Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-02-22 12:40

Geplaatst door de TopicStarter : 24-02-22 12:40

Bedankt voor jullie lieve woorden weer dames.. Ik heb ze uiteraard wekenlang geleden al gelezen (net zoals de PB's trouwens waar ik nog niet heb op gereageerd - sorry daarvoor.. Heb ik tot nu toe de energie niet voor gehad en ben het eerlijk gezegd ook wat uit het oog verloren), maar er even op terug komen doet me toch een beetje beter voelen. Net zoals ik vandaag op mijn blote voeten en tshirt droog buiten gewandeld ben om te kijken wie de nieuwe bewoners zijn boven de paardenstal. Ik heb ze uiteindelijk goed kunnen zien. Het blijkt dat torenvalken het nest van de bosuilen van vorig jaar hebben overgenomen. En het zien van die prachtige vogel verwonderd mij. Het vreemde eraan is dat dat vooral rationeel is. Rationeel verwonderd het mij. Dat gevoel, voel ik jammer genoeg niet echt.

Het zijn weer van die dagen dat ik me doods voel. Ik loop rond, eet, drink, beweeg, slaap, studeer of teken. Het is een soort automatisme waarin ik in zit. Ik heb gisteren mijn vriend gezien na 3 weken en dat was fijn, maar tegelijkertijd voelde ik me ook zo afgestompt. Mijn hoofd is wazig en vooral in de buitenwereld besef ik hoe ik haast in een andere dimensie ofzo leef momenteel. Ik kan het moeilijk uitleggen.

Ik stoor me op dit moment erg aan het feit dat het lijkt alsof alles tegen me is. Ik onderneem de stappen die ik moet doen om iets te bereiken, maar bots dan altijd op zo veel moeilijkheden. Zodus ook, de beslissing dat ik nog meer aan mezelf wil werken, is ontstaan door bepaalde realisaties en problematieken die ik ervaarde toen ik streefde naar een meer 'normaal' leven. Ik probeer dan toch wat af te gaan op mijn intuïtie; loopt het telkens mis, dan denk ik dat het niet meant to be is ofzoiets. Naar mijn lokale huisarts gaan is reeds 2 jaar eigenlijk een probleem, toch wat mijn mentale gezondheid betreft. Niet omdat het een slechte arts is, maar omdat ze te dichtbij mijn gezin staat. Nu is het eigenlijk echt wel nodig dat ik ga. Zowel om terug een springplank te hebben voor verdere hulp als voor mijn administratie. Na wekenlang zagen over hoe onmogelijk het was voor mij om dit te doen, zei mijn vriend gisteren dat ik écht moest bellen. Door dat uit te spreken voelde ik een beetje de externe druk. Ik had nu een rustig moment, niemand thuis dus wist dat het nu of nooit was. Normaliter werkt ze met een online agenda, maar die deed vreemd (anders had ik wellicht al vroeger gewoon iets geboekt zodat ik verplicht was om te gaan). Ik bel en krijg te horen dat ze nog in ziekteverlof is tot eind maart.

Dusja. Dik k*t. Er is een doorverwijzende arts maar daar ben ik niet zo lang geleden geweest en die zei letterlijk 'Ik ken je niet, dus ik kan je niet echt verder helpen. Ga naar een arts die je kent'. De enige optie is dus reizen en naar mijn huisarts gaan toen ik in Gent zat. Op zich is dat geen drama, ik vond dat écht een hele fijne arts en ze heeft mij vorige keer heel goed opgevangen. Maar het is wel weer veel gedoe. De hoofdreden waarom ik dat initieel niet gedaan heb is ook omdat ervaring mij geleerd heeft dat zij niet echt op de hoogte zijn van wat er hier in de buurt in dit hol van pluto qua hulpverlening is. En dat doorverwijzingen dus moeilijker zijn. Enfin, ik kan het maar proberen denk ik dan..

Om terug te komen op nog wat zaken dat ik de laatste keer hier verteld heb..

Met mijn vriendin heb ik het uitgepraat. We hebben beide onze perspectieven uitgelegd maar daar is het ook bij gebleven. We praten momenteel niet met elkaar.

Overigens ook contact gehad met twee PZ's, maar ook geen positief nieuws daarover.

Kortom, we blijven aanmodderen en ons een beetje nuttig bezig houden om de tijd te verslijten. Ik heb niet veel (positieve) vooruitzichten (en mijn angsten voor de toekomst is plots heel reëel geworden met de situatie in Oekraïne) en besta momenteel gewoon een beetje. Lukt mij niet goed om daar vrede mee te hebben, zeker tegenover de buitenwereld voel ik me een nietsnut. Dus alle conversaties met betrekking tot mezelf, hoe het met me gaat en wat ik nu doe probeer ik stellig te vermijden.

**Geplaatst**: 24-03-22 21:28 · **Anoniem** **Geplaatst**: 24-03-22 21:28 Hoe gaat het Kaat?

Geplaatst: 24-03-22 21:28

Hoe gaat het Kaat?

**Geplaatst**: 26-03-22 12:58

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 26-03-22 12:58

Wat een verdrietig laatste bericht Kaat. Ik hoop dat het inmiddels weer wat beter met je gaat.
Ik merk dat de komst van de lente mij goed doet, hopelijk jou ook. :(:)

**Geplaatst**: 27-03-22 15:24

Geplaatst: 27-03-22 15:24

Hoi Kaat, zie je er misschien tegenop om iets te posten? Omdat je niets positiefs te melden hebt, en bang bent ons daarmee op te zadelen?

Gooi het er maar gewoon uit. Op dit moment zijn heel veel mensen er naar aan toe door twee jaar isolatie en die oorlog er nu bovenop. Ik ook. Gooi het er maar gewoon uit. En vergeet niet: je mag eindelijk weer mensen aanraken, dus ook knuffelen. Dat is toch een hele troost?

**Geplaatst**: 27-03-22 22:30

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 27-03-22 22:30

Ik ben benieuwd hoe het met je gaat Kaat! Hopelijk gaat het een beetje :(:)

En doe niets wat je niet wil, als je niet wil posten is ook oké natuurlijk.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-03-22 12:23

Geplaatst door de TopicStarter : 29-03-22 12:23

Ik had een heel bericht getypt en heb perongeluk de browser gesloten dus alles is weg _-:(

Om het dan maar eens kort te proberen herhalen:
Het ging een periode beter omdat door de oorlog(sbeelden) mijn ogen geopend zijn en ik vond dat ik mijn tijd aan het weggooien was. Terwijl mijn leven niet eens zo slecht is. Daardoor ben ik meer gaan doen en probeerde ik kleine positieve dingen te veranderen in mijn dagelijkse routine (meer op tijd gaan slapen en opstaan, beter eten etc.) Het hielp ook wel dat het zo'n mooi weer was.

Verder ben ik druk bezig geweest met een fundraiser voor oorlogsslachtoffers door lino-prints te maken en te verkopen. Daar ben ik quasi de hele maand mee bezig geweest en gisteren heb ik het geld (315 euro) gedoneerd aan Voices of Children. Een Oekraïnse organisatie die (kunst) therapie aanbiedt aan kinderen met een oorlogstrauma. Ik heb op social media ook nog een persoonlijk dankwoord van hun gehad, echt super lief. Initieel ging ik het naar aan andere, grotere organisatie doneren maar er is hierrond wat controverse geweest waardoor ik het liever aan een meer lokaal initiatief doneerde. Het voelde goed om bestellingen te maken en ook heeft het toch een klein beetje mijn gevoel van onmacht kunnen wegwerken.. Ik ben dan nuttig bezig geweest voor een goed doel en dat voelde wel fijn.. Tegelijkertijd ook heel tof om te zien dat mensen blij zijn met hun prints en een plekje geven in hun huis.

Daarnaast ook druk bezig met mijn opleiding Natuurmanagement af en toe. Recent de eerste excursie gehad en iedereen ontmoet. Waren allemaal gezellige, hartelijke mensen. Het duurde eventjes voor ik me wat kon openstellen maar heb wel fijne gesprekken gehad. Ik was achteraf wel helemaal gesloopt en ben na thuiskomst om 17u in bed gekropen en de volgende dag pas om 6u wakker geworden

Het was ook wel intensief, zo de hele dag rechtstaan en luisteren en ik had al een paar dagen te weinig geslapen eigenlijk.

Ik wissel, as usual, verder nog van dag tot dag. 's avonds kan ik me vooral intens eenzaam voelen. Sommige dagen ben ik erg depressief en lusteloos. Andere dagen valt het mee. Er zijn wat dingetjes binnen mijn relatie ook die voor veel onrust zorgen. We zien elkaar niet veel meer wegens omstandigheden en dat maakt het voor mij erg moeilijk. Ook daarin wissel ik enorm. Als ik recent bij hem ben geweest of naar hem toe ga binnenkort, heb ik positieve gevoelens voor hem. Is het lang radiostilte en heb ik het gevoel dat hij mij verwaarloosd, krijg ik negatieve gevoelens. Dat is soms erg vermoeiend.. Maar momenteel is het niet mogelijk om elkaar meer te zien.

Ik heb verder wel het idee dat ik qua gedrag wel weer wat beter ben (alhoewel ik de laatste paar dagen weer 10+u slaap per nacht

) en ik heb steeds minder moeite om het openlijk te hebben over mijn situatie met mensen. Gok dat dat niet zo heel gek is, ik zit er nu al zo lang in. Het is nu zo. Niets aan te doen.

Ohja, ik heb mogenlijks een plek gevonden waar ik terecht kan voor therapie. Gezien de afstand staat dat concreet gelijk met opname. Ik hoop nu echt voor de laatste keer. Ik heb wel al besloten dat ik niet dezelfde fout ga maken om terug naar huis hier te keren. Als het daar afgerond is, probeer ik toch te zoeken naar iets voor mezelf. Ik ga niet meer wachten op mijn vriend, want daar komt toch geen schot in de zaak en met mijn leefloon werkt dat overigens alleen maar in mijn nadeel. Ik heb de ruimte en de zelfstandigheid nodig om mijzelf positief te gaan ontwikkelen. Dat lukt hier thuis gewoon om meerdere redenen niet. Maar, de voorwaarde is wel, dat ik voldoende stabiel moet zijn uiteraard.

Wat die opname betreft trouwens, daar zit ik nu al 2 weken op te wachten of ze me zouden aannemen. Normaal wist ik het vorige week al, maar er was daar Covid dus het overleg is uitgesteld. Ik zou vandaag besproken worden en morgen kan ik dan bellen.. Het betreft een meer algemene afdeling overigens waarbij ze vooral adhv mentaliseren werken. Er wordt minder gekeken naar 'Jij hebt Borderline dus je moét DGT volgen', meer naar jou als persoon en de events die voor je mentale problematiek gezorgd hebben. Dat is, althans, wat er gezegd wordt. Het klonk allemaal zeer positief aan de telefoon, maar ik ben wel wat voorzichtiger geworden door ervaring. Als ik aangenomen wordt overigens, is het minimaal voor 1 maand. Als alles goed is, kan ik dan langer blijven. Zo lang/kort als nodig. Het is sowieso een afdeling voor mensen die al wat stabieler zijn, bv. zelfbeschadigend gedrag moet zo goed als nihil zijn.

Ik ga het dus nog een kans geven omdat ik mijn traject niet positief heb kunnen afronden. Als het nu weer niet lukt, dan is het misschien toch een teken dat ik meer moet focussen op werk/zelfstandigheid en van daaruit wel zien. Ik hoop vooral dat ik het kan combineren met mijn opleiding. Daar ben ik wat bang voor namelijk..

Ohja, mijn papieren zijn nog altijd niet in orde. Lang leve Covid die de hele huisartsenconsults overhoop haalt. Mijn consult is al 2x gecanceld geweest en ik heb het er echt een beetje mee gehad eerlijk gezegd.. :roll:

Het is wel dringend want als mijn arbeidsongeschiktheid niet verlengd wordt ben ik mijn leefgeld kwijt. Dus ik ga eens bellen en horen of het toch echt niet evt. via telefonisch consult kan..

**Geplaatst**: 29-03-22 12:40

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 29-03-22 12:40

Wouw, wat een hoop initiatief Kaat. Pas mal, niet slecht in tegendeel zelfs→ ik ben positief verrast over deze update. Fijn meid!!
En wat goed dat je jouw kunst ten bate stelt voor andere in dit geval voor getraumatiseerde oorlogsslachtoffertjes. Je bent echt wel een lieverd.

**Geplaatst**: 29-03-22 19:24

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 29-03-22 19:24

Wat een mooi initiatief, Kaat.
Je update klinkt positief, fijn!
En dat er je nog een weg te gaan hebt, ach, je bent van heel ver gekomen, en dat het tijd en energie kost, dat is te verwachten.

**Geplaatst**: 29-03-22 20:09

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 29-03-22 20:09

Hoi Kaat, ik was bang maar dit klinkt eigenlijk prachtig! Ondanks alle narigheid die je beschrijft. Je doet me helemaal schuldig voelen: terwijl jij iets deed voor de vluchtelingen ben ik helemaal ingestort en heb ik nog minder gedaan dan voorheen. Terwijl ik inderdaad, net als jij, een stuk minder te klagen heb dan die mensen daar met échte problemen...

**Geplaatst**: 30-03-22 21:11

Geplaatst: 30-03-22 21:11

musiqolog schreef:
Hoi Kaat, ik was bang maar dit klinkt eigenlijk prachtig! Ondanks alle narigheid die je beschrijft. Je doet me helemaal schuldig voelen: terwijl jij iets deed voor de vluchtelingen ben ik helemaal ingestort en heb ik nog minder gedaan dan voorheen. Terwijl ik inderdaad, net als jij, een stuk minder te klagen heb dan die mensen daar met échte problemen...

Beetje offtopic, maar voel je niet schuldig, Musiqoloog.
We hebben állemaal onze sterke en zwakke momenten. En onze eigen rugzak.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 31-03-22 13:13

Geplaatst door de TopicStarter : 31-03-22 13:13

Bedankt allemaal. Ik doe mijn best.

Musiqoloog, initieel had ik hetzelfde gevoel als jou. Nog altijd eigenlijk wel, maar ik ben er tegenin gegaan. Het zette bepaalde dingen in perspectief voor mij.. Niets doen heeft weinig zin, er constant mee bezig zijn heeft weinig zin. Er iets (nuttig) mee doen verzacht het gewoon een beetje. Het neemt het niet weg, helaas. Maar het helpt me wel persoonlijk.

Ik heb gisteren bevestiging gekregen dat ik op de wachtlijst sta overigens. Ik sta op de 11de plaats. Opnamedienst zei dat het wel nog 2 maand kon duren. Ik vond het een vrij laag getal vergeleken de vorige keer. We zullen het zien. Ik verwacht me er mentaal alleszins wel aan dat ik weer een zomer in de psychiatrie ga spenderen. En dat is oké voor mij. Ik wil vooruit. Als dat nog een zomer 'opofferen' betekent, dan is dat zo.

Vandaag ook mijn arbeidsongeschiktheid geregeld. Ik ben naar een andere arts gegaan (wel binnen dezelfde praktijk). Ik had geen keuze, het was de laatste dag. Dus met een lijf vol stress maar gegaan. Rationeel weet ik dat het heus wel meevalt. Alleen voelt het niet zo. Mijn lichaam volgt daarin niet. Dat zei ik ook tegen de arts en we waren het erover eens dat het helaas zo niet werkt.

De misselijkheid van de stress bleef nog even naborrelen maar ik voel me opgelucht nu. Nu focus op studie, kunst en de dieren thuis tot de focus naar zelfontplooiing binnen een paar maand verlegd wordt.

Ik hoop zò hard dat ze me gaan kunnen helpen. Het is moeilijk om niet te hard van stapel te lopen. Maar ik vind dat het wel al veelzeggend is dat ik niet op voorhand gecontroleerd moet worden door een arts. Zij zijn daar van mening dat iedereen een kans moet krijgen om therapie te volgen. En ze evalueren dus pas ter plaatse. Ik ben benieuwd.

Heb het fijn gehad bij mijn vriend ook. Dus overall wel goed gevoel. Hopelijk kan ik het vasthouden. Als het goed is ga ik binnenkort met hem ook op onze eerste trip samen naar Groot-hertogdom Luxemburg en daar kijk ik ook wel naar uit.

**Geplaatst**: 31-03-22 13:34

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 31-03-22 13:34

Gave update Kaat. Blij mee. Ik vind je dapper, ik vind dat je nu echt de koe bij de horens pakt en je verdient het echt dat het beter met je gaat nu en in de toekomst.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 31-03-22 15:24

Geplaatst door de TopicStarter : 31-03-22 15:24

Ja, ik ben er ook wel blij om. En blij dat ik het kan erkennen ook. Ik merk dat ik er vlotter over kan praten met mijn ouders (en zelf mensen daarbuiten). Het lijkt eindelijk erop dat ik bijna door de acceptatie fase zit. (Gisteren bv. toonde ik mijn tattoo die mijn littekens deels bedekt nog heel vlot en zonder nadenken aan de stiefvader van mijn vriend, zonder ook maar te denken "He oliebol, die littekens." en dat is zoo bevrijdend)

Ik hoop dat ik in de nabije toekomst gewoon mijn eigen plekje heb en met trots kan zeggen 'Dit doe ik als beroep, dit heb ik bereikt' en dat alles wat er het afgelopen (inmiddels bijna) 2 jaar is afgespeeld gewoon een hoofdstuk is dat ik heb doorgelezen. Die me wel gemaakt heeft wie ik ben en nog belangrijk is voor het huidige verhaal, maar dat ik er naar kan terugkijken als herinnering en minder als de realiteit bij wijze van spreken.

Moeilijk goed uit te drukken, maar denk dat jullie het wel zullen begrijpen. En zo niet, dan begrijp ik het tenminste wel gelukkig nu

**Geplaatst**: 31-03-22 16:08

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 31-03-22 16:08

Je verhaal is heel erg duidelijk Kaat. En ik hoop met je mee dat je er later op terug kunt kijken naar de jonge Kaat in crisis, met compassie en mildheid en dat het een herinnering wordt.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-05-22 09:28

Geplaatst door de TopicStarter : 12-05-22 09:28

Het is al zo lang geleden dat ik hier gepost heb dat ik me zelf niet meer kon herinneren waarover ik het hier laatst had en/of hoe ik mij daarbij voelde.

Het is eigenlijk allemaal in the grand scheme of things vrij stabiel gebleven. Ik heb wel periodes dat ik terug de dieperik in stuik. Recent nog ben ik helemaal omgedraaid naar mijn vriend toe omdat we elkaar lang niet zagen en het contact op afstand dan ook niet consistent verliep. Ik keerde helemaal in mezelf en nam afstand. Intern was ik vooral gefrustreerd. Plots wou ik niet meer bij hem zijn en kwam alles waaraan ik twijfelde of minder leuk aan hem vind boven water drijven. Ik voelde afgunst. Zowel naar hem als naar mijzelf omdat ik zo over een persoon dacht die mij zo graag ziet en omgekeerd. Ik werd er gek van.

We hadden nochtans een vakantie geboekt niet lang voor ik zo tegen hem keerde en alles ging wel oke. Ik stond op het punt de vakantie te cancelen. Uiteindelijk heb ik dat niet gedaan, want ik keek er ook wel naar uit. Maar toen ik hem de eerste keer terug zag na een maand voelde ik niets buiten irritatie. Ik verdroeg het niet als hij mij aanraakte. Ik moest letterlijk helemaal van nul wennen aan zijn aanwezigheid. Louter omdat ik geen emotionele permanentie heb en lang hem niet zien concreet betekent dat ik geen liefde meer voel. En dat helaas ook niet zo maar kan oproepen of herbeleven.

Ik heb niet kunnen slapen naast hem die nacht. Ik lag verkrampt in mijn bed en verdroeg het niet als hij tegen me aanlag en ben naar mijn zetel verhuisd. Gelukkig kwam ik los van zodra we vertrokken richting G. H. Luxemburg. Tijdens het wandelen in de stad daar kon ik er ook eindelijk met hem over praten. Hij was erg begrijpend en lief.. Dan voel ik me zo'n trut. Hoe kan ik zo slecht spreken over een persoon die zo veel geduld en liefde voor me heeft? Ik verdien hem niet. Niemand verdient dat.

We hebben het sinds dan heel fijn gehad op vakantie en ik merk dat ik terug naar hem toe ben gegroeid gelukkig..

Verder had ik besloten om terug hulp te zoeken voor mijn reïntegratie. Ik kon ergens terecht maar dit zou in opname zijn gezien ik te ver woon om een ambulant programma te volgen. Ik had hiervoor dinsdag een intake gesprek. Ik was erg gestresseerd. Mijn hoofd bleef telkens herhalen dat ik het niet wou. Ik was zo ontzettend misselijk de hele weg er naar toe. Zelf er nu over schrijven roept hetzelfde gevoel op.. Terug op een ziekenhuisterrein. Slik.

Het gesprek was met twee verpleegkundigen denk ik. Het waren erg lieve dames. Ze vroegen me ook hoe het was om daar te zijn, gezien ze wel wat af wisten van mijn traject. Ik gaf aan dat het moeilijk was. Ze vonden het dapper dat ik er was. Ik voelde daar niet veel bij en wimpelde het wat weg. Uiteindelijk kwamen ze tot het besluit dat ik een sterke interne kracht had. Een opname zou mij potentieel terug neerhalen. Mijn ouderlijk huis is een vrij veilige plek. Zij denken dat ik meer baat zou hebben bij hulp van thuis uit gezien de dieren en de natuur al een therapeutisch effect hebben voor mij. En dat is wat mijn buikgevoel ook wel altijd al zei. Maar om praktische redenen had ik niet echt veel andere opties.

Ik ben er dus met lege handen weggegaan. Ik heb wel wat handvaten gekregen over waar ik kan beginnen zoeken. Maar na het allemaal wat te laten bezinken merk ik dat ik het er wel wat moeilijk mee heb. Ik weet niet goed waar ik nog heen moet. Het is niet de eerste keer dat ik in deze regio gezocht heb. Mijn nazorg is zo slecht geweest omdat letterlijk amper iemand op de hoogte is van wat er in de buurt is van mijn ouderlijk huis.

Dusja. Weer een zoektocht. Weer nieuwe professionals. Weer mijn verhaal doen. Ik ben het allemaal een beetje moe.

**Geplaatst**: 12-05-22 19:32

Geplaatst: 12-05-22 19:32

Je bent een ontzettend mooie en sterke meid die een ontzettende moeilijke weg moet gaan. En dat doe je hartstikke goed.
Wat ben jij lang bezig zeg.
Maar je hebt al veel bereikt

Je hebt een goede vriend uitgezocht en je kunt met hem praten.
Je hebt een sterke interne kracht.
Je kunt hulpbronnen aanboren: je thuis en je dieren.

Ik snap dat je moe bent. Maar hou vol. Als ik zie wat je al bereikt hebt, dan gaat de rest ook goedkomen.

**Geplaatst**: 13-05-22 10:32

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 13-05-22 10:32

Hoi Kaat,
wat een prachtig verhaal over je relatie..! Dit soort inzichten zijn goud waard.

En het zegt heel veel over jouw ontwikkeling. Inzicht, acceptatie, geduld - en nog met een heerlijk resultaat!

En balen dat het niet zo opschiet met je reïntegratie.
Ik ben het stiekem eens met deze twee lieve dames - maar het is wel zuur om je verhaal te doen en er vervolgens 'niets voor terug' te krijgen.
Zullen we zeggen van 'dat geduld een schone zaak is'?
(Maar wel een erg moeilijke!!! Sprak ik uit ervaring...)

**Geplaatst**: 13-05-22 12:05

Geplaatst: 13-05-22 12:05

Mooie berichten zijn er al geschreven waar ik me alleen maar bij kan aansluiten. Ik geef je een gemeende knuffel.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-05-22 14:31

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst door de TopicStarter : 13-05-22 14:31

Bedankt allemaal. Ik krijg tranen in mijn ogen van julllie berichten. Ik vind het nog altijd zo moeilijk om te erkennen dat ik echt wel al heel wat obstakels goed overwonnen heb. Ik reageer altijd zo stoïcijns als mensen het erover hebben. Misschien is dat ook gewoon een manier van mij om geen emotie erbij te moeten tonen? Ik was erg aan het vechten tegen emoties tijdens dat intake gesprek ook. Ik bleef maar ratelen. Van de hak op de tak. Beetje weglachen. Maar ik heb ook wel kwetsbaarheid getoond. Zeker op het laatste stond ik op het randje van huilen. Het is er niet uitgekomen. Buiten stond een kameraad me op te wachten en dan draai ik de knop om en ben ik gewoon vrolijk en onnozel.

Janneke, je beschrijft het echt goed inderdaad. Op die moment was ik wel opgelucht want het bevestigde mijn gevoel - daarover moest ik dus niet meer zo onzeker zijn. Maar dan slaap je er een paar dagen over, komt je terug met je voeten op de grond en denk je 'Ja oliebol, ik moet nu wel weer zelf actie ondernemen' terwijl ik dus helemaal iets anders had verwacht.

Dan heb ik zin om in oude patronen te hervallen en gewoon in complete berusting te gaan. Maar dat heb ik gelukkig wel niet gedaan. Ik ken een plek waar ik al in het verleden naar gekeken heb dat ik wel nog kan proberen hier niet ver van. Heb het kort tegen mijn mama ook gezegd gisteren. Ik ging bellen vandaag maar merkte dat het moeilijk ging zijn. Een vriendin van me zei dan heel mooi: 'Doe gewoon waar je je het comfortabelst bij voelt'. Dus toch maar een mailtje. Ik haat het dat ik dan moet geduld hebben en wachten, maar ik heb gelukkig wel wat afleiding dit weekend. Dus hopelijk, snel antwoord en vooral dat ze me kunnen helpen.

Geduld, stap per stap. Hopelijk snel perspectief.

En knuffels terug aan jullie allemaal.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-06-22 13:12

Geplaatst door de TopicStarter : 14-06-22 13:12

Even een update.

Dankzij mijn maatschappelijke assistente heb ik een afspraak bij een lokale huisarts kunnen krijgen. Daar sta ik nu vast in het systeem en ga ik opgevolgd worden. Ik had gisteren de eerste afspraak en voel me er wel goed bij. Maar ik had ook het idee dat ze niet goed wist wat ze met me moest doen..

Ze heeft me uiteindelijk doorverwezen naar een psychiater in een nabij zkh naar keuze. Ik heb vandaag gebeld voor een afspraak bij diegene die ze genoemd had. Daar kan ik 25 juli langsgaan. Ik moet zeggen dat het onthaal aan de telefoon heel droog was. Ken de arts ook niet en kan niets over haar vinden. Dus het is wel weer eng allemaal. Mede ook omdat het in een zkh is. Ze gaan mij heus niet zomaar gedwongen opnemen oid maar er is toch dat angstig stemmetje in mijn hoofd die zegt 'wat als'

Ik moet tussendoor nog eens langs bij de huisarts ook om te horen hoe het geweest is maar zal die afspraak moeten verlaten ivm die voor de afspraak met de psychiater is en ik anders t nut er niet zo van in zie.

Ik heb niet zo lang geleden een crisis moment gehad na een oprecht goed bedoeld gesprek maar merk dat ik sinds dan weer meer gelaten ben. Tijdens laatste excursie voor opleiding ook helemaal uitgevraagd geweest door iemand. Ik kan dan mijn grenzen niet aangeven, zeker als die andere persoon wat dominant is. Ik ben wel compleet beginnen te blokkeren dan. Neen, ik weet niet wat ik wil doen. Neen, jouw goed bedoelde suggesties zouden bij mij oprecht meer slecht doen dan goed. Ik snapte waar ze vandaan kwam met gewoon ergens te starten met werken om zelfvertrouwen te krijgen. Het is alleen niet zo simpel in mijn hoofd. Ik moet dan echt op een plek terecht komen waar er volop rekening gehouden mee kan worden. Maar gezien ik toch voor een re-evaluatie van mijn diagnose neig te gaan wacht ik beter tot dat papierwerk in orde is lijkt me.

Bijgevolg was ik mede door dat, maar ook door de intensiteit van die excursie dag echt helemaal gesloopt en heb ik toen weer quasi 11 uur geslapen. Omgang met mensen de hele dag is zo vermoeiend en energiezuigend.

Het einde is in zicht wat het groepsgebeuren betreft gelukkig. Nog paar keer op de tanden bijten en meedraaien in de molen.

Voor de rest loopt mijn merrie onzuiver en komt donderdag de DA voor kreupelheidsonderzoek. En ik hoop dat het niet het begin van het einde is en alles meevalt.

**Geplaatst**: 15-06-22 11:59

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 15-06-22 11:59

Fijn Kaat dat je een update geeft. Het gaat ça va als ik het zo lees. Niet slecht maar ook niet goed. Het wisselt een beetje. Succes donderdag met je paard. HOpelijk valt het mee.
Ik begrijp je angst van het stemmetje. Stemmetjes zijn naar en maken vaak eenvoudige zaken lastiger .

Knuffel meid en hou je taai.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 28-06-22 12:42

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst door de TopicStarter : 28-06-22 12:42

Ja, ça va is een goede verwoording. Al gaat het de paar laatste dagen weer minder goed. Ik loop altijd verloren als ik geen specifieke dingen gepland heb. Ik heb nergens zin in, maar verveel me tegelijkertijd steendood. Er is weer verandering en daar heb ik het moeilijk mee. Ik ben hele dagen aan het weggooien omdat ik nergens zin in heb en me zo leeg voel. Ik hoop dat ze maar weer snel voorbij zijn. Kan echt niets met mezelf beginnen.

Wbt paard is de DA pas vorige week gekomen. Helaas slecht nieuws ook (en ik denk dat het oa daarom niet zo goed gaat met me, omdat ik het moeilijk kan verwerken..) Ze liep slecht op beide achterbenen. Bij buigproef RA viel het nog wel mee. Alhoewel als hij dan de buigproef op LA deed ze amper kon steunen op RA van de pijn. Bij het wegdraven dan liep ze enorm kreupel. Conclusie van DA is gevorderde arthrose op beide spronggewrichten. Hij is er zeker van dat als hij foto's zou nemen hij heel wat abnormaliteiten aan het gewricht zou zien dus heeft dat voorlopig ook niet gedaan. Het verandert namelijk toch niets. Hij raadde aan om haar op duivelsklauw te zetten en dan kan er nog ooit gekeken worden voor infiltratie oid. Ik mag swso een week niet rijden.

Maar het zit me niet lekker om op een kreupel paard te rijden. Dan hoeft het voor mij niet meer. Echter nu ik mentaal weer wat aan diggelen lig merk ik pas echt hoe wanhopig ik ben om haar op te zadelen en de velden in te vluchten.. Jarenlang is zij mijn vrijheid geweest. De plek waar ik mijn hoofd even kon leegmaken.

Met mijn ander paard lukt dat niet. Hij is niet rustig buiten. Ik geniet er dan ook niet van want moet dan de hele tijd op andere dingen letten.. Ik was wel bezig om hem klaar te stomen en had daar een tijdje terug ook wel motivatie voor. Maar momenteel echt niet. Toch niet alleen. Het vergt me te veel energie die ik niet eens heb om mezelf staande te houden..

Maar goed.. ik heb wel nog wat vooruitzichten waar ik me aan vast kan houden. Ik heb gewoon geduld nodig.

**Geplaatst**: 29-06-22 16:43

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 29-06-22 16:43

Ach meis, dat is naar om over je paard te horen...!!

Artrose in het spronggewricht ken ik als spat en daar is een tildren infuus voor. Daarna (poosje rust, opbouwen) kun je met een goed geweten weer rijden. Artrose en pijnvrij kan goed samengaan en beweging is in principe goed. (Tijd nemen om de gewrichtsvloeistof warm te stappen, kan 20 minuten duren.)

Vervelend van die leegte. Een lege agenda werkt om één of andere reden niet stimulerend. En zonder structuur je dagen vullen is gewoon best zwaar.

Nu maar hopen dat het gaat lukken met één van de mogelijke opties!

**Geplaatst**: 29-06-22 17:12

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 29-06-22 17:12

Kaat, bijna je post gemist.
Naar en sterkte met je paard. Ik geef je een zeer gemeende Knuffel!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 25-07-22 17:02

Geplaatst door de TopicStarter : 25-07-22 17:02

Zo, even weer een update.

Eerst en vooral bedankt voor de tips Janneke voor mijn lieve Tinky. Het gaat gelukkig goed met haar. Ik heb nog niet met haar gereden (ze krijgt nu al een maand duivelsklauw), maar het staat wel op de planning om het nog eens rustig aan te proberen. Ik vond dat ze al zuiverder liep op de wei, dus fingers crossed.

En merci voor de steun, Pien. :knuffel:

Met mij gaat het de laatste tijd erg goed eigenlijk. In tegenstelling tot mijn laatste post had ik het érg druk ineens. Wel op een gewoon gezellige manier. Zo heb ik voor het eerst meegelopen op een re-enactment event samen met mijn vriend. Het was meteen een erg grote en voor een heel weekend. Quasi constant interactie met mensen.. Ik wist niet of het me ging lukken. Maar de groep waarmee we gingen was zo ontzettend lief en behulpzaam, dat ik er écht van genoten heb. De eerste avond plofte ik in mijn tent en dacht ik letterlijk: 'Ik ben er, bijna. Zo dichtbij bij herstel'. Dat was een oprechte observatie die me vol warmte vulde. Ik was trots op mezelf en het was een mooi voorbeeld dat als ik omringd ben door de juiste mensen ik meer aankan dan ik denk. Al moet ik wel zeggen dat die 2 dagen wel ruim voldoende was en het niet veel langer had moeten duren. Verder nog een fantastisch concert meegepikt samen met vriendlief en mijn beste vriendin, ook genoten en zowaar gedanst. $*\o/*$ Gisteren had ik een BBQ en pool party met mensen die ik allemaal quasi niet kende en dat ging ook redelijk goed. Al was ik daar meer naar de avond toe wel overprikkeld. Ik kroop een beetje in mijn schulp, had de energie niet meer voor interactie en voelde de tranen achter mijn ogen klaarstaan. Dat is iets wat me altijd overkomt als ik overprikkeld ben. Ik huil dan werkelijk zelden, maar toch heb ik dat gevoel.. Als ik dan even naar de wc ging overviel het me. Ik heb me wel bij elkaar kunnen rapen en ben er niet in meegegaan. Daar was ik wel trots op. Ik heb ook netjes rond de standaard 'En wat doe jij in je leven?'-vraag kunnen rondpraten. Ik kreeg wel een beetje een vreemde blik terug door mijn ongemakkelijk lachje maarja. Dat is dan zo.

Echter, bij het naar huis rijden overviel mij ineens de gedachte dat ik de dag erna naar de (nieuwe) psychiater moest. Dat was ik helemaal vergeten. Ik werd zo hard van mijn roze wolk geduwd en ineens voelde ik me zo k*t. Bloednerveus, misselijk en de hele nacht lopen woelen in bed. Ik had er écht geen zin in.

In de auto op weg naar het ZKH nog een bèta-blokker gepakt om de scherpe randjes er wat af te halen, maar het deed me niet super veel. Bij de psychiater was ik alsnog nerveus, dus dat ook uitgesproken. Alles kwam er weer een beetje in wartaal uit. Maar ik heb wél duidelijk uitgesproken dat het vooral ging voor een revisie van mijn diagnose en het in orde brengen van die papieren voor VOP premie.

Revisie diagnose: Ze vroeg hierin vooral mijn redenering waarom. Daarbij legde ik haar uit dat ik er altijd wel moeite mee heb gehad en dat mensen rondom mij zich er ook niet echt in konden vinden. Ik vertelde haar dat de AQ test was afgenomen en dat ik daar significant op scoorde. Ook dat mijn jongste broer deze diagnose heeft waardoor de kans al wat groter is. Echter vertelde me al snel heel nuchter dat er veel overlap is met BPD en dat het fundamenteel niet veel verschil zal maken qua behandeling. Voor beide omvat therapie vooral tips om er mee om te gaan. Medicatie is in theorie niet aanbevolen. Op mijn leeftijd zou het die 100den euros dus niet waard zijn. Duidelijk dus.

Papieren VOP premie: EINDELIJK ingevuld en in orde. Dus dat is hopelijk wel iets waar ik verder kan als ik straks naar werk zoek. Hopelijk maakt dat de brug om over dat gat van 2 jaar te praten iets gemakkelijker.. En kan er rekening gehouden worden door direct sociaal contact wat te beperken, meer thuis werk en voorspelbaarheid.

Verder vroeg ze wat dingen over het verleden(voornamelijk over dat ik gepest ben geweest). Zei ze nog dat ik veel heb meegemaakt op jonge leeftijd (Ja, het is een heftige periode geweest

). Ik heb er ook gehuild, wat weer lang geleden was. Wederom wel heel kort - ik denk dat het de ontlading van de stress was. Bij het invullen van de papieren zag ze ineens mijn achternaam en vroeg ze heel droog of ik familie was van. Uhm, ja, dat is mijn nicht. Bleek ze met haar in de klas gezeten te hebben. En heeft ze dus de rest van ons gesprek daar de hele tijd over gepraat. Zelf al zei ik nog iets belangrijk over mezelf tussendoor, bleef ze daar maar over praten. Ik dacht echt, oké, gezellig enzo maar ik ben hier toch voor mijzelf? Niet om over mijn familie te praten.. Op het einde weeral zo snel snel, klaar en doei. Maar misschien ligt dat aan mij. Ik ben daar zo gevoelig voor.

Maar ik ben er niet in doorgeschoten. Vroeger had ik gefrustreerd het zkh verlaten en misschien zelf overgegaan tot zelfdestructief gedrag. Ik heb wel een hard nummer opgezet om me wat op uit te leven (omdat ik die frustratie wél voelde), maar er me niet naar gedragen. Gewoon rustig tot bij mijn grootouders gestapt en het van me kunnen afzetten.

Daarin ben ik zo gegroeid de laatste tijd. En dat heb ik gewoon helemaal zelf gedaan. Geen therapie, niets. Gewoon rust. Mijn eigen ding kunnen doen. Geen druk en omringd zijn door de juiste mensen. Mijn grootouders waren ook heel lief en bezorgd, vroegen hoe het was gegaan enzo.. Ik heb er met mijn mama als het allemaal wat gaan liggen was ook goed over kunnen praten in de auto.

Ik voel me nu tijdens het typen wel wat emotioneel worden, haha. Het is allemaal zo veel geweest. Ik ben erg blij om nu te beginnen merken dat ik heus niet gewoon niets heb gedaan. Maar dat ik gewoon die tijd nodig had om te helen van het trauma dat ik allemaal zo op korte tijd heb meegemaakt. Ik moet hierin wel voorzichtig zijn, ik weet dat het altijd snel kan omdraaien en de kop op steken. Ik plan om misschien toch sowieso te gaan kijken of ik nog ergens terecht kan bij een CGG oid om af en toe eens op gesprek te gaan. Zeker als ik zou beginnen werken denk ik dat dat wel belangrijk gaat zijn om mij hierin psychologisch wat op te vangen. En de winter is ook moeilijker.

Maar ik heb heel veel over mezelf geleerd. Ik kan het nu tenminste redelijk voelen aankomen/voorspellen. En dat is echt heel veel waard.

Ik hoop dat dit topic binnenkort op slot kan. Niet omdat ik niet meer met jullie wil praten (ik ben jullie allemaal nog zo ontzettend dankbaar voor alle steun), maar gewoon om dit boek volledig te kunnen sluiten. Het is tijd om aan een nieuw boek te beginnen schrijven. Want daar heb ik zo veel zin in.

Groetjes,

Kaat

Afbeelding