Bokt.nl

**Geplaatst**: 09-03-10 22:47

Geplaatst: 09-03-10 22:47

Aan de andere kant, je wordt aan de kant gezet door je kerel, maar je heb nog wel je dochter.
Niet dat ik mij voor kan stellen dat je dr iets mee kunt, maar aan de andere kant is het mss wel een stukej troost.
Ligt wel aan de leeftijd van het kind denk ik.

Ik zoek mijn steun en toeverlaat bij mijn dieren.

**Geplaatst**: 09-03-10 22:47

Geplaatst: 09-03-10 22:47

Chiqa, wij hadden allebei geen ander maar het ging gewoon niet meer.

**Geplaatst**: 09-03-10 22:48

Geplaatst: 09-03-10 22:48

Chiqa schreef:
Aan de andere kant, je wordt aan de kant gezet door je kerel, maar je heb nog wel je dochter.
Niet dat ik mij voor kan stellen dat je dr iets mee kunt, maar aan de andere kant is het mss wel een stukej troost.
Ligt wel aan de leeftijd van het kind denk ik.

Ik zoek mijn steun en toeverlaat bij mijn dieren.

Bedoel je dit voor mij?

**Geplaatst**: 09-03-10 22:50

Re: Bewust kinderloos.

Geplaatst: 09-03-10 22:50

ja dat was aan jou bedoeld omdat jij vertelde dat jij dr ook een poos alleen voor heb gestaan met je eerste.

**Geplaatst**: 09-03-10 22:53

Re: Bewust kinderloos.

Geplaatst: 09-03-10 22:53

Die vent kon ik missen als kiespijn want daar had ik niets mee of niets meer aan. Maar het gevoel te falen voor je kind. Toen had ik alleen mijn zoontje en die was nog geen 1 jaar.

Angst heb ik er niet voor gehad om er alleen voor te staan, makkelijk is het niet hoor maar ik vond het niet erg om een kindje te hebben.

**Geplaatst**: 09-03-10 23:13

Geplaatst: 09-03-10 23:13

_sparta_ schreef:
Ja die ken ik genoeg. Er zijn ook mensen die dat doen bij een hond of een paard. Pas later tegen dingen aanlopen waarvan ik dan denk, dat had je al kunnen weten. Die mensen gaan zich pas dingen af vragen als het al zover is. Ik zit heel wat anders in elkaar. Ik ga me dat eerst afvragen en dan besluit ik pas of het bij me past of wel haalbaar is.

Op die manier bekijk ik het ook altijd hoor, voorkomt een hoop problemen

**Geplaatst**: 09-03-10 23:23

Geplaatst: 09-03-10 23:23

laetitia schreef:
Dat is ook een reden dat ik bewust geen kinderen wil, ik wil geen alleenstaande moeder worden die er voor alles alleen voor staat.
Heb dat bij mijn moeder gezien en dat leven wil ik niet. Niet dat mijn moeder ongelukkig was, maar ik heb haar verdriet gezien en ik heb gezien en later ook echt begrepen hoe zwaar ze het had en hoe alleen ze eigenlijk in alles stond.

Hoe zien de moeders dit? Zijn jullie daar niet bang voor? Met al die relaties die tegenwoordig zo snel stuklopen?

Garantie heb je nooit vanzelf, dus ik probeer dat niet mijn leven te laten beinvloeden.
Mijn man en ik zijn 17 jaar bij elkaar, waarvan nu 5 getrouwd en onze zoon wordt in april 4. We waren al 13 jaar samen toen ons kind kwam. Tja, het is geen garantie voor de toekomst, maar het is wel een solide basis.
Over het alleen staan, hub was 8 maanden per jaar op zee, nu zes maanden, ik sta er ook veel alleen voor, financieel gelukkig niet. Maar ik red me prima.

**Geplaatst**: 09-03-10 23:35

Re: Bewust kinderloos.

Geplaatst: 09-03-10 23:35

Ik heb ook enorm veel respect voor mijn moeder, echt ik doe het haar niet na.
Een tweeling alleen opvoeden, 40 uur moeten werken om brood op de plank te krijgen en daarnaast nog elke avond als wij in bed lagen het huishouden doen.
Ze heeft er nooit spijt van gehad en ze heeft ook nooit het bijltje erbij neergegooid, omdat ze gewoonweg geen keuze had.

Maar ze heeft het niet makkelijk gehad. Vanuit Curacao met ons mee terug naar NL en daar in sociale woning terecht gekomen in een vreselijke wijk. Allleenstaande moeder was toen ook nog vrij nieuw en op ons woonerf was zij de enige. De rest vormde samen een gezin.
Mijn moeder werd door veel buurtbewoners genegeerd, soms zelfs uitgelachen en ze vormde een 'bedreiging' voor de getrouwde vrouwen...

Ik en mijn broertje waren ook de enigen in de klas die gescheiden ouders hadden. Ik denk dat dit tegenwoordig veel 'normaler' is.

Maar goed, ik wil een heel ander leven dan mijn moeder en misschien wil ik daarom onbewust wel geen kinderen.

**Geplaatst**: 09-03-10 23:51

Re: Bewust kinderloos.

Geplaatst: 09-03-10 23:51

Typisch laetitia... ik ben maar een paar jaar jonger dan jij maar ik had wel degelijk klasgenootjes met gescheiden ouders.

Ik heb trouwens ook heel veel respect voor mijn moeder. Mijn vader is namelijk op 43-jarige leeftijd overleden. Mijn ouders hadden een goed huwelijk en hielden ook vreselijk veel van elkaar. Ik was toen 15, mijn zusje 13. En ondanks haar enorme verdriet en het ineens alleen zijn, heeft ze eigenlijk alles opzij gezet voor ons.
Ik vind dat echt heel fijn en ook heel knap van haar. Mijn moeder, zus en ik zijn nog steeds heel close en dat vind ik fijn.

Het lijkt me een van de ergste dingen om op die manier je partner te verliezen en er dan alleen voor te staan met 2 puberdochters. Het is niet erger of minder erg dan een scheiding, het gaat er om hoe je er mee om gaat. En hoe mijn moeder dat heeft gedaan, dat vind ik erg knap.

**Geplaatst**: 10-03-10 00:01

Geplaatst: 10-03-10 00:01

laetitia schreef:
Pebblesther schreef:
Voor de (bewuste) kinderlozen onder ons: na het lezen van dit topic ben je blij dat je kinderloos bent
[LZP] I SO loooove my kids...!

Leuk topic van iemand die het niet makkelijk heeft gehad (en heeft), verlaten door haar vriend toen ze zwanger was van hun tweede...

Dat is ook een reden dat ik bewust geen kinderen wil, ik wil geen alleenstaande moeder worden die er voor alles alleen voor staat.
Heb dat bij mijn moeder gezien en dat leven wil ik niet. Niet dat mijn moeder ongelukkig was, maar ik heb haar verdriet gezien en ik heb gezien en later ook echt begrepen hoe zwaar ze het had en hoe alleen ze eigenlijk in alles stond.

Hoe zien de moeders dit? Zijn jullie daar niet bang voor? Met al die relaties die tegenwoordig zo snel stuklopen?

Ik kan ik wel iets over vertellen ook al heb ik geen kids.
In de periode dat ik ze wel graag wilde was ik nog getrouwd met mijn ex man, de liefde van mijn leven.
Toen we het IVF project in gingen werd er al gezegt dat de kans van slagen zéér klein zou zijn (gezien mijn afwijken door het DES).
Mijn ex had daarvoor nooit een kinderwens overigens wat veranderde toen ik een buitenbaarmoederlijk zwangerschap bleek te hebben.
Op een gegeven moment zei hij tegen me....als de kans op slagen zo klein is en jij toch hierin door gaat, en het lukt niet en jij gaat eraan onderdoor, weet ik niet of ik dat dan wel trek.
Toen heb ik resuluut besloten om te stoppen want mijn huwelijk was me alles waard en we hadden het ook goed zonder kids.
Toen ik de magische grens van 40 bereikte bleek hij verliefd te zijn geworden op een ander jonger exemplaar.
Tja....en toen kwam toch wel het gegeven eruit dat hij een gezin miste!
Je zult kunnen begrijpen dat dit als een dolksteek aan kwam bij me en dit alles gebeurde ook nog eens op Valentijnsdag (wat een timing he)?
Ik had daarvoor ook wel willen adopteren, hij niet, dus dan houd dat gedeelte ook snel op.
De scheiding was een feit, het verdriet erg groot en wat krijg je dan uit alle monden te horen......"wees maar blij dat je geen kinderen hebt!!!!"
Nou, ik kon zulke mensen wel aanvliegen!!!
Tja...en nu, jaren later heeft hij zijn gezinnetje met twee kids.

**Geplaatst**: 10-03-10 00:20

Geplaatst: 10-03-10 00:20

Heel zuur Onassa.

Ik ben overigens ook na 14 jaar gescheiden van de vader van mijn meiden. Mijn keus. En om daarmee gelijk even terug te komen op degene die het egoistisch vond dat mensen maar werken en kinderen hebben; ik was heel blij financieel onafhankelijk te zijn. Had nog niet direkt een co-ouderschapsregeling, maar was zeker niet afhankelijk van een eventuele alimentatie of zoiets.

Wat verder ook nog wel een leuk punt is, dat het voor veel mensen vanzelfsprekend lijkt, dat als je 1 kind hebt, er ook wel een tweede komt. Ik heb ook die keus destijds gemaakt. Ik wilde zelf graag nog een tweede (eerste was een ontzettend lief meisje). Maar veel argumenten die je hoort, is dat een enigskind ook maar alleen is. Nou, ik heb hier het levende voorbeeld van 2 meiden die werkelijk niks met elkaar hebben. Negeren is een te groot woord, maar ze hebben echt niks samen.

Verder twijfel ik weleens of ik wel een goeie moeder ben. Ik ben niet een moeder die geregeld spelletjes doet, puzzelt, tekenfilms kijkt, wat dan ook. Maar alleen mijn meiden zullen daar later over kunnen oordelen denk ik, of ze iets tekort zijn gekomen. Tja, wanneer doe je het goed. Iedereen doet het goed, maar niemand doet het goed denk ik.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-03-10 01:31

Re: Bewust kinderloos.

Geplaatst door de TopicStarter : 10-03-10 01:31

Only-Helen, ik en mijn zus hebben ook niets maar dan ook niets gemeen. We praten wel op verjaardagen en zo, maar onze interesses liggen zo ongelooflijk ver uit elkaar en dat is nog los van dat zij kinderen heeft. Werkelijk alles wat ik leuk vind vind zij saai, niets aan of gewoon oninteressant en omgekeerd. Dat is zo geweest vanaf het eerste moment.

Mijn moeder zegt ook regelmatig dat ze toen ze aan kinderen begon niet ons in gedachte had (en bedankt).

**Geplaatst**: 10-03-10 01:48

Geplaatst: 10-03-10 01:48

mick75 schreef:
Only-Helen, ik en mijn zus hebben ook niets maar dan ook niets gemeen. We praten wel op verjaardagen en zo, maar onze interesses liggen zo ongelooflijk ver uit elkaar en dat is nog los van dat zij kinderen heeft. Werkelijk alles wat ik leuk vind vind zij saai, niets aan of gewoon oninteressant en omgekeerd. Dat is zo geweest vanaf het eerste moment.

Mijn moeder zegt ook regelmatig dat ze toen ze aan kinderen begon niet ons in gedachte had (en bedankt).

Mijn moeder zegt altijd a lachend (vaak als we weer eens samen spannen tegen haar) dat als ze had geweten wat ze nu wist, dat we er allebei niet waren geweest :')

**Geplaatst**: 10-03-10 01:58

Geplaatst: 10-03-10 01:58

Das erg leuk om van je moeder te horen dan, maar ze zal het vast niet echt menen.

**Geplaatst**: 10-03-10 02:08

Re: Bewust kinderloos.

Geplaatst: 10-03-10 02:08

Meestal zegt ze dat omdat mijn broer echt enorm kunnen samen spannen en dan kan ze haast geen nee meer zeggen :')

Het wordt ook wel eens afgewisseld met: "het was toch makkelijker toen jullie elkaar nog half vermoorden" :')

(mijn broer en ik hebben een periode gehad dat we elkaar niet konden zien zonder elkaar in de haren te vliegen :')

Is nu helemaal over)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-03-10 02:37

Re: Bewust kinderloos.

Geplaatst door de TopicStarter : 10-03-10 02:37

Mijn moeder meent het meestal wel. Dat is meteen het probleem. Ze heeft ook nooit haar leven willen aanpassen aan ons. Wij moesten wel overal heen mee maar mochten dan vooral niet laten weten dat we er waren. (ze werkte wel voornamelijk thuis en dat was in die tijd wel bijzonder, er waren nog geen computers en zo).

Toen zij uit huis ging werken, zo rond mijn 10e jaar, vond ze een oppas overbodig en moesten we het dus zelf maar rooien en toen we beide 12+ waren had ze zoiets van "en nu pak ik MIJN leven weer op, jullie zoeken het maar uit met z'n tweetjes". En kwam ze vaak niet eens thuis na het werk, want dan ging ze nog eerst eten met collega's om daarna meteen door te gaan naar een van haar vele clubjes. Dan lag er een paar gulden op tafel voor eten en een briefje en met een beetje geluk zagen we haar nog voordat wij naar bed gingen, of in het weekend een paar uurtjes.

Mischien speelt dat ook wel mee met dat ik geen kinderen wil, ik weet dat ik het niet beter ga doen. Maargoed, als je echt last hebt van rammelende eierstokken zijn dat soort dingen wel te overkomen, of desnoods recht te praten. En ik heb geen last van rammelende eierstokken.

**Geplaatst**: 10-03-10 02:41

Re: Bewust kinderloos.

Geplaatst: 10-03-10 02:41

Mick: wij moesten hier vanaf ons twaalf ook wel onze plan trekken hoor, jong geleerd is oud gedaan. Moeder was alleenstaande en moest hard werken voor eten op tafel te krijgen! Maar ik ben daar niet slechter van geworden en heb haar dat nooit verweten. Maar ik weet dat mijn moeder haar best deed voor ons... Als ik jouw verhaal lees krijg ik het idee dat je moeder egoïstisch was en dat is die van mij niet geweest (ofja, tuurlijk heeft ze wel eens voor zichzelf gekozen maar goed je snapt wat ik bedoel he) en daar zit waarschijnlijk het grote verschil.

Vind het erg jammer dat je dat gemist moet hebben met het idee dat ze er gewoon niet om gaf... Wij misten haar soms ook maar we wisten ook dat het niet anders kon...

Da's toch meteen heel anders... Kan dan ook meteen begrijpen dat je zegt van "ik wil geen kinderen" eigenlijk... Ik snap die angst wel..

**Geplaatst**: 10-03-10 02:43

Geplaatst: 10-03-10 02:43

Karin schreef:
Persoonlijk vind ik het ook interessant om te weten wat mensen ertoe heeft doen besluiten om uiteindelijk wél aan kinderen te beginnen, terwijl ze er altijd van overtuigd waren dat ze die niet wilden.

Ik verwacht van die mensen dan overigens geen verhaal van 'wacht maar, jouw mening verandert nog wel' of 'joh, moet je ook zo doen'. Maar ik vind het wél interessant om hun beweegredenen te horen. Misschien ben ik daar wat apart in.

Als je het echt wil weten.
Ik had altijd het gevoel "later als ik groot ben, dan wil ik wel kinderen, denk ik

"
Alleen twee dingen, ik heb niets maar dan ook niets met (andermans) kinderen. Heb ik ook niet met andermans dieren overigens.
Ik moet niets weten van kinderen (ze vinden mij onbegrijpelijk maar waar, vaak wel interessant) en ik heb nooit opgepast, ik krijg geen weke gevoelens bij het zien van een kind of een foto van een kind en als ze gaan krijsen zet ik ze het liefst ergens op Alaska.

Maar ik bleef maar denken, als ik later groot ben dan krijg ik wel die ehhh gevoelens

Ik ben inmiddels 36 + en ik realiseer me regelmatig 'volgens mij is dat "later als ik groot ben" nu.

Mensen om me heen zijn allemaal of zwanger, of hebben al kinderen en zelfs de meest anti-kindvriendinnen hebben inmiddels (al dan niet per ongeluk) een kind of willen er toch aan gaan proberen te beginnen in verband met de leeftijd (30 plus plus)

Op zulke momenten kijken mijn vriend en ik elkaar weleens aan... ehhh. tja. Misschien is er toch ergens een 'kriebeltje' van hm dat wil ik ook wel... misschien.

Ik heb al een geschiedenis van 'nare cellen daarro' achter de rug en dan word je al ietsje meer ermee geconfronteerd dat het weleens mis zou kunnen zijn.
In die tijd heb ik er veel over nagedacht (had ook nog een niet-meewerkende vriend) en had soms het gevoel dat mij 'iets door de neus geboord' werd, al was ik nog niet helemaal overtuigd of ik dat wel wilde.

Nou blijkt sinds kort ook nog dat de kans fifty-fifty is dat ik erfelijk belast ben met gemuteerde kankercellen die de hele boel (eierstokken, baarmoeder, enz) aan kunnen tasten na je 35e.

Ik heb eindelijk een vriend waarvan ik niet denk, laat maar zitten met die kinderen, ik heb al 1 hele grote kleuter thuis lopen.
Bij hem wil ik het wel denk ik. Hij idem dito. Riep altijd dat hij geen kinderen wilde maar heeft zijn mening veranderd in 'met mijn ex wilde ik duidelijk geen kinderen'

We willen alleen nog zoveel samen doen en samen van elkaar genieten. En dat niet alleen, als ik die gemuteerde DNA heb, geef ik ze ook 50% door aan mijn kinderen, wat nu?
We gaan dit jaar nog naar het ziekenhuis voor onderzoeken en gesprekken voor mij (wil ik mijn DNA laten testen met alle -maatschappelijke en emotionele- gevolgen van dien?) en deze kwestie zal zeker voorbij komen want aan de ene kant ben ik zorgeloos geweest, altijd.
Aan de andere kant denk ik nu, oliebol zeg.

Ik denk niet dat ik de hele medische molen in zou gaan voor kinderen, maar ik heb met 1 verwijzing naar de ACTA ook bijna 5 jaar in de medische tanden-beugel-implantatenmolen gezeten waarvan ik, als ik het van tevoren had geweten, misschien wel had gezegd, laat maar.
Maar je zit erin en je gaan mee want dan wil je het 'einde' bereiken ook, niet halverwege opgeven.

**Geplaatst**: 10-03-10 02:44

Geplaatst: 10-03-10 02:44

Sorry ik kom zo een topic binnendenderen Y;(

Ik zag die vraag staan en dacht: maar déze kan ik beantwoorden

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-03-10 02:48

Re: Bewust kinderloos.

Geplaatst door de TopicStarter : 10-03-10 02:48

Geen probleem hoor Nicolletje.

**Geplaatst**: 10-03-10 03:14

Geplaatst: 10-03-10 03:14

Als ik de checklist voor moedergevoelens afga, dan heb ik ze duidelijk niet. Het enige waar ik last van heb is een soort jaloezie voor de aandacht die mensen met kinderen krijgen.

Op dit moment is het waarschijnlijker dat mijn jongere broer eerder kinderen zal krijgen dan ik (als ik ze al ooit ga krijgen), en als ik dan denk aan alle poespas die dat in de familie gaat veroorzaken, dan word ik daar jaloers van. Elk familiegesprek zal alleen nog maar over dat kind en hun gezinssituatie gaan. Ik betrap me er zelf op dat dat voor mij een reden zou kunnen zijn om ook maar aan een kind te beginnen.

Belachelijk natuurlijk, en God verhoede dat het ooit zover komt, maar ik voel het stiekem wel.

Ik blijf dus maar hopen dat mijn broer nooit kinderen krijgt, dan hoef ik lekker ook niet.

**Geplaatst**: 10-03-10 08:07

Geplaatst: 10-03-10 08:07

LindyH schreef:
Als ik de checklist voor moedergevoelens afga, dan heb ik ze duidelijk niet. Het enige waar ik last van heb is een soort jaloezie voor de aandacht die mensen met kinderen krijgen.

Aandacht? Ik heb juist altijd het idee dat mensen met kinderen persoonlijk een vorm van 'uitgerangeerd' zijn, deze mensen zitten zo aan huis gekluisterd, hun leven is al zo bepaald maken standaard dingetjes mee die alleen met kinderen gebeuren (Van die Libelle gesprekken. brigitte Kaandorp heeft daar van die leuke stukjes over gemaakt) echt eens uit de band springen lijkt er niet meer bij te zijn, hoe kan zoiets nu nog in the picture staan? Of begrijp ik je verkeerd?

**Geplaatst**: 10-03-10 08:19

Geplaatst: 10-03-10 08:19

Ik heb eindelijk een vriend waarvan ik niet denk, laat maar zitten met die kinderen, ik heb al 1 hele grote kleuter thuis lopen.
Bij hem wil ik het wel denk ik. Hij idem dito. Riep altijd dat hij geen kinderen wilde maar heeft zijn mening veranderd in 'met mijn ex wilde ik duidelijk geen kinderen'

Ik zei dat ik ook geen kinderen wou, tenminste,de afgelopen jaren..
Maar nu ik mijn huidige vriend heb leren kennen, is mijn mening toch wel veranderd, en begint 't af en toe toch wel te kriebelen

Met mijn ex had ik dat niet zo(we hadden 't vaak wel leuk samen,maar kids, nee...)
Als ik dat kleine grut zie ,in het echt op op de tv, hmmm, toch wel erg lief denk ik dan

Tenzij ze vervelend worden , da's wat minder,maarja, dat moet je er maar voor lief bij nemen denk ik dan... dieren kunnen óók wel 's vervelend doen

En kids heb je voor je leven.. als je zelf oud bent, ben je blij dat er iemand is die er om je bekommert denk ik dan.

**Geplaatst**: 10-03-10 08:20

Geplaatst: 10-03-10 08:20

Dat bovenste stuk moest ge-quote worden,maar krijg dat niet voormekaar

**Geplaatst**: 10-03-10 08:44

Geplaatst: 10-03-10 08:44

Mijn moeder heeft 5 kinderen, werkte fulltime en bestierde het huishouden a la Bree Hodge, inclusief fantastisch kunnen koken. Ik snap niet hoe ze dat deed (al had ze hier en daar wel wat hulp, maar dan nog, het was ook een verdomd groot huis om te poetsen :')

)

Ik vond het wel bijzonder om een reactie te lezen als "kinderen waren een logische volgende stap in onze relatie", dat is namelijk dezelfde uitspraak die ik mijn vader heb horen gebruiken. Kan je dat nog verder uit te leggen of moet ik me daarbij ook zoiets als een "oergevoel" voorstellen? Had je vantevoren helemaal geen kinderwens of was die wel altijd iets latent aanwezig? (Mij is wel bijv. eens naar het hoofd geslingerd dat mijn relatie vast niets voor zou stellen aangezien ik geen kinderen met hem wil, alsof dat aan hem zou liggen :')

)

@ Karin: dat kan natuurlijk ook nog, dat je beide verandert van mening