
Van het plan om met mn koekblik naar het ziekenhuis te gaan is niks gekomen door het weer... te glad, ijzel... iets met code rood...

We waren uiteraard te vroeg in het UMCG, maar we konden gelukkig wel binnen wachten. Ik moest er om 8:00 zijn... tegen 8:30 werd ik opgeroepen... hele uitleg, charmant OK jurkje aangekregen.. met badjas en sokken (die ik mee naar huis mocht nemen!)... en toen naar de OK... daar kennis gemaakt met de anesthesioloog en anesthesist (blijken 2 verschillende poppetjes te zijn)... hele lieve mannen met een goed gevoel voor humor. Tijdens de ruggenprik mocht ik de hand van een hele lieve vrouw vasthouden... alleen de ruggenprik werkte niet voldoende, dus ik kreeg er een extra ruggenprik bij (ze wisten dat ik koste wat het kost "bij" wou blijven. Gelukkig werkte de 2e ruggenprik wel, want ik hoorde de anesthesist ineens zeggen "Oh ze zijn al begonnen". De ingreep viel me mee... de ruggenprik ook.. heb 2x efedrine gekregen, omdat ik me eng voelde worden... na een halve minuut voelde ik me weer beter. Apart was trouwens dat ik zag dat mijn been bij een van chirurgen op de schouder lag, om het drukverband om te doen... maar dat ik zelf het gevoel had dat mijn been nog naar beneden hing

Op de uitslaap had ik het heel koud.. bibberen, klappertanden, etc... ik kreeg toen een deken die (denk ik) uit de ping kwam en toen werd het al snel beter en toen mocht mn vriendin erbij. Later moest ze weer weg en toen ik naar nazorg werd gebracht mocht ze er weer bij. Zij had ondertussen een rolstoel geregeld, zodat ik toch naar huis zou mogen, ook al was ik met de trein.
Na lang nadenken heb ik besloten om, vanwege het weer, toch een nachtje te blijven. Op de afdeling was iedereen ook heel lief... heb 's avonds wel pijn gehad, maar werd 's nachts een keer wakker en ineens drong het tot me door dat ik geen pijn had. Ik heb wel een paar keer oxycodon genomen, met daarvoor een tabletje tegen de misselijkheid... en dat heeft goed geholpen. Ik voelde 's avonds ineens "mieren over mijn been lopen"... en achteraf gezien bleek dat precies te zijn op het tijdstip dat een hele lieve vrouw mij een healing aan het geven was

De volgende ochtend ging het nog steeds goed.. .geen pijn... lopen met krukken ging wel... dus ik mocht naar huis. Mn vriend is me komen halen... de reis was echt een hel... heb nu nog meer respect gekregen voor mensen met een beperking, die dag in dag uit in een rolstoel zitten..
Inmiddels is het weer een dagje later... het gaat steeds beter... merk met het uur verbetering... en sinds gistermiddag 17:00 heb ik geen pijnstiller meer ingenomen... ik merk ook niet dat ik het nodig heb...

Hoef de fysio controles niet in het UMCG te doen, maar gewoon lekker bij mijn eigen fysio, die aan huis komt...
