Geplaatst: 24-08-23 11:33 Die ging niet zonder slag of stoot, ik vond het trainen naast mijn werk eerlijk gezegd best pittig.
Zoiets als in de overgang zitten, slecht slapen en dus ook slecht herstellen hielpen niet echt mee.
Met het langer worden van de trainingen, was ook af en toe de motivatie en zin weg.
En dan 10 weken voor race day val je ook nog eens zo heftig met je fiets.
Toen zat ik helemaal in een roller coaster, gaat de race Überhaupt lukken?
Schaafwonden en blauwe plekken helen snel, maar mijn schouder was een ander verhaal.
(AC luxatie)
Een week na mijn val begon ik weer met ritjes op de Tacx , nog een week later met het testen van het hardlopen met ingetapete schouder .
Zes weken voor race day testte ik voorzichtig het zwemmen, en bouwde langzaam de zwemmeters uit. De max was 2000 meter
Zeer zeker niet optimaal, maar hier moest het maar mee doen.♀️
De laatste weken was het ook nog effe de tanden op elkaar zetten, tot de final taper time.
Met gemengde gevoelens reisde ik af naar Copenhagen, maar eenmaal daar groeide het vertrouwen.
Datzelfde had ik trouwens vorig jaar in Barcelona ook.
En hoe bijzonder is zo’n Ironman Journey, de weg ernaartoe, de beleving op de dag zelf.
Hoe je lichaam in staat is zoiets te doen, wat voor een gevoel het is over de rode loper richting de finish te gaan. Die hele speciale woorden te horen. ”Jeanette, you are an Ironman”.
Dat is onbeschrijflijk, en dan finish je 2 uur sneller dan vorig jaar.
Een goede vriendin appte laatst “ Du bist die krasseste Ü55 die Ich kenne “
( zoiets als stoer oudje )
Voor nu its time to regenerate , ik blijf nog even op mijn roze Ironman wolk .
Wat een mega prestatie en ik vind het zo boeiend om je ervaring erbij te lezen. Je hebt er keihard voor geknokt maar wat een resultaat!! Diepe buiging. 
) maar het leest alsof ze mooi reparatiewerk gedaan hebben. En wat prettig dat je second opinion goed voelde en je je gehoord voelt. Beginnen met fysio is het begin van (helaas lang) herstel. Ik duim voor je dat klimmen ook weer lukt op termijn 
Voel je iets meer rust na deze second opinion?
En herkenbaar, een andere houding op de fiets kan zoveel verschil maken!
Na ontbijt op de boot fietsen we Hull in en maken we de eerste van zo'n 75 kilometer die dag. Links fietsen is even wennen, zeker als je meteen in een drukke ochtendspits begint. Maar het gaat goed en het is zowaar droog! We lunchen zelfs buiten in een schattig dorpje met heerlijke taartjes en zuurdesem brood met lemon curd. Het landschap is buiten de stad een stuk mooier en het is glooiend en heuvelachtig. 's Middags komen we aan in zonovergoten York en kunnen we zelfs nog aan sightseeing doen. En de eerste pubs ontdekken 
).
De heuvel wisselt tussen 7%-18% en op een wat vlakker stukje besluit ik weer te fietsen - dat gaat gelukkig goed. Ik fiets verder naar boven, waar het inmiddels bewolkt is en stevig waait (lekker fris). Het uitzicht is het waard! Voordat we te snel afkoelen door de wind, dalen we af naar een schattig dorpje voor lunch (mushroom and grilled cheese panini 
) wel hebt bij veel Alpenbeklimmingen. Zoals bij iedere beklimming valt de groep meteen uiteen en ben ik weer de hekkensluiter. De wind steekt verder op en het begint te miezeren. Regenjasje aan. In de verte zie ik mijn groepsgenoten als gekleurde stipjes omhoog zwoegen, ook hun afstanden worden groter. Wederom moet ik een paar keer afstappen op de echt steile stukken, maar het meeste fiets ik. Wel stop ik 2 keer een minuutje om mijn hartslag en ademhaling onder controle te krijgen. Zo zwaar voelt het. En dan ben ik boven. En gesloopt!!! En enthousiast: want nu gaan we dalen en dat vind ik geweldig 
Dus een dag die net zo pittig was als de vorige, maar dit keer inclusief de vermoeidheid van gisteren. 
). En ik sleep mezelf door naar de lunch. Die is heerlijk: een hartige sausage roll en strawberry eton mess taartje 
We zijn hier wel wel wat tijd aan kwijt geweest en met hulp van voorbijgangers is de pechvogel goed bij het ziekenhuis aangekomen. Schade: een gebroken sleutelbeen. 
) naar Greenhead. Het gaat ons goed af. Het is prachtig weer, de zon schijnt wederom en we fietsen mooie stukjes van de coast to coast fietsroute. We krijgen één buitje over ons heen, maar na 10 minuten is het alweer voorbij. Ik stap wel op met behoorlijke pijn in mijn rechterknie. Ibuprofen maakt het draaglijk en ik fiets de dag rustig uit en geniet 
Onderweg lunchen we nog in een verlaten dorpje waar één pub open is. Werkelijk de lekkerste tomatensoep met brood gehad en verse sticky toffee pudding gedeeld. 
Wel staat Newcastle nog vol plassen (gerust 10cm diep) dus echt droog komen we toch niet bij de boot aan. We gaan de boot weer op, sjorren fietsen weer vast en gaan nu echt naar huis. Toch wel zin in...
wat was het koud en nat vanmorgen. Lunteren is het niet geworden. Ik werd rond 5 uur wakker vannacht en ik hoorde toch extreem harde regen. Moest zelfs even nadenken wat het was