Bokt.nl

**Geplaatst**: 19-01-17 21:31

Geplaatst: 19-01-17 21:31

pimaude schreef:
Jep, ik twijfel al even over hem maar denk dat ik toch een andere ga vragen. Is ter overbrugging tot mijn andere therapie begint maar daar sta ik ook alweer 4 maanden op de lijst en nog niets over gehoord. Dus toch maar aankaarten al is dat eng

Wat zeggen ze ook al weer; bij twijfel niet oversteken/doorgaan?

Ik kom makkelijk over, maar zo bedoel ik het niet hoor! Kan een ander heel goed vertellen wat wel/niet kan en dat ze schijt aan een ander moeten hebben, maar op mezelf toepassen lukt me niet.

**Geplaatst**: 20-01-17 00:38

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 20-01-17 00:38

Mijn psycholoog heeft me dinsdag verteld dat ze niet weet of ik verder kom met haar/of ze me wel kan helpen. Ze gaat het bespreken met de andere psycholoog (mijn vorige) en dan krijg ik de 31ste te horen hoe of wat. Ik ben echt zo bang.

**Geplaatst**: 20-01-17 09:15

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 20-01-17 09:15

Thanks nikey! Overleggen met mijn andere therapeut is denk ik voor mij de makkelijkste optie dan ipv meteen tegen de psycholoog..

Coldsummers: ahh dat is naar

ik hoop dat je bij een fijne terecht komt!! Sterkte!

**Geplaatst**: 20-01-17 10:25

Geplaatst: 20-01-17 10:25

coldsummers schreef:
Mijn psycholoog heeft me dinsdag verteld dat ze niet weet of ik verder kom met haar/of ze me wel kan helpen. Ze gaat het bespreken met de andere psycholoog (mijn vorige) en dan krijg ik de 31ste te horen hoe of wat. Ik ben echt zo bang.

Lastig hoor!
Ik vond het altijd vreselijk als er 'achter mijn rug om' over mij gepraat werd - nota bene: over mijn therapie beslist werd!
Op zich klinkt het zorg-vuldig: 'ik weet niet of ik jou kan helpen'. (Eindeloos doormodderen zonder echte voortgang 'dat is het niet'.)
Maar was het dinsdag een mededeling, of juist het resultaat van dat jullie aan het evalueren waren...?
En wat vind jij zelf? Heb je veel aan haar...?
Gesteld dat je 'een ander krijgt'- wat wil jij van haar of hem?

**Geplaatst**: 20-01-17 12:36

Geplaatst: 20-01-17 12:36

Janneke2 schreef:
coldsummers schreef:
Mijn psycholoog heeft me dinsdag verteld dat ze niet weet of ik verder kom met haar/of ze me wel kan helpen. Ze gaat het bespreken met de andere psycholoog (mijn vorige) en dan krijg ik de 31ste te horen hoe of wat. Ik ben echt zo bang.

Lastig hoor!
Ik vond het altijd vreselijk als er 'achter mijn rug om' over mij gepraat werd - nota bene: over mijn therapie beslist werd!
Op zich klinkt het zorg-vuldig: 'ik weet niet of ik jou kan helpen'. (Eindeloos doormodderen zonder echte voortgang 'dat is het niet'.)
Maar was het dinsdag een mededeling, of juist het resultaat van dat jullie aan het evalueren waren...?
En wat vind jij zelf? Heb je veel aan haar...?
Gesteld dat je 'een ander krijgt'- wat wil jij van haar of hem?

Het is een hele fijne psycholoog. Ze laat mij denken en wel praten alleen ze moet echt dingen/antwoorden uit mij trekken en dan zeg ik nog vaak zat wat zij wilt horen. Ik zit in de wachtkamer al helemaal vol stress, en ben doodsbang. Vervolgens ging het dinsdag over iets wat niemand wist. Ik had eerst een test gedaan, vooruitgangs test waaruit bleek dat het dus een stuk slechter met mij ging dan voorheen. Dit wist ik overigens al. Maar ik durf het haar nooit te vertellen. Ze kijkt me altijd met die bezorgde blik aan en ze wilt me echt helpen maar ik vertel haar amper wat en we komen niet verder. Dit is allemaal mijn schuld. Daarom schrijf ik en laat ik het haar lezen, dat helpt dan nog iets. Maar zodra er dan over gepraat moet worden klap ik dicht. Ik wil zoveel zeggen maar zodra ik er zit klap ik dicht. Ik prat moeilijk, sowieso. Ik praat niet over mijn gevoelens want die stop ik weg.
Ik wil geen andere psycholoog want ik wil niet nogmaals mijn verhaal doen.

Ik weet niet meer wat het was, ze gaat sowieso overleggen met mijn vorige psychogoloog, het zijn tenstlotte collega's, en dan hoor ik het verder.

**Geplaatst**: 20-01-17 13:40

Geplaatst: 20-01-17 13:40

Het lijkt mij belangrijk dat je zelf wel aangeeft hoe je er tegenover staat; dat je niet nogmaals je verhaal wil doen.
Het lijkt me fijn dat ze zo eerlijk is om te zeggen dat ze niet weet of ze jou wel kan helpen. Maar jij hebt natuurlijk als het goed is ook inspraak.
Misschien dat er ook andere opties zijn: bv verderzetting van therapie bij deze persoon en dat aanvullen met andere vormen van hulpverlening.
Er is imo niets jouw schuld. Je hebt tijd nodig om 'los' te komen, om je problemen op tafel te gooien, om je gevoelens te delen,... Daar is niets mis mee, dat kan en mag, je wil wel graag praten, maar het lukt je op dit moment niet. Het kan zinvol zijn om het daar gewoon eens over te hebben met je psycholoog en samen oplossingen te zoeken. Het kan een tijd duren, maar je kan je echt leren openstellen. Bij mij heeft dit jaren geduurd en mbt bepaalde onderwerpen klap ik nog steeds redelijk gemakkelijk dicht, maar ik heb echt geleerd om mij in het algemeen meer open te stellen, zodanig zelfs dat mensen het zich soms moeilijk kunnen inbeelden dat ik tot een tijd terug eerder zwijgzaam was, niet snel mensen vertrouw enz. Ik wil maar zeggen: gun jezelf ook de tijd die je nodig hebt om je open te stellen. Ik vind het iig wel goed dat je wel een en ander kan vertellen door te schrijven. Wat gebeurt er eigenlijk indien je de tekst die je geschreven hebt voorleest ipv laat lezen? Klap je dan ook volledig dicht of niet? Laat je de tekst lezen als je erbij zit of niet?

**Geplaatst**: 20-01-17 13:53

Geplaatst: 20-01-17 13:53

coldsummers schreef:
Het is een hele fijne psycholoog. Ze laat mij denken en wel praten alleen ze moet echt dingen/antwoorden uit mij trekken en dan zeg ik nog vaak zat wat zij wilt horen.

Goed om dit van jezelf te weten!
...en ik hoop dat jij het ook op een of andere manier hebt gecommuniceerd.

In mijn oren klinkt het, als dat jullie vertrouwensrelatie nog niet echt compleet is opgebouwd. Dat geeft op zich niets ("vertrouwen komt te voet en gaat te paard" zeggen ze, het groeit langzaam, soms langzamer dan je zou willen).
Maar het is idd wel slikken als je terwijl je de relatie wel als positief ervaart, toch geconfronteerd wordt met dat zij de relatie mogelijk opzegt...

Citaat:
Ik zit in de wachtkamer al helemaal vol stress, en ben doodsbang. Vervolgens ging het dinsdag over iets wat niemand wist. Ik had eerst een test gedaan, vooruitgangs test waaruit bleek dat het dus een stuk slechter met mij ging dan voorheen. Dit wist ik overigens al. Maar ik durf het haar nooit te vertellen. Ze kijkt me altijd met die bezorgde blik aan en ze wilt me echt helpen maar ik vertel haar amper wat en we komen niet verder.

Accoord, ook dit is goed om van jezelf te weten.
Die stress in de wachtkamer, en dat je haar geen dingen durft te vertellen - zijn dat verwante zaken. ..?
Heeft haar bezorgde blik er ook mee van doen?

Citaat:
Dit is allemaal mijn schuld. Daarom schrijf ik en laat ik het haar lezen, dat helpt dan nog iets. Maar zodra er dan over gepraat moet worden klap ik dicht. Ik wil zoveel zeggen maar zodra ik er zit klap ik dicht. Ik prat moeilijk, sowieso. Ik praat niet over mijn gevoelens want die stop ik weg.
Ik wil geen andere psycholoog want ik wil niet nogmaals mijn verhaal doen.

Naar hoor, voelen dat het allemaal jouw schuld is.
Maar wat precies vind jij jouw schuld?
(Zij heeft dit beroep gekozen, waarin ze de moeilijkheden van anderen te horen krijgt.)

Citaat:
Ik weet niet meer wat het was, ze gaat sowieso overleggen met mijn vorige psychogoloog, het zijn tenstlotte collega's, en dan hoor ik het verder.

Overleg zelf kan geen kwaad.
Maar als jij geen andere psycholoog wil, kan het zin hebben om dit kenbaar te maken.

En het refrein dat ik in deze posting hoor, is "dat jouw verhaal om een of andere reden niet verteld mag/moet/ kan worden" - en dat zinnetje botst op de kern van psychotherapie: juist wel die pijnlijke zaken te gaan durven / kunnen vertellen.
(...en hebben jullie trouwens over deze kwestie gesproken?)

**Geplaatst**: 20-01-17 13:59

Geplaatst: 20-01-17 13:59

Ik heb de teksten al eens voorgelezen, geen goed succes. Ik klap dan dicht. Zij leeft het tijdens de sessies en dan gaat ze er vragen over stellen. Ik zit er dan ook bij als zij het leest.

Zij was mijn eerste psycholoog, na enkele sessies gezegd dat het goed ging en ik kon weg. Daarna een ander gehad, wel van dezelfde groep/stichting (Forta Groep) alleen dichter in de buurt. Die eigenlijk ook min of meer voorgelogen en ik kon ook zo weg. Toen werd het erger en ik kwam bij haar terecht. Mijn tweede intake was met mijn andere psycholoog en die zei als ik weg ging, en zei dat het goed ging, hij me persoonlijk terug kwam halen. Ze kennen me onderhand. Hij heeft alleen ook gezegd dat de psycholoog waar ik nu bij zit een betere keuze is dan hijzelf. Hij zegt namelijk dat hij ook niet weet of hij mij kan helpen. En ik baal echt verschrikkelijk, ze gaan verder kijken maar ik weet niet wat dat betekend. Ik ben bang dat zij gaat zeggen dat ze me niet verder kan helpen, of medicijnen (al denk ik dat dat het niet gaat worden want ik maak er misbruik van). Ik heb weer heel veel geschreven alleen ik ben ook bang om het haar te laten lezen.

**Geplaatst**: 20-01-17 14:14

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 20-01-17 14:14

Coldsummers, ik vind het wel eerlijk van je psycholoog. Want een kenmerk van een goede psycholoog voor jou, is wel dat hij/zij je 'leert' praten tegen hem/haar. Ik ben van nature ook vrij gesloten, maar m'n psycholoog zou ik bij wijze van spreken m'n pincode vertellen

.

**Geplaatst**: 20-01-17 14:15

Geplaatst: 20-01-17 14:15

Het moet natuurlijk niet alles of niets zijn hé. 'We gaan verder kijken' kan evenzeer inhouden dat het behandelingsplan gewijzigd wordt, er eerst aan bepaalde andere doelen gewerkt wordt. Zulke vragen mag je ook echt wel stellen: 'wat bedoel je daarmee als je zegt dat we verder gaan kijken?' En daarbij je bezorgdheid uiten. Ik ben zelf echt voorstander van samen een hulpverleningstraject uit te stippelen en niet zomaar hulp aan te bieden omdat de therapeut dat nodig vindt of het nodig vindt om te werken aan doel x terwijl jij doel y wil...

Ok. Wat precies maakt dat je dichtklapt? Welke emoties / gedachten horen daarbij? En wat zou jou kunnen helpen om even terug tot rust te komen en je terug ietsiepietsie open te stellen? Waar ligt je grens? Hoe zou je denk je die grens stilletjes aan kunnen opschuiven? Wat heb jij nodig om je meer open te gaan stellen? Wat gebeurt er bij jou als je dichtklapt? Wat ervaar je in je lichaam?
Hoe voelt het voor jou dat zij het leest wanneer je erbij bent? Voelt dat comfortabel? Zou het jou misschien lukken om de tekst te schrijven en dan voor te lezen op een moment dat je alleen bent? Zo ja, zou je dat dan misschien kunnen opnemen en meenemen naar je psycholoog en het daar samen beluisteren? Hebben jullie misschien al eens geprobeerd om haar de tekst voor te laten lezen? Wat gebeurt er dan?
Je schrijft dat het voorlezen geen succes was omdat je dichtklapte. Welke emoties en gedachten horen hierbij? Voel je je hierbij verdrietig, boos, bang, ...? Wat maakt dat de observatie dat je dichtklapt maakt dat je het bestempelt als geen succes?

Jezelf openstellen en anderen vertrouwen gaat niet vanzelf, niet in 1-2-3, maar dat heeft tijd nodig, zoals Janneke ook al schreef. Het is een leerproces dat inderdaad soms traag verloopt en je stapsgewijs moet doorlopen. De moeilijkheden die je ondervindt in het bespreekbaar maken van hoe het gaat zou ik wel proberen te bespreken met je psycholoog als ik jou was; dat kan eveneens een zinvolle sessie zijn!

**Geplaatst**: 20-01-17 14:19

Geplaatst: 20-01-17 14:19

De relatie met de psycholoog is een van de belangrijkste punten om de therapie te laten slagen.

Ik snap dat het allemaal heel griezelig is, om de rotzooi te vertellen. (Ik herinner me nog steeds de kramp, echt fysiek in mijn kaken...)

Maar deze "dans" zet ook geen zoden aan de dijk...
Ik vind het erg onduidelijk 'wij gaan verder kijken'.
Waarnaar dan precies? Om een of andere reden vertel jij moeilijk dingen - en dus gaan ze achter je rug om iets bespreken? ? (Ik had daar op het riagg een gloeiende hekel aan en ik vind het ook glad verkeerd. Het ging om mijn therapie / het gaat om jouw therapie - dan hoor jij als meest belanghebbende mee te praten, vind ik.)

Als jij geen andere psycholoog wil, dan is het zinnig als iedereen dit weet en dit wordt gerespecteerd. (Dwz dat jij gewoon met deze mevrouw door kan - tenzij er echt grote bezwaren tegen zijn.)

...en dat kwestie nummer 1 de komende tijd wordt, om de band zo stevig te maken, dat jij het aandurft om mogelijk verontrustende zaken recht

in haar bezorgde gezicht te zeggen.
Uiteraard mag je ook assertief zijn en (als dat aan de orde is) tegen haar zeggen "Kijk alsjeblieft niet zo bezorgd, daar krijg ik nou juist de zenuwen van...!"
(Er zijn hele therapie scholen, die stellen dat juist wat tussen jullie twee gebeurt "veel zegt over jouw moeilijkheden" - en dat de werkrelatie dus ook nadrukkelijk gebruikt kan /moet worden als ""materiaal"" voor de therapie zelf.)

**Geplaatst**: 20-01-17 14:37

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 20-01-17 14:37

Als ik het voorlees dan word ik gewoon naar, dan krijg ik een raar gevoel in mijn buik en ik weet niet zo goed hoe ik het moet uitleggen. Ik voel me niet op mijn gemak. Naar mijn eigen stem luisteren op een bandje, never. Dat is nog erger dan voorlezen.

Het is echt een fijne psycholoog, ze heeft me wel door want ik hoef het niet meer voor te lezen. Ik lach minder, normaal was het altijd alles weglachen, maar dat begint langzaam te verdwijnen. Mijn muren moeizaam stuk, om het zo maar te noemen. Het probleem waar ik ook mee zit is dat mijn ouders denken dat alles goed gaat en mij ook nog eens de grond in boren. Ik ben ook wel blij dat alles niet zo snel gaat en alles op zijn tijd en ik ben zeker ook blij dat ze me dit verteld heeft. Maar ik ga gleijk uit van het negatieve. Ik slaap slecht daardoor en ben er alleen maar mee bezig. Ik ga vanmiddag naar mijn paard, althans dat is het plan.

En mijn manier van verwerken is schrijven. En ik laat haar dan vaak wat lezen en dan komt het er allemaal wel uit. Maar het zo tegen iemand vertellen is gewoon moeilijk. Ik hou echt alle emoties binnen. Ik wil niet niet mensen mij zien huilen ofzo. Ik weet niet wat dat is, misschien een soort van trots.

**Geplaatst**: 20-01-17 14:48

Geplaatst: 20-01-17 14:48

coldsummers schreef:
Als ik het voorlees dan word ik gewoon naar, dan krijg ik een raar gevoel in mijn buik en ik weet niet zo goed hoe ik het moet uitleggen. Ik voel me niet op mijn gemak. Naar mijn eigen stem luisteren op een bandje, never. Dat is nog erger dan voorlezen.

Klinkt mij als rauwe angst in de oren...

Citaat:
Het is echt een fijne psycholoog, ze heeft me wel door want ik hoef het niet meer voor te lezen. Ik lach minder, normaal was het altijd alles weglachen, maar dat begint langzaam te verdwijnen. Mijn muren moeizaam stuk, om het zo maar te noemen.

Die muren kunnen erg goed een functie hebben : jou beschermen tegen te veel veranderingen ineens, te veel emotie, etc.
Langzaam is dus geen tekort, maar een deugd!!

Citaat:
Het probleem waar ik ook mee zit is dat mijn ouders denken dat alles goed gaat en mij ook nog eens de grond in boren.

....ik krijg de associatie - ik kan er mijlenver naast zitten - dat jouw ouders ook eisen dat het goed gaat.
En dat ieder woord tegen de psycholoog voor jou toch voelt als een soort van verraad.

Citaat:
Ik ben ook wel blij dat alles niet zo snel gaat en alles op zijn tijd en ik ben zeker ook blij dat ze me dit verteld heeft. Maar ik ga gleijk uit van het negatieve. Ik slaap slecht daardoor en ben er alleen maar mee bezig. Ik ga vanmiddag naar mijn paard, althans dat is het plan.

En mijn manier van verwerken is schrijven. En ik laat haar dan vaak wat lezen en dan komt het er allemaal wel uit. Maar het zo tegen iemand vertellen is gewoon moeilijk. Ik hou echt alle emoties binnen. Ik wil niet niet mensen mij zien huilen ofzo. Ik weet niet wat dat is, misschien een soort van trots.

Houd maar lekker vast aan jou manier van verwerken en neem gewoon je tijd!!
En ga lekker naar je paard vanmiddag, dieren beoordelen een mens heel anders dan veel andere mensen.

**Geplaatst**: 20-01-17 14:52

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 20-01-17 14:52

Je hebt ook therapieën die werken met schrijfoefeningen. Misschien zijn zulke dingen wel een optie op dit moment?
En inderdaad, gewoon lekker naar je paard toe, even je hoofd wat leger proberen maken

**Geplaatst**: 20-01-17 15:12

Geplaatst: 20-01-17 15:12

Heb je ook wel eens aan die vertrouwensband gewerkt CS? Als ik waar komt het vanaan? Wat kan zij doen om het te verbeteren? Wat doen de gedachten met je etc? Heb je oefeningen gekregen hiervoor?
Het lijkt me verstandig om daar eerst mee te beginnen, dat zal namelijk je therapietraject een stuk makkelijker maken denk ik zo.

**Geplaatst**: 21-01-17 16:44

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 21-01-17 16:44

Nadat ik dacht dat mijn leven weer een beetje up ging, begint nu mijn werk me zwaar te irriteren. Ik heb altijd al last gehad om te socialiseren met mensen om mij heen. Aangezien ik liever rondom dieren ben of helemaal alleen. Mijn vriend, moeder en een close vriendin zijn de enige die mij begrijpen.

Ik heb daar dan ook hulp mee gehad. Mij werd altijd verteld om veel interesse te tonen in de mensen om mij heen en om gewoon vragen te stellen. Door de jaren heen heb ik veel geleerd van de mensen rondom mij heen en heb ik soms nog een keer moeite. Maar de laatste paar dagen krijg ik te horen van collega´s dat ik een bemoeial ben, en vragen ze me waarom ik zo stil ben in de pauze als hun het ergens over hebben waar ik niets vanaf weet.

Een bemoeial is meestal toch iemand die zijn mening klaar heeft en deze aan iedereen forceert en zichzelf in ieder gesprek mengt? Deze onbegrip vreet heel erg aan mij en ik voel dat mijn zelfvertrouwen zakt. Iemand die tips heeft? Ik vind het zo erg op werk dat ik momenteel ander werk aan het zoeken ben.

**Geplaatst**: 21-01-17 23:10

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 21-01-17 23:10

Ik meld me hier ook weer, met mij gaat het niet goed.
Ben mensen aan het wegduwen en anderzijds voel ik me eenzaam, mensen laten me ook erg zitten de laatste tijd en dat maakt dat ik me nu meer afzonder.
Heb in veel dingen geen vertrouwen meer.

**Geplaatst**: 22-01-17 01:12

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 22-01-17 01:12

Shamanqueen: ga met de personen die dit vertelde tegen je in gesprek en vraag of ze je een seintje willen geven als het voor hun vervelend wordt. Geef aan hoe je je voelt. Onzeker/bang/... in een gesprek of in gezelschap. Vraag ze jou grenzen te bewaken zodat jij ze leert kennen. Van baan switchen is niet goed. Ga dit proces door hoe moeilijk ook!

Darkchristal: het is winter he.. doet veel met mensen. Neem je rust en spreek uit wat je van vrienden verwacht. Het is niet erg ze soms even niet te spreken, als het maar goed zit tussen jullie.

**Geplaatst**: 22-01-17 09:43

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 22-01-17 09:43

Ligt bij mij niet aan de winter helaas.

**Geplaatst**: 22-01-17 15:19

Geplaatst: 22-01-17 15:19

Anoniem schreef:
Ligt bij mij niet aan de winter helaas.

Hoe komt het dat jij precies mensen wegduwt? Ik doe het ook... hele soaps bedenk ik er dan bij in mijn hoofd.
Kan zo uren in het donker liggen.

**Geplaatst**: 22-01-17 15:39

Geplaatst: 22-01-17 15:39

Shamanqueen schreef:
Nadat ik dacht dat mijn leven weer een beetje up ging, begint nu mijn werk me zwaar te irriteren. Ik heb altijd al last gehad om te socialiseren met mensen om mij heen. Aangezien ik liever rondom dieren ben of helemaal alleen. Mijn vriend, moeder en een close vriendin zijn de enige die mij begrijpen.

Ik heb daar dan ook hulp mee gehad. Mij werd altijd verteld om veel interesse te tonen in de mensen om mij heen en om gewoon vragen te stellen. Door de jaren heen heb ik veel geleerd van de mensen rondom mij heen en heb ik soms nog een keer moeite. Maar de laatste paar dagen krijg ik te horen van collega´s dat ik een bemoeial ben, en vragen ze me waarom ik zo stil ben in de pauze als hun het ergens over hebben waar ik niets vanaf weet.

Een bemoeial is meestal toch iemand die zijn mening klaar heeft en deze aan iedereen forceert en zichzelf in ieder gesprek mengt? Deze onbegrip vreet heel erg aan mij en ik voel dat mijn zelfvertrouwen zakt. Iemand die tips heeft? Ik vind het zo erg op werk dat ik momenteel ander werk aan het zoeken ben.

Nou, ik deel je verwarring! Je bent zowel een bemoeial als stil...?
Om uitleg vragen kan handig zijn.
....en de tip van Pimaude begrijp ik als: "laten jouw collega's maar de verantwoordelijkheid nemen voor aangeven van hun eigen grenzen - wanneer ze jou te stil vinden of juist te druk".
Als ze dan duidelijk zijn, kun je er iets mee - nu niet.

**Geplaatst**: 22-01-17 18:12

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 22-01-17 18:12

Weg gaan van je werk lijkt de simpele stap, maar als je daarna weer bij je volgende baan hier tegenan loopt, ga je dan weer een nieuewe baan zoeken?
Maw, beter het probleem aanpakken, dan ervoor vluchten

Hier gaat het weer heel slecht, heb wel paardgereden en dat was wel fijn, maar voel me weer erg belabberd. Gewoon heel naar gevoel in mijn hoofd en liijf. Pfff.

**Geplaatst**: 22-01-17 18:32

Geplaatst: 22-01-17 18:32

Knert schreef:
Anoniem schreef:
Ligt bij mij niet aan de winter helaas.

Hoe komt het dat jij precies mensen wegduwt? Ik doe het ook... hele soaps bedenk ik er dan bij in mijn hoofd.
Kan zo uren in het donker liggen.

Omdat ik eigenlijk al sinds kind af aan het idee heb er niet bij te horen.
Ben ook regelmatig besodemieterd en in de steek gelaten en vertrouw vrijwel niemand echt, in de zin dat ik mensen dichtbij laat.
Als ik me slecht voel en ik me alleen voel, en dit gevoel bevestigd wordt door mensen dan ga ik uit contact.
Bb t idee dat t veel mensen ook niet zo uitmaakt.

**Geplaatst**: 22-01-17 18:45

Geplaatst: 22-01-17 18:45

Joolien schreef:
Weg gaan van je werk lijkt de simpele stap, maar als je daarna weer bij je volgende baan hier tegenan loopt, ga je dan weer een nieuewe baan zoeken?
Maw, beter het probleem aanpakken, dan ervoor vluchten

Hier gaat het weer heel slecht, heb wel paardgereden en dat was wel fijn, maar voel me weer erg belabberd. Gewoon heel naar gevoel in mijn hoofd en liijf. Pfff.

Precies dat.
Het weglopen geeft ook weer een vervelend effect.

Ehhh joolien wat naar.
Jij hebt t lichamelijk niet makkelijk of wel??

Ik heb momenteel ook weer confrontaties.
En wat ik nu ga doen is niet weglopen. Wat ik altijd deed.
Maar ondergaan en er mee leren omgaan met deze confrontaties.
Mb psyg wordt mn levenscoach dat ik vragen bij hem neer kan leggen en daar mee sparren.
Dit werkt. Op alle vlakken.

**Geplaatst**: 22-01-17 18:47

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 22-01-17 18:47

Het is momenteel echt keihard overleven. En dat put me ook uit. Ik schrok vanmorgen hoe ik eruit zie in mijn gezicht. Zo bleek, verslagen en droevige ogen.