Bokt.nl

Karin schreef:

Misschien ben ik daar dan nét wat genuanceerder in.

Het interesseert mij wél hoe een ander zijn leven inricht. Maar niet met het doel om daar een oordeel over te vellen. Puur uit interesse in de mens: wat beweegt mensen tot een bepaalde keuze? Vandaar ook dat ik graag op internetfora kom: een grote verzameling mensen met verschillende meningen en denkbeelden bij elkaar.

Verder zal het mij aan mijn spreekwoordelijke achterwerk oxideren (om het oneerbiedig te zeggen) - het is hún leven, hún geluk. En wie ben ik om de keuze van een ander te veroordelen?

Ibbel schreef:

Dat hangt er van af hoe je oordelen definieert, en hoe je - ook voor jezelf - iets verwoordt. Als je zegt: "ik zal zelf nooit kinderen 'nemen'", kán dat impliciet een oordeel 'je bent gek als je het wel doet' inhouden. Maar dat hoeft niet. Als je zegt: "ik wil van jongsaf aan al geen kinderen" zit in de formulering al veel minder -al dan niet bewust - een oordeel over mensen mét kinderen.

_sparta_ schreef:

Ik oordeel soms wel. En dat weet ik ook van mezelf. Als ik bijvoorbeeld mensen zie die met tweeën werken. De hele dag, 5 dagen in de week. Hun kind daarbij de hele dag op school hebben zitten en ook nog naschoolse opvang. Om daarna even snel wat te eten en de kinderen weer in bed te stoppen want ze zijn moe van het werk. Dan veroordeel ik wel. Want ik vraag me dan toch echt af waarom zulke mensen voor een kind hebben gekozen.

En dat zelfde doe ik als mensen een laag inkomen hebben en dan een heleboel kinderen hebben. Dat je kinderwens zo groot is dat je 1 of 2 kinderen wilt en ondanks je lage loon daar alles aan wilt doen om ze toch een fijn huis te geven, daar heb ik geen probleem mee. Maar ik vraag me dan wel af waarom dan bijvoorbeeld 4 kinderen.
En dan ga ik niet uit van voorbeelden waar het leven ineens is veranderd, maar dit zo al was voordat er kinderen waren.

geerke schreef:

ik denk dat ik in mijn leven meer beoordeeld ben door anderen die mijn keuze/levenswijze bekritiseren dan dat ik dat bij anderen doe...

Bij mij gaat het fout als ik uitgemaakt wordt voor egoist omdat ik geen kinderen wil,en vervolgens iemand z'n kind dropt bij mij,want dan kunnen zij ook eens rustig winkelen....

Ibbel schreef:

Dat hangt er van af hoe je oordelen definieert, en hoe je - ook voor jezelf - iets verwoordt. Als je zegt: "ik zal zelf nooit kinderen 'nemen'", kán dat impliciet een oordeel 'je bent gek als je het wel doet' inhouden. Maar dat hoeft niet. Als je zegt: "ik wil van jongsaf aan al geen kinderen" zit in de formulering al veel minder -al dan niet bewust - een oordeel over mensen mét kinderen.

mandymonica schreef:

Chiqa, je schiet wel een beetje door!! Je leven HOEFT niet te "eindigen" als je aan kinderen begint... Ja, ze zijn er zeker, van die "theemutsenmoeders". Misschien zijn ze zelfs wel in de meerderheid, geen idee, zou eens onderzocht moeten worden

En om eerlijk te zijn: omdat je vantevoren niet helemaal kan plannen wat voor soort moeder je wordt (je kan vantevoren nog zoveel willen, maar als het zover is, komen ineens die verrotte hormonen om de hoek kijken die een deel van je hersenactiviteit overnemen.... ), heb ik heel lang aangehikt tegen dat verlies van mijn vrijheid...

Kom ik gelijk op de vraag van Karin, waarom verandert een mens van mening? In mijn geval een redelijk ingewikkeld proces
Sinds mijn 15de al tot laten we zeggen krap een jaar terug wogen alle nadelen voor mij veel zwaarder. Dat was gedeeltelijk puur rationeel: ik kan met name met heel kleine kinderen absoluut niet goed overweg, ben zeer "vies" van kwijlende mondjes, lopende neusjes, vieze handjes die overal aan afgeveegd worden, heb vaak een hekel aan onopgevoede kids die gesprekken en verjaarspartijtjes verprutsen, ik zag als een huis op tegen het fenomeen dat "bevalling" heet en bovenal tegen de beruchte 3 "R-en" van Rust, Reinheid en Regelmaat. Ik doe graag waar ik zin in heb op het moment dat ik daar zin in heb (al is het bij lange na niet zo extreem als bij Chiqa, ben niet zo'n nachtbraakster ) en met een kind kan dat simpelweg niet meer...

Wat me wel leuk leek? Het proces van zwanger zijn, heel bijzonder om mee te maken. En de leuke dingen met kids: een dagje Efteling, dierentuin of strand; legitiem knuffelbeesten en speelgoed mogen kopen; ritjes te paard met je eigen kids... Maar ja, om nou alleen voor dat soort "hoogtij-momenten" en dus eigenlijk ook weer je eigen pleziertjes aan kinderen te beginnen... Plus dat juist die leuke dagjes vaak weer eindigen in jankpartijen, omdat de kids door alle indrukken volledig over hun theewater raken.

En toch... ineens waren er wat oprecht LEUKE kids in mijn omgeving met ouders die niet zo krampachtig omgingen met allerlei regeltjes. Het gekke is, dat die "losse" ouders leukere en beleefdere kindjes hebben! Oftewel: de combinatie van een leven overhouden voor jezelf én best aardig opgevoede kinderen is blijkbaar niet zo heel onmogelijk.

Maar ja, ben al zo ver voorbij de 30.... Hoewel ik er nooit aan wilde beginnen, heb ik wel gesteld "áls, dan voor m'n 30ste", om te voorkomen dat ik een "oude" moeder zou zijn. Maar ja, is 30 nou echt oud?

En dan zet je eens wat dingen op een rij. Nee, ik voel me absoluut nog niet "oud", zowel fysiek als mentaal. Ik heb al heel veel dingen gedaan die ik "ooit nog eens wil doen". Eigenlijk is er veel meer rust in mijn hoofd dan een paar jaar geleden, dus wat dat betreft zou er best ruimte zijn voor een kind.
Goed, laat de natuur dan maar beslissen. We stoppen met anticonceptie en als het zo mag zijn, dan raak ik zwanger. Zo niet, niet getreurd en dan zal mijn leven niet minder zin hebben, dan wanneer het wel gelukt was. Dan was het eenvoudig "not meant to be".

Al met al is het een heel geleidelijk proces en dat is ook nog niet afgerond, merk ik nu ik dan daadwerkelijk zwanger ben. Je hebt die 9 maanden echt nodig om te wennen aan het idee dat het straks gewoon menens is.

Het meest bijzondere: de angst voor de bevalling is foetsjie. Ik kan niet zeggen dat ik er naar uitkijk, maar vanaf het moment dat ik wist dat het "raak" was, heb ik het gevoel gekregen dat mijn lijf het blijkbaar kan. Het kan een kindje maken en dus zal het er ook uit moeten kunnen. Er is me al een ontelbare hoeveelheid vrouwen voorgegaan en voor mij zal het ongetwijfeld een met niets vergelijkbare ervaring zijn, maar in feite is het een heel gewone gebeurtenis...

Pff, wat een verhaal! Hier laat ik het maar even bij En nu maar hopen dat het mij ook gaat lukken om een beetje een eigen leven te houden én dit mensje een redelijke opvoeding te geven

mick75 schreef:

Ik was echter dolgelukkig de dag dat ik een miskraam kreeg, scheelde weer een dag ziekmelden voor een abortus.

Ibbel schreef:

Dat hangt er van af hoe je oordelen definieert, en hoe je - ook voor jezelf - iets verwoordt. Als je zegt: "ik zal zelf nooit kinderen 'nemen'", kán dat impliciet een oordeel 'je bent gek als je het wel doet' inhouden. Maar dat hoeft niet. Als je zegt: "ik wil van jongsaf aan al geen kinderen" zit in de formulering al veel minder -al dan niet bewust - een oordeel over mensen mét kinderen.

MamboBeach schreef:

Ik hoop dat je beseft dat mensen dit zeggen om het feit dat er gelukkig geen kinderen bij betrokken zijn.
Van jouw kant snap ik wel dat dit natuurlijk dubbel is en dat het 1 van de redenen was van je scheiding.

KiWiKo schreef:

ik kan heel eerlijk zeggen dat mijn kind mijn leven verrijkt heeft

Ik was (en kan nu ook nog) een losbol......... heb alles gedaan wat god verboden heeft......... echt erop los geleefd........

toen ik zwanger werd was het niet meer een vraag van ja of nee........ het was gewoon zo, en ik wilde het kind.

Nu (en dat klinkt heel stom ik weet het) heeft het krijgen van Sanne mij een stuk rustiger gemaakt........ en wellicht had ik dat nodig, ik weet het niet........

maar zoals ik al zei, mijn kind heeft mijn leven ontzettend verrijkt

Onassa schreef:

MamboBeach schreef:

Ik hoop dat je beseft dat mensen dit zeggen om het feit dat er gelukkig geen kinderen bij betrokken zijn.
Van jouw kant snap ik wel dat dit natuurlijk dubbel is en dat het 1 van de redenen was van je scheiding.

Tuurlijk, dat snapte ik ook wel, maar dat neemt niet weg dat als je zo graag een kindje had gekregen zo'n uitspraak dan niet echt prettig aan kwam.
Die mensen wisten toen ook heel goed hoe graag ik toen wél een kindje wilde.