Nicolletje, dat is ook weer een heel ander verhaal. Ik kan me voorstellen dat je minder luchtig denkt over het produceren van nageslacht als je al weet dat er een medisch probleem is, in welke vorm dan ook (risico voor jezelf, voor het kind of zelfs voor beiden). De afweging is dan zwaarder. Gelukkig heb ik over dat soort dingen niet na hoeven denken.
Onassa schreef:Mooi verhaal van jou Mandy.
Geen gepush en getemp om zwanger te worden, iets wat een zwangerschap juist vaak tegenhoud.
Ik denk ook dat je een hele leuke moeder gaat worden.
Turbo bevalling kunnen ook erg onaangenaam zijn heb ik begrepen.
Mijn vriendin had dat bij de middelste en dat ging gepaart met een weeenstorm en dat kindje was er dus heel snel,maar het was haar meest ingrijpende bevalling.
Ik heb er verder geen verstand van ,maar je kunt ook altijd nog om verdoving vragen hoewel dat in Nederland nog niet echt gangbaar is in tegenstelling tot andere landen.
Mijn moeder heeft toen ik me aankondige om eruit te willen 48 uur met weeen gelopen, denk dat dat ook heavy moet zijn geweest voor haar en toen moest ze mij eruit poepen met mijn 9 pond.
Tja...dat blijft toch afwachten.
Ga je thuis of in het ziekenhuis bevallen???
Het gaat nu wel een beetje off-topic! Sorry voor het zwanger-gebabbel naar de bewust kinderlozen/-vrijen!! Ik hou het kort: het wordt het ziekenhuis, omdat ik geen enkele plek in huis heb waar ik fatsoenlijk zou kunnen bevallen (slaapkamer met schuin dak, waardoor het bed met geen mogelijkheid op klossen kan
), wat ik op zich wel jammer vind. Thuis is toch het meest vertrouwd.
En de vriendinnen-met-snelle-bevalling waren er stuk voor stuk blij mee. Heel heftig, maar voor zover zij konden beoordelen beter dan vele uren weeën en lijdzaam moeten wachten op voldoende ontsluiting.
9 pond is overigens niet misselijk
Wat overigens heel erg heeft geholpen, is inderdaad dat mijn omgeving niet zo gepusht heeft. Ze kenden me blijkbaar goed genoeg. Ik gooi graag de kont tegen de krib, dus als ik regelmatig oneerbare vragen of getinte opmerkingen te horen had gekregen, dan had het allemaal nog wel eens veel langer kunnen duren. Of zelfs helemaal niet. Ik denk niet dat ik daar ongelukkig van geworden zou zijn, maar inmiddels ben ik wel zo ver, dat ik denk dat ik dan een heleboel gemist had. Al weet je niet wat je mist, dus hoe erg is dat dan weer?
Dat blijft het eeuwige dilemma voor de twijfelaars, van wie er vermoedelijk nog veel meer zijn dan van de radicale nee-zeggers.