkt. Als er een God is, zou Hij toch meer zijn best doen kinderen bij de juiste mensen te plaatsen? Als het evolutie is, zou de natuur toch 'slechte' of ongezonde ouderparen vermijden?

Ik heb zelf ook heel lang in deze positie en gedachten geleefd, ik ben toch een goed mens met een goed hart? Ik vond het zo oneerlijk dat ik het blijkbaar niet verdiende om liefde te geven en te voelen, ik heb daar echt heel heel veel moeite mee gehad en ja je kunt er zelfs van in een depressie raken...

Maar er werd me steeds gezegd dat ik maar gelukkig in mijn eentje moest zijn en dat ik het los moest laten.

Ik snap dan ook wel het verdriet van het verlangen naar iets dat niet bereikbaar is, dat kan heel erg diep gaan en kan je leven op een gegeven moment echt gaan bepalen als je het inderdaad niet los kan laten.

Ook ik was bang om een heel erg zure en gefrustreerde tante te worden, totdat ik het inderdaad los liet en mijn geluk echt uit mijzelf begon te halen. Ik ben toen echt gaan leven en heb geleerd te genieten van de dingen die ik wel heb en als je dat uiteindelijk kunt vind je het geluk in jezelf ook al is die ene wens niet bereikbaar.

Heb jij ooit een topic geplaatst over al lang vrijgezel te zijn (of dat je nooit een relatie gehad had) ?

**Geplaatst**: 06-07-10 11:48

Geplaatst: 06-07-10 11:48

Zonnetje81 schreef:
Heb jij ooit een topic geplaatst over al lang vrijgezel te zijn (of dat je nooit een relatie gehad had) ?

Deze bedoel je of niet? Dacht ik ook meteen aan

[HK] Wat nou 'happy' single?!

**Geplaatst**: 06-07-10 11:51

Re: Discussie: Hoe ver ga jij voor je kinderwens?

Geplaatst: 06-07-10 11:51

Jah ik koppel het aan haar foto in haar profiel dat ik toen dacht, zie je wel het ligt niet aan het uiterlijk

. Maar ik zie dat je nu een partner hebt, wat leuk!

**Geplaatst**: 06-07-10 12:00

Geplaatst: 06-07-10 12:00

Frozenstar schreef:
Sabinee_ Dus als je niet verder gaat dan de natuurlijke weg, heb je dan geen echte kinderwens?

Wij hebben nog wel een kinderwens maar als wij het niet gewoon in ons bedje of de keukentafel gemaakt kunnen krijgen stopt het daar bij ons -O-

Daar zijn wij het gelukkig beide over eens

Maar goed, ieder zijn ding en respect voor mensen die de hele rit bewandelen om het toch voor elkaar te krijgen :(:)

**Geplaatst**: 06-07-10 12:01

Geplaatst: 06-07-10 12:01

Pfoe, wat een onderwerp en wat een reacties. Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet alle pagina's heb gelezen, maar ik heb een aantal reacties voorbij zien komen waarvan ik denk "je bent nog te jong om hierover zo'n mening te hebben en deze op zo'n manier naar buiten te brengen". Ik denk dat het voor mensen die niet in de situatie van wel een kinderwens, maar geen kind kunnen krijgen nit te snappen is wat je voelt. Er wordt hier gezegd "de natuur zijn gang laten gaan", maar er zijn ook zát mensen die verminderd of niet-vruchtbaar zijn geworden door operaties, door medicijngebruik of andere omstandigheden. En ook al is dat niet zo, dan is het nog altijd iemands eigen keuze of ze wel of niet de medische molen in wil voor bijvoorbeeld IVF. Zaken als IVF zijn zo moeilijk als je het jezel maakt: als je het tot hét doel verheft, tja, dan leef je je leven er ook naar. Ik denk dat het belangrijk is om gewoon met je leven door te gaan. Maar het is een heel moeilijk onderwerp, waarover je imo je mening niet aan anderen mag opdringen.

**Geplaatst**: 06-07-10 12:02

Geplaatst: 06-07-10 12:02

Yep

Ik ben dan ook zielsgelukkig, maar voordat ik hem leerde kennen heb ik uiteindelijk mezelf een schop onder mijn kont gegeven en ben ik het geluk vanuit mijzelf gaan opzoeken en dat voelde zo heerlijk....

Dus als hij besluit niet bij mij te blijven dan zal ik best verdrietig zijn maar ik leef nu wel met de gedachte "ik heb altijd nog mijzelf".

En dat is een beetje de gedachte die mensen met een kinderwens die niet uitkomt ook uiteindelijk zouden moeten hebben. Je kan de gedachte omvormen tot "we hebben altijd nog elkaar en onze liefde zit heel diep en dat is goed zo"