Bokt.nl

**Geplaatst**: 10-03-10 09:01

Geplaatst: 10-03-10 09:01

laetitia schreef:
Ik heb ook enorm veel respect voor mijn moeder, echt ik doe het haar niet na.
Een tweeling alleen opvoeden, 40 uur moeten werken om brood op de plank te krijgen en daarnaast nog elke avond als wij in bed lagen het huishouden doen.
Ze heeft er nooit spijt van gehad en ze heeft ook nooit het bijltje erbij neergegooid, omdat ze gewoonweg geen keuze had.

Maar ze heeft het niet makkelijk gehad. Vanuit Curacao met ons mee terug naar NL en daar in sociale woning terecht gekomen in een vreselijke wijk. Allleenstaande moeder was toen ook nog vrij nieuw en op ons woonerf was zij de enige. De rest vormde samen een gezin.
Mijn moeder werd door veel buurtbewoners genegeerd, soms zelfs uitgelachen en ze vormde een 'bedreiging' voor de getrouwde vrouwen...

Ik en mijn broertje waren ook de enigen in de klas die gescheiden ouders hadden. Ik denk dat dit tegenwoordig veel 'normaler' is.

Maar goed, ik wil een heel ander leven dan mijn moeder en misschien wil ik daarom onbewust wel geen kinderen.

Ook ik was de enige in de klas, misschien wel op school waarvan de ouders gescheiden waren. Het was toen nog heel bijzonder om gescheiden ouders te hebben, in hoeverre je dat bijzonder kan noemen.

Mijn moeder is bij mijn weten nooit genegeerd, wel werd er gesproken hoe mijn moeder het allemaal kon rooien, dat heb ik wel eens opgevangen maar daar moesten wij dan om lachen. Mensen willen zien wat ze willen zien.

Voor mij absoluut geen reden om geen kinderen te krijgen, ben zelf alleenstaand geweest en ben mijn huidige man tegen gekomen en getrouwd en nog kinderen gekregen!

**Geplaatst**: 10-03-10 09:04

Geplaatst: 10-03-10 09:04

Onassa schreef:
laetitia schreef:

Leuk topic van iemand die het niet makkelijk heeft gehad (en heeft), verlaten door haar vriend toen ze zwanger was van hun tweede...

Dat is ook een reden dat ik bewust geen kinderen wil, ik wil geen alleenstaande moeder worden die er voor alles alleen voor staat.
Heb dat bij mijn moeder gezien en dat leven wil ik niet. Niet dat mijn moeder ongelukkig was, maar ik heb haar verdriet gezien en ik heb gezien en later ook echt begrepen hoe zwaar ze het had en hoe alleen ze eigenlijk in alles stond.

Hoe zien de moeders dit? Zijn jullie daar niet bang voor? Met al die relaties die tegenwoordig zo snel stuklopen?

Ik kan ik wel iets over vertellen ook al heb ik geen kids.
In de periode dat ik ze wel graag wilde was ik nog getrouwd met mijn ex man, de liefde van mijn leven.
Toen we het IVF project in gingen werd er al gezegt dat de kans van slagen zéér klein zou zijn (gezien mijn afwijken door het DES).
Mijn ex had daarvoor nooit een kinderwens overigens wat veranderde toen ik een buitenbaarmoederlijk zwangerschap bleek te hebben.
Op een gegeven moment zei hij tegen me....als de kans op slagen zo klein is en jij toch hierin door gaat, en het lukt niet en jij gaat eraan onderdoor, weet ik niet of ik dat dan wel trek.
Toen heb ik resuluut besloten om te stoppen want mijn huwelijk was me alles waard en we hadden het ook goed zonder kids.
Toen ik de magische grens van 40 bereikte bleek hij verliefd te zijn geworden op een ander jonger exemplaar.
Tja....en toen kwam toch wel het gegeven eruit dat hij een gezin miste!
Je zult kunnen begrijpen dat dit als een dolksteek aan kwam bij me en dit alles gebeurde ook nog eens op Valentijnsdag (wat een timing he)?
Ik had daarvoor ook wel willen adopteren, hij niet, dus dan houd dat gedeelte ook snel op.
De scheiding was een feit, het verdriet erg groot en wat krijg je dan uit alle monden te horen......"wees maar blij dat je geen kinderen hebt!!!!"
Nou, ik kon zulke mensen wel aanvliegen!!!
Tja...en nu, jaren later heeft hij zijn gezinnetje met twee kids.

Ik hoop dat je beseft dat mensen dit zeggen om het feit dat er gelukkig geen kinderen bij betrokken zijn.
Van jouw kant snap ik wel dat dit natuurlijk dubbel is en dat het 1 van de redenen was van je scheiding.

**Geplaatst**: 10-03-10 09:12

Geplaatst: 10-03-10 09:12

Chiqa schreef:
LindyH schreef:
Als ik de checklist voor moedergevoelens afga, dan heb ik ze duidelijk niet. Het enige waar ik last van heb is een soort jaloezie voor de aandacht die mensen met kinderen krijgen.

Aandacht? Ik heb juist altijd het idee dat mensen met kinderen persoonlijk een vorm van 'uitgerangeerd' zijn, deze mensen zitten zo aan huis gekluisterd, hun leven is al zo bepaald maken standaard dingetjes mee die alleen met kinderen gebeuren (Van die Libelle gesprekken. brigitte Kaandorp heeft daar van die leuke stukjes over gemaakt) echt eens uit de band springen lijkt er niet meer bij te zijn, hoe kan zoiets nu nog in the picture staan? Of begrijp ik je verkeerd?

Denk je echt dat ik geen normaal leven meer heb dan en dat ik nooit eens een keer uitga als ik dat wil of weet ik veel wat...
Libelle, gatver!

Dan zal ik misschien wel een uitzondering op de regel zijn maar als wij weg willen dan gaan we gewoon weg hoor. En... kinderen groeien ook he, ze blijven niet altijd baby!

**Geplaatst**: 10-03-10 09:19

Geplaatst: 10-03-10 09:19

Ik heb het topic even vluchtig door gekeken.
Hier nog een kinderloos stel en die dat willen houden. Ik ben ook bijna 30 en er tikt nog steeds niets. Veel mensen begrijpen dat niet gelukkig mijn ma juist wel. Zij had liever ook geen kinderen gehad maar mijn pa wilde zo graag. Ik heb dit altijd geweten en het nooit een probleem mee gehad. Trouwens zij is nog steeds een super moeder!
Dat vind ik persoonlijk van moeders die hun kinderen in kinderopvang stoppen niet. Niemand hoeft zich aangevallen te voelen. Het is mijn mening. Je kinderen s'morgens weg brengen en ophalen na je werk. Ze weg brengen als je een vrije dag hebt omdat je anders geen rust hebt. En het ergste vind ik dat als het kindje net geboren is. Hebben deze vrouwen moederinstinct?
Ik bedoel als je kinderen wil dan wil je er toch voor zorgen? En niet wegstoppen?

**Geplaatst**: 10-03-10 09:21

Re: Bewust kinderloos.

Geplaatst: 10-03-10 09:21

Ik denk dat vele vrouwen tegenwoordig moeten werken omdat ze het anders financieel niet trekken als gezin zijnde. Of om extra dingen te kunnen doen...

**Geplaatst**: 10-03-10 09:22

Geplaatst: 10-03-10 09:22

MamboBeach schreef:
Ik denk dat vele vrouwen tegenwoordig moeten werken omdat ze het anders financieel niet trekken als gezin zijnde. Of om extra dingen te kunnen doen...

Is het dan verstandig om kinderen te nemen/krijgen? Wij zouden het nu ook niet kunnen betalen. Al is dat niet de hoofdrede dat we ze niet hebben.

**Geplaatst**: 10-03-10 09:30

Geplaatst: 10-03-10 09:30

Ik ben ook bewust kinderloos. Mede de reden omdat ik een ernstig auto-ongeluk heb gehad, en daardoor maar op een beperkt energie niveau kan functioneren. En een kind past daar absoluut niet in.

Ben al lang blij dat ik de dingen die ik wil doen (paard, huishouden) nog kan doen. En soms met moeite.

Gelukkig heb ik een aantal vriendinnen die ook bewust kinderloos zijn, maar in mijn (schoon)familie wordt er vreemd op gereageerd. Iedere vrouw krijgt toch kinderen? Nou, ik niet dus. Als je uitlegt hoe de vork in de steel zit, dan lijken ze het te begrijpen.....

Maar goed, ik ben gelukkig zonder kids....

**Geplaatst**: 10-03-10 09:49

Geplaatst: 10-03-10 09:49

Frats schreef:
MamboBeach schreef:
Ik denk dat vele vrouwen tegenwoordig moeten werken omdat ze het anders financieel niet trekken als gezin zijnde. Of om extra dingen te kunnen doen...

Is het dan verstandig om kinderen te nemen/krijgen? Wij zouden het nu ook niet kunnen betalen. Al is dat niet de hoofdrede dat we ze niet hebben.

Als je als ouder zijnde er geen problemen mee hebt en ook qua gevoel om te werken, al is het part-time, waarom zou het dan niet verstandig zijn? Het leven is nu eenmaal duur...

**Geplaatst**: 10-03-10 09:54

Geplaatst: 10-03-10 09:54

Ik hoop van harte ooit nog eens kinderen te mogen krijgen, dus totaal niet bewust kinderloos.
Wat ik in dit topic even wil melden is dat ik respect heb voor de mensen die wel bewust kinderloos zijn en daar heel duidelijk in zijn.
Belachelijk vind ik alle goed bedoelde woordjes 'het komt nog wel, ooit ga je ook voor de bijl, een vrouw die geen kinderen wil bestaat toch niet' en ga zo maar door!
Belachelijk ook dat niemand zich hoeft te verantwoorden naar anderen wanneer zij 'aan kinderen gaan beginnen', maar dat je je constant mag verantwoorden als je ze niet wilt.
Ik zie vele malen liever een vrouw die zegt dat zij geen kinderen wilt en er ook absoluut niet aan begint, als al die kinderen die 'per ongeluk' gekomen zijn, ouders er heel niet voor kúnnen zorgen en zo belanden in het hulpverleningscircuit. (werk in een achterstandswijk in Utrecht en zie daar zát ellende)

**Geplaatst**: 10-03-10 10:27

Geplaatst: 10-03-10 10:27

Chiqa schreef:
LindyH schreef:
Als ik de checklist voor moedergevoelens afga, dan heb ik ze duidelijk niet. Het enige waar ik last van heb is een soort jaloezie voor de aandacht die mensen met kinderen krijgen.

Aandacht? Ik heb juist altijd het idee dat mensen met kinderen persoonlijk een vorm van 'uitgerangeerd' zijn, deze mensen zitten zo aan huis gekluisterd, hun leven is al zo bepaald maken standaard dingetjes mee die alleen met kinderen gebeuren (Van die Libelle gesprekken. brigitte Kaandorp heeft daar van die leuke stukjes over gemaakt) echt eens uit de band springen lijkt er niet meer bij te zijn, hoe kan zoiets nu nog in the picture staan? Of begrijp ik je verkeerd?

Jij hebt wel een heel verknipt beeld van mensen met kinderen. Uitgerangeerd? :')

Verre van hoor

**Geplaatst**: 10-03-10 10:29

Geplaatst: 10-03-10 10:29

@Mick: bij jouw verhaal denk ik aan onverschilligheid: 'jullie zijn oud genoeg, zoek het nu zelf maar uit'. Als een dier dat haar jongen laat uitvliegen en er niet meer naar omkijkt. Ik ben er erg voor om kinderen geleidelijk aan steeds zelfstandiger te laten worden, maar bij jouw moeder riekt het naar onverschilligheid. Met kinderen heb je IMO een bepaalde verantwoordelijkheid en achteraf bezien is het idd misschien beter als jouw moeder niet aan kinderen was begonnen, maar dat is achteraf praten.

Nicolletje schreef:
We gaan dit jaar nog naar het ziekenhuis voor onderzoeken en gesprekken voor mij (wil ik mijn DNA laten testen met alle -maatschappelijke en emotionele- gevolgen van dien?) en deze kwestie zal zeker voorbij komen want aan de ene kant ben ik zorgeloos geweest, altijd.
Aan de andere kant denk ik nu, oliebol zeg.

Ik denk niet dat ik de hele medische molen in zou gaan voor kinderen, maar ik heb met 1 verwijzing naar de ACTA ook bijna 5 jaar in de medische tanden-beugel-implantatenmolen gezeten waarvan ik, als ik het van tevoren had geweten, misschien wel had gezegd, laat maar.
Maar je zit erin en je gaan mee want dan wil je het 'einde' bereiken ook, niet halverwege opgeven.

Ik kan me in jouw geval goed voorstellen dat je laat onderzoeken of het überhaupt medisch gezien risico's oplevert. Als je dan toch al het gevoel hebt 'misschien wel', dan is dat IMO heel verstandig om te doen. Denk je dat je je erbij zou kunnen neerleggen als het advies van de artsen zou zijn 'begin er liever niet aan'? Omdat je ook al aangeeft dat je vervolgens waarschijnlijk niet de hele molen in gaat?

**Geplaatst**: 10-03-10 10:34

Geplaatst: 10-03-10 10:34

Chiqa schreef:
Aandacht? Ik heb juist altijd het idee dat mensen met kinderen persoonlijk een vorm van 'uitgerangeerd' zijn, deze mensen zitten zo aan huis gekluisterd, hun leven is al zo bepaald maken standaard dingetjes mee die alleen met kinderen gebeuren (Van die Libelle gesprekken. brigitte Kaandorp heeft daar van die leuke stukjes over gemaakt) echt eens uit de band springen lijkt er niet meer bij te zijn, hoe kan zoiets nu nog in the picture staan? Of begrijp ik je verkeerd?

Het gekke is dat ik mij, met name toen mijn kinderen nog op de basisschool zaten, ook altijd verbaasde over de verzadigheid waarin veel moeders waren verzand. Niet allemaal hoor, maar het was zo'n kliek, die elkaar zeker een kwartier voor de bel ging, al ontmoette op het schoolplein, een blik roddels opentrok, kind naar binnen bracht en dan gezamelijk op de fiets (uiteraard met fietstassen) richting een van de koffiehuisjes ging. Ik keek destijds op het schoolplein uit, vandaar dat ik dat zag. Baan opgezegd, en alle tijd van de wereld. Zo voelde dat tenminste voor mij. Waarschijnlijk generaliserend en zwaar bevooroordeeld.

Uiteraard was er ook een club moeders die hun kinderen kwam afleveren, voor zover ze nog niet alleen gingen, en doortuften naar bv hun werk. De ene had een fysiotherapiepraktijk, de andere was wethouder. Het hoeft helemaal niet zo te zijn dus, maar blijft een keuze van die mensen.

Persoonlijk vind ik dat ook een moeder, altijd moet proberen financieel onafhankelijk te zijn. Niemand heeft de garantie dat een man altijd voor je zal zorgen, en einde huwelijk kan zomaar de start van de bijstand zijn.

**Geplaatst**: 10-03-10 10:34

Geplaatst: 10-03-10 10:34

LindyH schreef:
Als ik de checklist voor moedergevoelens afga, dan heb ik ze duidelijk niet. Het enige waar ik last van heb is een soort jaloezie voor de aandacht die mensen met kinderen krijgen.

Op dit moment is het waarschijnlijker dat mijn jongere broer eerder kinderen zal krijgen dan ik (als ik ze al ooit ga krijgen), en als ik dan denk aan alle poespas die dat in de familie gaat veroorzaken, dan word ik daar jaloers van. Elk familiegesprek zal alleen nog maar over dat kind en hun gezinssituatie gaan. Ik betrap me er zelf op dat dat voor mij een reden zou kunnen zijn om ook maar aan een kind te beginnen.

Belachelijk natuurlijk, en God verhoede dat het ooit zover komt, maar ik voel het stiekem wel.

Ik blijf dus maar hopen dat mijn broer nooit kinderen krijgt, dan hoef ik lekker ook niet.

Ik vond het juist heerlijk, de gedachte dat mijn zusje al zo jong een kinderwens had. 'Dan is tenminste de hoop niet op mij gevestigd.'

Ik hoopte dan ook dat zij daadwerkelijk kinderen kón krijgen en dat is gelukt. En nu is iedereen blij: mijn zusje omdat ze moeder is, ik omdat ik tante ben en mijn ouders omdat ze grootouders zijn. Overigens hebben mijn ouders nooit een van ons gepusht om kinderen te krijgen, wij hebben juist meegekregen dat we er wel héél zeker van moeten zijn, aangezien het een onomkeerbaar proces is. Niet dat ze ooit spijt hebben gehad van hun drie dochters. Maar in 'hun tijd' was het vanzelfsprekender dan nu dat er kinderen kwamen én ze wilden ze graag. Geen idee eigenlijk of ze er in deze tijd nog voor hadden gekozen, ik zal het hen eens vragen, best benieuwd naar.

En over uitgerangeerd zijn: mijn zusje doet het idd even rustig aan met uitgaan, concertbezoek, vakanties en dergelijke. Wat niet wil zeggen dat ze aan huis gekluisterd zit, ze werkt ook parttime en is blij dat ze dat weer kan doen. Ze is ook niet van plan om alle leuke dingen op te geven, het is echt onzin dat je als moeder geen kant meer op kunt. Maar je hebt er idd wél een zorg bij (in haar geval nu twee) en dat betekent dat daar meer tijd naartoe gaat en dat je minder energie overhoudt.

Als jij van geen eigen paard naar één eigen paard gaat, dan geldt hetzelfde: je stopt er tijd en energie in, waardoor minder tijd en energie overblijft voor andere dingen. Neem je er vervolgens nog een paard bij, dan ben je daar nog meer tijd aan kwijt. Dat doe je omdat je het leuk vindt, je kiest ervoor en je moet er andere dingen voor laten liggen. Ben je het zat, dan verkoop je er weer eentje. Kinderen groeien op, worden zelfstandiger, die kun je op een gegeven moment gerust bij een oppas achterlaten. Mijn oudste neefje was nog geen drie maanden toen hij een weekje naar opa en oma ging. Mijn zwager zat een week voor zijn werk in het buitenland en zo had mijn zusje een hele week het rijk alleen. Tot mijn 4e jaar heeft mijn vader gevaren op de grote vaart, mijn moeder ging hem regelmatig een paar weken opzoeken en dan was ik thuis met oma die toen bij ons in woonde. Ik heb niet het gevoel dat ik daardoor een trauma heb opgelopen ofzo. Je kunt je kinderen natuurlijk ook je leven láten bepalen, maar ik geloof niet dat ik uit zo'n gezin kom.

**Geplaatst**: 10-03-10 10:39

Geplaatst: 10-03-10 10:39

Frats schreef:
MamboBeach schreef:
Ik denk dat vele vrouwen tegenwoordig moeten werken omdat ze het anders financieel niet trekken als gezin zijnde. Of om extra dingen te kunnen doen...

Is het dan verstandig om kinderen te nemen/krijgen? Wij zouden het nu ook niet kunnen betalen. Al is dat niet de hoofdrede dat we ze niet hebben.

Als je ze écht wilt, dan vind je wel een weg.

Maar ik vind het wel een goede zaak dat mensen zich bewust zijn van de financiële kant van het hebben van kinderen.

_rosita_ schreef:
Ik zie vele malen liever een vrouw die zegt dat zij geen kinderen wilt en er ook absoluut niet aan begint, als al die kinderen die 'per ongeluk' gekomen zijn, ouders er heel niet voor kúnnen zorgen en zo belanden in het hulpverleningscircuit. (werk in een achterstandswijk in Utrecht en zie daar zát ellende)

Nou zie ik dat niet zo snel gebeuren als ik toch per ongeluk ooit een kind zou krijgen (dan neem ik mijn verantwoordelijkheid wel)

maar ik snap wat je bedoelt.

Zo, uitgequote. Dat paste allemaal niet in één bericht.

**Geplaatst**: 10-03-10 11:07

Geplaatst: 10-03-10 11:07

maikeltje schreef:
Jij hebt wel een heel verknipt beeld van mensen met kinderen. Uitgerangeerd? Verre van hoor

Verknipt? Pure realiteit of ga ja nu een stereotypevoorbeeld weergeven (Heb je toch al zo je best op gedaan)

**Geplaatst**: 10-03-10 11:09

Geplaatst: 10-03-10 11:09

Chiqa schreef:
maikeltje schreef:
Jij hebt wel een heel verknipt beeld van mensen met kinderen. Uitgerangeerd? Verre van hoor

Verknipt? Pure realiteit of ga ja nu een stereotypevoorbeeld weergeven (Heb je toch al zo je best op gedaan)

Verklaar u nader?

**Geplaatst**: 10-03-10 11:10

Geplaatst: 10-03-10 11:10

Mijn ervaring is anders, Chiqa.

Misschien is het afhankelijk van het type mens waarmee je omgaat. Ik heb sowieso vrij relaxte mensen in mijn vrienden- en kennissenkring. Een enkeling wordt 'Libellemoeder' maar de meesten kruipen niet achter de geraniums. Ze verleggen hooguit hun prioriteiten (al dan niet tijdelijk). Net zoals ik heb gedaan toen ik weer fulltime een eigen paard kreeg. Daar moest mijn omgeving zich ook maar naar 'schikken'.

**Geplaatst**: 10-03-10 11:37

Re: Bewust kinderloos.

Geplaatst: 10-03-10 11:37

Ik vind het vooral opmerkelijk dat zoveel mensen een oordeel hebben over andermans leven. 't Is toch niet jouw leven? Iedereen die achter de geraniums wil zitten en dat kan bekostigen heeft wat mij betreft het volste recht. Iedereen die zichzelf in een burnout wil overwerken moet dat vooral zelf weten. Als je toppunt van vermaak is om je zo vaak mogelijk laveloos te zuipen - ga vooral je gang. Wil je je opsluiten op een berg om het gebruik van het lidwoord in de bijbel te onderzoeken - wie ben ik om daar tegen te zijn?

Ik maak mijn keuzes. Dat is ongeveer zover als mijn oordeel gaat. Ik maak de keuzes die ik voor mij van belang vindt. De ander heeft elk recht om andere keuzes te maken en ik heb daar geen oordeel over, omdat het niet mijn keuzes zijn en ik daar ook niks mee hoef. Iedereen mag wat mij betreft stempels op mijn leven plakken hoor, maar het doet er niet toe. Het is mijn leven en dus vooral MIJN zaak om het in te richten.

**Geplaatst**: 10-03-10 11:38

Geplaatst: 10-03-10 11:38

Onassa dat is echt vreselijk, je exman heeft dus nooit eerlijk tegen je gezegd hoe hij er daadwerkelijk in stond?
En hij heeft het makkelijk gehad, hij koos gewoon iemand anders uit om alsnog dat gezin te stichten terwijl jij dat ook zo graag wilde maar je lichaam het niet kon.

Uitgerangeerd zijn als je kinderen hebt ben je altijd nog zelf bij. Het ligt er gewoon aan wat voor type je zelf bent.

Een vriendin van mij gaat nog regelmatig samen met haar vriend stappen tot diep in de nacht en brengt haar tweeling dan gewoon bij haar ouders of schoonouders. Zij zijn echte kroegtijgers en dat is sindsdien niet veranderd. Het kan echter niet meer elke week ;-)

.
Daarbij kleed ze zich nog steeds supersexy en superstoer!
Ze kwam laatst op de verjaardag van een vriendin met haar tweeling van 1 jaar onder haar arm, met haar mooie hoge laarzen en superhippe broek en regelde alles omtrent haar twin in haar eentje. Hup eten, die in die stoel, die in de andere stoel en happen en slikken maar. Lepel in die mond, lepel in de andere mond, geen gezeur.

Echt zo stoer dat zij is vind ik echt geweldig en ben echt trots op haar

**Geplaatst**: 10-03-10 11:44

Geplaatst: 10-03-10 11:44

Toeval bestaat niet zeggen ze wel.. grappig want ik zat net te denken dat mensen altijd wel erg oordelen over anderen en zie daar het postje van Shadow waar ik het nu eens zo volkomen mee eens ben! Moralistische bemoeizucht noemde ik het eerder al ( en ja Karin, om jou nog even een antwoord te geven, dat geldt voor beide partijen aan weerszijde van de lijn). Ik heb me lang afgevraagd of ik nou zo'n "egocentriste" ben dat hetgeen wat andere mensen doen mij totaal niet interesseert of aangaat.. maar hey, nu is er iemand die "mijn woorden" spreekt. Weer een beetje troost gevonden

**Geplaatst**: 10-03-10 11:45

Geplaatst: 10-03-10 11:45

Chiqa van jou las ik dat je echt een nachttijger bent. Ik heb geen kinderen, maar moet daar niet aan denken. Is het dan misschien zo dat jij al snel iemand uitgerangeerd vind als ze niet van het uitgaansleven houden?

**Geplaatst**: 10-03-10 11:55

Geplaatst: 10-03-10 11:55

ik heb geen kinderen maar ik moet er niet aan denken om nachten door te halen...als ik 1x laat naar bed ga voel ik me al een dweil de volgende ochtend!

Dan merk je dat je oud wordt....vroeger drie nachten doorhalen in amsterdam was heel normaal,nergens last van...nu ben ik 45 en ingeslapen....letterlijk en figuurlijk...

(en ik ben er blij mee!)

Probleem is ook dat ik niet drink,en als iedereen om je heen dat wel doet vraag je je in ene af...tjee...wat doe ik hier en waar hebben ze het over?

**Geplaatst**: 10-03-10 11:57

Geplaatst: 10-03-10 11:57

Misschien ben ik daar dan nét wat genuanceerder in.

Het interesseert mij wél hoe een ander zijn leven inricht. Maar niet met het doel om daar een oordeel over te vellen. Puur uit interesse in de mens: wat beweegt mensen tot een bepaalde keuze? Vandaar ook dat ik graag op internetfora kom: een grote verzameling mensen met verschillende meningen en denkbeelden bij elkaar.

Verder zal het mij aan mijn spreekwoordelijke achterwerk oxideren (om het oneerbiedig te zeggen) - het is hún leven, hún geluk. En wie ben ik om de keuze van een ander te veroordelen?

Laatst bijgewerkt door Karin op 10-03-10 11:58, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 10-03-10 11:58

Geplaatst: 10-03-10 11:58

Heel herkenbaar Geerke. Ik ben ook altijd de Bob. Maar dat vind ik niet erg, als ik niet Bob voel ik me nog beroerder de dag erop.

Tot een uur of 1 dat trek ik wel, maar wordt het later dan voel ik dat gewoon enorm. En darbij ben ik geen kroeg/disco ganger. Uit eten of een terrasje pikken dat doe ik erg graag. Maar knetterharde muziek, dat hoeft van mij niet meer.

**Geplaatst**: 10-03-10 11:59

Geplaatst: 10-03-10 11:59

Ik heb - denk ik, hoop ik - geen óórdeel over anderen. Ik ga uit van live and let live, en dat iedereen in staat is en van plan is zijn eigen beslissingen te nemen, ook al zouden dat niet de mijne zijn.

Wel kijk ik er soms met verbazing naar, of juist bewondering. Maar ik kijk nooit naar anderen - hoop ik - met desinteresse.

Hmm, ik zeg weer eens hetzelfde als Karin. Goh

Laatst bijgewerkt door Ibbel op 10-03-10 12:00, in het totaal 1 keer bewerkt