Plukje schreef:Van te voren leek dat hele borstvoeding me echt helemaal niets. En aangezien ik, mijn zusje en twee broers allemaal flessenkinderen zijn zat het me wel gebakken.
Helaas moest ik van mijn ex....
We hebben wel een cursus van een aantal avonden gedaan (die ik liefkozend ´tietenschool´ noemde). En eerlijk is eerlijk, ik was echt héél blij dat ik die cursus had gedaan.
Toen mijn zoontje met 41 weken geboren werd was hij echter prematuur (2 kilo). Hij kon nog niet zuigen en slikken. Ik moest dus iedere anderhalf uur kolven en met cupjes mijn zoon gaan voeren. Het kolven was een hel, we kregen spruw en door het vele, vele kolven kwam er steeds meer melk. Ik kon helemaal niet slapen, want de melk gutste uit mijn borsten. Minder kolven hebben we geprobeerd, maar ik dacht serieus dat mijn borsten uit elkaar zouden knallen.
Na twee weken hel (rose wolk? Nooit van gehoord), ben ik op aanraden van verloskundige, lactatiekundige, kraamverzorgster en huisarts gestopt.
Ik heb echt zitten janken van blijdschap omdat mijn zoon zijn flesje zo fijn vond.
Als er ooit nog een tweede komt is er werkelijk geen haar op mijn hoofd die er nog over nadenkt. Ik vond er niets romantisch aan. Ik voelde me echt vies.
Dit gedeelte snap ik niet....
Zoiets beslis je toch samen?
En aangezien de borsten van de vrouw zijn en dat vaak diegene is welke het meest het kind (op)voed lijkt me die keuze dan nog net iets meer voor de vrouw zelf...
Maar wat jammer zeg dat het zo ging