Ik begrijp wat je bedoelt C_arola wat betreft het reizen. Ik heb wel niet helemaal het zelfde, maar toen ik de laatste keer burnout raakte, heb ik twee maal in de auto een paniekaanval gehad. Sindsdien heb ik me nooit meer zoals vroeger gevoeld in de auto. Ik was vroeger nooit bang voor tunnels, maar nu roepen ze spanning op. Achter het stuur heb ik vaak het gevoel of de auto met mij rijdt in plaats van ik met de auto. Ik kan me goed voorstellen dat als je van huis gaat naar een vreemde omgeving dat je bang bent je "rust" te verliezen. Omdat er de nodige onvoorspelbare factoren kunnen gaan meespelen. Zaken waarover je de controle kan verliezen, waardoor je de controle over jezelf kan verliezen. Ondanks mijn angst, blijf ik rijden en ga ik desondanks toch af en toe door een tunnel. Het is moeilijk en beangstigd, maar als je toe gaat geven aan al je angsten, dan wordt je wereldje wel heel klein. Kop op meid, je kan het!!
Ik ken het ook helemaal. Dat is waarom ik mijn vakantie naar Roemenië heb laten schieten. Al het geregel en de lange autoreis zag ik op dat moment helemaal niet zitten. Toen was een blokje bij wijze van spreke al teveel, terwijl autorijden altijd juist ontspanning voor me was. Heel raar is dat.
Carola, zet hem op. Je kan het en je weet waar je het voor doet meid! Spreek je inderdaad snel, doet mij ook altijd goed. Ik ga nu lekker m'n bedje in, ben snipverkouden en m'n hele hoofd trekt alweer lekker dicht. Wat is het heerlijk om gewoon verkouden te zijn, ik wou dat het enige was...
Ik ben niet bang om een ''aanval'' (zo noem ik het maar) te krijgen als ik rij. Ik krijg het juist als ik thuis ben en me veilig kan voelen. Ik ben bang wat ik ga doen als ik de aanval krijg bij mijn vriend. Ik wil hem niet pijnigen en ik weet dat hij het weet, maar toch voel ik me ontzettend schuldig als ik zo'n aanval krijg. Om me zo onveilig te voelen, terwijl ik me juist zo veilig kan voelen bij hem. En ik weet dat het niks met hem te maken heeft, maar met alles uit mijn verleden. Toch komt de angst als ik die aanval krijg, toch ben ik doodsbang omdat ik de situaties van vroeger met mijn vader beleef, terwijl mijn vriend bij me is, waar ik me zo veilig kan voelen, ipv mijn vader. Wel ben ik bang dat ik erg emotioneel word, vooral als ik dode dieren langs de weg zie en dieren die we niet mee terug kunnen nemen. Ik heb al gehoord dat ik niet de enige zal zijn, dus dat lucht me erg op. Dat we elkaar kunnen troosten onderweg. We proberen wel dieren die we onderweg tegen komen mee te nemen naar de opvang, dat is iig iets. Als ik auto rij ontspan ik me juist ontzettend. Vind het ook eerder fijn om te rijden dan als passagier mee te rijden. Ik hoef dan niet meer in mijn hoofd zitten. Wat ik het vervelendst hiervan vind is dat je alles pas zeker weet met de dieren als je ze thuis hebt. Ik wil er juist controle over hebben, de wetenschap dat ze echt bij me zijn. In de afgelopen week heb ik erg weinig geslapen omdat ik elk mogelijk probleem naging, erg vervelend. Want ik weet dat ik het zelf doe, maar om het tegen te houden of te veranderen...
Morgen aan het eind van de middag vlieg ik naar Londen voor mijn werk. Dinsdag ochten vlieg ik dan weer terug. Maandag overdag zijn er een aantal afspraken, in de avond een diner. Ik maak me ook al een paar dagen druk over van alles en nog wat. Ik wil dat er niets mis loopt, dat alles volgens plan zal verlopen, dat ik geen stommiteiten zal begaan, dat ik niet voor gek loop in de kleding voor het diner, etc. etc. Maar helaas heb ik er niet allemaal de controle over. Het zou kunnen dat ik op weg naar de luchthaven in de file kom, dat mijn auto niet wil starten, dat mijn bagage niet aankomt in Londen, dat ik voor paal loop in mijn kleding, dat ik de verkeerde trein neem terug naar de luchthaven of me verslaap, etc., etc. Heel beangstigend als je er te diep over na gaat denken, maar je hebt nou eenmaal niet overal de macht over en ieder mens kan een fout maken.
Daar ben ik het helemaal mee eens. Ik probeer ook hetgeen waar ik geen controle over kan hebben los te laten, vind het alleen erg moeilijk. Het is aangeleerd gedrag bij mij. Straks ga ik lekker wandelen met mijn hond in een grote park, heerlijk lijkt me dat. Even op andere gedachten komen.
Ik ben net mijn vriend in de supermarkt geweest. Ik wilde samen boodschappen doen, omdat ik geloof ik alweer twee weken alleen voor het hoog nodige m'n huis uit kom en zeker niet zelf naar de winkel ging. Het was geen succes en ik baal er zo van. Het is meteen weer helemaal mis... Zucht
ik ben vandaag weer even op mijn werk geweest,ik kwam zomaar ff aanwaaien. me vriend was mee was erg gezellig en daarna geen stress gehad. daarna direct door boodschappen gedaan. het gaat eigenlijk echt goed nu hopen dat het zich in een stijgende lijn doorzet en niet instort. de psycoloog vond ook dat het goed ging we zulle zien
Fijn om te horen janne. Ik hoop ook dat je de stijgende lijn vast kan houden! Ga zo door.
Ik moet de stijgende lijn eerst weer zien te vinden voordat ik hem vast kan houden Ben hard op zoek zullen we maar zeggen, alleen heb ik van die dagen dat ik denk dat ik die lijn nooit meer vind...
Ook hier gaat het helaas wat minder, een beetje terugval na een hele goede periode. Ik ben mijn baan kwijt geraakt, mede door de medicijnen denk ik waardoor ik stukken oppervlakkiger ben.
Ben niet mezelf momenteel, nu heb ik een hele goede kennis die hetzelfde heeft gehad dus veel steun aan. Maar is moeilijk om nu weer de stap te zetten tot weer werk etc.
ik heb jammer genoeg weer een dipdag begon gister al. ach heb ik toch 2 1/2 dag goede dagen gehad. zal mischien ook wel komen dat ik zo gespannen ben omdat ik vanmiddag weer ga rijden en aangezien hij momenteel niet de gezelligste is om te rijden vind ik het eng. merk dat ik misselijk ben en last van me maag heb. we zullen zien
Vandaag weer bij de psycholoog geweest. Redelijk gesprek gehad, in ieder geval beter dan de vorige keer. Zag het weer wat positiever in toen ik thuis kwam. Totdat ik even m'n werkgever moest bellen om iets te regelen i.v.m. vergoeding psycholoog. Wat een botte reactie zeg... Viel behoorlijk tegen (hij is trouwens niet degene waar ik normaal gesproken contact mee heb). Moest weer bij iemand anders zijn om het te regelen en dat zei hij heel kortaf. Meteen maar die persoon gebeld en die vroeg wat dingen waar ik meteen weer van over de zeik was omdat ik het niet wist. Resultaat: Jankend aan de telefoon. Gelukkig was die vrouw wel heel begripvol, maar ik voelde meer zo klein. Was m'n voorzichtige goede gevoel van het gesprek mooi meteen weer verdwenen...
Hello ladies.... Tijdje niet gepost, was weer aan het werk en was een paar dagen weg.... Geloof dat ik als 1 van de laatste dingen had gepost dat ik een brief had geschreven naar de directeur. Nou, kreeg vanmorgen om half 10 de mededeling dat ik om 10 uur een gesprek had met hem en m'n teamleider.. En nou, wat was het een heerlijk constructief gesprek... het werd nogal van 'rot maar op'. Nou en die konden ze dus krijgen, heb meteen m'n ontslagbrief getikt. En heb vanmiddag dus ontslag genomen. En nu voel ik me raar... de koppijn komt uiteraard acuut weer opzetten, de duizelingen waren er al weer... En tja, of het een verstandige keuze is? Geen idee. Maar ja, life is all about taking risks
Ja dat wel, had al 2 banen. En bij mijn '2e' baan ( nu dus mijn einige baan ) heb ik vrijdag een gesprek voor uitbreiding van uren. Die willen me heel graag meer aan het werk hebben. Dus dat komt op zich wel goed.... Zit alleen een beetje met m'n opleiding, maar dat lost zich ook wel weer op...
Ben benieuwd of ik vandaag nog wat te horen krijg, teamleider gaf gisteren namelijk geen enkele reactie toen ik mijn brief gaf...
Hopelijk pakt het gesprek goed uit vrijdag Kanelly! Wel spannend.
Vandaag was echt niet mijn dag. Eerst werd ik gebeten door mijn eigen hond. Lekker handig, maar het was echt 200% mijn eigen schuld. Het is een oude hond uit het asiel met een verleden en sommige dingen kun je gewoon niet zomaar even bij hem doen. Bijvoorbeeld een 'slaapje' weghalen bij zijn oog. hij is 16, dus ziet niet al te best meer en je kan wel raden wat er gebeurde. Dom, want met dat ik het deed realiseerde ik me dat het niet handig was, maar toch ging ik door. Dat is er natuurlijk ook om vragen.
Maar als het daar bij gebleven was vandaag, was er niks aan de hand. Vandaag moest ik weer naar de bedrijfsarts. Ik zag er al heel erg tegenop, omdat het nog steeds niet goed gaat en ik er doodmoe van word om steeds te moeten vertellen hoe het gaat. Mijn vriend was gelukkig mee. Ik reageerde heel geïrriteerd en later zelfs fel op de bedrijfsarts. Hij irriteerde me en probeerde me te vertellen wat ik moest doen om weer meer structuur in mijn dag te krijgen. Op zich goed bedoeld, alleen waren dat tips die ik al lang zelf bedacht had, maar die op dit moment gewoon even niet werken. Hij ging daar nog even over door en dat maakte me behoorlijk boos. Ik zei op een gegeven moment dat ik echt wel anders wou willen, graag zelfs, maar dat het momenteel gewoon echt niet lukt. Uiteindelijk na wat hulp van m'n vriend te hebben gekregen leek hij overtuigd. Over 5 weken hoef ik pas weer terug en tot die tijd op therapeutische basis blijven werken. Hij vroeg zelfs of hij dat zo kon laten staan of dat hij dat nog terug moest draaien. Ik denk dat hij uiteindelijk dus echt wel in zag dat het niet gaat...
Daarna heel even op stal geweest, even m'n verhaal kwijt en even met de paardjes bezig. Daarna naar huis. Gisteren al een voorvalletje gehad met mijn teamcoöridnator via de mail en ik was benieuwd of hij daar al op gereageerd had. Dat had hij. Maar alleen was het een mega lompe reactie, om vervolgens daarna nog een paar mailtjes te sturen met de vraag of ik bepaalde taken van hem over wilde nemen. Dat zou hij heel prettig vinden, want het scheelde hem een hoop tijd. Ik was echt helemaal over de zeik. Gisteren in mijn mail al aangegeven dat het niet goed gaat en afgelopen vrijdag zelfs nog even met hem daarover gesproken en dan nu zulke mailtjes! Ik was zo boos en zat meteen weer tegen het plafond van de spanning. Ik heb een mail teruggestuurd die ik ook maar als cc naar onze leidinggevende gedaan heb. Met mijn leidinggevende kan ik heel goed praten en hij heeft gelukkig wat meer begrip voor mijn situatie. Maar dat luchtte niet echt op. Dus heb ik hem ook geprobeerd te bellen, alleen kreeg ik hem niet te pakken. Toen hij terug belde lag ik op bed en heeft mijn vriend hem aan de telefoon gehad. Die heeft even uitgelegd dat zulke acties van de teamcoördinator mij niet ten goede komen momenteel. Morgen belt hij mij terug. Ik ben benieuwd, maar vind het ook wel heel spannend. Voel me ook wel weer schuldig tegenover mijn teamcoördinator dat ik het mailtje ook naar onze leidinggevende heb gestuurd. Maar voor mijn gevoel kon ik niet anders. Het is de zoveelste keer en met hem kon ik er zelf toch niet uit...
Pfff, wat een verhaal zeg. Wat is het toch ook een ellende met werk, ik hoor momenteel ook niks anders om mij heen... Binnen mijn instelling, maar ook van anderen om mij heen. Bah!
Ik heb btw nog niets gehoord van mijn teamleider, briljant weer. Had een late dienst vandaag en verwachtte wel dat ik op gesprek moest komen o.i.d. Maar nee hoor, niets! Zo 'erg' vinden ze het dus blijkbaar, voelt ook weer heerlijk. Dat gesprek maandag was al in een mes in m'n rug, nou dit is het tweede. Werk je je bijna 3 jaar uit de naad voor die toko en dan krijg je een oprotgesprek. Rot je op, kan er nog geen eens een fatsoenlijke reactie vanaf. Morgen een ochtenddienst, ben benieuwd of ik dan iets hoor.
Ondertussen sta ik ook alweer stijf van de spanning en woede.. De terugweg in de auto flipte ik ook al weer half, gelukkig had ik een vriendinnetje aan de foon, dat leidde nog wat af... Maar nee, tis weer net als 2 weken terug.
Brilliant, 10 over half 2. Over 4 uurtjes moet ik alweer opstaan... Zette net het hele verhaal op mail naar m'n zus en *hup* daar ging ik, janken, janken, janken, kotsmisselijk, kokhalzen, hartkloppingen... Om 2 tellen later apathisch op de grond te zitten, om vervolgens weer te gaan janken en ga zo maar door. Kortom, ik ben een freak. Heb er meteen maar 2 Valeriaanpillen in gedouwd, geen idee of het gaat werken, maar het moet maar.
Heb tótaal geen zin om morgen, nou ja straks te gaan werken. Maar ja, kan m'n collega ook moeilijk alleen laten werken.
En ik weet ook niet hoe ik me nu moet voelen, opgelucht of ongerust... Voel eigenlijk helemaal niets nu...
En kan m'n ouders ook niets laten weten, want die vinden dit toch een super stomme en domme beslissing en snappen het toch niet..
Een freak ben je in ieder geval niet! (Of wij zijn hier allemaal gezellig een freak samen met jou)
Ik herken het helemaal dat na dingen op de mail of op papier te zetten de emoties komen en je ze niet meer kan tegenhouden. Daarna ben je uitgeput en voel je je leeg. Lijkt het wel alsof je niet meer kan denken. Ik kan me wel voorstellen dat je je een freak voelt. Ik heb mezelf ook al eens zo genoemd hier... MAAR DAT BN JE DUS NIET!! Wel heel fijn dat je je verhaal bij je zus kwijt kan. En ouders, tja, het zijn soms rare wezens...
Gezellig samen freaks zijn, nee je bent geen freak laat de emoties eruit! Ik sluit ze juist op heb dan een poos hardkloppingen word onrustig en doe altijd mijn best dat niemand wat ziet.
ik heb weer een k dag. heb al 3 dagen hofdpijn en voel me zweverig maar goed. gisteren gezellig met collegaatjes gebeld niets aan de hand,zegt me eene collega ja je kan binnenkort een brief van michiel verwachten,me leidinggeende. ik zo nou ja zien we dan wel weer. krijg ik m vandaag,heb ff staan klapperen met me oren. hij snapt gewoon niet wat het inhoud echt niet. i ben weer voorzichtig wat stapjes in de goede richting aan het zetten helaas doe je dan ook wel eens 6 stappen achteruit ik heb zelf dat ook in de communicatiemap gezet dat ik weer wat dingen aan het ondernemen ben en dat ik weer kleine stukjes autorij met iemand ernaadt. schrijft hij:ik heb tot nu toe aangenomen dat jouw ziekzijn van dusdanige aard is dat contact opnemen lastig voor je is. als ik dan lees in de communicatiemap dat jij lang bent geweest op de afdeing en het een en ander zoals autorijden weer aan het oppakken bent,trek ik de conclussie dat dat voor jou ook niet onmogelijk is om een afspraak na te komen.
pffffffffff hij snapt er echt niets van. het wisseld per dag,als ik een goede dag heb gaat dat als ik n mindere heb niet. heb nu al bijna een week stress hoofdpijn van me werk. hij snapt het niet of wil het gewoon niet snappen. moet vrijdag zelfs langs komen voor een reintergratie traject zie mezelf echt nog niet werken,zou niet eens weten hoe ik er moet komen omdat ik nog geen autorij.. echt een beetje begrip is er 0,0000000