Bokt.nl

**Geplaatst**: 25-07-22 17:44

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 25-07-22 17:44

Wat een heerlijk bericht

Wat fijn dat je kunt genieten van mensen en leuke dingen om je heen.
Je hebt ontiegelijk grote stappen gemaakt. +:)+

Het boek Kaat Deel Twee gaat vast een fantastisch boek worden. :))

**Geplaatst**: 25-07-22 17:55

Geplaatst: 25-07-22 17:55

Hoi Kaat,
maar vooraleerst, voor het boek dichtgaat :
$*\o/*$ +:)+

$*\%/*$

Wat een fijne update...!

Helemaal zelf gedaan, gewoon rust, de goede mensen om je heen - en vooral jezelf leren kennen.

... en als de stress van de trauma's er af is, is het vaak niet meer 'één enorme bak ellende', maar weet je wat je frustreert - en dan idd oortjes in, een passend muziek, een fijn gesprek 'en weer gewoon door met JOUW dingen'.

**Geplaatst**: 25-07-22 18:25

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 25-07-22 18:25

Hey Kaat,
Wat een superfijne update en fijn dat je dit boek kunt gaan afsluiten! Op naar een beter volgend boek.

**Geplaatst**: 25-07-22 22:45

Geplaatst: 25-07-22 22:45

Wat ben ik trots op je!!!!! :+:

**Geplaatst**: 21-09-22 21:34

Geplaatst: 21-09-22 21:34

trots op jou kaat

tbeste in alles wat je doet , wat op je pad komt.! Ik wens je alle geluk toe! Het komt zeker goed met jou!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-09-22 23:59

Geplaatst door de TopicStarter : 21-09-22 23:59

Hah, wat grappig dat je vandaag post HhorseA. Ik moest even nadenken, want de manier hoe je berichtjes typt kwam me bekend voor. Heb even gespiekt en uiteraard, mijn gevoel was juist maar je originele naam ontglipte mij. Ik hoop dat alles goed met je gaat Candy. Het is ironisch dat dit topic omhoog is gegooid, want ik wou eerder vandaag een post schrijven. Maar na een paar zinnen had ik het weer verwijderd. Misschien is dit een teken om toch iets neer te pennen..

Inmiddels zijn we weer twee maanden verder. Ik ga maandelijks naar de huisarts, deels voor mijn administratie maar ook wel om het over mijn problematiek te hebben uiteraard. Ik ben blij dat ik daar een constante in heb en ik voel me goed bij mijn huisarts. (Al verga ik telkens van de stress als ik weer eens moet gaan)

Verder ging ik ook op gesprek bij een arbeidsbemiddelaar. Ik herinner mij dat dit gesprek vrij goed ging en dat ik wel het gevoel had dat er naar mij geluisterd werd. Ik werd niet gepusht om het regulier traject te volgen, maar doorverwezen naar een apart project in mijn buurt. Dit heet specifiek JIA of Jongvolwassenen In Actie. Later in dit bericht meer hierover.

Een paar dagen na dat gesprek had ik een trouwfeest. Er was een heleboel gedoe met het geregel van hoe ik er ging geraken omdat mijn vriend later ging komen door zijn werk. Hij had iets met een kameraad van hem geregeld. Die kende ik wel een beetje, maar ik kan niet goed om met alle onzekerheid. Uiteindelijk eens op het feest, kwam ik wel los en vond ik het wel gezellig. Tot het avondfeest begon. Ik begaf mij op een bepaald moment heel dapper op de dansvloer, maar het lukte me totaal niet om te dansen. Ik schaamde me dood en besloot gewoon aan de kant te gaan zitten. Dat was de fout die ik toen gemaakt had. Ik kroop in mezelf en geraakte onthecht van de werkelijke wereld. De felle lichten en de luide muziek brachten me in paniek - ik verdroeg het écht niet meer. Ik moest weg. Ik stond heel abrupt op en glipte weg zonder iets te zeggen de tuin in. Daar was een vijver met wat watervogels met daarnaast een grote treurwilg. Eigenlijk wist ik al van zodra ik daar buiten in de stilte stond, dat het niet goed was. Toch besloot ik onder die wilg te gaan zitten. Daar verloor ik mezelf en begon ik heftig te dissociëren. De stemmen in mijn hoofd schreeuwden. Ik moet er zeker een halfuur gezeten hebben, geparalyseerd. Ik zag mijn vriend me in de verte zoeken. Ik kon hem niet roepen. Ik kon niet rechtstaan. Tot op een punt dat ik dringend naar de wc moest, blijkbaar was die trigger sterk genoeg om me op automatische piloot te doen rechtstaan. Ik wandelde vrienden voorbij die me, uiteraard, herkende en bezorgd zeiden dat mijn vriend me zocht. Het enige wat ik kon eruit gooien was dat ik naar de wc ging. Weer van iets, naar niets. In mijn hoofd. De deur voor me begon te verdraaien en te verkronkelen. Ik wist dat ik waanbeelden zag. Uiteindelijk, wederom wel weer recht geraakt en naar buiten gegaan, waar mijn vriend me inmiddels aan het opwachten was. Ik wou hem vertellen wat er gebeurd was, maar dat lukte me niet. Mijn werkelijke woorden waren gewoon gebrabbel, terwijl ik in mijn hoofd duidelijke zinnen vormde. Ik was zo gefrustreerd op mijn hoofd. Toen nam hij me vast en heb ik gewoon minutenlang al huilend in zijn armen gezeten. Hij was niet kwaad op me. Heeft mij niet beoordeeld (ondanks het echt niet oké was van me om zo in het donker weg te glippen alleen). Daar ben ik hem tot de dag van vandaag echt ongelofelijk dankbaar voor.

Een paar weken later hadden we nog een trouwfeest van dit keer zijn best vrienden en daar heb ik me gelukkig heel goed vermaakt en is alles goed gekomen. Daaraan zie je maar weer dat bepaalde omstandigheden veel doen.

In augustus heb ik me vooral gestort op mijn studie Natuurmanagement (weliswaar na 4 dagen festival in Nederland met een vriendin, wat heel leuk maar ook heel vermoeiend was voor me). Hiervoor had ik 10 september mijn examen. Die dag was trouwens echt een drama.. Ik liep al tegen de muren van de stress, maar daar bovenop kwam dan nog een trein die veel te lang stilstond door een politie interventie in Brussel-Zuid, waardoor deze niet meer doorreed naar Noord. Gelukkig zag ik dat op tijd en stond de trein op het andere perron. Maar ik wist dat ik heel nipt ging toekomen.. Ik stond op springen. Uiteindelijk liep ik nog een soort van verloren ook waardoor ik ben beginnen panikeren. Mijn gsm begon te flippen dus mijn gps werkte ook totaal niet mee. Enfin.. uiteindelijk in tranen maar een weg afgeslaan en mijn intuïtie zat gewoon juist. Het bleek poepsimpel. Maar ik was zo stom om aan de achterkant van het station naar buiten te gaan. Ik was gelukkig niet de enige en ze waren op de hoogte van de problemen waardoor ik wel gewoon 'op tijd' was. Het examen zelf verliep redelijk goed en ik ben vrij zeker dat ik geslaagd ben. Ik verwacht het resultaat eind volgende maand ten laatste.

In het algemeen heb ik het wel weer wat moeilijker vooral met het isolement en de eenzaamheid in de tussenperiodes dat ik niet bij mijn vriend ben. Ik merk nu de dagen terug beginnen te korten dat er een soort van 'gelaten' wolk boven me hangt. Het brengt herinneringen omhoog als stofwolken, die door begankenis op de kurkdroge grond opstuiven. Ik kijk uit naar de 'gloominess' van herfst en winter. Daar vind ik mijn comfort. Maar dat comfort is eigenlijk niet zo zeer positief. Het is mijn periode van rouw, teruggetrokkenheid. Ik glijd er helemaal in door. Ik keek er ook zo tegenop denk ik omdat na mijn examen het ineens weer voor 'echt' is. Die opleiding was slechts een intermezzo. Althans, dat dacht ik.

Ik weet niet goed waar mijn pad me naartoe aan het leiden is. Maar recent ging ik naar een opendeurdag bij een natuureducatief centrum om er een workshop houtsnijden te volgen. Specifiek bosdiertjes uit lindehout. Ik heb me gewaagd aan een kerkuil (de meelezers in dit topic zullen wel snappen waarom

Hij/zij heeft me recent weer bezocht trouwens), maar dat is terzijde. Ik kwam er toevallig een oud docent van me tegen. Ze gaf mij het vak ecologie - een vak naar mijn hart. Ik had ook graag les van haar. Het grappige was dat we elkaar allebei herkende. Ze vertelde mij dat dat zeldzaam was voor een Dierenzorg studente gezien ze voornamelijk les geeft aan Groenmanagement studenten. Ze vroeg me uiteraard heel enthousiast wat ik nu deed. De vraag die ik altijd zo veel mogelijk wil vermijden.. Ik heb er maar wat rond gepraat en me vooral toegelegd op het feit dat ik net die opleiding Natuurmanagement had afgerond. We hebben het wel gehad over werk zoeken binnen de sector. Uiteindelijk kwam het gesprek tot een punt waarbij we me duidelijk heeft gemaakt dat er veel competitie op die arbeidsmarkt is en dat ik met mijn huidige opleidingen er wellicht niet kom. Echter zie ik het niet zitten om terug full-time student te worden. De scholen zijn ver en momenteel kan ik geen opleiding plus woonst betalen. Mijn ouders overigens ook niet. Maar het kan blijkbaar op twee campussen in afstandsonderwijs. En laat ik nu (weer toevallig zeg), net al van één een antwoord hebben die mij wel moed geeft. Gezien ik de overkoepelende bachelor al heb, kan ik als het ware gewoon kiezen wat ik wil doen. Ook mijn examens kan ik doen op een tijdstip naar keuze. Uiteindelijk zou ik maar 7 vakken moeten erbij nemen. Dat lukt me wel op een jaar.

Maar, tegelijkertijd bewandel ik ook het pad richting werk. Of althans, de voorbereiding daar naartoe. Ik had vandaag mijn eerste gesprek bij het JIA. De weg daar naartoe liep overigens ook niet zonder obstakel:
Mijn arbeidsbegeleidster zou me op een woensdag om 10u bellen volgens mijn agenda notities. Hiervoor uiteraard, stress tot en met. Bleef die telefoon maar uit.. Het hielp niet dat er in mijn agenda '10u namiddag' stond. Tja, dat kan zelf ik niet ontcijferen :')

Uiteindelijk dubbel check online en het bleek 13u30. Vanwaar die 10u dus kwam, geen idee. Ik heb gewacht. En gewacht. En gewacht. Niets. Ik had al een paar depri dagen achter de rug dus dat kon ik even echt niet hebben. Mijn hele dagplanning (in hoeverre die ik ook had) was om zeep. Ik ben tussen het wachten door er toch aan begonnen. Op het plan stond om mijn ruin zijn sokken te scheren. Ik weet dat hij hier flink moeilijk om kan doen. Maar ik had me goed voorbereid gewapend met beloningen en het sprankelde geduld dat nog in me overbleef. Het ging allemaal vrij oké, tot ik waarschijnlijk perongeluk een wondje aanraakte en hij vreselijk irritant begon te doen. Telkens heel wild zijn benen optillen bij nog maar de lichtste aanraking. Ik begon inmiddels mijn geduld te verliezen tot hij met zijn gedoe mijn spiksplinternieuwe tondeuse uit mijn hand schopt en die kei hard tegen de muur klettert. Ik moet er geen tekening bij maken denk ik. Ik had het ZO GEHAD die dag. Mijn tondeuse werkt nog, maar het mes of de aanhechting ervan is verwrongen waardoor hij ratelt. Ik heb nog voorzichtig doorgedaan, redelijk goed geëindigd maar binnenin mij borrelde ik van woede. Ik ben naar binnen gegaan en herviel in oude gewoontes.. Die helaas weer vaker de kop beginnen op te steken.. De volgende dag belt ze me op toen ik nog in bed lag (ik verwachte namelijk geen telefoon) en letterlijk één van de eerste dingen die ik zei was 'Zou je me gisteren niet opbellen'. Haar antwoord 'Oh ja dat klopt ja, maar ik had een opleiding die uitliep..' Meer kreeg ik niet door mijn keel, maar ik wou eigenlijk heel hard zeggen dat ze dat gewoon had moeten laten weten dan. Wat ik dan nog het toppunt vind is dat ze dan toegeeft dat ze het eigenlijk vergeten was, maar dat mijn naam op haar computersysteem sprong omdat haar collega mij perongeluk nog als nieuwe cliënt had gezet. Tja...

Goed. Terug naar vandaag. Dat gelukkig wel goed verliep. En ik denk dat ik mij oprecht voor het eerst in lange tijd werkelijk gehoord heb gevoeld. Er werd actief naar mijn verhaal geluisterd. Hoe complex die inmiddels ook al geworden is. Ze heeft mij eigenlijk echt wel een paar mooie inzichten gegeven, die ik vooral hier wou neerschrijven zodat ik ze langer kan vasthouden:
- Eerst en vooral besefte ik daar pas concreet hoe afhankelijk ik ben van mijn (liefdes)relaties. Ik geloof dat ik daar hier wel al eens ooit iets over geschreven heb. Ik zelf ervaar weinig tot geen zelfliefde. Af en toe gun ik me wel iets, maar fundamenteel voel ik er niet veel bij. Ik heb een extern iemand nodig die bevestigd dat ik er kan zijn. Valt deze weg, dan verlies ik werkelijk al mijn fundering. Ik raak extreem depressief en verwaarloos mijzelf. Het leven wordt uitzichtloos en niet meer de moeite waard als ik het niet met iemand kan delen. Maar wat hiervan de basis is, is het volgende principe:
- Ik leef in twee werelden. De fysieke wereld en de wereld in mijn hoofd. Ik leef misschien slechts 20-30% op deze fysieke wereld. Het overige percent spendeer ik in mijn hoofd. Daarin voer ik hele conversaties. Doe ik hele voorspellingen. Analyseer ik alles vanbinnen en vanbuiten. Ik ben zo gevoelig voor alles om mij heen en zuig dit op. Ik herkauw het tot op het punt dat ik mijn kiezen mee vermaal en het pijn begint te doen. Dit zorgt er voor dat ik veel vermoeid ben, weinig draagkracht heb maar ook heel vergeetachtig ben en dingen snel verlies. Als ik samen met iemand anders ben, kan ik een beetje uit dat hoofd kruipen. Als ik aangeraakt wordt door mijn geliefde, draaien die percentages om. Ik kan mijn gedachten omzetten tot woorden. En in die zin geloof ik dat praten werkelijk werkt, maar bij mij loop je dan alsnog het risico dat ik intern kruip. Want dit is mijn (schijn)beschermingsmechanisme.
Op het einde van de intake vroeg ik nog wanneer ze me iets zou laten weten en ik voegde daar het voorbeeld van de arbeidsbegeleider toe. Wat ze toen zei, vond ik zo interessant! Ze heeft mij bewust geen specifieke datum/uur gegeven zodat ik me er niet zo op kan focussen. Uiteraard heb ik wel een vaag idee wanneer, maar ik denk dat in dit geval het wel helpend voor me is.

Ik zit hier overigens al zo lang te zeggen dat ik terug therapie ging volgen maar ik betrap er mezelf op dat ik daar nog altijd niet echt iets mee gedaan heb. Zij is nu wel de 3de professional die zegt dat ik echt meer ondersteuning nodig heb, dus ik vrees dat ik er toch concreter werk van zou moeten maken. Ik ben gewoon zo.. sceptisch? Ik heb al zo veel mensen gezien. Zo veel dingen gehoord. Ik kan ook niet goed om met de teleurstelling als het tegenvalt.. Ik weet ook niet exact waar of hoe. Dus dat moet ik ook nog eens uitzoeken.

Inmiddels een heel boek hier.. (en dan heb ik nog dingen weggelaten..

Sorry daarvoor.

**Geplaatst**: 23-09-22 01:44

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 23-09-22 01:44

Hoi Kaat, dat is een heel verhaal... Ik zal maar eerlijk toegeven dat ik niet alles gelezen heb en veel van wat ik wel heb gelezen alleen diagonaal.

Eén ding valt me meteen op. Wat was jij op die bruiloft streng voor jezelf! Je zegt dat je je schaamde omdat je op de dansvloer stond en niet kon dansen. Kaat, waarom zou je? Niemand rekent je er toch op af als je niet loskomt?
Ik was er niet bij, maar het moment dat je zonder succes op de dansvloer stond lijkt de 'trigger' naar alle verdere ellende. Klopt dat? Is het de schaamte waardoor je in paniek raakte?

Ik ben intussen vrijwel mensloos. Ik heb bijvoorbeeld nog nooit een bruiloft van een leeftijdgenoot bijgewoond. Zou ik op dat feest zijn, dan was ik in de zevende hemel omdat ik er welkom was. Maar vroeger, toen ik student was en feesten nog wekelijkse kost was (o god, opa spreekt...), toen vielen feestjes me ook zo vaak tegen. Dan liep ik even naar buiten en ik ben ook weleens helemaal weggelopen - zonder iets te zeggen.
Maar voor mij was een feestje op dat moment alleen maar "onleuk". Eventuele dissociatie - normaal als je in zo'n drukke omgeving zit, geloof me! - ging dan voorbij als ik de rust opzocht. Jij raakte echt in een soort paniekspiraal. En dan nog... dan nog geef jij jezelf op je kop omdat je zomaar wegrende. Kaat, je had het hard nodig. Je kon niet anders! En je vriend begrijpt dat toch wel?
Ik begrijp dat die bruiloft geen mooie herinnering is geworden. Maar kun je wel trots zijn dat je het geprobeerd hebt?

Verder: het is niet vreemd om uit te kijken naar duistere dingen. Ik doe het ook, als zelfverklaard goth. Nu kun je tegenwerpen dat dat niet hetzelfde is (een psychiatrische gesteldheid ~ een subcultuur) maar ik geloof dat er veel overlap in zit. Wie zich tot het duistere aangetrokken voelt, is zich bewust van zijn schaduwkanten - en omarmt ze.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 25-09-22 01:49

Geplaatst door de TopicStarter : 25-09-22 01:49

Dat is oké. Ik had nog getwijfeld om een korte samenvatting eronder te schrijven oid, maar merkte dat ik daar geen puf voor had. Ik verplicht niemand om dit te lezen. Ik merk gewoon dat ik het fijn vind om het ergens neer te pennen en hoop nog altijd dat over mijn proces praten misschien lotgenoten een bepaald inzicht kan geven, al is het maar het voorkomen van bepaalde fouten die ik gemaakt heb oid. Enfin.

Goh, het frustreerde me zelf vooral heel erg dat het me niet lukte om vlot en lekker te dansen. Zoals de rest dat toen wel deed. Ik denk dat ik het er hier wel al eens over gehad heb in een andere context (het jongleren tijdens mindful bewegen toen ik nog in opname zat). Met mijn (vermoedelijke) dyspraxie moet ik erg nadenken over wat voor een ander een gewone, vlotte beweging is. In het middelbaar had ik zo ook het beduidend moeilijk bij het leren van nieuwe technieken voor een bepaalde sport. Ik denk dan specifiek de opslag binnen badminton. Dat lukte me maar niet. Mijn leerkracht had me toen apart genomen en gezegd dat ik het alleen in een hoekje van de turnzaal mocht oefenen. De rest speelde gewoon verder samen. Ik heb daar een uur lang op een pluimpje proberen meppen terwijl ik de rest plezier zag hebben. Zulke situaties zijn voor mij dus helaas triggers geworden. Ik raak gefrustreerd. Frustratie is één van de emoties die bij mij snel durft omslaan. Overigens kàn ik het wel hoor. Zoals ik schreef heb ik op het laatste trouwfeest wel erg veel gedanst! Maar het was veel inclusiever, kleiner en ik voelde me er veiliger denk ik.

Wel, ik ga eerlijk zijn, die 'mensloos'heid herken ik ook wel. Het is mijn partner die er voor zorgt dat er veel deuren voor me openen. Hij heeft heel veel vrienden en kennissen. Is constant met allerlei hobby's bezig. Ik mag dan vaak gewoon mee. Of wordt in een vriendengroep gegooid. Zo doe ik wel ervaringen op her en der en leer ik wel meer mensen kennen. Wat zeker fijn kan zijn. Ik ben altijd dankbaar als ik spontaan wordt uitgenodigd wordt of ergens deel van mag zijn.

Ik ben nooit een feestbeest geweest.. Ik ga werkelijk nooit uit; het enige wat dat benaderd is naar een concert gaan. Maar dat vind ik toch niet helemaal hetzelfde. Ook op dat festival onlangs had ik er dus snel genoeg van.

Mijn vriend begreep zeker wel dat ik dat niet zo maar weggelopen was. Hij zag ook wel aan mijn gedrag dat ik niet oké was - dat heb ik op dat moment, in halve paniekmodus, écht niet in de hand. Toch kan ik het niet goedspreken. Ik had mijn verantwoordelijkheid moeten dragen en het aangeven dat het niet ging zodat ik niet alleen was. Wellicht had ik dan ook niet zo in mijzelf gekropen..

Zelfverklaarde goth ben ik ook wel stiekem hoor, haha. Ik herinner me nog een gesprek met één van de therapeuten tijdens een individuele sessie waarin ik het had over dat ik aangetrokken werd door een bepaalde melancholie. Ze zei dat daar ook primair gezien niets mis mee is. Maar je moet er natuurlijk niet in doorschieten. Ik geloof zeker dat er veel overlap is ook. Ik vind er persoonlijk wel een vorm van troost in, in die (h)erkenning..

--

Ik heb gisteren telefoon gehad van het JIA over de verdere stappen die ondernomen zouden worden. En ik ga eerlijk zijn dat ik moeite heb met het verwerken. Ik schrok er eigenlijk een beetje van dat ze me absoluut nog niet klaar vonden voor de arbeidsmarkt. Sterker nog - ze zijn heel voorzichtig uit angst dat in plaats van me te helpen, het me weer achteruit zou doen gaan. Zij geloven dat de kern nog steeds sterk verweven is met mijn mentale gezondheid. Fundamenteel is er aan mijn gedachtengang niet heel veel veranderd; ik heb wel meer wijsheid en inzicht erin vergaard, dat zeker wel. En puur symptomatisch merk ik ook zeker wel beterschap. De dingen zijn (momenteel) niet meer zo uitzichtloos en ik wil het nog een kans geven. Maar ook hier merk ik (en dat zei mijn moeder ook tegen me toen ik er vandaag met haar over had) dat ze niet goed weten wat ze met me moeten doen denk ik. Waar het op neer komt is dat ze me eigenlijk binnen hun organisatie niet echt kunnen helpen. Hun enige aangeworven therapeut is vooral gespecialiseerd in afhankelijkheidsproblematieken en dat is in mijn geval niet echt relevant. Ze zijn dus op zoek naar iets buiten hun werking voor me. Ze zei wel dat ze me zeker niet zouden aan mijn lot overlaten en die woorden neem ik wel van harte.. Ze heeft mij toestemming gevraagd om contact op te nemen met Karus. Ik heb daarmee ingestemd, al is het echt met een bang hartje omdat ik daar ook niet op de meest mooie manier ben weggegaan.

Ik heb eigenlijk half jankend aan de telefoon gehangen. Ik beschreef het als dat er nu zo veel paden voor mijn neus liggen. Maar ik durf er geen enkel te bewandelen. Ik durf geen nieuw pad in te slaan; ze zijn onbekend. Wie weet welke obstakels daar liggen? En toch weet ik heel goed dat aan het einde van één of enkele van die paden een prachtige bloemenvallei ligt. En toch is het zo comfortabel om me om te draaien, het pad te bewandelen die ik de voorbije jaren heb bewandeld. Dat, terwijl het me een donker, amper begankelijk bos in leidt.

Goed, morgenavond ga ik bij mijn vriend dus dan ben ik even weer het huis uit voor een paar daagjes. Ik zou eind volgende week ergens meer nieuws krijgen ivm JIA. Volgend weekend trek ik met een goede vriendin erop uit om te gaan bosbaden. Deze heb ik cadeau gekregen via een win-actie. Daar ben ik dankbaar voor, want ik denk dat het me goed gaat doen om even weg te zijn van alles en te gronden in de natuur.

**Geplaatst**: 25-09-22 17:39

Geplaatst: 25-09-22 17:39

Kaatastrof schreef:
Zelfverklaarde goth ben ik ook wel stiekem hoor, haha. Ik herinner me nog een gesprek met één van de therapeuten tijdens een individuele sessie waarin ik het had over dat ik aangetrokken werd door een bepaalde melancholie. Ze zei dat daar ook primair gezien niets mis mee is.

Misschien kun je dan het onderstaande filmpje waarderen. Ik heb me echt rotgelachen. En het leert je nog iets belangrijks: als je niet de motoriek van Wednesday hebt, zoals Lurch, moet je toch gewoon blijven dansen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-10-22 23:40

Geplaatst door de TopicStarter : 02-10-22 23:40

Bedankt voor het filmpje Musicoloog. Ik heb Adams Family nooit gezien, misschien ben ik daar wat te jong voor. Maar ik ken het wel van horen (en zien). En uiteraard ken ik ook het welbekende intro nummer. En het is waar wat je zegt - eigenlijk moet je je er niets van aantrekken en gewoon dansen. In een grotere mensenmassa durf ik dat nog wel. Daar verdwijn je toch in het volk. Maar ik ben absoluut niet de persoon die graag in de belangstelling staat. Geef mij maar een figurantenrol in plaats van de hoofdrol.

Zo, bosbaadweekend ging absoluut niet zoals ik had verwacht. Ik ben niet met de volle overtuiging vertrokken, maar trachte er toch echt het beste van te maken. Het begon ook wel goed. De mensen waren lief en gezellig (al zat ik wel weer rond de 'en wat doe jij'-vraag te dansen). Het eten was goed. Maar de eerste nacht begon de ellende. Het heeft toen de hele nacht lopen stortregenen. Het was zo luid, dat het klonk alsof er iemand kei hard aan mijn tent stond te schudden. Wat ook absoluut niet hielp, was het luide feestje die een groep jongeren van de scouts aan het bouwen waren op het terrein naast ons (ook overdag speelden ze heel associaal luide muziek waardoor je letterlijk het idee had dat je eerder op de camping van een festivalterrein zat dan in een bos). Ik had oordoppen mee, maar ondanks dat heb ik maar 5 uur geslapen. Goed, niet iets dat niet met een paar koffie tasjes 's ochtends te verhelpen valt. Na de twee workshops (waarbij ik wel wat tegen mijn gebrekkige coördinatie/dyspraxie liep, maar hierin wel goed en vriendelijk begeleidt werd) voelde me ik ineens echt intens vermoeid en overprikkeld. Het probleem was dat ik nergens kon kruipen. Er was overal lawaai. Binnen van de grote groep mensen die er verbleef, buiten de luide muziek. Ik voelde dat ik echt in een mental breakdown aan het schuiven was. Wat ook niet bepaald helpend was, was het feit dat mijn maag-darmstelsel fysiek ook helemaal overhoop lag. Waardoor, weet ik niet exact. Het kan komen door de best grote variatie wilde planten die we onder begeleiding van een professional mochten proeven, het uitgebreid (zeer vezelrijk) vegetarisch maaltijdbuffet of gewoon verlaagde immuniteit door de vermoeidheid/stress. Het kampvuur heb ik die avond dus geskipt en ik ben op aanraden even binnen op een matrasje gaan liggen. Daar merkte ik dat het echt foute boel was - ik begon te hyperventileren, raakte maar niet rustig. Ik stoorde me enorm aan het feit, ondanks ik wel een soort van permissie had, dat ik gebruik maakte van de binnenaccomodatie terwijl ik daar niet voor betaald had. Het voelde 'onjuist' en oneerlijk. Na nog geen halfuur heb ik mezelf terug naar mijn tent gesleept.

Daar kwam de meltdown dus.. Die intense, haast fysieke pijn die ik dan ervaar is vreselijk. Ik maakte allerlei ongecontroleerde, vreemde grimassen en schreeuwde het uit in complete stilte. Mijn nagels in mijn ribbenkas geplant. Huilend. Uiteindelijk maakt mij dat zo intens moe dat ik wel in slaap val. Maar ik voelde me weer zo'n sukkel. Waarom kan ik niet gewoon genieten? Waarom ben ik zo hypergevoelig? Het maakt me intens verdrietig en moedeloos. Ik heb uiteindelijk geslapen van 22 à 23u tot 2u 's nachts. Ik was plots wakker. En echt klaarwakker helaas dus ik heb gewoon wat in mijn tent zitten woelen tot het plots 5u was. Tot 4u 's nachts stond de muziek overigens bij onze buren intens luid. Echt onbegrijpelijk. Ik ben weer 2u later wakker geworden, maar heb 's ochtends wel nog lang in mijn tent gelegen omdat ik me zo belabberd voelde. Maar ook omdat ik echt geen behoefte had in menselijk contact en dat wel nodig was als ik ontbijt wou. Ik heb niet veel kunnen eten door mijn spijsvertering die nog altijd ondersteboven ligt en besloten dat ik niet mee ging doen vandaag. Dat was uiteraard geen probleem. Ik heb dus niet bepaald veel kunnen doen. Gelukkig vond mijn vriendin het wel heel fijn, dus ik ben wel blij voor haar dat ik toch dat haar heb kunnen bieden.

Dus helaas, de opgeladen batterijen die ik verwacht had zijn alleen maar leeggelopen eigenlijk. Maar dat had ik uiteraard niet kunnen weten op voorhand. Ook had ik de groep bijlange niet zo groot verwacht. Ik was overigens niet de enige die last had van het geluidsoverlast. Ik probeer me wel vast te houden aan de workshops die ik gedaan heb, want die waren wel gewoon fijn gelukkig. En ik ben blij dat ik terug in mijn warm, vertrouwd bed lig (al is het maar met de stekende pijn die ik nu met momenten ervaar thv mijn rechter ribbenkas).

Overigens heb ik vrijdag vernomen dat ik begeleiding zal krijgen van een medewerkster van het CAW om terug op zoek te gaan naar therapeutische ondersteuning en misschien het toewerken naar zelfstandigheid op lange termijn. Daarnaast kan ik binnenkort ook terecht bij een jobcoach. Ik ben benieuwd waar me dat toe zal leiden..

**Geplaatst**: 03-10-22 09:25

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 03-10-22 09:25

Hoi Kaat, een stille meelezer hier. Ik volg je topic al vanaf het begin, maar heb nooit eerder gereageerd.
Wat ontzettend jammer dat het bosbaadweekend zo is verlopen. Om eerlijk te zijn voel ik plaatsvervangende frustratie vanwege je verhaal. Ik ben hoogsensorisch en kan daardoor absoluut niet tegen geluidsoverlast. In jouw situatie had ik ook een mental breakdown gehad. Ik snap eerlijk gezegd niet dat de organisatoren van het weekend geen klacht hebben ingediend bij de scouting over de geluidsoverlast of waarom ze überhaupt zo'n weekend zo dicht bij de scouting organiseren. Niet dat er nog iets aan veranderd kan worden, maar ik wilde gewoon laten weten dat ik je gevoel snap.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-10-22 21:38

Geplaatst door de TopicStarter : 06-10-22 21:38

Hey Darkangel. Leuk dat je je even laat zien hier. En bijzonder dat je al van het begin volgt.. Ik heb het uiteraard dus wel besproken kort met de organisatie, maar ze deden er heel luchtig over. Blijkbaar hadden zij er niet zo veel last van, gezien ze volgens mij ook buiten in een tent sliepen. Ik vond het ironisch dat ze op de 1ste dag nog zeiden dat er soms wel eens luide feestjes op het terrein werden gehouden maar ze dit nooit op voorhand wisten 8)7

Er ging onlangs een enquête rond van het weekend en daarin heb ik het dus ook nogmaals aangegeven dat ik echt niet van het weekend heb kunnen genieten.. Fijn om hierin wel erkenning te krijgen.

Ik ben inmiddels onlangs naar het JIA gegaan om met de CAW medewerkster te spreken. Het begon al goed - ze ging even koffie voor me halen en ik dacht vlug even mijn handen te ontsmetten. Blijkbaar zat dat pompje verstopt en schoot het dus helemaal de andere kant op ipv op mijn hand. Haar gsm en notitieblaadjes helemaal nat gespoten

Ik heb me uiteraard verontschuldigd en voelde me echt weer zo'n muts. Ze kon er wel mee lachen gelukkig. Het gesprek was echt to the point, wat ik niet meer gewend ben, maar wel eens een verademing is. Het ging vooral om praktische zaken waar ik naartoe wou, specifiek op vlak van zelfstandig wonen en evt. op termijn het toewerken naar rijbewijs. Er werd me ook toestemming gevraagd of ik de jobcoach wou zien. Die zie ik normaal 20 oktober dus.

In al het gedoe besefte ik achteraf pas dat er niet meer gesproken was over therapeutische ondersteuning. Ik heb dus zelf eens een mail gestuurd naar het CGG en kreeg vrijwel meteen antwoord. Jammer genoeg moet ik terug door de standaard procedure, wat wel begrijpelijk is.

Daarvoor had ik dus een concrete doorverwijzing nodig. Die had ik in principe wel al, maar ik wou toch even bevestiging van mijn arts dat het ok was dat ik haar vernoemde. Nu bleef ik sinds het weekend zitten met buikpijn en vooral de stekende pijn die ik af en toe ervaarde vond ik wel zorgelijk. Dus last minute nog mijn arts gezien hierover, maar uiteraard gaat het dan ook altijd wel over mijn problematiek. Dus zo effectieve toestemming voor doorverwijzing geregeld en ze heeft nog een brief opgesteld als extra back-up. De scherpe pijn zou door de hyperventilatie komen van zaterdag. Vond ik echt bizar dat ik daar meerdere dagen last van had dan.. Nog nooit gehad en het is niet de 1ste en heus niet de ergste keer dat ik hyperventileerde maar goed.

Ik heb vandaag het formulier ingevuld en nu is het weer wachten.. Ik vond het vrij confronterend om mijn hulpvraag neer te pennen. Here we go again.

Mijn vriend komt dit weekend naar hier. Ik heb hem al enkele weekends niet gezien. Het lukt me niet om de 2.5u durende reis te maken. Ik merk dat ik eigenlijk geen energie heb voor onze relatie momenteel. Ik ben emotioneel helemaal ontregeld en voel nu even geen liefde. Het is vermoeiend, verwarrend en ik haat het. Ik haat het zo hard. We praten momenteel quasi niet meer. Hij geeft me gelukkig die ruimte wel.

Ik hoop dat als hij straks hier is ik zijn aanwezigheid kan toelaten en het mezelf gewoon even gun. Mijn oudere broer en zijn vriendin komen ook langs toevallig. Het gaat dus super druk zijn.. Blij om hem ook nog eens te zien maar pfoe, kijk ook wel tegenop de onrust in huis.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-10-22 18:00

Geplaatst door de TopicStarter : 20-10-22 18:00

Even een update.

Om te beginnen gaat het momenteel redelijk goed met me. Mijn dag-nacht ritme is niet geweldig maar mentaal gaat het wel oké. Af en toe rollen er wel wat tranen. Innerlijk zit er dus zeker wel nog verdriet. Maar momenteel lukt het me wel om het te dragen en er niet in door te schieten.

Het weekend met mijn vriend verliep goed. Ik ben kunnen loskomen naar hem toe en genoot ervan om hem even helemaal voor mezelf te hebben in mijn vertrouwde omgeving. Alleen intiem zijn lukte voor mij niet. Heel bizar, maar ik blokkeerde gewoon. Het heeft er wel toe geleid dat ik wat emoties heb kunnen loslaten en ook over bepaalde zaken met hem heb kunnen spreken. Hij was heel liefdevol. Misschien had ik zoiets gewoon even nodig.. De dag erna zijn we samen naar de dierentuin gegaan. Het was er heerlijk rustig en we hebben er allebei van genoten.

Ik kreeg gisteren plots een smsje uit het niets voor een herinnering van een afspraak bij het CGG vrijdag (morgen dus). Ik dacht echt huh? Hoe kan dit? Ze hadden me duidelijk gemaakt dat ze telefonisch zouden bevestigen. Ik haat telefoneren maar raapte toch de moed bij elkaar om eens te bellen want ik vond het erg vaag. Ik vond het ironisch hoe de medewerkster me vroeg bij wie ik een afspraak had. Nou, moest ik dat eens weten :')

Er stond enkel een uur en een datum in het smsje. Ze gaf toe dat er iets mis is gegaan. Ik heb wel wat moeite met het verwerken. Onduidelijkheid is zoals sommigen onder jullie misschien ondertussen wel hebben opgemerkt, wel een dingetje voor me. Dus beetje met een bang hartje dat ik me niet langer mentaal heb kunnen voorbereiden. Maar langs de andere kant misschien beter zo. Het betreft een intakegesprek. Ik ga nog kijken of ik wat dingen op papier kan zetten want ik durf wel te maskeren als het op het verwoorden van specifieke symptomen aankomt. Fingers crossed dat ik daar terug terecht kan voor psychische ondersteuning dus..

Vandaag had ik de ontmoeting met mijn jobcoach bij het JIA en dat verliep wel goed gelukkig. Stress viel relatief mee. Ik werd op een bepaald moment wel heel overbewust van het feit dat ik oogcontact aan het forceren was en kreeg een intern paniekje, maar het ebde ook weer snel weg. Ik voelde me wel goed bij hem en kon vrij los met hem praten. Het zou mogelijk zijn dat de organisatie mijn theorie rijbewijs vergoed en ondersteunt voor me. Dat zou wel goed voor me zijn, dat er externe druk komt. Ik heb dat ergens wel nodig om me te kunnen inzetten voor dingen.

Verder nog wat gesproken over werk/studeren. Ik ben er inmiddels vrijwel aan uit dat ik volgend semester wil aansluiten bij Groenmanagement in afstandonsderwijs. Maar, voor ik het echt concreet besluit, moet ik even bespreken met mijn maatschappelijke assistente of ze hiermee wel in zee willen gaan. Ik heb namelijk al een diploma. Sterker noch, ik heb net ook mijn attest voor Natuurmanagement ontvangen (geslaagd met 76,7% $*\o/*$ ). Dus dat ga ik nog moeten onderzoeken. Voorlopig kan het wel zijn dat ik binnenkort kan starten bij een zorgboerderij een paar dagen in de week om terug te wennen aan regelmaat en sociaal contact. Er werd me ook aterlierwerking aangeboden, maar ik denk dat de zorgboerderij mij meer ligt. Ik had reeds geprobeerd daar binnen te raken, maar kreeg nooit een berichtje terug. Wellicht is dat verloren gegaan.

Wel helemaal gesloopt na vandaag. Ik vind het zo gek, maar na zo'n gesprek heb ik altijd het gevoel dat ik moet huilen. Ik heb dat al van zolang ik mij kan herinneren.

**Geplaatst**: 20-10-22 18:08

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 20-10-22 18:08

Gefeliciteerd met je attest +:)+

En wat goed dat je toch gebeld hebt.
En dat je bij die boerderij aan de slag kan.

En gesloopt zijn is logisch he, maar je doet het allemaal wel. Dat is super.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-10-22 23:12

Geplaatst door de TopicStarter : 21-10-22 23:12

Dankjewel Dammie.

Ja, ik vind het nog altijd niet leuk om te bellen maar het lukt me doorgaans wel om het tòch te doen. En uiteindelijk valt het elke keer wel mee. Ik heb een bandje in mijn hoofd van de dingen die ik doorgaans moet vertellen om zo duidelijk mogelijk te communiceren. Vandaag ging ik te laat zijn voor mijn intake gesprek door vertraging met de trein (en ook wel slechte inschatting gemaakt qua timing). Ik had geen nummer om te smsen dus moest wel bellen. Dikke stress - die had ik sowieso al voor het gesprek an sich, maar zo'n dingen maken het niet beter. Gelukkig heel aardige vrouw aan de telefoon. Van zodra we aankwamen in de stad wel echt op het randje van hyperventileren. Ik heb net voor het uitstappen toch nog een bèta-blokker genomen om de scherpe kantjes eraf te halen en hopelijk wat meer tot mijzelf te komen.

Ik weet niet of het dàt was waardoor mijn gesprek eigenlijk zo goed verliep vandaag. Maar van zodra ik aankwam en het gesprek wat op gang liep (wat ongeveer wel een halfuur na inname van mijn medicatie was, wat me ook zo is aangeraden door de arts voor dit soort situaties), wist ik me goed te uiten. Ik werd ook wel goed begeleid door de therapeute. Er was me gevraagd of de stagiaire mee mocht volgen voor we begonnen - daar stemde ik mee in. Ondanks het feit dat meer mensen moeilijker voor me is, wil ik studenten de kans geven om bij te leren. Ze was wel zodanig gepositioneerd dat ze quasi buiten mijn gezichtsveld zat en observeerde gewoon. Waardoor ik een soort van mijn oogkleppen wat heb opgezet en me vooral probeerde te focussen op het gesprek zelf. Ik denk dat ik mijn hulpvraag wel goed heb weten te verwoorden. Daar ben ik trots op. De avond er voor had ik zo'n paniek. Ik ben beginnen dit topic door te spitten, vanaf dag 1 om te kijken of er bepaalde opvallende zaken waren die ik best bespreekbaar maakte (maar ook om patronen te ontdekken en mijn groei te zien). Ik ben nu alles aan het verzamelen in een Word documentje met alle data erbij. Dat gebeurd wel vrij onthecht - alsof ik info aan het bijeensprokkelen ben voor een opstel oid. Maar langs de andere kant misschien beter om er niet al te veel in vast te blijven zitten. Voor ik het wist was het 1u30 's nachts omdat ik zo gefocust was erop en ik ben niet verder geraakt dan de helft van dit topic :')

Ik had ook wel een grappig moment. Op een bepaald moment vroeg ze na het vertellen dat het zo druk was daar momenteel etc. iets rond suïcide gedachten. Was eigenlijk een hele serieuze vraag maar ik was zo verward dat ik verstaan had dat ze zei dat er nu weinig mensen zijn met suïcide gedachten. Ik zo heel nuchter: 'Huh? Het is nu net het begin van de seizoensdepressie periode dus dat lijkt me raar' :o?

En toen zei ze 'Nee, ik bedoel bij jou'. Pas dan viel het kwartje en ik heb zo hard gefacepalmed en gelachen. Soms maakt mijn brein vreemde kronkels. Als het goed is kan ik er gelukkig wel terug terecht voor psychische ondersteuning en gaan we ook aan de slag met nog enkele dingetjes. Ze zei wel dat het belangrijk is dat ik goed aangeef voor elke sessie waar ik aan wil werken of het over wil hebben. Zodanig dat het overzichtelijk blijft. Vooral omdat er zo veel aan de hand en gebeurd is. Maar ik zal er nog niet direct terecht kunnen. Er staan 10 mensen voor me op de wachtlijst en ze kon me totaal geen zicht geven over wanneer ik wel zou kunnen komen. Als er echt iets aan de hand is, kan ik ze wel opbellen en gaan ze uiteraard wel tijd voor me maken. Dan kom ik ook bij haar specifiek terecht omdat zij het intake gesprek afnam. Maar het kan zijn dat ik in de toekomst een andere therapeut aangewezen krijg binnen het team.

Ik ben er met een goed gevoel vertrokken. Ik had met mijn oma afgesproken die er vlakbij woont. Heel bewust omdat ik al erg lang met haar in de stad een dessertje wou gaan eten zoals vroeger, maar ook voor mezelf omdat ik dan niet zo in mezelf meteen weer kruip en het hele gebeuren loop te analyseren. Ik ben zoo blij dat ik dat gedaan heb. En ik denk dat ik ook oprecht opgelucht was en me gelukkig voelde? Die gedachte brengt me tot ontroering. Het klinkt banaal maar vandaag was een grote stap in de goede richting. Eigenlijk alles waarmee ik bezig ben momenteel..

Het is nog altijd met het onderbuikgevoel van 'Ik doe het, omdat de uitweg toch niet zo simpel lijkt als ik initieel dacht en het proberen me zo veel leed heeft veroorzaakt. Ik doe het, omdat ik de mensen rondom mij niet wil teleurstellen en pijn doen. Ik doe het, omdat dit is wat de wereld van me verwacht'.. Het komt nog niet 100% uit mezelf. Ik hoop, dat als de bal nu verder aan het rollen gaat en ik meer zekerheid krijg en concreet verder vooruitgang boek, dat me wel gaat motiveren om actief door te gaan.

Tegenslag gaat vast nog wel komen. Dat is onvermijdelijk. En mijn kwetsbaarheid zal altijd blijven. Ik ga pieken kennen en dalen. Maar éindelijk heb ik een team rond mij waar ik me goed bij voel. En ik kan er nu ook redelijk over communiceren met mijn ouders.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-11-22 21:07

Geplaatst door de TopicStarter : 10-11-22 21:07

Vandaag is een bijzondere dag voor mij - dit topic is alweer 2 jaar oud..

Ik heb het ongelofelijk druk momenteel en er is heel veel gaande. Tijdens mijn laatste huisartsbezoek waarschuwde mijn arts me nog om niet te veel te willen doen in één keer. Ik weet niet of ik het helemaal bewust heb gedaan, maar alles komt ineens tegelijkertijd op me af.

Deze week heb ik mijn eerste 1.5 dag op de zorgboerderij gehad en ik heb het er erg naar mijn zin. Ik heb me vooral bezig gehouden met het wieden van onkruid en het prepareren van de grond om bloembollen te planten. Ik ging er helemaal in op en ben trost op het werk dat ik verzet heb. Maar de weerslag die het op mijn lichaam heeft valt me vies tegen. Ik ben werkelijk stikkapot. Ik recupereer in het algemeen slechts van inspanningen, maar ik hoop dat het op termijn door in het algemeen meer actief te zijn wel minder heftig wordt. Vandaag zou ik ook gegaan zijn, maar ik heb afgebeld. Ik moest echt een dag rust nemen. Mijn kamer thuis was een bende doordat ik veel tijd bij mijn vriend gespendeerd heb de laatste tijd (we housesitten samen) en ik dus momenteel pendel tussen mijn ouders en hem. Daar kruipt uiteraard ook veel energie in gezien hij quasi 100km van me vandaan woont. Ik had beloofd vandaag daar nog terug te keren en dat icm een hele dag nog intensief mee te draaien op de boerderij was er een beetje te veel aan voelde ik.

Ik ben daarnaast momenteel één van de proefkonijnen van een studie uitgevoerd door het INBO (Instituut Natuur en Bosonderzoek) rond Natuurverbondenheid. Daarvoor moet ik elke dag een mindfulness oefening doen in de natuur van minimaal een halfuur en één keer in de week anderhalf uur gedurende een maand. Ik dacht me gewoon in te schrijven met het idee om meer buiten te komen én het doet me ook wel goed maar tegelijkertijd is dat ook weer iets dat er bij komt.

Als kers op de taart kwam ik vandaag een vacature tegen die het wel eens zou kunnen zijn.. En dat is de druppel geweest. Het bracht me helemaal van mijn stuk want ik heb het gevoel dat ik er moet op ingaan. Maar ben ik daar nu wel klaar voor? Kan ik nu de energie erin steken om daar voor te vechten? En vooral - ga ik het wel aankunnen? Het zijn uiteraard vragen waar niemand buiten ikzelf een antwoord op kan hebben en zelf dan nog kan ik het enkel ondervinden door het te doen. Maar angst overwint het. Ik ben al de hele dag van slag puur door die vacature tegen te komen en ik weet niet goed wat ik moet doen.. Ik zie volgende week de jobcoach wel dus ik ga het sowieso met hem ook bespreken.

Ik vind het ook haast geen toeval dat ik het nét vandaag tegenkom.. Is het dan nu de moment dat ik toch eindelijk eens spring? Momenteel maakt het me alleen maar verward. Ik heb de hele reis naar het huis van mijn vriend half gedissocieerd. Blergh.

**Geplaatst**: 01-12-22 23:21

Geplaatst: 01-12-22 23:21

Doen wat voor jou goed voelt<3
Je bent allesinds nog altijd super goe bezig! Houden zo!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-03-23 22:40

Geplaatst door de TopicStarter : 22-03-23 22:40

Misschien vreemd om dit topic hiervoor op te rakelen, maar ik ga het toch doen. Er zijn weinig mensen waarmee ik hierover kan praten en ik wil er graag eens mijn gedachten over uitschrijven. Bewust hier, want jullie waren er ook een beetje bij toen..

Ik heb begin deze week het nieuws vernomen dat een verpleegkundige van de afdeling waar ik gedwongen opgenomen was uit het leven is gestapt. En het is een understatement als ik zou zeggen dat mij dat serieus op mijn twee voeten heeft gezet. Ik kwam het toevallig tegen op facebook en schrok me rot. Een jonge gast, blijkbaar maar een jaar ouder dan mij. Een echte alternatieveling en daardoor voelde ik wel een bepaalde connectie met hem - een vorm van vertrouwdheid. Hij kwam vaak gezellig bij ons zitten in de leefzaal, om een praatje te maken of een bordspelletje te spelen.

Terwijl ik aan hem terugdenk en dit schrijf, rollen de tranen over mijn wangen. Hoe bizar allemaal. Hoe hij mij opraapte uit mijn badkamer na een crisis. Hoe ik toen ook echt niet meer wou bestaan. Maar dat hij mij ondersteunde en in veiligheid bracht. Uiteraard was dat voor hem gewoon 'part of the job', maar toch.. Het is gewoon heel vreemd hoe de rollen omgedraaid zijn in feite.. Dan besef je ineens hoeveel pijn ik mijn naasten moet veroorzaakt hebben.. Langs de andere kant kan ik mij heel goed inbeelden dat alles op dat moment zo pikzwart voor je ogen is, je leed zo groot is, dat daar op dat ogenblik weinig ruimte voor is.

Moest iemand dit lezen van zijn familie of vrienden, dan wil ik gewoon even kwijt dat ik hem een prachtig mens vond. Dat hij mij vertrouwen gaf op een plek die voor mij heel heftig was.

Rust zacht, M. Y;(

Rock on.

PS: Ik ben ok. Het gaat goed met me. Sinds mijn laatste post is er niet heel veel gebeurd - meermaals gesolliciteerd maar telkens naast gegrepen. Ik pak de dagen hoe ze zijn en neem mijn tijd. Ik ben stabiel, heb af en toe eens mijn dip wel, maar in vergelijking met de voorbije twee jaar ben ik er erg op vooruit gegaan. Ik ben recent terug gestart met therapie bij het CGG en dat gaat goed. Veel beter nu ik stabieler ben. Er is sprake van nu aan de slag te gaan met het verwerken van o.a. het trauma van mijn collocatie met EMDR.

**Geplaatst**: 23-03-23 00:04

Geplaatst: 23-03-23 00:04

Hé Kaat, je slaat de spijker op zijn kop. Zo gaat dat. Het gaat slecht met je, je maakt plannen, je raakt met die plannen vertrouwd - en pas als een ander uit je omgeving het doet, besef je hoeveel schade je ermee aanricht.

Ik correspondeer met een lief meisje (meisje ja; ze is van jouw leeftijd en dus een stuk jonger dan ik) met wie ik veel interesses en problemen gemeen heb. Ze riep, vroeger wat meer dan nu, ook heel gemakkelijk dat ze dood wilde als ze een probleem had waarvoor ze echt geen uitweg zag. Ik heb haar toen dit ge-e-maild:

Citaat:
Eén mailtje (...) zou me kunnen verzekeren... dat je nog leeft, dat je jezelf geen enge dingen hebt aangedaan. Zoals de waard is vertrouwt hij zijn gasten? Zulke gedachten spoken wekelijks door mijn eigen hoofd, en daar schrik ik niet meer van. Maar je naasten zullen er nooit aan wennen. Echt helemaal nooit. En over de gevolgen als je het echt zou doen... o [X], daar hoef ik het toch niet over te hebben? Je weet toch zelf wel hoe het zou zijn als iemand die jij goed kende zoiets deed?

Dit meisje heeft zichzelf gespaard, al gaat het nog steeds niet goed met haar. Maar een achterneefje van mij niet. Die jongen was zeventien toen hij zichzelf vorig jaar van kant maakte. Ik heb hem niet gekend, maar zijn grootouders - mijn oom en tante - ken ik heel goed. Die zijn echt blijvend veranderd.

"Met beide benen op de grond" is wel een heel rake formulering. Zo is er altijd nog iets goeds aan zo'n klotesituatie: het verdriet houdt anderen in leven.

Veel sterkte de komende tijd, lieve Kaat! :(:)

**Geplaatst**: 23-03-23 13:17

Geplaatst: 23-03-23 13:17

Kaat je weet dat ik altijd heb meegelezen en super dat het vrij goed gaat met je nu.

Zo een nieuws slaat in als een bom natuurlijk, toevallig zaterdag ook zo een nieuws vernomen maar dan van de osteopaat die naar mijn pony's kwam. Ik logde in op facebook en het was het eerste bericht dat ik zag staan, ik had er nog mee gebabbeld een maand terug op de beurs en dan is ze er gewoon niet meer... dat is zo moeilijk te vatten zo jong. Het zelfde met die persoon, het duwt je met de neus op de feiten dat het leven zo voorbij kan zijn en dat je niet weet wat er achter een glimlach schuilgaat. :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-03-23 17:49

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst door de TopicStarter : 24-03-23 17:49

Musiqolog, inderdaad.. Pittige mail heb je gestuurd naar dat meisje. Maar het is inderdaad wel zo. Wat je schrijft als laatste ook - het verdriet houdt anderen in leven raakt me wel. Bedankt voor je steun. :knuffel:

En jij ook Lori. Dat nieuws over die osteo had ik ook al zien passeren. Ook echt niet te bevatten.. Er zijn allemaal weinig woorden voor. Het enige wat we kunnen doen is gewoon vooruit blijven gaan. En een luisterend oor en steun bieden aan diegenen die het nodig hebben. De kleine signalen absoluut niet negeren maar ruimte bieden voor nabijheid. Dat is uiteindelijk ook het enige wat ik achteraf gezien nodig had.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-04-23 10:39

Geplaatst door de TopicStarter : 26-04-23 10:39

Ik val hier nog een laatste keer binnen omdat ik besloten heb het topic te laten sluiten, want..

Ik heb eindelijk een job $*\%/*$

Begin juni start ik. Enorm spannend allemaal. Ik denk dat ik vooral de zorgboerderij enorm ga missen. Gelukkig ga ik met hun en nog een paar van de oudere jongeren nog op een bouwkamp naar Zuid-Frankrijk eind mei. Ik denk dat ik geen mooiere afsluiter had kunnen wensen. En daarom voelt het allemaal ook gewoon zo goed en natuurlijk. It was meant to be.

Ik ben heel erg trots op mezelf en mijn evolutie. Op vlak van werk zoeken en solliciteren maar ook gewoon in het algemeen. Ik durf voorzichtig te zeggen dat ik op emotioneel-mentaal vlak quasi weer terug ben zoals voor de pandemie - maar met het grote verschil dat ik zoo veel meer inzicht heb en daardoor beter op de dingen kan inspelen. Mijn kwetsbaarheid zal blijven en ik verwacht ook wel dat de stress die gepaard gaat met een job en dergelijke niet makkelijk zal zijn. Maar ik denk ook niet dat ik me beter er op had kunnen voorbereiden in een bepaalde zin. Het is echt gewoon de goede moment nu om dit hoofdstuk hopelijk voor goed te sluiten en verdere bouwstenen te leggen richting een stabiel(er) leven waarin ik hopelijk mijn dromen nog werkelijk kan maken.

Ik word daar gelukkig nog goed bij ondersteund door mijn lieve therapeute en mijn topper van een partner aan mijn zijde.

Ik wil iedereen die bij me gebleven is nogmaals bedanken voor alle steun, de kaartjes, de PB's en gesprekken. Ik heb enorm veel aan jullie gehad. Het hier kunnen uittypen van mijn gevoelens en ervaringen hebben me veel deugd gedaan.

Ik heb gedaan wat een lieve Bokker ooit voor me had neergeschreven - Ik heb van de moeilijke weg een mooi wandelpad gemaakt.

**Geplaatst**: 26-04-23 10:49

Geplaatst: 26-04-23 10:49

Wow!! Wat een mooi bericht!
Ik snap dat je het af wil sluiten hier, maar je schrijft erg mooi dus ik zal het gek genoeg missen (niet dat jij in de put zit hoor!)

Heel veel succes met je baan en fijn dat je naast je partner ook een goede therapeut hebt gevonden.

**Geplaatst**: 26-04-23 10:52

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 26-04-23 10:52

Oh waaw Kaat, proficiat! Veel succes $*\o/*$

**Geplaatst**: 26-04-23 21:37

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 26-04-23 21:37

Hoi Kaat,
wat een heerlijke update..!
Een prima reden om een topic te sluiten: het gaat GOED...!

Proficiat met je baan...!! Heerlijk dat het gelukt is.

En we gaan elkaar vast nog wel tegenkomen op bokt, maar voor dit moment: heel veel plezier op je mooie wandelpad!