Bokt.nl

**Geplaatst**: 26-05-14 12:08

Geplaatst: 26-05-14 12:08

Sammert schreef:
Heeft iemand toevallig ervaring met de ursula kliniek in Leidschendam?

Jep , stuur maar pb als je meer wilt weten

**Geplaatst**: 28-07-14 10:33

Geplaatst: 28-07-14 10:33

Hallo,

Ik heb hier eventjes door het topic gebladerd, en mijn ‘eetprobleem’ verdwijnt in het niets als ik zie wat sommige hier meemaken.... Maar zit nu toch ergens mee.

Mijn eetprobleem is 10 jaar geleden begonnen: toen ik 22 was merkte ik dat ik heel makkelijk eten terug kon overgeven. Dat opende deuren voor mij: ik kon zoveel eten als ik wou, zonder bij te komen! (ben mager gebouwd (+/- 55 kg op 1m68) en heb niet echt aanleg om dik te worden).
5 jaar lang heb ik dat obsessief gedaan. Ik sloeg bijna elke dag een voorraad eten in (lees: koeken, chips, broodjes, etc...) om vervolgens een halfuur tot een uur te eten, en het daarna terug over te geven. Soms deed ik dit wel tot 5 keer per dag. Ook dikwijls na het avond- of middageten; dan trok ik mij direct terug op mijn kamer en at ik nog verder tot mijn maag barstte. Ik woonde die periode ook nog thuis, maar ging wel werken. Het was echt een obsessie: de hele dag dacht ik aan niets anders, en keek uit naar het moment dat ik kon beginnen eten. Het beheerste mijn leven.

Op een gegeven moment is mijn moeder erachter gekomen, en omdat ik er zelf van af wou, heb ik mijn probleem ook niet ontkent en lag de deur open voor hulpverlening. Eerst bij de huisdokter mijn verhaal gedaan, die me toen doorverwees naar een psycholoog. Daar heb ik een 10-tal sessies gedaan (vnl. praten), maar voelde me daar echt niet op mijn plaats (ik was toch geen ‘psychologisch geval’??). Ook ging ik langs een diëtiste voor extra begeleiding.

Na een tijdje ben ik dan gestopt met psychologische hulp en diëtiste, omdat ik dat ‘bullshit’ vond en ik mijn eigen probleem wel zou oplossen. Iets later leerde ik mijn huidige vriend kennen, een half jaar later zijn we gaan samen wonen en daarmee is mijn probleem ook heel hard verminderd. Ik kocht nooit meer ‘extra’ voedsel om het stiekem ergens op te liggen eten, ik ging eten zoals een ‘normale mens’. Mijn drang verdween, ik was absoluut niet meer met eten of mijn gewicht bezig, we hadden geen weegschaal in huis, het boeide me allemaal niet meer. Ik had een nieuw leven, had duizend-en-één-dingen om te doen, we hebben ondertussen samen een huis gezet, kortom: ik dacht amper nog aan eten.

Het enigste wat bleef, was dat ik, als ik merkte dat ik wat veel gegeten had of als we ergens op een bbq waren of een feestje (ergens waar veel eten was), ik toch nog een deel terug ging overgeven. Maar het is geen dwang meer, ik beslis er zelf over of ik het doe of niet, en als ik zeg nee is het ook nee. Ik kan zelfs een heel feest aan zonder één keer over te geven. Gemiddeld hing ik nog 2 keer per week boven de pot (omdat ik toen lekker gekookt had en toch wat veel had gegeten

). Ik had het gevoel dat als ik besliste dat het volledig gedaan was met overgeven, ik dit ook zou kunnen. Maar tot nu toe heb ik die stap nog niet genomen omdat ik nu in een soort van comfortzone ben beland. Ik geef af en toe over maar dit hoort bij mijn leven maar heb het onder controle en het is helemaal niet meer van die proportie als vroeger. Het is mijn ‘kleine probleempje’ dat bij mijn leven hoort.

Zo gaat dit nu al 5 jaar lang. Mijn moeder heb ik destijds, na ik gestopt ben met de hulpverlening, wijs gemaakt dat mijn probleem volledig over was. Mijn vriend heb ik een jaar geleden verteld dat ik vroeger een eetprobleem heb maar dat het nu volledig over is (klein leugentje om bestwil).

Maar gisteren waren we bij mijn ouders gaan eten (moeder was niet thuis) en aangezien het hapjes waren, en soep, en hoofdmaaltijd, en het wat zwaar op mijn maag lag ben ik gaan overgeven.
Vanmorgen kreeg ik een sms van mijn moeder met de vraag of het eten me niet gesmaakt heeft. Trok lijkbleek weg: ze weet dat ik overgegeven heb. Maar hoe dan?? Zou het terug in de wc-pot gelopen zijn..? Ik stuurde terug: jawel, het was heel lekker. Antwoord van haar: dan is het goed, want het moest maar eens op je maag gelegen hebben, dan had ik dat op mijn geweten

. Voor mij de bevestiging dat ze het weet. Iets later nog een sms dat ik haar moest opbellen.

Nu durf ik haar dus niet opbellen laat staan haar onder ogen komen. Wat moet ik zeggen?? Moet ik het ontkennen? Schaam me er ook zo voor, ook voor het feit dat ik haar lekkere eten heb uitgekotst. Weet niet wat ik moet doen, weet het allemaal even niet meer... Wil geen ‘probleemgeval’ zijn, mijn leven loopt net zo lekker...

Sorry voor het lange verhaal, en bedankt aan wie het gelezen heeft.

**Geplaatst**: 28-07-14 10:42

Geplaatst: 28-07-14 10:42

Je leven loopt niet lekker want je kotst eten uit. Je houdt jezelf voor de gek als je denkt dat het dan prima met je gaat en alles in orde is. Als je er echt mee kan stoppen, doe dat dan eens? Ga maar eens een maand niet overgeven zónder te compenseren in je eetpatroon, en dan kom je er gauw genoeg achter of je werkelijk controle hebt of dat je jezelf voorliegt. Geen excuses, geen uitstel, geen 'ja maar' - gewoon een maand niet overgeven en wel normaal blijven eten. Ik denk namelijk dat je dan merkt dat je dat helemaal niet zomaar kan. Want als je het wel zo makkelijk kan laten, waarom doe je het dan? Denk je echt dat je aankomt van een dagje wat meer eten?

**Geplaatst**: 28-07-14 10:45

Re: Bokkers met eetstoornissen?

Geplaatst: 28-07-14 10:45

Nee, dat weet ik ondertussen dat ik niet aankom van een dagje wat meer te eten. En ik ben vrijwel zeker dat ik dat een maand zou kunnen. Denk ik.

**Geplaatst**: 28-07-14 13:12

Re: Bokkers met eetstoornissen?

Geplaatst: 28-07-14 13:12

Maar als je zo makkelijk zonder kan, en niet bang bent om aan te komen, waarom doe je het dan? Want je zal zelf ook best weten dat het niet gezond is en niet normaal. Wat maakt dat je op enig moment beslist dat je 'mag' overgeven van jezelf? Wat levert het je op?

**Geplaatst**: 28-07-14 13:23

Re: Bokkers met eetstoornissen?

Geplaatst: 28-07-14 13:23

Omdat ik dan soms, als het echt lekker is (bijvoorbeeld bbq waarbij je makkelijk 2 borden kan/moet opscheppen om alles eens geproefd te hebben), ik dan eens echt veel kan eten, zonder volledig vol te zitten en eventueel bij te komen. Onder het motto van "je leeft maar één keer, waarom je dan steeds alles ontzeggen?"

**Geplaatst**: 28-07-14 13:29

Geplaatst: 28-07-14 13:29

Waarom zou je per sé alles moeten eten? Als je vol zit dan zit je vol, en de volgende keer kan je dan weer andere dingen eten. Waarom is het pas goed als je alle lekkere dingen gehad hebt? En je zegt 'eventueel bij te komen', maar je wist toch best dat je helemaal niet aankomt van af en toe een avondje extra eten? En wat is er mis met een keertje heel vol zitten? Ongemakkelijk? Beangstigend? Controleverlies?

Als je het zo makkelijk op kan geven waarom doe je dat dan niet? Het is toch helemaal niet fijn om te liegen tegen je familie en vrienden?

**Geplaatst**: 28-07-14 17:49

Re: Bokkers met eetstoornissen?

Geplaatst: 28-07-14 17:49

Helemaal eens met Dani! Door deze vragen voor jezelf te beantwoorden wordt je gedwongen om eens na te denken over waarom je nog steeds af en toe overgeeft.
Je hebt in het verleden veel ernstiger problemen gehad met eten, maar dat het nu 'beter' gaat wil niet zeggen dat je volledig genezen bent.

miezelke, waarom bel je je moeder niet gewoon op? Je zal haar toch ooit weer onder ogen moeten komen, hoe langer je wacht hoe moeilijker het wordt.
Is het trouwens niet mogelijk dat je moeder ervan op de hoogte is omdat iemand anders thuis het aan haar verteld heeft? Ik zou er niet direct het ergste achter zoeken, volgens mij zijn ze gewoon bezorgd $:\$

**Geplaatst**: 28-07-14 18:49

Geplaatst: 28-07-14 18:49

Dani schreef:
Waarom zou je per sé alles moeten eten? Als je vol zit dan zit je vol, en de volgende keer kan je dan weer andere dingen eten. Waarom is het pas goed als je alle lekkere dingen gehad hebt? En je zegt 'eventueel bij te komen', maar je wist toch best dat je helemaal niet aankomt van af en toe een avondje extra eten? En wat is er mis met een keertje heel vol zitten? Ongemakkelijk? Beangstigend? Controleverlies?

Als je het zo makkelijk op kan geven waarom doe je dat dan niet? Het is toch helemaal niet fijn om te liegen tegen je familie en vrienden?

Okee, daar kan ik idd niet veel tegenin brengen

Stof tot nadenken in elk geval....

Ik vind soms: iedereen heeft wel een verslavinkje, waarom mag ik er dan ook geen hebben? Ik leef heel gezond: rook niet, drink amper een glaasje, neem geen drugs, beweeg redelijk wat, .... Heb geen andere rare verslavingen, ben geen gamer, tv-kijker, etc... Dus dan lijkt mij af en toe eens een beetje overgeven heel onschuldig en niet ongezond, toch?

Ivm mijn moeder: had alle moed bijeengeraapt dezemiddag en ben er heen gegaan. Dacht: face it, korte pijn! Maar blijkbaar weet ze het niet... -O-

Ze bedoelde met die berichten of haar eten mij gesmaakt had, want ze had nog niets van mij gehoord. Was echt opgelucht....

**Geplaatst**: 28-07-14 22:21

Re: Bokkers met eetstoornissen?

Geplaatst: 28-07-14 22:21

Lees je laatste post nou nog eens terug, je probeert een wel erg slechte gewoonte goed te praten... Je eten weer uitspugen vind ik niet onschuldig en ook niet ongevaarlijk en wel degelijk ongezond.
Ik snap wel dat je dat doet hoor, we proberen allemaal onze slechte gewoontes en misschien wel stoornissen af te vlakken en goed te praten. Maar diep in je hart weet je heus wel dat het niet goed en gezond is, anders had je je eerste berichtje hier ook niet geplaatst...

**Geplaatst**: 29-07-14 09:38

Geplaatst: 29-07-14 09:38

Niet iedereen heeft een verslaving, hoor. Dus da's alvast geen excuus.

De meeste mensen kunnen probleemloos stoppen met alcohol drinken, spelletjes spelen, of series kijken - en bovendien is dat niet direct schadelijk (alcohol in beperkte mate, uiteraard). Wat jij doet is dat wel. Fysiek schadelijk omdat het onnodig je maag en slokdarm belast en je gebit aantast, en mentaal schadelijk omdat het je dwingt te liegen tegen mensen die je liefhebt en omdat je er je werkelijke emoties mee onder de duim houdt.

Bijkomend risico lijkt me overigens ook nog dat je heel gemakkelijk weer terug kan vallen in een 'echte' eetstoornis als er iets vervelends gebeurt. Je hebt immers eerder boulimia gehad en je geeft nog altijd over, dus de stap naar eetbuien en vaker overgeven is dan klein. Nog een extra reden om er echt mee te stoppen.

**Geplaatst**: 31-07-14 10:18

Re: Bokkers met eetstoornissen?

Geplaatst: 31-07-14 10:18

Wat weet jij het toch altijd goed te verwoorden, Dani!
Miezelke, ik denk dat je inderdaad heel erg moet oppassen. Nu is het 1 keertje, maar bij iedere keer wordt de drempel lager. Je zegt dat je 2 keer per week overgeeft. Dat is niet een 'probleempje', dat is een serieus issue en dat mag je zeker niet onderschatten!
Weet je vriend dit eigenlijk?

**Geplaatst**: 31-07-14 10:31

Re: Bokkers met eetstoornissen?

Geplaatst: 31-07-14 10:31

Mijn vriend weet dat ik vroeger een eetprobleem heb gehad, maar niet dat het nu nog altijd zo is. Heb hem verteld dat ik er volledig mee gestopt ben 5 jaar geleden... $:\$

**Geplaatst**: 31-07-14 10:49

Re: Bokkers met eetstoornissen?

Geplaatst: 31-07-14 10:49

Vind je dat dan niet oneerlijk naar hem toe? Ik denk dat je hem onbewust ontzettend veel pijn doet door zo tegen hem te liegen. Ik weet zelf hoe erg mijn vriend het vindt als ik weer overgeef of minder eet. En ik denk dat het nog veel meer pijn doet om er zelf achter te moeten komen dat je vriendin het moeilijk heeft en jou schijnbaar niet in vertrouwen durfde te nemen.
Denk je niet dat hij je kan helpen met je probleem? Je probleem is immers minder geworden sinds je met hem samen bent. Hij kan (en wil) je vast ook helpen bij het laatste stukje. Misschien is het, zoals je het zelf noemt, een 'verslavinkje', en kan hij je steunen bij het minderen en 'afkicken'.
Of wil je niet van je eetstoornis af? Heb je een reden (stress, prestatiedrang, angst, controle, etc.) om je eetstoornis nog nodig te hebben?

**Geplaatst**: 31-07-14 10:55

Geplaatst: 31-07-14 10:55

Nee ik heb eigenlijk geen reden om een eetstoornis nodig te hebben. Heb helemaal geen prestatiedrang of drang naar perfectie of stress (behalve van mijn schoonmoeder af en toe

) of weet ik veel wat.
En het nu gaan opbiechten tegen hem is ook zo moeilijk... Dan moet ik gaan toegeven dat ik destijds gelogen heb tegen hem -O-

En zijn vorige vriendin had ook al een eetstoornis en was vaste klant bij een psychiater, die jongen zijn wereld stort in geloof ik.
Ik ga het gewoon proberen om te stoppen. Toch al voor een maand

. Moet wel lukken, heb er vertrouwen in.

**Geplaatst**: 31-07-14 11:03

Geplaatst: 31-07-14 11:03

Ik lees hier al een tijdje mee. Dit ivm clienten van mij die een eetstoornis hebben.

Ik zou het juist wel tegen je vriend zeggen. Zo kan hij je helpen en steunen waar nodig

**Geplaatst**: 04-08-14 13:02

Re: Bokkers met eetstoornissen?

Geplaatst: 04-08-14 13:02

Ik twijfel of ik mij hier moet melden. Zou ik een eetstoornis hebben? Ik heb wel een goed zelfbeeld, vind mezelf niet dik of lelijk maar door de stress van een behandeling van een trauma eet ik slecht. Hierdoor ben ik 2 kilo afgevallen in ongeveer 2 weken. Ik ben sinds gisteren, ik schrok van het getal op de weegschaal (te weinig) toch maar weer goed gaan eten. Tegen heug en meug in, ik heb geen honger maar ik wil niet verder afvallen, ziek worden etc.

**Geplaatst**: 04-08-14 13:20

Geplaatst: 04-08-14 13:20

Op basis van wat je nu schrijft zou ik zeggen van niet. Geen honger hebben is niet hetzelfde als een eetstoornis, waarbij je wél honger hebt maar weigert te eten of juist niet meer kan stoppen met eten. Tijdelijk gebrekkige eetlust als gevolg van stress is veelvoorkomend en normaal.

**Geplaatst**: 04-08-14 13:29

Geplaatst: 04-08-14 13:29

@dani
Onwijs bedankt voor je antwoord.
Ik ben vergeten te vermelden dat ik wel heel de dag denk aan eten en ook om te bepalen wat ik heb gegeten en of dat dan 'goed' is. Goed is ontbijt - lunch - diner wat redelijk standaard en gezond is. Al het andere is 'niet goed'.
Ik beoordeel mezelf dus ook.

**Geplaatst**: 04-08-14 14:59

Re: Bokkers met eetstoornissen?

Geplaatst: 04-08-14 14:59

Hmm. Wat versta jij onder gezond? En je eet dus helemaal niks naast je hoofdmaaltijden, of eet je wel tussendoortjes? Tel je kcal? Wat denk je dat er gebeurt als je regelmatig iets eet wat 'niet goed' is, en wat doe je als je toch zoiets gegeten hebt?

**Geplaatst**: 04-08-14 16:30

Geplaatst: 04-08-14 16:30

Zou ik hier mogen vragen hoe alles verliep bij mensen die uit het ziekenhuis zijn gegaan met een poliklinisch traject?
Want ik frustreer me hier echt dood over de gang van zaken ... terwijl, als ik vaak verhalen van anderen lees, het lijkt alsof alles zeer makkelijk verloopt en ze alle vrijheid hebben. En bij mij voelt het alsof ik één vinger gaf, en ze nu mijn hele arm opvreten lol.

En volgens mij is mijn diagnose ook compleet verkeerd gesteld. Maar das bijzaak.

**Geplaatst**: 04-08-14 19:52

Geplaatst: 04-08-14 19:52

Dani schreef:
Hmm. Wat versta jij onder gezond? En je eet dus helemaal niks naast je hoofdmaaltijden, of eet je wel tussendoortjes? Tel je kcal? Wat denk je dat er gebeurt als je regelmatig iets eet wat 'niet goed' is, en wat doe je als je toch zoiets gegeten hebt?

Gezond: vis, vlees, groente, fruit, boterhammen, yoghurt, etc. Geen chips, snoep, koek, chocola, ijsjes etc.

Ik eet het liefste geen tussendoortjes anders dan fruit. Al doe ik dit sinds vandaag wel weer om niet verder af te vallen.

Ik heb een paar dagen kcal geteld in een app. Maar daar ben ik een paar weken geleden, toen ik dat dus enkele dagen deed, mee gestopt.

Als ik wel 'slechte dingen' eet vind ik dat vervelend. Maar ik doe er niks aan. Ik ga niet overgeven ofzo.

**Geplaatst**: 11-08-14 17:12

Geplaatst: 11-08-14 17:12

xEmily schreef:
Zou ik hier mogen vragen hoe alles verliep bij mensen die uit het ziekenhuis zijn gegaan met een poliklinisch traject?
Want ik frustreer me hier echt dood over de gang van zaken ... terwijl, als ik vaak verhalen van anderen lees, het lijkt alsof alles zeer makkelijk verloopt en ze alle vrijheid hebben. En bij mij voelt het alsof ik één vinger gaf, en ze nu mijn hele arm opvreten lol.

En volgens mij is mijn diagnose ook compleet verkeerd gesteld. Maar das bijzaak.

Waarom denk je dat de diagnose verkeerd gesteld is? Dat is een kwalijke zaak natuurlijk, zeker als je vervolgens een poliklinisch traject gaat volgen met behandeldoelen gericht op díe diagnose. Al denk ik wel dat daar vrij snel duidelijk zou worden dat deze diagnose al dan niet klopt.

Wat wil je precies weten? (Je eerste vraag).

Ik ben zelf een aantal keer opgenomen geweest in het ziekenhuis en ben daarna doorgestroomd naar deeltijdbehandelingen, klinische opnames in een kliniek en daarna volgde dan vaak de poliklinische gesprekken etc. Ik heb wel gemerkt dat je inderdaad moet oppassen dat 'men' niet je hele traject in handen gaat nemen, ik heb steeds eigen zeggenschap willen behouden etc. Maar dat valt niet mee, ik werd gauw bestempeld als 'ziek' en daardoor had ik geen recht van spreken meer denk ik? Maar uiteindelijk is het allemaal goed verlopen. Ben er nu weer helemaal goed aan

**Geplaatst**: 11-08-14 19:26

Geplaatst: 11-08-14 19:26

Wipher schreef:
Waarom denk je dat de diagnose verkeerd gesteld is? Dat is een kwalijke zaak natuurlijk, zeker als je vervolgens een poliklinisch traject gaat volgen met behandeldoelen gericht op díe diagnose. Al denk ik wel dat daar vrij snel duidelijk zou worden dat deze diagnose al dan niet klopt.

Wat wil je precies weten? (Je eerste vraag).

Ik ben zelf een aantal keer opgenomen geweest in het ziekenhuis en ben daarna doorgestroomd naar deeltijdbehandelingen, klinische opnames in een kliniek en daarna volgde dan vaak de poliklinische gesprekken etc. Ik heb wel gemerkt dat je inderdaad moet oppassen dat 'men' niet je hele traject in handen gaat nemen, ik heb steeds eigen zeggenschap willen behouden etc. Maar dat valt niet mee, ik werd gauw bestempeld als 'ziek' en daardoor had ik geen recht van spreken meer denk ik? Maar uiteindelijk is het allemaal goed verlopen. Ben er nu weer helemaal goed aan

Diagnose verkeerd gesteld ... ik weet niet. Ik voel me totaal niet eetgestoord. Ik kan nu ook zomaar weer normaal met eten omgaan. Ik vind dat de dokter en de rest die zich hulp noemt mij nogal overschatten qua eetstoornisgehalte. Maar de "eetstoornis" is het probleem niet, het is eerder een gevolg. Ik hoop ook dat ze snel opmerken dat de diagnose niet klopt, al denk ik eerder dat het veranderd wordt in NAO ? En dat terwijl ze me eerst naar de kliniek wilden sturen

(Ik heb ook al tegen mijn behandelaar gezegd dat ik denk dat er geen eetstoornis is).

Met de eerste vraag wou ik gewoon ervaringen horen eigenlijk, hoe het bij jullie liep (:
En jij beschrijft het echt precies goed. Hier heb ik ook het idee dat het hele traject uit mijn handen gepakt wordt. Dan hebben we gesprek, zeggen ze dat ik ook inbreng heb, maar als ik met inbreng kom is het niet goed want het moet ab-so-luut volgens hun manier (ook als ik hun een stuk tegemoet kom). Dan heb ik ook zoiets van ... tja -O-

Wel fijn dat het bij jou helemaal goed is verlopen, anders kan het ook in een helletje veranderen lijkt mij.

**Geplaatst**: 12-08-14 20:23

Geplaatst: 12-08-14 20:23

xEmily schreef:
Diagnose verkeerd gesteld ... ik weet niet. Ik voel me totaal niet eetgestoord. Ik kan nu ook zomaar weer normaal met eten omgaan. Ik vind dat de dokter en de rest die zich hulp noemt mij nogal overschatten qua eetstoornisgehalte. Maar de "eetstoornis" is het probleem niet, het is eerder een gevolg. Ik hoop ook dat ze snel opmerken dat de diagnose niet klopt, al denk ik eerder dat het veranderd wordt in NAO ? En dat terwijl ze me eerst naar de kliniek wilden sturen

Het gevoel dat de eetstoornis niet het probleem is, maar het gevolg, is denk ik ook de waarheid. Meestal geld dit voor mensen met een eetstoornis. Problemen met eten ontstaan vaak niet doordat iemand 'gewoon wil afvallen', vaak zit er een veel diepere oorzaak onder. Het zou dus heel goed zo kunnen zijn dat jij je problemen hebt ge-uit door middel van gaan minderen/rommelen met eten.

Hoe gaat het nu? Heb je nu hulp, volg je een behandeling?